—

Zgodnie z art. 41 ust. 1 i ust. 2 lit. a) Karty każda osoba (fizyczna lub prawna) ma prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy w postępowaniu administracyjnym i prawo do bycia wysłuchanym zanim zostanie podjęty jakiegokolwiek środek niekorzystny dla tej osoby.

—

Komisja naruszyła ten istotny przepis proceduralny, ponieważ nie poinformowała skarżącej, ani w żadnym momencie nie wysłuchała jej ani nie dała jej możliwości zajęci stanowiska na piśmie.

—

Zdaniem skarżącej pozwana naruszyła przepisy i zakres art. 5 rozporządzenia nr 2271/96, jak również prawo Unii wyższej rangi, udzielając skarżącej zaskarżonego zezwolenia w formie zaskarżonej decyzji z mocą wsteczną w odniesieniu do stanu faktycznego, który został zakończony w terminie.

—

Taki skutek wsteczny lub zgoda z mocą wsteczną są sprzeczne z prawem Unii, w szczególności w rozumieniu zasad sprawiedliwości i postępowania, które gwarantują przejrzystość, pewność prawa i ochronę uzasadnionych oczekiwań.

—

Ani rozporządzenie, ani oparte na nim rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/1101 nie przewidują takiej retroaktywności. Prawo Unii nie przewiduje udzielania zezwoleń z mocą wsteczną.

—

Strona pozwana naruszyła obowiązek uzasadnienia oraz wymóg przejrzystości i precyzyjności ustawy wynikający z podstawowych praw proceduralnych i sądowych.

—

Zakres stosowania art. 1 decyzji wykonawczej jest całkowicie nieokreślony pod względem czasu i treści. Zgodnie z jego brzmieniem, może on być stosowany z mocą wsteczną przez czas nieokreślony.

—

Brzmienie art. 1 jest szczególnie niejasne w odniesieniu do „istotnych podstaw do podejrzeń” i „usług”. Dla podmiotu zainteresowanego nie było jasne, w jakich warunkach skarżąca mogła wykonywać działania na jego szkodę, w jakim okresie i w jakim związku były one związane ze „służbami”. Nie jest jasne, co należy rozumieć pod pojęciem „usługi” i czy mogą one również odnosić się do działań osób trzecich.

—

Pozwana naruszyła przysługujące jej uprawnienia dyskrecjonalne, ponieważ nie uwzględniła w ogóle sytuacji i konsekwencji decyzji dla skarżącej.

—

Skarżąca nie miała możliwości zajęcia stanowiska w odniesieniu do podstaw podejrzenia i nie zostanie w przyszłości przesłuchana na podstawie art. 1 postanowienia, co pozostawia ją bezbronną wobec decyzji skarżącego.

—

Okoliczność, że skarżący skorzystał ze swojego podstawowego prawa procesowego, chronionego na podstawie prawa konstytucyjnego i prawa Unii, do wszczęcia postępowania przeciwko skarżącemu przed sądami krajowymi, nie może być uwzględniona przy ocenie swobody uznania. W ten sposób pozwana przekroczyła swój margines oceny.

—

Pozwana nie uwzględniła w swoich rozważaniach środków łagodzących i roszczeń odszkodowawczych, chociaż byłoby to absolutnie konieczne dla wystarczającego wyważenia i oceny.