a)

Dient het in artikel 7, lid 1, van de richtlijn bedoelde recht om gedurende de behandeling van het asielverzoek in de lidstaat te verblijven, voorrang te krijgen, of moet artikel 7, lid 2, van de richtlijn aldus worden uitgelegd dat de tenuitvoerlegging van het aanhoudingsbevel een grond vormt voor uitschakeling van het in artikel 7, lid 1, bedoelde recht? Kan overlevering worden geweigerd wegens een aanhangige asielprocedure, ook al is in de artikelen 3 en 4 van het kaderbesluit geen weigeringsgrond in die zin opgenomen?

b)

Moet artikel 7, lid 2, van de richtlijn aldus worden uitgelegd dat het lidstaten de vrijheid geeft de in sub a bedoelde kwestie in hun nationale wetgeving naar eigen inzicht te regelen?

c)

Hoe moet artikel 7 van de richtlijn inzonderheid met betrekking tot de voorgaande vragen worden uitgelegd in het geval waarin een persoon om wiens overlevering met een aanhoudingsbevel wordt verzocht, een asielverzoek heeft ingediend op in wezen dezelfde grondslag als die waarop hij zich verzet tegen de overlevering?

d)

Indien asiel wordt verleend, leidt dit er dan toe dat de uitvoerende lidstaat de overlevering moet weigeren? Voor dit geval wordt tevens verwezen naar de vierde vraag (punten a-c).

a)

Indien het kaderbesluit zo uitgelegd wordt, op welke gronden kan of moet de uitvoerende lidstaat zich in dat geval baseren? Kan een lidstaat in dat geval uitgaan van de uitleggingscriteria die in het kader van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens op het gebied van overlevering zijn gehanteerd door het Europees Hof voor de rechten van de mens? Kan een lidstaat zich ook baseren op gronden die de weigeringsgronden uitbreiden ten opzichte van de in de rechtspraak van het Europees Hof voor de rechten van de mens aanvaarde uitleggingscriteria?

b)

Indien het kaderbesluit aldus moet worden uitgelegd dat de tenuitvoerlegging van een aanhoudingsbevel eveneens geweigerd kan worden op andere dan de in de artikelen 3 en 4 genoemde gronden, vloeit hieruit dan tevens voort dat het kaderbesluit de lidstaten bovendien toestaat de tenuitvoerlegging van een met het oog op de tenuitvoerlegging van een straf uitgevaardigd aanhoudingsbevel te weigeren op grond van omstandigheden die betrekking hebben op de inhoud of de motivering van het in de verzoekende staat gewezen vonnis of de regelmatigheid van de gerechtelijke procedure die tot het vonnis heeft geleid en die een nader onderzoek van de desbetreffende bezwaren vergen in de uitvoerende lidstaat? Onder welke precieze voorwaarden of op welke precieze gronden is een dergelijk onderzoek („révision au fond”) mogelijk?

c)

Moet het kaderbesluit aldus worden uitgelegd dat het de lidstaten onder andere toestaat overlevering op grond van een met het oog op de tenuitvoerlegging van een straf uitgevaardigd aanhoudingsbevel te weigeren, indien er redelijke gronden zijn om te vermoeden dat de procedure waarin de straf is opgelegd niet eerlijk is verlopen, omdat de veroordeelde door de autoriteiten van de staat van de rechter werd onderworpen aan een vervolging die geconcretiseerd werd in een discriminerende inbeschuldigingstelling?

a)

Zijn in dat geval de bepalingen van artikel 4, lid 6, van het kaderbesluit van overeenkomstige toepassing? Kan de tenuitvoerlegging van een aanhoudingsbevel met andere woorden slechts worden geweigerd als de persoon om wiens overlevering wordt verzocht onderdaan of ingezetene is van de uitvoerende lidstaat en deze staat zich ertoe verbindt de straf of maatregel overeenkomstig zijn nationale recht zelf ten uitvoer te leggen?

b)

Kan als voorwaarde voor de weigering in elk geval worden gesteld dat de uitvoerende staat zich ertoe verbindt de straf of maatregel overeenkomstig zijn nationale recht zelf ten uitvoer te leggen?

c)

Indien het kaderbesluit aldus moet worden uitgelegd dat het in sommige gevallen toestaat de tenuitvoerlegging van een met het oog op de tenuitvoerlegging van een straf uitgevaardigd aanhoudingsbevel te weigeren om redenen die verband houden met de inhoud of de motivering van het in de verzoekende staat gewezen vonnis of de regelmatigheid van de gerechtelijke procedure die tot het vonnis heeft geleid, is in dergelijke gevallen weigering toegestaan zonder dat voldaan is aan de sub a en b bedoelde voorwaarden?

a)

Welke betekenis heeft een dergelijk bezwaar, gelet op de bepalingen van het kaderbesluit en op de verplichtingen van de uitvaardigende staat ten aanzien van onderdanen van derde staten op grond van het recht van de Unie, onder andere op basis van de richtlijnen 2004/83/EG (3) en 2005/85/EG van de Raad?

b)

Welke betekenis kan in dit verband worden gehecht aan artikel 28, lid 4, van het kaderbesluit, volgens welke een persoon die op grond van een Europees aanhoudingsbevel is overgeleverd, niet aan een derde staat wordt uitgeleverd zonder toestemming van de bevoegde autoriteit van de lidstaat die de gezochte persoon heeft overgeleverd? Vallen naast uitlevering ook andere vormen van verwijdering, zoals uitzetting, onder het verbod, en onder welke voorwaarden?