30.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/40

—

stwierdzenie nieważności spornej decyzji;

—

uwzględnienie zarzutów podniesionych przed sądem pierwszej instancji, lub, tytułem, ewentualnym, odesłanie sprawy do Trybunału Pierwszej Instancji na zasadach przewidzianych w art. 61 Statutu Trybunału Sprawiedliwości;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania w obu instancjach.

1)

Zniekształcenie środków zaskarżenia, naruszenie prawa, a także nielogiczność i wewnętrzną sprzeczność uzasadnienia w zakresie dotyczącym indywidualizacji beneficjenta pomocy oraz zakresu swobodnego uznania przysługującego Komisji przy określaniu beneficjenta pomocy.

Po pierwsze, AceaElectrabel Produzione S.p.A. (zwana dalej „AEP” lub „wnoszącą odwołanie”) podnosi w ramach odwołania zarzut popełnienia w wyroku poważnych błędów proceduralnych w zakresie, w jakim Sąd Pierwszej Instancji nie uwzględnił zawartego we wniesionej doń skardze zarzutu błędnego określenia beneficjenta pomocy, co ma stanowić obiektywną przesłankę do zastosowania w niniejszej sprawie zasady określonej w linii orzeczniczej „Deggendorf” (zgodnie z którą w pewnych okolicznościach można zawiesić wypłatę nowej, zgodnej ze wspólnym rynkiem, pomocy do momentu zwrotu przez dane przedsiębiorstwo poprzedniej pomocy przyznanej bezprawnie). W pierwszej kolejności wnosząca odwołanie kwestionuje uznanie tego zarzutu za niedopuszczalny w części dotyczącej naruszenia art. 88 (WE) oraz rozporządzenia nr 659/99 (1). AEP twierdzi, że Sąd Pierwszej Instancji zniekształcił tą część zarzutu, w której skarżąca w pierwszej instancji sprowadzała jedynie błędne określenie beneficjenta pomocy do jednego z typowych uchybień aktu administracyjnego. Twierdząc, że kwestia naruszenia zasad dotyczących odzyskania pomocy jest całkowicie pozbawiona znaczenia dla sprawy, Sąd Pierwszej Instancji zniekształcił argumenty, na których opiera się ta część niniejszego zarzutu.

Ponadto wnosząca odwołanie kwestionuje ten wyrok w zakresie, w jakim Sąd utrzymał w nim w mocy sporną decyzję pomimo popełnienia w niej poważnego błędu polegającego na utożsamieniu AEP (beneficjenta nowej pomocy) z grupą ACEA (beneficjentem niezwróconej pomocy), opartego na błędnym, nielogicznym i wewnętrznie sprzecznym zastosowaniu wypracowanego w orzecznictwie wspólnotowym pojęcia jedności gospodarczej w ramach grupy przedsiębiorstw. W opinii wnoszącej odwołanie pojęcie to znajduje zastosowanie w przypadku przedsięwzięcia typu joint venture kontrolowanego wspólnie przez dwie różne grupy (jak ma to miejsce w przypadku AEP), podczas gdy powoływane orzecznictwo w zakresie jedności gospodarczej przedsiębiorstwa dotyczy jedynie przedsiębiorstw kontrolowanych przez tylko jedną jednostkę. Błąd ten jest poważniejszy tym bardziej, że Sąd Pierwszej Instancji uznał za pozbawioną znaczenia dla sprawy okoliczność polegającą na tym, iż kapitał AEP jest w 70 % skonsolidowany w innej grupie gospodarczej, która nie ma nic wspólnego z beneficjentem niezwróconej pomocy. Sąd Pierwszej Instancji także popełnił błąd przy stosowaniu pojęcia przedsiębiorstwa niezależnego funkcjonalnie, twierdząc, że skarżąca nie może uważać się za funkcjonalnie niezależną, jeśli jest kontrolowana przez dwa przedsiębiorstwa.

2)

Zniekształcenie środków zaskarżenia, naruszenie prawa, a także nielogiczność i wewnętrzną sprzeczność uzasadnienia w zakresie podniesionych przez skarżącą w pierwszej instancji zarzutów dotyczących możliwości zastosowania do oceny niniejszej sprawy zasady określonej w linii orzeczniczej Deggendorf.

Po drugie wnosząca odwołanie podnosi zarzut błędnego zastosowania w zaskarżonym wyroku zasady określonej w linii orzeczniczej Deggendorf w zakresie, w jakim Sąd potwierdza w nim dokonaną przez Komisję ocenę spełnienia obiektywnej przesłanki zastosowania tej zasady. W szczególności wnosząca odwołanie kwestionuje rozumowanie Sądu Pierwszej Instancji w zakresie, w jakim twierdzi on, że Komisja nie była zobowiązana do przedstawienia konkretnych i szczegółowych dowodów, aby wykazać, iż kumulacja pierwszej i drugiej pomocy wywierała szkodliwy wpływ na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową, sprawiając w ten sposób, że także ta druga pomoc jest niezgodna ze wspólnym rynkiem. W przypadku oceny zgodności zgłoszonej pomocy ze wspólnym rynkiem nie można swobodnie przenosić ciężaru dowodu, zwłaszcza w przypadku, gdy Komisja nie wykorzystała narzędzi oddanych do jej dyspozycji w rozporządzeniu proceduralnym. Sąd Pierwszej Instancji nie uwzględnił tych argumentów i potwierdził bezkrytycznie wydaną przez Komisję decyzję. Wreszcie, Sąd Pierwszej Instancji nie uwzględnił podniesionego przed nim zarzutu w zakresie, w którym skarżąca w pierwszej instancji twierdzi, że celem określonej w linii orzeczniczej Deggendorf zasady nie jest stworzenie narzędzia służącego karaniu przedsiębiorstw, które nie zwróciły przyznanej poprzednio pomocy, lecz uniknięcie sytuacji, w której skumulowanie przez jedno przedsiębiorstwo większej ilości pomocy może szkodliwie wpływać na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową, sprawiając w ten sposób, że także ta nowa pomoc jest niezgodna ze wspólnym rynkiem, niezależnie od tego, czy dokonano zwrotu poprzednio przyznanej pomocy.