20.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 141/23

—

uchylenie w całości zaskarżonego wyroku Sądu Pierwszej Instancji i wydanie nowego orzeczenia stwierdzającego zgodność z prawem decyzji Komisji 2005/261/WE z dnia 30 marca 2004 r. w sprawie systemu pomocy, który Zjednoczone Królestwo zamierza wdrożyć w stosunku do gibraltarskiej rządowej reformy podatku dochodowego od przedsiębiorstw, (1) oraz

—

obciążenie kosztami pozwanych stron.

1.

Naruszenie art. 299 ust. 4 WE w wykładni nadanej mu przez orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości. Po pierwsze zaskarżony wyrok nie uznaje statusu prawnego Gibraltaru zgodnie z orzecznictwem TSWE (wyroki z dnia 23 września 2003 r. oraz z dnia 12 września 2006 r.), ponieważ nie stwierdza się tam, że Gibraltar został przekazany przez Króla Hiszpanii Koronie Brytyjskiej na podstawie traktatu z Utrechtu z 1713 r. oraz ponieważ zawiera on liczne nieścisłości w definiowaniu tegoż statusu. Z drugiej strony, narusza on art.. 299 ust. 4 w ten sposób, ze przyznaje Gibraltarowi możliwość oderwania się w dziedzinie podatkowej od Zjednoczonego Królestwa, co oznacza, że Zjednoczone Królestwo nie bierze już dłużej na siebie stosunków zewnętrznych Gibraltaru w tej dziedzinie, przekształcając tym samym Gibraltar w nowe państwo członkowskie w dziedzinie podatków.

2.

Naruszenie art. 87 WE ust. 1, interpretując go w ten sposób, że zakazuje on stosowania go przez Komisję w walce z rajami podatkowymi uznanymi przez OECD. Zaskarżony wyrok uznając za niemożliwe porównanie działalności gospodarczej na Gibraltarze i w Zjednoczonym Królestwie, narusza zasady tej organizacji, zgonie z którymi przepisy powszechnie stosowane na Gibraltarze mogą powodować szkodę dla jej państw członkowskich, pomiędzy którymi znajduje się Zjednoczone Królestwo. Art. 87 ust. 1 WE powinien być interpretowany zgodnie z zasadami OECD, z którego to względu takie porównanie, nie tylko jest możliwe, ale także konieczne.

3.

Naruszenie wytycznych EBC z dnia 16 lipca 2004 r. poprzez zastosowanie art. 87 ust. 1 WE. Europejski System Banków Centralnych uważa Gibraltar, obok innych 37 terytoriów, za pozaterytorialne centrum finansowe (centrum off shore) w dziedzinie bilansu płatniczego, międzynarodowej pozycji inwestycyjnej i pasywów w walutach obcych. Ocena zaskarżonego wyroku, która zakazuje porównywania działalności gospodarczej na Gibraltarze z działalnością w Zjednoczonym Królestwie, narusza tę definicje, która dopuszcza takie porównanie, i oznacza zastosowanie art. 87 WE ust. 1 z naruszeniem obowiązującej w prawie wspólnotowym regulacji, jaką są wytyczne EBC z dnia 16 lipca 2004 r.

4.

Naruszenie art. 87 ust. 1 WE poprzez naruszenie przesłanki, zgodnie z która pomoc przyznawana jest „przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych”. Ponieważ Gibraltar jest terytorium, które nie stanowi części żadnego z państw członkowskich, zgonie z art. 299 WE ust. 4, twierdzenie zawarte w wyroku, zgodnie z którym zakres odniesienia dla zastosowania art. 87 ust. 1 WE odpowiadają wyłącznie w granicom geograficznym terytorium Gibraltaru, równa się z uznaniem go za państwo członkowskie, ponieważ przeciwnie nigdy nie można by było spełnić przesłanki, zgonie z którą pomoc jest przyznawana „przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych”.

5.

Naruszenie zasady niedyskryminacji poprzez nieuzasadnione zastosowanie orzecznictwa dotyczącego Azorów do odmiennego stanu faktycznego, niż przewidziany w tym orzecznictwie. Istnieją dwie różnice pomiędzy sprawą Azorów, a sprawą zakończona zaskarżonym wyrokiem. Po pierwsze, Azory stanowią terytorium jednego z państw członkowskich, co nie ma miejsca w przypadku Gibraltaru, po drugie, w sprawie dotyczącej Azorów oceniane było obniżenie stawki podatku od osób prawnych, podczas gdy w przypadku Gibraltaru chodzi o nowy powszechny system podatku od osób prawnych.

6.

Naruszenie art. 87 ust. 1 WE poprzez brak przyjęcia, iż zostały spełnione przesłanki przyznania pomocy państwowej, z punktu widzenia selektywności regionalnej. Dokładniej, Królestwo Hiszpanii uważa, że w zaskarżonym wyroku popełniono błąd co do prawa przyjmując, że zostały spełnione trzy przesłanki autonomii politycznej, autonomii postępowania oraz autonomii gospodarczej, ustanowione w wyroku w sprawie Azorów.

7.

Błąd co do prawa poprzez odmowę oceny i zastosowania czwartej przesłanki, o co wnosiło Królestwo Hiszpanii w postępowaniu. Nawet jeżeliby przyjąć, że zostały spełnione trzy przesłanki z wyroku w sprawie Azorów, to należało wymagać spełnienia czwartego kryterium, dotyczącego harmonizacji w ramach krajowego systemu podatkowego państwa członkowskiego, od którego pochodzi ten środek.

8.

Naruszenie art. 87 ust. 1 WE poprzez brak przyjęcia, że zostały spełnione przesłanki przyznania pomocy państwowej z punktu widzenia selektywności przedmiotowej. Nawet jeżeliby przyjąć, że Gibraltar stanowi autonomiczny punkt odniesienia, w którym spełnione zostały przesłanki ustanowione w wyroku w sprawie Azorów, to zaskarżony wyrok naruszył art. 87 ust. 1 WE w ocenie selektywności przedmiotowej, ponieważ Sąd Pierwszej Instancji w swojej ocenie nie uwzględnił tego, że reforma podatku od osób prawnych, którą zamierza przeprowadzić Gibraltar, prowadziłaby do stworzenia systemu, w którym na 29 000 spółek istniejących na Gibraltarze, 28 798 spółek mogłoby zostać poddanych zerowej stawce podatkowej. Ostatnie z wymienionych spółek byłyby szczególnie uprzywilejowane przez ten środek, a ponieważ w zaskarżonym wyroku nie uznano tego, naruszono w ten sposób art. 87 ust. 1 WE. Ponadto Komisja, w przeciwieństwie do tego, co twierdzi się w wyroku, określiła wspólny system podatkowy.

9.

Brak uzasadnienia wyroku poprzez brak oceny czwartej przesłanki, o co wnosiło Królestwo Hiszpanii.

10.

Naruszenie prawa podstawowego w rozstrzygnięciu skargi w rozsądnym terminie, jako że postępowanie przed Sądem Pierwszej Instancji trwało praktycznie dwa razy dłużej niż trwa zazwyczaj postępowanie, przy czym nie podano żadnego uzasadnienia w tym zakresie, natomiast okoliczność ta miała szczególne znaczenie w sprawie.

11.

Naruszenie art. 77 a) i 77 b) regulaminu postępowania Sądu Pierwszej Instancji, poprzez brak formalnego zawieszenia postępowania na wniosek stron.