1)

Δύναται δημόσια αρχή του κράτους συνήθους διαμονής παιδιών, σε περίπτωση κατά την οποία προβάλλεται ότι τα παιδιά μετακινήθηκαν παράνομα από τη χώρα αυτή από τους γονείς τους και/ή άλλα μέλη της οικογενείας τους κατά παράβαση δικαστικής αποφάσεως εκδοθείσας επί αιτήσεως της εν λόγω δημόσιας αρχής, να προσφύγει στα δικαστήρια άλλου κράτους μέλους για την κήρυξη της εκτελεστότητας δικαστικής αποφάσεως διατάσσουσας την επιστροφή των παιδιών στο κράτος της δημόσιας αρχής αυτής, βάσει των διατάξεων του κεφαλαίου ΙΙΙ του κανονισμού (ΕΚ) 2201/2003 ( 1 ) του Συμβουλίου, ή μήπως η προσφυγή αυτή συνιστά παράνομη καταστρατήγηση του άρθρου 11 του κανονισμού αυτού και της Σύμβασης της Χάγης του 1980 ή, άλλως, συνιστά κατάχρηση δικαιώματος ή δικαίου εκ μέρους της οικείας αρχής;

2)

Έχει το επιληφθέν υποθέσεως δικαστήριο διεθνή δικαιοδοσία να παρατείνει την προθεσμία ασκήσεως προσφυγής, κατά το άρθρο 33, παράγραφος 5., του κανονισμού (ΕΚ) 2201/2003 του Συμβουλίου, στην περίπτωση υποθέσεως που αφορά τις σχετικές με την κήρυξη εκτελεστότητας διατάξεις του εν λόγω κανονισμού, εάν η καθυστέρηση ως προς την άσκηση είναι ελάχιστη, η δε παράταση της προθεσμίας θα είχε διαφορετικά χορηγηθεί βάσει του εθνικού δικονομικού δικαίου;

3)

Με την επιφύλαξη του δευτέρου ερωτήματος, θίγει η εκ μέρους αλλοδαπής δημόσιας αρχής μετακίνηση των παιδιών από κράτος μέλος, όπως εν προκειμένου, δυνάμει αποφάσεως περί εκτελέσεως εκδοθείσας άνευ κλητεύσεως των ενδιαφερομένων σύμφωνα με το άρθρο 31 του κανονισμού (ΕΚ) 2201/2003 του Συμβουλίου, αλλά πριν από την επίδοση της σχετικής αποφάσεως στους γονείς, στερώντας τους κατ’ αυτόν τον τρόπο το δικαίωμά τους να ζητήσουν αναστολή εκτελέσεως της εν λόγω αποφάσεως εν αναμονή προσφυγής, το ουσιαστικό περιεχόμενο του δικαιώματος που παρέχεται στους γονείς βάσει του άρθρου 6 της ΕΣΔΑ ή του άρθρου 47 του Χάρτη, ούτως ώστε, στην περίπτωση αυτή, να πρέπει να χορηγηθεί παράταση της προθεσμίας ασκήσεως της προσφυγής (για τους σκοπούς του άρθρου 33, παράγραφος 5, του εν λόγω κανονισμού);