5.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 140/16

(1)

Kontrola zużycia energii w Europie oraz zwiększone stosowanie energii ze źródeł odnawialnych wraz z oszczędnością energii i zwiększoną efektywnością energetyczną stanowią istotne elementy pakietu środków koniecznych do redukcji emisji gazów cieplarnianych i spełnienia postanowień Protokołu z Kioto do Ramowej Konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, a także do wywiązania się z innych wspólnotowych i międzynarodowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych, wykraczających poza rok 2012. Elementy te mają również duże znaczenie dla zwiększenia bezpieczeństwa dostaw energii, wspierania rozwoju technologicznego i innowacji, a także dla tworzenia możliwości zatrudnienia i możliwości rozwoju regionalnego, zwłaszcza na obszarach wiejskich i odizolowanych.

(2)

W szczególności zwiększające się udoskonalenia technologiczne, zachęty do korzystania z transportu publicznego i jego rozwoju, stosowanie technologii energooszczędnych oraz stosowanie energii ze źródeł odnawialnych w transporcie należą do jednych z najskuteczniejszych narzędzi, dzięki którym Wspólnota może zmniejszyć swoje uzależnienie od importu ropy w sektorze transportu, w którym problem bezpieczeństwa dostaw energii jest najdotkliwszy i ma wpływ na rynek paliw w tym sektorze.

(3)

Szanse osiągnięcia wzrostu gospodarczego dzięki innowacjom i zrównoważonej konkurencyjnej polityce energetycznej zostały uznane. Wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych zależy często od lokalnych lub regionalnych małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP). Ważne są możliwości rozwoju i zatrudnienia, jakie stwarzają w państwach członkowskich regionalne i lokalne inwestycje w dziedzinie wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych. W związku z tym Komisja i państwa członkowskie powinny wspierać krajowe i regionalne środki na rzecz rozwoju w tych dziedzinach, promować wymianę najlepszych wzorców w zakresie wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych pomiędzy lokalnymi i regionalnymi inicjatywami rozwojowymi, a także propagować korzystanie z finansowania strukturalnego w tym obszarze.

(4)

Przy podejmowaniu decyzji o sprzyjaniu rozwojowi rynku odnawialnych źródeł energii należy wziąć pod uwagę jego pozytywny wpływ na szanse rozwoju regionalnego i lokalnego, na poszerzenie perspektyw wywozu, spójność społeczną i możliwości zatrudnienia, szczególnie w przypadku MŚP, jak również niezależnych producentów energii.

(5)

Aby obniżyć emisje gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmniejszyć jej zależność od importu energii, powinno się ściśle powiązać rozwój energii ze źródeł odnawialnych ze wzrostem wydajności energetycznej.

(6)

Odpowiednim jest wspieranie fazy demonstracji i komercjalizacji zdecentralizowanych technologii w zakresie energii odnawialnej. Dążenie do zdecentralizowanego wytwarzania energii niesie ze sobą wiele korzyści, w tym wykorzystanie lokalnych źródeł energii, większe bezpieczeństwo dostaw energii w skali lokalnej, krótsze odległości transportu oraz mniejsze straty przesyłowe. Taka decentralizacja wspiera również rozwój i spójność społeczności poprzez zapewnienie źródeł dochodu oraz tworzenie miejsc pracy na szczeblu lokalnym.

(7)

Dyrektywa 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie wspierania produkcji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych (4) oraz dyrektywa 2003/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych (5) zawierają definicje różnych rodzajów energii ze źródeł odnawialnych. Dyrektywa 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej (6) zawiera definicje dotyczące ogólnie sektora energii elektrycznej. W interesie pewności prawa i jasności właściwe jest zastosowanie tych samych lub podobnych definicji w niniejszej dyrektywie.

(8)

W komunikacie Komisji z dnia 10 stycznia 2007 r. pod tytułem „Mapa drogowa na rzecz energii odnawialnej — Energie odnawialne w XXI wieku: budowanie bardziej zrównoważonej przyszłości” wykazano, że cel przewidujący 20 % udział energii ze źródeł odnawialnych w całkowitym zużyciu energii i 10 % udział energii ze źródeł odnawialnych w transporcie są celami odpowiednimi i osiągalnymi oraz że ramy zawierające cele obowiązkowe powinny zapewnić przedsiębiorstwom długotrwałą pewność potrzebną do dokonywania trwałych inwestycji w sektorze energii odnawialnej, dzięki którym można zmniejszyć zależność od importowanych paliw kopalnych oraz zwiększyć wykorzystanie nowych technologii energetycznych. Powyższe cele istnieją w kontekście 20 % poprawy wydajności energetycznej do roku 2020 określonej w komunikacie Komisji z dnia 19 października 2006 r. zatytułowanym „Plan działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii: sposoby wykorzystania potencjału”, popartym przez Radę Europejską w marcu 2007 r. oraz przez Parlament Europejski w jego rezolucji z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie tego planu działania.

(9)

Na posiedzeniu Rady Europejskiej w marcu 2007 r. potwierdzono zobowiązanie Wspólnoty do rozwoju energii ze źródeł odnawialnych na terytorium Wspólnoty po roku 2010. Rada poparła obowiązkowy cel przewidujący 20 % udział energii ze źródeł odnawialnych w całkowitym zużyciu energii we Wspólnocie do 2020 r. i obowiązkowy minimalny cel przewidujący 10 % udział biopaliw w ogólnym zużyciu benzyny i oleju napędowego w transporcie, który wszystkie państwa członkowskie są zobowiązane osiągnąć do 2020 r. i który należy zrealizować w sposób efektywny pod względem kosztów. Stwierdzono, że wiążący charakter celu dla biopaliw jest właściwy pod warunkiem, że produkcja będzie trwała, biopaliwa drugiej generacji staną się dostępne na rynku i że dyrektywa 98/70/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. odnosząca się do jakości benzyny i olejów napędowych (7) zostanie zmieniona, aby umożliwić właściwe poziomy mieszania. Rada Europejska w marcu 2008 r. powtórzyła, że bardzo ważne jest wypracowanie i spełnianie skutecznych kryteriów zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw i zapewnienie dostępności w handlu biopaliw drugiej generacji. Rada Europejska w czerwcu 2008 r. ponownie odniosła się do kwestii kryteriów zrównoważonego rozwoju i opracowania biopaliw drugiej generacji oraz podkreśliła potrzebę oceny ewentualnego oddziaływania produkcji biopaliw na rolnicze produkty żywnościowe i w miarę konieczności podjęcia działań w celu skorygowania niedociągnięć. Stwierdziła też, że należy w dalszym ciągu oceniać środowiskowe i społeczne konsekwencje produkcji i stosowania biopaliw.

(10)

W swojej rezolucji z dnia 25 września 2007 r. w sprawie mapy drogowej na rzecz energii odnawialnej w Europie (8) Parlament Europejski wezwał Komisję do przedstawienia do końca 2007 r. wniosku w sprawie ram prawnych w zakresie energii ze źródeł odnawialnych, podkreślając znaczenie określenia docelowych udziałów energii ze źródeł odnawialnych na poziomie Wspólnoty oraz na poziomie państw członkowskich.

(11)

Konieczne jest określenie przejrzystych i jednoznacznych zasad obliczania udziału energii ze źródeł odnawialnych i definiowania takich źródeł. W tym kontekście należy uwzględnić energię obecną w oceanach i innych częściach wód w postaci fal, prądów morskich, pływów, oceanicznych gradientów energii ciepła lub gradientów zasolenia.

(12)

Wykorzystanie surowców rolnych, takich jak nawóz pochodzenia zwierzęcego czy mokry obornik oraz innych odpadów zwierzęcych i organicznych do wytwarzania biogazu dzięki wysokiemu potencjałowi oszczędności w emisji gazów cieplarnianych daje znaczne korzyści dla środowiska zarówno przy wytwarzaniu energii ciepła i elektrycznej, jak i stosowaniu jako biopaliwo. Instalacje na biogaz dzięki zdecentralizowanemu charakterowi i regionalnej strukturze inwestycyjnej mogą wnieść znaczący wkład w zrównoważony rozwój obszarów wiejskich i stwarzać nowe perspektywy zarobku dla rolników.

(13)

W świetle stanowiska zajętego przez Parlament Europejski, Radę i Komisję właściwe jest wyznaczenie obowiązkowych celów krajowych, zgodnie z którymi we Wspólnocie w 2020 r. ze źródeł odnawialnych pochodzić będzie 20 % energii i 10 % w sektorze transportu.

(14)

Głównym celem wyznaczenia obowiązkowych krajowych celów jest zagwarantowanie pewności dla inwestorów i zachęcanie do ciągłego rozwijania technologii, które wytwarzają energię ze wszystkich rodzajów źródeł odnawialnych. Nie jest zatem właściwe odkładanie decyzji o tym, czy dany cel jest obowiązkowy, do momentu zaistnienia przyszłego wydarzenia.

(15)

Punkty wyjściowe, potencjał poszczególnych państw członkowskich w zakresie energii odnawialnych i ich koszyki energetyczne są różne. Dlatego konieczne jest przełożenie całkowitego celu wspólnotowego na poziomie 20 % na indywidualne cele dla poszczególnych państw członkowskich, z należytym uwzględnieniem sprawiedliwego i odpowiedniego rozdziału zobowiązań, dostosowanego do zróżnicowanych punktów wyjściowych i potencjałów państw członkowskich, w tym obecnego poziomu wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych i struktury koszyka energetycznego. Należy dokonać tego przez rozdzielenie wymaganego całkowitego zwiększenia wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych pomiędzy państwa członkowskie w oparciu o równe zwiększenie udziału każdego państwa członkowskiego, ważone PKB i po dostosowaniu w celu odzwierciedlenia ich punktów wyjściowych i przy obliczaniu w odniesieniu do końcowego zużycia energii brutto, biorąc pod uwagę dotychczasowy wysiłek państw członkowskich w zakresie wykorzystania energii ze źródeł energii.

(16)

W odniesieniu do 10 % celu dla energii ze źródeł odnawialnych w sektorze transportu właściwe jest natomiast ustalenie takiego samego udziału dla wszystkich państw członkowskich w celu zapewnienia spójności specyfikacji paliw transportowych i ich dostępności. Ponieważ handel paliwami transportowymi nie przysparza trudności, państwa członkowskie nieposiadające w wystarczającym zakresie odpowiednich zasobów będą mogły łatwo uzyskać biopaliwa w inny sposób. Mimo iż osiągnięcie przez Wspólnotę celu w zakresie wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych w transporcie wyłącznie w oparciu o produkcję wewnątrzwspólnotową byłoby technicznie możliwe, prawdopodobne i pożądane jest, aby cel ten został de facto osiągnięty przez połączenie produkcji wewnątrzwspólnotowej i przywozów. W tym celu Komisja powinna monitorować zaopatrzenie wspólnotowego rynku biopaliw i w razie konieczności proponować odpowiednie środki celem zapewnienia równowagi między produkcją wewnątrzwspólnotową i przywozami, między innymi przy uwzględnieniu przebiegu wielostronnych i dwustronnych negocjacji handlowych, aspektów środowiskowych, społecznych i ekonomicznych, a także względów bezpieczeństwa dostaw energii.

(17)

Poprawa efektywności energetycznej jest głównym celem Wspólnoty, a zmierza ona do osiągnięcia poprawy efektywności energetycznej o 20 % do roku 2020. Cel ten, wraz z obowiązującym prawodawstwem obejmującym dyrektywę 2002/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (9), dyrektywę 2005/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 2005 r. ustanawiającą ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów wykorzystujących energię (10) i dyrektywę 2006/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie efektywności końcowego wykorzystania energii i usług energetycznych (11), ma do odegrania kluczową rolę w zagwarantowaniu, że cele klimatyczne i energetyczne będą osiągane najmniejszym kosztem, oraz może dać nowe możliwości gospodarce Unii Europejskiej. Strategie polityczne w zakresie efektywności energetycznej oraz oszczędności energii należą do najskuteczniejszych metod zwiększenia przez państwa członkowskie procentowego udziału energii ze źródeł odnawialnych, a zatem państwa członkowskie będą łatwiej osiągać krajowe cele ogólne oraz dla sektora transportu, dotyczące udziału energii ze źródeł odnawialnych, które zostały określone w niniejszej dyrektywie.

(18)

Na państwach członkowskich spoczywać będzie obowiązek znaczącej poprawy efektywności energetycznej we wszystkich sektorach w celu łatwiejszego osiągnięcia celów państw członkowskich dotyczących energii ze źródeł odnawialnych, wyrażonych w postaci wartości procentowej końcowego zużycia energii brutto. Efektywność energetyczna w sektorze transportu jest niezbędna, gdyż obowiązkowy cel dotyczący procentowego udziału energii ze źródeł odnawialnych będzie prawdopodobnie coraz trudniej osiągnąć w sposób zrównoważony, jeśli całkowity popyt na energię w transporcie wciąż będzie rosnąć. Obowiązkowy cel 10 % dla transportu, który mają osiągnąć wszystkie państwa członkowskie, należy zatem zdefiniować jako tę część końcowego zużycia energii w sektorze transportu, która ma pochodzić ze źródeł odnawialnych jako całości, a nie tylko z biopaliw.

(19)

Aby obowiązkowe krajowe cele ogólne zostały osiągnięte, państwa członkowskie powinny pracować w kierunku orientacyjnego kursu, nakreślającego drogę do osiągnięcia obowiązkowych ostatecznych celów. Powinny stworzyć krajowy plan działania w zakresie energii odnawialnej zawierający informacje o celach sektorowych, mając na uwadze fakt, że istnieją różne zastosowania dla biomasy i dlatego kluczowe znaczenie ma zmobilizowanie nowych zasobów biomasy. Ponadto państwa członkowskie powinny ustalić środki służące osiągnięciu tych celów. Każde państwo członkowskie, szacując oczekiwane końcowe zużycie energii brutto w swoim krajowym planie działania w zakresie energii odnawialnych, powinno ocenić, w jakim stopniu środki służące efektywności energetycznej i oszczędności energii mogą przyczynić się do osiągnięcia krajowych celów. Państwa członkowskie powinny wziąć pod uwagę optymalne połączenie technologii z zakresu efektywności energetycznej i energii ze źródeł odnawialnych.

(20)

Aby umożliwić osiągnięcie korzyści z postępu technologicznego i ekonomii skali, orientacyjny kurs powinien uwzględniać możliwość szybszego wzrostu wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych w przyszłości. Tym sposobem szczególną uwagę można poświęcić sektorom, które niewspółmiernie cierpią z powodu braku postępu technologicznego i ekonomii skali i pozostają słabo rozwinięte, ale które w przyszłości mogą w znaczący sposób przyczynić się do osiągnięcia celów wyznaczonych na rok 2020.

(21)

Punktem wyjściowym dla obranego orientacyjnego kursu powinien być rok 2005, ponieważ jest to ostatni rok, dla którego dostępne są wiarygodne dane dotyczące udziałów energii ze źródeł odnawialnych w poszczególnych krajach.

(22)

Dla osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy niezbędne jest, aby Wspólnota i państwa członkowskie poświęciły znaczącą ilość środków finansowych na badanie i rozwój technologii opierających się na odnawialnych źródłach energii. W szczególności Europejski Instytut Innowacji i Technologii powinien nadać pierwszeństwo pracom badawczo-rozwojowym nad technologiami opartymi na odnawialnych źródłach energii.

(23)

Państwa członkowskie mogą zachęcać władze lokalne i regionalne do ustanawiania celów przekraczających cele krajowe oraz zaangażowanie władz lokalnych i regionalnych w prace zmierzające do opracowania krajowych planów działania w zakresie energii odnawialnej oraz uświadomienia korzyści płynących z energii ze źródeł odnawialnych.

(24)

Aby w pełni wykorzystać potencjał biomasy, Wspólnota i państwa członkowskie powinny wspierać większą mobilizację istniejących rezerw drewna oraz opracowanie nowych systemów gospodarki leśnej.

(25)

Państwa członkowskie mają różny potencjał w zakresie energii odnawialnej i na szczeblu krajowym posługują się różnymi systemami wspierania energii ze źródeł odnawialnych. Większość państw członkowskich stosuje systemy wsparcia, w których korzyści wiążą się wyłącznie ze stosowaniem energii ze źródeł odnawialnych wyprodukowanej na ich terytorium. Aby krajowe systemy wsparcia funkcjonowały właściwie, niezbędna jest możliwość kontrolowania przez państwa członkowskie skutków i kosztów krajowych systemów wsparcia w zależności od ich zróżnicowanego potencjału. Jednym z ważnych środków do osiągnięcia celu niniejszej dyrektywy jest zagwarantowanie właściwego funkcjonowania krajowych systemów wsparcia wynikających z dyrektywy 2001/77/WE, po to, by zachować zaufanie inwestorów oraz pozwolić państwom członkowskim na opracowanie skutecznych środków krajowych pozwalających osiągnąć wyznaczone cele. Celem niniejszej dyrektywy jest ułatwienie transgranicznego wspierania energii ze źródeł odnawialnych bez wpływania na krajowe systemy wsparcia. Wprowadza ona opcjonalne mechanizmy współpracy między państwami członkowskimi, pozwalające im ustalić zakres, w jakim jedno państwo członkowskie będzie wspierało wytwarzanie energii w innym państwie członkowskim, oraz zakres, w jakim wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych powinna być zaliczana na poczet krajowych celi ogólnych wyznaczonych dla któregokolwiek z nich. W celu zagwarantowania skuteczności obu środków służących osiągnięciu celów, tj. krajowych systemów wsparcia oraz mechanizmów współpracy, niezbędne jest, by państwa członkowskie mogły określać, czy i w jakim zakresie ich krajowe systemy wsparcia mają zastosowanie do energii ze źródeł odnawialnych wyprodukowanej w innych państwach członkowskich i by miały możliwość wyrażenia zgody na to przez zastosowanie mechanizmów współpracy przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

(26)

Pożądane jest, aby ceny energii odzwierciedlały zewnętrzne koszty wytwarzania i zużycia energii, w tym, jeśli jest to stosowne, koszty środowiskowe i społeczne oraz koszty opieki zdrowotnej.

(27)

Wsparcie publiczne jest konieczne do osiągnięcia celów Wspólnoty w zakresie rozszerzenia wykorzystania energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii, w szczególności tak długo jak ceny energii elektrycznej na rynku wewnętrznym nie będą odzwierciedlały pełnych kosztów i korzyści środowiskowych i społecznych wynikających z wykorzystanych źródeł energii.

(28)

Wspólnota i państwa członkowskie powinny dążyć do całkowitej redukcji zużycia energii w transporcie oraz do zwiększenia efektywności energetycznej w transporcie. Główne środki służące obniżeniu zużycia energii w transporcie obejmują planowanie transportu, wspieranie transportu publicznego, zwiększenie udziału pojazdów elektrycznych w produkcji oraz produkcja energooszczędnych pojazdów o mniejszych rozmiarach i mniejszej pojemności silnika.

(29)

Państwa członkowskie powinny dążyć do zróżnicowania koszyka energetycznego w zakresie energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich sektorach transportu. Do dnia 1 czerwca 2015 r. Komisja powinna przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie przedstawiające możliwości większego wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich sektorach transportu.

(30)

Na potrzeby niniejszej dyrektywy przy obliczaniu wkładu energii elektrycznej pochodzącej z elektrowni wodnych i wiatrowych wpływ zmiennych warunków klimatycznych powinien być łagodzony przez zastosowanie zasady normalizacji. Ponadto energii elektrycznej wytworzonej w elektrowniach szczytowych z członem pompowym z wykorzystaniem uprzednio wpompowanej wody nie powinno uznawać się za energię elektryczną wytworzoną z odnawialnych źródeł energii.

(31)

Pompy ciepła umożliwiające wykorzystanie ciepła (aerotermalnego, goetermalnego lub hydrotermalnego) na użytecznym poziomie temperatury potrzebują energii elektrycznej lub innej energii dodatkowej do funkcjonowania. Dlatego energia używana do zasilania pomp ciepła powinna być odejmowana od całkowitego użytecznego ciepła. Jedynie pompy ciepła, których wydajność znacząco przekracza pierwotną energię potrzebną do ich zasilania, powinny być uwzględniane.

(32)

Systemy energii biernej wykorzystują konstrukcję budynków do spożytkowania energii. Tę energię uważa się ze energię zaoszczędzoną. Aby uniknąć podwójnego liczenia, energii spożytkowanej w ten sposób nie powinno się brać pod uwagę do celów niniejszej dyrektywy.

(33)

W niektórych państwach członkowskich lotnictwo ma duży udział w końcowym zużyciu energii brutto. W świetle obecnych ograniczeń technologicznych i regulacyjnych, które uniemożliwiają komercyjne stosowanie biopaliw w lotnictwie, należy częściowo wyłączyć takie państwa członkowskie, nie uwzględniając w obliczeniach ich końcowego zużycia energii brutto w krajowym transporcie lotniczym ilości, o którą przekraczają o 1,5 raza średnią wartość Wspólnoty dla końcowego zużycia energii brutto w lotnictwie w 2005 r. według ustaleń Eurostatu, tj. 6,18 %. Cypr i Malta, ze względu na ich wyspiarski i peryferyjny charakter, opierają się na lotnictwie jako środku transportu, który ma podstawowe znaczenie dla ich obywateli i gospodarki. Wskutek tego Cypr i Malta mają końcowe zużycie energii brutto w krajowym transporcie lotniczym niewspółmiernie wysokie, tj. ponad trzy razy wyższe od średniej Wspólnoty w 2005 r., są zatem niewspółmiernie dotknięte obecnymi ograniczeniami technologicznymi i regulacyjnymi. Dla tych państw członkowskich należałoby przewidzieć, że to zwolnienie powinno obejmować ilość, o jaką przekraczają średnią Wspólnoty dla końcowego zużycia energii brutto w lotnictwie w 2005 r. według ustaleń Eurostatu, tj. 4,12 %.

(34)

Aby osiągnąć model energetyczny stawiający na energię ze źródeł odnawialnych, konieczne jest wspieranie współpracy strategicznej między państwami członkowskimi, z udziałem, w stosownych przypadkach, regionów i jednostek lokalnych.

(35)

Z należytym uwzględnieniem przepisów niniejszej dyrektywy należy zachęcać państwa członkowskie do prowadzenia wszelkich odpowiednich form współpracy w związku z celami ustalonymi w niniejszej dyrektywie. Taka współpraca może być prowadzona dwustronnie lub wielostronnie na wszystkich szczeblach. Oprócz mechanizmów mających wpływ na obliczanie oraz wypełnianie celów, ustalonych wyłącznie niniejszą dyrektywą, mianowicie transferów statystycznych między państwami członkowskimi, wspólnych projektów i wspólnych systemów wsparcia, taka współpraca może również przyjąć postać na przykład wymiany informacji i najlepszych praktyk, przewidzianych w szczególności w platformie na rzecz przejrzystości ustanowionej niniejszą dyrektywą, oraz dobrowolnej koordynacji wszystkich rodzajów systemów wsparcia.

(36)

Aby stworzyć możliwości zmniejszenia kosztów osiągnięcia celów określonych w niniejszej dyrektywie, należy ułatwić użytkowanie w państwach członkowskich energii ze źródeł odnawialnych w innych państwach członkowskich oraz umożliwić państwom członkowskim uwzględnianie energii ze źródeł odnawialnych, zużytych w innych państwach członkowskich na poczet swoich celów krajowych. Dlatego niezbędne są środki zwiększające elastyczność, ale pozostają one w gestii państw członkowskich, tak aby nie wpłynąć na ich zdolność do osiągnięcia celów krajowych. Takie środki zwiększające elastyczność przybierają postać transferów statystycznych, wspólnych projektów państw członkowskich lub wspólnych systemów wsparcia.

(37)

Powinna istnieć możliwość zaliczania importowanej energii elektrycznej, wyprodukowanej poza terytorium Wspólnoty z odnawialnych źródeł energii, na poczet realizacji celów państw członkowskich. Niemniej jednak, aby uniknąć wzrostu netto emisji gazów cieplarnianych w wyniku zmiany wykorzystania istniejących źródeł odnawialnych i ich całościowego bądź częściowego zastąpienia konwencjonalnymi źródłami energii, liczona powinna być jedynie energia elektryczna wyprodukowana przez instalacje energii odnawialnej, które oddano do eksploatacji po wejściu w życie niniejszej dyrektywy lub przez wzrost zdolności instalacji, która została odnowiona po tej dacie. Aby zagwarantować odpowiednie skutki zastępowania energii konwencjonalnej energią ze źródeł odnawialnych we Wspólnocie, a także w państwach trzecich, należy zagwarantować, że taki import może być w miarodajny sposób prześledzony i rozliczony. Uwzględnione zostaną takie umowy z krajami trzecimi dotyczące organizacji takiego handlu energią elektryczną pochodzącą z odnawialnych źródeł energii. Jeżeli na mocy odpowiedniej decyzji podjętej w ramach Traktatu o Wspólnocie Energetycznej (12) umawiające się strony tego traktatu zostaną związane przepisami niniejszej dyrektywy, zastosowanie będą miały środki współpracy między państwami członkowskimi przewidziane w niniejszej dyrektywie.

(38)

W przypadku gdy jedno lub więcej państw członkowskich podejmuje z państwem trzecim lub państwami trzecimi wspólne projekty dotyczące wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii, te wspólne projekty powinny dotyczyć wyłącznie nowo powstających instalacji lub instalacji, których moc została od nowa zwiększona. Pomoże to zagwarantować, że udział energii ze źródeł odnawialnych w całkowitym krajowym zużyciu energii w państwach trzecich nie zostanie ograniczony w związku z importem energii ze źródeł odnawialnych do Wspólnoty. Ponadto zainteresowane państwa członkowskie powinny ułatwiać danemu państwu trzeciemu wykorzystanie na rynku krajowym części wytwarzanej energii pochodzącej z instalacji objętych wspólnym projektem. Zainteresowane państwa trzecie powinny być również zachęcane przez Komisję i państwa członkowskie do opracowywania polityki w zakresie energii ze źródeł odnawialnych obejmującej ambitne cele.

(39)

Mając na uwadze, że projekty prowadzone w krajach trzecich i będące niezwykle istotne dla interesów europejskich, takie jak śródziemnomorski plan słoneczny, mogą potrzebować długiego okresu realizacji, zanim zostaną w pełni połączone z terytorium Wspólnoty, należy wesprzeć rozwój tych projektów poprzez umożliwienie państwom członkowskim uwzględnienia w swoich krajowych celach ograniczonej ilości energii elektrycznej produkowanej przez takie projekty w trakcie tworzenia połączenia.

(40)

Przy stosowaniu przepisów w odniesieniu do szczegółowych projektów procedura stosowana przez organy administracji odpowiedzialne za nadzór nad autoryzacjami, certyfikację i licencjonowanie elektrowni wykorzystujących odnawialne źródła energii musi być obiektywna, przejrzysta, niedyskryminująca i proporcjonalna. W szczególności stosowne jest unikanie wszelkich zbędnych obciążeń, które mogłyby wynikać z zaklasyfikowania projektów w zakresie energii odnawialnej jako instalacji stwarzających duże zagrożenie dla zdrowia.

(41)

Zostało wykazane, że brak przejrzystych przepisów i koordynacji między poszczególnymi organami wydającymi zezwolenia utrudnia wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych. Z tej przyczyny specyficzna struktura sektora energii odnawialnej powinna zostać wzięta pod uwagę przez organy krajowe, regionalne i lokalne przy dokonywaniu przeglądu procedur administracyjnych stosowanych przy wydawaniu zezwoleń na budowę i eksploatację obiektów i związanych sieci infrastruktury przesyłu i dystrybucji dla wytwarzania energii elektrycznej, ogrzewanie i chłodzenie lub paliwa transportowe z odnawialnych źródeł energii. Administracyjne procedury wydawania zezwolenia powinny zostać usprawnione i powinny w przejrzysty sposób określać terminy dla instalacji wykorzystujących energię ze źródeł odnawialnych. Zasady i wytyczne dotyczące planowania powinny zostać dostosowane w celu uwzględnienia oszczędnych i przyjaznych dla środowiska urządzeń grzewczych, chłodzących i elektrycznych, wykorzystujących odnawialne źródła energii.

(42)

Z uwagi na korzyści płynące z szybkiego zastosowania energii ze źródeł odnawialnych oraz z uwagi na jej zrównoważony charakter i korzystny wpływ na środowisko państwa członkowskie, stosując przepisy administracyjne, planując struktury i przepisy prawne dotyczące przyznawania pozwoleń na instalacje w odniesieniu do kontroli i redukcji zanieczyszczeń z zakładów przemysłowych, walki z zanieczyszczeniem powietrza oraz zapobiegania przedostawaniu się niebezpiecznych substancji do środowiska lub minimalizacji tego procesu, powinny uwzględnić wkład odnawialnych źródeł energii w realizację celów związanych z ochroną środowiska i zmianami klimatycznymi, zwłaszcza w porównaniu z instalacjami wytwarzającymi energię ze źródeł nieodnawialnych.

(43)

Aby pobudzić udział poszczególnych obywateli w osiąganiu celów określonych w niniejszej dyrektywie, odpowiednie organy powinny rozważyć możliwość zastąpienia pozwoleń prostym powiadomieniem właściwych organów o instalowaniu małych zdecentralizowanych urządzeń do wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych.

(44)

Należy zagwarantować spójność między celami niniejszej dyrektywy oraz innym prawodawstwem wspólnotowym dotyczącym ochrony środowiska. W szczególności w trakcie procedur oceny, planowania lub koncesjonowania instalacji wytwarzających energię ze źródeł odnawialnych państwa członkowskie powinny uwzględniać całość prawodawstwa wspólnotowego w zakresie ochrony środowiska, a także udział odnawialnych źródeł energii w spełnianiu celów dotyczących środowiska i zmiany klimatu, zwłaszcza w porównaniu z instalacjami wytwarzającymi energię ze źródeł nieodnawialnych.

(45)

Krajowe specyfikacje techniczne i inne wymagania wchodzące w zakres dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (13) związane na przykład z poziomami jakości, metodami badań lub warunkami użytkowania nie powinny stwarzać przeszkód dla handlu urządzeniami i systemami wykorzystującymi energię odnawialną. Dlatego systemy wsparcia dla energii ze źródeł odnawialnych nie powinny wyznaczać krajowych specyfikacji technicznych innych od istniejących norm wspólnotowych ani wymagać, aby objęte wsparciem urządzenia lub systemy były certyfikowane lub badane w określonym miejscu lub przez określony podmiot.

(46)

Państwa członkowskie powinny rozważyć mechanizmy promocji systemów lokalnego ogrzewania i chłodzenia zasilanych z energii ze źródeł odnawialnych.

(47)

Na poziomie krajowym i regionalnym zasady i obowiązki dotyczące minimalnych wymogów dotyczących stosowania energii ze źródeł odnawialnych w nowych i wyremontowanych budynkach doprowadziły do znacznego wzrostu użytkowania energii ze źródeł odnawialnych. Działania te powinny być wspierane w szerszym kontekście wspólnotowym, podobnie jak bardziej wydajne zastosowania wykorzystujące energię ze źródeł odnawialnych w przepisach i kodeksach budowlanych.

(48)

W celu ułatwienia i przyspieszenia ustalania minimalnych poziomów zużycia energii ze źródeł odnawialnych w budynkach państwa członkowskie powinny zapewnić, że takie poziomy osiąga się poprzez włączanie czynnika energii ze źródeł odnawialnych w osiąganie minimalnych wymagań wydajności energetycznej zgodnie z dyrektywą 2002/91/WE, odnoszących się do optymalnej z punktu widzenia kosztów redukcji emisji dwutlenku węgla na budynek.

(49)

Luki informacyjne i szkoleniowe, zwłaszcza w sektorze ogrzewania i chłodzenia, powinny zostać usunięte, aby zachęcić do wykorzystywania energii ze źródeł odnawialnych.

(50)

W zakresie, w jakim dostęp do zawodu instalatora lub wykonywanie tego zawodu podlegają regulacjom, warunki uznawania kwalifikacji zawodowych są ustanowione dyrektywą 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (14). Dlatego niniejsza dyrektywa ma zastosowanie bez uszczerbku dla dyrektywy 2005/36/WE.

(51)

Podczas gdy dyrektywa 2005/36/WE określa wymagania w zakresie wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych, w tym również wymagania dla architektów, należy zadbać o to, aby architekci i planiści we właściwy sposób uwzględniali wykorzystanie optymalnego połączenia odnawialnych źródeł energii i wysokowydajnych technologii w swoich planach i projektach. Państwa członkowskie powinny zatem przedstawić wyraźne wytyczne w tym zakresie. Powinno to odbyć się bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2005/36/WE, a w szczególności jej art. 46 i 49.

(52)

Gwarancje pochodzenia, wydane do celów niniejszej dyrektywy, służą wyłącznie jako dowód dla odbiorcy końcowego, że określona część lub ilość energii została wyprodukowana ze źródeł odnawialnych. Gwarancja pochodzenia może być przenoszona przez jednego posiadacza na innego niezależnie od energii, do której się odnosi. Jednak aby zapewnić, że jednostka energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii jest okazywana odbiorcy tylko raz, należy unikać podwójnego liczenia i podwójnego okazywania gwarancji pochodzenia. Energia ze źródeł odnawialnych, której gwarancja pochodzenia została sprzedana osobno przez producenta, nie powinna być okazywana lub sprzedawana odbiorcy końcowemu jako energia ze źródeł odnawialnych. Istotne jest, aby odróżniać zielone certyfikaty stosowane w systemach wsparcia od gwarancji pochodzenia.

(53)

Należy pozwolić, aby powstający rynek detaliczny energii z odnawialnych źródeł energii przyczyniał się do budowy nowych instalacji energii ze źródeł odnawialnych. Państwa członkowskie powinny więc mieć możliwość wymagania, aby dostawcy energii elektrycznej ujawniający swój koszyk energetyczny odbiorcom końcowym zgodnie z art. 3 ust. 6 dyrektywy 2003/54/WE uwzględniali minimalny udział gwarancji pochodzenia z niedawno wybudowanych instalacji wytwarzających energię ze źródeł odnawialnych, pod warunkiem że taki wymóg pozostaje w zgodzie z prawem wspólnotowym.

(54)

Ważne jest, aby udzielać informacji, w jaki sposób energia elektryczna jest rozdzielana odbiorcom końcowym, zgodnie z art. 3 ust. 6 dyrektywy 2003/54/WE. Aby poprawić jakość tych przekazywanych konsumentom informacji, szczególnie jeżeli chodzi o ilość energii ze źródeł odnawialnych produkowanej przez nowe instalacje, Komisja powinna ocenić skuteczność środków podejmowanych przez państwa członkowskie.

(55)

W dyrektywie 2004/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie wspierania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii (15) stworzono gwarancje pochodzenia potwierdzające pochodzenie energii elektrycznej wytworzonej w wysoko efektywnych zakładach kogeneracyjnych. Takie gwarancje pochodzenia nie mogą być wykorzystywane do ujawniania zużycia energii ze źródeł odnawialnych zgodnie z art. 3 ust. 6 dyrektywy 2003/54/WE, ponieważ mogłoby to skutkować podwójnym liczeniem i podwójnym ujawnianiem.

(56)

Gwarancje pochodzenia same w sobie nie dają prawa do korzystania z krajowych systemów wsparcia.

(57)

Istnieje potrzeba wsparcia włączenia energii ze źródeł odnawialnych do sieci przekazu i dystrybucji, a także wykorzystania systemów magazynowania energii do zintegrowanego tymczasowego wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych.

(58)

Należy przyspieszyć rozwój projektów w dziedzinie energii ze źródeł odnawialnych, w tym projektów w dziedzinie energii ze źródeł odnawialnych o znaczeniu europejskim opracowywanych w ramach programu transeuropejskiej sieci energetycznej (TEN-E). W tym celu Komisja powinna również przeanalizować, w jaki sposób można poprawić finansowanie takich projektów. Należy zwrócić szczególną uwagę na te projekty w zakresie energii ze źródeł odnawialnych, które przyczynią się do znacznego wzrostu bezpieczeństwa dostaw energii we Wspólnocie i krajach sąsiadujących.

(59)

Wzajemne połączenia między sieciami poszczególnych krajów ułatwiają włączanie energii elektrycznej pochodzącej z odnawialnych źródeł energii. Oprócz łagodzenia zmienności, połączenia międzysieciowe mogą prowadzić do zmniejszenia kosztów bilansowania, dzięki obniżeniu cen wspierać prawdziwą konkurencję oraz prowadzić do rozwoju sieci. Wspólne korzystanie ze zdolności przesyłowej i jej optymalne wykorzystanie mogłyby pomóc uniknąć wygórowanej potrzeby budowania nowych obiektów.

(60)

Priorytetowy dostęp i gwarantowany dostęp do energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii są ważne z punktu widzenia zintegrowania odnawialnych źródeł energii z wewnętrznym rynkiem energii elektrycznej, co jest zgodne z art. 11 ust. 2 i rozwija istotę art. 11 ust. 3 dyrektywy 2003/54/WE. Wymogi dotyczące utrzymania niezawodności i bezpieczeństwa sieci i zasad dysponowania mogą być różne w zależności od specyfiki sieci krajowej i warunków jej bezpiecznej eksploatacji. Priorytetowy dostęp do sieci daje podłączonym do sieci producentom energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii pewność, że w każdej chwili będą mogli sprzedawać i przesyłać energię elektryczną ze źródeł odnawialnych zgodnie z zasadami podłączenia, kiedy tylko dostępne będzie źródło. W przypadku gdy energia elektryczna z odnawialnych źródeł energii zostanie wprowadzona na rynek transakcji natychmiastowych, gwarantowany dostęp zapewni, że cała sprzedawana i wspierana energia elektryczna uzyska dostęp do sieci, co pozwoli na wykorzystanie maksymalnej ilości energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych wytworzonej w instalacjach podłączonych do sieci. Jednakże nie oznacza to żadnego zobowiązania po stronie państw członkowskich do wspierania lub wprowadzania obowiązku zakupu energii ze o źródeł odnawialnych energii. W innych systemach określa się stałą cenę na energię elektryczną z odnawialnych źródeł energii, zwykle w połączeniu z nałożeniem na operatora systemu obowiązku zakupu. W takim przypadku dostęp priorytetowy jest już przyznany.

(61)

W niektórych okolicznościach nie ma możliwości zapewnienia pełnego przesyłu i dystrybucji energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii bez uszczerbku dla niezawodności lub bezpieczeństwa istniejącej sieci energetycznej. W takich okolicznościach właściwe może być wypłacenie producentom rekompensaty finansowej. Niemniej jednak cele niniejszej dyrektywy wymagają, aby następował stały wzrost przesyłu i dystrybucji energii elektrycznej produkowanej z odnawialnych źródeł energii, a jednocześnie aby nie miało to wpływu na niezawodność lub bezpieczeństwo sieci. W tym celu państwa członkowskie powinny podjąć odpowiednie środki, aby umożliwić większy udział w rynku energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii, m.in. przez uwzględnienie specyfiki zmiennych zasobów i zasobów, których w obecnej chwili nie można jeszcze magazynować. W zakresie wymaganym przez cele określone w niniejszej dyrektywie należy jak najszybciej zezwolić na przyłączenie nowych instalacji produkujących energię ze źródeł odnawialnych. Aby przyspieszyć procedury przyłączania do sieci, państwa członkowskie mogą przewidzieć możliwość przyłączenia na zasadach pierwszeństwa lub zastrzeżonego podłączenia do zdolności nowych instalacji wytwarzających energię elektryczną z odnawialnych źródeł energii.

(62)

Koszty przyłączenia do sieci energetycznej i gazowej nowych producentów energii elektrycznej i gazu z odnawialnych źródeł energii powinny mieć charakter obiektywny, przejrzysty i niedyskryminujący; właściwie uwzględnione powinny być korzyści, jakie daje sieci energetycznej i gazowej przyłączenie nowych producentów energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz lokalnych producentów gazu z odnawialnych źródeł energii.

(63)

Producenci energii elektrycznej, którzy chcą eksploatować zasoby energii ze źródeł odnawialnych w peryferyjnych regionach Wspólnoty, szczególnie w regionach wyspiarskich i regionach o niskiej gęstości zaludnienia, powinni w miarę możliwości korzystać z umiarkowanych kosztów przyłączenia, aby zagwarantować, że nie znajdą się oni w zbyt niekorzystnej sytuacji w porównaniu do producentów, którzy umiejscowieni są w leżących bardziej centralnie i w bardziej uprzemysłowionych regionach o większej gęstości zaludnienia.

(64)

Dyrektywa 2001/77/WE określa ramy dla włączenia energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii do sieci. Niemniej jednak rzeczywiście osiągnięty stopień włączenia tej energii do sieci jest bardzo różny w poszczególnych państwach członkowskich. Z tego powodu konieczne jest wzmocnienie ram i dokonywanie okresowego przeglądu ich stosowania na poziomie krajowym.

(65)

Produkcja biopaliw powinna być zrównoważona. Dlatego też biopaliwa stosowane do celów określonych w niniejszej dyrektywie oraz biopaliwa, które korzystają z krajowych systemów wsparcia, powinny spełniać kryteria zrównoważonego rozwoju.

(66)

W kontekście niniejszej dyrektywy Wspólnota powinna podjąć odpowiednie działania, obejmujące wsparcie kryteriów zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do użycia biopaliw oraz rozwój biopaliw drugiej i trzeciej generacji we Wspólnocie i na całym świecie, a także wzmocnienie badań w dziedzinie rolnictwa i rozwoju wiedzy w tych dziedzinach.

(67)

Wprowadzenie kryteriów zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw nie doprowadzi do osiągnięcia zamierzonego celu, jeśli produkty niespełniające kryteriów zamiast jako biopaliwa będą wykorzystywane jako biopłyny w sektorze ogrzewania lub energii elektrycznej. Z tego powodu kryteria zrównoważonego rozwoju powinny mieć również zastosowanie ogólnie do biopłynów.

(68)

Rada Europejska w marcu 2007 r. wezwała Komisję do przedłożenia wniosku dotyczącego nowej kompleksowej dyrektywy w sprawie wykorzystania wszystkich odnawialnych źródeł energii, który mógłby zawierać kryteria i przepisy zapewniające zrównoważoną produkcję i wykorzystywanie bioenergii. Takie kryteria zrównoważonego rozwoju powinny tworzyć spójną część szerszego systemu obejmującego wszelkie biopłyny, a nie jedynie biopaliwa. Należy zatem zawrzeć w niniejszej dyrektywie wspomniane kryteria zrównoważonego rozwoju. W celu zapewnienia spójnego podejścia pomiędzy polityką energetyczną i polityką ochrony środowiska oraz w celu uniknięcia dodatkowych kosztów dla przedsiębiorstw oraz niejednolitej sytuacji pod względem norm środowiskowych, wynikającej z niespójnego podejścia, kluczowe jest, aby określić takie same kryteria zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do użycia biopaliw dla celów niniejszej dyrektywy, z jednej strony, i dyrektywy 98/70/WE, z drugiej strony, dla celów. Z tych samych przyczyn powinno się unikać podwójnej sprawozdawczości w tym kontekście. Ponadto Komisja i właściwe organy krajowe powinny koordynować swoją działalność w ramach Komitetu właściwego w kwestiach zrównoważonego rozwoju. Komisja powinna ponadto dokonać w 2009 r. przeglądu możliwości włączenia innych zastosowań biomasy i mających do nich zastosowanie warunków.

(69)

Wzrastające światowe zapotrzebowanie na biopaliwa i biopłyny oraz zachęty do ich stosowania przewidziane w niniejszej dyrektywie nie powinny zachęcać do niszczenia terenów o dużej bioróżnorodności. Takie wyczerpywalne zasoby, których znaczenie dla ludzkości zostało uznane przez różnorodne instrumenty międzynarodowe, powinny być chronione. Konsumenci we Wspólnocie uznaliby ponadto za niedopuszczalne z etycznego punktu widzenia, aby rosnące stosowanie biopaliw i biopłynów mogło prowadzić do niszczenia terenów o dużej bioróżnorodności. Z tych powodów konieczne jest określenie kryteriów zrównoważonego rozwoju gwarantujących, że biopaliwa i biopłyny będą kwalifikować się do objęcia zachętami jedynie wtedy, kiedy istnieje gwarancja, że nie pochodzą one z terenów o dużej bioróżnorodności lub w przypadku obszarów wyznaczonych do celów ochrony przyrody lub ochrony rzadkich lub zagrożonych ekosystemów lub gatunków, gdy właściwy organ wykaże, że produkcja surowców nie narusza tych celów. Zgodnie z kryteriami zrównoważonego rozwoju las powinien być uznawany za las o dużej różnorodności biologicznej, jeżeli jest to las pierwotny zgodnie z definicją stosowaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) w ocenie światowych zasobów leśnych, powszechnie stosowaną przez państwa na całym świecie, dla określenia obszar zajmowany przez las pierwotny lub jeżeli jest chroniony przepisami krajowymi dotyczącymi ochrony przyrody. Powinien on obejmować obszary, na których zbierane są niedrzewne produkty leśne, pod warunkiem że skutki działalności człowieka są tam niewielkie. Innych rodzajów lasów określonych przez FAO, takich jak modyfikowane lasy naturalne, lasy półnaturalne i plantacje, nie należy uważać za lasy pierwotne. Ponadto, mając na uwadze dużą bioróżnorodność niektórych obszarów trawiastych, zarówno w klimacie umiarkowanym, jak i zwrotnikowym, w tym sawann, stepów, formacji krzewiastych i prerii o dużej bioróżnorodności, należy uniemożliwić objęcie zachętami przewidzianymi w niniejszej dyrektywie biopaliw wyprodukowanych z surowców pochodzących z takich terenów. Komisja powinna ustanowić odpowiednie kryteria oraz zakresy geograficzne w celu określenia takich wysoko bioróżnorodnych obszarów trawiastych zgodnie z najlepszymi dostępnymi dowodami naukowymi i odnośnymi standardami międzynarodowymi.

(70)

Jeżeli tereny zasobne w pierwiastek węgla znajdujący się w glebie lub roślinności zostaną przekształcone pod uprawę surowców do produkcji biopaliw lub biopłynów, część magazynowanego pierwiastka węgla zostanie zasadniczo uwolniona do atmosfery, prowadząc do wytworzenia dwutlenku węgla. Wynikający z tego negatywny wpływ gazów cieplarnianych może przewyższać pozytywny wpływ gazów cieplarnianych wynikający ze stosowania biopaliw lub biopłynów w niektórych przypadkach nawet w zasadniczy sposób. Dlatego przy obliczaniu oszczędności w zakresie emisji gazów cieplarnianych w przypadku poszczególnych biopaliw i biopłynów uwzględniane powinny być wszystkie skutki uwalniania pierwiastka węgla do atmosfery, do którego doszło w wyniku takiego przekształcenia. Jest to konieczne, aby zagwarantować, że przy obliczeniach ograniczeń w zakresie emisji gazów cieplarnianych uwzględniane są łączne skutki uwalnianego do atmosfery pierwiastka węgla, będące rezultatem stosowania biopaliw i biopłynów.

(71)

Obliczając wpływ przekształcenia terenów na gazy cieplarniane, podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość korzystania z rzeczywistych wartości ilości pierwiastka węgla związanych z referencyjnym użytkowaniem terenu i użytkowaniem terenu po jego przekształceniu. Powinny również móc stosować wartości standardowe. Właściwą podstawę takich wartości standardowych stanowi praca Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu. Obecnie praca ta nie została przedstawiona w postaci pozwalającej na bezpośrednie zastosowanie przez podmioty gospodarcze. W związku z tym Komisja powinna w oparciu o tę pracę ustalić wytyczne służące za podstawę obliczania zmian ilości pierwiastka węgla dla celów niniejszej dyrektywy, w tym zmian dotyczących obszarów zalesionych z pokryciem powierzchni przez korony drzew pomiędzy 10 % a 30 %, sawann, formacji krzewiastych i prerii.

(72)

Właściwe jest, by Komisja opracowała metodologię w celu oceny wpływu melioracji torfowisk na emisje gazów cieplarnianych.

(73)

Tereny nie powinny być przekształcane pod uprawę biopaliw, jeżeli uwolniony w wyniku przekształcenia pierwiastek węgla nie mógłby w rozsądnym okresie czasu, przy uwzględnieniu pilnego charakteru problemu zmian klimatycznych, zostać zrównoważony przez ograniczenie emisji gazów cieplarnianych powstałych w wyniku produkcji biopaliw i biopłynów. Zapobiegłoby to prowadzeniu przez podmioty gospodarcze niepotrzebnie pracochłonnych badań oraz przekształcaniu terenów zasobnych w pierwiastek węgla, które okazałyby się niewłaściwe do uprawy surowców do produkcji biopaliw i biopłynów. Rejestry światowych ilości pierwiastka węgla wskazują, że tereny podmokłe oraz obszary stale zalesione z pokryciem powierzchni przez korony drzew powyżej 30 % powinny należeć do tej kategorii. Należy również włączyć do niej obszary zalesione z pokryciem powierzchni przez korony drzew pomiędzy 10 % a 30 %, chyba że istnieją dowody na to, że ilości pierwiastka węgla są wystarczająco niskie, aby uzasadnić przekształcenie tych obszarów zgodnie z zasadami ustalonymi w niniejszej dyrektywie. W odniesieniu do obszarów podmokłych powinno się uwzględniać definicję ustanowioną w Konwencji na temat terenów podmokłych posiadających międzynarodowe znaczenie, w szczególności jako siedlisk ptactwa wodnego, przyjętej w dniu 2 lutego 1971 r. w Ramsar.

(74)

Zachęty przewidziane w niniejszej dyrektywie będą sprzyjać zwiększeniu produkcji biopaliw i biopłynów na całym świecie. W przypadku gdy biopaliwa i biopłyny są produkowane z surowców uprawianych na terytorium Wspólnoty, powinny one być także zgodne ze wspólnotowymi wymaganiami w zakresie ochrony środowiska w odniesieniu do rolnictwa, w tym wymaganiami dotyczącymi ochrony jakości wód gruntowych i powierzchniowych, oraz wymaganiami społecznymi. Istnieje jednak obawa, że produkcja biopaliw i biopłynów w niektórych państwach trzecich może nie spełniać minimalnych wymagań środowiskowych lub społecznych. Aby propagować zrównoważoną produkcję biopaliw i biopłynów na całym świecie, należy zatem działać na rzecz opracowania wielostronnych i dwustronnych umów oraz dobrowolnych międzynarodowych lub krajowych systemów, które uwzględniają główne kwestie środowiskowe i społeczne. W przypadku braku takich umów lub systemów państwa członkowskie powinny wymagać, aby sprawozdania dotyczące tych kwestii przedstawiały podmioty gospodarcze.

(75)

Wymagania dotyczące systemu zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do zastosowań biomasy do celów energetycznych, z wyjątkiem biopaliw i biopłynów, powinny zostać przeanalizowane przez Komisję w 2009 r. przy uwzględnieniu konieczności gospodarowania zasobami biomasy w zrównoważony sposób.

(76)

Kryteria zrównoważonego rozwoju będą skuteczne tylko wtedy, jeżeli doprowadzą do zmian w postępowaniu uczestników rynku. Zmiany te nastąpią dopiero wtedy, gdy biopaliwa i biopłyny spełniające te kryteria będą mogły być sprzedawane po wyższej cenie w porównaniu do tych, które ich nie spełniają. Zgodnie z metodą bilansu masy, służącą sprawdzeniu zgodności, istnieje fizyczny związek między produkcją biopaliw i biopłynów spełniających kryteria zrównoważonego rozwoju a wykorzystaniem biopaliw i biopłynów we Wspólnocie, prowadzący do właściwej równowagi między podażą a popytem i gwarantujący różnicę w cenie, która jest większa niż w systemach, w których takiego związku nie ma. Dlatego w celu zagwarantowania możliwości sprzedaży biopaliw spełniających kryteria zrównoważonego rozwoju po wyższej cenie do sprawdzania zgodności należy stosować metodę bilansu masy. Powinno to zagwarantować możliwość sprzedaży biopaliw i biopłynów spełniających kryteria zrównoważonego rozwoju po wyższej cenie, przy zachowaniu integralności metody i jednoczesnym uniknięciu nadmiernych obciążeń dla przemysłu. Inne metody weryfikacji powinny jednak zostać zbadane.

(77)

W odpowiednich przypadkach Komisja powinna należycie uwzględnić milenijną ocenę ekosystemów, zawierającą wartościowe dane dotyczące ochrony przynajmniej tych obszarów, które zapewniają podstawowe usługi ekosystemowe w sytuacjach krytycznych, takie jak ochrona działów wodnych i kontrola erozji.

(78)

Należy monitorować wpływ uprawy biomasy wynikający np. ze zmian użytkowania gruntów, w tym przenoszenia upraw i wprowadzania obcych gatunków inwazyjnych, oraz wpływ innych czynników na bioróżnorodność, jak również czynniki wpływające na produkcję żywności i poziom dobrobytu na danym obszarze. Komisja powinna uwzględniać wszystkie użyteczne źródła informacji, również mapę głodu na świecie opracowaną przez FAO. Biopaliwa należy promować w sposób sprzyjający zwiększaniu produkcyjności rolnictwa i wykorzystywaniu terenów zdegradowanych.

(79)

W interesie Wspólnoty leży działanie na rzecz opracowania wielostronnych i dwustronnych umów oraz dobrowolnych międzynarodowych lub krajowych systemów, które określają normy dla zrównoważonej produkcji biopaliw i biopłynów i poświadczają spełnianie tych norm przez produkcję biopaliw i biopłynów. Z tego powodu należy ustanowić przepis uznający takie umowy lub systemy za dostarczające wiarygodnych dowodów i danych, pod warunkiem że spełniają one odpowiednie normy wiarygodności, przejrzystości i niezależności audytu.

(80)

Konieczne jest ustanowienie jasnych zasad dotyczących obliczania emisji gazów cieplarnianych z biopaliw i biopłynów i ich odpowiedników kopalnych.

(81)

Produkty uboczne z produkcji i stosowania paliw powinny być uwzględniane przy obliczaniu emisji gazów cieplarnianych. Metoda substytucyjna jest właściwa do celów analizy politycznej, lecz nie do regulacji w odniesieniu do poszczególnych operatorów gospodarczych i poszczególnych partii paliw transportowych. W tych przypadkach najwłaściwszą metodą jest metoda alokacji energii, ponieważ jest ona łatwa w stosowaniu i dająca się przewidzieć w czasie, która ogranicza do minimum zachęty przynoszące efekty odwrotne do zamierzonych i daje wyniki, które są zasadniczo porównywalne z zakresem wyników uzyskiwanych w przypadku stosowania metody substytucyjnej. Do celów analizy politycznej Komisja powinna w swoich sprawozdaniach również podawać wyniki uzyskane przy zastosowaniu metody substytucyjnej.

(82)

W celu uniknięcia niewspółmiernych obciążeń administracyjnych należy ustanowić wykaz wartości standardowych dla powszechnych ścieżek produkcji biopaliw, wykaz ten należy aktualizować i rozszerzać, gdy będą udostępniane nowe wiarygodne dane. W odniesieniu do biopaliw i biopłynów operatorzy gospodarczy powinni zawsze mieć możliwość powołania się na poziom ograniczenia emisji gazów cieplarnianych określony w tym wykazie. W przypadku gdy wartość standardowa dla oszczędności emisji gazów cieplarnianych dla danej ścieżki produkcji jest niższa niż wymagany minimalny poziom ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, producenci pragnący wykazać zgodność z tym poziomem minimalnym powinni mieć obowiązek wykazania, że rzeczywiste emisje ze stosowanego przez nich procesu produkcji są niższe niż emisje, które zostały przyjęte przy obliczeniach wartości standardowych.

(83)

Dane wykorzystywane do obliczania wartości standardowych powinny być uzyskiwane z niezależnych źródeł naukowych i odpowiednio aktualizowane, w miarę jak te źródła dokonują dalszych postępów w pracach. Komisja powinna zachęcać te źródła do uwzględniania w aktualizacjach ich prac emisji pochodzących z upraw, wpływu warunków regionalnych i klimatycznych, wpływu upraw prowadzonych przy użyciu zrównoważonych rolnych i ekologicznych metod upraw, a także wkładu naukowego producentów we Wspólnocie i w państwach trzecich oraz wkładu społeczeństwa obywatelskiego.

(84)

Aby nie zachęcać do uprawy surowców do produkcji biopaliw i biopłynów w miejscach, gdzie prowadziłoby to do wysokich emisji gazów cieplarnianych, stosowanie wartości standardowych w uprawach powinno być ograniczone do regionów, co do których taki wpływ można wiarygodnie wykluczyć. Jednak aby uniknąć niewspółmiernych obciążeń administracyjnych, państwa członkowskie powinny określić krajowe lub regionalne średnie poziomy emisji pochodzących z upraw, w tym emisji związanych ze stosowaniem nawozów.

(85)

Na świecie rośnie popyt na surowce rolne. Jedną z odpowiedzi na ten rosnący popyt będzie zwiększenie powierzchni gruntów rolnych. Rekultywacja terenów, które zostały poważnie zdegradowane lub silnie zanieczyszczone i w obecnym stanie nie mogą być wykorzystywane do celów rolnych, jest sposobem na zwiększenie powierzchni gruntów rolnych dostępnych pod uprawy. System zrównoważonego rozwoju powinien zachęcać do użytkowania rekultywowanych terenów zdegradowanych ze względu na fakt, iż szersze użycie biopaliw i biopłynów przyczyni się do zwiększonego zapotrzebowania na produkty rolne. Nawet jeśli biopaliwa jako takie będą wytwarzane z surowców pochodzących z terenów uprawnych, wzrost netto zapotrzebowania na uprawy wynikający z promocji biopaliw może prowadzić do wzrostu netto w wielkości obszarów upraw. Mogłoby to mieć wpływ na obszary o dużych ilościach pierwiastka węgla, co skutkowałoby destrukcyjną utratą ilości pierwiastka węgla. Aby zmniejszyć to ryzyko, należy wprowadzić środki towarzyszące, które będą sprzyjały zwiększaniu wskaźnika produkcyjności ziemi już stosowanej pod uprawy, wykorzystanie terenów zdegradowanych oraz przyjęcie wymogów zrównoważonego rozwoju, porównywalnych do tych, które określono w niniejszej dyrektywie w sprawie zużycia biopaliw we Wspólnocie, w innych wykorzystujących biopaliwa państwach. Komisja powinna opracować konkretną metodologię w celu zminimalizowania emisji gazów cieplarnianych spowodowane pośrednimi zmianami użytkowania gruntów. W tym celu Komisja powinna przeanalizować, w oparciu o najlepsze dostępne dowody naukowe, w szczególności włączenie czynnika pośrednich zmian użytkowania gruntów do obliczania emisji gazów cieplarnianych i potrzebę zachęcania do korzystania z biopaliw, które zmniejszają wpływ zmian użytkowania gruntów i poprawiają zrównoważony charakter biopaliw w odniesieniu do pośrednich zmian użytkowania gruntów. Przy opracowywaniu tej metodologii Komisja powinna między innymi odnieść się do potencjalnych skutków pośrednich zmian użytkowania gruntów, wynikających z wykorzystania biopaliw produkowanych z niespożywczego materiału celulozowego i z materiału lignocelulozowego.

(86)

Aby umożliwić osiągnięcie celu przewidującego odpowiedni udział biopaliw w rynku, konieczne jest zapewnienie wprowadzenia do obrotu mieszanek oleju napędowego o wyższej zawartości biodiesla niż jest to przewidziane w normie EN590/2004.

(87)

Aby zapewnić opłacalność ekonomiczną biopaliw, które prowadzą do dywersyfikacji stosowanych surowców, znaczenie takich biopaliw powinno zostać zwiększone w kontekście krajowych zobowiązań dotyczących biopaliw.

(88)

Konieczna jest regularna sprawozdawczość w celu zapewnienia stałego ukierunkowania na postępy w rozwijaniu energii ze źródeł odnawialnych na poziomie krajowym i wspólnotowym. Należy wymagać stosowanie zharmonizowanego wzoru krajowych planów działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych, które powinny przedstawić państwa członkowskie. Takie plany mogłyby zawierać szacunkowe koszty i zyski przewidywanych środków, środki dotyczące konieczne rozszerzenia lub wzmocnienia istniejącej sieci infrastruktury, szacunkowe koszty i korzyści rozwoju energii ze źródeł odnawialnych przekraczającego poziom wymagany na podstawie kursu orientacyjnego, informacje o krajowych systemach wsparcia oraz informacje o wykorzystaniu energii ze źródeł odnawialnych w nowych lub wyremontowanych budynkach.

(89)

Przy opracowywaniu systemów wsparcia państwa członkowskie mogą zachęcać do stosowania biopaliw dających dodatkowe korzyści, w tym korzyści wynikające z dywersyfikacji, oferowane przez biopaliwa wytworzone z odpadów, pozostałości, niespożywczego materiału celulozowego, materiału lignocelulozowego, alg, a także nienawadnianych roślin uprawianych na terenach jałowych w celu przeciwdziałania pustynnieniu, przez odpowiednie uwzględnienie różnych kosztów wytwarzania energii z tradycyjnych biopaliw, z jednej strony, i tych biopaliw, które dają dodatkowe korzyści, z drugiej strony. Państwa członkowskie mogą zachęcać do inwestycji na rzecz badań i rozwoju takich i innych technologii energii odnawialnych, które potrzebują czasu, aby stać się konkurencyjne.

(90)

Podczas wdrażania niniejszej dyrektywy należy uwzględniać, w stosownych przypadkach, postanowienia Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, w szczególności zgodnie z ich wykonywaniem na mocy dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji o środowisku (16).

(91)

Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (17).

(92)

W szczególności Komisji powinny zostać przyznane uprawnienia do przyjęcia zasad metodologicznych i wartości niezbędnych do dokonania oceny, czy w odniesieniu do biopaliw i biopłynów zostały spełnione kryteria zrównoważonego rozwoju, do dostosowania zawartości energii w paliwach transportowych do postępu naukowo-technicznego, do ustanowienia kryteriów i zasięgu geograficznego dla określania wysokiego poziomu bioróżnorodnych terenów trawiastych oraz do ustanowienia szczegółowych definicji terenów wysoce zdegradowanych lub zanieczyszczonych. Ponieważ środki te mają zakres ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, w tym poprzez dodanie nowych elementów innych niż istotne, środki te muszą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą ustanowioną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(93)

Przepisy dyrektywy 2001/77/WE i dyrektywy 2003/30/WE pokrywające się z przepisami niniejszej dyrektywy powinny zostać wykreślone od najpóźniejszego możliwego momentu przewidzianego na transpozycję niniejszej dyrektywy. Przepisy dotyczące celów na 2010 r. i sprawozdawczości za ten rok powinny obowiązywać do końca 2011 r. Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2001/77/WE i dyrektywę 2003/30/WE.

(94)

Ponieważ środki przewidziane w art. 17–19 mają również wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego przez zharmonizowanie kryteriów zrównoważonego rozwoju dla biopaliw i biopłynów do celów rachunkowości niniejszej dyrektywy i dzięki temu ułatwienie, zgodnie z art. 17 ust. 8, handlu biopaliwami i biopłynami, które spełniają te warunki, między państwami członkowskimi, środki te są oparte na art. 95 Traktatu.

(95)

System kryteriów zrównoważonego rozwoju nie powinien stanowić dla państw członkowskich przeszkody w uwzględnianiu w ich krajowych systemach wsparcia wyższych kosztów produkcji biopaliw i biopłynów, które przynoszą korzyści przewyższające wartości minimalne określone w systemie kryteriów zrównoważonego rozwoju.

(96)

Ponieważ ogólne cele niniejszej dyrektywy, mianowicie osiągnięcie 20 % udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto we Wspólnocie oraz 10 % udziału energii ze źródeł odnawialnych w użyciu energii w transporcie w każdym państwie członkowskim do 2020 r., nie mogą zostać w wystarczającym stopniu osiągnięte przez państwa członkowskie i w związku z tym mogą, z uwagi na rozmiar i efekty działania, zostać lepiej osiągnięte na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości, jak określono w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia zamierzonych celów.

(97)

Zachęca się państwa członkowskie, aby zgodnie z punktem 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (18), w interesie własnym i Wspólnoty, sporządzały własne tabele ilustrujące w miarę możliwości współzależności między niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji oraz podawały je do wiadomości publicznej,

a)

„energia ze źródeł odnawialnych” oznacza energię z odnawialnych źródeł niekopalnych, a mianowicie energię wiatru, energię promieniowania słonecznego, energię aerotermalną, geotermalną i hydrotermalną i energię oceanów, hydroenergię, energię pozyskiwaną z biomasy, gazu pochodzącego z wysypisk śmieci, oczyszczalni ścieków i ze źródeł biologicznych (biogaz);

b)

„energia aerotermalna” oznacza energię magazynowaną w postaci ciepła w powietrzu w danym obszarze;

c)

„energia geotermalna” oznacza energię składowaną w postaci ciepła pod powierzchnią ziemi;

d)

„energia hydrotermalna” oznacza energię składowaną w postaci ciepła w wodach powierzchniowych;

e)

„biomasa” oznacza ulegającą biodegradacji część produktów, odpadów lub pozostałości pochodzenia biologicznego z rolnictwa (łącznie z substancjami roślinnymi i zwierzęcymi), leśnictwa i związanych działów przemysłu, w tym rybołówstwa i akwakultury, a także ulegającą biodegradacji część odpadów przemysłowych i miejskich;

f)

„końcowe zużycie energii brutto” oznacza towary energetyczne dostarczane do celów energetycznych przemysłowi, sektorowi transportowemu, gospodarstwom domowym, sektorowi usługowemu, w tym świadczącemu usługi publiczne, rolnictwu, leśnictwu i rybołówstwu, łącznie ze zużyciem energii elektrycznej i ciepła przez przemysł energetyczny na wytwarzanie energii elektrycznej i ciepła oraz łącznie ze stratami energii elektrycznej i ciepła podczas dystrybucji i przesyłania;

g)

„system lokalnego ogrzewania” lub „lokalnego chłodzenia” oznacza dystrybucję energii termicznej w postaci pary, gorącej wody lub schłodzonych płynów, z centralnego źródła produkcji przez sieć do wielu budynków lub punktów w celu wykorzystania jej do ogrzewania lub chłodzenia pomieszczeń lub procesów;

h)

„biopłyny” oznaczają ciekłe paliwa dla celów energetycznych, innych niż w transporcie, w tym do wytwarzania energii elektrycznej oraz energii ciepła i chłodu, produkowane z biomasy;

i)

„biopaliwa” oznaczają ciekłe lub gazowe paliwa dla transportu, produkowane z biomasy;

j)

„gwarancja pochodzenia” oznacza elektroniczny dokument, który służy wyłącznie jako dowód dla odbiorcy końcowego, że dana część lub ilość energii została wyprodukowana ze źródeł odnawialnych zgodnie z wymogami art. 3 ust. 6 dyrektywy 2003/54/WE;

k)

„system wsparcia” oznacza każdy instrument, system lub mechanizm stosowany przez państwo członkowskie lub grupę państw członkowskich, który promuje wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych dzięki zmniejszeniu kosztów tej energii, zwiększeniu ceny, za którą można ją sprzedać, lub zwiększeniu — poprzez nałożenie obowiązku stosowania energii odnawialnej lub w inny sposób — jej nabywanej ilości. Obejmuje ono pomoc inwestycyjną, zwolnienia z podatków lub ulgi podatkowe, zwrot podatków, systemy wsparcia polegające na nałożeniu obowiązku wykorzystywania energii ze źródeł odnawialnych, w tym również systemy posługujące się zielonymi certyfikatami, oraz systemy bezpośredniego wsparcia cen, w tym gwarantowane ceny zakupu oraz premie opcyjne, lecz nie jest ograniczone do wymienionych środków;

l)

„obowiązek stosowania energii odnawialnej” oznacza krajowy system wsparcia zobowiązujący producentów energii do wytwarzania części energii ze źródeł odnawialnych, zobowiązujący dostawców energii do pokrywania części swoich dostaw przez energię ze źródeł odnawialnych lub zobowiązujący użytkowników energii do pokrywania części swojego zapotrzebowania przez energię ze źródeł odnawialnych. Pojęcie to obejmuje systemy, w których wymogi te można spełnić, stosując zielone certyfikaty;

m)

„wartość rzeczywista” oznacza wartość ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do niektórych lub wszystkich etapów określonego procesu produkcji biopaliw obliczoną zgodnie z metodologią określoną w części C załącznika V;

n)

„wartość typowa” oznacza szacunkową wartość ograniczenia emisji gazów cieplarnianych reprezentatywnego dla danej ścieżki produkcji biopaliw;

o)

„wartość standardowa” oznacza wartość wyprowadzoną z wartości typowej przy zastosowaniu czynników określonych z góry, która może być stosowana zamiast wartości rzeczywistej w pewnych okolicznościach, określonych w niniejszej dyrektywie.

a)

systemy wsparcia;

b)

środki współpracy między poszczególnymi państwami członkowskimi oraz z państwami trzecimi, aby osiągnąć krajowe cele ogólne zgodnie z art. 5–11.

a)

do obliczenia mianownika, tzn. całkowitej ilości energii zużytej w transporcie do celów akapitu pierwszego, uwzględnia się tylko benzynę, olej napędowy i biopaliwa, zużyte w transporcie drogowym i kolejowym, oraz energię elektryczną;

b)

do obliczenia licznika, tzn. ilości energii ze źródeł odnawialnych zużytej w transporcie do celów akapitu pierwszego, uwzględnia się wszystkie rodzaje energii ze źródeł odnawialnych, zużytej we wszystkich rodzajach transportu;

c)

do obliczenia udziału energii elektrycznej produkowanej z odnawialnych źródeł i zużywanej przez wszystkie rodzaje elektrycznych pojazdów na potrzeby lit. a) i b) państwa członkowskie mogą wybrać albo przeciętny udział energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii we Wspólnocie, albo udział energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii w ich własnym kraju, odpowiadający udziałowi zmierzonemu w ciągu dwóch lat poprzedzających rok, o którym mowa. Ponadto do obliczenia ilości energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii zużywanej przez elektryczne pojazdy drogowe uznaje się, że zużycie to równe jest pomnożonej o 2,5 wartości energetycznej przypadającej na pobraną energię elektryczną z odnawialnych źródeł energii.

a)

szacowaną nadwyżkę energii ze źródeł odnawialnych w odniesieniu do orientacyjnego kursu, która mogłaby zostać przekazana innym państwom członkowskim zgodnie z art. 6–11, jak również jego szacunkowy potencjał wspólnych projektów do roku 2020; oraz

b)

szacowane zapotrzebowanie na energię ze źródeł odnawialnych, które do roku 2020 ma być pokrywane inaczej niż z produkcji krajowej.

a)

końcowego zużycia energii elektrycznej brutto z odnawialnych źródeł energii;

b)

końcowego zużycia energii brutto ze źródeł odnawialnych w ciepłownictwie i chłodnictwie; oraz

c)

końcowego zużycia energii ze źródeł odnawialnych w transporcie.

a)

odjąć od ilości energii ze źródeł odnawialnych, która jest brana pod uwagę przy obliczaniu, czy państwo członkowskie dokonujące transferu spełnia wymogi art. 3 ust. 1 i 2; oraz

b)

dodać do ilości energii ze źródeł odnawialnych, która jest brana pod uwagę przy wyliczaniu, czy państwo członkowskie przyjmujące transfer spełnia wymogi art. 3 ust. 1 i 2.

a)

opisuje proponowaną instalację lub wskazuje zmodernizowaną instalację;

b)

określa udział lub ilość energii elektrycznej, ciepła lub chłodu wyprodukowanej w instalacji, która ma zostać uznana na poczet krajowych celi ogólnych innego państwa członkowskiego;

c)

wskazuje państwo członkowskie, na rzecz którego składane jest powiadomienie; oraz

d)

wskazuje okres, w pełnych latach kalendarzowych, podczas którego energia elektryczna, ciepła lub chłodu wyprodukowana w instalacji z odnawialnych źródeł energii ma być uznawana na poczet krajowego celu ogólnego tego innego państwa członkowskiego.

a)

całkowitą ilość energii elektrycznej, ciepła lub chłodu, którą wyprodukowano w odnośnym roku ze źródeł odnawialnych w instalacji będącej przedmiotem powiadomienia złożonego na mocy art. 7; oraz

b)

ilość energii elektrycznej, ciepła lub chłodu, którą wyprodukowano w odnośnym roku z odnawialnych źródeł energii w tej instalacji i która ma zostać uznana na poczet krajowego celu ogólnego innego państwa członkowskiego zgodnie z powiadomieniem.

a)

odjąć od ilości energii elektrycznej, ciepła lub chłodu z odnawialnych źródeł energii branej pod uwagę przy wyliczaniu, czy państwo członkowskie, które wydało pismo powiadamiające na mocy ust. 1, spełnia wymogi; oraz

b)

dodać do ilości energii elektrycznej, ciepła lub chłodu z odnawialnych źródeł energii branej pod uwagę przy wyliczaniu, czy państwo członkowskie, które otrzymało pismo powiadamiające zgodnie z ust. 2, spełnia wymogi.

a)

energia elektryczna jest zużywana we Wspólnocie, wymóg, który uważany jest za spełniony, jeżeli:

b)

energia elektryczna jest produkowana w nowo wybudowanej instalacji, którą oddano do eksploatacji po dniu 25 czerwca 2009, lub w tej części instalacji, którą rozbudowano po tej dacie, w ramach wspólnego projektu, o którym mowa w ust. 1; oraz

c)

ilość produkowanej i eksportowanej energii elektrycznej nie uzyskała innego wsparcia w ramach systemu wsparcia państwa trzeciego niż pomoc inwestycyjna przyznana tej instalacji.

a)

budowa połączenia wzajemnego musi się rozpocząć do dnia 31 grudnia 2016 r.;

b)

nie może istnieć możliwość oddania do eksploatacji połączenia wzajemnego przed dniem 31 grudnia 2020 r.;

c)

możliwe jest oddanie do eksploatacji połączenia wzajemnego przed dniem 31 grudnia 2022 r.;

d)

po oddaniu do eksploatacji połączenie wzajemne będzie wykorzystywane do eksportowania energii pochodzącej z odnawialnych źródeł energii do Wspólnoty zgodnie z ust. 2;

e)

zastosowanie odnosi się do wspólnego projektu, który spełnia kryteria wymienione w ust. 2 lit. b) i c) i będzie realizowany przy wykorzystaniu połączenia wzajemnego po oddaniu do eksploatacji oraz do ilości energii elektrycznej nie większej od ilości, którą eksportować się będzie do Wspólnoty po oddaniu połączenia wzajemnego do eksploatacji.

a)

opisuje proponowaną instalację lub wskazuje zmodernizowaną instalację;

b)

określa udział lub ilość energii elektrycznej produkowanej w instalacji, która ma zostać uznana na poczet krajowych celów ogólnych danego państwa członkowskiego, jak również, z zastrzeżeniem wymogów w zakresie poufności, odpowiednie uzgodnienia finansowe;

c)

wskazuje okres, w pełnych latach kalendarzowych, podczas którego energia elektryczna ma być uznawana na poczet krajowego celu ogólnego tego państwa członkowskiego; oraz

d)

zawiera pisemne uznanie lit. b) i c) przez państwo trzecie, na którego terytorium ma zostać oddana do eksploatacji dana instalacja, oraz udział lub ilość energii elektrycznej wyprodukowanej przez daną instalację, która zostanie wykorzystana na rynku krajowym przez to państwo trzecie.

a)

całkowitą ilość energii elektrycznej, którą wytworzono w odnośnym roku z odnawialnych źródeł energii w instalacji, będącej przedmiotem powiadomienia złożonego na mocy art. 9;

b)

ilość energii elektrycznej, którą wytworzono w danym roku z odnawialnych źródeł energii w tej instalacji i która ma zostać uznana na poczet krajowego celu ogólnego tego państwa zgodnie z warunkami powiadomienia na podstawie art. 9; oraz

c)

dowód spełnienia warunków określonych w art. 9 ust. 2.

a)

dokona statystycznego transferu określonych ilości energii ze źródeł odnawialnych z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego zgodnie z art. 6; lub

b)

ustanowi regułę dystrybucji, którą uznają inne uczestniczące państwa członkowskie i która rozdziela ilości energii ze źródeł odnawialnych między uczestniczącymi państwami członkowskimi. Komisja musi zostać powiadomiona o takiej regule nie później niż trzy miesiące po zakończeniu pierwszego roku, w którym zaczęła ona obowiązywać.

a)

z zastrzeżeniem różnic między państwami członkowskimi pod względem struktury administracyjnej i organizacji, wyraźnego określenia i koordynacji obowiązków administracyjnych organów krajowych, regionalnych i lokalnych w zakresie procedur autoryzacji, certyfikacji i licencjonowania, w tym planowania przestrzennego, łącznie z przejrzystymi terminami rozpatrywania wniosków dotyczących planowania i budowy;

b)

udostępniania na odpowiednim poziomie wyczerpujących informacji na temat rozpatrywania wniosków o pozwolenie i koncesjonowania instalacji wytwarzających energię ze źródeł odnawialnych oraz na temat pomocy udzielanej wnioskodawcom;

c)

usprawnienia i przyspieszenia procedur administracyjnych na odpowiednim poziomie administracyjnym;

d)

obiektywności, przejrzystości, proporcjonalności i niedyskryminacyjnego charakteru zasad autoryzacji, certyfikacji i licencjonowania oraz uwzględnienia w nich charakterystyki poszczególnych technologii energii odnawialnej;

e)

przejrzystości i zasadności w odniesieniu do kosztów opłat administracyjnych uiszczanych przez konsumentów, planistów, architektów, konstruktorów, instalatorów sprzętu i systemów oraz dostawców; oraz

f)

ustanowienia uproszczonych i mniej kłopotliwych procedur autoryzacji, w tym procedury prostego powiadamiania, jeśli pozwalają na to obowiązujące ramy regulacyjne, dla mniejszych projektów oraz w stosownych przypadkach dla zdecentralizowanych urządzeń wytwarzających energię ze źródeł odnawialnych.

a)

źródło energii, z którego energia została wytworzona oraz daty rozpoczęcia i zakończenia jej wytwarzania;

b)

czy dotyczy ona:

c)

tożsamość, lokalizację, rodzaj i moc instalacji, w której wyprodukowano energię;

d)

to, czy i w jakim stopniu instalacja korzystała ze wsparcia inwestycyjnego, czy i w jakim stopniu jednostka energii korzystała w jakikolwiek inny sposób z krajowego systemu wsparcia oraz rodzaj systemu wsparcia;

e)

datę oddania instalacji do eksploatacji;

f)

datę wydania, kraj wydający oraz niepowtarzalny numer identyfikacyjny.

a)

państwa członkowskie zapewniają, że operatorzy systemów przesyłowych i systemów dystrybucji na ich terytorium gwarantują przesył i dystrybucję energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii;

b)

państwa członkowskie zapewniają również priorytetowy dostęp lub gwarantowany dostęp do systemu sieciowego dla energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii;

c)

państwa członkowskie zapewniają, że o ile pozwala na to bezpieczna eksploatacja krajowego systemu elektroenergetycznego i w oparciu o przejrzyste i niedyskryminacyjne kryteria, przy wyborze instalacji wytwarzających energię elektryczną, operatorzy systemów przesyłowych przyznają pierwszeństwo instalacjom wykorzystującym odnawialne źródła energii. Państwa członkowskie zapewniają, by zostały przyjęte odpowiednie środki operacyjne dotyczące sieci i rynku, które zminimalizują ograniczenie energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii. Jeżeli przyjmowane są ważne środki, które ograniczą występowanie energii z odnawialnych źródeł energii, aby zagwarantować bezpieczeństwo krajowego systemu energii elektrycznej oraz bezpieczeństwo dostaw energii, państwa członkowskie zapewniają, by odpowiedzialni operatorzy systemów zgłaszali właściwym organom regulacyjnym zastosowanie tych środków i wskazywali działania naprawcze, które zamierzają podjąć w celu zapobiegania nieodpowiednim ograniczeniom.

a)

wyczerpującej i szczegółowej oceny kosztów związanych z przyłączeniem;

b)

rozsądnego i precyzyjnego harmonogramu przyjęcia i rozpatrzenia wniosku o przyłączenie do sieci;

c)

rozsądnego orientacyjnego harmonogramu każdego proponowanego przyłączenia do sieci.

a)

kontrola zgodności z wymogami niniejszej dyrektywy w odniesieniu do celów krajowych;

b)

kontrola spełnienia obowiązku stosowania energii ze źródeł odnawialnych;

c)

kwalifikowalność do wsparcia finansowego wykorzystania biopaliw i biopłynów.

a)

lasy pierwotne i inne zalesione grunty, czyli lasy i inne zalesione grunty z gatunkami rodzimymi, gdzie nie istnieją wyraźnie widoczne ślady działalności człowieka, a procesy ekologiczne nie zostały w istotny sposób zaburzone;

b)

obszary wyznaczone:

chyba że przedstawiono dowody, że produkcja tych surowców nie narusza tych celów ochrony przyrody;

c)

obszary trawiaste o wysokiej bioróżnorodności, czyli:

a)

tereny podmokłe, czyli tereny pokryte lub nasączone wodą stale lub przez znaczną część roku;

b)

obszary stale zalesiane, czyli obszary obejmujące więcej niż jeden ha z drzewami o wysokości powyżej pięciu metrów i z pokryciem powierzchni przez korony drzew powyżej 30 %, lub drzewami, mogącymi osiągnąć te progi in situ;

c)

obszary obejmujące więcej niż jeden ha z drzewami o wysokości powyżej pięciu metrów i z pokryciem powierzchni przez korony drzew pomiędzy 10 % a 30 %, lub drzewami, mogącymi osiągnąć te progi in situ, chyba że przedstawiono dowody, że obszar przed i po przekształceniu ma taką ilość pierwiastka węgla, że przy zastosowaniu metodologii określonej w części C załącznika V byłyby spełnione warunki określone w ust. 2 niniejszego artykułu.

—

konwencja dotycząca pracy przymusowej lub obowiązkowej (nr 29),

—

konwencja dotycząca wolności związkowej i ochrony praw związkowych (nr 87),

—

konwencja dotycząca stosowania zasad prawa do organizowania się i rokowań zbiorowych (nr 98),

—

konwencja dotycząca jednakowego wynagrodzenia dla pracujących mężczyzn i kobiet za pracę jednakowej wartości (nr 100),

—

konwencja o zniesieniu pracy przymusowej (nr 105),

—

konwencja dotycząca dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu (nr 111),

—

konwencja dotycząca najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia (nr 138),

—

konwencja dotycząca zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminowania najgorszych form pracy dzieci (nr 182).

—

protokół kartageński o bezpieczeństwie biologicznym,

—

konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem.

a)

umożliwia na mieszanie partii surowców lub biopaliw o różnych właściwościach zrównoważenia;

b)

wymaga, aby informacje na temat właściwości dotyczących zrównoważonego rozwoju, a także wielkości partii, o których mowa w lit. a), pozostały przypisane mieszance; oraz

c)

stanowi, że suma wszystkich partii wycofanych z mieszanki jest opisana jako posiadająca te same właściwości dotyczące zrównoważonego rozwoju i w takich samych ilościach jak suma wszystkich partii dodanych do mieszanki.

a)

skuteczności systemu w zakresie przekazywania informacji na temat kryteriów zrównoważonego rozwoju; oraz

b)

wykonalności i stosowności wprowadzenia obowiązkowych wymagań dotyczących ochrony powietrza, gleby i wody, uwzględniających wyniki najnowszych badań naukowych i międzynarodowe zobowiązania Wspólnoty.

a)

jeżeli wartość standardowa ograniczenia emisji gazów cieplarnianych dla danej ścieżki produkcji została określona w załączniku V część A lub B i jeżeli wartość el dla tych biopaliw lub biopłynów obliczona zgodnie z załącznikiem V część C pkt 7 jest równa zero lub jest mniejsza od zera, poprzez zastosowanie tej wartości standardowej;

b)

poprzez zastosowanie wartości rzeczywistej obliczonej zgodnie z metodologią określoną w załączniku V część C; lub

c)

poprzez zastosowanie wartości będącej sumą czynników wzoru, o którym mowa w załączniku V część C pkt 1, gdzie szczegółowe wartości standardowe określone w załączniku V część D lub E mogą być użyte dla niektórych czynników, a wartości rzeczywiste, obliczone zgodnie z metodami określonymi w załączniku V część C, dla wszystkich innych czynników.

a)

uprawianych poza terytorium Wspólnoty;

b)

uprawianych na obszarach Wspólnoty wymienionych w wykazach, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu; lub

c)

będących odpadami lub pozostałościami innymi niż pozostałości pochodzące z rolnictwa, akwakultury i rybołówstwa.

—

metodę uwzględniania odpadów i pozostałości,

—

metodę uwzględniania produktów ubocznych,

—

metodę uwzględniania kogeneracji, oraz

—

status produktów ubocznych nadany pozostałościom po płodach rolnych.

a)

jeżeli wpływ danego czynnika na ogólne emisje jest niewielki lub jeżeli odchylenie jest ograniczone lub jeżeli koszt ustalenia wartości rzeczywistych jest wysoki lub powodowałoby to znaczne trudności, wartości standardowe muszą być typowe dla normalnych procesów produkcji;

b)

we wszystkich innych przypadkach standardowe wartości muszą być konserwatywne w porównaniu z normalnymi procesami produkcji.

a)

sektorowy (sektor energii elektrycznej, sektor ciepłowniczy i chłodniczy oraz sektor transportu) i całkowity udział energii ze źródeł odnawialnych podczas poprzednich dwóch lat kalendarzowych oraz krajowe środki, podjęte lub planowane, mające na celu promowanie wzrostu wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych, z uwzględnieniem orientacyjnego kursu określonego w załączniku I część B zgodnie z art. 5;

b)

wdrożenie i działanie systemów wsparcia i innych środków mających na celu promowanie wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych oraz wszelkie zmiany tych środków względem środków określonych w krajowym planie działania w zakresie energii odnawialnych danego państwa członkowskiego, a także informację o tym, w jaki sposób wspierana energia jest przydzielana końcowym użytkownikom dla celów art. 3 ust. 6 dyrektywy 2003/54/WE;

c)

w stosownych przypadkach opis sposobu, w jaki dane państwo członkowskie zorganizowało swoje systemy wsparcia w celu uwzględnienia zastosowań energii odnawialnej przynoszących dodatkowe korzyści w stosunku do innych, porównywalnych zastosowań, lecz których koszty mogą również być wyższe, w tym biopaliw wytworzonych z odpadów, pozostałości, niespożywczego materiału celulozowego oraz materiału lignocelulozowego;

d)

działanie systemu gwarancji pochodzenia energii elektrycznej oraz energii stosowanej w celu ogrzewania lub chłodzenia z odnawialnych źródeł energii oraz środki podjęte w celu zapewnienia wiarygodności systemu i zabezpieczenia go przed nadużyciami;

e)

postęp dokonany przy ocenie i usprawnieniu procedur administracyjnych, związany z usuwaniem barier regulacyjnych i innych w rozwoju wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych;

f)

środki podjęte w celu zapewnienia przesyłu i dystrybucji energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii oraz w celu usprawnienia ram lub przepisów dotyczących ponoszenia i podziału kosztów, o których mowa w art. 16 ust. 3;

g)

rozwój dostępności i wykorzystania zasobów biomasy do celów energetycznych;

h)

ceny surowców i zmiany w przeznaczeniu gruntów w państwach członkowskich związane z większym wykorzystaniem biomasy i innych rodzajów energii ze źródeł odnawialnych;

i)

rozwój i udział biopaliw z odpadów, pozostałości, niespożywczego materiału celulozowego oraz materiału lignocelulozowego;

j)

szacunkowy wpływ produkcji biopaliw i biopłynów na bioróżnorodność, zasoby wodne, jakość wody i gleby w granicach państwa członkowskiego;

k)

szacunkową wartość netto ograniczenia emisji gazów cieplarnianych dzięki wykorzystaniu energii ze źródeł odnawialnych;

l)

szacunkową nadwyżkę produkcji energii ze źródeł odnawialnych w odniesieniu do orientacyjnego kursu, która mogłaby zostać przekazana innym państwom członkowskim, jak również szacowany potencjał konkretnych wspólnych projektów do roku 2020;

m)

szacunkowe zapotrzebowanie na energię ze źródeł odnawialnych, które ma być do roku 2020 pokrywane inaczej niż z produkcji krajowej; oraz

n)

informację o tym, w jaki sposób oszacowano udział odpadów podlegających biodegradacji w produkcji energii oraz jakie kroki podjęto w celu poprawy i weryfikacji tych szacunków.

a)

ustanowić jeden organ administracyjny odpowiedzialny za rozpatrywanie wniosków o autoryzację, certyfikację i licencjonowanie instalacji wytwarzających energię odnawialną oraz zapewniający pomoc dla wnioskodawców;

b)

przewidzieć automatyczne zatwierdzanie wniosków dotyczących planowania i wniosków o pozwolenia dla instalacji wytwarzających energię odnawialną w przypadku gdy organ autoryzujący nie odpowiedział w określonym terminie; lub

c)

wskazać obszary geograficzne odpowiednie dla eksploatacji energii ze źródeł odnawialnych w planowaniu dotyczącym przeznaczenia gruntów oraz dla stworzenia systemów lokalnego ogrzewania i chłodzenia.

a)

stosunkowych korzyści dla środowiska i kosztów różnych biopaliw, wpływu na nie polityki importowej Wspólnoty, wpływu na bezpieczeństwo dostaw oraz sposobów uzyskania zrównoważonego podejścia do produkcji krajowej i importu;

b)

wpływu zwiększonego popytu na biopaliwa na trwałość środowiska we Wspólnocie i państwach trzecich, przy uwzględnieniu wpływu na gospodarkę i środowisko, w tym różnego rodzaju wpływów na bioróżnorodność;

c)

możliwości identyfikacji, w sposób naukowo obiektywny, obszarów o dużej bioróżnorodności, których nie obejmuje art. 17 ust. 3;

d)

wpływu zwiększonego popytu na biomasę na sektory wykorzystujące biomasę;

e)

dostępności biopaliw produkowanych z odpadów, pozostałości, niespożywczego materiału celulozowego oraz materiału lignocelulozowego; oraz

f)

pośrednich zmian sposobu użytkowania gruntów w odniesieniu do wszystkich ścieżek produkcji.

a)

lepsze wykorzystanie funduszy strukturalnych i programów ramowych;

b)

lepsze i szersze wykorzystanie funduszy pochodzących z Europejskiego Banku Inwestycyjnego oraz innych publicznych instytucji finansowych; oraz

c)

lepszy dostęp do kapitału ryzyka, zwłaszcza poprzez analizę wykonalności mechanizmu finansowego opartego na podziale ryzyka dla inwestycji w energię ze źródeł odnawialnych we Wspólnocie, podobnego do inicjatywy Globalnego Funduszu Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej, która jest skierowana do państw trzecich;

d)

lepszą koordynację finansowania wspólnotowego i krajowego oraz innych form wsparcia; oraz

e)

lepszą koordynację wsparcia inicjatyw dotyczących energii odnawialnej, których powodzenie zależy od działań podejmowanych przez podmioty działające w kilku państwach członkowskich.

a)

przegląd minimalnych progów ograniczenia emisji gazów cieplarnianych stosowanych od dat, o których mowa w art. 17 ust. 2 akapit drugi, na podstawie oceny skutków regulacji, w której uwzględniono w szczególności postęp techniczny, dostępne technologie i dostępność biopaliw pierwszej i drugiej generacji, które umożliwiają duże ograniczenie emisji gazów cieplarnianych;

b)

w odniesieniu do celu, o którym mowa w art. 3 ust. 4, przegląd:

c)

ocena wdrażania niniejszej dyrektywy, w szczególności w odniesieniu do mechanizmów współpracy, aby zagwarantować, że wraz z umożliwieniem państwom członkowskim kontynuacji stosowania krajowych systemów wsparcia, o których mowa w art. 3 ust. 3, państwa członkowskie mogą dzięki tym mechanizmom osiągać krajowe cele ogólne zdefiniowane w załączniku I w sposób efektywny ekonomicznie, a także ocena postępu technologicznego oraz wnioski, które należy wyciągnąć, aby osiągnąć na szczeblu Wspólnoty wartość docelową udziału energii ze źródeł odnawialnych na poziomie 20 %.

—

w odniesieniu do elementu, o którym mowa w lit. a) — zmianę minimalnej wartości ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, o której mowa w tej literze, oraz

—

w odniesieniu do elementu, o którym mowa w lit. c) — odpowiednie dostosowania środków współpracy przewidzianych w niniejszej dyrektywie mających na celu poprawę ich skuteczności dla osiągnięcia celu na poziomie 20 %. Takie wnioski nie mają wpływu na cel 20 % ani na kontrolę państw członkowskich na ich krajowe systemy wsparcia i środki współpracy.

a)

proces przygotowywania prognoz i krajowych planów działania w zakresie energii odnawialnych;

b)

skuteczność mechanizmu współpracy;

c)

rozwój technologii energii ze źródeł odnawialnych wraz z rozwojem stosowania biopaliw w lotnictwie komercyjnym;

d)

skuteczność krajowych systemów wsparcia; oraz

e)

wnioski ze sprawozdań Komisji, o których mowa w ust. 8 i 9.

a)

krajowe plany działania w zakresie energii odnawialnych państw członkowskich;

b)

dokumenty państw członkowskich zawierające prognozy, o których mowa w art. 4 ust. 3, uzupełnione najszybciej jak to możliwe komisyjnym zestawieniem nadwyżki produkcji i szacunkowego zapotrzebowania na import;

c)

propozycje państw członkowskich w zakresie współpracy przy transferach statystycznych lub wspólnych projektach — na wniosek zainteresowanego państwa członkowskiego;

d)

informacje, o których mowa w art. 6 ust. 2, na temat transferów statystycznych między państwami członkowskimi;

e)

informacje, o których mowa w art. 7 ust. 2 i 3 oraz art. 9 ust. 4 i 5 na temat wspólnych projektów;

f)

krajowe sprawozdania państw członkowskich, o których mowa w art. 22;

g)

sprawozdania Komisji, o których mowa w art. 23 ust. 3.