Wydanie tymczasowe

WYROK TRYBUNAŁU (trzecia izba)

z dnia 14 lipca 2022 r.(*)

Odesłanie prejudycjalne – Współpraca sądowa w sprawach karnych – Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW – Artykuł 2 ust. 4 – Przesłanka podwójnej karalności czynu – Artykuł 4 pkt 1 – Podstawa fakultatywnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania – Kontrola sprawowana przez wykonujący nakaz organ sądowy – Czyny, które tylko częściowo wypełniają znamiona przestępstwa w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego – Artykuł 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – Zasada proporcjonalności czynów zabronionych i kar

W sprawie C‑168/21

mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Cour de cassation (sąd kasacyjny, Francja) postanowieniem z dnia 26 stycznia 2021 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 16 marca 2021 r., w postępowaniu dotyczącym wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego wobec

KL

przy udziale:

Procureur général près la cour d’appel d’Angers,

TRYBUNAŁ (trzecia izba),

w składzie: K. Jürimäe (sprawozdawczyni), prezes izby, N. Jääskinen, M. Safjan, N. Piçarra i M. Gavalec, sędziowie,

rzecznik generalny: A. Rantos,

sekretarz: M. Ferreira, główna administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 20 stycznia 2022 r.,

rozważywszy uwagi, które przedstawili:

–        w imieniu KL – A. Barletta, avvocato, C. Glon i P. Mathonnet, avocats,

–        w imieniu rządu francuskiego – A. Daniel i A.L. Desjonquères, w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu rządu włoskiego – G. Palmieri, w charakterze pełnomocnika, wspierana przez W. Ferrante, avvocato dello Stato,

–        w imieniu Komisji Europejskiej – A. Azéma i S. Grünheid, w charakterze pełnomocników,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 31 marca 2022 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (Dz.U. 2002, L 190, s. 1), zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r. (Dz.U. 2009, L 81, s. 24) (zwanej dalej „decyzją ramową 2002/584”), a także wykładni art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

2        Wniosek ów został złożony w ramach wykonania we Francji europejskiego nakazu aresztowania wydanego przez włoskie organy sądowe wobec KL w celu wykonania kary dwunastu lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności za popełnione w Genui (Włochy) w 2001 r. czyny kwalifikowane jako kradzież z użyciem broni palnej w porozumieniu i wspólnie z innymi osobami, niszczenie mienia i szabrownictwo, posiadanie broni i użycie środków wybuchowych.

 Ramy prawne

 Prawo Unii

3        Motywy 6 i 12 decyzji ramowej 2002/584 mają następujące brzmienie:

„(6)      Europejski nakaz aresztowania, przewidziany w niniejszej decyzji ramowej stanowi pierwszy konkretny środek w dziedzinie prawa karnego wprowadzający zasadę wzajemnego uznawania, którą Rada Europejska określa jako »kamień węgielny« współpracy sądowej.

[…]

(12)      Niniejsza decyzja ramowa respektuje prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w art. 6 [TUE] oraz tych, które znajdują odbicie [i odzwierciedlonych] w [karcie] […], w szczególności w jej rozdziale VI. […]”.

4        Artykuł 1 tej decyzji ramowej, zatytułowany „Definicja europejskiego nakazu aresztowania i zobowiązania do jego wykonania”, stanowi:

„1.      Europejski nakaz aresztowania stanowi decyzję sądową wydaną [orzeczenie sądowe wydane] przez państwo członkowskie w celu aresztowania i przekazania przez inne państwo członkowskie osoby, której dotyczy wniosek [nakaz], w celu przeprowadzenia postępowania karnego lub wykonania kary pozbawienia wolności bądź środka zabezpieczającego [polegającego na pozbawieniu wolności].

2.      Państwa członkowskie wykonują każdy europejski nakaz aresztowania w oparciu o zasadę wzajemnego uznawania i zgodnie z przepisami niniejszej decyzji ramowej.

3.      Niniejsza decyzja ramowa nie skutkuje modyfikacją obowiązku poszanowania praw podstawowych i podstawowych zasad prawa zawartych w art. 6 [TUE]”.

5        Artykuł 2 rzeczonej decyzji ramowej, zatytułowany „Zakres stosowania europejskiego nakazu aresztowania”, przewiduje w ust. 1, 2 i 4:

„1.      Europejski nakaz aresztowania może zostać wydany w przypadku czynów, które w świetle prawa obowiązującego w wydającym nakaz państwie członkowskim zagrożone są karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym [polegającym na pozbawieniu wolności] o maksymalnym wymiarze co najmniej 12 miesięcy [których górna granica wynosi co najmniej 12 miesięcy], albo w przypadku, gdy zapadł wyrok [nakładający karę] lub wydano środek zabezpieczający o wymiarze co najmniej czterech miesięcy.

2.      Następujące przestępstwa, jeśli w wydającym nakaz państwie członkowskim zagrożone są karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym o wymiarze co najmniej trzech lat i jako określone prawem wydającego nakaz państwa członkowskiego, stanowią na warunkach niniejszej decyzji ramowej podstawę, bez weryfikacji pod kątem podwójnej odpowiedzialności karnej za popełniony czyn, do przekazania na mocy europejskiego nakazu aresztowania [Następujące przestępstwa stanowią na warunkach niniejszej decyzji ramowej, bez weryfikacji pod kątem podwójnej odpowiedzialności karnej za popełniony czyn, podstawę do przekazania na mocy europejskiego nakazu aresztowania, jeśli w wydającym nakaz państwie członkowskim zagrożone są karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym polegającym na pozbawieniu wolności, których górna granica wynosi przynajmniej trzy lata, tak jak są zdefiniowane w prawie wydającego nakaz państwa członkowskiego]:

[…]

4.      Dla przestępstw innych niż określone w ust. 2 przekazanie następuje pod warunkiem, że czyny, za które [może zostać uzależnione od warunku, że czyny, w związku z którymi] wydaje się europejski nakaz aresztowania, stanowią przestępstwo w rozumieniu prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego, niezależnie od składowych elementów naruszeń prawa karnego lub ich opisu [niezależnie od jego znamion lub kwalifikacji prawnej]”.

6        Artykuły 3, 4 i 4a tej decyzji ramowej wymieniają obligatoryjne i fakultatywne podstawy odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania. W szczególności art. 4 decyzji ramowej 2002/584, zatytułowany „Fakultatywna odmowa wykonania europejskiego nakazu aresztowania”, stanowi w pkt 1:

„Wykonujący nakaz organ sądowy może odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania:

1)      [jeżeli] w jednym z przypadków wymienionych w art. 2 ust. 4 czyn, który stanowi podstawę wydania europejskiego nakazu aresztowania, nie stanowi przestępstwa w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego; […]”.

7        Artykuł 5 decyzji ramowej 2002/584 przewiduje gwarancje ze strony wydającego nakaz państwa członkowskiego udzielane w szczególnych przypadkach.

 Prawo francuskie

8        Artykuł 695-23 code de procédure pénale (kodeksu postępowania karnego) przewiduje:

„Wykonania europejskiego nakazu aresztowania odmawia się również wtedy, gdy czyn będący przedmiotem wspomnianego nakazu aresztowania nie stanowi przestępstwa w świetle prawa francuskiego.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego europejski nakaz aresztowania jest wykonywany bez kontroli podwójnej karalności zarzucanych czynów, jeżeli odnośne działania są zgodnie z prawem wydającego nakaz państwa członkowskiego zagrożone karą pozbawienia wolności od trzech lat lub środkiem zabezpieczającym polegającym na pozbawieniu wolności o podobnym wymiarze i mieszczą się w jednej z kategorii przestępstw przewidzianych w art. 694-32.

Jeżeli przepisy akapitu poprzedzającego mają zastosowanie, kwalifikacja prawna czynów i określenie grożącej kary podlegają wyłącznej ocenie organu sądowego wydającego nakaz państwa członkowskiego. […]”.

 Prawo włoskie

9        Artykuł 419 codice penale (kodeksu karnego), w brzmieniu mającym zastosowanie do okoliczności faktycznych sporu w postępowaniu głównym, stanowi:

„Kto dopuszcza się, poza przypadkami przewidzianymi w art. 285, czynów niszczenia mienia i szabrownictwa, podlega karze pozbawienia wolności od ośmiu do piętnastu lat. Kara ta ulega zaostrzeniu, jeżeli przestępstwo zostało popełnione w odniesieniu do broni, amunicji lub żywności w miejscu sprzedaży lub przechowywania”.

 Postępowanie główne i pytania prejudycjalne

10      W dniu 6 czerwca 2016 r. włoskie organy sądowe wydały europejski nakaz aresztowania wobec KL w celu wykonania kary pozbawienia wolności w wymiarze dwunastu lat i sześciu miesięcy, orzeczonej w wyroku Corte d’appello di Genova (sądu apelacyjnego w Genui, Włochy) z dnia 9 października 2009 r., który uprawomocnił się w dniu 13 lipca 2012 r. w następstwie oddalenia w tym samym dniu skargi kasacyjnej zainteresowanego przez Corte suprema di cassazione (sąd kasacyjny, Włochy).

11      Kara ta obejmuje kumulację czterech kar wymierzonych za cztery przestępstwa, a mianowicie, po pierwsze, kradzież z użyciem broni palnej w porozumieniu i wspólnie z innymi osobami, podlegającą karze roku pozbawienia wolności, po drugie, niszczenie mienia i szabrownictwo podlegające karze dziesięciu lat pozbawienia wolności, po trzecie, posiadanie broni podlegające karze dziewięciu miesięcy pozbawienia wolności i po czwarte, użycie środków wybuchowych podlegające karze dziewięciu miesięcy pozbawienia wolności.

12      Co się tyczy w szczególności przestępstwa zakwalifikowanego jako „niszczenie mienia i szabrownictwo”, w europejskim nakazie aresztowania opisuje się okoliczności popełnienia tego przestępstwa w następujący sposób:

„Działając wspólnie z innymi, to jest ponad pięcioma osobami, uczestnicząc w manifestacji przeciwko szczytowi G8, [KL] popełnił czyny niszczenia mienia i szabrownictwa w sytuacji – z punktu widzenia miejsca i czasu – w której występowało obiektywne zagrożenie dla porządku publicznego; kilka przypadków uszkodzenia obiektów infrastruktury miejskiej i mienia publicznego, prowadzących do powstania szkody, która nie mogła zostać dokładnie oszacowana, jednak o wartości nie mniejszej niż setki milionów lirów; uszkodzenie mienia, szabrownictwo, zniszczenie poprzez podpalenie również instytucji kredytowej, samochodów i innych placówek handlowych, z okolicznością obciążającą polegającą na wyrządzeniu pokrzywdzonym znacznej szkody majątkowej”.

13      Zgodnie z udzielonymi Trybunałowi informacjami z wyroku Corte d’appello di Genova (sądu apelacyjnego w Genui) z dnia 9 października 2009 r. wynika, że w ramach przewidzianej w art. 419 kodeksu karnego kwalifikacji jako „niszczenie mienia i szabrownictwo” KL przypisano siedem czynów, ukaranych jako stanowiących jedno i to samo przestępstwo, a mianowicie uszkodzenie obiektów infrastruktury miejskiej oraz mienia publicznego, uszkodzenie i splądrowanie placu budowy, zniszczenie pomieszczeń Credito Italiano SpA, zniszczenie pojazdu marki Fiat Uno poprzez podpalenie, zniszczenie pomieszczeń Banca Carige SpA poprzez podpalenie, zniszczenie pojazdu marki Fiat Brava poprzez podpalenie oraz zniszczenie i splądrowanie supermarketu.

14      KL nie wyraził zgody na przekazanie na podstawie europejskiego nakazu aresztowania, o którym mowa w pkt 10 niniejszego wyroku.

15      Wyrokiem z dnia 23 sierpnia 2019 r. chambre de l’instruction de la cour d’appel de Rennes (izba śledcza sądu apelacyjnego w Rennes, Francja) nakazała przedstawienie dalszych informacji, w szczególności przedstawienie wyroku Corte di appello di Genova (sądu apelacyjnego w Genui) z dnia 9 października 2009 r. i wyroku Corte suprema di cassazione (sądu kasacyjnego, Włochy) z dnia 13 lipca 2012 r., o którym mowa w pkt 10 niniejszego wyroku.

16      Wyrokiem z dnia 15 listopada 2019 r. chambre de l’instruction de la cour d’appel de Rennes (izba śledcza sądu apelacyjnego w Rennes, Francja) odmówiła przekazania KL ze względów proceduralnych. Wyrok ów został uchylony przez Cour de cassation (sąd kasacyjny, Francja), a sprawa została przekazana do cour d’appel d’Angers (sądu apelacyjnego w Angers, Francja).

17      Wyrokiem z dnia 4 listopada 2020 r. chambre de l’instruction de la cour d’appel d’Angers (izba śledcza sądu apelacyjnego w Angers, Francja), po pierwsze, odmówiła przekazania KL włoskim organom na podstawie europejskiego nakazu aresztowania w zakresie, w jakim nakaz ten został wydany w celu wykonania kary dziesięciu lat pozbawienia wolności orzeczonej za czyny zakwalifikowane jako „niszczenie mienia i szabrownictwo”, oraz, po drugie, zażądała dodatkowych informacji w celu doprecyzowania przez włoski organ sądowy, czy chciałby on, aby kara dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczona za trzy inne czyny, o których mowa w tym nakazie, została wykonana we Francji.

18      Procureur général près la cour d’appel d’Angers (prokurator generalny przy sądzie apelacyjnym w Angers, Francja) i KL wnieśli skargę kasacyjną od tego wyroku do Cour de cassation (sądu kasacyjnego, Francja), będącego sądem odsyłającym.

19      Sąd ów uważa, że w zawisłym przed nim sporze pojawiają się pytania dotyczące wykładni przesłanki podwójnej karalności czynu, przewidzianej w art. 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584 (zwanej dalej „przesłanką podwójnej karalności czynu”).

20      W tym względzie sąd odsyłający podkreśla, że odmawiając przekazania KL w celu wykonania kary dziesięciu lat pozbawienia wolności orzeczonej za czyny zakwalifikowane jako „niszczenie mienia i szabrownictwo”, chambre de l’instruction de la cour d’appel d’Angers (izba śledcza sądu apelacyjnego w Angers, Francja) wskazała, iż dwa z czynów leżących u podstaw tego przestępstwa nie mogły stanowić przestępstwa we Francji, a mianowicie, po pierwsze, zniszczenie pomieszczeń Credito Italiano, oraz, po drugie, zniszczenie pojazdu marki Fiat Brava poprzez podpalenie. Wspomniana izba śledcza wywiodła z tego, że skoro Corte d’appello di Genova (sąd apelacyjny w Genui, Włochy) i Corte di cassazione (sąd kasacyjny, Włochy) „wyraziły jednoznaczny zamiar” traktowania siedmiu czynów, które zostały zakwalifikowane jako „niszczenie mienia i szabrownictwo”, jako tworzących nierozerwalną całość, zastosowanie przesłanki podwójnej karalności czynu wymagało wykluczenia wszystkich tych niedających się oddzielić czynów karanych w ramach tej kwalifikacji.

21      W tym kontekście sąd odsyłający wskazuje, iż w świetle orzecznictwa Trybunału wynikającego z wyroku z dnia 11 stycznia 2017 r., Grundza (C‑289/15, EU:C:2017:4), przy ocenie przesłanki podwójnej karalności czynu wykonujący nakaz organ sądowy powinien sprawdzić, czy przedstawione w wyroku wydanym przez właściwy organ wydającego nakaz państwa członkowskiego okoliczności faktyczne leżące u podstaw danego przestępstwa podlegają także, jako takie, sankcji karnej na terytorium wykonującego nakaz państwa członkowskiego, w sytuacji gdyby wystąpiły one na tym terytorium. Nie jest wymagane dokładne pokrywanie się ani znamion tego przestępstwa, zakwalifikowanego, odpowiednio, w prawie wydającego nakaz państwa członkowskiego i w prawie wykonującego nakaz państwa członkowskiego, ani w zakresie nazwy lub klasyfikacji rzeczonego przestępstwa w odnośnych prawach krajowych.

22      Ów sąd zauważa, że chociaż orzecznictwo to wykształciło się w kontekście wykładni decyzji ramowej Rady 2008/909/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności – w celu wykonania tych wyroków w Unii Europejskiej (Dz.U. 2008, L 327, s. 27), wydaje się, że ze względu na podobieństwo przepisów dotyczących podwójnej karalności czynu w obu decyzjach ramowych orzecznictwo to może mieć zastosowanie do przesłanek kontroli podwójnej karalności czynu w zakresie europejskiego nakazu aresztowania.

23      Sąd ten wskazał, że w prawie włoskim przestępstwo „niszczenia mienia i szabrownictwa” dotyczy wielokrotnych, masowych czynów niszczenia i dewastacji, nie tylko wyrządzających szkodę właścicielom mienia, lecz również powodujących naruszenie spokoju publicznego, zagrażające zwykłemu przebiegowi życia społecznego. We francuskim prawie karnym czyn zagrożenia spokoju publicznego poprzez masowe niszczenie majątku ruchomego lub nieruchomego nie jest w szczególny sposób spenalizowany. Karane są wyłącznie dewastacja, niszczenie, kradzież ze zniszczeniem popełniona w danym przypadku w grupie, mogące wyrządzić szkodę właścicielom takiego mienia.

24      O ile nie jest wymagane dokładne pokrywanie się znamion danego przestępstwa w prawie włoskim i znamion odpowiadającego mu przestępstwa w prawie francuskim, o tyle naruszenie spokoju publicznego wydaje się elementem niezbędnym do zakwalifikowania przestępstwa jako „niszczenie mienia i szabrownictwo”, co oznacza, że – zdaniem sądu odsyłającego – zastosowanie przesłanki podwójnej karalności czynu nie wydaje się na tyle oczywiste, by nie pozostawiało miejsca na uzasadnione wątpliwości.

25      W sytuacji gdy przesłanka podwójnej karalności czynu nie stanowi przeszkody dla przekazania KL, sąd odsyłający uważa, że powstaje wówczas problem proporcjonalności kary, w odniesieniu do której wnosi się o to przekazanie, w świetle samych tylko czynów, w odniesieniu do których owa przesłanka została spełniona.

26      W tym względzie w pierwszej kolejności, sąd odsyłający zauważa, iż decyzja ramowa 2002/584 nie zawiera żadnego przepisu pozwalającego wykonującemu nakaz organowi sądowemu na odmowę przekazania zainteresowanego na tej podstawie, że kara orzeczona w wydającym nakaz państwie członkowskim wydaje się nieproporcjonalna w świetle czynów, w związku z którymi ma nastąpić przekazanie.

27      W drugiej kolejności, choć art. 5 tej decyzji ramowej przewidywał, że wykonanie europejskiego nakazu aresztowania może zostać uzależnione na podstawie prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego od spełnienia warunku, że system prawny wydającego nakaz państwa członkowskiego zawiera przepisy dopuszczające rewizję wymiaru kary, to byłoby tak wyłącznie wtedy, gdyby przestępstwo leżące u podstaw wydania europejskiego nakazu aresztowania zagrożone było karą lub środkiem zabezpieczającym dożywotniego pozbawienia wolności.

28      W związku z tym, nawet jeśli wykonujący nakaz organ sądowy uważa, że istnieją poważne wątpliwości co do proporcjonalności europejskiego nakazu aresztowania, to organ ten nie może z tego powodu odmówić przekazania osoby, której dotyczy nakaz, w celu wykonania kary orzeczonej w wydającym nakaz państwie członkowskim. Ponadto, ponieważ co do zasady do wydającego nakaz organu sądowego należy sprawdzenie proporcjonalności europejskiego nakazu aresztowania przed jego wydaniem, w przypadku gdy taki nakaz został wydany w celu wykonania kary wymierzonej za jedno przestępstwo składające się z szereg czynów, z których tylko niektóre stanowią przestępstwo w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego, może się okazać, że nakaz ów nie jest już proporcjonalny na etapie jego wykonania, podczas gdy był on taki na etapie jego wydania.

29      W tych okolicznościach w świetle podstawowych praw i zasad prawnych, których należy przestrzegać w ramach europejskiego nakazu aresztowania zgodnie z art. 1 ust. 3 decyzji ramowej 2002/584, sąd odsyłający ma wątpliwości, czy art. 49 ust. 3 karty, który ustanawia zasadę, że kary nie mogą być nieproporcjonalnie surowe w stosunku do danego czynu zabronionego pod groźbą kary, wymaga, aby wykonujący nakaz organ sądowy odmówił wykonania europejskiego nakazu aresztowania w sytuacji, gdy z jednej strony nakaz ten został wydany w celu wykonania jednej kary orzeczonej za popełnienie jednego przestępstwa, a z drugiej strony część czynów składających się na przestępstwo, za którego popełnienie orzeczona została ta kara, nie stanowi przestępstwa w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego.

30      W tych okolicznościach Cour de cassation (sąd kasacyjny, Francja) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

„1)      Czy art. 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584 należy interpretować w ten sposób, że przesłanka podwójnej karalności [czynu] jest spełniona w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której wniosek o przekazanie dotyczy czynów, które w wydającym nakaz państwie [członkowskim] są kwalifikowane jako niszczenie mienia i szabrownictwo, na które składają się czyny niszczenia mienia i plądrowania stanowiące zagrożenie dla spokoju publicznego, podczas gdy w wykonującym nakaz państwie [członkowskim] odpowiedzialności karnej podlega kradzież połączona z niszczeniem mienia oraz niszczenie lub uszkadzanie mienia, lecz nie występuje znamię zagrożenia spokoju publicznego?

2)      W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy art. 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584 należy interpretować w ten sposób, że sąd wykonującego nakaz państwa członkowskiego może odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary, jeżeli stwierdzi, że dana osoba została skazana na tę karę przez organy sądowe wydającego nakaz państwa członkowskiego za popełnienie jednego przestępstwa, przy czym wyrok skazujący obejmował różne czyny, z których jedynie część stanowi przestępstwo w świetle prawa karnego wykonującego nakaz państwa członkowskiego? Czy należy dokonywać rozróżnienia w zależności od tego, czy organy sądowe wydającego nakaz państwa członkowskiego uznały poszczególne czyny za rozłączne lub nierozłączne?

3)      Czy art. 49 ust. 3 [karty] wymaga, aby organ sądowy wykonującego nakaz państwa członkowskiego odmówił wykonania europejskiego nakazu aresztowania w sytuacji, gdy z jednej strony nakaz ten został wydany w celu wykonania jednej kary orzeczonej za popełnienie jednego przestępstwa, a z drugiej strony – ze względu na to, że niektóre czyny składające się na przestępstwo, za które orzeczona została ta kara, nie stanowią przestępstwa w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego – zgoda na przekazanie może być wyrażona tylko w odniesieniu do części tych czynów?”.

 W przedmiocie pytań prejudycjalnych

 W przedmiocie pytania pierwszego

31      Poprzez pytanie pierwsze sąd odsyłający zmierza w istocie do ustalenia, czy art. 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584 należy interpretować w ten sposób, że przesłanka podwójnej karalności czynu jest spełniona w sytuacji, w której europejski nakaz aresztowania został wydany w celu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w związku z czynami stanowiącymi w wydającym nakaz państwie członkowskim przestępstwo wymagające, by czyny te naruszały dobro chronione w tym państwie członkowskim, jeżeli owe czyny stanowią przestępstwo również w prawie wykonującego nakaz państwa członkowskiego, w którym naruszenie tego dobra chronionego prawem nie stanowi znamienia przestępstwa.

32      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału w celu określenia zakresu przesłanki podwójnej karalności czynu należy brać pod uwagę nie tylko brzmienie art. 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584, ale także kontekst, w jakim przepisy te zostały umieszczone, oraz cele regulacji, której stanowią one część [zob. podobnie wyrok z dnia 28 stycznia 2021 r., Spetsializirana prokuratura (Pouczenie o prawach), C‑649/19, EU:C:2021:75, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo].

33      W pierwszej kolejności z brzmienia art. 2 ust. 4 decyzji ramowej 2002/584 wynika, iż ocena przesłanki podwójnej karalności czynu wymaga sprawdzenia, czy czyny, za które wydaje się europejski nakaz aresztowania, stanowią przestępstwo w rozumieniu prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego, i to „niezależnie od jego znamion lub kwalifikacji prawnej”. Odpowiednio art. 4 tej decyzji ramowej dotyczący podstaw fakultatywnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania stanowi w pkt 1, że wykonujący nakaz organ sądowy może odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania, jeśli w jednym z przypadków wymienionych w art. 2 ust. 4 rzeczonej decyzji ramowej czyn, który stanowi podstawę wydania europejskiego nakazu aresztowania, nie stanowi przestępstwa w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego.

34      Tym samym dla stwierdzenia, czy spełniona jest przesłanka podwójnej karalności czynu, niezbędne i wystarczające jest, aby czyny, które doprowadziły do wydania europejskiego nakazu aresztowania, stanowiły również przestępstwo w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego. Z powyższego wynika, że nie wymaga się, aby przestępstwa były identyczne w obydwu rozpatrywanych państwach członkowskich (zob. analogicznie w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do wyroków w sprawach karnych wyrok z dnia 11 stycznia 2017 r., Grundza, C‑289/15, EU:C:2017:4, pkt 34).

35      Ze sformułowania „niezależnie od znamion lub kwalifikacji prawnej” przestępstwa przewidzianego w wykonującym nakaz państwie członkowskim wyraźnie bowiem wynika, że prawodawca Unii nie wymagał dokładnego pokrywania się ani znamion przestępstwa, zakwalifikowanego odpowiednio w prawie wydającego nakaz państwa członkowskiego i w prawie wykonującego nakaz państwa członkowskiego, ani w zakresie nazwy lub klasyfikacji tego przestępstwa w tych prawach krajowych (zob. analogicznie wyrok z dnia 11 stycznia 2017 r., Grundza, C‑289/15, EU:C:2017:4, pkt 35).

36      Wynika z tego, że przy ocenie przesłanki podwójnej karalności czynu w celu ustalenia, czy zachodzi podstawa do odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania na podstawie art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584, do wykonującego nakaz organu sądowego należy sprawdzenie, czy okoliczności faktyczne przestępstwa, w związku z którym wydano ten europejski nakaz aresztowania, stanowiłyby również, jako takie, przestępstwo w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego, w sytuacji gdyby wystąpiły one na terytorium tego ostatniego państwa (zob. analogicznie wyrok z dnia 11 stycznia 2017 r., Grundza, C‑289/15, EU:C:2017:4, pkt 38).

37      W drugiej kolejności kontekst, w który wpisują się art. 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584, oraz cele tej decyzji ramowej również przemawiają za taką wykładnią.

38      W tym względzie należy przypomnieć, że rzeczona decyzja ramowa służy, dzięki ustanowieniu uproszczonego i skutecznego systemu przekazywania osób skazanych lub podejrzanych o naruszenie przepisów ustawy karnej, ułatwieniu i przyspieszeniu współpracy sądowej, przyczyniając się w ten sposób do realizacji wyznaczonego Unii Europejskiej celu, jakim jest ustanowienie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w oparciu o wysoki stopień zaufania, jakie powinno istnieć między państwami członkowskimi [wyrok z dnia 22 lutego 2022 r., Openbaar Ministerie (Sąd ustanowiony ustawą w wydającym nakaz państwie członkowskim), C‑562/21 PPU i C‑563/21 PPU, EU:C:2022:100, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo].

39      Zasada wzajemnego uznawania, stanowiąca zgodnie z motywem 6 decyzji ramowej 2002/584 „kamień węgielny” współpracy sądowej w sprawach karnych, znajduje zastosowanie w art. 1 ust. 2 tej decyzji ramowej, wprowadzającym regułę, zgodnie z którą państwa członkowskie wykonują każdy europejski nakaz aresztowania w oparciu o zasadę wzajemnego uznawania i zgodnie z przepisami owej decyzji ramowej [wyrok z dnia 22 lutego 2022 r., Openbaar Ministerie (Sąd ustanowiony ustawą w wydającym nakaz państwie członkowskim), C‑562/21 PPU i C‑563/21 PPU, EU:C:2022:100, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo].

40      Wynika stąd, że co do zasady wykonujące nakaz organy sądowe mogą odmówić wykonania takiego europejskiego nakazu aresztowania wyłącznie z enumeratywnie wyliczonych powodów odmowy wykonania, przewidzianych w decyzji ramowej 2002/584, a wykonanie tego nakazu można uzależnić wyłącznie od jednego z warunków ściśle określonych w art. 5 owej decyzji ramowej. W konsekwencji wykonanie europejskiego nakazu aresztowania stanowi zasadę, zaś odmowa wykonania – wyjątek, który powinien być interpretowany ściśle [wyrok z dnia 22 lutego 2022 r., Openbaar Ministerie (Sąd ustanowiony ustawą w wydającym nakaz państwie członkowskim), C‑562/21 PPU i C‑563/21 PPU, EU:C:2022:100, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo].

41      Zasada wzajemnego uznawania, która leży u podstaw mechanizmu przekazywania osób ustanowionego decyzją ramową 2002/584, doprowadziła w szczególności do ustanowienia w art. 2 ust. 2 tej decyzji ramowej wykazu przestępstw, które stanowią podstawę do przekazania danej osoby na mocy europejskiego nakazu aresztowania bez weryfikacji pod kątem podwójnej karalności czynu.

42      W przypadku przestępstw niewymienionych w tym wykazie art. 2 ust. 4 rzeczonej decyzji ramowej pozwala wykonującemu nakaz państwu członkowskiemu na uzależnienie wykonania europejskiego nakazu aresztowania od spełnienia przesłanki podwójnej karalności czynu.

43      Przesłanka ta stanowi na mocy art. 4 pkt 1 tej decyzji ramowej podstawę fakultatywnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania, a zatem wyjątek od zasady, zgodnie z którą europejski nakaz aresztowania musi zostać wykonany, co oznacza, że zakres zastosowania tej podstawy odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania należy interpretować w sposób ścisły, aby ograniczyć wypadki odmowy wykonania tego nakazu aresztowania (zob. analogicznie wyrok z dnia 11 stycznia 2017 r., Grundza, C‑289/15, EU:C:2017:4, pkt 46).

44      W związku z tym, o ile art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584 upoważnia wykonujący nakaz organ sądowy do odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania, gdy nie jest spełniona przesłanka podwójnej karalności czynu, o tyle przepis ten – zważywszy, iż wprowadza odstępstwo od zasady wzajemnego uznawania sformułowanej w art. 1 ust. 2 owej decyzji ramowej – nie może podlegać wykładni prowadzącej do podważenia celu przypomnianego w pkt 38–40 niniejszego wyroku, polegającego na ułatwianiu i przyspieszaniu przekazań między organami sądowymi państw członkowskich w świetle wzajemnego zaufania, jakie powinno istnieć między nimi [zob. analogicznie wyrok z dnia 24 września 2020 r., Generalbundesanwalt beim Bundesgerichtshof (Zasada szczególności), C‑195/20 PPU, EU:C:2020:749, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo].

45      Jednakże wykładnia przesłanki podwójnej karalności czynu, zgodnie z którą przesłanka ta wymagałaby dokładnego pokrywania się znamion przestępstwa zakwalifikowanego w prawie wydającego nakaz państwa członkowskiego ze znamionami przestępstwa zakwalifikowanego w prawie wykonującego nakaz państwa członkowskiego, jak również w odniesieniu do dobra chronionego w przepisach tych dwóch państw członkowskich, podważałaby skuteczność procedury przekazania.

46      Z uwagi bowiem na minimalną harmonizację w dziedzinie prawa karnego na poziomie Unii takiego doskonałego pokrywania się prawdopodobnie nie będzie w przypadku dużej liczby przestępstw. Wykładnia przedstawiona w poprzednim punkcie znacznie ograniczyłaby zatem sytuacje, w których przesłanka podwójnej karalności czynu mogłaby zostać spełniona, zagrażając tym samym celowi realizowanemu przez decyzję ramową 2002/584.

47      Dodatkowo w konsekwencji wykładnia taka naruszałaby również cel, jakim jest niedopuszczenie do sytuacji, w której osoba ścigana znajdująca się na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo, w którym popełniła przestępstwo, pozostałaby bezkarna, co jest również celem decyzji ramowej 2002/584 [zob. podobnie wyrok z dnia 17 grudnia 2020 r., Openbaar Ministerie (Niezależność wydającego nakaz organu sądowego), C‑354/20 PPU i C‑412/20 PPU, EU:C:2020:1033, pkt 62 i przytoczone tam orzecznictwo].

48      Wykładnia przesłanki podwójnej karalności czynu, zgodnie z którą przesłanka ta wymagałaby, aby chronione dobro, którego naruszenie stanowi znamię przestępstwa w świetle prawa wydającego nakaz państwa członkowskiego, było znamieniem przestępstwa w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego, mogłaby bowiem prowadzić do odmowy przekazania danej osoby w wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania, nawet jeśli osoba ta została skazana w wydającym nakaz państwie członkowskim, a czyny, za które wydano ów europejski nakaz aresztowania, stanowią przestępstwo w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego.

49      W związku z tym zastosowanie przesłanki podwójnej karalności czynu nie może wymagać od wykonującego nakaz organu sądowego sprawdzenia, czy naruszenie dobra chronionego prawem wydającego nakaz państwa członkowskiego stanowi również znamię przestępstwa w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego.

50      W konsekwencji, aby te same czyny mogły stanowić przestępstwo, nie ma znaczenia to, że czyny, które doprowadziły do wydania europejskiego nakazu aresztowania, stanowią w wydającym nakaz państwie członkowskim przestępstwo wymagające, by czyny te naruszały dobro chronione prawem tego państwa członkowskiego, takie jak – w niniejszej sprawie – spokój publiczny, podczas gdy element ten nie jest wymagany w prawie wykonującego nakaz państwa członkowskiego.

51      W świetle powyższych rozważań odpowiedź na pytanie pierwsze brzmi: art. 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584 należy interpretować w ten sposób, że przesłanka podwójnej karalności czynu jest spełniona w sytuacji, w której europejski nakaz aresztowania został wydany w celu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w związku z czynami stanowiącymi w wydającym nakaz państwie członkowskim przestępstwo wymagające, by czyny te naruszały dobro chronione prawem w tym państwie członkowskim, jeżeli owe czyny stanowią przestępstwo również w prawie wykonującego nakaz państwa członkowskiego, w którym naruszenie tego dobra chronionego prawem nie stanowi znamienia przestępstwa.

 W przedmiocie pytań drugiego i trzeciego

52      Poprzez pytania drugie i trzecie, które należy zbadać łącznie, sąd odsyłający zmierza w istocie do ustalenia, czy art. 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584 w związku z art. 49 karty należy interpretować w ten sposób, że wykonujący nakaz organ sądowy może odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary pozbawienia wolności, jeżeli owa kara została orzeczona w wydającym nakaz państwie członkowskim za popełnienie przez osobę ściganą jednego przestępstwa, na które składa się kilka czynów, z których tylko część stanowi przestępstwo w wykonującym nakaz państwie członkowskim.

53      Na wstępie należy zauważyć, że art. 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584 nie przewidują wyraźnie sytuacji, w której można odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania z tego powodu, że tylko część czynów stanowiących jedno przestępstwo w wydającym nakaz państwie członkowskim, w odniesieniu do którego to przestępstwa wydano ów europejski nakaz aresztowania, stanowi przestępstwo w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego.

54      W tych okolicznościach należy wziąć pod uwagę kontekst, w który wpisują się te przepisy, oraz cele realizowane przez decyzję ramową 2002/584.

55      W pierwszej kolejności z odpowiedzi na pytanie pierwsze wynika, że dla oceny przesłanki podwójnej karalności czynu nie ma znaczenia, czy czyny, w związku z którymi wydano europejski nakaz aresztowania, zostały zakwalifikowane jako jedno przestępstwo w świetle prawa wydającego nakaz państwa członkowskiego.

56      Jak wynika z pkt 51 niniejszego wyroku, ocena ta ogranicza się bowiem do ustalenia, czy gdyby dane czyny miały miejsce na terytorium wykonującego nakaz państwa członkowskiego, stanowiłyby one również przestępstwo w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego, niezależnie od znamion tego przestępstwa i kwalifikacji przyjętej w wydającym nakaz państwie członkowskim.

57      W drugiej kolejności w odniesieniu do kwestii, czy wykonujący nakaz organ sądowy może uznać za podstawę odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania okoliczność, że tylko część rozpatrywanych czynów stanowi przestępstwo w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego, należy przypomnieć, jak wskazano w pkt 43 niniejszego wyroku, że przesłanka podwójnej karalności czynu jest jedną z podstaw fakultatywnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania wymienionych w art. 4 tej decyzji ramowej, które należy interpretować w sposób ścisły, aby ograniczyć przypadki odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania.

58      W konsekwencji, jak rzecznik generalny wskazał w istocie w pkt 55 opinii, o ile podstawa odmowy wykonania, o której mowa w art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584, nie zostanie rozszerzona na tę część czynów, która stanowi przestępstwo zgodnie z prawem wykonującego nakaz państwa członkowskiego i która w związku z tym nie wchodzi w zakres stosowania tej podstawy, okoliczność, że tylko część czynów stanowiących przestępstwo w wydającym nakaz państwie członkowskim stanowi również przestępstwo w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego, nie może pozwolić wykonującemu nakaz organowi sądowemu na odmowę wykonania europejskiego nakazu aresztowania.

59      Wykładnię tę potwierdza systematyka tej decyzji ramowej.

60      Otóż zakładając, że w okolicznościach wskazanych w pkt 58 niniejszego wyroku przekazanie jest uzależnione od przesłanki, czy dana osoba nie jest skazana w wydającym nakaz państwie członkowskim za tę część czynów, która nie stanowi przestępstwa w wykonującym nakaz państwie członkowskim, należy zauważyć, że taka przesłanka nie figuruje w art. 5 decyzji ramowej 2002/584. Trybunał wielokrotnie zaś orzekał, że wykonanie europejskiego nakazu aresztowania można uzależnić wyłącznie od jednej z przesłanek wyczerpująco określonych w tym art. 5 [zob. podobnie wyrok z dnia 3 marca 2020 r., X (Europejski nakaz aresztowania – Podwójna odpowiedzialność karna), C‑717/18, EU:C:2020:142, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo].

61      Wykładnię art. 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584 przedstawioną w poprzednich punktach niniejszego wyroku potwierdza dodatkowo analiza celów realizowanych przez decyzję ramową 2002/584, przypomnianych w punktach 38–40 i 47 niniejszego wyroku, a mianowicie, po pierwsze, celu polegającego na ułatwianiu i przyspieszaniu przekazań między organami sądowymi państw członkowskich w świetle wzajemnego zaufania, jakie powinno istnieć między nimi, oraz, po drugie, celu polegającego na niedopuszczeniu do sytuacji, w której osoba ścigana znajdująca się na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo, w którym popełniła przestępstwo, pozostałaby bezkarna.

62      Jak twierdzi zasadniczo rząd francuski w uwagach na piśmie, wykładnia przesłanki podwójnej karalności czynu, zgodnie z którą można byłoby odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania na tej podstawie, że część czynów podlegających karze w wydającym nakaz państwie członkowskim nie stanowi przestępstwa w wykonującym nakaz państwie członkowskim, stwarzałaby przeszkody dla skutecznego przekazania danej osoby i prowadziłaby do bezkarności wszystkich odnośnych czynów. W istocie wykładnia taka prowadziłaby do odmowy przekazania, nawet jeśli część tych czynów spełniałaby tę przesłankę.

63      W związku z tym przesłankę podwójnej karalności czynu należy uznać za spełnioną, gdy europejski nakaz aresztowania zostaje wydany w celu wykonania kary pozbawienia wolności, nawet jeśli kara ta została orzeczona w wydającym nakaz państwie członkowskim za popełnienie przez osobę, której dotyczy nakaz, jednego przestępstwa składającego się z kilku czynów, z których tylko część stanowi przestępstwo w wykonującym nakaz państwie członkowskim.

64      Wykładnia taka jest również zgodna z zasadą proporcjonalności czynów zabronionych i kar, przewidzianą w art. 49 ust. 3 karty, do której odnoszą się pytania sądu odsyłającego.

65      Otóż, po pierwsze, w systemie ustanowionym decyzją ramową 2002/584 przestrzeganie zasady proporcjonalności czynów zabronionych i kar jest zapewnione przez organy sądowe wydającego nakaz państwa członkowskiego. Trybunał orzekł, że zagwarantowanie poszanowania praw osoby, o której przekazanie się zwrócono, należy w pierwszym rzędzie do wydającego nakaz państwa członkowskiego [wyroki: z dnia 23 stycznia 2018 r., Piotrowski, C‑367/16, EU:C:2018:27, pkt 50; z dnia 6 grudnia 2018 r., IK (Wykonanie kary dodatkowej), C‑551/18 PPU, EU:C:2018:991, pkt 66].

66      Po drugie, jak wskazał rzecznik generalny w pkt 63 opinii, ewentualnie nieproporcjonalny charakter kary orzeczonej w wydającym nakaz państwie członkowskim nie figuruje wśród podstaw obligatoryjnej i fakultatywnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania znajdujących się w art. 3, 4 i 4a decyzji ramowej 2002/584.

67      Ponadto z pkt 36 niniejszego wyroku wynika, że przesłanka podwójnej karalności czynu wymaga jedynie sprawdzenia, czy okoliczności faktyczne przestępstwa, w związku z którym wydano ten europejski nakaz aresztowania, stanowiłyby również, jako takie, przestępstwo w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego, w sytuacji gdyby wystąpiły one na terytorium tego ostatniego państwa.

68      W związku z tym do wykonującego nakaz organu sądowego – w ramach oceny tej przesłanki – nie należy ocena kary orzeczonej w wydającym nakaz państwie członkowskim w świetle art. 49 ust. 3 karty.

69      W świetle wszystkich powyższych rozważań odpowiedź na pytania drugie i trzecie brzmi: art. 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584 w związku z art. 49 karty należy interpretować w ten sposób, że wykonujący nakaz organ sądowy nie może odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary pozbawienia wolności, jeżeli owa kara została orzeczona w wydającym nakaz państwie członkowskim za popełnienie przez osobę ściganą jednego przestępstwa, na które składa się kilka czynów, z których tylko część stanowi przestępstwo w wykonującym nakaz państwie członkowskim.

 W przedmiocie kosztów

70      Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (trzecia izba) orzeka, co następuje:

1)      Artykuł 2 ust. 4 oraz art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że przewidziana w tych przepisach przesłanka podwójnej karalności czynu jest spełniona w sytuacji, w której europejski nakaz aresztowania został wydany w celu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w związku z czynami stanowiącymi w wydającym nakaz państwie członkowskim przestępstwo wymagające, by czyny te naruszały dobro chronione prawem w tym państwie członkowskim, jeżeli owe czyny stanowią przestępstwo również w prawie wykonującego nakaz państwa członkowskiego, w którym naruszenie tego dobra chronionego prawem nie stanowi znamienia przestępstwa.

2)      Artykuł 2 ust. 4 oraz art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584, zmienionej decyzją ramową 2009/299, w związku z art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że wykonujący nakaz organ sądowy nie może odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary pozbawienia wolności, jeżeli owa kara została orzeczona w wydającym nakaz państwie członkowskim za popełnienie przez osobę ściganą jednego przestępstwa, na które składa się kilka czynów, z których tylko część stanowi przestępstwo w wykonującym nakaz państwie członkowskim.

Podpisy

*      Język postępowania: francuski.