1.   Na potrzeby niniejszej decyzji, w okresie siedmiu lat trwającym od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2020 r., całkowita kwota pomocy finansowej Unii w wysokości 364,5 milionów EUR w ramach 11. EFR, ustalona w umowie wewnętrznej ustanawiającej 11. EFR, zostaje przydzielona w następujący sposób:

2.   Środki z 11. EFR nie mogą być przyznawane po dniu 31 grudnia 2020 r., chyba że Rada, na wniosek Komisji, jednogłośnie zadecyduje inaczej.

3.   W przypadku wyczerpania środków przewidzianych w ust. 1 przed wygaśnięciem niniejszej decyzji Rada podejmie właściwe środki.

1.   EBI:

2.   Finansowanie ze środków własnych EBI jest przyznawane zgodnie z następującymi zasadami i warunkami:

3.   W przypadku inwestycji w przedsiębiorstwa sektora publicznego finansowanych przez EBI z jego środków własnych od zainteresowanego KTZ można zażądać szczególnych gwarancji lub zobowiązań związanych z projektem.

1.   W odniesieniu do działań w ramach niniejszej decyzji, na które udzieliły one swojej pisemnej zgody, zainteresowane KTZ:

2.   Na potrzeby niniejszego artykułu „zainteresowane KTZ” oznaczają KTZ czerpiące korzyści z operacji.

1.   Środki w ramach instrumentu mogą zostać wykorzystane, między innymi, do:

2.   Udział kapitałowy dotyczy zasadniczo udziałów mniejszościowych niezapewniających kontroli i są wypłacane na podstawie wyników danego projektu.

3.   Pomoc quasi-kapitałowa może składać się z zaliczek akcjonariuszy, obligacji zamiennych, pożyczek warunkowych, podporządkowanych i partycypacyjnych lub wszelkich innych podobnych form pomocy. W szczególności pomoc ta może składać się z:

4.   Zysk z każdej operacji jest określany z chwilą przyznania pożyczki.

5.   Bez uszczerbku dla ust. 4:

6.   Gwarancje są wyceniane w sposób odzwierciedlający ubezpieczone rodzaje ryzyka oraz szczególne cechy operacji.

7.   Stopa procentowa od pożyczek zwykłych obejmuje stopę referencyjną stosowaną przez EBI w odniesieniu do porównywalnych pożyczek udzielanych na takich samych warunkach co do okresów karencji i spłaty oraz narzut ustalony przez EBI.

8.   Pożyczki zwykłe mogą być przedłużone na warunkach preferencyjnych w następujących przypadkach:

9.   Ostateczna wysokość stopy procentowej pożyczek objętych przepisami ust. 8 lit. a) i b) w żadnym przypadku nie może być niższa niż 50 % stopy referencyjnej

10.   Środki przewidywane na te cele preferencyjne są udostępniane z instrumentu i nie przekraczają ogólnej kwoty przyznanej na finansowanie inwestycji w ramach instrumentu i ze środków własnych EBI.

11.   Dopłaty do oprocentowania można kapitalizować lub wykorzystać w formie dotacji z przeznaczeniem na wsparcie pomocy technicznej związanej z realizowanym projektem, szczególnie dla instytucji finansowych w KTZ.

1.   Instrument działa we wszystkich sektorach gospodarki i wspiera inwestycje przedsiębiorstw prywatnych i podmiotów sektora publicznego działająceych na zasadach komercyjnych, w tym inwestycje w rentowną infrastrukturę gospodarczą i technologiczną o zasadniczym znaczeniu dla sektora prywatnego. Instrument:

2.   EBI otrzymuje wynagrodzenie za koszty poniesione w związku z zarządzaniem instrumentem. Wynagrodzenie EBI obejmuje stały składnik 0,5 % rocznie początkowego wyposażenia instrumentu oraz zmienny składnik w wysokości do 1,5 % rocznie portfela instrumentu, który jest inwestowany w projekty w KTZ. Wynagrodzenie jest finansowane z instrumentu.

3.   Z chwilą wygaśnięcia niniejszej decyzji oraz w przypadku braku konkretnej decyzji Rady skumulowane środki powracające netto instrumentu są przenoszone do następnego instrumentu finansowego KTZ.

1.   Operacje instrumentu inwestycyjnego podlegają procedurze kontroli i absolutorium określonej w statucie EBI w odniesieniu do wszystkich jego operacji.

2.   Nadzór nad operacjami instrumentu inwestycyjnego jest prowadzony przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z procedurami ustalonymi przez Komisję, EBI i Trybunał Obrachunkowy, a w szczególności w umowie trójstronnej między Komisją Europejską, Europejskim Trybunałem Obrachunkowym oraz Europejskim Bankiem Inwestycyjnym w dniu 27 października 2003 r., z późniejszymi zmianami i uzupełnieniami.

1.   Przedstawiciele EBI zaangażowani w działania związane z wykonaniem niniejszej decyzji lub prowadzone w ramach jej wykonywania, podczas wykonywania swoich obowiązków oraz podróżując do lub z miejsca wykonywania takich obowiązków korzystają w KTZ ze zwyczajowych przywilejów, immunitetów i udogodnień.

2.   Na potrzeby komunikacji służbowej oraz przekazywania wszelkich dokumentów EBI korzysta na terytorium KTZ z traktowania przyznawanego organizacjom międzynarodowym.

3.   Korespondencja służbowa i inne środki komunikacji służbowej EBI nie podlegają cenzurze.

1.   Stopień zależności gospodarki KTZ od wywozu towarów, w szczególności produktów rolnych, rybołówstwa i przemysłu wydobywczego, stanowi kryterium określania przydziału środków na rozwój długoterminowy.

2.   W celu ograniczenia ujemnych skutków braku stabilności przychodów z wywozu i zabezpieczyć program rozwoju zagrożony spadkiem przychodów, na podstawie art. 2 i 3 niniejszego załącznika może zostać zmobilizowane dodatkowe wsparcie finansowe ze środków przewidzianych na długoterminowy rozwój państwa.

1.   Kwalifikowalność do środków dodatkowych jest ustalana na podstawie:

2.   Uprawnienie do dodatkowego wsparcia jest ograniczone do kolejnych czterech lat.

3.   Środki dodatkowe są wykazywane na rachunkach funduszów publicznych zainteresowanego kraju. Są one wykorzystywane zgodnie z przepisami wykonawczymi określonymi w art. 85 niniejszej decyzji. Za zgodą obu Stron środki mogą zostać wykorzystane na finansowanie programów włączonych do budżetu krajowego. Jednakże część środków dodatkowych może być również zarezerwowana dla konkretnych sektorów.

1.   Następujące produkty uznaje się za pochodzące z KTZ:

2.   Produkty składające się z materiałów w całości uzyskanych lub w poddanych wystarczającym stopniu obróbce lub przetworzeniu w dwóch lub więcej KTZ są uznawane za produkty pochodzące z tego KTZ, w którym dokonano ostatniej obróbki lub przetworzenia.

3.   Do celów wykonania przepisów ust. 1, terytoria KZT uznaje się za jedno terytorium.

1.   Następujące produkty są uważane za całkowicie uzyskane w KTZ:

2.   Określenie „ich statki” i „ich statki-przetwórnie”, użyte w ust. 1 lit. h) oraz i), odnosi się tylko do statków i statków-przetwórni, które spełniają każdy z następujących warunków:

3.   Przepisy ust. 2 mogą być wypełnione w państwach członkowskich lub różnych KTZ. W takim przypadku produkty uważa się za pochodzące z KTZ, w którym zarejestrowany jest statek lub statek-przetwórnia zgodnie z ust. 2 lit. a).

1.   Bez uszczerbku dla art. 5 i 6 niniejszego załącznika, produkty, które nie zostały całkowicie uzyskane w danym KTZ w rozumieniu art. 3 niniejszego załącznika, uznaje się za pochodzące z tego kraju, jeżeli spełnione są warunki określone w wykazie w załączniku II dla przedmiotowych towarów.

2.   W przypadku produktów, które uzyskały status pochodzących z danego KTZ zgodnie z ust. 1, a następnie zostały poddane dalszemu przetwarzaniu w tym samym KTZ, i zostały użyte do wytworzenia innych produktów, ewentualne użycie materiałów niepochodzących w trakcie tego wytwarzania nie jest brane pod uwagę.

3.   Obowiązek ustalenia, czy spełnione zostały wymogi ust. 1, dotyczy każdego produktu.

Jednak w przypadku, gdy odpowiednie reguły polegają na spełnieniu warunku najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących, przez wzgląd na fluktuacje kosztów i kursów wymiany walut wartość materiałów niepochodzących może być obliczana z wykorzystaniem średniej określonej w ust. 4.

4.   W przypadku, o którym mowa w ust. 3 akapit drugi, średnią cenę ex-works produktu oraz średnią wartość użytych materiałów niepochodzących oblicza się, odpowiednio, na podstawie sumy cen ex-works uzyskanych we wszystkich transakcjach sprzedaży produktów w poprzednim roku podatkowym oraz sumy wartości wszystkich materiałów niepochodzących użytych w trakcie wytwarzania produktów w ciągu poprzedniego roku podatkowego zdefiniowanego w kraju wywozu, albo też, w przypadku w braku pełnych danych dotyczących całego roku podatkowego, na podstawie krótszego, jednak przynajmniej trzymiesięcznego okresu.

5.   Eksporterzy decydujący się na obliczenie na podstawie średniej stosują taką metodę w ciągu całego roku następującego po roku podatkowym odniesienia, lub, w stosownych przypadkach, w ciągu roku następującego po wspomnianym krótszym okresie przyjętym za okres odniesienia. Mogą oni zaprzestać stosowania takiej metody, o ile w danym roku podatkowym lub skróconym, w co najmniej trzymiesięcznym okresie odniesienia odnotują ustanie fluktuacji kosztów i kursów wymiany walut, które uzasadniały stosowanie takiej metody obliczeń.

6.   Średnie wartości wspomniane w ust. 4 stosuje się, odpowiednio, jako cenę ex-works oraz wartość materiałów niepochodzących, do celów weryfikacji spełnienia wymogu najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących.

1.   Bez uszczerbku dla ust. 3, następujące czynności są uważane za obróbkę lub przetworzenie niewystarczające dla nadania statusu produktu pochodzącego, niezależnie od tego, czy wymogi określone w art. 4 niniejszego załącznika zostały spełnione:

2.   Na potrzeby ust. 1, czynność uznaje się za prostą w przypadku, gdy jej wykonanie nie wymaga szczególnych umiejętności ani maszyn, urządzeń czy narzędzi wykonanych lub zainstalowanych w tym celu.

3.   Wszystkie czynności przeprowadzane w KTZ na danym produkcie powinny być traktowane łącznie do celów określenia, czy obróbka lub przetworzenie dokonane na produkcie mają być traktowane jako niewystarczające w rozumieniu ust. 1.

1.   W drodze odstępstwa od art. 4 niniejszego załącznika i z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 niniejszego artykułu, materiały niepochodzące, które zgodnie z warunkami określonymi w wykazie w dodatku II nie mogą być używane do wytwarzania danego produktu, mogą jednak zostać użyte, pod warunkiem że ich całkowita wartość lub szacowana masa netto w produkcie nie przekracza:

2.   ust. 1 nie pozwala na przekraczanie jakichkolwiek wartości procentowych określających najwyższą dopuszczalną zawartość materiałów niepochodzących, określoną jako wartość procentowa na mocy reguł ustanowionych w wykazie w dodatku II.

3.   ust. 1 i 2 niniejszego artykułu nie stosuje się w odniesieniu do produktów całkowicie uzyskanych w KTZ w rozumieniu art. 3 niniejszego załącznika. Niemniej, bez uszczerbku dla art. 5 i art. 11 ust. 2 niniejszego załącznika, dopuszczalne odchylenie określone w tych ustępach ma jednak zastosowanie do sumy wszystkich materiałów użytych do wytwarzania produktu, w odniesieniu do których w myśl reguł ustanowionych dla danego produktu w wykazie w dodatku I obowiązuje wymóg całkowitego uzyskania materiałów.

1.   Bez uszczerbku dla art. 2 niniejszego załącznika, materiały pochodzące z Unii są uważane za materiały pochodzące z KTZ, jeżeli są włączone do produktu tam uzyskanego, pod warunkiem że zostały poddane obróbce lub przetworzeniu wykraczającym poza czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1.

2.   Bez uszczerbku dla art. 2 niniejszego załącznika, obróbkę lub przetwarzanie dokonane w Unii uważa się za dokonane w KTZ, gdy uzyskane produkty zostały następnie poddane obróbce lub przetworzeniu w KTZ, inne niż czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1 niniejszego załącznika.

3.   Na potrzeby kumulacji, o której mowa w niniejszym artykule, pochodzenie materiałów ustala się zgodnie z niniejszym załącznikiem.

1.   Bez uszczerbku dla art. 2 niniejszego załącznika, materiały pochodzące z państw będących stroną umów o partnerstwie gospodarczym są uważane za materiały pochodzące z KTZ, jeżeli są włączone do produktu tam uzyskanego, pod warunkiem że zostały one poddane obróbce lub przetworzeniu wykraczającym poza czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1 niniejszego załącznika.

2.   Bez uszczerbku dla art. 2 niniejszego załącznika, obróbkę lub przetwarzanie dokonane w państwach będących stroną umów o partnerstwie gospodarczym uważa się za dokonane w KTZ, gdy uzyskane produkty zostały następnie poddane obróbce lub przetworzeniu w KTZ, innym niż czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1 niniejszego załącznika.

3.   Na potrzeby ust. 1 niniejszego artykułu pochodzenie materiałów pochodzących z państwa będącego stroną umowy o partnerstwie gospodarczym ustala się zgodnie z regułami pochodzenia obowiązującymi w odniesieniu do danej umowy o partnerstwie gospodarczym i z odnośnymi przepisami dotyczącymi dowodów pochodzenia i współpracy administracyjnej.

Kumulacja, o której mowa w niniejszym ustępie, nie ma zastosowania do:

4.   Kumulacja przewidziana w niniejszym artykule może mieć zastosowanie wyłącznie, gdy spełnione są następujące warunki:

5.   Jeżeli państwa będące stroną umowy o partnerstwie gospodarczym wypełniły ust. 4 przed wejściem w życie niniejszej decyzji, nowe zobowiązanie nie jest wymagane.

1.   Bez uszczerbku dla art. 2 niniejszego załącznika materiały pochodzące z krajów i terytoriów określonych w ust. 2 niniejszego artykułu uważa się za materiały pochodzące z KTZ, jeżeli są włączone do produktu tam uzyskanego, pod warunkiem że zostały one poddane obróbce lub przetworzeniu wykraczającym poza czynności określone w art. 5 ust. 1 niniejszego załącznika.

2.   Na potrzeby ust. 1 materiały pochodzą z kraju lub terytorium:

3.   Pochodzenie materiałów z danych krajów lub terytoriów ustala się według reguł pochodzenia określonych zgodnie z art. 33 rozporządzenia (UE) nr 978/2012 oraz zgodnie z art. 32 lub 41 niniejszego załącznika.

4.   Kumulacja przewidziana w niniejszym ustępie, nie ma zastosowania do:

5.   Kumulacja przewidziana w ust. 1 niniejszego artykułu ma zastosowanie wyłącznie, gdy spełnione są następujące warunki:

6.   Komisja Europejska publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) datę, od której kumulacja przewidziana w niniejszym artykule może być stosowana w tych krajach lub terytoriach wyszczególnionych w niniejszym artykule, które spełniły konieczne wymogi.

1.   Na wniosek KTZ Komisja może przyznać kumulację pochodzenia między KTZ a krajem, z którym Unia zawarła umowę o wolnym handlu zgodnie z art. XXIV Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), o ile spełnione zostały następujące warunki:

Komisja, uwzględniając ryzyko obchodzenia przepisów handlowych i szczególne cechy materiałów, które mają być wykorzystane w kumulacji, mogą ustanowić dodatkowe warunki przyznawania żądanej kumulacji.

2.   Wniosek, o którym mowa w ust. 1 akapit pierwszy niniejszego artykułu, przedkłada się Komisji na piśmie. Wniosek zawiera wskazanie danego kraju trzeciego lub krajów trzecich, wykaz materiałów objętych kumulacją oraz dowody spełnienia warunków określonych w ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu.

3.   Pochodzenie użytych materiałów oraz dokumenty, jakie należy przedstawić w celu potwierdzenia pochodzenia, określa się zgodnie z regułami ustanowionymi odpowiednią umową o wolnym handlu. Pochodzenie produktów przeznaczonych na wywóz do Unii ustala się zgodnie z regułami pochodzenia ustanowionymi w niniejszym załączniku.

4.   W celu nadania statusu pochodzenia produktowi uzyskanemu nie jest wymagane poddanie wystarczającej obróbce lub przetworzeniu materiałów pochodzących z kraju trzeciego i użytych w KTZ do wytworzenia produktu przeznaczonego do wywozu do Unii, pod warunkiem że obróbka lub przetworzenie dokonane w KTZ wykraczają poza czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1 niniejszego załącznika.

5.   Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) datę wejścia w życie rozszerzonej kumulacji, wskazanie strony umowy o wolnym handlu z Unią biorącej udział w kumulacji, odnośne warunki oraz wykaz materiałów, do których stosuje się kumulację.

6.   Komisja przyjmuje środek przyznający kumulację, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu w drodze aktów wykonawczych. Akty wykonawcze są przyjmowane zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 64 ust. 2 niniejszego załącznika.

1.   Jednostką, którą uwzględnia się na potrzeby stosowania przepisów niniejszego załącznika, jest konkretny produkt uznany za jednostkę podstawową dla określania klasyfikacji z zastosowaniem Systemu Zharmonizowanego.

2.   Jeżeli w skład przesyłki wchodzi pewna liczba produktów identycznych, klasyfikowanych pod tą samą pozycją Systemu Zharmonizowanego, przepisy niniejszego załącznika stosuje się z uwzględnieniem każdego produktu oddzielnie.

3.   Jeśli zgodnie z 5 regułą ogólną Systemu Zharmonizowanego opakowanie jest traktowane łącznie z produktem do celów klasyfikacji, powinno być również traktowane łącznie do celów określania pochodzenia.

1.   Jeśli w trakcie obróbki lub przetwarzania produktu użyto materiałów zamiennych pochodzących i niepochodzących, organy celne państw członkowskich mogą, na pisemny wniosek przedsiębiorców, zezwolić na gospodarowanie materiałami w Unii z wykorzystaniem metody rozróżnienia księgowego do celów dalszego wywozu do KTZ w ramach kumulacji dwustronnej, bez konieczności magazynowania takich materiałów osobno.

2.   Organy celne państw członkowskich mogą uzależnić udzielenie pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, od spełnienia warunków, które uznają za stosowne.

Pozwolenia udziela się wyłącznie wtedy, gdy przy zastosowaniu metody, o której mowa w ust. 3, można zagwarantować, że w dowolnym czasie liczba produktów uzyskanych, które mogą być uznane za pochodzące z Unii, nie różni się od liczby możliwej do uzyskania przy zastosowaniu metody fizycznego oddzielenia magazynowanych materiałów.

Po udzieleniu pozwolenia, metoda jest stosowana a jej stosowanie jest rejestrowane na podstawie ogólnych zasad rachunkowości mających zastosowanie w Unii.

3.   Korzystający z metody określonej w ust. 2 sporządza samodzielnie lub, do czasu wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów, występuje z wnioskiem o dowody pochodzenia dla takiej ilości produktów, jakie mogą być uznane za pochodzące z Unii. Na wniosek organów celnych państw członkowskich korzystający składa oświadczenie dotyczące sposobu zarządzania tymi ilościami.

4.   Organy celne państw członkowskich monitorują korzystanie z pozwolenia, o którym mowa w ust. 1.

Mogą one cofnąć pozwolenie w następujących przypadkach:

1.   Z własnej inicjatywy lub w odpowiedzi na wniosek państwa członkowskiego lub KTZ Komisja może przyznać KTZ tymczasowe odstępstwo od przepisów niniejszego załącznika w każdym z poniższych przypadków:

2.   Wniosek, o którym mowa w ust. 1 przedkłada się Komisji na piśmie, przy użyciu formularza zamieszczonego w dodatku X. Wniosek jest umotywowany oraz zawiera odpowiednie dokumenty potwierdzające.

3.   Analiza wniosków uwzględnia w szczególności:

4.   Komisja odpowiada pozytywnie na wszystkie należycie uzasadnione wnioski zgodne z niniejszym artykułem, które nie powodują poważnego zagrożenia dla ugruntowanego przemysłu unijnego.

5.   Komisja podejmuje wszelkie kroki niezbędne do zapewnienia możliwie szybkiego podjęcia decyzji i przyjmuje stanowisko w terminie 95 dni roboczych od daty otrzymania kompletnego wniosku.

6.   Tymczasowe odstępstwo jest ograniczone do okresu trwania skutków czynników wewnętrznych lub zewnętrznych stanowiących podstawę dla jego przyznania lub do czasu potrzebnego KTZ na dostosowanie się do reguł lub na wypełnienie celów określonych w ramach odstępstwa przy uwzględnieniu zwłaszcza sytuacji danego KTZ i doświadczanych przez niego trudności.

7.   Udzielone odstępstwo podlega obowiązującym wymogom dotyczącym informacji, jakie należy dostarczać Komisji w odniesieniu do korzystania z odstępstwa oraz administrowania ilościami, dla których zostało one udzielone.

8.   Komisja przyjmuje środek udzielający tymczasowego odstępstwa, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 64 ust. 2 niniejszego załącznika.

1.   Z zastrzeżeniem przepisów przewidzianych w art. 7–10 niniejszego załącznika, warunki uzyskania statusu pochodzenia produktu określone w niniejszym załączniku muszą być spełniane w KTZ w sposób ciągły.

2.   Jeżeli towary pochodzące wywożone z KTZ do innego kraju powracają z niego, uznaje się je za niepochodzące, o ile nie można wykazać, zgodnie z wymogami właściwych organów, że:

1.   Produkty zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu w Unii muszą być dokładnie tymi samymi produktami, co wywiezione z KTZ, uznanego za kraj ich pochodzenia. Nie mogą one podlegać żadnym zmianom, być w żaden sposób przetwarzane ani poddawane żadnym czynnościom wykraczającym poza czynności niezbędne dla zachowania ich w dobrym stanie, zanim nie zostaną zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu. Przechowywanie produktów i przesyłek oraz podział przesyłek może mieć miejsce tylko pod kontrolą i na odpowiedzialność eksportera lub następnego posiadacza towarów, przy czym produkty pozostają pod dozorem celnym w kraju lub krajach tranzytu.

2.   Zgodność z ust. 1 uznaje się za spełnioną, o ile organy celne nie mają powodów, by przyjąć przeciwne domniemanie. W takich przypadkach, organy celne mogą zażądać od zgłaszającego udokumentowania zgodności, przy czym można ją udowodnić za pomocą wszelkich środków, włącznie z umownym dokumentem przewozowym w rodzaju listu przewozowego, albo też dowodami faktycznymi lub materialnymi, jak oznakowanie lub numeracja opakowań lub jakiekolwiek inne dowody związane z samymi towarami.

3.   ust. 1 i 2 niniejszego artykułu stosuje się odpowiednio w przypadku zastosowania kumulacji na mocy art. 7–10 niniejszego załącznika.

1.   Produkty pochodzące, wysłane z KTZ na wystawę w kraju innym niż KTZ, państwo będące stroną umowy o partnerstwie gospodarczym lub państwo członkowskie oraz sprzedane po wystawie w celu przywozu do Unii, przy przywozie podlegają przepisom niniejszej decyzji, pod warunkiem że istnieje możliwość udowodnienia organom celnym, że:

2.   Dowód pochodzenia musi zostać wystawiony lub sporządzony zgodnie z tytułem IV niniejszego załącznika i przedłożony organom celnym kraju przywozu zgodnie z procedurami mającymi zastsowanie w tym kraju. Musi być w nim wskazana nazwa i adres wystawy. W razie konieczności może być wymagana dodatkowa dokumentacja dotycząca warunków, na jakich towary były wystawione.

3.   Ustęp 1 stosuje się do wszelkich wystaw, targów albo podobnych publicznych pokazów handlowych, przemysłowych, rolnych lub rzemieślniczych, które nie są zorganizowane do celów prywatnych w sklepach lub pomieszczeniach handlowych w celu sprzedaży produktów zagranicznych i w trakcie których produkty pozostają pod dozorem celnym.

1.   Do celów stosowania art. 26, 31, 43 i 44 niniejszego załącznika, w przypadkach gdy produkty są fakturowane w walucie innej niż euro, kwoty w walutach krajowych państw członkowskich stanowiące równowartość kwot wyrażonych w euro są ustalane corocznie przez każdy z krajów, których to dotyczy.

2.   Przesyłka podlega art. 26, 31, 43 i 44 przez odniesienie do waluty, w której sporządzona jest faktura.

3.   Kwoty wyrażone w dowolnej walucie krajowej są równoważne w tej walucie krajowej kwotom wyrażonym w euro pierwszego dnia roboczego w październiku każdego roku. Kwoty te zgłaszane są Komisji do dnia 15 października i mają zastosowanie od dnia 1 stycznia następnego roku. Komisja powiadamia wszystkie zainteresowane państwa o wysokości odpowiednich kwot.

4.   Państwo członkowskie może zaokrąglić w górę lub w dół kwoty otrzymane po przeliczeniu kwoty wyrażonej w euro na swoją walutę krajową. Kwota po zaokrągleniu nie może różnić się od kwoty otrzymanej po przeliczeniu o więcej niż 5 %. Państwo członkowskie może zachować niezmienioną równowartość kwoty wyrażonej w euro w swojej walucie krajowej, jeżeli w chwili waloryzacji rocznej przewidzianej w ust. 3 przeliczenie tej kwoty przed jakimkolwiek zaokrągleniem powoduje wzrost o mniej niż 15 % równowartości w walucie krajowej. Równowartość w walucie krajowej może pozostać niezmieniona, jeżeli w wyniku przeliczenia jej wartość uległaby zmniejszeniu.

5.   Kwoty wyrażone w euro oraz ich równowartość w walucie krajowej państwa członkowskiego podlegają przeglądowi dokonywanemu przez Komisję z własnej inicjatywy bądź na wniosek państwa członkowskiego lub KTZ. Przeprowadzając przegląd Komisja rozważa celowość zachowania skutków odnośnych ograniczeń uwzględniając wartości rzeczywiste. W tym celu może on podjąć decyzję o zmianie kwot wyrażonych w euro.

1.   Świadectwo przewozowe EUR.1 wystawiane jest przez organy celne KTZ wywozu na pisemny wniosek sporządzony przez eksportera lub – na jego odpowiedzialność – przez jego upoważnionego przedstawiciela.

2.   W tym celu eksporter lub jego upoważniony przedstawiciel wypełnia świadectwo przewozowe EUR.1 oraz formularz wniosku, których wzory zamieszczone są w dodatkach III i IV. Formularze te wypełnia się zgodnie z niniejszym załącznikiem. Jeśli sporządzane są odręcznie, wypełnia się je tuszem lub atramentem, drukowanymi literami. Opis produktów musi być zamieszczony w odpowiednim polu bez pozostawiania wolnych wierszy. Jeżeli pole nie zostało wypełnione w całości, należy narysować pod ostatnim wierszem opisu poziomą linię, a puste miejsce należy przekreślić.

3.   Eksporter wnioskujący o wystawienie świadectwa przewozowego EUR.1 musi być przygotowany do przedłożenia w każdym momencie, na wniosek organów celnych KTZ wywozu, w którym wystawiane jest świadectwo przewozowe EUR.1, wszystkich odpowiednich dokumentów potwierdzających pochodzenie danych produktów, jak również spełnienie pozostałych wymagań niniejszego załącznika.

4.   Organy celne KTZ wywozu wydają świadectwo przewozowe EUR.1, jeżeli dane produkty mogą być uważane za produkty pochodzące z KTZ, Unii lub z państwa będącego stroną umowy o partnerstwie gospodarczym i spełniają pozostałe wymagania niniejszego załącznika.

5.   Organy celne wystawiające świadectwo przewozowe EUR.1 podejmują wszelkie niezbędne działania w celu zweryfikowania statusu pochodzenia produktów i wypełnienia innych wymogów niniejszego załącznika. W tym celu mają one prawo zażądać przedstawienia wszelkich dowodów oraz przeprowadzić weryfikację ksiąg rachunkowych eksportera lub innego rodzaju kontrolę, którą uznają za stosowną. Organy celne wystawiające świadectwo zapewnią także, aby formularze określone w ust. 2 były należycie wypełnione. W szczególności sprawdzają, czy pole przeznaczone na opis produktów zostało wypełnione w sposób wykluczający możliwość dodania fałszywych wpisów.

6.   Datę wystawienia świadectwa przewozowego EUR.1 wskazuje się w polu 11 świadectwa.

7.   Świadectwo przewozowe EUR.1 wystawiają organy celne i udostępniają je eksporterowi od chwili faktycznego dokonania wywozu lub jego zapewnienia.

1.   Niezależnie od art. 22 świadectwo przewozowe EUR.1 może zostać wystawione po dokonaniu wywozu produktów, do których się odnosi, jeżeli:

2.   W celu wykonania ust. 1 eksporter musi podać w swoim wniosku miejsce i datę wywozu produktów, do których odnosi się świadectwo przewozowe EUR.1, oraz podaje powody złożenia wniosku.

3.   Organy celne mogą wystawić świadectwo przewozowe EUR.1 z mocą wsteczną jedynie po sprawdzeniu, że informacje zawarte we wniosku eksportera są zgodne z informacjami znajdującymi się w odpowiednich dokumentach.

4.   Świadectwa przewozowe EUR.1 wystawiane z mocą wsteczną zawierają następujące wpisy w polu „Uwagi” (pole 7) świadectwa przewozowego EUR.1.

5.   Wpis określony w ust. 4 umieszcza się w polu „Uwagi” świadectwa przewozowego EUR.1.

1.   W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia świadectwa przewozowego EUR.1 eksporter może zwrócić się do organów celnych, które je wystawiły, z wnioskiem o wystawienie duplikatu w oparciu o dokumenty wywozowe znajdujące się w ich posiadaniu.

2.   Duplikat świadectwa przewozowego EUR.1 zawiera następujący wpis w polu „Uwagi” (pole 7):

„DUPLICATE”.

3.   Adnotację określoną w ust. 2 umieszcza się w polu „Uwagi” duplikatu świadectwa przewozowego EUR.1.

4.   Duplikat, który musi być opatrzony datą wystawienia oryginalnego świadectwa przewozowego EUR.1, zyskuje ważność od tej daty.

1.   Deklaracja pochodzenia, o której mowa w art. 21 lit. b) niniejszego załącznika, może zostać sporządzona:

2.   Deklaracja pochodzenia może być sporządzona, jeżeli dane produkty mogą być uważane za produkty pochodzące z KTZ, państwa będącego stroną umowy o partnerstwie gospodarczym lub z Unii oraz jeżeli spełniają pozostałe wymagania niniejszego załącznika.

3.   Eksporter sporządzający deklarację pochodzenia jest zobowiązany do przedłożenia w każdej chwili, na wniosek organów celnych kraju lub terytorium wywozu, wszystkich dokumentów potwierdzających status pochodzenia danych produktów oraz spełnienie pozostałych wymogów niniejszego załącznika.

4.   Deklaracja pochodzenia może być złożona przez przedstawienie przez eksportera w formie pisma maszynowego, stempla bądź nadruku na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub innym dokumencie handlowym, deklaracji, której tekst zamieszczony jest w dodatku VI, w jednej z wersji językowych określonych w tym załączniku oraz zgodnie z przepisami prawa kraju lub terytorium wywozu. Jeśli deklaracja jest sporządzana odręcznie; powinna być napisana atramentem lub tuszem, drukowanymi literami.

5.   Deklaracje pochodzenia są opatrzone własnoręcznym, oryginalnym podpisem eksportera. Od upoważnionego eksportera w rozumieniu art. 27 niniejszego załącznika nie wymaga się jednak podpisu na takich deklaracjach, pod warunkiem że złoży on organom celnym kraju wywozu pisemne zobowiązanie do przyjęcia pełnej odpowiedzialności za każdą deklarację pochodzenia, która go identyfikuje, tak jakby była podpisana przez niego własnoręcznie.

6.   Deklaracja pochodzenia może zostać sporządzona przez eksportera, gdy produkty do których się odnosi są wywożone lub po dokonaniu ich wywozu, pod warunkiem że zostanie ona przedstawiona w kraju przywozu nie później niż dwa lata po dokonaniu przywozu produktów, do których się odnosi.

1.   Organy celne kraju wywozu mogą upoważnić dowolnego eksportera do wystawienia deklaracji pochodzenia niezależnie od wartości produktów, których dotyczy. Eksporter ubiegający się o takie upoważnienie musi udzielić organom celnym wszelkich gwarancji niezbędnych do zweryfikowania pochodzenia produktów, jak również spełnić pozostałe wymogi niniejszego załącznika.

2.   Organy celne mogą uzależnić przyznanie statusu upoważnionego eksportera od spełnienia warunków, jakie uznają za właściwe.

3.   Organy celne nadają upoważnionemu eksporterowi numer pozwolenia celnego, który jest umieszczany na deklaracji pochodzenia.

4.   Organy celne kontrolują sposób korzystania z upoważnienia przez upoważnionego eksportera.

5.   Organy celne mogą w każdej chwili cofnąć upoważnienie. Dokonują tego, jeśli upoważniony eksporter nie daje już gwarancji określonych w ustępie 1, nie spełnia już warunków określonych w ust. 2 lub w inny sposób niewłaściwie używa upoważnienia.

1.   Dowód pochodzenia jest ważny przez okres dziesięciu miesięcy od daty wystawienia w kraju wywozu i musi być przedłożony w wymienionym okresie organom celnym kraju przywozu.

2.   Dowody pochodzenia przedstawiane organom celnym kraju przywozu po upływie terminu ich przedstawienia określonego w ust. 1 mogą zostać przyjęte do celów zastosowania preferencyjnego traktowania, jeżeli nieprzedłożenie tych dokumentów przed upływem terminu jest spowodowane wyjątkowymi okolicznościami.

3.   W innych przypadkach przedłożenia dowodów z opóźnieniem organy celne kraju przywozu mogą przyjąć dowody pochodzenia, jeżeli produkty zostały im przedstawione przed upływem wspomnianego terminu.

1.   Produkty wysłane jako małe paczki od osób prywatnych do osób prywatnych lub stanowiące część bagażu osobistego podróżnych uznaje się za produkty pochodzące bez wymogu przedstawienia dowodu pochodzenia, pod warunkiem że takie produkty nie są przywożone w celach handlowych i zostały zgłoszone jako spełniające wymogi niniejszego załącznika oraz że nie ma żadnych wątpliwości co do wiarygodności takiego oświadczenia. W przypadku produktów przesyłanych drogą pocztową takie oświadczenie może zostać umieszczone na zgłoszeniu celnym CN22/CN23 lub na załączonej do tego dokumentu kartce papieru.

2.   Przywóz o charakterze okazjonalnym, obejmujący wyłącznie produkty do osobistego użytku ich odbiorców albo podróżnych lub ich rodzin, nie jest uważany za przywóz w celach handlowych, jeśli rodzaj i ilość produktów wskazuje na brak przeznaczenia handlowego.

3.   Łączna wartość takich produktów nie może ponadto przekraczać 500 EUR w przypadku małych paczek i 1 200 EUR w przypadku produktów stanowiących część bagażu osobistego podróżnych.

1.   Na potrzeby art. 2 ust. 2 i art. 7 ust. 1 niniejszego załącznika dowód statusu pochodzenia produktów w rozumieniu niniejszego załącznika dotyczący materiałów pochodzących z innego KTZ lub z Unii stanowi świadectwo przewozowe EUR.1 lub deklaracja pochodzenia lub deklaracja dostawcy, przedstawione przez eksportera w kraju, z którego pochodzą materiały. Wzór deklaracji dostawcy został zamieszczony w dodatku VII. W przypadkach gdy dostarczające KTZ wdrożyło system zarejestrowanych eksporterów, ale KTZ przetwarzające w dalszej kolejności nie zrobiło tego, dowód statusu pochodzenia może zostać także dostarczony w postaci oświadczenia o pochodzeniu.

2.   Na potrzeby art. 2 ust. 2 i art. 7 ust. 2 niniejszego załącznika dowód obróbki lub przetworzenia przeprowadzonego w innym KTZ lub w Unii powinien zostać przedstawiony w formie deklaracji dostawcy, przedłożonej przez eksportera w kraju, z którego pochodzą materiały. Wzór deklaracji dostawcy został zamieszczony w dodatku VIII.

3.   Na potrzeby ust. 1 i 2 dostawca sporządza odrębną deklarację w przypadku przesyłki materiałów wymienionych na fakturze handlowej dotyczącej tej wysyłki lub w załączniku do faktury, albo w specyfikacji wysyłkowej lub innym dokumencie handlowym dotyczącym tej wysyłki, opisującym przedmiotowe materiały w sposób umożliwiający ich identyfikację.

Deklarację dostawcy można sporządzić na gotowym formularzu.

Deklaracje dostawców opatruje się własnoręcznym podpisem. Jednakże jeśli fakturę oraz deklarację dostawcy sporządza się przy użyciu metod elektronicznego przetwarzania danych, deklaracja dostawcy nie wymaga składania własnoręcznego podpisu, pod warunkiem że tożsamość urzędnika odpowiedzialnego za sporządzenie deklaracji w przedsiębiorstwie dostawczym udowodniono w sposób zadowalający organom celnym w kraju lub terytorium, w którym sporządzono deklaracje dostawców. Wspomniane organy celne mogą określić warunki wykonania niniejszego ustępu.

Deklaracje dostawców przedkłada się właściwemu urzędowi celnemu w wysyłającym KTZ, które poproszono o wydanie świadectwa przewozowego EUR.1.

4.   W przypadku stosowania art. 8 i 10 dowód statusu pochodzenia zgodnie z przepisami właściwej umowy o wolnym handlu między Unią a danym krajem stanowią dowody pochodzenia określone w odnośnej umowie o wolnym handlu.

5.   W przypadku stosowania art. 9 dowód statusu pochodzenia produktu zgodnie z przepisami określonymi w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2454/93 (4) dostarcza się w postaci dowodów pochodzenia ustanowionych w tym samym rozporządzeniu.

6.   W przypadkach opisanych w ust. 1, 2, 4 i 5, w polu 7 świadectwa przewozowego EUR.1 lub w deklaracji pochodzenia lub oświadczeniu o pochodzeniu w stosownych przypadkach zamieszcza się wskazanie „OCT cumulation”, „EU cumulation”, „EPA cumulation”, „cumulation with GSP country” lub „extended cumulation with country x” lub „Cumul PTOM”, „Cumul UE”, „cumul avec pays APE”, „cumul avec pays SPG” lub „cumul étendu avec le pays x”.

1.   Eksporter występujący z wnioskiem o wystawienie świadectwa przewozowego EUR.1 przechowuje dokumenty określone w art. 22 ust. 3 przez okres co najmniej trzech lat.

2.   Eksporter sporządzający deklarację pochodzenia przechowuje kopię tej deklaracji pochodzenia, jak również dokumenty określone w art. 26 ust. 3 przez okres co najmniej trzech lat.

3.   Organy celne KTZ wywozu wystawiające świadectwo przewozowe EUR.1 przechowują formularz wniosku, o którym mowa w art. 22 ust. 2, przez okres co najmniej trzech lat.

4.   Organy celne kraju przywozu przechowują przedłożone im świadectwa przewozowe EUR.1 i deklaracje pochodzenia przez okres co najmniej trzech lat.

1.   Stwierdzenie drobnych niezgodności między oświadczeniami, złożonymi w dowodzie pochodzenia a oświadczeniami podanymi w dokumentach przedłożonych w urzędzie celnym w celu spełnienia formalności przywozowych, nie powoduje samo w sobie nieważności dowodu pochodzenia, jeżeli zostanie odpowiednio wykazane, że dany dokument rzeczywiście odpowiada przedłożonym produktom.

2.   Oczywiste błędy formalne w dowodzie pochodzenia, takie jak błędy literowe, nie powinny powodować odrzucenia tego dokumentu, jeśli błędy te nie wzbudzają wątpliwości co do poprawności oświadczeń złożonych w dokumencie.

1.   Właściwe organy KTZ ustanawiają i stale aktualizują elektroniczny spis zarejestrowanych eksporterów mających siedzibę w danym kraju. Spis ten podlega natychmiastowej aktualizacji w przypadku, gdy dany eksporter zostaje wykreślony ze spisu zgodnie z art. 41 ust. 2 niniejszego załącznika.

2.   Spis zawiera następujące informacje:

3.   Właściwe organy KTZ informują Komisję o krajowych systemach numeracji używanych dla oznaczania zarejestrowanych eksporterów. Pierwsze dwa znaki numeru powinien stanowić kod ISO alpha-2 danego kraju.

1.   Zarejestrowany eksporter, który nie spełnia już warunków wywozu jakichkolwiek produktów objętych niniejszą decyzją lub nie zamierza już dokonywać wywozu takich produktów, informuje właściwe organy KTZ, które natychmiast usuwają go ze spisu zarejestrowanych eksporterów prowadzonego w tym KTZ.

2.   Bez uszczerbku dla systemu kar i sankcji obowiązującego w KTZ, jeśli zarejestrowani eksporterzy, umyślnie lub w wyniku zaniedbania, sporządzają lub zlecają sporządzenie oświadczenia o pochodzeniu lub dokumentów uzupełniających, które zawierają nieprawidłowe informacje prowadzące do uzyskania korzyści z preferencyjnego traktowania taryfowego w sposób nieprawidłowy lub stanowiący oszustwo, właściwe organy KTZ wykreślają eksportera ze spisu zarejestrowanych eksporterów, prowadzonego przez przedmiotowy KTZ.

3.   Bez uszczerbku dla ewentualnych skutków nieprawidłowości stwierdzonych w toku kolejnych kontroli, wykreślenie ze spisu zarejestrowanych eksporterów nie obowiązuje z mocą wsteczną, to znaczy odnosi się wyłącznie do oświadczeń sporządzonych po dacie wykreślenia.

4.   Eksporterzy, którzy zostali wykreśleni ze spisu zarejestrowanych eksporterów przez właściwe organy zgodnie z ust. 2, mogą zostać ponownie umieszczeni w spisie zarejestrowanych eksporterów, kiedy dowiodą właściwym organom kraju korzystającego, że przeprowadzili konieczne działania naprawcze w odniesieniu do stanu, który doprowadził do ich wykreślenia.

1.   Eksporterzy zarejestrowani lub niezarejestrowani spełniają następujące obowiązki:

2.   Ewidencja, o której mowa w ust. 1 lit. d), może mieć formę elektroniczną, musi jednak umożliwiać zidentyfikowanie i zlokalizowanie materiałów użytych do wytwarzania produktów wywożonych, w celu potwierdzenia ich pochodzenia.

3.   Obowiązki wynikające z ust. 1 i 2 mają również zastosowanie w przypadku dostawców zaopatrujących eksporterów w oświadczenia potwierdzające status pochodzenia dostarczanych przez nich towarów.

1.   Oświadczenie o pochodzeniu sporządza eksporter w momencie wywozu produktów, których ono dotyczy, jeżeli dane towary moszna uznać za pochodzące z KTZ.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1, oświadczenie o pochodzeniu można wyjątkowo sporządzić po dokonaniu wywozu (oświadczenie retrospektywne), pod warunkiem że przedstawia się je w państwie członkowskim, w którym dokonuje się zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu, nie później niż w ciągu dwóch lat od wywozu. W przypadku podziału przesyłki zgodnie z art. 18 niniejszego załącznika oświadczenie o pochodzenie może również zostać sporządzone retrospektywnie.

3.   Oświadczenie o pochodzeniu eksporter przedstawia swojemu odbiorcy w Unii. Zawiera ono dane określone w dodatku XII. Oświadczenie o pochodzeniu sporządza się w języku angielskim bądź francuskim.

Może być ono sporządzone na dowolnym dokumencie handlowym pozwalającym na zidentyfikowanie przedmiotowego eksportera oraz towarów, które obejmuje.

4.   W przypadku kumulacji na mocy art. 2 i 7 niniejszego załącznika, eksporter produktu, do wytworzenia którego użyto materiałów pochodzących z KTZ lub Unii, opiera się na oświadczeniu o pochodzeniu dostarczonym mu przez dostawcę. W przypadku gdy dostawca mający siedzibę w KTZ nie wdrożył jeszcze systemu zarejestrowanych eksporterów, eksporter w KTZ przetwarzania w dalszej kolejności także może oprzeć się na świadectwie przewozowym EUR.1, deklaracji pochodzenia lub deklaracji dostawcy.

5.   W takim przypadku oświadczenie sporządzone przez eksportera zawiera oznaczenie: „EU cumulation” lub „Cumul UE” albo „regional cumulation” lub „cumul regional”.

6.   W przypadku stosowania art. 8 i 10 niniejszego załącznika dowód statusu pochodzenia zgodnie z przepisami właściwej umowy o wolnym handlu między Unią a danym krajem stanowią dowody pochodzenia określone w odnośnej umowie o wolnym handlu.

W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera oznaczenie „cumulation with EPA country”, „extended cumulation with country x”, „cumul avec pays APE” lub „cumul étendu avec le pays x”.

7.   W przypadku stosowania art. 9 niniejszego załącznika dowód statusu pochodzenia produktu zgodnie z przepisami określonymi w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2454/93 dostarcza się w postaci dowodów pochodzenia ustanowionych w tym samym rozporządzeniu.

W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera oznaczenie „cumulation with GSP country” lub „cumul avec pays SPG”.

1.   Oświadczenie o pochodzeniu sporządza się dla każdej przesyłki.

2.   Oświadczenie o pochodzeniu ważne jest przez dwanaście miesięcy od daty sporządzenia przez eksportera.

3.   Pojedyncze oświadczenie o pochodzeniu może obejmować kilka przesyłek, pod warunkiem że znajdujące się w nich towary spełniają następujące warunki:

1.   Zgłoszenie celne o dopuszczenie do swobodnego obrotu zawiera odniesienie do oświadczenia o pochodzeniu. Oświadczenie o pochodzeniu przechowuje się do dyspozycji organów celnych, które mogą zażądać ich przedłożenia w celu weryfikacji zgłoszenia. Organy te mogą również zażądać tłumaczenia oświadczenia na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych danego państwa członkowskiego.

2.   Jeżeli zgłaszający wystąpi z wnioskiem o zastosowanie postanowień niniejszej decyzji, nie posiadając oświadczenia o pochodzeniu w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego o dopuszczenie do swobodnego obrotu, zgłoszenie to uznaje się za niekompletne w rozumieniu art. 253 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 i traktuje w odpowiedni do tego sposób.

3.   Przed zgłoszeniem towarów do dopuszczenia do swobodnego obrotu, zgłaszający dokłada należytych starań, by towary spełniały wszelkie reguły ustanowione w niniejszym załączniku, w szczególności sprawdzając:

1.   Następujące produkty są zwolnione z obowiązku sporządzania i przedkładania oświadczenia o pochodzeniu:

2.   Produkty, o których mowa w ust. 1, spełniają następujące warunki:

3.   Dla celów lit. a) ust. 2, za przywóz w celach handlowych nie jest uważany przywóz spełniający wszystkie następujące warunki:

1.   Stwierdzenie drobnych niezgodności między treścią oświadczenia o pochodzeniu a zawartością dokumentów przedłożonych organom celnym w celu dopełnienia formalności związanych z przywozem produktów nie unieważnia tym samym oświadczenia o pochodzeniu, jeżeli zostanie odpowiednio dowiedzione, że dany dokument rzeczywiście odpowiada danym produktom.

2.   Oczywiste błędy formalnew dowodzie pochodzenia, takie jak błędy literowe, nie powodują odrzucenia dokumentu, jeśli błędy te nie wzbudzają wątpliwości co do prawdziwości oświadczeń złożonych w dokumencie.

1.   Procedurę, o której mowa w art. 42 ust. 3 niniejszego załącznika, stosuje się w okresie ustalonym przez organy celne państw członkowskich.

2.   Organy celne państw członkowskich przywozu nadzorujące kolejne dopuszczenia do swobodnego obrotu weryfikują, czy kolejne przesyłki zawierają części zdemontowanych lub niezmontowanych produktów, dla których sporządzono oświadczenie o pochodzeniu.

1.   W przypadku produktów, które nie zostały jeszcze dopuszczone do swobodnego obrotu, oświadczenie o pochodzeniu można zastąpić jednym lub większą ilością zastępczych oświadczeń o pochodzeniu sporządzonych przez posiadacza towarów, do celów wysyłki części lub całości przedmiotowych produktów do innego miejsca przeznaczenia na obszarze celnym Unii. Sam posiadacz towarów nie musi być zarejestrowanym eksporterem, aby być uprawnionym do sporządzenia zastępczego oświadczenia o pochodzeniu.

2.   W przypadku zastąpienia oświadczenia o pochodzeniu, oryginał oświadczenia o pochodzeniu musi zawierać:

Na oryginale oświadczenia o pochodzeniu umieszcza się wpis „Replaced” lub „Remplacée”, zależnie od przypadku.

3.   Zastępcze oświadczenie o pochodzeniu zawiera następujące dane:

Osoba sporządzająca zastępcze oświadczenie o pochodzeniu może załączyć do niego kopię pierwotnego oświadczenia o pochodzeniu.

4.   ust. 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio do oświadczeń zastępujących zastępcze oświadczenia o pochodzeniu.

5.   ust. 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio do oświadczeń zastępujących oświadczenia o pochodzeniu jeśli przesyłka zostanie podzielona zgodnie z art. 18 niniejszego załącznika.

1.   W razie uzasadnionych wątpliwości co do pochodzenia produktów organy celne mogą zażądać od zgłaszającego dostarczenia, w rozsądnym wyznaczonym przez nie terminie, wszelkich dostępnych dokumentów do celów zweryfikowania prawidłowości pochodzenia wskazanego w zgłoszeniu lub jego zgodności z warunkami określonymi w art. 18 niniejszego załącznika.

2.   Organy celne mogą zawiesić stosowanie preferencyjnego środka taryfowego na czas procedury weryfikacji ustanowionej w art. 64 niniejszego załącznika, w przypadkach gdy:

3.   Do czasu dostarczenia przez zgłaszającego żądanych informacji, o których mowa w ust. 1, lub dostarczenia wyników procedury weryfikacji, o której mowa w ust. 2, importerowi przedstawia się propozycję zwolnienia produktów, z zastrzeżeniem podjęcia uznanych za konieczne środków zapobiegawczych.

1.   Organy celne państwa członkowskiego przywozu odmawiają prawa do korzyści płynących z niniejszej decyzji, bez obowiązku żądania dodatkowych dowodów lub wysyłania wniosku o weryfikację do KTZ, w przypadku gdy:

2.   W następstwie wniosku o weryfikację w rozumieniu art. 60 niniejszego załącznika skierowanego do właściwych organów KTZ organy celne państwa członkowskiego przywozu odmawiają prawa do korzyści płynących z niniejszej decyzji, w przypadku gdy organy te:

1.   W celu zapewnienia prawidłowego stosowania preferencji KTZ zobowiązują się:

2.   Współpraca, o której mowa w ust. 1 lit. b), obejmuje:

3.   Przed dniem 1 stycznia 2015 r. KTZ składają Komisji formalne zobowiązanie do wypełniania wymogów ust. 1.

1.   Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) wykaz KTZ z podaniem daty, od kiedy uznano, że spełniają one warunki określone w art. 51 i 54 lub w art. 57 niniejszego załącznika. Komisja aktualizuje ten wykaz z chwilą, gdy nowy KTZ spełnia wspomniane warunki.

2.   Produkty pochodzące, w rozumieniu niniejszego załącznika, z KTZ, w ramach dopuszczenia do swobodnego obrotu w Unii korzystają z preferencji taryfowych, jedynie pod warunkiem że ich wywóz nastąpił nie wcześniej niż w dniu wskazanym w wykazie, o którym mowa w ust. 1.

3.   Uznaje się, że KTZ spełnił wymogi art. 51 i 54 lub art. 57 niniejszego załącznika w dniu, w którym:

4.   W celu wdrożenia tytułu IV sekcja 3 oraz tytułu V sekcja 3 niniejszego załącznika KTZ dostarczają Komisji informacje, o których mowa w art. 57 ust. 1 lit. b) niniejszego załącznika co najmniej na trzy miesiące przed rzeczywistym zastosowaniem na swoich terytoriach systemu zarejestrowanych eksporterów.

1.   KTZ przekazują Komisji nazwy i adresy zlokalizowanych na ich terytorium organów, które:

2.   KTZ przesyłają Komisji wzory używanych pieczęci.

3.   KTZ bezzwłocznie powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach informacji przekazanych na mocy ust. 1 i 2.

4.   Komisja przekazuje te informacje organom celnym państw członkowskich.

1.   Późniejsze weryfikacje dowodów pochodzenia przeprowadzane są wyrywkowo lub za każdym razem, kiedy organy celne kraju przywozu mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów, statusu pochodzenia danych produktów lub spełnienia innych wymogów niniejszego załącznika.

2.   Na potrzeby stosowania ust. 1 organy celne kraju przywozu zwracają świadectwo przewozowe EUR.1 oraz fakturę, jeżeli została ona przedłożona, deklarację pochodzenia lub kopię tych dokumentów organom celnym kraju lub terytorium wywozu, podając w stosownych przypadkach powody złożenia wniosku o weryfikację. Wszelkie otrzymane dokumenty i informacje świadczące o tym, że informacja podana w dowodzie pochodzenia nie jest poprawna przekazuje się wraz z wnioskiem o weryfikację.

3.   Weryfikacje przeprowadzają organy celne kraju lub terytorium wywozu. W tym celu mają one prawo zażądać przedstawienia wszelkich dowodów oraz przeprowadzić weryfikację ksiąg rachunkowych eksportera lub innego rodzaju kontrolę, którą uznają za stosowną.

4.   Jeżeli organy celne kraju przywozu podejmą decyzję o zawieszeniu preferencyjnego traktowania danych produktów podczas oczekiwania na wyniki weryfikacji, proponuje się importerowi zwolnienie produktów pod warunkiem podjęcia wszelkich uznanych za konieczne środków ostrożności.

5.   Organy celne wnioskujące o weryfikację zostaną bezzwłocznie poinformowane o jej wynikach. Wyniki takie muszą wyraźnie wskazywać, czy dokumenty są autentyczne oraz czy dane produkty mogą być uważane za produkty pochodzące z KTZ, Unii lub z państwa będącego stroną umowy o partnerstwie gospodarczym i spełniają pozostałe wymagania niniejszego załącznika.

6.   Jeżeli w przypadkach, co do których istnieją uzasadnione wątpliwości, brak jest odpowiedzi w terminie dziesięciu miesięcy od złożenia wniosku o przeprowadzenie weryfikacji lub jeżeli odpowiedź nie zawiera wystarczających informacji, na podstawie których można ocenić autentyczność danych dokumentów lub rzeczywiste pochodzenie produktów, wnioskujące organy celne odmawiają, jeżeli nie zaistnieją wyjątkowe okoliczności, wszelkich preferencji.

1.   Weryfikację deklaracji dostawców można przeprowadzić wyrywkowo lub w przypadku gdy organy celne kraju lub terytorium przywożącego mają uzasadnione wątpliwości dotyczące autentyczności dokumentu lub poprawności, czy też kompletności informacji dotyczących faktycznego pochodzenia przedmiotowych materiałów.

2.   Organy celne, którym przedłożono deklarację dostawcy, mogą zażądać od organów celnych kraju lub terytorium, w którym sporządzono deklarację, wydania świadectwa, którego wzór podano w dodatku IX. Alternatywnie, organy celne, którym przedłożono deklarację dostawcy mogą zażądać od eksportera sporządzenia świadectwa wydanego przez organy celne kraju lub terytorium, w którym sporządzono deklarację.

Urząd wydający świadectwo przechowuje kopię świadectwa przynajmniej przez trzy lata.

3.   Wnioskujące organy celne są jak najszybciej informowane o wynikach weryfikacji. Wyniki muszą jednoznacznie wskazywać, czy deklaracja dotycząca statusu materiałów jest prawidłowa.

4.   Na potrzeby weryfikacji dostawcy przechowują kopię dokumentu zawierającego deklarację oraz wszystkie niezbędne dowody wykazujące prawdziwy status materiałów nie krócej niż przez okres trzech lat.

5.   Organy celne kraju lub terytorium, w którym przygotowano deklarację dostawcy, mają prawo do żądania złożenia wszelkich dowodów lub przeprowadzenia każdej kontroli, którą uznają za właściwą w celu sprawdzenia poprawności każdej deklaracji dostawcy.

6.   Każde świadectwo przewozowe EUR.1 sporządzone w oparciu o niewłaściwą deklarację dostawcy uznaje się za nieważne.

1.   KTZ przekazują Komisji nazwy i adresy zlokalizowanych na ich terytorium organów, które:

2.   KTZ bezzwłocznie powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach informacji przekazanych na mocy ust. 1 i 2.

3.   Komisja przekazuje te informacje organom celnym państw członkowskich.

1.   Komisja ustanawia elektroniczną bazę danych zarejestrowanych eksporterów na podstawie informacji dostarczanych przez organy rządowe KTZ oraz organy celne państw członkowskich.

2.   Wyłącznie Komisja ma dostęp do całości bazy danych i zawartych w niej danych. Organy, o których mowa w ust. 1, zapewniają aktualność, kompletność i rzetelność danych przekazywanych Komisji.

3.   Dane przetwarzane w bazie danych, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, ogłasza się publicznie drogą internetową, z wyłączeniem danych poufnych zawartych w polach 2 i 3 wniosku o rejestrację eksportera, o którym mowa w art. 28 niniejszego załącznika.

4.   Dane osobowe przetwarzane w bazie danych, o której mowa w ust. 1 przekazuje się lub udostępnia krajom trzecim lub organizacjom międzynarodowym wyłącznie na warunkach określonych w art. 9 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 45/2001 (5).

5.   Niniejsza decyzja w żaden sposób nie zmienia poziomu ochrony osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych na mocy przepisów prawa unijnego i krajowego, a w szczególności pozostaje bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich w odniesieniu do przetwarzania przez nie danych osobowych na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 95/46/WE (6) i dla zobowiązań instytucji i organów Unii w odniesieniu do przetwarzania przez nie danych osobowych na mocy rozporządzenia (WE) nr 45/2001 w trakcie pełnienia ich obowiązków.

6.   Dane identyfikacyjne i rejestracyjne eksporterów, na które składa się zbiór danych wymieniony w punktach 1, 3 (odnoszące się do opisu działalności), 4 oraz 5 dodatku XI, zostaną opublikowane przez Komisję w internecie jedynie w przypadku uprzedniego udzielenia przez zainteresowanych eksporterów dobrowolnej, szczegółowej i świadomej zgody.

7.   Eksporterom udostępnia się informacje określone w art. 11 rozporządzenia (WE) nr 45/2001.

8.   Prawa osób w odniesieniu do ich danych rejestracyjnych wymienionych w dodatku XI i przetwarzanych w krajowych systemach są wykonywane zgodnie z przepisami prawa wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE w państwie członkowskim, które przechowuje dane osobowe tych osób.

9.   Prawa osób w odniesieniu do przetwarzania ich danych osobowych w centralnej bazie danych, o której mowa ust. 1–4, są wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.

10.   Krajowe organy nadzorujące ochronę danych oraz Europejski Inspektor Ochrony Danych, działając w ramach swoich kompetencji, czynnie współpracują i zapewniają skoordynowany nadzór nad bazą danych, o której mowa w ust. 1–4.

1.   Do celów zapewnienia zgodności z regułami odnoszącymi się do statusu pochodzenia produktów właściwe organy KTZ przeprowadzają:

Kumulację rozszerzoną dopuszcza się wyłącznie na mocy art. 10 niniejszego załącznika, gdy dany kraj, z którym Unię łączy wiążąca umowa o wolnym handlu, wyrazi zgodę na dostarczanie KTZ pomocy w zakresie współpracy administracyjnej, na takich samych zasadach, jak w odniesieniu do organów celnych państw członkowskich zgodnie z odpowiednimi przepisami tej umowy o wolnym handlu.

2.   Kontrole, o których mowa w ust. 1 lit. b), zapewniają ciągłe wypełnianie przez eksporterów spoczywających na nich obowiązków. Kontrole te przeprowadza się regularnie, w odstępach ustalonych na podstawie odpowiednich kryteriów analizy ryzyka. W tym celu właściwe organy KTZ wymagają od eksporterów dostarczania kopii lub wykazu sporządzanych przez nich oświadczeń o pochodzeniu.

3.   Właściwe organy KTZ mają prawo domagać się wszelkiego rodzaju dowodów i prowadzić wszelkiego rodzaju przeglądy ksiąg rachunkowych eksporterów oraz, w stosownych przypadkach, również zaopatrujących eksportera producentów, w tym również inspekcje w ich zakładach lub wszelkie inne kontrole, jakie uznają za stosowne.

1.   Późniejsze weryfikacje oświadczeń o pochodzeniu przeprowadzane są wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne państw członkowskich mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów, statusu pochodzenia danych produktów lub spełnienia innych wymogów niniejszego załącznika.

Występując do właściwych organów KTZ z wnioskiem o współpracę w celu przeprowadzenia weryfikacji ważności oświadczeń o pochodzeniu, statusu pochodzenia produktów lub obu wymienionych, organy celne państwa członkowskiego w stosownych przypadkach wskazują w swoim wniosku powody, dla których żywią uzasadnione wątpliwości co do ważności oświadczenia o pochodzeniu lub posiadania przez produkty statusu pochodzenia.

Na poparcie wniosku o przeprowadzenie weryfikacji można załączyć kopię oświadczenia o pochodzeniu wraz z wszelkimi dodatkowymi informacjami lub dokumentami wskazującymi, że informacje zawarte w oświadczeniu są nieprawidłowe.

Państwo członkowskie występujące z wnioskiem ustala wstępny, sześciomiesięczny termin przekazania wyników weryfikacji, biegnący od daty wniosku o przeprowadzenie weryfikacji.

2.   Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości nie uzyskano odpowiedzi w terminie określonym w ust. 1 lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających do ustalenia autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, po raz drugi powiadamia się właściwe organy. Ponowne powiadomienie określa kolejny termin nieprzekraczający 6 miesięcy.

1.   Sekcję III niniejszego tytułu i sekcję III tytułu VI stosuje się odpowiednio w odniesieniu do:

2.   Eksporterzy z Unii na własne żądanie są uznawani przez organy celne państwa członkowskiego za zarejestrowanych eksporterów na potrzeby stosowania postanowień niniejszej decyzji, jeżeli spełniają następujące warunki:

1.   Przepisy niniejszego załącznika dotyczące wystawiania, stosowania i późniejszej weryfikacji dowodów pochodzenia stosuje się odpowiednio do produktów wywożonych z KTZ do Ceuty i Melilli oraz produktów wywożonych z Ceuty i Melilli do KTZ do celów kumulacji dwustronnej.

2.   Ceutę i Melillę uważa się za jedno terytorium.

3.   Hiszpańskie organy celne są odpowiedzialne za stosowanie niniejszego załącznika w Ceucie i Melilli.

1.   Na zasadzie odstępstwa od systemu zarejestrowanych eksporterów Komisja może przyjąć decyzje zezwalające na stosowanie art. 21–35 i art. 54, 55 i 56 niniejszego załącznika do wywozów z jednego lub kilku KTZ po 1 stycznia 2017 r.

Odstępstwo jest ograniczone do okresu potrzebnego KTZ na umożliwienie stosowania art. 38–50 i art. 57–61 niniejszego załącznika.

2.   KTZ pragnące skorzystać z odstępstwa, o którym mowa w ust. 1 przedkładają wniosek Komisji. Wniosek zawiera określenie okresu potrzebnego KTZ na umożliwienie stosowania art. 38–50 i art. 57–61 niniejszego załącznika.

3.   Komisja przyjmuje środek udzielający tymczasowego odstępstwa, o którym mowa w ust. 1 w drodze aktów wykonawczych. Akty wykonawcze są przyjmowane zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 64 ust. 2.

1.   Komisję wspomaga Komitet Kodeksu Celnego ustanowiony na mocy art. 247a rozporządzenia (EWG) nr 2913/92.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europsjskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (7).

1.   Niniejszy załącznik stosuje się od dnia 1 stycznia 2014 r.

2.   Art. 52 ust. 3 lit. b) niniejszego załącznika stosuje się od dnia 1 stycznia 2015 r.

3.   Art. 8 ust. 3 lit. b) niniejszego załącznika stosuje się od dnia 30 września 2015 r.

4.   Art. 21–35 i art. 54, 55 i 56 niniejszego załącznika stosuje się do dnia 31 grudnia 2016 r.

5.   Art. 38–50 i art. 57–61 niniejszego załącznika stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r.