14.12.2015   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 414/13

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (δεύτερο τμήμα) της 21ης Απριλίου 2015 στην υπόθεση T-359/12, η οποία κοινοποιήθηκε στην αναιρεσείουσα στις 29 Απριλίου 2015·

—

να καταδικάσει το ΓΕΕΑ στα δικαστικά έξοδα της αναιρεσείουσας·

—

να καταδικάσει τη Nanu-Nana στα δικαστικά έξοδα της αναιρεσείουσας.

1.

Με την παρούσα αίτηση αναιρέσεως, η Louis Vuitton Malletier (στο εξής: Louis Vuitton ή αναιρεσείουσα) ζητεί από το Δικαστήριο να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (δεύτερο τμήμα) της 21ης Απριλίου 2015, T-359/12 (αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση) με την οποία το Γενικό Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή της Louis Vuitton κατά της αποφάσεως του πρώτου τμήματος προσφυγών του ΓΕΕΑ της 4ης Μαΐου 2012 στην υπόθεση R 1855/2011-1, με την οποία το κοινοτικό εικονιστικό σήμα 370445 κηρύχθηκε άκυρο στο σύνολό του λόγω ελλείψεως διακριτικού χαρακτήρα.

2.

Με την παρούσα αίτηση αναιρέσεως επιδιώκεται να αποδειχθεί ότι το Γενικό Δικαστήριο έσφαλε κρίνοντας ότι η διάταξη του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού για το κοινοτικό σήμα (1) έχει εφαρμογή στο αμφισβητούμενο σήμα και ότι οι διατάξεις του άρθρου 7, παράγραφος 3, και του άρθρου 52, παράγραφος 2, του ίδιου κανονισμού δεν έχουν εφαρμογή στην κρινόμενη υπόθεση.

3.

Πρώτον, το Γενικό Δικαστήριο, επικυρώνοντας την απόφαση του τμήματος προσφυγών με την οποία το αμφισβητούμενο σήμα κυρήχθηκε άκυρο λόγω ελλείψεως εγγενούς διακριτικού χαρακτήρα, παρέβη τους κανόνες περί του βάρους αποδείξεως σε ακυρωτικές διαδικασίες.

4.

Ειδικότερα, η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται ότι, βάσει των αρχών περί του τεκμηρίου εγκυρότητας του οποίου απολαύουν τα καταχωρισμένα κοινοτικά σήματα και περί της κατανομής του βάρους αποδείξεως σε ακυρωτικές διαδικασίες, το Γενικό Δικαστήριο θα έπρεπε να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση λόγω του ότι η Nanu-Nana δεν εκπλήρωσε τις σχετικές με το βάρος αποδείξεως υποχρεώσεις της, καθόσον δεν απέδειξε ποια ήταν τα γενικώς ή συνήθως ισχύοντα στον οικείο κλάδο κατά τον χρόνο καταθέσεως του αμφισβητούμενου σήματος και ότι το αμφισβητούμενο σήμα δεν απέκλινε σημαντικά από αυτά.

5.

Δεύτερον, το Γενικό Δικαστήριο, απαιτώντας να αποδειχθεί η δια της χρήσεως απόκτηση διακριτικού χαρακτήρα για κάθε κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραβίασε σαφώς την απόφαση του Δικαστηρίου στην υπόθεση Lindt, σύμφωνα με την οποία, «μολονότι είναι αληθές ότι (…) η κτήση από ένα σήμα διακριτικού χαρακτήρα διά της χρήσεως πρέπει να αποδεικνύεται για το τμήμα της Ένωσης στο οποίο το σήμα αυτό δεν είχε ab initio τέτοιο χαρακτήρα, θα ήταν υπερβολικό να απαιτείται να αποδειχθεί η κτήση αυτή για κάθε κράτος μέλος μεμονωμένα» (βλ. απόφαση της 24ης Μαΐου 2012, Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli κατά ΓΕΕΑ, C-98/11 P, EU:C:2012:307, σκέψη 62).

6.

Ειδικότερα, η αναιρεσείουσα επισημαίνει ότι, αν το Γενικό Δικαστήριο είχε εφαρμόσει ορθώς την απόφαση του Δικαστηρίου στην υπόθεση Lindt, θα είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το αμφισβητούμενο σήμα είχε αποκτήσει διακριτικό χαρακτήρα δια της χρήσεως και επομένως θα είχε ακυρώσει την απόφαση του τμήματος προσφυγών ως προς το σημείο αυτό.

7.

Κατόπιν των προεκτεθέντων, η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση και να καταδικάσει το Γραφείο και τη Nanu-Nana στα δικαστικά έξοδα της αναιρεσείουσας.