This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62011TN0022
Case T-22/11: Action brought on 19 January 2011 — Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband v Commission
Sprawa T-22/11: Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2011 r. — Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji
Sprawa T-22/11: Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2011 r. — Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji
Dz.U. C 72 z 5.3.2011, p. 28–29
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
|
5.3.2011 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 72/28 |
Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2011 r. — Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji
(Sprawa T-22/11)
2011/C 72/45
Język postępowania: niemiecki
Strony
Strona skarżąca: Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband (Münster, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci I. Liebach i A. Rosenfeld)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
|
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2010 r. C(2010) 9525 wersja ostateczna, pomoc państwa, MC 8/2009 i C 43/2009 — Niemcy — WestLB, w części, w której w decyzji tej odrzucony zostaje wniosek Niemiec z dnia 28 października 2010 r. o przedłużenie terminu na zbycie Westdeutsche Immobilienbank AG i zakończenie jej nowych operacji poza dzień 15 lutego 2011 r.; |
|
— |
posiłkowo stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2010 r. C(2010) 9525 wersja ostateczna, pomoc państwa, MC 8/2009 i C 43/2009 — Niemcy — WestLB, w części, w której w decyzji tej Komisja stwierdziła w sposób dorozumiany, że Niemcy złożyły tylko jeden jednolity wniosek o przedłużenie terminu na zbycie Westdeutsche Immobilienbank AG i zakończenie jej nowych operacji do dnia 15 lutego 2011 r., wobec czego wniosek o przedłużenie terminu poza tę datę nie podlega rozpatrzeniu; |
|
— |
obciążenie Komisji kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Skarżący podnosi pięć zarzutów w uzasadnieniu skargi.
1) Zarzut pierwszy: naruszenie obowiązku uzasadnienia zgodnie z art. 296 ust. 2 TFUE
Skarżący twierdzi, że Komisja nie wyjaśniła, dlaczego połączyła dwa wnioski Niemiec o przedłużenie terminu w jeden jednolity wniosek.
Ponadto Komisja nie wyjaśniła, dlaczego nie miałyby wystąpić przesłanki przedłużenia terminu na podstawie art. 2 ust. 2 decyzji Komisji C(2009) 3900 wersja ostateczna poprawiona z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie pomocy państwa, której Niemcy zamierzają udzielić w celu restrukturyzacji WestLB AG (C 43/2008 [N 390/2008]) (zwanej dalej „decyzją z dnia 12 maja 2009 r.”).
2) Zarzut drugi: błąd w ocenie i nadużycie władzy
Skarżący podnosi, że Komisja opiera swoją dyskrecjonalną decyzję w sprawie przedłużenia terminu na błędnym ustaleniu faktycznym. Zdaniem skarżącego zaskarżona decyzja przyjmuje błędnie tylko jeden wniosek o przedłużenie terminu do dnia 15 lutego 2011r. względnie w sposób dorozumiany stwierdza, że dalej idący wniosek o dłuższy termin nie podlega rozpatrzeniu.
Ponadto skarżący twierdzi, że Komisja nie skorzystała z przewidzianej wyraźnie w art. 2 ust. 2 decyzji z dnia 12 maja 2009 r. możliwości przedłużenia terminu, chociaż były ku temu warunki. Zamiast tego Komisja powołała się na niepisane prawo przedłużenia terminu sui generis, które nie ma podstawy prawnej i którego szczegółowe przesłanki są całkowicie niejasne.
3) Zarzut trzeci: naruszenie zasady proporcjonalności
Skarżący twierdzi między innymi, że decyzja Komisji o wstrzymaniu nowych operacji Westdeutsche Immobilienbank AG po dniu 15 lutego 2011 r. jest nieproporcjonalna do spowodowanych nią niekorzyści.
4) Zarzut czwarty: naruszenie zasady równego traktowania
W tym kontekście podniesiono, że Komisja w innych przypadkach kryzysu finansowego, w których instytucjom finansowym przyznano dużo wyższą pomoc, przyznała wyraźnie dłuższe terminy na zbycie udziałów i spółek finansujących nieruchomości.
5) Zarzut piąty: naruszenie art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i zasady dobrej administracji
Skarżący podnosi, że Komisja nie ma prawa interpretować i oceniać wniosków złożonych przez państwo członkowskie sprzecznie z ich wyraźnym brzmieniem i celem.