Αίτηση αναιρέσεως της Der Grüne Punkt — Duales System Deutschland GmbH κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Πρωτοδικείο (πρώτο τμήμα) στις 24 Μαΐου 2007 στην υπόθεση T-151/01, Der Grüne Punkt — Duales System Deutschland GmbH κατά Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, υποστηριζόμενης από την Vfw AG, Landbell AG für Rückhol-Systeme und Belland Vision GmbH, που κατατέθηκε στις 13 Αυγούστου 2007

(Υπόθεση C-385/07 P)

(2007/C 269/51)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Der Grüne Punkt — Duales System Deutschland GmbH (εκπρόσωποι: W. Deselaers, E. Wagner, B. Meyring, δικηγόροι)

Λοιποί διάδικοι κατ' αναίρεση: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, Wfw AG, Landbell AG für Rückhol-Systeme und Belland Vision GmbH

Αιτήματα της αναιρεσείουσας

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η αναιρεσείουσα επικαλείται προς στήριξη της αιτήσεώς της αναιρέσεως κατά της αναφερθείσας αποφάσεως του Πρωτοδικείου οκτώ λόγους αναιρέσεως.

Με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται ότι το Πρωτοδικείο παρέβη την υποχρέωσή του προς αιτιολόγηση και επομένως, επίσης, το άρθρο 82 ΕΚ, διαπιστώνοντας κατά τρόπο αντιφατικό τη συμπεριφορά που, κατ' αυτό, θεμελιώνει την καταχρηστική εκμετάλλευση της δεσπόζουσας θέσεως στην αγορά. Αφενός, το Πρωτοδικείο αιτιολόγησε την ύπαρξη της καταχρηστικής εκμεταλλεύσεως με το γεγονός ότι η αναιρεσείουσα απαιτεί από επιχειρήσεις, οι οποίες είτε δεν κάνουν χρήση του συστήματός της είτε κάνουν χρήση αυτού μόνο για ένα μέρος των συσκευασιών πωλήσεως που φέρουν το λογότυπο, ολόκληρο το τέλος εκμεταλλεύσεως. Αφετέρου, το Πρωτοδικείο διαπιστώνει ότι η αναιρεσείουσα, για συσκευασίες πώλησης, οι οποίες δεν μετέχουν στο σύστημα της αναιρεσείουσας, «μπορούσε» μόνο, σύμφωνα με τις επίμαχες διατάξεις της συμβάσεως για τη χρήση του λογοτύπου, να απαιτεί την τιμή της παροχής για την αποκομιδή και την ανακύκλωση.

Ο δεύτερος, ο πέμπτος και ο έκτος λόγος αναιρέσεως αφορούν την ανεπαρκή και προφανώς αλλοιώνουσα τα πραγματικά περιστατικά και αντιφάσκουσα προς τη δικογραφία και τα υποβληθέντα αποδεικτικά μέσα, εσφαλμένη εκτίμηση του περιεχομένου της προσφερομένης από την αναιρεσείουσα άδειας εκμεταλλεύσεως. Για να είναι απαλλαγμένη νομικών σφαλμάτων η εκτίμηση, το Πρωτοδικείο θα έπρεπε να έχει αναγνωρίσει ότι η αναιρεσείουσα δεν χορηγεί μεμονωμένη άδεια εκμεταλλεύσεως ώστε η προσβαλλομένη απόφαση να πρέπει να νοηθεί ως διαπίστωση του ότι η άρνηση χορηγήσεως αυτής της αδείας συνιστά καταχρηστική εκμετάλλευση δεσπόζουσας θέσεως και ότι η περί παύσεως διάταξη στο άρθρο 3 της προσβαλλομένης αποφάσεως ισοδυναμεί με την επιβολή υποχρεωτικής αδείας εκμεταλλεύσεως. Εντούτοις, το Πρωτοδικείο παρέλειψε, εσφαλμένα από νομικής απόψεως, την κατά τη νομολογία τήρηση των απαιτήσεων αιτιολογίας που είναι αναγκαίες για μία υποχρεωτική άδεια εκμεταλλεύσεως και επίσης δεν έλαβε υπόψη ότι μία υποχρεωτική άδεια εκμεταλλεύσεως αποκλείεται από απόψεως δικαίου περί σημάτων και συσκευασιών. Η αναιρεσείουσα προβάλλει συναφώς την παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογίας και την παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, ήτοι των άρθρων 82 ΕΚ και του άρθρου 3 του κανονισμού 17 του Συμβουλίου.

Με τον τρίτο και τέταρτο λόγο αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται ότι το Πρωτοδικείο παρέβη την υποχρέωσή του αιτιολογίας και επομένως, επίσης, το άρθρο 82 ΕΚ, με την ανεπαρκώς αιτιολογημένη, το γερμανικό δίκαιο περί συσκευασιών και σημάτων αλλοιώνουσα, εσφαλμένη διαπίστωση ότι στο σήμα «Der Grüne Punkt» δεν μπορεί να αρμόζει η «διεκδικούμενη αποκλειστικότητα». Με τη διαπίστωση αυτή, το Πρωτοδικείο παραβιάζει ακόμη και την αρχή του ευρωπαϊκού περί σημάτων δικαίου, σύμφωνα με την οποία το καταχωρηθέν σήμα παρέχει στον κάτοχό του αποκλειστικό δικαίωμα, ιδίως ως προς την χρήση του σήματος για προϊόντα και υπηρεσίες οι οποίες είναι πανομοιότυπες ή παρόμοιες με εκείνες για τις οποίες καταχωρήθηκε το σήμα.

Με τον έβδομο και όγδοο λόγο αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα προβάλλει δύο διαδικαστικά σφάλματα. Αφενός, το Πρωτοδικείο προέβη σε νέες διαπιστώσεις, δηλαδή διαπιστώσεις με δική του πρωτοβουλία χωρίς το αντικείμενο αυτών των διαπιστώσεων να έχει αποτελέσει περιεχόμενο των προσβαλλομένων αποφάσεων ή να έχει εισαχθεί από τους διαδίκους στην ενώπιον του Πρωτοδικείου διαδικασία. Αφετέρου, το Πρωτοδικείο διέπραξε διαδικαστική παράβαση βλάπτουσα τα συμφέροντα της αναιρεσείουσας, προσβάλλοντας το θεμελιώδες εντός της Ενώσεως δικαίωμα για τη συζήτηση υποθέσεως εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος.

(1)  EE L 166, σ. 1.