—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2019) 8501 final z dnia 20 listopada 2019 r. (AT.40522 – Metal Packaging [ex Pandora]) w sprawie zobowiązania do udzielenia informacji, i

—

obciążenie Komisji kosztami strony skarżącej.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do obrony

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza istotne prawo do obrony, ponieważ zadane pytania opierają się głównie na dokumentach i informacjach, które skarżące przekazały uprzednio jako podmioty ubiegające się o złagodzenie kary niemieckiemu federalnemu urzędowi antymonopolowemu w zawisłym przed nim postępowaniu. W jej opinii Komisja uzyskała te dokumenty i informacje w ramach niedopuszczalnej wymiany informacji z federalnym urzędem antymonopolowym bądź w ramach opartej na niej niezgodnej z prawem weryfikacji.

2.

Zarzut drugi dotyczący braku właściwości Komisji z powodu naruszenia zasady pomocniczości

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi, że Komisja nie jest właściwa do prowadzenia postępowania przeciwko skarżącym i do wydania zaskarżonej decyzji. Z uwagi na obszerne czynności dochodzeniowe federalnego urzędu antymonopolowego i postępowanie krajowe pozwalające na rozstrzygnięcie sprawy nie można bowiem stwierdzić, dlaczego federalny urząd antymonopolowy miałby być nieodpowiedni do przeprowadzenia do końca postępowania dochodzeniowego w tej sprawie bądź dlaczego Komisja miałaby się znajdować w lepszej pozycji do przeprowadzenia zakwestionowanej czynności dochodzeniowej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący niewystarczającego uzasadnienia

W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja została niewystarczająco uzasadniona, ponieważ nie zawiera ona żadnego wyjaśnienia, dlaczego Komisja w świetle zasady pomocniczości uważa się za uprawnioną do przeprowadzenia dochodzenia przeciwko skarżącym.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa do dobrej administracji przewidzianego w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

W ramach zarzutu czwartego strona skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła wymóg dobrej praktyki administracyjnej oraz art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ zaskarżona decyzja jest nieproporcjonalna, narusza uzasadnione oczekiwania skarżących i jest sprzeczna z wymogiem bezstronności i sprawiedliwości.

5.

Zarzut piąty dotyczący nadużycia władzy

W ramach zarzutu piątego strona skarżąca twierdzi, że żądanie udzielenia informacji opiera się na nieprawidłowych rozważaniach, ponieważ w drodze postępowania dochodzeniowego, a w szczególności w drodze zaskarżonej decyzji Komisja dąży, współdziałając z federalnym urzędem antymonopolowym, do celu polegającego na obejściu przewidzianych w prawie niemieckim przepisów dotyczących karania naruszeń art. 101 TFUE.