This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62010CN0624
Case C-624/10: Action brought on 21 December 2010 — European Commission v French Republic
Sprawa C-624/10: Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej
Sprawa C-624/10: Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej
Dz.U. C 72 z 5.3.2011, p. 16–16
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
|
5.3.2011 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 72/16 |
Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej
(Sprawa C-624/10)
2011/C 72/28
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: M. Afonso, pełnomocnik)
Strona pozwana: Republika Francuska
Żądania strony skarżącej
|
— |
stwierdzenie, że Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy dyrektywy o podatku VAT, a w szczególności na mocy jej art. 168, 171, 193, 194, 204 i 214 w ten sposób, że w tytule IV instrukcji administracyjnej nr 105 z dnia 23 czerwca 2006 r. (sygn. akt 3 A-9-06) wprowadziła udogodnienie administracyjne stanowiące odstępstwo od systemu przerzucania rozliczenia podatku VAT na nabywcę oraz przewidujące, między innymi, obowiązek ustanawiania przedstawiciela podatkowego przez sprzedawcę lub usługodawcę mającego siedzibę poza Francją; |
|
— |
obciążenie Republice Francuskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
W swej skardze Komisja twierdzi, że francuskie przepisy, stanowiące odstępstwo od systemu przerzucania rozliczenia podatku VAT na nabywcę, są z kilku powodów niezgodne z prawem Unii Europejskiej.
Po pierwsze, podatnicy, którzy pragną skorzystać z systemu wprowadzonego na mocy tytułu IV instrukcji administracyjnej o sygn. 3 A-9-06 zobowiąni są ustanowić przedstawiciela podatkowego, co jest niezgodne z art. 204 dyrektywy o podatku VAT. Ten ostatni przepis zezwala państwom członkowskim na nakładanie tego rodzaju obowiązku jedynie w wypadku, gdy w relacjach z państwem siedziby podatnika nie istnieje żaden mechanizm pozwalający na wzajemną pomoc w zakresie podatków pośrednich, podobny do mechanizmu istniejącego wewnątrz Unii.
Po drugie, omawiane udogodnienie administracyjne nakłada ponadto na sprzedawcę obowiązek uzyskania numeru indentyfikacji podatkowej VAT we Francji, co jest niezgodne z art. 214 ust. 1 dyrektywy o podatku VAT. Z przepisu tego wynika bowiem, że obowiązek uzyskania numeru indentyfikacji podatkowej VAT nie dotyczy podatników, którzy na terytorium państwa członkowskiego, w którym nie mają siedziby dostarczają towary lub wykonują usługi poddane systemowi rozliczania się z VAT przez nabywcę towarów lub usług, w szczególności na mocy art. 194 dyrektywy o podatku VAT.
Wreszcie, po trzecie, omawiany system zakłada potrącanie podatku VAT podlegającego odliczeniu przez sprzedawcę lub usługodawcę z podatiem VAT pobranym przez jednego lub więcej jego klientów. Jest to niezgodne z przepisami art. 168 i 171 dyrektywy o podatku VAT, na mocy których potrącenie podatku VAT podlegającego odliczeniu z pobranym podatkiem VAT powinno następować na poziomie każdego podatnika. Art. 11 omawianej dyrektywy nie może stanowić podstawy prawnej tego rodzaju odstępstwa.