—

Strona skarżąca podnosi, że Komisja dokonała błędnego ustalenia, jakoby była ona świadoma antykonkurencyjnego zachowania w odniesieniu do dopłaty z tytułu bezpieczeństwa i nieuiszczania prowizji Komisji.

—

Poza tym strona skarżąca podnosi, że te aspekty zarzucanego jednolitego i ciągłego naruszenia nie mogą być rozpatrywane w oderwaniu od całości naruszenia przez co należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w całości.

—

Strona skarżąca podnosi, że Komisja nie zdołała wykazać w sposób wymagany prawem jej udziału w zarzucanym naruszeniu w zakresie dopłaty paliwowej.

—

Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że uzyskane informacje prasowe nie mogły uświadomić jej istnienia zarzucanego kartelu.

—

Wreszcie, strona skarżąca podnosi, że ograniczone dowody świadczące o ich kontaktach z innymi przewoźnikami nie dowodzą żadnego zachowania antykonurencyjnego po stronie skarżącej, ani nie wskazują że miała ona wiedzę lub że mogła przewidzieć anytkonkurencyjne zachowanie innych przewoźników.

—

Strona skarżąca podnosi, że Komisja niesłusznie w art. 1 ust. 1, 3 i 4 uznała ją za jedną z odpowiedzialnych naruszenia, z uwagi na fakt, że upłynął termin przedawnienia.

—

Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że Komisja nie posiada właściwości rzeczowej by stwierdzić jej odpowiedzialność za naruszenie art. 101 TFUE dotyczące połączeń wewnątrz EOG przed dniem 1 maja 2004 r. lub art. 53 porozumienia EOG przed dniem 19 maja 2005 r.

—

Strona skarżąca twierdzi następnie, że Komisja nie posiada właściwości rzeczowej by stwierdzić jej odpowiedzialność za naruszenie dotyczące połączeń pomiędzy UE a Szwajcarią.

—

Wreszcie, strona skarżąca podnosi, że ustalenia Komisji naruszają zasadę ne bis in idem.

—

Strona skarżąca podnosi, że ustalenia Komisja co do udziału strony skarżącej w zarzucanym kartelu jest obarczone brakiem dowodów.

—

Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że ustalenie to opiera się na błędnym założeniu, że dane naruszenie dotyczyło wszystkich połączeń.

—

Strona skarżąca twierdzi następnie, że przedmiot ustaleń Komisji wykracza poza jej kompetencje i prowadzi do dwuznaczności jeśli chodzi o geograficzny zakres zarzucanego naruszenia.

—

Wreszcie, strona skarżąca podnosi, że ustalenie to wprowadza rozbieżności pomiędzy uzasadnieniem a rozstrzygnięciem zaskarżonej decyzji w odniesieniu do jej przedmiotu, co uniemożliwia stronie skarżącej zrozumienie charakteru i zakresu zarzucanego naruszenia.

—

Strona skarżąca podnosi, że sporne zachowanie nie zmierzało wyłącznie do realizacji celu antykonkurencyjnego.

—

Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że sporne zachowanie nie dotyczyło wyłącznie jednego produktu lub jednej usługi.

—

Strona skarżąca twierdzi następnie, że sporne zachowanie nie dotyczyło tego samego przedsiębiorstwa.

—

Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że sporne zachowanie nie miało jednolitego charakteru.

—

Strona skarżąca twierdzi również, że zarzucane elementy naruszenia nie zostały poddane badaniu porównawczemu.

—

Wreszcie, strona skarżąca podnosi, że Komisja nie dostarczyła wystarczających dowodów i nie dokonała analizy art. 101 ust. 3 TFUE w kontekście nieuiszczenia prowizji od dopłat.

—

Strona skarżąca podnosi, że nie miała możliwości ustosunkować się do ustalenia Komisji, zgodnie z którym miała ona wiedzę o naruszeniu dotyczącym dopłat z tytułu bezpieczeństwa oraz nieuiszczenia prowizji od tych dopłat.

—

Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że Komisja powołała się na nowe okoliczności w celu wykazania swej tezy o zarzucanym kartelu.

—

Strona skarżąca twierdzi następnie, że Komisja oparła się na niedopuszczalnych dowodach.

—

Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że rozbieżności pomiędzy uzasadnieniem zaskarżonej decyzji a jej rozstrzygnięciem, spowodowało, że uzasadnienie zostało obarczone wadą.

—

Wreszcie, strona skarżąca podnosi, że nie miała możliwości ustosunkować się do decyzji o wyłączeniu, po doręczeniu pisma w sprawie przedstawiania zarzutów, 13 przewoźników oraz trzech aspektów naruszenia z zakresu dochodzenia, a Komisja nie dostarczyła w tym zakresie żadnego uzasadniania.

—

Strona skarżąca podnosi, że Komisja nie wprowadziła rozróżnienia pomiędzy uzgodnieniem ceny końcowej a uzgodnieniem ograniczonych składowych ceny.

—

Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że Komisja nie wzięła pod uwagę ograniczonych udziałów w rynku adresatów decyzji oraz normatywnych wymogów danej gałęzi gospodarki.

—

Strona skarżąca twierdzi następnie, że Komisja potraktowała jej zachowanie w ten sam sposób jak znacznie poważniejsze zachowania innych adresatów decyzji, włączając „trzon grupy”.

—

Wreszcie, strona skarżąca podnosi, że Komisja nie uwzględniła jaj ograniczonego udziału w naruszeniu, w stosunku do innych adresatów decyzji, którzy również skorzystali z obniżenia wymiaru grzywny ze względu na okoliczności łagodzące.