1)

Czy obowiązku uogólnionego i niezróżnicowanego przechowywania danych nałożony na dostawców usług na podstawie przepisów upoważniających zawartych w art. 15 ust. 1 dyrektywy [2002/58/WE] z dnia 12 lipca 2002 r. (1) należy uważać, biorąc pod uwagę gwarancje i kontrole towarzyszące następnie gromadzeniu i wykorzystaniu tych danych o połączeniach, za ingerencję uzasadnioną prawem do bezpieczeństwa osobistego zagwarantowanym w art. 6 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i wymogami bezpieczeństwa narodowego, które leżą w zakresie wyłącznej odpowiedzialności państw członkowskich zgodnie z art. 4 Traktatu o Unii Europejskiej?

2)

Czy przepisy dyrektywy [2000/31/WE] z dnia 8 czerwca 2000 r. (2), w związku z art. 6, 7, 8 i 11 oraz art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że pozwalają one państwu na wprowadzenie przepisów krajowych nakładających na osoby, których działalność polega na oferowaniu dostępu do usług internetowej komunikacji publicznej oraz na osoby fizyczne lub prawne oferujące, nawet nieodpłatnie, do publicznego udostępniania za pomocą usługi internetowej komunikacji publicznej, przechowywanie sygnałów, tekstów, obrazów, dźwięków lub wszelkiego rodzaju wiadomości dostarczonych przez odbiorców tych usług, obowiązek przechowywania danych umożliwiających identyfikację każdego, kto przyczynił się do stworzenia treści lub części treści usług, których są usługodawcami, aby organ sądowy mógł, w razie potrzeby, zażądać ich przekazania w celu egzekwowania przepisów dotyczących odpowiedzialności cywilnej lub karnej?