Wtorek, 10 marca 2009 r.
P6_TC1-COD(2007)0286

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 marca 2009 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/…/WE w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (przekształcenie)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji║,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (2),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W następujących dyrektywach należy dokonać szeregu znaczących zmian: dyrektywa Rady 78/176/EWG z dnia 20 lutego 1978 r. w sprawie odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu (4), dyrektywa Rady 82/883/EWG z dnia 3 grudnia 1982 r. w sprawie procedur nadzorowania i monitorowania środowiska naturalnego w odniesieniu do odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu (5), dyrektywa Rady 92/112/EWG z dnia 15 grudnia 1992 r. w sprawie procedur harmonizacji programów mających na celu ograniczanie i ostateczną eliminację zanieczyszczeń powodowanych przez odpady pochodzące z przemysłu ditlenku tytanu (6), dyrektywa Rady 96/61/WE z dnia 24 września 1996 r. dotycząca zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (7), dyrektywa Rady 1999/13/WE z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie ograniczenia emisji lotnych związków organicznych spowodowanej użyciem organicznych rozpuszczalników podczas niektórych czynności i w niektórych urządzeniach (8), dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów (9), oraz dyrektywa 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych instalacji spalania (10). Dla zachowania przejrzystości należy dokonać przekształcenia tych dyrektyw.

(2)

W celu zapobiegania zanieczyszczeniom wynikającym z działalności przemysłowej, ich obniżenia i w miarę możliwości wyeliminowania zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci” oraz zasadą zapobiegania zanieczyszczeniom, należy ustalić ogólne ramy kontroli głównych rodzajów działalności przemysłowej, przyznając pierwszeństwo interwencji u źródła oraz zapewniając rozsądną gospodarkę zasobami naturalnymi.

(3)

Przestrzeganie dopuszczalnych wielkości emisji ustalonych w niniejszej dyrektywie należy uważać za warunek konieczny, lecz niewystarczający, realizacji celów polegających na zapobieganiu zanieczyszczeniu i jego ograniczaniu oraz na osiągnięciu wysokiego poziomu ochrony środowiska, w tym wód gruntowych, powietrza i gleby oraz społeczeństwa. Aby sprostać tym celom, konieczne może okazać się ustanowienie bardziej rygorystycznych wielkości dopuszczalnych dla substancji zanieczyszczających objętych niniejszą dyrektywą, wielkości emisji dla innych substancji i składników środowiska, a także innych stosownych warunków.

(4)

Stosowanie odmiennego podejścia do kwestii kontrolowania emisji do powietrza, wody lub gleby traktowanych oddzielnie może stanowić zachętę do przesuwania zanieczyszczeń z jednych elementów środowiska na inne, zamiast zachęcać do ochrony środowiska naturalnego jako całości. Dlatego należy zapewnić zintegrowane podejście do zapobiegania emisjom do powietrza, wody i gleby oraz ich kontroli, jak również do kwestii gospodarowania odpadami, efektywnego wykorzystania energii i zapobiegania wypadkom.

(5)

Należy dokonać przeglądu prawodawstwa dotyczącego instalacji przemysłowych w celu uproszczenia i wyjaśnienia istniejących przepisów, zmniejszenia niepotrzebnych obciążeń administracyjnych oraz wdrożenia wniosków zawartych w komunikatach Komisji na temat strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza (11), strategii tematycznej w dziedzinie ochrony gleby (12) oraz strategii tematycznej w sprawie zapobiegania powstawaniu odpadów i ich recyklingu (13), przyjętych w odpowiedzi na decyzję nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiającą szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego (14). Celem tych komunikatów jest ochrona zdrowia ludzi i środowiska naturalnego, której nie można zapewnić bez dalszego obniżenia emisji pochodzących z działalności przemysłowej.

(6)

W celu zagwarantowania zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli instalacje powinny być eksploatowane wyłącznie wtedy, jeżeli posiadają one pozwolenie, lub, w przypadku pewnych instalacji i czynności, w których wykorzystuje się rozpuszczalniki organiczne, jeżeli posiadają pozwolenie lub są zarejestrowane. Należy minimalizować ogólne stosowanie rozpuszczalników organicznych.

(7)	W celu ułatwienia przyznawania pozwoleń państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustalania wymogów dla niektórych kategorii instalacji w postaci ogólnych wiążących zasad.

(8)

W celu uniknięcia podwójnych uregulowań pozwolenie dla instalacji objętej dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie║ (15) nie powinno obejmować dopuszczalnych wielkości emisji gazów cieplarnianych, chyba że jest to konieczne dla zapobieżenia powstaniu istotnego lokalnego zanieczyszczenia lub jeżeli instalacja jest tymczasowo wyłączona z tego systemu.

(9)

Operatorzy powinny składać właściwym organom wnioski o pozwolenia zawierające informacje niezbędne dla określenia warunków pozwolenia. Podczas składania wniosku o pozwolenie operatorzy powinni mieć możliwość wykorzystania informacji wynikających z zastosowania dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (16) oraz dyrektywy Rady 96/82/WE z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie kontroli niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi (17).

(10)

Pozwolenie powinno obejmować wszystkie środki niezbędne dla uzyskania wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego jako całości oraz powinno zawierać dopuszczalne wielkości emisji dla substancji zanieczyszczających, stosowne wymogi ochrony gleby i wód gruntowych , wymogi dotyczące monitorowania , a także wykaz stosowanych niebezpiecznych substancji lub preparatów określonych w dyrektywie Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych  (18). Warunki pozwolenia powinny opierać się na najlepszych dostępnych technikach.

(11)

W celu określenia, co stanowi najlepsze dostępne techniki, oraz w celu ograniczenia występujących we Wspólnocie różnic w zakresie poziomów emisji z działalności przemysłowej Komisja, w wyniku wymiany informacji z zainteresowanymi podmiotami, powinna opublikować dokumenty referencyjne dotyczące najlepszych dostępnych technik (zwane dalej „dokumentami referencyjnymi BAT”). Dokumenty referencyjne BAT stanowią odniesienie dla ustanawianych warunków pozwolenia. Mogą one być uzupełniane innymi źródłami.

(12)

W celu uwzględnienia pewnych szczególnych okoliczności właściwe organy powinny mieć możliwość ustalenia dopuszczalnych wielkości emisji , równoważnych parametrów lub środków technicznych prowadzących do poziomów emisji, które mogą przekraczać poziomy emisji powiązane z najlepszymi dostępnymi technikami opisanymi w dokumentach referencyjnych BAT. ▐

(13)

W celu umożliwienia operatorom testowania nowych technik, które mogłyby zapewnić wyższy poziom ochrony środowiska naturalnego, właściwe organy powinny także mieć możliwość udzielania tymczasowych odstępstw od poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami opisanymi w dokumentach referencyjnych BAT.

(14)

Zmiany w instalacjach mogą powodować wzrost poziomu zanieczyszczenia. W związku z tym właściwe organy powinny być powiadamiane o każdej planowanej zmianie, która może mieć wpływ na środowisko naturalne. Istotne zmiany w instalacjach, które mogą mieć znaczący negatywny wpływ na ludzi bądź środowisko naturalne, powinny pociągać za sobą ponowne rozpatrzenie pozwolenia w celu zagwarantowania, że przedmiotowe instalacje będą w dalszym ciągu spełniać wymagania niniejszej dyrektywy.

(15)

Rozrzucanie obornika i płynnego nawozu może wywierać znaczący wpływ na jakość środowiska. W celu zapobieżenia takim skutkom oraz ich kontrolowania w sposób zintegrowany należy zadbać o to, aby obornik i płynny nawóz powstałe wskutek prowadzenia działań objętych niniejszą dyrektywą były rozrzucane przez operatora lub osoby trzecie z wykorzystaniem najlepszych dostępnych technik. W celu zapewnienia państwom członkowskim elastyczności w wypełnianiu tych wymogów, obowiązek stosowania najlepszych dostępnych technik w przypadku rozrzucania obornika i nawozu płynnego przez operatora lub osoby trzecie można określić w pozwoleniu lub w ramach innych środków.

(16)

W celu uwzględnienia rozwoju najlepszych dostępnych technik lub innych zmian mających znaczenie dla instalacji, warunki pozwolenia należy regularnie rozpatrywać oraz we właściwych przypadkach dokonywać ich aktualizacji, w szczególności jeżeli Komisja przyjmuje nowy lub uaktualniony dokument referencyjny BAT.

(17)

Należy zadbać o to, by eksploatacja instalacji nie prowadziła do istotnego pogorszenia jakości gleby i wód gruntowych. Warunki pozwolenia powinny zatem , o ile jest to konieczne i stosowne, obejmować monitorowanie gleby i wód gruntowych, a także obowiązek remediacji terenu instalacji po ostatecznym zakończeniu działalności zgodnie z wymogami wspólnotowych i krajowych przepisów w zakresie odpowiedzialności. Niezwłocznie po wejściu w życie wspólnotowych przepisów zmieniających dyrektywę 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu (19) lub nowej legislacji w sprawie ochrony gleby i wód powierzchniowych Komisja powinna dokonać przeglądu przewidzianych w niniejszej dyrektywie przepisów dotyczących ochrony gleby i wód gruntowych w celu zapewnienia spójności i uniknięcia powielania.

(18)

W celu zapewnienia skutecznego wdrożenia i egzekwowania niniejszej dyrektywy operatorzy powinni składać właściwym organom regularne sprawozdania dotyczące spełnienia warunków pozwolenia. Państwa członkowskie powinny zapewnić spełnianie tych warunków przez operatorów oraz podjęcie przez operatora i właściwy organ niezbędnych środków w przypadku niespełnienia warunków niniejszej dyrektywy oraz przewidzieć system kontroli środowiskowych. W gestii państw członkowskich leży określenie najwłaściwszych systemów wykonawczych, w tym sposobów przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji.

(19)

Uwzględniając zapisy konwencji z Aarhus (20) skuteczny udział społeczeństwa w procesie decyzyjnym jest niezbędny dla umożliwienia mu wyrażenia opinii i podniesienia niepokojących kwestii, które mogą mieć znaczenie dla podejmowanych decyzji, oraz dla umożliwienia decydentom uwzględnienia tych opinii i kwestii, co przyczyni się do zwiększenia odpowiedzialności i przejrzystości procesu decyzyjnego oraz wniesie wkład w zwiększenie publicznej świadomości w zakresie kwestii dotyczących środowiska i poparcia dla podjętych decyzji. Członkowie zainteresowanej społeczności powinni mieć możliwość odwołania się do wymiaru sprawiedliwości, która pozwoli im wnieść wkład w ochronę prawa do życia w środowisku odpowiednim dla zdrowia i samopoczucia.

(20)

Duże instalacje spalania przyczyniają się znacząco do emisji substancji zanieczyszczających do powietrza, co powoduje znaczące skutki dla zdrowia ludzi i środowiska naturalnego. W celu zmniejszenia tych skutków oraz spełnienia wymogów dyrektywy 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza (21) oraz celów wymienionych w komunikacie Komisji na temat strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza, niezbędne jest ustalenie bardziej rygorystycznych dopuszczalnych wielkości emisji na poziomie Wspólnoty dla niektórych kategorii instalacji spalania i niektórych substancji zanieczyszczających.

(21)

W przypadku nagłego zakłócenia w dostawie paliwa lub gazu o małej zawartości siarki wynikającego z poważnych niedoborów, właściwe organy powinny mieć możliwość udzielenia tymczasowych odstępstw pozwalających instalacjom spalania na przekroczenie dopuszczalnych wielkości emisji wyznaczonych w niniejszej dyrektywie.

(22)

Przedmiotowy operator nie powinien eksploatować instalacji spalania przez więcej niż 24 godziny od wystąpienia niesprawności lub awarii urządzenia obniżającego emisje, zaś łączny czas działania obiektu bez sprawnych urządzeń zmniejszających emisję nie może przekroczyć 120 godzin w ciągu 12-miesięcznego okresu, tak aby ograniczyć negatywne skutki zanieczyszczenia dla środowiska naturalnego. Jednakże w przypadku nadrzędnej konieczności utrzymania dostaw energii lub konieczności uniknięcia całkowitego wzrostu emisji powstałych w wyniku eksploatacji innej instalacji spalania, właściwe organy powinny mieć możliwość udzielenia odstępstwa od tych dopuszczalnych wielkości.

(23)

W celu zapewniania wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego i zdrowia ludzi oraz uniknięcia transgranicznego przemieszczania odpadów do obiektów o niższych normach środowiskowych należy ustalić i utrzymać rygorystyczne warunki eksploatacji, wymagania techniczne i dopuszczalne wielkości emisji dla instalacji spalających lub współspalających odpady we Wspólnocie.

(24)

Wykorzystanie rozpuszczalników organicznych przy niektórych czynnościach i w niektórych instalacjach powoduje emisje związków organicznych do powietrza, co przyczynia się do tworzenia na poziomie lokalnym i transgranicznym utleniaczy fotochemicznych, powodujących szkody w zasobach naturalnych oraz mających szkodliwy wpływ na zdrowie ludzi. Należy zatem podjąć środki zaradcze przeciw wykorzystaniu rozpuszczalników organicznych oraz ustanowić dopuszczalne wielkości emisji dla związków organicznych i odpowiednie wymogi dotyczące warunków eksploatacji. Powinna istnieć możliwość udzielenia odstępstw od obowiązku przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, jeżeli istnieją inne środki, takie jak stosowanie produktów albo technik o niskiej zawartości rozpuszczalników lub niezawierających rozpuszczalników, stanowiące alternatywne sposoby osiągania równoważnych wielkości emisji.

(25)

Instalacje produkujące ditlenek tytanu mogą powodować znaczące zanieczyszczenie powietrza i wody oraz mogą wywołać zagrożenie toksykologiczne . W celu ograniczenia tych skutków należy ustalić na poziomie Wspólnoty bardziej rygorystyczne dopuszczalne wielkości emisji dla niektórych substancji zanieczyszczających.

(26)	Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy przyjmuje się zgodnie z decyzją Rady nr 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r., ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (22). ▐

(27)	Zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci” państwa członkowskie powinny ustanowić reguły dotyczące kar mających zastosowanie do naruszeń przepisów niniejszej dyrektywy oraz zapewnić ich wykonywanie. Kary takie powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające

(28)

W celu zapewnienia instalacjom wystarczającego czasu na dostosowanie techniczne do nowych wymogów niniejszej dyrektywy, niektóre nowe wymogi powinny mieć zastosowanie do tych instalacji po upływie określonego okresu od daty stosowania niniejszej dyrektywy. Instalacje spalania wymagają czasu na zainstalowanie niezbędnych urządzeń służących do redukcji emisji w celu spełnienia wymagań dotyczących dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V.

(29)

W celu rozwiązania istotnych problemów wywołanych przez emisje dioksyn, furanów i innych odnośnych substancji zanieczyszczających emitowanych przez instalacje produkujące surówkę odlewniczą i stal, a w szczególności spiekające rudę żelaza, procedura dotycząca minimalnych wymogów ustanowiona w niniejszej dyrektywie powinna być stosowana do takich instalacji w pierwszej kolejności, a w każdym razie w terminie do dnia 31 grudnia 2011 r.

(30)

Ponieważ cele podejmowanego działania, a mianowicie zapewnienie wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego i poprawa jego stanu nie mogą być osiągnięte w wystarczający sposób na poziomie państw członkowskich, zaś wobec transgranicznego charakteru zanieczyszczeń pochodzących z działalności przemysłowej mogą być skuteczniej osiągnięte na poziomie Wspólnoty; Wspólnota może więc przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tymże artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów.

(31)	Niniejsza dyrektywa respektuje prawa podstawowe i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. W szczególności niniejsza dyrektywa przyczynia się do wdrożenia art. 37 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(32)

Zobowiązanie do przeniesienia niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinno ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu z wcześniejszymi dyrektywami przekształconych niniejszą dyrektywą. Zobowiązanie do przeniesienia przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z wcześniejszych dyrektyw.

(33)	Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów przeniesienia do prawa krajowego i zastosowania dyrektyw określonych w załączniku IX część B,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Przepisy wspólne

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsza dyrektywa ustanawia zasady zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom środowiska naturalnego, powodowanym przez działalność przemysłową i ich kontroli.

Określa ona również zasady mające na celu zapobieganie oraz, w przypadku braku takiej możliwości, zmniejszenie emisji do powietrza, wody i ziemi oraz zapobieganie wytwarzaniu odpadów, w celu osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego jako całości.

Artykuł 2

Zakres

1.   Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do działalności przemysłowej powodującej zanieczyszczenia, o których mowa w rozdziałach II do VI.

2.   Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do działalności badawczej, rozwojowej ani do badań nowych produktów i procesów.

Artykuł 3

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

(1)

„substancja” oznacza każdy pierwiastek chemiczny i jego związki, z wyjątkiem następujących substancji: a) substancji radioaktywnych zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie Rady 96/29/Euratom z dnia 13 maja 1996 r. ustanawiającej podstawowe normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego (23); b) mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie Rady 90/219/EWG z dnia 23 kwietnia 1990 r. w sprawie ograniczonego stosowania mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie (24); c) organizmów zmodyfikowanych genetycznie zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie║ (25)

(2)

„zanieczyszczenie” oznacza bezpośrednie lub pośrednie wprowadzenie w wyniku działalności człowieka substancji, wibracji, ciepła lub hałasu do powietrza, wody lub ziemi, które może zagrażać zdrowiu ludzi lub jakości środowiska naturalnego lub przejawić się w postaci uszkodzenia własności materialnej, osłabienia walorów lub kolizji z innymi uzasadnionymi sposobami korzystania ze środowiska naturalnego;

(3)

„instalacja” oznacza stacjonarną jednostkę techniczną, w której prowadzony jest jeden lub większa ilość rodzajów działalności wymienionych w załączniku I lub w części 1 załącznika VII, oraz wszystkie inne bezpośrednio związane działania prowadzone na tym terenie, które mają techniczny związek z działalnością wymienioną w tych załącznikach i które mogłyby mieć wpływ na emisje i zanieczyszczenie;

(4)	„emisja” oznacza bezpośrednie lub pośrednie uwolnienie substancji, wibracji, ciepła lub hałasu z punktowych lub rozproszonych źródeł w instalacji, do powietrza, wody lub ziemi;

(5)	„dopuszczalna wielkość emisji” oznacza masę, wyrażoną w kategoriach określonych szczególnych parametrów, stężenie i/lub poziom emisji, których nie można przekroczyć w czasie jednego lub kilku okresów;

(6)	„norma jakości środowiska” oznacza zestaw wymogów, które muszą zostać spełnione w określonym czasie przez dane środowisko lub jego część, zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym;

(7)	„pozwolenie” oznacza pisemne zezwolenie na eksploatację całości lub części instalacji, instalacji spalania, spalarni odpadów lub współspalarni odpadów;

(8)	„istotna zmiana” oznacza zmianę charakteru lub sposobu funkcjonowania albo rozbudowę instalacji, instalacji spalania, spalarni odpadów lub współspalarni odpadów, która może mieć znaczące negatywne oddziaływanie na ludzi bądź środowisko;

(9)

„najlepsze dostępne techniki” oznaczają najbardziej efektywny i zaawansowany etap rozwoju i metod prowadzenia danej działalności, który wskazuje możliwe wykorzystanie poszczególnych technik jako podstawy przy ustalaniu dopuszczalnych wielkości emisji i innych warunków pozwolenia mających na celu zapobieganie powstawaniu, a jeżeli nie jest to możliwe, ograniczenie emisji i oddziaływania na środowisko naturalne jako całość: a) „techniki” obejmują zarówno stosowane technologie, jak i sposób, w jaki dana instalacja jest projektowana, budowana i utrzymywana, eksploatowana i wycofywana z eksploatacji; b) „dostępne” techniki oznaczają techniki o takim stopniu rozwoju, który pozwala na ich wdrożenie w danym sektorze przemysłu, zgodnie z istniejącymi warunkami ekonomicznymi i technicznymi, z uwzględnieniem kosztów i korzyści, nawet jeżeli techniki te nie są wykorzystywane lub nie zostały opracowane w danym państwie członkowskim, o ile są one dostępne dla operatora; c) „najlepsze” oznacza najbardziej efektywną technikę w osiąganiu wysokiego ogólnego poziomu ochrony środowiska naturalnego jako całości.

(10)

„poziomy emisji powiązane z najlepszymi dostępnymi technikami” oznaczają zakres poziomów emisji uzyskanych w normalnych warunkach eksploatacji przy zastosowaniu najlepszych dostępnych technik określonych w dokumentach referencyjnych BAT i wyrażonych jako średnia wartość okresowa w danych warunkach odniesienia;

(11)

„operator” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która prowadzi lub kontroluje instalację, instalację spalania, spalarnię odpadów lub współspalarnię odpadów lub, jeżeli jest to przewidziane w ustawodawstwie krajowym, której przyznano decydujące uprawnienia ekonomiczne w kwestii technicznego funkcjonowania instalacji lub obiektu;

(12)	„społeczeństwo” oznacza jedną lub więcej osób fizycznych lub prawnych oraz, zgodnie z krajowym ustawodawstwem lub praktyką, ich stowarzyszenia, organizacje lub grupy;

(13)

„zainteresowana społeczność” oznacza społeczeństwo, które jest lub może być dotknięte skutkami podejmowanych decyzji dotyczących środowiska lub na którego interesy w procedurach decyzje te mają wpływ; do celów niniejszej definicji, organizacje pozarządowe działające na rzecz ochrony środowiska i spełniające wymogi wszystkich odnośnych przepisów krajowych uważa się za mające interes w tym zakresie;

(14)

„nowa technika” oznacza nową technikę stosowaną w działalności przemysłowej, która zapewniłaby ogólny wyższy poziom ochrony środowiska naturalnego lub przynajmniej ten sam poziom jego ochrony i lepszą oszczędność kosztów niż obecnie istniejące najlepsze dostępne techniki, o ile sprawdzi się ona w przemyśle i zostanie ▐rozwinięta w celach komercyjnych;

(15)

„substancje niebezpieczne”║ oznaczają niebezpieczne substancje lub preparaty zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie ║67/548/EWG║ oraz dyrektywie 1999/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 maja 1999 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania preparatów niebezpiecznych (26).

(16)	„sprawozdanie bazowe” oznacza dane ilościowe dotyczące stanu skażenia gleby i wód gruntowych znacznymi ilościami istotnych substancji niebezpiecznych ;

(17)	„rutynowa kontrola” oznacza kontrolę środowiskową przeprowadzoną w ramach zaplanowanego programu kontroli;

(18)	„kontrola nierutynowa” oznacza kontrolę środowiskową przeprowadzoną w odpowiedzi na skargi lub podczas badania przyczyn wypadków oraz braku zgodności;

(19)	„kontrola środowiskowa” oznacza każdą czynność obejmującą sprawdzenie zgodności instalacji z odnośnymi wymogami środowiskowymi;

(20)	„paliwo” oznacza wszelkie stałe, płynne lub gazowe materiały palne, wykorzystywane do rozpalania instalacji spalania;

(21)	„instalacja spalania” oznacza każde urządzenie techniczne, w którym paliwa są utleniane w celu wykorzystania wytworzonego w ten sposób ciepła;

(22)

„biomasa” oznacza którąkolwiek z następujących pozycji: a) produkty składające się z substancji roślinnych pochodzących z rolnictwa lub leśnictwa, które mogą być wykorzystywane jako paliwo w celu odzyskania ich zawartości energii; b) następujące odpady wykorzystywane jako paliwo: (i) odpady roślinne z rolnictwa i leśnictwa; (ii) odpady roślinne z przemysłu przetwórstwa spożywczego, jeżeli wytworzona energia cieplna jest odzyskiwana; (iii) włókniste odpady roślinne z procesu produkcji pierwotnej pulpy celulozowej i z produkcji papieru z pulpy, jeżeli odpady te są współspalane w miejscu produkcji, a wytworzona energia cieplna jest odzyskiwana; (iv) odpady korka; (v) odpady drewniane, z wyjątkiem odpadów drewnianych mogących zawierać organiczne związki chlorowcowane lub metale ciężkie powstałe w wyniku obróbki z wykorzystaniem środków do konserwacji drewna;

(23)	„instalacja spalania wielopaliwowego” oznacza wszelkie instalacje spalania, w których można spalać jednocześnie lub na przemian dwa lub więcej rodzajów paliw;

(24)	„turbina gazowa” oznacza wirujące urządzenie przetwarzające energię cieplną w pracę mechaniczną, składające się głównie ze sprężarki i urządzenia termicznego, w którym następuje utlenianie paliwa w celu podgrzania płynu roboczego, oraz turbiny;

(25)	„odpady” oznaczają odpady zgodnie z definicją w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2008/98/WE Parlamentu Europejskiego o Rady z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów (27);

(26)	„odpady niebezpieczne” oznaczają odpady niebezpieczne zgodnie z definicją w art. 3 ust. 2 dyrektywy 2008/98/WE;

(27)

„zmieszane odpady komunalne” oznaczają odpady z gospodarstw domowych jak również odpady z działalności handlowo-usługowej, odpady przemysłowe i instytucjonalne, które ze względu na charakter i skład są podobne do odpadów z gospodarstw domowych, ale z wyłączeniem frakcji wskazanych w pozycji 20 01 załącznika do decyzji Komisji 2000/532/WE║ (28), ustanawiającej europejski wykaz odpadów które są zbierane oddzielnie u źródła, i z wyłączeniem innych odpadów określonych w pozycji 20 02 tego załącznika;

(28)

„spalarnia odpadów” oznacza każdą stacjonarną lub ruchomą jednostkę techniczną oraz wyposażenie przeznaczone do termicznego przetwarzania odpadów, z odzyskiem ciepła wytworzonego w wyniku spalania lub bez takiego odzysku; poprzez spalanie przez utlenianie, jak również inne procesy obróbki termicznej, jeżeli substancje powstające z przeróbki są następnie spalane;

(29)

„współspalarnia odpadów” oznacza każdą stacjonarną lub ruchomą, jednostkę techniczną, której głównym celem jest wytwarzanie energii lub produktów materialnych oraz która wykorzystuje odpady jako paliwo zwykłe lub dodatkowe lub w której odpady są poddawane termicznej obróbce mającej na celu ich unieszkodliwienie poprzez spalanie odpadów przez utlenianie jak również inne procesy obróbki termicznej, jeżeli substancje powstające z obróbki są następnie spalane;

(30)	„zdolność nominalna” oznacza sumę zdolności spalania pieców, z których składa się spalarnia odpadów lub współspalarnia odpadów, podaną przez projektanta i potwierdzoną przez operatora, z właściwym uwzględnieniem wartości kalorycznej odpadów, wyrażoną jako ilość odpadów spalanych w ciągu godziny;

(31)	„dioksyny i furany” oznaczają wszystkie polichlorowane dibenzo-p-dioksyny i dibenzofurany wymienione w części 2 załącznika VI;

(32)	„pozostałość” oznacza każdy rodzaj odpadów płynnych lub stałych wytwarzanych w spalarni lub współspalarni odpadów;

(33)	„związek organiczny” oznacza każdy związek zawierający co najmniej pierwiastek węgiel i jeden lub większą ilość pierwiastków wodoru, halogenów, tlenu, siarki, fosforu, krzemu lub azotu, z wyjątkiem tlenków węgla i węglanów lub dwuwęglanów nieorganicznych;

(34)	„lotny związek organiczny” oznacza każdy związek organiczny oraz frakcję kreozotu, które w temperaturze 293,15 K mają ciśnienie pary 0,01 kPa lub więcej, lub mają odpowiadającą tej wartości lotność w szczególnych warunkach użytkowania.

(35)

„rozpuszczalnik organiczny” oznacza każdy lotny związek organiczny, który jest stosowany w następujących przypadkach: a) oddzielnie bądź w połączeniu z innymi czynnikami, bez przemiany chemicznej, w celu rozpuszczania surowców, produktów lub odpadów; b) jako środek czyszczący w celu rozpuszczania zanieczyszczeń; c) jako czynnik rozpuszczający; d) jako środek rozpraszający; e) jako regulator lepkości; f) jako regulator napięcia powierzchniowego; g) jako plastyfikator; h) jako środek konserwujący;

(36)

„powłoka” oznacza powłokę zgodnie z definicją w art. 2 ust. 8 dyrektywy 2004/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ograniczeń emisji lotnych związków organicznych w wyniku stosowania rozpuszczalników organicznych w niektórych farbach i lakierach oraz produktach do odnawiania pojazdów (29);

(37)	„ogólne wiążące zasady” oznaczają wielkości dopuszczalne emisji lub inne warunki określone w przepisach prawnych dotyczących środowiska, co najmniej na szczeblu branżowym, wydawane z zamiarem bezpośredniego wykorzystania do ustalenia warunków pozwolenia.

Artykuł 4

Obowiązek posiadania pozwolenia

1.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki dla zapewnienia, aby żadna instalacja ani instalacja spalania nie była eksploatowana bez pozwolenia.

W drodze odstępstwa od pierwszego akapitu państwa członkowskie mogą ustanowić procedurę rejestracji instalacji objętych wyłącznie rozdziałem V.

Procedura rejestracji jest określana w wiążącym akcie i obejmuje co najmniej zawiadomienie właściwego organu przez operatora o zamiarze eksploatowania instalacji.

2.    Państwa członkowskie mogą określić, że pozwolenie może obejmować dwie lub większą ilość instalacji lub części instalacji prowadzonych przez tego samego operatora, znajdujących się w tym samym miejscu lub w różnych miejscach.

W przypadku, gdy pozwolenie dotyczy dwóch lub większej ilości instalacji, każda z nich indywidualnie spełnia wymogi niniejszej dyrektywy.

Artykuł 5

Operatorzy

Państwa członkowskie mogą określić, że dwie lub większa liczba osób fizycznych lub prawnych ma prawo być wspólnym operatorem instalacji, instalacji spalania, spalarni odpadów lub współspalarni odpadów, lub że osoby takie będą operatorami różnych części instalacji lub obiektu. Do przyjęcia odpowiedzialności za wypełnianie zobowiązań wynikających z niniejszej dyrektywy wyznacza się jedną osobę fizyczną lub prawną.

Artykuł 6

Udzielanie pozwoleń

1.   Właściwe organy udzielają pozwolenia, jeżeli instalacja spełnia wymogi niniejszej dyrektywy.

2.   Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne w celu zapewnienia, aby w przypadku, gdy zaangażowanych jest więcej niż jeden właściwy organ, warunki i procedury udzielania pozwolenia były w pełni skoordynowane celem zagwarantowania skutecznego zintegrowanego podejścia do tej procedury przez wszystkie właściwe organy.

3.   W przypadku nowej instalacji lub istotnej zmiany, do której odnosi się art. 4 dyrektywy 85/337/EWG, do celów udzielenia pozwolenia zbadane i wykorzystane zostaną wszelkie uzyskane w przedmiotowej kwestii informacje lub wnioski wyciągnięte na podstawie art. 5, 6, 7 i 9 tej dyrektywy.

Artykuł 7

Ogólne wiążące zasady

Bez uszczerbku dla obowiązku posiadania pozwolenia, państwa członkowskie mogą zawrzeć wymogi dla niektórych kategorii instalacji, instalacji spalania, spalarni odpadów lub współspalarni odpadów w ramach ogólnych wiążących zasad.

W przypadku przyjęcia ogólnych wiążących zasad, pozwolenie może po prostu zawierać dniesienie do tych zasad.

Artykuł 8

Sprawozdawczość na temat przestrzegania przepisów

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia:

(1)

że operator dostarcza właściwemu organowi odpowiednie dane dotyczące zgodności z warunkami pozwolenia nie rzadziej niż co 24 miesiące i niezwłocznie udostępniane są one w Internecie; w przypadku stwierdzenia naruszenia warunków pozwolenia – w drodze inspekcji zgodnie z art. 25 – częstotliwość składania sprawozdań zwiększa się do co najmniej raz na dwanaście miesięcy;

(2)	że operator bezzwłocznie informuje właściwe organy o każdym zdarzeniu czy wypadku mającym istotny wpływ na środowisko naturalne.

Artykuł 9

Brak zgodności

1.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby operator dotrzymywał warunków pozwolenia.

2.   W przypadku stwierdzenia naruszenia wymagań niniejszej dyrektywy państwa członkowskie zapewniają:

a)	bezzwłoczne poiformowanie właściwego organu przez operatora;

b)	podjęcie przez operatora i właściwy organ niezbędnych środków w celu zapewnienia przywrócenia zgodności w możliwie najkrótszym czasie.

W przypadkach naruszenia powodującego znaczne zagrożenie dla zdrowia ludzi lub środowiska oraz tak długo, jak zgodność nie jest przywrócona zgodnie z lit. b) akapitu pierwszego, działanie instalacji, instalacji spalania, spalarni odpadów lub współspalarni odpadów zostaje zawieszone.

Artykuł 10

Emisja gazów cieplarnianych

1.   W przypadku, gdy emisje gazów cieplarnianych z instalacji są określone w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE w odniesieniu do czynności przeprowadzanych w tej instalacji, pozwolenie nie obejmuje dopuszczalnej wielkości emisji dla bezpośrednich emisji gazów, chyba że jest to niezbędne w celu zapewnienia że nie spowoduje to żadnego znaczącego lokalnego zanieczyszczenia.

2.   W odniesieniu do działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, państwa członkowskie mogą zdecydować o nienakładaniu zobowiązań odnoszących się do efektywności energetycznej w odniesieniu do instalacji spalania lub innych jednostek emitujących ditlenek węgla na miejscu.

3.   W miarę potrzeby, właściwy organ odpowiednio zmienia pozwolenie.

4.   Ustępy 1-3 nie mają zastosowania do instalacji tymczasowo wyłączonych z systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie zgodnie z art. 27 dyrektywy 2003/87/WE.

ROZDZIAŁ II

Przepisy szczegółowe dotyczące rodzajów działalności wymienionych w załączniku I

Artykuł 11

Zakres

Niniejszy rozdział ma zastosowanie do rodzajów działalności wymienionych w załączniku I oraz, w stosownych przypadkach, do rodzajów działalności osiągających wartości progowe zdolności określone w tym załączniku.

Artykuł 12

Ogólne zasady regulujące podstawowe zobowiązania operatora

Państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, aby instalacje eksploatowano zgodnie z następującymi zasadami:

(1)	podjęto wszystkie właściwe środki zapobiegające zanieczyszczeniu;

(2)	zastosowano najlepsze dostępne techniki;

(3)	nie powstaje żadne istotne zanieczyszczenie;

(4)	unikano wytwarzania odpadów, zgodnie z dyrektywą 2008/98/WE;

(5)	jeżeli odpady są wytwarzane, prowadzony jest odzysk lub, jeżeli nie ma takiej możliwości ze względów technicznych i ekonomicznych, są one unieszkodliwiane przy jednoczesnym unikaniu lub ograniczaniu wszelkiego oddziaływania na środowisko;

(6)	energia jest wykorzystywana w sposób wydajny;

(7)	podjęto środki konieczne w celu zapobieżenia wypadkom i ograniczenia ich konsekwencji;

(8)	w przypadku ostatecznego zakończenia działalności podjęto środki konieczne w celu zapobieżenia ryzyku zanieczyszczenia oraz w celu przywrócenia miejsca prowadzenia działalności do zadowalającego stanu określonego w art. 23 ust. 2 i 3.

Artykuł 13

Wnioski o pozwolenia

1.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki dla zapewnienia, aby wniosek o pozwolenie zawierał opis:

a)	instalacji i jej działania;

b)	surowców i materiałów pomocniczych, innych substancji i rodzajów energii, wykorzystywanych lub wytwarzanych przez instalację;

c)	źródeł emisji z instalacji;

d)	stanu terenu, na którym położona jest instalacja;

e)	jeżeli działalność obejmuje znaczne ilości substancji niebezpiecznych , sprawozdania bazowego zawierającego informacje o tych substancjach ;

f)	charakteru i ilości przewidywalnych emisji z instalacji do każdego środowiska, jak również określenie istotnego oddziaływania emisji na środowisko;

g)	proponowanej technologii i innych technik służących zapobieganiu lub, jeżeli to niemożliwe, ograniczania emisji z instalacji;

h)	w razie potrzeby , środków mających na celu zapobieganie powstawaniu odpadów i prowadzenie odzysku odpadów wytwarzanych przez instalację;

i)	środków planowanych w celu spełnienia ogólnych zasad dotyczących podstawowych zobowiązań operatora przewidzianych w art. 12;

j)	środków planowanych w celu monitorowania emisji do środowiska naturalnego;

k)	głównych odpowiednich alternatyw proponowanej technologii, technik i środków, opracowanych w zarysie przez wnioskodawcę.

Wniosek o pozwolenie zawiera także nietechniczne streszczenie informacji, określonych w akapicie pierwszym i, w stosownych przypadkach, sprawozdanie bazowe.

2.   W przypadku, gdy informacje dostarczone zgodnie z wymogami przewidzianymi w dyrektywie 85/337/EWG, lub sprawozdanie dotyczące bezpieczeństwa opracowane zgodnie z dyrektywą 96/82/WE, albo inne informacje opracowane w odpowiedzi na inne przepisy, spełniają którykolwiek z wymogów ust. 1, informacja ta może zostać uwzględniona we wniosku lub do niego załączona.

Artykuł 14

Dokumenty referencyjne dotyczące najlepszych dostępnych technik i wymiana informacji

1.   Komisja organizuje wymianę informacji między państwami członkowskimi, przedstawicielami ich odnośnych właściwych organów, operatorów i dostawców technik reprezentujących zainteresowaną gałąź przemysłu, organizacjami pozarządowymi promującymi ochronę środowiska oraz samą Komisją dotyczących :

a)	działania instalacji pod kątem emisji, zanieczyszczenia, zużycia i charakteru surowców, wykorzystania energii i wytwarzania odpadów; oraz

b)	stosowanych najlepszych dostępnych technik, związanego z nimi monitorowania oraz zmian w w zakresie najlepszych dostępnych technik .

W celu organizacji wymiany informacji, o której mowa w niniejszym ustępie, Komisja powołuje forum wymiany informacji, w którego skład wchodzą podmioty, o których mowa w akapicie pierwszym.

Komisja ustala wskazówki dotyczące wymiany informacji, obejmujące również gromadzenie danych i określanie treści dokumentów referencyjnych BAT. Komisja publikuje sprawozdanie z oceny na ten temat. Sprawozdanie to udostępniane jest za pośrednictwem Internetu.

2.     Komisja publikuje wynik wymiany informacji określonej w ust. 1 jako nowy lub uaktualniony dokument referencyjny BAT.

3.   Dokumenty referencyjne BAT opisują w szczególności najlepsze dostępne techniki, powiązane poziomy emisji , poziomy zużycia i ich monitorowanie, monitorowanie gleby i wód gruntowych oraz remediację terenu, a także nowe techniki, ze szczególnym uwzględnieniem kryteriów wymienionych w załączniku III , przy czym przegląd ten zostaje zakończony w terminie ośmiu lat po opublikowaniu poprzedniej wersji . Komisja dopilnowuje, aby wnioski dotyczące BAT w dokumentach referencyjnych BAT były dostępne w językach urzędowych państw członkowskich. Na wniosek państwa członkowskiego Komisja udostępnia cały dokument referencyjny BAT w żądanym języku.

Artykuł 15

Warunki pozwolenia

1.   Państwa członkowskie zapewniają, aby pozwolenie obejmowało wszystkie środki niezbędne dla spełnienia wymogów art. 12 i 19.

Środki te obejmują przynajmniej:

a)

dopuszczalne wielkości emisji dla substancji zanieczyszczających wymienionych w załączniku II, oraz innych substancji zanieczyszczających, które mogą być emitowane z danej instalacji w znacznych ilościach, z uwzględnieniem ich właściwości i potencjału w zakresie przenoszenia zanieczyszczeń z jednego środowiska do innego;

b)	w razie potrzeby, właściwe wymogi zapewniające ochronę gleby i wód gruntowych, oraz środki dotyczące gospodarki odpadami wytwarzanymi przez instalację;

c)	odpowiednie wymogi dotyczące mechanizmów monitorowania, określające metodykę i częstotliwość pomiarów, procedurę dokonywania oceny oraz obowiązek dostarczania właściwym organom danych niezbędnych do sprawdzenia zgodności z pozwoleniem;

d)	wymogi dotyczące okresowego monitorowania odpowiednich substancji niebezpiecznych, które mogą znajdować się w dużych ilościach na terenie instalacji, pod kątem możliwości skażenia gleby i wód gruntowych na terenie instalacji;

e)	środki odnoszące się do rozruchu, przecieków, awarii, chwilowych przestojów i ostatecznego zaprzestania eksploatacji;

f)	przepisy dotyczące minimalizacji zanieczyszczeń o dużym zasięgu i zanieczyszczeń o charakterze transgranicznym.

2.   Dla celów ust. 1 lit. a) dopuszczalne wielkości emisji mogą zostać uzupełnione lub zastąpione równoważnymi parametrami lub środkami technicznymi.

3.   Dokumenty referencyjne BAT stanowią odniesienie dla ustanowienia warunków pozwolenia.

4.   W przypadku, gdy instalacja lub część instalacji nie jest objęta dokumentami referencyjnymi BAT lub dokumenty te nie uwzględniają wszystkich możliwych skutków oddziaływania działalności na środowisko, właściwy organ w porozumieniu z operatorem określa poziomy emisji, które można osiągnąć z wykorzystaniem najlepszych dostępnych technik dla przedmiotowej instalacji lub działalności, w oparciu o kryteria wymienione w załączniku III, oraz określa odpowiednio warunki pozwolenia.

5.   W przypadku instalacji, o których mowa w pkt 6.6 załącznika I, ustępy 1-4 stosuje się bez uszczerbku dla prawodawstwa dotyczącego dobrostanu zwierząt.

Artykuł 16

Dopuszczalne wielkości emisji, równoważne parametry oraz środki techniczne

1.   Dopuszczalne wielkości emisji w odniesieniu do substancji zanieczyszczających stosuje się w momencie, w którym ma miejsce emisja z instalacji, a przy określaniu wielkości emisji nie uwzględnia się rozcieńczenia zanieczyszczeń przed tym momentem.

W odniesieniu do pośrednich uwolnień substancji zanieczyszczających do wody przy określaniu dopuszczalnej wielkości emisji z danej instalacji można uwzględnić wpływ stacji uzdatniania wody, pod warunkiem że zagwarantowano równoważny poziom ochrony środowiska naturalnego jako całości, z zastrzeżeniem, że nie prowadzi to do wyższych poziomów zanieczyszczenia w środowisku.

2.   Bez uszczerbku dla art. 19, dopuszczalne wielkości emisji i równoważne parametry oraz środki techniczne określone w art. 15 ust. 1 i 2 opierają się na najlepszych dostępnych technikach, bez zalecania żadnej techniki czy szczególnej technologii.

Właściwy organ ustala dopuszczalne wielkości emisji oraz wymogi w zakresie monitorowania i zgodności gwarantujące nieprzekraczanie poziomów emisji powiązanych z ▐BAT.

Dopuszczalne wielkości emisji można uzupełnić o równoważne parametry lub środki techniczne, pod warunkiem że można osiągnąć równoważny poziom ochrony środowiska.

3.   W drodze odstępstwa od ust. 2 akapit drugi właściwy organ może w wyjątkowych przypadkach wynikających z oceny kosztów i korzyści środowiskowych i ekonomicznych oraz biorąc pod uwagę właściwości techniczne danej instalacji, jej położenie geograficzne i lokalne warunki środowiskowe, ustalić dopuszczalne wielkości emisji , równoważne parametry lub środki techniczne, a także wymogi dotyczące monitorowania i zgodności w taki sposób, aby poziomy emisji powiązane z ▐ BAT mogły zostać przekroczone .

Te dopuszczalne wielkości emisji, równoważne parametry czy środki techniczne nie przekraczają jednak dopuszczalnych wielkości emisji określonych zgodnie z art. 68, lub – tam, gdzie ma to zastosowanie – w załącznikach V-VIII.

Państwa członkowskie zapewniają zainteresowanej społeczności możliwość wczesnego i skutecznego udziału w procesie podejmowania decyzji o udzieleniu odstępstwa, o którym mowa w niniejszym ustępie.

Jeżeli dopuszczalne wielkości emisji, równoważne parametry lub równoważne środki techniczne ustanowiono zgodnie z niniejszym ustępem, w załączniku do warunków pozwolenia dokumentuje się i uzasadnia przyczyny wydania pozwolenia na poziomy emisji odmienne od poziomów emisji powiązanych z BAT, opisanych w dokumentach referencyjnych BAT.

Komisja może ustanowić kryteria udzielania odstępstw, o których mowa w niniejszym ustępie.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 69 ust. 2.

4.   Ustępy 2 i 3 stosuje się do rozrzucania obornika i płynnego nawozu poza terenem instalacji zgodnie z pkt 6.6 załącznika I , z wyjątkiem terenów wchodzących w zakres stosowania dyrektywy 91/676/EWG Rady z dnia 12 grudnia 1991 r. dotyczącej ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego  (30).

5.   Właściwy organ może udzielić tymczasowego odstępstwa od wymogów ust. 2 oraz art. 12 pkt 1 i 2 w odniesieniu do wzrostu emisji wynikającego z prowadzenia badań i stosowania nowych technik, pod warunkiem, że w ciągu 6 miesięcy od udzielenia odstępstwa zaprzestanie się korzystania z tych technik lub działalność osiągnie przynajmniej poziom emisji powiązany z najlepszymi dostępnymi technikami.

Artykuł 17

Wymogi dotyczące monitorowania

1.   Wymogi dotyczące monitorowania, o których mowa w art. 15 ust. 1 lit. c) i d), opierają się w stosownych przypadkach na wnioskach dotyczących monitorowania opisanych w dokumentach referencyjnych BAT.

2.   Właściwy organ określa częstotliwość okresowego monitorowania, o której mowa w art. 15 ust. 1 lit. d), w pozwoleniu dla każdej instalacji lub w ogólnych wiążących zasadach.

Bez uszczerbku dla postanowień akapitu pierwszego okresowe monitorowanie przeprowadza się odpowiednio co najmniej raz na pięć lat w przypadku wód gruntowych i raz na dziesięć lat w przypadku gleby, chyba że monitorowanie takie opiera się na systematycznej ocenie ryzyka skażenia .

Komisja może ustanowić kryteria określania częstotliwości okresowego monitorowania.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 69 ust. 2.

Artykuł 18

Ogólne wiążące zasady

1.   Podczas przyjmowania ogólnych wiążących zasad państwa członkowskie zapewniają zintegrowane podejście oraz wysoki poziom ochrony środowiska naturalnego równoważny z poziomem uzyskanym w przypadku indywidualnych warunków pozwolenia.

2.   Ogólne wiążące zasady opierają się na najlepszych dostępnych technikach, bez zalecania żadnej techniki czy szczególnej technologii w celu zapewnienia zgodności z art. 15 i 16 .

▐

3.   Państwa członkowskie zapewniają aktualizację ogólnych wiążących zasad zgodnie z rozwojem najlepszych dostępnych praktyk w celu zagwarantowania zgodności z art. 22 .

▐

4.   Ogólne wiążące zasady przyjęte zgodnie z ust. 1-3 zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji.

Artykuł 19

Normy jakości środowiska

W przypadku, gdy norma jakości środowiska narzuca bardziej rygorystyczne warunki niż te osiągane przez zastosowanie najlepszych dostępnych technik, pozwolenie zawiera dodatkowe środki, bez uszczerbku dla innych środków, które mogą zostać podjęte w celu spełnienia norm jakości środowiska.

Artykuł 20

Zmiany w zakresie najlepszych dostępnych technik

Państwa członkowskie dopilnowują, aby właściwe organy śledziły zmiany w zakresie najlepszych dostępnych technik oraz publikacje nowych lub uaktualnionych dokumentów referencyjnych BAT lub były o nich informowane , a także żeby informowały zainteresowaną społeczność .

Artykuł 21

Zmiany wprowadzane w instalacjach przez operatorów

1.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby operator informował właściwe organy o każdej planowanej zmianie w charakterze lub funkcjonowaniu instalacji bądź jej rozbudowie, która to zmiana lub rozbudowa może mieć wpływ na środowisko. W stosownych przypadkach właściwe organy uaktualniają pozwolenie.

2.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki dla zapewnienia, aby operator nie przeprowadzał żadnych planowanych przez siebie istotnych zmian bez pozwolenia wydanego zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Wniosek o pozwolenie i decyzja właściwych organów obejmują te części instalacji i szczegóły wymienione w art. 13, na które taka istotna zmiana może mieć wpływ.

3.   Zmianę w charakterze lub funkcjonowaniu instalacji bądź jej rozbudowę uważa się za istotną zmianę, jeżeli taka zmiana lub rozbudowa sama w sobie osiąga wartości progowe zdolności określone w załączniku I.

Artykuł 22

Ponowne rozpatrzenie i aktualizacja warunków pozwolenia przez właściwe organy

1.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby właściwe organy okresowo poddawały wszystkie warunki pozwolenia ponownemu rozpatrzeniu oraz, w miarę potrzeby, w celu zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą, dokonywały aktualizacji tych warunków.

2.   Na wniosek właściwego organu operator przedkłada wszystkie informacje niezbędne dla celów ponownego rozpatrzenia warunków pozwolenia.

Podczas ponownego rozpatrywania warunków pozwolenia właściwy organ wykorzystuje wszelkie informacje pochodzące z monitorowania lub kontroli.

3.   W przypadku, gdy Komisja publikuje nowy lub uaktualniony dokument referencyjny BAT, państwa członkowskie zapewniają ponowne rozpatrzenie i – w miarę potrzeby – aktualizację warunków pozwolenia dla objętych nim instalacji przez właściwy organ w terminie czterech lat od publikacji dokumentu.

Pierwszy akapit stosuje się do wszelkich odstępstw przyznanych zgodnie z art. 16 ust. 3.

4.   Warunki pozwolenia poddaje się ponownemu rozpatrzeniu i w odpowiednich przypadkach aktualizacji przynajmniej w sytuacjach, gdy:

a)	zanieczyszczenie powodowane przez instalację jest tak znaczne, że zachodzi konieczność skorygowania istniejących dopuszczalnych wielkości emisji dla danego pozwolenia lub uwzględnienia w pozwoleniu nowych dopuszczalnych wielkości;

b)	istotne zmiany najlepszych dostępnych technik umożliwiają znaczne ograniczenie emisji;

c)	bezpieczeństwo eksploatacji wymaga zastosowania innych technik;

d)	▐jest to niezbędnym warunkiem zgodności z dyrektywą 2001/81/WE lub z normą jakości środowiska zgodnie z art. 19.

Artykuł 23

Zamknięcie i remediacja terenu

1.   Bez uszczerbku dla ▐dyrektywy 2004/35/WE , dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/118/WE z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie ochrony wód podziemnych przed zanieczyszczeniem i pogorszeniem ich stanu  (31) , dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/99/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne  (32) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/../EC z dnia … ustanawiającej ramy dla ochrony gleby (33)  (34) właściwy organ zapewnia, że po ostatecznym zakończeniu działalności stosuje się warunki pozwolenia nałożone w celu zapewnienia przestrzegania zasady określonej w art. 12 pkt. 8.

2.   W przypadku, gdy działalność obejmuje wykorzystanie, produkcję lub uwalnianie istotnych ilości odpowiednich substancji niebezpiecznych, powodującą możliwość znacznego skażenia gleby i wód gruntowych na terenie instalacji, przed rozpoczęciem eksploatacji instalacji lub przed uaktualnieniem pozwolenia na instalację operator przygotowuje sprawozdanie bazowe. Sprawozdanie zawiera dane ilościowe niezbędne do ustalenia początkowego stanu gleby i wód gruntowych w odniesieniu do znaczących ilości substancji niebezpiecznych .

Komisja ustanawia ogólne kryteria dotyczące treści sprawozdania bazowego.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 69 ust. 2.

3.   Po ostatecznym zakończeniu działalności operator powiadamia właściwy organ i dokonuje oceny stanu skażenia gleby i wód gruntowych niebezpiecznymi substancjami. W przypadku, gdy instalacja spowodowała zanieczyszczenie gleby lub wód gruntowych substancjami niebezpiecznymi w porównaniu z początkowym stanem określonym w sprawozdaniu bazowym, o którym mowa w ust. 2, operator dokonuje remediacji i doprowadza teren do stanu początkowego.

4.   Jeżeli od operatora nie wymaga się przygotowania sprawozdania bazowego, o którym mowa w ust. 2, po ostatecznym zakończeniu działalności operator podejmuje niezbędne działania w celu zagwarantowania, że teren nie będzie stanowić żadnego znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi ani środowiska naturalnego.

Artykuł 24

Porównanie wielkości emisji z poziomami emisji powiązanymi z najlepszymi dostępnymi technikami

Odpowiednie dane dotyczące zgodności z warunkami pozwolenia , o którym mowa w art. 8 pkt 1, obejmują porównanie ▐poziomu emisji z poziomami emisji powiązanymi z najlepszymi dostępnymi technikami opisanymi w dokumentach referencyjnych BAT. Odpowiednie dane są niezwłocznie udostępniane za pośrednictwem Internetu.

Artykuł 25

Kontrole

1.   Państwa członkowskie ustanawiają system kontroli instalacji.

System ten obejmuje kontrole na miejscu.

Państwa członkowskie zapewniają, że operatorzy udzielają właściwym organom wszelkiej niezbędnej pomocy celem umożliwienia tym organom przeprowadzenia wszelkich kontroli na miejscu, pobrania próbek i zebrania wszelkich informacji niezbędnych im do wykonania obowiązków do celów niniejszej dyrektywy.

2.   Państwa członkowskie zapewniają objęcie wszystkich instalacji planem kontroli.

3.   Każdy plan kontroli obejmuje:

a)	ogólną ocenę stosownych istotnych kwestii środowiskowych;

b)	obszar geograficzny objęty planem kontroli;

c)	rejestr instalacji objętych planem kontroli i ogólną ocenę ich stanu zgodności z wymogami niniejszej dyrektywy;

d)	przepisy dotyczące przeglądu planu;

e)	konspekt programów rutynowych kontroli zgodnie z ust. 5;

f)	procedury kontroli nierutynowych zgodnie z ust. 6;

g)	w stosownych przypadkach, przepisy dotyczące współpracy między różnymi organami dokonującymi kontroli.

4.   Właściwy organ w oparciu o plany kontroli regularnie sporządza programy kontroli ustalające częstotliwość wizyt w terenie dla różnych typów instalacji.

Państwa członkowskie zapewniają dostępność wystarczającej liczby wykwalifikowanych osób, które będą przeprowadzały kontrole.

Programy te przewidują co najmniej jedną wizytę losową w terenie co 18 miesięcy dla każdej instalacji. Częstotliwość ta zwiększa się do co najmniej raz na sześć miesięcy, jeżeli inspekcja wykaże przypadek niezgodności z warunkami pozwolenia.

Jeżeli programy te są oparte na systematycznej ocenie zagrożeń dla środowiska powodowanych przez określone przedmiotowe instalacje , można zmniejszyć częstotliwość wizyt w terenie do co najmniej jednej na 24 miesiące .

Systematyczna ocena zagrożeń dla środowiska opiera się na obiektywnych kryteriach, takich jak:

a)	historia przestrzegania przez operatora warunków pozwolenia;

b)	wpływ instalacji na środowisko naturalne i zdrowie ludzkie;

c)	udział operatora we wspólnotowym systemie zarządzania środowiskiem i audytu środowiskowego (EMAS) zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 761/2001 (35) lub wdrożenie równoważnych systemów zarządzania środowiskiem.

Komisja może ustanawiać kolejne kryteria dotyczące oceny zagrożeń dla środowiska.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 69 ust. 2.

5.   Rutynowe kontrole są wystarczające dla zbadania szerokiego zakresu stosownych istotnych kwestii środowiskowych.

Rutynowe kontrole zapewniają spełnienie przez operatora warunków pozwolenia.

Rutynowe kontrole służą również ocenie skuteczności wymogów pozwolenia.

6.    Losowe kontrole nierutynowe przeprowadza się w celu jak najszybszego zbadania poważnych i kwalifikowanych skarg lub wypadków dotyczących środowiska, przypadków braku zgodności lub zdarzeń poważnie szkodzących ludzkiemu zdrowiu oraz, w stosownych przypadkach, przed wydaniem, ponownym rozpatrzeniem lub aktualizacją pozwolenia.

Przy takiej nierutynowej kontroli właściwe organy mogą zażądać od operatorów udzielenia informacji mających na celu zbadanie istoty wypadku, zajścia lub przypadku braku zgodności, m.in. danych statystycznych dotyczących zdrowia.

7.   Po każdej kontroli rutynowej i nierutynowej właściwy organ przygotowuje sprawozdanie opisujące jej ustalenia w odniesieniu do spełnienia przez instalację wymogów niniejszej dyrektywy, oraz wnioski dotyczące konieczności podjęcia dalszych działań.

Sprawozdanie przedkłada się zainteresowanemu operatorowi w terminie dwóch miesięcy. Właściwy organ udostępnia sprawozdanie publicznie za pośrednictwem Internetu w terminie czterech miesięcy od daty kontroli.

Właściwy organ zapewnia podjęcie wszystkich niezbędnych działań określonych w sprawozdaniu w rozsądnym okresie czasu.

Artykuł 26

Dostęp do informacji i udział społeczeństwa w procedurze udzielania pozwoleń

1.   Państwa członkowskie zapewniają, zainteresowanej społeczności możliwość wczesnego i skutecznego udziału w następujących procedurach:

a)	wydawaniu pozwolenia na nowe instalacje;

b)	wydawaniu pozwolenia na jakąkolwiek istotną zmianę;

c)	aktualizowaniu pozwolenia lub warunków pozwolenia dotyczących instalacji, zgodnie z art. 22 ust. 4 lit. a);

d)	aktualizowaniu pozwolenia lub warunków pozwolenia dotyczących instalacji w przypadku przyznawania odstępstwa zgodnie z art. 16 ust. 3.

Procedura ustalona w załączniku IV ma zastosowanie do takiego udziału.

Organizacje pozarządowe działające na rzecz ochrony środowiska i spełniające wymagania przewidziane w prawie krajowym uważa się za mające interes w tym zakresie.

▐

2.   Po podjęciu decyzji o udzieleniu, ponownym rozpatrzeniu lub aktualizacji pozwolenia ▐ właściwy organ  niezwłocznie podaje do wiadomości publicznej następujące informacje:

a)	treść decyzji, włączając kopię pozwolenia oraz jakiekolwiek późniejsze uaktualnienia;

b)	uzasadnienie decyzji;

c)	wyniki konsultacji przeprowadzonych przed podjęciem decyzji oraz wyjaśnienie sposobu ich uwzględnienia w decyzji;

d)	tytuły dokumentów referencyjnych BAT istotnych dla przedmiotowej instalacji lub działalności;

e)	sposób określenia warunków pozwolenia określonych w art. 15 w odniesieniu do najlepszych dostępnych technik oraz powiązanych poziomów emisji określonych w dokumentach referencyjnych BAT;

f)	w przypadku przyznania odstępstwa zgodnie z art. 16 ust. 3 konkretne powody tego odstępstwa w oparciu o kryteria określone w tym ustępie oraz nałożone warunki;

g)	wynik ponownego rozpatrzenia ▐pozwoleń zgodnie z art. 22 ust. 1, 3 i 4;

h)	wyniki procesu monitorowania emisji, wymaganego na mocy warunków pozwolenia, pozostające w dyspozycji właściwych organów.

Państwa członkowskie zapewniają niezwłoczną dostępność w Internecie informacji, o których mowa w lit. a) - g)

3.   Zastosowanie ust. 1 ║i 3 uwarunkowane jest ograniczeniami ustanowionymi w art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska (36).

Artykuł 27

Dostęp do wymiaru sprawiedliwości

1.   Państwa członkowskie zapewniają, że zgodnie z odnośnym krajowym systemem prawnym, członkowie zainteresowanej społeczności mają dostęp do procedury odwoławczej przed sądem lub innym niezależnym i bezstronnym organem ustanowionym przez prawo, w celu zakwestionowania materialnej i proceduralnej legalności decyzji, aktów lub zaniechań, z zastrzeżeniem art. 26, jeżeli spełniony jest jeden z poniższych warunków:

a)	mają wystarczający interes;

b)	podnoszą wadliwość prawa, gdy administracyjne procedury prawne państwa członkowskiego wymagają tego jako warunku koniecznego.

2.   Państwa członkowskie ustalają, na jakim etapie mogą być kwestionowane decyzje, akty lub zaniechania.

3.   Państwa członkowskie ustalają, co stanowi wystarczający interes lub wadliwość prawa, zgodnie z celem udzielenia zainteresowanej społeczności szerokiego dostępu do wymiaru sprawiedliwości.

W tym celu interes wszelkich organizacji pozarządowych promujących ochronę środowiska i spełniających wszelkie wymogi prawa krajowego uważa się za wystarczający do celów ust. 1 lit. a).

Takie organizacje uważa się również za mające prawa, które mogą być dotknięte wadliwością do celów ust. 1 lit. b).

4.   Przepisy ust. 1-3 nie wykluczają możliwości wstępnej procedury odwoławczej przed organem administracyjnym oraz nie mają wpływu na wymóg wyczerpania administracyjnych procedur odwoławczych przed zwróceniem się do sądowych procedur odwoławczych, gdzie taki wymóg istnieje na mocy prawa krajowego.

Każda taka procedura jest uczciwa, sprawiedliwa, przeprowadzana bez zbędnej zwłoki i niezbyt droga.

5.   Państwa członkowskie zapewniają podawanie do wiadomości społeczeństwa praktycznych informacji dotyczących dostępu do administracyjnych i sądowych procedur odwoławczych.

Artykuł 28

Skutki transgraniczne

1.   W przypadku, gdy państwo członkowskie jest świadome, że działanie instalacji może mieć istotny, negatywny wpływ na środowisko naturalne innego państwa członkowskiego, lub kiedy państwo członkowskie, które może zostać istotnie narażone, tego sobie życzy, państwo członkowskie, na którego terytorium został złożony wniosek o pozwolenie na podstawie art. 4 lub art. 21 ust. 2, przesyła temu innemu państwu członkowskiemu wszelkie wymagane informacje podane lub udostępnione zgodnie z załącznikiem IV w tym samym czasie, w którym udostępnia je społeczeństwu.

Informacje takie stanowią podstawę dla wszelkich koniecznych konsultacji w ramach dwustronnych stosunków miedzy państwami członkowskimi i na zasadzie równości.

2.   W ramach dwustronnych stosunków państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadkach określonych w ust. 1, wnioski były również udostępniane na odpowiedni okres społeczeństwu państwa członkowskiego które może zostać narażone, tak aby miało ono prawo do przedstawienia swoich uwag na temat tych wniosków przed podjęciem decyzji przez właściwe organy.

3.   Rezultaty wszelkich konsultacji na mocy ust. 1 i 2 są brane pod uwagę przy podejmowaniu przez właściwy organ decyzji w sprawie wniosku.

4.   Właściwy organ informuje każde państwo członkowskie, które było konsultowane na mocy ust. 1 o decyzji podjętej w sprawie wniosku i przesyła mu informacje określone w art. 26 ust. 2. Takie państwo członkowskie przyjmuje środki niezbędne dla zapewnienia udostępnienia tych informacji we właściwy sposób zainteresowanej społeczności, na jego własnym terytorium.

▐

Artykuł 29

Nowe techniki

Państwa członkowskie tworzą zachęty mające skłonić operatorów do rozwoju i stosowania nowych technik.

Dla celów pierwszego akapitu Komisja przyjmuje następujące kryteria :

a)	rodzaju działalności przemysłowej, w przypadku której rozwój i stosowanie nowych technik są priorytetowe;

b)	szacunkowych celów w zakresie rozwoju i stosowania nowych technik w państwach członkowskich

c)	instrumentów oceny postępu w rozwoju i stosowaniu nowych technik.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 69 ust. 2.

ROZDZIAŁ III

Przepisy szczegółowe dotyczące instalacji spalania

Artykuł 30

Zakres

Niniejszy rozdział stosuje się do instalacji spalania zaprojektowanych w celu wytwarzania energii, których moc cieplna spalania jest równa lub większa niż 50 MW, niezależnie od rodzaju wykorzystanego paliwa.

Niniejszego rozdziału nie stosuje się do następujących instalacji spalania:

a)	obiektów, w których produkty spalania są wykorzystywane do bezpośredniego ogrzewania, suszenia lub dowolnej innej obróbki przedmiotów lub materiałów;

b)	instalacji oczyszczania gazów odlotowych przeznaczonych do oczyszczania gazów odlotowych przez spalanie, które nie są prowadzone jako niezależne instalacje spalania;

c)	urządzeń do regeneracji katalizatorów w krakowaniu katalitycznym;

d)	urządzeń do konwersji siarkowodoru w siarkę;

e)	reaktorów wykorzystywanych w przemyśle chemicznym;

f)	pieców baterii koksowniczych;

g)	nagrzewnic Cowpera;

h)	wszelkich urządzeń technicznych wykorzystywanych w napędzie pojazdu, statku lub statku powietrznego;

i)	turbin gazowych stosowanych na platformach morskich;

j)	obiektów wykorzystujących jako paliwo odpady stałe lub płynne inne niż odpady określone w art. 37 ust. 2 lit. a)

Artykuły 31, 32 i 35 niniejszego rozdziału nie stosują się do instalacji spalania objętych branżowymi dokumentami referencyjnymi BAT i wyłączonych z zakresu dokumentu referencyjnego BAT dla dużych obiektów spalania energetycznego.

Artykuł 31

Zasady łączenia

1.   W przypadku, gdy gazy odlotowe z dwóch lub większej liczby instalacji spalania są odprowadzane przez wspólny komin, połączenie stworzone przez takie obiekty uważa się za pojedynczą instalację spalania, a ich zdolności dodaje się.

2.   W przypadku, gdy dwie lub większa liczba oddzielnych instalacji spalania, dla których wydano pozwolenie lub złożono kompletny wniosek o wydanie pozwolenia przed upływem terminu, o którym mowa w art. 72 ust. 2, jest instalowanych w taki sposób, że uwzględniając czynniki techniczne i ekonomiczne, ich gazy odlotowe mogłyby być odprowadzane przez wspólny komin, to połączenie uformowane przez takie obiekty uważa się pojedynczą instalację spalania, a ich zdolności dodaje się.

Artykuł 32

Dopuszczalne wielkości emisji

1.   Gazy odlotowe z instalacji spalania odprowadza się w sposób kontrolowany za pomocą komina o jednym lub większej ilości przewodów kominowych, którego wysokość jest obliczana w taki sposób, aby zabezpieczać zdrowie ludzi oraz środowisko.

2.   Wszystkie pozwolenia dla instalacji zawierających instalacje spalania, którym przyznano pozwolenie lub które złożyły kompletny wniosek przed dniem, o którym mowa w art. 72 ust. 2, pod warunkiem że zostały one wprowadzone do eksploatacji nie później niż rok po tym dniu, zawierają warunki zapewniające, że emisje do powietrza z tych obiektów nie przekraczają dopuszczalnych wielkości emisji ustanowionych w części 1 załącznika V.

3.   Wszystkie pozwolenia dla instalacji obejmujących instalacje spalania nieujęte w ust. 2 zawierają warunki mające zapewnić, że emisje do powietrza z tych obiektów nie przekraczają dopuszczalnych wielkości emisji określonych w części 2 załącznika V.

4.   Właściwy organ może udzielić odstępstwa, maksymalnie na sześć miesięcy, od obowiązku przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji ditlenku siarki, określonych w ust. 2 i 3, w odniesieniu do instalacji spalania, w której w tym celu normalnie wykorzystuje się paliwo o małej zawartości siarki, w przypadku, gdy operator nie jest w stanie przestrzegać dopuszczalnych wartości emisji z powodu braku paliwa o małej zawartości siarki, wynikającego z poważnych niedoborów.

Państwa członkowskie bezzwłocznie informują Komisję o wszelkich odstępstwach udzielonych na mocy ust. 1.

5.   Właściwy organ może udzielić odstępstwa od obowiązku przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji określonych w ust. 2 i 3, w przypadku, gdy instalacja spalania, wykorzystująca wyłącznie paliwo gazowe, musi wyjątkowo uciekać się do wykorzystania innych paliw z powodu nagłego zakłócenia w dostawie gazu, i z tego powodu musiałaby być wyposażona w urządzenie do oczyszczania gazów odlotowych.. Okres, na jaki odstępstwo zostało udzielone, nie przekracza 10 dni, chyba że istnieje nadrzędna potrzeba utrzymania dostaw energii.

Operator bezzwłocznie informuje właściwy organ o każdym takim przypadku, o którym mowa w pierwszym akapicie.

Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję o wszelkich odstępstwach udzielonych zgodnie z pierwszym akapitem.

6.   W przypadku rozbudowy instalacji o co najmniej 20 MW dopuszczalne wielkości emisji określone w części 2 załącznika V stosuje się do części obiektu, której dotyczy zmiana, oraz ustala się je w odniesieniu do nominalnej mocy cieplnej całej instalacji spalania.

Artykuł 33

Niesprawność lub awaria urządzeń służących redukcji emisji

1.   Państwa członkowskie zapewniają określenie, w pozwoleniach procedur postępowania w przypadku niesprawności lub awarii urządzeń służących redukcji emisji.

2.   W razie awarii właściwe organy wymagają, aby operator ograniczył lub wstrzymał działanie obiektu, jeżeli w ciągu 24 godzin nie uda się przywrócić normalnych warunków działania, lub aby obiekt działał, wykorzystując paliwo zanieczyszczające w niskim stopniu.

Operator powiadamia właściwy organ w ciągu 48 godzin od wystąpienia niesprawności lub awarii urządzenia służącego redukcji emisji.

Łączny czas działania obiektu bez sprawnych urządzeń służących redukcji emisji nie może przekroczyć 120 godzin w ciągu 12-miesięcznego okresu.

Właściwy organ może udzielić odstępstwa od wyznaczonych limitów określonych w akapicie pierwszym i trzecim w jednym z następujących przypadków:

a)	istnieje nadrzędna potrzeba utrzymania dostaw energii;

b)	instalacja spalania, w której nastąpiła awaria, byłaby przez ograniczony czas zastąpiony innym obiektem, który spowodowałby ogólny wzrost poziomu emisji.

Artykuł 34

Monitorowanie emisji do powietrza

1.   Państwa członkowskie zapewniają monitorowanie substancji zanieczyszczających powietrze zgodnie z częścią 3 załącznika V. Państwa członkowskie mogą wymagać takiego monitorowania na koszt operatora.

2.   Instalacja i działanie zautomatyzowanych urządzeń monitorujących podlega kontroli i corocznym testom nadzorczym zgodnie z częścią 3 załącznika V.

3.   Właściwy organ określa lokalizację punków pobierania próbek lub punktów pomiarowych służących do celu monitorowania emisji.

4.   Wszystkie wyniki monitorowania są rejestrowane, przetwarzane i prezentowane w sposób umożliwiający właściwemu organowi sprawdzenie zgodności z warunkami eksploatacji i dopuszczalnymi wielkościami emisji zawartymi w pozwoleniu.

Artykuł 35

Zgodność z dopuszczalnymi wielkościami emisji

Uznaje się, że dopuszczalne wielkości emisji do powietrza są przestrzegane, jeśli spełnione są warunki określone w części 4 załącznika V.

Artykuł 36

Instalacje spalania wielopaliwowego

1.   W przypadku instalacji spalania wielopaliwowego, w których wykorzystuje się jednocześnie dwa lub więcej paliw, właściwy organ ustala dopuszczalne wielkości emisji według następujących etapów:

a)	przyjęcie odpowiedniej dopuszczalnej wielkości emisji dla każdego rodzaju paliwa i zanieczyszczenia, odpowiadającej nominalnej mocy cieplnej całej instalacji spalania, zgodnie z częścią 1 i 2 załącznika V;

b)	bokreślenie dopuszczalnej wielkości emisji ważone ze względu na rodzaj paliwa, które oblicza się, mnożąc jednostkowe dopuszczalne wartości emisji określone w lit. a) przez moc cieplną dostarczaną w każdym paliwie i dzieląc otrzymany wynik przez moc cieplną dostarczaną we wszystkich rodzajach paliw;

c)	zsumowanie dopuszczalnych wielkości emisji ważonych ze względu na rodzaj paliwa.

2.   W przypadku instalacji spalania wielopaliwowego, wykorzystujących na własne potrzeby jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami pozostałości po destylacji i po procesie rafinacji ropy naftowej Komisja może zmienić ust. 1 w celu ustalenia średniej wielkości emisji ditlenku siarki dla wszystkich takich obiektów o nominalnej mocy cieplnej 50 MW lub wyższej.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 69 ust. 2.

ROZDZIAŁ IV

Przepisy szczegółowe dotyczące spalarni odpadów i współspalarni odpadów

Artykuł 37

Zakres

1.   Niniejszy rozdział stosuje się do spalarni odpadów oraz współspalarni odpadów, w których spalane lub współspalane są odpady stałe lub płynne.

Do celów niniejszego rozdziału spalarnie odpadów i współspalarnie odpadów obejmują wszystkie linie spalania lub współspalania odpadów, przyjmowanie odpadów, magazynowanie odpadów, znajdujące się na miejscu urządzenia do obróbki wstępnej, systemy dostarczania odpadów, paliwa i powietrza, kocioł, urządzania do oczyszczania gazów odlotowych, znajdujące się na miejscu urządzenia do przetwarzania lub magazynowania pozostałości i ścieków, komin, urządzenia i systemy kontrolowania operacji spalania lub współspalania, rejestracji i monitorowania warunków spalania lub współspalania.

Jeśli współspalanie odbywa się w taki sposób, że głównym celem obiektu nie jest wytwarzanie energii lub produkcja produktów materialnych, a raczej termiczna obróbka odpadów, obiekt uważany jest za spalarnię odpadów.

2.   Niniejszego rozdziału nie stosuje się do następujących obiektów:

a)

obiektów przetwarzających jedynie następujące odpady: (i) odpady wymienione w art. 3 ust. 22, (ii) odpady radioaktywne, (iii) tusze zwierzęce zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (37), (iv) odpady wynikające z poszukiwań i eksploatacji zasobów ropy naftowej i gazu, pochodzące z instalacji przybrzeżnych i spalane na pokładzie takiej instalacji;

b)	eksperymentalnych obiektów wykorzystywanych do badań, rozwoju i testowania w celu poprawy procesu spalania, w których przetwarzane jest mniej niż 50 ton odpadów rocznie.

Artykuł 38

Wniosek o przyznanie pozwolenia

Wniosek o pozwolenie na działanie spalarni odpadów lub współspalarni odpadów zawiera opis środków, które są przewidziane w celu zagwarantowania zgodności z następującymi wymogami:

a)	obiekt jest zaprojektowany, wyposażony i będzie utrzymywany i eksploatowany w sposób zapewniający spełnienie wymogów niniejszego rozdziału biorąc pod uwagę kategorie odpadów, które mają być spalane lub współspalane;

b)	ciepło wytworzone w trakcie procesu spalania i współspalania jest odzyskiwane w zakresie, w jakim jest to praktycznie możliwe, przez produkcję ciepła, wytwarzanie pary technologicznej lub energii;

c)	pozostałości będą minimalizowane zarówno pod względem ich ilości jak i szkodliwości oraz, gdzie stosowne, poddawane recyklingowi;

d)	unieszkodliwianie pozostałości, których powstaniu nie można zapobiec, których ilości nie można zmniejszyć ani też poddać recyklingowi, będzie przeprowadzane zgodnie z prawodawstwem krajowym i wspólnotowym.

Artykuł 39

Warunki pozwolenia

1.   Pozwolenie zawiera następujące informacje:

a)	wykaz wszystkich kategorii odpadów, które mogą być przetwarzane, wykorzystujący przynajmniej kategorie odpadów ustalone w europejskim wykazie odpadów ustanowionym decyzją Komisji 2000/532/WE, oraz, gdzie stosowne, zawierający informacje na temat ilości odpadów każdej kategorii;

b)	całkowitą zdolność przepustową spalania lub współspalania obiektu;

c)	dopuszczalne wielkości emisji do powietrza i wody;

d)	wymogi w odniesieniu do pH, temperatury i przepływu zrzutów ścieków;

e)	procedury i częstotliwość pobierania próbek i pomiarów, które będą stosowane w celu spełnienia warunków ustalonych dla monitorowania emisji;

f)	maksymalny dozwolony okres wszelkich technicznie niemożliwych do uniknięcia przestojów, zakłóceń lub awarii urządzeń oczyszczających lub urządzeń pomiarowych, w trakcie których emisje do powietrza i zrzuty ścieków mogą przekroczyć przepisane dopuszczalne wielkości emisji.

2.   Oprócz wymogów określonych w ust. 1 pozwolenie przyznane spalarni odpadów lub współspalarni odpadów, wykorzystującej odpady niebezpieczne zawiera następujące informacje:

a)	wykaz ilości różnych kategorii odpadów niebezpiecznych, które mogą być przetwarzane;

b)	minimalny i maksymalny przepływ masy tych odpadów niebezpiecznych, ich najniższą i najwyższą wartość kaloryczną oraz maksymalną zawartość PCB, PCP, chloru, fluoru, siarki, metali ciężkich i innych substancji zanieczyszczających.

3.   Państwa członkowskie mogą określić kategorie odpadów, zapisywanych w pozwoleniu, które mogą być współspalane w określonych kategoriach współspalarni odpadów.

4.   Właściwy organ okresowo ponownie rozważa i, w miarę potrzeby, aktualizuje warunki pozwolenia.

Artykuł 40

Kontrola emisji

1.   Gazy odlotowe ze spalarni odpadów i współspalarni odpadów są uwalniane w sposób kontrolowany przez komin, którego wysokość jest obliczana w taki sposób, aby chronić zdrowie ludzkie i środowisko naturalne.

2.   Emisje do powietrza ze spalarni odpadów i współspalarni odpadów nie przekraczają dopuszczalnych wielkości emisji ustalonych w załączniku VI część 3 i 4 lub określonych zgodnie z częścią 4 tego załącznika

Jeśli we współspalarni odpadów ponad 40 % powstającego, wydzielanego ciepła pochodzi z odpadów niebezpiecznych, lub jeśli w obiekcie współspalane są nieprzetworzone zmieszane odpady komunalne, stosuje się dopuszczalne wielkości emisji ustalone w części 3 załącznika VI.

3.   W największym możliwym stopniu należy ograniczyć zrzuty ścieków będących rezultatem oczyszczania gazów odlotowych do środowiska wodnego, a stężenie substancji zanieczyszczających nie może przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji ustalonych w części 5 załącznika VI.

4.   Dopuszczalne wielkości emisji stosuje się w punkcie, w którym ścieki z oczyszczania gazów odlotowych są zrzucane ze spalarni odpadów lub ze współspalarni odpadów.

Jeśli ścieki z oczyszczania gazów odlotowych są oczyszczane poza spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów, w oczyszczalni przeznaczonej do oczyszczania tylko ścieków tego rodzaju, stosuje się dopuszczalne wielkości emisji ustalone w części 5 załącznika VI w punkcie, w którym ścieki opuszczają oczyszczalnię. W przypadku, gdy ścieki z oczyszczania gazów odlotowych są oczyszczane zbiorczo z innymi źródłami ścieków na miejscu bądź poza zakładem, operator wykonuje właściwe obliczenia bilansu masy, przy wykorzystaniu wyników obliczeń określonych w załączniku VI część 6 pkt 2 celem ustalenia poziomu emisji w końcowym zrzucie ścieków, który można przypisać ściekom pochodzącym z oczyszczania gazów odlotowych.

W żadnym przypadku nie można rozcieńczać ścieków celem osiągnięcia zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji ustalonymi w części 5 załącznika VI.

5.   Miejsca spalarni odpadów oraz współspalarni odpadów, włączając w to towarzyszące miejsca magazynowania odpadów, są projektowane i eksploatowane w taki sposób, aby zapobiec niedozwolonemu lub przypadkowego uwolnieniu substancji zanieczyszczających do gleby, wód powierzchniowych i gruntowych.

Należy przewidzieć pojemność magazynowania zanieczyszczonego odcieku deszczówki z miejsca spalarni odpadów lub współspalarni odpadów lub zanieczyszczonej wody pochodzącej z rozlewów lub gaszenia pożaru. Pojemność magazynowania jest odpowiednia w celu zapewnienia możliwości badania i oczyszczania takich wód przed ich odprowadzeniem, w miarę potrzeby.

6.   Bez uszczerbku dla przepisów art. 44 ust. 4 lit. c), spalarnia odpadów lub współspalarnia odpadów lub poszczególne piece będące częścią spalarni odpadów lub współspalarni odpadów nie mogą w żadnych okolicznościach kontynuować spalania odpadów przez nieprzerwany okres przekraczający cztery godziny w przypadku, gdy przekraczane są dopuszczalne wielkości emisji.

Łączny czas pracy w takich warunkach w okresie jednego roku nie może przekraczać 60 godzin.

Okres określony w akapicie drugim stosuje się do tych pieców, które są połączone z jednym urządzeniem do oczyszczania gazów odlotowych.

Artykuł 41

Awaria

W przypadku awarii operator zmniejsza działalność lub jej zaprzestaje tak szybko, jak to jest praktycznie możliwe i do czasu, aż zostanie przywrócona normalna eksploatacja.

Artykuł 42

Monitorowanie emisji

1.   Państwa członkowie dbają o to, aby monitorowanie emisji było prowadzone zgodnie z częścią 6 i 7 załącznika VI.

2.   Instalacja i funkcjonowanie zautomatyzowanego systemu pomiarów podlega kontroli i corocznemu testowi nadzorczemu zgodnie załącznikiem VI część 6 pkt 1..

3.   Właściwy organ określa lokalizację punków pobierania próbek lub punktów pomiarowych służących do celu monitorowania emisji.

4.   Wszystkie wyniki monitorowania są rejestrowane, przetwarzane i prezentowane w sposób umożliwiający właściwemu organowi sprawdzenie ich zgodności z warunkami eksploatacji i dopuszczalnymi wielkościami emisji zawartymi w pozwoleniu.

5.   Kiedy tylko odpowiednie techniki pomiarowe staną się dostępne we Wspólnocie, Komisja ustali datę, od której przeprowadzane będą pomiary ciągłe dopuszczalnych wielkości emisji do powietrza w odniesieniu do metali ciężkich, dioksyn i furanów,.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 69 ust. 2.

Artykuł 43

Zgodność z dopuszczalnymi wielkościami emisji

Uznaje się, że dopuszczalne wielkości emisji do powietrza i wody są przestrzegane, jeśli spełnione sa warunki określone w załączniku VI część 8.:

Artykuł 44

Warunki eksploatacji

1.   Spalarnie odpadów są eksploatowane tak, by zawartość węgla organicznego ogółem w żużlu i popiołach dennych była niższa od 3 % lub ich strata w czasie zapłonu była niższa od 5 % suchej masy materiału. Gdzie konieczne, stosuje się techniki wstępnej obróbki odpadów.

2.   Spalarnie odpadów i współspalarnie odpadów są projektowane, wyposażane, budowane i eksploatowane w taki sposób, aby można było podnieść w kontrolowany i jednorodny sposób temperaturę gazu powstającego w trakcie spalania lub współspalania po ostatnim podaniu powietrza spalania, nawet w najbardziej niesprzyjających warunkach, do temperatury co najmniej 850 °C przez co najmniej dwie sekundy.

Jeśli spalane lub współspalane są odpady niebezpieczne o zawartości chlorowcowanych substancji organicznych wyrażonej jako chlor powyżej 1 %, dla zachowania zgodności z akapitem pierwszym temperatura powinna wynosić co najmniej 1 100°C.

W spalarniach odpadów pomiarów temperatury określonej w akapicie pierwszym i drugim dokonuje się blisko ściany wewnętrznej komory spalania. Właściwy organ może zezwolić na dokonywanie pomiarów w innym reprezentatywnym punkcie komory spalania.

3.   Każda komora spalania spalarni odpadów jest wyposażona w co najmniej jeden palnik pomocniczy. Palnik ten włącza się automatycznie, jeśli temperatura gazów spalinowych po ostatnim podaniu powietrza spalania spadnie poniżej temperatury określonej w ust. 2. Palnika używa się także w czasie rozruchu i wyłączania obiektu w celu zapewnienia utrzymania tej temperatury przez cały czas wykonywania tych operacji i tak długo, jak niespalone odpady znajdują się w komorze spalania.

Nie wolno podawać do palnika pomocniczego paliw, które mogą spowodować wyższe emisje niż powstające w wyniku spalania oleju napędowego zgodnego z definicją w art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 93/12/EWG z dnia 23 marca 1993 r. odnoszącej się do zawartości siarki w niektórych paliwach płynnych (38), gazu płynnego lub gazu ziemnego.

4.   Spalarnie odpadów i współspalarnie odpadów wykorzystują automatyczny system zapobiegający podawaniu odpadów w następujących sytuacjach:

a)	podczas rozruchu, dopóki nie zostanie osiągnięta temperatura określona w ust. 2 lub temperatura określona zgodnie z art. 45 ust. 1;

b)	w każdym przypadku, gdy nie jest utrzymana temperatura określona w ust. 2 lub temperatura określona zgodnie z art. 45 ust. 1;

c)	za każdym razem, kiedy ciągłe pomiary pokazują, że dopuszczalna wielkość emisji została przekroczona z powodu zakłóceń lub awarii urządzeń oczyszczających gazy odlotowe.

5.   W możliwie najszerszym zakresie odzyskuje się wszelkie ciepło wytwarzane przez spalarnie odpadów lub współspalarnie odpadów.

6.   Zakaźne odpady kliniczne umieszcza się bezpośrednio w piecu, bez wcześniejszego mieszania z innymi kategoriami odpadów oraz w sposób zapobiegający bezpośredniemu kontaktowi z odpadami.

7.   Państwa członkowskie dbają o to, aby spalarnię odpadów lub współspalarnię odpadów eksploatowała i kontrolowała osoba fizyczna, która posiada odpowiednie kompetencje w zakresie zarządzania obiektem.

Artykuł 45

Zezwolenie na zmianę warunków eksploatacji

1.   Właściwy organ może zezwolić na warunki inne od warunków ustanowionych w art. 44 ust. 1, 2 i 3 i, w odniesieniu do temperatury, w ust. 4 tego artykułu oraz określone w pozwoleniu dla niektórych kategorii odpadów lub dla niektórych procesów termicznych, pod warunkiem, że spełnione są inne wymogi niniejszego rozdziału. Państwa członkowskie mogą ustanowić zasady regulujące przyznawanie takich zezwoleń.

2.   W przypadku spalarni odpadów zmiana warunków eksploatacji nie może spowodować powstawania większej ilości pozostałości lub pozostałości o wyższej zawartości organicznych substancji zanieczyszczających w porównaniu z pozostałościami, których można oczekiwać na warunkach określonych w art. 44 ust. 1, 2 i 3.

3.   Współspalarnie odpadów posiadające zezwolenie na zmianę warunków eksploatacji zgodnie z ust. 1 przestrzegają jako minimum dopuszczalnych wielkości emisji dla węgla organicznego ogółem i CO, ustalonych w części 3 załącznika VI.

Kotły używane w przemyśle wyrobu pulpy i przemyśle papierniczym, służące do spalana odpadów kory na miejscu ich powstawania, które były eksploatowane i posiadały pozwolenie przed dniem 28 grudnia 2002 r. i które posiadają zezwolenie na zmianę warunków eksploatacji zgodnie z ust. 1, przestrzegają jako minimum dopuszczalnych wielkości emisji dla węgla organicznego ogółem, ustalonych w części 3 załącznika VI.

4.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszystkich warunkach eksploatacji, na które udzielono zezwolenia na podstawie ust. 1, 2 i 3, i o wynikach przeprowadzonych weryfikacji jako część informacji przekazywanych zgodnie z wymogami sprawozdawczości określonymi w art. 66.

Artykuł 46

Odbiór i dostarczanie odpadów

1.   Operator spalarni odpadów lub współspalarni odpadów podejmuje wszystkie niezbędne środki ostrożności dotyczące dostarczania i odbioru odpadów w celu uniknięcia lub ograniczenia w najwyższym praktycznie możliwym stopniu zanieczyszczeń powietrza, gleby, wód powierzchniowych i gruntowych, jak również innych negatywnych skutków dla środowiska naturalnego, zapachów i hałasu oraz bezpośredniego zagrożenia zdrowia ludzkiego.

2.   Przed przyjęciem odpadów do spalarni odpadów lub współspalarni odpadów operator ustala masę każdej kategorii odpadów według Eeuropejskiego wykazu odpadów ustanowionego decyzją Komisji 2000/532/WE.

3.   Przed przyjęciem odpadów niebezpiecznych w spalarni odpadów lub współspalarni odpadów operator gromadzi dostępne informacje na temat odpadów do celów sprawdzenia zgodności z warunkami pozwolenia określonymi w art. 39 ust. 2.

Informacje te obejmują:

a)	wszystkie informacje administracyjne w sprawie procesu wytwarzania zawarte w dokumentach określonych w ust. 4 lit. a);

b)	fizyczny, oraz w najwyższym możliwym stopniu, chemiczny skład odpadów oraz wszelkie inne informacje konieczne do oceny tego, czy odpady nadają się do zamierzonego procesu spalania;

c)	charakterystykę zagrożenia powodowanego przez odpady, substancje, z którymi nie można ich mieszać, oraz środki ostrożności, które należy zachować podczas postępowania z odpadami.

4.   Przed przyjęciem odpadów niebezpiecznych do spalarni odpadów lub współspalarni odpadów operator wykonuje co najmniej następujące czynności:

a)

sprawdzenie dokumentów wymaganych dyrektywą 2008/98/WE i, gdzie jest to stosowne, wymaganych rozporządzeniem Rady (EWG) nr 259/93 z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów w obrębie, do Wspólnoty Europejskiej oraz poza jej obszar (39) oraz przepisów dotyczących transportu substancji niebezpiecznych;

b)

pobranie reprezentatywnych próbek, chyba że jest to niewłaściwe, w zakresie w jakim jest to możliwe przed rozładunkiem, w celu sprawdzenia, poprzez przeprowadzenie kontroli, zgodności z informacjami przewidzianymi w ust. 3 i umożliwienia właściwym organom określenia rodzaju odpadów poddawanych przetworzeniu.

Próbki, o których mowa w lit. b), przechowywane są przez co najmniej jeden miesiąc po spaleniu lub współspaleniu przedmiotowych odpadów.

5.   Właściwy organ może przyznać spalarniom odpadów lub współspalarniom odpadów będącym częścią instalacji objętej rozdziałem II i spalającym lub współspalającym jedynie odpady wytworzone w tej instalacji zwolnienia od zobowiązań ust. 2, 3 i 4.

Artykuł 47

Pozostałości

1.   Minimalizuje się ilość i szkodliwość pozostałości. Gdzie stosowne, pozostałości poddaje się recyklingowi bezpośrednio w obiekcie lub poza nim.

2.   Transport i przejściowe magazynowanie suchych pozostałości w formie pyłu odbywają się w taki sposób, aby zapobiec rozpraszaniu tych pozostałości do środowiska naturalnego.

3.   Przed określeniem dróg unieszkodliwiania lub recyklingu pozostałości przeprowadza się właściwe badania w celu ustalenia ich charakterystyki fizycznej i chemicznej oraz możliwości spowodowania zanieczyszczeń. Badania te obejmują całą frakcję rozpuszczalną i frakcję rozpuszczalną metali ciężkich.

Artykuł 48

Istotna zmiana

Zmianę sposobu eksploatacji spalarni odpadów lub współspalarni odpadów przetwarzających jedynie odpady niebędące odpadami niebezpiecznymi w instalacji objętej rozdziałem II, która obejmuje spalanie lub współspalanie odpadów niebezpiecznych, uważa się za istotną zmianę.

Artykuł 49

Sprawozdawczość i informowanie społeczeństwa na temat spalarni odpadów i współspalarni odpadów

1.   Wnioski o nowe pozwolenia na spalarnie odpadów oraz współspalarnie odpadów są udostępniane publicznie w co najmniej jednym miejscu przez odpowiedni okres czasu, celem umożliwienia ludności zajęcia stanowiska w sprawie tych wniosków przed podjęciem decyzji przez właściwy organ. Decyzja ta, łącznie z co najmniej kopią pozwolenia, oraz jej wszelkie uaktualnienia są również podawane do wiadomości publicznej.

2.   W przypadku spalarni odpadów i współspalarni odpadów o zdolności nominalnej dwóch ton na godzinę lub większej sprawozdanie, o którym mowa w art. 66, zawiera informacje na temat funkcjonowania i monitorowania obiektu oraz opis przebiegu procesu spalania lub współspalania i poziomu emisji do powietrza i wody w porównaniu z dopuszczalnymi wielkościami emisji. Informacje te są podawane do wiadomości publicznej.

3.   Właściwe władze sporządzają wykaz spalarni odpadów lub współspalarni odpadów o zdolności nominalnej poniżej dwóch ton na godzinę i podają go do wiadomości publicznej.

ROZDZIAŁ V

Przepisy szczegółowe dotyczące instalacji i czynności wykorzystujących rozpuszczalniki organiczne

Artykuł 50

Zakres

Niniejszy rozdział stosuje się do czynności wymienionych w części 1 załącznika VII i, w stosownych przypadkach, do czynności osiągających wartości progowe zużycia określone w części 2 tego załącznika.

Artykuł 51

Definicje

Do celów niniejszeego rozdziału stosuje się następujące definicje:

(1)	„istniejąca instalacja ” oznacza instalację w toku eksploatacji , która uzyskała pozwolenie przed dniem 1 kwietnia 2001 r. lub która złożyła kompletny wniosek o pozwolenie przed dniem 1 kwietnia 2001 r. pod warunkiem, że eksploatację instalacji rozpoczęto nie później niż 1 kwietnia 2002 r.

(2)	„gazy odlotowe” oznaczają końcowy zrzut gazów zawierających lotne związki organiczne lub inne substancje zanieczyszczające, z komina lub urządzeń służących redukcji emisji do powietrza;

(3)	„emisje ulotne” oznaczają wszelkie emisje lotnych związków organicznych do powietrza, gleby i wody, nieznajdujące się w gazach odlotowych, jak również rozpuszczalników zawartych w jakichkolwiek produktach, chyba że część 2 załącznika VII stanowi inaczej;

(4)	„emisja całkowita” oznacza sumę emisji ulotnych i emisji zawartych w gazach odlotowych;

(5)

„preparat” oznacza mieszaniny lub roztwory składające się z dwu lub większej liczby substancji; „mieszanina” oznacza mieszaninę zgodnie z definicją w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (40);

(6)	„spoiwo” oznacza każdą mieszaninę, łącznie ze wszystkimi rozpuszczalnikami organicznymi lub mieszaninami zawierającymi rozpuszczalniki organiczne, potrzebnymi do jej właściwego zastosowania, którą nakłada się w celu spojenia odrębnych części produktu;

(7)	„farba drukarska” oznacza mieszaninę, łącznie ze wszystkimi rozpuszczalnikami organicznymi lub mieszaninami zawierającymi rozpuszczalniki organiczne, niezbędnymi do jej właściwego zastosowania, którą stosuje się w działalności drukarskiej do nadruku tekstu lub obrazów na powierzchni;

(8)	„lakier” oznacza powłokę przeźroczystą;

(9)	„zużycie” oznacza ogólny wkład rozpuszczalników organicznych do instalacji w roku kalendarzowym, lub w każdym innym okresie 12-miesięcznym, pomniejszony o wszelkie lotne związki organiczne, które odzyskano w celu ich wtórnego wykorzystania;

(10)	„wkład” oznacza ilość rozpuszczalników organicznych oraz ich ilość w mieszaninach wykorzystanych w toku wykonywania czynności, w tym rozpuszczalników zawróconych wewnątrz i na zewnątrz urządzenia, jak również tych, które liczy się każdorazowo, wówczas gdy są stosowane w celu wykonywania czynności;

(11)	„wtórne wykorzystanie” oznacza wykorzystanie rozpuszczalników organicznych odzyskanych z instalacji do wszelkich celów technicznych lub handlowych, łącznie z wykorzystaniem jako paliwo, lecz z wyłączeniem końcowego unieszkodliwiania takich odzyskanych rozpuszczalników organicznych jako odpadu;

(12)

„warunki ograniczone” oznaczają warunki, w których instalacja jest eksploatowana w taki sposób, że lotne związki organiczne uwolnione z tej czynności są gromadzone i zrzucane w sposób kontrolowany, bądź poprzez komin, bądź poprzez urządzenia służące redukcji emisji, i dlatego nie są całkowicie ulotne;

(13)

„operacje rozruchu i wyłączenia” oznaczają operacje z wyjątkiem regularnie oscylujących faz danej działalności , za pomocą których działalność, element wyposażenia lub zbiornik są doprowadzane do stanu działania lub wyprowadzane z niego, albo doprowadzane do stanu biegu jałowego lub wyprowadzane z niego;

Artykuł 52

Zastępowanie substancji niebezpiecznych

Substancje lub mieszaniny, które ze względu na zawartość lotnych związków organicznych zostały sklasyfikowane jako substancje kancerogenne, mutagenne lub toksyczne dla rozmnażania na mocy dyrektywy 67/548/EWG i którym zostało przypisane lub które powinny posiadać oznaczenie ryzyka R45, R46, R60 lub R61, zastępuje się innymi, mniej szkodliwymi substancjami lub mieszaninami, tak dalece jak jest to możliwe i w możliwie najkrótszym czasie.

Artykuł 53

Kontrola emisji

1.   Państwa członkowskie podejmują konieczne środki w celu zapewnienia jednej z poniższych sytuacji:

a)	emisje lotnych związków organicznych z instalacji nie przekraczają dopuszczalnych wielkości emisji w gazach odlotowych i dopuszczalnych wielkości emisji ulotnych, lub całkowitej dopuszczalnej wielkości emisji oraz spełnione są inne wymagania ustanowione w załączniku VII część 2 i 3;

b)	instalacje spełniają wymagania planu obniżania emisji określone w załączniku VII część 5 pod warunkiem, że uzyskano obniżenie emisji równoważne z obniżeniem uzyskanym w wyniku zastosowania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w lit. a).

Państwa członkowskie składają Komisji sprawozdanie z postępów w uzyskaniu równoważnego obniżenia emisji, o którym mowa w lit. b), zgodnie z art. 67 ust. 1.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a) w przypadku, gdy operator wykaże właściwemu organowi, że dla indywidualnej instalacji dopuszczalna wielkość emisji ulotnych nie jest osiągalna technicznie i ekonomicznie, właściwy organ może zezwolić na przekroczenie tej dopuszczalnej wielkości emisji pod warunkiem, że nie spowoduje to znacznego ryzyka dla zdrowia ludzkiego ani środowiska a operator wykazał właściwemu organowi, że stosuje najlepsze dostępne techniki;

3.   W drodze odstępstwa od ust. 1, w odniesieniu do czynności powlekania objętych pozycją 8 tabeli w części 2 załącznika VII, których nie można prowadzić w warunkach ograniczonych, właściwy organ może zezwolić na niespełnienie przez emisje z instalacji warunków określonych w tym ustępie, jeżeli operator wykaże właściwemu organowi, że taka zgodność nie jest osiągalna technicznie i ekonomicznie oraz że stosowane są najlepsze dostępne techniki.

4.   Państwa Członkowskie składają Komisji sprawozdanie w sprawie odstępstw, o których mowa w ust. 2 i 3, zgodnie z art. 66 ust. 2.

5.   Emisje lotnych związków organicznych , którym zostały przypisane lub które powinny posiadać oznaczenie ryzyka R40, R45, R46, R49, R60, R61 lub R68 są kontrolowane w warunkach ograniczonych w celu ochrony zdrowia publicznego i środowiska naturalnego w w zakresie, w jakim jest to możliwe technicznie i ekonomicznie.

6.   Instalacje, w których prowadzi się dwie lub więcej czynności, z których każda przekracza wartości progowe podane w części 2 załącznika VII:

a)	w odniesieniu do substancji wyszczególnionych w ust. 5 spełniają wymagania zawarte w tym ustępie indywidualnie, dla każdego rodzaju czynności;

b)	w odniesieniu do innych substancji: (i) albo spełniają wymagania ust. 1 indywidualnie, dla każdego rodzaju działalności, albo (ii) powodują emisje całkowite lotnych związków organicznych nieprzekraczające emisji, które miałyby miejsce wówczas, gdyby stosowany był pkt (i).

7.   W celu zminimalizowania emisji lotnych związków organicznych podczas operacji rozruchu i wyłączenia podejmuje się wszystkie odpowiednie środki ostrożności.

Artykuł 54

Monitorowanie emisji

Państwa członkowie dbają o to, aby pomiary emisji były przeprowadzane zgodnie z częścią 6 załącznika VII, przez zamieszczenie specyfikacji w warunkach pozwolenia albo przez stosowanie ogólnie obowiązujących zasad.

Artykuł 55

Zgodność z dopuszczalnymi wielkościami emisji

Uznaje się, że dopuszczalne wielkości emisji do powietrza i wody są przestrzegane, jeśli spełnione są warunki określone w części 8 załącznika VII.

Artykuł 56

Sprawozdawczość w odniesieniu do przestrzegania przepisów

Sprawozdanie w sprawie przestrzegania przepisów, o którym mowa w art. 8 akapit pierwszy, wykazuje spełnienie jednego z poniższych:

a)	dopuszczalnych wielkości emisji w gazach odlotowych, dopuszczalnych wielkości emisji ulotnych i dopuszczalnych wielkości emisji całkowitej;

b)	wymagań planu obniżenia emisji określonego w części 5 załącznika VII;

c)	odstępstw przyznanych zgodnie z art. 53 ust. 2 i 3.

Sprawozdanie w sprawie zgodności może zawierać plan zarządzania rozpuszczalnikami, przygotowany zgodnie z częścią 7 załącznika VII.

Artykuł 57

Istotne zmiany w istniejących instalacjach

1.   Zmianę maksymalnego wkładu masy rozpuszczalników organicznych w istniejącej instalacji, uśrednionego dla okresu jednej doby, gdy instalacja ta jest eksploatowana zgodnie z jej zaprojektowaną wydajnością w warunkach innych niż operacje rozruchu i wyłączenia oraz konserwacji wyposażenia, uważa się za istotną, jeżeli prowadzi ona do zwiększenia emisji lotnych związków organicznych o ponad:

—	25 % w przypadku instalacji, w których wykonywane są czynności mieszczące się w dolnym paśmie progowym pozycji 1, 3, 4, 5, 8, 10, 13, 16 lub 17 części 2 załącznika VII lub, w przypadku innych czynności wyszczególnionych w części 2 załącznika VII, o zużyciu rozpuszczalnika poniżej 10 ton rocznie;

—	10 % w przypadku wszystkich innych instalacji.

2.   W przypadku gdy istniejąca instalacja podlega istotnej zmianie, lub wchodzi w zakres zastosowania niniejszej dyrektywy po raz pierwszy po istotnej zmianie, ta część instalacji, która podlega istotnej zmianie, jest traktowana albo jak nowa instalacja, albo jak istniejąca instalacja pod warunkiem, że emisja całkowita z całej instalacji nie przekracza emisji, które miałyby miejsce, gdyby część istotnie zmieniona była traktowana jak nowa instalacja.

3.   W przypadku istotnej zmiany właściwy organ sprawdza zgodność instalacji z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 58

Wymiana informacji na temat zastępowania rozpuszczalników organicznych

Komisja organizuje z państwami członkowskimi, zainteresowanymi gałęziami przemysłu oraz organizacjami pozarządowymi działającymi na rzecz ochrony środowiska wymianę informacji na temat wykorzystywania rozpuszczalników organicznych i ich potencjalnych środków zastępczych oraz technik mających najmniejszy potencjalny wpływ na powietrze, wodę, glebę, ekosystemy i zdrowie ludzkie.

Wymiana informacji dotyczy wszystkich następujących kwestii:

a)	przydatności do użytku;

b)	potencjalnych skutków dla zdrowia ludzkiego oraz w szczególności narażenia w miejscu pracy;

c)	potencjalnych skutków w środowisku naturalnym;

d)	konsekwencji gospodarczych, w szczególności kosztów i korzyści dostępnych opcji;

Artykuł 59

Dostęp do informacji

1.   Decyzja właściwego organu, w tym co najmniej kopia pozwolenia, oraz wszelkie późniejsze aktualizacje, są udostępniane publicznie.

Ogólne wiążące zasady mające zastosowanie do instalacji oraz wykaz instalacji podlegających obowiązkowi posiadania pozwolenia i obowiązkowi rejestracji są udostępniane publicznie.

2.   Wyniki monitorowania emisji wymaganego na mocy art. 54 przechowywane przez właściwy organ są udostępniane publicznie.

3.   Stosuje się ust. 1 i 2, z zastrzeżeniem ograniczeń ustanowionych w art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2003/4/WE.

ROZDZIAŁ VI

Przepisy szczegółowe dotyczące instalacji produkujących ditlenek tytanu

Artykuł 60

Zakres

Niniejszy rozdział stosuje się do instalacji produkujących ditlenek tytanu.

Artykuł 61

Zakaz unieszkodliwiania odpadów

Państwa członkowskie zakazują unieszkodliwiania następujących rodzajów odpadów w jednolitej części wód, morzu lub oceanie:

1)	odpadów stałych;

2)

roztworów macierzystych pochodzących z filtracji fazy powstałej po hydrolizie roztworu siarczanu tytanu z instalacji stosujących proces siarkowania; zawierających odpady kwaśne, towarzyszące takim roztworom, które zawierają więcej niż 0,5 % wolnego kwasu siarkowego, oraz różne metale ciężkie, w tym odpady kwaśne, które zostały rozcieńczone do zawartości 0,5 % lub mniej wolnego kwasu siarkowego;

3)	odpadów z instalacji stosujących proces chlorowania, zawierających więcej niż 0,5 % wolnego kwasu chlorowodorowego i rożne metale ciężkie, w tym odpady, które zostały rozcieńczone do zawartości 0,51 % lub mniej wolnego kwasu siarkowego;

4)

soli filtracyjnych, osadów ściekowych i odpadów płynnych powstających podczas przetwarzania (zagęszczanie lub neutralizacja) odpadów wymienionych w ust. 2 i 3 i zawierających różne metale ciężkie, z wyjątkiem odpadów zneutralizowanych i filtrowanych lub strąconych zawierających tylko śladowe ilości metali ciężkich oraz tych, których wartość pH przed rozcieńczeniem wynosi powyżej 5,5.

Artykuł 62

Kontrola emisji do wody

1.   Emisje z instalacji do wody nie przekraczają dopuszczalnych wielkości emisji określonych w części 1 załącznika VIII.

2.   Państwa członkowskie podejmują wszelkie konieczne działania w celu zapewnienia przeprowadzania badań ostrej toksyczności zgodnie z załącznikiem VIII część 2 pkt 1 oraz zgodności wyników tych badań z wartościami określonymi w załączniku VIII część 2 pkt 2.

Artykuł 63

Zapobieganie emisjom do powietrza i ich kontrola

1.   Zapobiega się emisji kropelek kwasu z instalacji.

2.   Emisje z instalacji do powietrza nie przekraczają dopuszczalnych wielkości emisji określonych w części 3 załącznika VIII.

Artykuł 64

Monitorowanie emisji i środowisko naturalne

1.   Państwa członkowskie zapewniają monitorowanie emisji do wody w celu umożliwienia właściwemu organowi sprawdzenia zgodności z warunkami pozwolenia i art. 62.

2.   Państwa członkowskie zapewniają monitorowanie emisji do powietrza w celu umożliwienia właściwemu organowi sprawdzenia zgodności z warunkami pozwolenia i art. 63.

Takie monitorowanie obejmuje co najmniej monitorowanie emisji określone w części 5 załącznika VII.

3.   Państwa członkowskie zapewniają monitorowanie środowiska naturalnego narażonego poprzez zrzuty odpadów z instalacji produkujących ditlenek tytanu do wody zgodnie z częścią 4 załącznika VIII.

4.   Monitorowanie przeprowadza się zgodnie z normami CEN lub, jeżeli normy CEN nie są dostępne, zgodnie z normami ISO, normami krajowymi lub międzynarodowymi, które zapewniają dostarczenie danych o równoważnej jakości naukowej.

ROZDZIAŁ VII

Przepisy dotyczące komitetu, przepisy przejściowe i końcowe

Artykuł 65

Właściwe organy

Państwa członkowskie wyznaczają właściwe organy i instytucje odpowiedzialne za realizację zobowiązań wynikających z niniejszej dyrektywy.

Artykuł 66

Sprawozdawczość państw członkowskich

1.   Państwa członkowskie zapewniają udostępnienie Komisji informacji na temat wdrożenia niniejszej dyrektywy, na temat reprezentatywnych danych dotyczących emisji i innych skutków dla środowiska, na temat dopuszczalnych wielkości emisji oraz stosowania najlepszych dostępnych technik zgodnie z art. 15 i 16 , a także na temat odstępstw przyznanych zgodnie z art. 16 ust. 3 .

Państwa członkowskie opracowują i regularnie ulepszają krajowe systemy informacji w celu udostępnienia informacji, o których mowa w akapicie pierwszym, w formacie elektronicznym. Państwa członkowskie udostępniają opinii publicznej podsumowanie dostarczonych informacji.

2.   Komisja określa rodzaj i format informacji udostępnianych przez państwa członkowskie zgodnie z ust. 1.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 69 ust. 2.

3.   W ciągu trzech lat od daty, o której mowa w art. 71 ust. 1, a następnie co trzy lata, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wdrożenia niniejszej dyrektywy sporządzone na podstawie informacji, o których mowa w ust. 1, wraz z wnioskiem legislacyjnym, jeśli jest to właściwe.

Artykuł 67

Zmiany załączników

1.    Na podstawie najlepszych dostępnych technik opisanych w odnośnych dokumentach referencyjnych BAT Komisja – w terminie 12 miesięcy od publikacji dokumentu referencyjnego BAT określonego w art. 14 na podstawie wniosków dotyczących BAT w dokumencie referencyjnym BAT – dostosowuje załączniki V, VI, VII i VIII ustalając dopuszczalne wielkości emisji jako minimalne wymogi. Dopuszczalne wielkości emisji można uzupełnić o równoważne parametry lub środki techniczne oraz wymogi dotyczące monitorowania i zgodności pod warunkiem, że można osiągnąć równoważny poziom ochrony środowiska.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 69 ust. 2.

2.     Przed przyjęciem środków wykonawczych, o których mowa w akapicie pierwszym, Komisja przeprowadza konsultacje z zainteresowanymi działami przemysłu i organizacjami pozarządowymi działającymi na rzecz ochrony środowiska i przedstawia sprawozdanie na temat wyników konsultacji oraz sposobu ich uwzględnienia.

Artykuł 68

Wymogi minimalne

1.     Bez uszczerbku dla artykułu 67 Komisja, – w ciągu 12 miesięcy od opublikowania w dokumentu referencyjnego BAT zgodnie z artykułem 14, w oparciu o wnioski dotyczące BAT zawarte w dokumencie referencyjnym BAT – określa dopuszczalne wielkości emisji oraz wymogi monitorowania i zgodności jako wymogi minimalne. Dopuszczalne wielkości emisji można uzupełnić o równoważne parametry lub środki techniczne w przypadku, gdy przy pomocy takich równoważnych parametrów można osiągnąć równoważny poziom ochrony środowiska.

Takie wymogi minimalne ukierunkowane są na istotne oddziaływanie danego typu działalności czy instalacji na środowisko naturalne i oparte są na poziomach emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami (BAT/AEL).

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 69 ust. 2.

2.     Przed przyjęciem środków wykonawczych, o których mowa w akapicie pierwszym, Komisja przeprowadza konsultacje z zainteresowanymi działami przemysłu i organizacjami pozarządowymi działającymi na rzecz ochrony środowiska i przedstawia sprawozdanie na temat wyników konsultacji oraz sposobu ich uwzględnienia.

3.     Zgodnie z ust. 1 i 2 Komisja w szczególności ustala - w terminie do 31 grudnia 2011 r. - dopuszczalne wielkości emisji oraz wymogi monitorowania i zgodności dla dioksyn i furanów emitowanych przez instalacje, w których prowadzi się czynności, o których mowa w pkt 2.1 i 2.2 załącznika I .

W przypadku emisji dioksyn i furanów państwa członkowskie lub ich właściwe organy mogą ustalać ostrzejsze dopuszczalne wielkości emisji.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 69 ust. 2.

Artykuł 69

Procedura komitetu

1.   Komisję wspiera Komitet.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1–4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów art. 8 tej decyzji.

Artykuł 70

Kary

Państwa członkowskie określają kary, które stosuje się w przypadku naruszenia krajowych przepisów przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy. Przewidziane w ten sposób kary są skuteczne, proporcjonalne oraz odstraszające. Najpóźniej do dnia … państwa członkowskie powiadamiają Komisję o ustanowionych przepisach oraz bezzwłocznie informują ją o wszystkich późniejszych ich zmianach.

Artykuł 71

Transpozycja

1.   Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 2, art. 3 ust. 4, art. 3 ust. 15–18, ust. 20, art. 4 ust. 2, art. 5, 6, art. 8 ust. 1, art. 9 ust. 2 lit. b), art. 12 ust. 8, art. 13 ust. 1 lit. e), art. 14, art. 15 ust. 1 lit. d), art. 15 ust.3–5, art. 16 ust. 2–5, art. 17, art. 18 ust. 2–4, art. 22 ust. 2–3, art. 22 ust. 4 lit. b) i d), art. 23, 24, 25, art. 26 ust. 1 lit. d), art. 26 ust. 2 lit. c)–g), art. 29, art. 31, 32 ust. 3, art. 34 ust. 2–4, art. 35, art. 36 ust. 2, art. 42 ust. 5, art. 64 ust. 2, art. 64 ust. 4, art. 65–66 i 70, i załącznika I pkt 1.1, pkt 2.5 lit. c), pkt 3.5, 4.7, 5.2, 5.3, pkt 6.1 lit. c), pkt 6.4 lit. b), pkt 6.6, 6.9, 6.10, załącznika IV pkt 1 lit. b), załącznika V część 1–4, załącznika VI części 1 lit. b), części 4 pkt 2.2, 3.1 i 3.2, części 6 pkt 2.5 i 2.6, załącznika VII części 7 pkt 3, załącznika VIII części 1 pkt 1 pkt 2 lit. c) i części 3 pkt 2–3 najpóźniej do dnia … (41). Niezwłocznie przekażą one Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Państwa członkowskie zaczną stosować te przepisy od dnia … (41). Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2.   Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 72

Uchylenie

1.   Dyrektywy 78/176/EWG, 82/883/EWG, 92/112/EWG, 96/61/WE, 1999/13/WE i 2000/76/WE, zmienione dyrektywami wymienionymi w załączniku IX część A, tracą moc od dnia … (42), bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów przeniesienia do prawa krajowego i zastosowania dyrektyw określonych w załączniku IX część B.

2.   Dyrektywa 2001/80/WE, zmieniona dyrektywami wymienionymi w załączniku IX część A, traci moc od dnia 1 stycznia 2016, bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów przeniesienia do prawa krajowego i zastosowania dyrektyw określonych w załączniku IX część B.

3.   Odesłanie do uchylonych dyrektyw należy odczytywać jako odesłanie do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku X.

Artykuł 73

Przepisy przejściowe

1.   W odniesieniu do instalacji, o których mowa w załączniku I pkt 1.2, 1.3, 1.4, 2.1–2.4, pkt 2.5 lit. a) i b), pkt 2.6, 3, 4.1–4.6, 5.1, 5.2, pkt 5.3 lit. a) i b), pkt 5.4, pkt 6.1 lit. a) i b), pkt 6.2–6.5, pkt 6.6 lit. b) i c), pkt 6.7 i 6.8, oraz instalacji, o których mowa w pkt. 1.1, o nominalnej mocy cieplnej 50 MW lub wyższej, i instalacji, o których mowa w pkt 6.6 lit. a), z ponad 40 000 miejscami dla drobiu, i które są eksploatowane i posiadają pozwolenie lub które złożyły kompletny wniosek o pozwolenie przed dniem, o którym mowa w art. 71 ust. 1, pod warunkiem, że te instalacje zostały wprowadzone do eksploatacji nie później niż rok po tym dniu, państwa członkowskie stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte zgodnie z art. 71 ust. 1 od dnia … (43).

2.   W odniesieniu do instalacji, o których mowa w załączniku I pkt 2.5 lit. c), pkt 5.3 lit. c), d) i e), pkt 6.1 lit. c), pkt 6.9 i 6.10, oraz instalacji, o których mowa w pkt. 1.1, o nominalnej mocy cieplnej poniżej 50 MW oraz instalacji, o których mowa w pkt 6.6 lit. a), z poniżej 40 000 miejscami dla drobiu, i które są eksploatowane przed dniem, o którym mowa w art. 71 ust. 1, państwa członkowskie stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte zgodnie z art. 71 ust. 1 od dnia… (44).

3.   W odniesieniu do instalacji spalania objętych rozdziałem III państwa członkowskie stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte zgodnie z art. 71 ust. 1 od dnia 1 stycznia 2016 r.

4.   W odniesieniu do instalacji spalania, które współspalają odpady, załącznik VI część 4 pkt 3.1 stosuje się do dnia 31 grudnia 2015 r.

Od dnia 1 stycznia 2016 r. w odniesieniu do tych obiektów stosuje się załącznik VI część 4 pkt 3.2.

Artykuł 74

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 75

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

---

(1)  Opinia z dnia 14 stycznia 2009 r.

(2)  Dz.U. C 325 z 19.12.2008, s. 60.

(3)  Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r.

(4)  Dz.U. L 54 z 25.2.1978, s. 19. ║

(5)  Dz.U. L 378 z 31.12.1982, s. 1. ║

(6)  Dz.U. L 409 z 31.12.1992, s. 11.

(7)  Dz.U. L 257 z 10.10.1996, s. 26. ║

(8)  Dz.U. L 85 z 29.3.1999, s. 1. ║

(9)  Dz.U. L 332 z 28.12.2000, s. 91.

(10)  Dz.U. L 309 z 27.11.2001, s. 1. ║

(11)  COM(2005)0446 ║.

(12)  COM(2006)0231 ║.

(13)  COM(2005)0666 ║.

(14)  Dz.U. L 242 z 10.9.2002, s. 1.

(15)  Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32. ║.

(16)  Dz.U. L 175 z 5.7.1985, s. 40. ║

(17)  Dz.U. L 10 z 14.1.1997, s. 13. ║

(18)  Dz. U. 196 z 16.8.1967, s. 1.

(19)  Dz.U. L 143 z 30.4.2004, s. 56.

(20)  Konwencja o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska z 1998 r.

(21)  Dz.U. L 309 z 27.11.2001, s. 22. ║

(22)  Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23. ║

(23)  Dz.U. L 159 z 29.6.1996, s. 1.

(24)  Dz.U. L 117 z 8.5.1990, s. 1.

(25)  Dz.U. L 106 z 17.4.2001, s. 1.

(26)  Dz.U. L 200 z 30.7.1999, s. 1.

(27)  Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3.

(28)  Decyzja Komisji 2000/532/WE z dnia 3 maja 2000 r. zastępująca decyzję 94/3/WE ustanawiającą wykaz odpadów zgodnie z art. 1 lit. a) dyrektywy Rady 75/442/EWG w sprawie odpadów oraz decyzję Rady 94/904/WE ustanawiającą wykaz odpadów niebezpiecznych zgodnie z art. 1 ust. 4 dyrektywy Rady 91/689/EWG w sprawie odpadów niebezpiecznych ( Dz.U. L 226 z 6.9.2000, s. 3 ).

(29)  Dz.U. L 143 z 30.4.2004, s. 87.

(30)  Dz.U. L 375 z 31.12.1991, s. 1.

(31)  Dz.U. L 372 z 27.12.2006, s. 19

(32)  Dz.U. L 328 z 6.12.2008, s. 28.

(33)   Dz.U. L …

(34)  Dz.U. Proszę wstawić numer, datę i odniesieniu do publikacji.

(35)  Rozporządzenie (WE) nr 761/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 marca 2001 r. dopuszczające dobrowolny udział organizacji w systemie zarządzania środowiskiem i audytu środowiskowego we Wspólnocie (EMAS) (Dz.U. L 114 z 24.4.2001, s. 1).

(36)  Dz.U. L 41 z 14.2.2003, s. 26.

(37)  Dz.U. L 273 z 10.10.2002, s. 1.

(38)  Dz.U. L 74 z 27.3.1993, s. 81.

(39)  Dz.U. L 30 z 6.2.1993, s. 1.

(40)  Dz.U. L 396 z 30.12.2006, s. 1.

(41)  18 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(42)  3 lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(43)  3 lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(44)  54 miesiące od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.