This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document C2007/283/12
Case C-383/07: Reference for a preliminary ruling from the Bayerische Verwaltungsgerichtshof (Germany) lodged on 10 August 2007 — M-K Europa GmbH & Co. KG v Stadt Regensburg
Sprawa C-383/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bayerischen Verwaltungsgerichtshofs (Niemcy) w dniu 10 sierpnia 2007 r. — M-K Europa GmbH & Co. KG przeciwko Stadt Regensburg
Sprawa C-383/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bayerischen Verwaltungsgerichtshofs (Niemcy) w dniu 10 sierpnia 2007 r. — M-K Europa GmbH & Co. KG przeciwko Stadt Regensburg
Dz.U. C 283 z 24.11.2007, p. 7–8
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
24.11.2007 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 283/7 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bayerischen Verwaltungsgerichtshofs (Niemcy) w dniu 10 sierpnia 2007 r. — M-K Europa GmbH & Co. KG przeciwko Stadt Regensburg
(Sprawa C-383/07)
(2007/C 283/12)
Język postępowania: niemiecki
Sąd krajowy
Bayerischer Verwaltungsgerichtshof
Strony w postępowaniu przed sądem krajowym
Strona skarżąca: M-K Europa GmbH & Co. KG
Strona pozwana: Stadt Regensburg
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy przy ustalaniu, czy żywność w rozumieniu art. 1 ust. 2 rozporządzenia WE nr 258/97 (1)„dotychczas nie był[a] w znacznym stopniu wykorzystywan[a] we Wspólnocie do spożycia przez ludzi” może mieć znaczenie okoliczność, że przywóz danej żywności na ograniczony obszar Wspólnoty (w niniejszym przypadku do San Marino) miał miejsce na krótko przed wejściem w życie rozporządzenia w dniu 15 maja 1997 r. i że była ona dostępna jedynie na tym ograniczonym obszarze? |
2) |
Czy aby uznać, że żywność nie jest nową żywnością w rozumieniu art. 1 ust. 2 rozporządzenia WE nr 258/97 wystarczy ustalić, iż wszystkie składniki użyte do jej produkcji były dotychczas w znacznym stopniu wykorzystywane we Wspólnocie do spożycia przez ludzi? |
3) |
Czy wykładni art. 1 ust. 2 lit. d) rozporządzenia WE nr 258/97 należy dokonywać tak zawężająco, aby wyłączyć z kategorii „żywnoś[ci] […] składając[ej] się z […] wodorostów” żywność wytworzoną wyłącznie z takich wodorostów, które były dotychczas wykorzystywane we Wspólnocie do spożycia przez ludzi? |
4) |
Czy żywność może zostać uznana za taką, o „któr[ej] już wiadomo, że [jest] bezpieczn[a] dla zdrowia” w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit. e) rozporządzenia WE nr 258/97, jeśli doświadczenie w zakresie bezpieczeństwa tej żywności istnieje jedynie w regionach znajdujących się poza Europą (w niniejszym przypadku w Japonii)? |
5) |
Czy żywność może zostać uznana za taką, o „któr[ej] już wiadomo, że [jest] bezpieczn[a] dla zdrowia” ze względu na to, że jest produkowana z wykorzystaniem składników, o których już wiadomo, że są bezpieczne dla zdrowia, za pomocą aktualnie wykorzystywanych technologii wytwórczych lub przetwórczych, jeśli dotychczasowe doświadczenie nie obejmuje kombinacji tych składników i tych technologii? |
6) |
Czy w przypadku sporu art. 1 ust. 3 rozporządzenia WE nr 258/97, zgodnie z którym „[w] miarę potrzeby, można określić zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 13, czy dany rodzaj żywności lub składników żywności mieści się w zakresie obowiązywania ust. 2 niniejszego artykułu” nakłada na podmiot gospodarczy obowiązek zlecenia tego określenia i oczekiwania na jego wyniki? Czy na podstawie tego przepisu oraz art. 1 ust. 2 rozporządzenia nr 258/97 można określić, na kim spoczywa obowiązek przedstawienia okoliczności faktycznych oraz materialny ciężar dowodu? |
(1) Dz.U. L 43, str. 1.