—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Kuby, w szczególności rezolucję z dnia 17 listopada 2004 r. w sprawie Kuby (1), rezolucję z dnia 2 lutego 2006 r. w sprawie polityki UE wobec rządu Kuby (2), rezolucję z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie Kuby (3), rezolucję z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie więźniów sumienia na Kubie (4), rezolucję z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Umowy o dialogu politycznym i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kuby, z drugiej strony (5), a także rezolucję z dnia 15 listopada 2018 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka na Kubie (6),

—

uwzględniając Umowę o dialogu politycznym i współpracy między Unią Europejską a Kubą, podpisaną w grudniu 2016 r. i tymczasowo stosowaną od dnia 1 listopada 2017 r.,

—

uwzględniając drugie posiedzenie Wspólnej Rady UE–Kuba, które odbyło się w Hawanie w dniu 9 września 2019 r.,

—

uwzględniając drugi formalny dialog UE–Kuba dotyczący praw człowieka, który odbył się na mocy Umowy o dialogu politycznym i współpracy między UE a Kubą w dniu 3 października 2019 r. w Brukseli,

—

uwzględniając powszechny okresowy przegląd praw człowieka przeprowadzony przez Radę Praw Człowieka ONZ w odniesieniu do Kuby w maju 2018 r.,

—

uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych (ICCPR) oraz inne międzynarodowe traktaty i instrumenty dotyczące praw człowieka,

—

uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, która została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 10 grudnia 1984 r. i której Kuba jest stroną,

—

uwzględniając Wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, której Kuba jest sygnatariuszem,

—

uwzględniając art. 144 ust. 5 i art. 132 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że w dniu 1 października 2019 r. przywódca opozycyjnego Kubańskiego Związku Patriotycznego (UNPACU) José Daniel Ferrer został arbitralnie zatrzymany bez żadnych zarzutów i pozbawiony możliwości jakiegokolwiek kontaktu ze światem zewnętrznym przez co najmniej 72 godziny;

B.

mając na uwadze, że władze kubańskie więziły, nękały i zastraszały go przez ponad dekadę z powodu jego pokojowej działalności politycznej; mając na uwadze, że w 2018 r. przebywał w celi izolacyjnej przez 10 dni;

C.

mając na uwadze, że 2 listopada 2019 r. José Danielowi Ferrerowi udało się przemycić na zewnątrz list, w którym opisał, że był torturowany i maltretowany, że podczas pobytu w więzieniu jego życie było zagrożone oraz że odmówiono mu odpowiedniej opieki lekarskiej; mając na uwadze, że według informacji przekazanych przez jego rodzinę 15 listopada 2019 r. José Daniel Ferrer przebywa w więzieniu Aguadores w Santiago de Cuba, gdzie został umieszczony w karcerze; mając na uwadze, że 7 listopada 2019 r. jego żona widziała się z nim przez kilka minut i potwierdziła, że jego stan zdrowia jest krytyczny, ponieważ stracił połowę masy ciała, co było również wynikiem rozpoczętego przez niego strajku głodowego;

D.

mając na uwadze, że według kilku organizacji pozarządowych José Daniel Ferrer jest jednym z około 120 więźniów politycznych na Kubie; mając na uwadze, że wielu niezależnych dziennikarzy, dysydentów prowadzących działalność w sposób pokojowy, a także obrońców praw człowieka, którzy są w większości członkami demokratycznej opozycji, pada ofiarą prześladowań i arbitralnych zatrzymań lub przebywa w więzieniu na Kubie, w szczególności José Guía Piloto, Silverio Portal Contreras, Mitzael Díaz Paseiro, Orlando Zapata Tamayo, Eliecer Bandera Barrera, Edilberto Ronal Azuaga i Roberto de Jesús Quiñones Haces;

E.

mając na uwadze, że 28 października 2019 r. zmarł Armando Sosa Fortuny – najdłużej więziony kubański więzień polityczny, który spędził w niewoli 43 lata; mając na uwadze, że władze kubańskie nie zgodziły się na zwolnienie go pomimo coraz gorszego stanu zdrowia;

F.

mając na uwadze, że zgodnie z międzynarodowymi normami w zakresie praw człowieka każdy zatrzymany powinien zostać w momencie zatrzymania poinformowany o jego przyczynach, a także powinien zostać niezwłocznie przekazany do dyspozycji sądu;

G.

mając na uwadze, że działania rządu kubańskiego naruszają postanowienia art. 1 ust. 5 i art. 22 podpisanej w 2016 r. Umowy o dialogu politycznym i współpracy między UE a Kubą, w której rząd kubański zobowiązuje się do przestrzegania praw człowieka i poprawy sytuacji w tym zakresie;

H.

mając na uwadze, że 5 lipca 2017 r. Parlament wyraził zgodę na zawarcie Umowy o dialogu politycznym i współpracy między UE a Kubą; mając na uwadze, że w decyzji o wyrażeniu zgody jasno wyrażono poważne obawy dotyczące sytuacji w zakresie praw człowieka na Kubie, a w umowie zawarto klauzulę zawieszenia w przypadku naruszenia przepisów dotyczących praw człowieka;

I.

mając na uwadze, że dialog dotyczący praw człowieka między UE a Kubą, prowadzony przez Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka, rozpoczął się w 2015 r., a piąta runda tego dialogu odbyła się 9 października 2018 r.; mając na uwadze, że 3 października 2019 r. UE i Kuba przeprowadziły drugi formalny dialog dotyczący praw człowieka; mając na uwadze, że jak dotąd nie przyniósł on żadnych konkretnych rezultatów mimo ponownego wyboru Kuby do Rady Praw Człowieka ONZ na lata 2017–2019; mając na uwadze, że dialog polityczny musi obejmować bezpośredni, wzmożony i nieskrępowany dialog ze społeczeństwem obywatelskim i wszystkimi opozycyjnymi podmiotami politycznymi;

J.

mając na uwadze, że w czasie, kiedy trwało drugie posiedzenie Wspólnej Rady UE–Kuba w dniu 9 września 2019 r. w Hawanie, aresztowano arbitralnie ponad 100 aktywistów; mając na uwadze, że UE pominęła te działania milczeniem, podobnie jak sprawę José Daniela Ferrera;

K.

mając na uwadze, że kubańscy aktywiści trzykrotnie otrzymali przyznawaną przez Parlament Europejski Nagrodę im. Sacharowa za wolność myśli: Oswaldo Payá w 2002 r., Kobiety w Bieli w 2005 r. oraz Guillermo Fariñas w 2010 r.; mając na uwadze, że laureaci Nagrody im. Sacharowa i ich krewni nadal są regularnie prześladowani i zastraszani oraz pozbawieni możliwości opuszczania kraju i uczestnictwa w wydarzeniach międzynarodowych;

L.

mając na uwadze, że prawa człowieka, wolność, godność i interes obywateli są najlepiej reprezentowane i chronione w systemie demokratycznym;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.