8.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 179/5

(1)

Dyrektywa Rady 91/477/EWG (3) wprowadziła środek wspomagający tworzenie rynku wewnętrznego. Wprowadza ona równowagę między, z jednej strony, zobowiązaniem zagwarantowania pewnej swobody obrotu w odniesieniu do określonej broni palnej na terenie Wspólnoty, a z drugiej strony – koniecznością stworzenia ram tej swobody poprzez niektóre zabezpieczenia o charakterze ochronnym, przewidziane dla tego rodzaju produktów.

(2)

Zgodnie z decyzją Rady 2001/748/WE z dnia 16 października 2001 r. dotyczącą podpisania w imieniu Wspólnoty Europejskiej Protokołu Narodów Zjednoczonych przeciwko nielegalnemu wytwarzaniu i obrotowi bronią palną, jej częściami i komponentami oraz amunicją, załączonego do Konwencji przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej (4) Komisja podpisała w imieniu Wspólnoty wyżej wymieniony protokół (dalej zwany „protokołem”) w dniu 16 stycznia 2002 r.

(3)

Przystąpienie Wspólnoty do protokołu wymaga zmiany niektórych przepisów dyrektywy 91/477/EWG. Należy bowiem zapewnić spójną, skuteczną i szybką realizację zobowiązań międzynarodowych, które nie pozostają bez wpływu na tę dyrektywę. Ponadto konieczne jest wykorzystanie okazji, jaką daje przegląd tej dyrektywy, do jej udoskonalenia poprzez rozwiązanie pewnych kwestii, zwłaszcza kwestii wskazanych w sprawozdaniu Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2000 r. w sprawie wdrażania dyrektywy 91/477/EWG.

(4)

Dane dostarczane przez służby wywiadowcze wskazują na wzrost użycia we Wspólnocie broni przerobionej. Dlatego sprawą zasadniczą jest zagwarantowanie, że dająca się przerobić broń zostanie objęta definicją „broni palnej” do celów dyrektywy 91/477/EWG.

(5)

Importowana z państw trzecich broń palna, jej części i amunicja podlegają prawodawstwu Wspólnoty, a zatem wymaganiom dyrektywy 91/477/EWG.

(6)

W związku z powyższym do celów dyrektywy 91/477/EWG należy dokładnie określić pojęcia nielegalnego wytwarzania i obrotu bronią palną, jej częściami i amunicją, a także pojęcie śledzenia jej historii.

(7)

Ponadto protokół ustala obowiązek znakowania broni podczas jej wytwarzania i podczas przekazywania broni palnej z zapasów rządowych do stałego użytku cywilnego, natomiast dyrektywa 91/477/EWG zawiera jedynie pośrednie odniesienie do obowiązku znakowania. Aby ułatwić śledzenie historii broni, należy stosować kody alfanumeryczne i zawrzeć w oznakowaniu rok produkcji broni (jeśli nie został zawarty w numerze seryjnym). Punktem odniesienia dla systemu znakowania w całej Wspólnocie powinna być w jak najszerszym zakresie Konwencja z dnia 1 lipca 1969 r. o wzajemnym uznawaniu oznakowania broni strzeleckiej.

(8)

Z drugiej strony, chociaż protokół stanowi, że okres przechowywania rejestrów zawierających informacje o broni powinien zostać przedłużony do co najmniej dziesięciu lat, ze względu na niebezpieczny charakter i trwałość broni konieczne jest przedłużenie tego okresu do co najmniej dwudziestu lat, aby umożliwić właściwe śledzenie historii broni palnej. Konieczne jest także, by państwa członkowskie prowadziły skomputeryzowany, scentralizowany lub zdecentralizowany system rejestracji danych, gwarantujący upoważnionym organom dostęp do systemów rejestracji danych zawierających niezbędne informacje o każdej sztuce broni palnej. Dostęp policji, organów sądowych i innych upoważnionych organów do informacji zawartych w skomputeryzowanym systemie rejestracji danych musi być uzależniony od przestrzegania art. 8 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

(9)

Ponadto do celów dyrektywy 91/477/EWG trzeba zdefiniować działalność pośredników określoną w art. 15 protokołu.

(10)

W niektórych ważnych przypadkach przestrzeganie art. 5 i 6 protokołu wymaga stosowania sankcji karnych i konfiskaty broni.

(11)

W odniesieniu do pozbawiania broni palnej cech użytkowych część III lit. a) załącznika I do dyrektywy 91/477/EWG odsyła do ustawodawstwa krajowego. Protokół przewiduje bardziej przejrzyste ogólne zasady pozbawiania broni palnej cech użytkowych. W związku z tym należy zmienić załącznik I do dyrektywy 91/477/EWG.

(12)

Z uwagi na szczególny charakter działalności sprzedawców konieczna jest ścisła kontrola tej działalności ze strony państw członkowskich, zwłaszcza w poprzez weryfikowanie rzetelności zawodowej oraz umiejętności sprzedawców.

(13)

Nabywanie broni palnej przez osoby prywatne za pośrednictwem środków komunikacji na odległość, na przykład przez Internet, jeśli jest dozwolone, powinno być objęte przepisami dyrektywy 91/477/EWG, a zasadą ogólną powinien być zakaz nabywania broni palnej przez osoby skazane prawomocnymi wyrokami sądowymi za określone poważne przestępstwa.

(14)

Europejska karta broni palnej w większości przypadków funkcjonuje zadowalająco i powinna być głównym dokumentem wymaganym od myśliwych i strzelców sportowych na posiadanie broni palnej w trakcie podróży do innego państwa członkowskiego. Państwa członkowskie nie powinny uzależniać uznania Europejskiej karty broni palnej od uiszczenia jakichkolwiek opłat.

(15)

Aby ułatwić śledzenie historii broni palnej oraz skutecznie zwalczać nielegalny obrót bronią palną, jej częściami i amunicją oraz ich nielegalne wytwarzanie, konieczna jest lepsza wymiana informacji między państwami członkowskimi.

(16)

Przetwarzanie informacji podlega przepisom dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (5) i nie odbywa się ze szkodą dla poziomu ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych zgodnie z prawem wspólnotowym i krajowym, a w szczególności nie ma wpływu na obowiązki i prawa określone w dyrektywie 95/46/WE.

(17)

Środki niezbędne do wdrożenia dyrektywy 91/477/EWG powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (6).

(18)

Niektóre państwa członkowskie uprościły klasyfikację broni palnej, zmniejszając liczbę kategorii z czterech do dwóch: broń palna zakazana i broń palna wymagająca pozwolenia. Państwa członkowskie powinny dostosować się do tej uproszczonej klasyfikacji, jednak państwa członkowskie, w których obowiązuje podział broni palnej na większą liczbę kategorii, mogą – zgodnie z zasadą pomocniczości – utrzymać istniejący system klasyfikacji.

(19)

Jeśli to możliwe, wydanie pozwolenia na nabycie oraz posiadanie broni palnej powinno przyjmować postać pojedynczego postępowania administracyjnego.

(20)

Artykuł 2 ust. 2 dyrektywy 91/477/EWG między innymi wyłącza z zakresu zastosowania tej dyrektywy nabywanie lub posiadanie broni i amunicji zgodnie z prawem krajowym przez zbieraczy i organy zainteresowane kulturowymi i historycznymi aspektami broni, uznane przez państwa członkowskie, na terytorium których mają siedzibę.

(21)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (7) państwa członkowskie powinny sporządzić, do własnego użytku i w interesie Wspólnoty, tabele ilustrujące w miarę możliwości korelacje między niniejszą dyrektywą a środkami transponującymi ją do prawa krajowego oraz podać je do publicznej wiadomości.

(22)

W związku z powyższym należy zmienić dyrektywę 91/477/EWG,

1)

w artykule 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

artykuł 4 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 4

1.   Państwa członkowskie gwarantują, że broń palna lub jej istotna część wprowadzona na rynek została oznakowana i zarejestrowana zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy albo że została pozbawiona cech użytkowych.

2.   Do celów identyfikacji i śledzenia zmontowanej broni palnej państwa członkowskie:

Oznakowanie umieszczane jest na jednym z istotnych elementów broni palnej, którego zniszczenie powodowałoby bezużyteczność broni palnej.

Państwa członkowskie zapewniają oznakowanie każdego pojedynczego podstawowego opakowania pełnej amunicji poprzez podanie nazwy wytwórcy, numeru identyfikacyjnego partii, kalibru i typu amunicji. Do tych celów państwa członkowskie mogę zdecydować o zastosowaniu przepisów Konwencji z dnia 1 lipca 1969 r. o wzajemnym uznawaniu oznakowania broni strzeleckiej.

Ponadto państwa członkowskie dbają o to, by w przypadku przekazywania broni palnej pochodzącej z zapasów rządowych do stałego użytku cywilnego była ona opatrzona właściwym oznakowaniem umożliwiającym państwom łatwą identyfikację kraju przekazującego.

3.   Państwa członkowskie uzależniają wykonywanie przez sprzedawcę jego działalności na swoim terytorium od uzyskania pozwolenia przynajmniej w oparciu o kontrolę jego rzetelności prywatnej i zawodowej oraz jego umiejętności. W przypadku osoby prawnej kontrola ta dotyczy osoby, która kieruje przedsiębiorstwem.

4.   Państwa członkowskie zapewniają utworzenie najpóźniej do dnia 31 grudnia 2014 r. i prowadzenie skomputeryzowanego, scentralizowanego lub zdecentralizowanego systemu rejestracji danych, gwarantującego upoważnionym organom dostęp do systemów rejestracji danych obejmujących każdą sztukę broni palnej objętej niniejszą dyrektywą. W systemie rejestracji danych zapisuje się i przechowuje przez okres nie krótszy niż 20 lat informacje o typie, marce, modelu, kalibrze, numerze seryjnym, nazwie i adresie dostawcy oraz osobie nabywającej lub posiadającej broń palną.

W okresie prowadzenia działalności sprzedawcy mają obowiązek prowadzenia ewidencji obejmującej wszystkie rodzaje broni palnej objęte niniejszą dyrektywą, którą otrzymali lub sprzedali, zawierającej dane szczegółowe umożliwiające identyfikację i śledzenie historii broni palnej, w szczególności typ, markę, model, kaliber i numer seryjny oraz nazwy i adresy dostawców i osób nabywających broń. Po zakończeniu prowadzenia działalności sprzedawca przekazuje ewidencję krajowym organom odpowiedzialnym za system rejestracji, o którym mowa w pierwszym akapicie.

5.   Państwa członkowskie gwarantują, że każdą broń palną można przyporządkować do obecnego posiadacza. Jednak w odniesieniu do broni palnej sklasyfikowanej w kategorii D państwa członkowskie wprowadzają od dnia 28 lipca 2010 r. odpowiednie środki śledzenia historii, w tym od 31 grudnia 2014 r. środki umożliwiające przyporządkowanie do obecnego posiadacza broni palnej wprowadzonej na rynek po dniu 28 lipca 2010 r.”;

3)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 4a

Bez uszczerbku dla art. 3 państwa członkowskie zezwalają na nabywanie i posiadanie broni palnej tylko osobom, które otrzymały zezwolenie, lub – w odniesieniu do kategorii C lub D – osobom, które są specjalnie upoważnione do nabywania i posiadania broni palnej zgodnie z prawem krajowym.

Artykuł 4b

Państwa członkowskie rozważają ustanowienie systemu regulującego działalność pośredników. System taki mógłby obejmować jeden lub więcej środków, takich jak:

4)

artykuł 5 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 5

Bez uszczerbku dla art. 3 państwa członkowskie zezwalają na nabywanie i posiadanie broni palnej wyłącznie osobom, które przedstawią ważną przyczynę i które:

Państwa członkowskie mogą wycofać pozwolenie na posiadanie broni palnej, jeżeli nie jest już spełniony którykolwiek z warunków, na podstawie których zostało ono wydane.

Państwa członkowskie nie mogą zabronić osobie zamieszkującej na ich terytorium posiadania broni, która została nabyta w innym państwie członkowskim, chyba że zabraniają nabywania takiej broni na swym terytorium.”;

5)

w artykule 6 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„Państwa członkowskie zapewniają ścisłą kontrolę dozwolonego nabywania broni palnej, jej części i amunicji za pośrednictwem środków komunikacji na odległość, określonych w art. 2 dyrektywy 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 maja 1997 r. w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów zawieranych na odległość (8), w odniesieniu do wszystkich osób z wyjątkiem sprzedawców.

6)

w artykule 7 dodaje się ustępy w brzmieniu:

„4.   Państwa członkowskie mogą rozważyć wydanie osobom, które spełniają wymogi konieczne do wydania pozwolenia na broń palną, wieloletniego zezwolenia na nabywanie i posiadanie wszelkiej broni wymagającej pozwolenia, bez uszczerbku dla:

5.   Państwa członkowskie przyjmują przepisy gwarantujące, że osoby posiadające pozwolenie na broń palną kategorii B wydane na podstawie prawa krajowego w dniu 28 lipca 2008 r. nie muszą ubiegać się o zezwolenie lub pozwolenie na posiadaną broń palną kategorii C lub D w związku z wejściem w życie dyrektywy 2008/51/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 maja 2008 r. (9) Jednak każdy kolejny transfer broni palnej kategorii C lub D podlega wymogowi uzyskania lub posiadania przez osobę otrzymującą transfer zezwolenia lub specjalnego upoważnienia do posiadania tej broni palnej zgodnie z prawem krajowym.

7)

w art. 11 ust. 3 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Przed datą transferu sprzedawca przekazuje organom państwa członkowskiego, z którego ma być dokonany transfer, wszystkie informacje szczegółowe wymienione w ust. 2 akapit pierwszy. Organy te prowadzą kontrole, w razie potrzeby na miejscu, celem sprawdzenia zgodności informacji przekazanych przez sprzedawcę z rzeczywistym charakterem transferu. Sprzedawca przekazuje informacje w okresie dającym wystarczająco dużo czasu.”;

8)

w art. 12 ust. 2 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„W drodze odstępstwa od ust. 1 myśliwi, w odniesieniu do kategorii C i D, oraz strzelcy sportowi, w odniesieniu do kategorii B, C i D, mogą bez uprzedniego pozwolenia być w posiadaniu jednej lub więcej sztuk broni palnej w czasie podróży przez dwa lub więcej państw członkowskich w celu wykonywania swej działalności, pod warunkiem że posiadają przy sobie europejską kartę broni palnej, w której wymieniona jest ta broń, oraz że są w stanie uzasadnić powody podróży, w szczególności poprzez przedstawienie zaproszenia lub innego dowodu działalności związanej z myślistwem lub strzelectwem sportowym w docelowym państwie członkowskim.

Państwa członkowskie nie mogą uzależniać uznania europejskiej karty broni palnej od uiszczenia jakichkolwiek opłat.”;

9)

artykuł 13 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   W celu skutecznego zastosowania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie dokonują regularnej wymiany informacji. W tym celu do dnia 28 lipca 2009 r. Komisja powołuje grupę kontaktową ds. wymiany informacji w celu stosowania niniejszego artykułu. Państwa członkowskie powiadamiają się wzajemnie oraz Komisję o organach odpowiedzialnych za przekazywanie i otrzymywanie informacji oraz za wypełnianie obowiązków określonych w art. 11 ust. 4.”;

10)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 13a

1.   Komisję wspiera komitet.

2.   W odniesieniach do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 5 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (10), z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Okres wprowadzony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

11)

artykuł 16 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 16

Państwa członkowskie określają system sankcji stosowanych w przypadku niestosowania się do przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą i podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia ich stosowania. Sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.”;

12)

artykuł 17 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 17

Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 28 lipca 2015 r. sprawozdanie ze stosowania niniejszej dyrektywy, do którego w stosownych przypadkach dołącza wnioski.

Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 28 lipca 2012 r. sprawozdanie dotyczące możliwych pozytywnych i negatywnych stron ograniczenia liczby kategorii broni palnej do dwóch (zakazane i dozwolone) z punktu widzenia udoskonalenia funkcjonowania rynku wewnętrznego tych wyrobów poprzez ewentualne uproszczenie.

Komisja przedkłada do dnia 28 lipca 2010 r. sprawozdanie przedstawiające wnioski z badania kwestii wprowadzania na rynek replik broni palnej w celu stwierdzenia, czy włączenie tych wyrobów do zakresu niniejszej dyrektywy jest możliwe i pożądane.”;

13)

w załączniku I wprowadza się następujące zmiany: