—

het in het bestreden arrest besloten liggende oordeel dat de controle door de Deense rekenkamer (Rigsrevisionen) niet volstaat om te voldoen aan de vierde Altmark-voorwaarde, is gebaseerd op een strikte, letterlijke toepassing van de daarin gestelde eis van vergelijking van de kosten; dit is een onjuiste rechtsopvatting;

—

anders dan het Gerecht in het bestreden arrest heeft geoordeeld, eisen de bijzondere aard van de openbaredienstopdracht van TV2 en het met terugwerkende kracht toepassen van de Altmark-voorwaarden een teleologische toepassing van die voorwaarde; cf. het beginsel geformuleerd in het arrest van het Gerecht van 12 februari 2008, BUPA, T-289/03, Jurispr., EU:T:2008:29, enz.;

—

de periodieke controle door de Deense rekenkamer, of TV2 een uit economisch oogpunt goed beheerde onderneming was, garandeerde dat het fundamentele doel van de vierde Altmark-voorwaarde werd bereikt en volstond dus om in de bijzondere omstandigheden van de TV2-zaak en op basis van een teleologische toepassing van die voorwaarde tot de slotsom te komen dat de vierde Altmark-voorwaarde was vervuld.

—

de Commissie had in haar verweerschrift verklaard dat zij het met TV2 eens was, dat de omroepbijdrage die TV2 in de periode 1997-2002 aan de regionale zenders had doorgegeven, geen aan TV2 verleende staatssteun vormde; het Gerecht heeft daardoor ultra petita beslist door het tweede deel van de subsidiaire vordering van TV2 ten gronde te behandelen en af te wijzen; het bestreden arrest berust dus op een onjuiste rechtsopvatting;

—

bovendien heeft het Gerecht op grond van eigen overwegingen uitspraak gedaan over de grond van de zaak; de door het Gerecht in de punten 165 tot en met 1974 van het bestreden arrest weergegeven argumenten zijn op geen enkel tijdstip in de procedure door TV2 of door de Commissie aangevoerd en zijn ook niet terug te vinden in het bestreden besluit; het Gerecht heeft hiermee de grenzen van zijn legaliteitstoezicht overschreden;

—

het Gerecht heeft daarmee tevens het in artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie besloten liggende beginsel van hoor en wederhoor geschonden, doordat het zijn beslissing heeft gebaseerd op stellingen en argumenten, waarover geen discussie tussen de partijen heeft plaatsgevonden.

—

het Gerecht neemt in beschouwing en hecht beslissend belang aan het feit dat TV2 als onderdeel van haar verplichting om programma’s van de regionale zenders uit te zenden, beroep deed op de diensten van de regionale zenders in de vorm van levering van regionale programma’s, en dat het doorgeven van de omroepbijdrage de tegenprestatie voor die programma’s was; dit kan niet worden afgeleid uit de stukken van de zaak voor het Gerecht en is kennelijk in strijd met Deens recht; daarmee is in feite voldaan aan de juridische test die uit de punten 166, 167 en 171 van het bestreden arrest kan worden afgeleid;

—

in de punten 166, 167 en 173, eerste volzin, schetst het Gerecht een hypothetisch scenario als onderdeel van de beoordeling of er sprake is van staatssteun; dit scenario was zowel ondenkbaar in de praktijk als irrelevant voor de beoordeling of er sprake is van staatssteun; van doorslaggevend belang is de realiteit in de zaak TV2, namelijk dat TV2 geen enkel economisch voordeel haalde uit doorgegeven omroepbijdrage; TV2 was naar publiek recht verplicht de omroepbijdrage door te geven aan de regionale zenders en vervulde daarmee in de praktijk haar verplichting; de beslissing van het Gerecht is dan ook in strijd het begrip staatssteun als bedoeld in artikel 107, lid 1, VWEU.