—

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE), Traktat o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Konwencję Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, otwartą do podpisu w dniu 11 maja 2011 r. w Stambule (zwaną dalej „konwencją stambulską”),

—

uwzględniając deklarację pekińską i pekińską platformę działania, przyjęte podczas czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet w dniu 15 września 1995 r., oraz późniejsze dokumenty końcowe przyjęte na posiedzeniach specjalnych Organizacji Narodów Zjednoczonych Pekin + 5 (2005 r.), Pekin + 15 (2010 r.) i Pekin + 20 (2015 r.),

—

uwzględniając postanowienia instrumentów prawnych ONZ dotyczących praw człowieka, a w szczególności praw kobiet,

—

uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady z 4 marca 2016 r. (COM(2016)0109),

—

uwzględniając decyzję Rady (UE) 2017/865 z dnia 11 maja 2017 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej w odniesieniu do spraw związanych ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych (1),

—

uwzględniając decyzję Rady (UE) 2017/866 z dnia 11 maja 2017 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej w odniesieniu do azylu i zasady non–refoulement (2),

—

uwzględniając Konwencję wiedeńską o prawie traktatów z dnia 23 maja 1969 r., w szczególności jej art. 26 i 27,

—

uwzględniając odnośne orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiającą normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw oraz zastępującą decyzję ramową Rady 2001/220/WSiSW (3),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/99/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie europejskiego nakazu ochrony (4) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 606/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie wzajemnego uznawania środków ochrony w sprawach cywilnych (5),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania tego procederu oraz ochrony ofiar, zastępującą decyzję ramową Rady 2002/629/JHA (6), oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/93/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej, zastępującą decyzję ramową Rady 2004/68/JHA (7),

—

uwzględniając dyrektywę 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (8) oraz dyrektywę Rady 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług (9), która określa i potępia molestowanie i molestowanie seksualne;

—

uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 4 kwietnia 2019 r. w sprawie zasięgnięcia opinii Trybunału Sprawiedliwości w kwestii zgodności z traktatami wniosków o przystąpienie Unii Europejskiej do Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej oraz procedury tego przystąpienia (10),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 11 września 2018 r. w sprawie środków na rzecz zapobiegania mobbingowi i molestowaniu seksualnemu w pracy, przestrzeni publicznej i życiu politycznym w UE, a także zwalczania tych zjawisk (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2017 r. w sprawie przeciwdziałania molestowaniu i wykorzystywaniu seksualnemu w UE (12),

—

uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 12 września 2017 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (COM(2016)0109 – 2016/0062(NLE)) (13),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 czerwca 2015 r. w sprawie strategii UE na rzecz równości kobiet i mężczyzn w okresie po 2015 r. (14),

—

uwzględniając Wytyczne UE z dnia 8 grudnia 2008 r. w sprawie aktów przemocy wobec kobiet i zwalczania wszelkich form dyskryminacji kobiet,

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 3 grudnia 2015 r. zatytułowany „Strategic engagement for gender equality 2016–2019” [Strategiczne zaangażowanie na rzecz równouprawnienia płci w latach 2016–2019] (SWD(2015)0278),

—

uwzględniając sprawozdanie Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) z marca 2014 r. zatytułowane „Violence against women: an EU-wide survey” [Przemoc wobec kobiet: ankieta ogólnounijna],

—

uwzględniając opinię Komisji Weneckiej z dnia 14 października 2019 r. w sprawie Armenii, dotyczącą konstytucyjnych skutków ratyfikacji Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej,

—

uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/913/WSiSW z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwalczania pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii za pomocą środków prawnokarnych (15),

—

uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że równouprawnienie płci jest podstawową wartością UE; mając na uwadze, że prawo do równego traktowania i niedyskryminacji stanowi prawo podstawowe zapisane w traktatach oraz w karcie praw podstawowych oraz że należy zapewnić jego pełne poszanowanie;

B.

mając na uwadze, że zgodnie ze wskaźnikiem równouprawnienia płci Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE) żadne z państw UE nie osiągnęło dotychczas pełnej równości kobiet i mężczyzn; mając na uwadze, że warunkiem osiągnięcia tego celu jest wyeliminowanie przemocy ze względu na płeć;

C.

mając na uwadze, że zwalczanie przemocy ze względu na płeć jest jednym z priorytetów strategicznego zaangażowania UE na rzecz równouprawnienia płci w latach 2016–2019;

D.

mając na uwadze, że zgodnie z definicją w konwencji stambulskiej „przemoc wobec kobiet” rozumie się jako naruszenie praw człowieka i formę dyskryminacji kobiet i oznacza wszelkie akty przemocy ze względu na płeć, które powodują lub mogą prowadzić do fizycznej, seksualnej, psychologicznej lub ekonomicznej szkody lub cierpienia kobiet, w tym również groźby takich aktów, przymus lub arbitralne pozbawianie wolności, zarówno w życiu publicznym, jak i prywatnym;

E.

mając na uwadze, że pojęcie „kobietobójstwo” zostało zdefiniowane w mechanizmie monitorowania konwencji z Belém do Pará jako „gwałtowna śmierć poniesiona przez kobietę ze względu na płeć, w kontekście stosunków rodzinnych, partnerskich lub jakichkolwiek innych stosunków interpersonalnych oraz w społeczności, zadana przez inną osobę lub spowodowana bądź tolerowana przez państwo lub jego funkcjonariuszy poprzez działanie lub zaniechanie działania” (16);

F.

mając na uwadze, że zgodnie z treścią konwencji stambulskiej wszystkie jej postanowienia, zwłaszcza rozwiązania chroniące prawa ofiar, będą zapewnione „bez jakiejkolwiek dyskryminacji ze względu na: płeć, płeć społeczno-kulturową, rasę, kolor skóry, język, religię, poglądy polityczne i inne, pochodzenie narodowe lub społeczne, przynależność do mniejszości narodowej, sytuację majątkową, urodzenie, orientację seksualną, tożsamość płciową, wiek, stan zdrowia, niepełnosprawność, stan cywilny, status uchodźcy, migranta lub inny”;

G.

mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet i przemoc ze względu na płeć, zarówno fizyczna, jak i psychologiczna, jest szeroko rozpowszechniona i dotyka kobiety na wszystkich szczeblach społecznych, niezależnie od wieku, wykształcenia, dochodów, pozycji społecznej czy kraju pochodzenia lub zamieszkania;

H.

mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet jest zarówno przyczyną, jak i skutkiem nierówności strukturalnych doświadczanych przez kobiety w wielu aspektach życia – w pracy, opiece zdrowotnej, dostępie do zasobów finansowych, władzy i wiedzy, a także przy zarządzaniu prywatnym czasem; mając na uwadze, że zwalczanie przemocy ze względu na płeć wymaga zrozumienia jej przyczyn i czynników sprzyjających;

I.

mając na uwadze, że przy próbach tłumaczenia częstotliwości występowania przemocy wobec kobiet w naszych społeczeństwach ważne jest uwzględnienie przemocy strukturalnej lub instytucjonalnej, którą można zdefiniować jako podporządkowanie kobiet w życiu gospodarczym, społecznym i politycznym;

J.

mając na uwadze, że z powodu różnic w polityce i ustawodawstwie państw członkowskich kobiety w UE nie są w jednakowym stopniu chronione przed przemocą ze względu na płeć;

K.

mając na uwadze, że systemy sądownicze często nie zapewniają kobietom wystarczającego wsparcia; mając na uwadze, że w wielu przypadkach ofiara może być narażona na poniżające uwagi ze strony funkcjonariuszy organów ścigania lub znajduje się w sytuacji zależności, co zwiększa jej strach przed zgłoszeniem doświadczanej przemocy;

L.

mając na uwadze, że w obecnej dekadzie w Europie i na świecie obserwuje się wyraźny i zorganizowany atak na równość płci i prawa kobiet, w tym prawa i zdrowie reprodukcyjne i seksualne;

M.

mając na uwadze, że w badaniu FRA z 2014 r. stwierdzono, że jedna trzecia wszystkich kobiet w Europie doświadczyła przemocy fizycznej lub przemocy seksualnej co najmniej raz od ukończenia 15. roku życia, 55 % kobiet doświadczyło przynajmniej jednej formy molestowania seksualnego, 11 % doświadczyło molestowania w internecie, jedna na 20 kobiet (5 %) została zgwałcona, a więcej niż jedna na 10 padła ofiarą przemocy seksualnej z użyciem siły; mając na uwadze, że w wielu państwach członkowskich ponad połowa ofiar kobietobójstwa ginie z rąk partnera, krewnego lub członka rodziny; mając na uwadze, że jedynie 14 % ofiar zgłosiło policji najpoważniejsze przypadki doświadczonej przemocy domowej, a przypadki przemocy doświadczonej od osób obcych zgłosiło tylko 13 % ofiar, co oznacza niski poziom zgłaszania; mając na uwadze, że ruch #metoo rozwijający się w ostatnich latach zachęcił kobiety i dziewczęta do zgłaszania przypadków wykorzystywania, przemocy i molestowania;

N.

mając na uwadze, że w UE nadal utrzymują się współczesne formy niewolnictwa i handlu ludźmi, którego ofiarami są głównie kobiety; mając na uwadze, że 71 % wszystkich ofiar handlu ludźmi na świecie to kobiety i dziewczęta, a trzy czwarte tych kobiet i dziewcząt jest wykorzystywane seksualnie (17);

O.

mając na uwadze, że przemoc i prześladowanie w internecie często ma konsekwencje fizyczne i wiąże się poważnym ryzykiem wywołania przemocy fizycznej przez zachęcanie użytkowników internetowych do naśladowania aktów przemocy i prześladowania, o których czytali, i do popełniania takich czynów;

P.

mając na uwadze, że niektóre grupy kobiet i dziewcząt, takie jak migrantki, uchodźczynie, azylantki, kobiety i dziewczęta niepełnosprawne, kobiety LBTI i kobiety romskie, narażone są na złożone i wielorakie formy dyskryminacji, w związku z czym znajdują się w jeszcze trudniejszej sytuacji, jeżeli chodzi o ryzyko przemocy ze względu na płeć, mają utrudniony dostęp do wymiaru sprawiedliwości oraz usług wsparcia i ochrony, a także nie mogą korzystać z przysługujących im praw podstawowych;

Q.

mając na uwadze, że kobiety będące ofiarami przemocy ze względu na płeć oraz ich dzieci często wymagają szczególnego wsparcia i szczególnej ochrony ze względu na występujące w przypadku takiej przemocy wysokie ryzyko ponownej wiktymizacji, zastraszania i odwetu;

R.

mając na uwadze, że przemoc ze względu na płeć narusza prawa człowieka, stabilność społeczną i bezpieczeństwo społeczne, a także ma szkodliwy wpływ na zdrowie publiczne, wykształcenie i możliwości zatrudnienia kobiet oraz perspektywy dla dobrobytu i rozwoju dzieci i społeczności;

S.

mając na uwadze, że narażenie na przemoc fizyczną, seksualną lub psychiczną i niegodziwe traktowanie ma poważny wpływ na ofiary, co może być przyczyną trwałych szkód fizycznych, seksualnych, emocjonalnych lub psychicznych, a także szkód ekonomicznych i finansowych;

T.

mając na uwadze, że wciąż mamy do czynienia ze zjawiskiem bezkarności sprawców przestępstw przeciwko kobietom, którą należy wyeliminować poprzez zadbanie o to, by sprawcy byli ścigani, a kobiety i dziewczęta będące ofiarami przemocy otrzymywały odpowiednie wsparcie i zrozumienie ze strony wymiaru sprawiedliwości; mając na uwadze, że podstawowe znaczenie ma zapewnienie szkoleń dla osób zajmujących się zwalczaniem przemocy wobec kobiet, takich jak funkcjonariusze organów ścigania, sędziowie lub osoby odpowiedzialne za wyznaczanie kierunków polityki;

U.

mając na uwadze, że UE we współpracy ze swoimi państwami członkowskimi musi podjąć wszelkie niezbędne środki, by promować i chronić prawo wszystkich kobiet i dziewcząt do życia wolnego od przemocy, zarówno w sferze publicznej, jak i prywatnej;

V.

mając na uwadze, że po ośmiu latach od zatwierdzenia konwencja stambulska nie została jeszcze ratyfikowana przez wszystkie państwa członkowskie ani przez UE;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.