15.1.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 13/201

Samodzielny sprawozdawca:

Brian CURTIS

1.1.

Ogólnie ujmując, EKES zgadza się z intencją Komisji, aby za podstawę przyjąć elementy dobrze funkcjonujące, zachowując tym samym w dużym stopniu ciągłość, lecz jednocześnie reagując na nowe wymogi, i uważa, że proponowane zmiany nie wykraczają poza to, co jest konieczne i właściwe do osiągnięcia podstawowego celu, jakim jest poprawa jakości i dostępności danych w sektorze rybołówstwa.

1.2.

Dostępność danych to dziedzina, w której konieczny jest największy postęp. Procedura wnioskowania przez użytkowników końcowych o uzyskanie danych od państw członkowskich („transmisje danych”) jest zbyt uciążliwa i wymaga dużych nakładów. Dostępność danych o działalności połowowej różni się w poszczególnych państwach członkowskich ze względu na odmienne zasady dostępu, oparte częściowo na ograniczeniach możliwości wielorakiego wykorzystania tych danych; dane pozyskane w obrębie ram gromadzenia danych nie są w pełni wykorzystywane z uwagi na trudności w dostępie do nich, co prowadzi do zaprzepaszczenia możliwości wykorzystania tych danych i do zbędnych inwestycji związanych z gromadzeniem tych samych danych do różnych celów (np. na potrzeby polityki planowania przestrzennego w odniesieniu do obszarów morskich). Przegląd ram gromadzenia danych jest okazją, by z jednej strony zapewnić szerszemu kręgowi zainteresowanych stron większą dostępność danych dotyczących rybołówstwa, a z drugiej strony – dzięki wykorzystaniu najnowszych osiągnięć technicznych – zmniejszyć obciążenie, jakie wnioski o dane stanowią dla państw członkowskich.

1.3.

Należy dążyć do poprawy jakości i wiarygodności. Jednym ze sposobów zagwarantowania wysokiej jakości danych będzie zastosowanie Europejskiego kodeksu praktyk statystycznych oraz ram zapewniania jakości określonych w Europejskim Systemie Statystycznym.

2.1.

W 2000 r. ustanowiono unijne ramy w zakresie zbierania danych z dziedziny rybołówstwa i zarządzania nimi (1), a następnie zreformowano je w 2008 r., czego wynikiem są ramy gromadzenia danych (2). Ustanowienie ram gromadzenia danych stanowi znaczny postęp w harmonizacji unijnych przepisów regulujących gromadzenie biologicznych, środowiskowych, technicznych i społeczno-ekonomicznych danych dotyczących sektorów rybołówstwa, akwakultury i przetwórstwa.

2.2.

Zatwierdzając w 2013 r. reformę wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) (3), Rada i Parlament Europejski zwróciły się do Komisji o przyspieszenie przyjęcia wniosku zmieniającego ramy gromadzenia danych, tak aby zasady i cele gromadzenia danych, które mają podstawowe znaczenie dla wsparcia zreformowanej WPRyb, mogły jak najszybciej zostać zastosowane w praktyce. Omawiany wniosek sporządzono z myślą o realizacji tego celu w drodze wspierania współpracy regionalnej i dostosowania do nowych potrzeb w zakresie danych.

2.2.1.

Ramy gromadzenia danych należy dostosować do potrzeb wynikających z nowego rozporządzenia w sprawie WPRyb: do stopniowego osiągania poziomu maksymalnego podtrzymywalnego połowu, wpływu rybołówstwa na ekosystemy (np. chronione gatunki, siedliska dna morskiego), wpływu na środowisko i innych wpływów, jakie wywiera akwakultura (zilustrowanych informacjami dotyczącymi śmiertelności i strat, stosowania leków) oraz skutków obowiązku wyładunku.

2.2.2.

Dokonując przeglądu ram gromadzenia danych, należy zapewnić również, by przy gromadzeniu danych kierowano się wynikami oceny kosztów i korzyści lub kosztów i wykorzystania analizy dotyczącej dokładności uzyskiwanej w modelach naukowych i powiązanego poziomu ryzyka (na przykład połowów kontrolnych można dokonywać co trzy lata zamiast co roku). Analizę taką należy przeprowadzić w oparciu o dyskusję między podmiotami zarządzającymi rybołówstwem, podmiotami gromadzącymi dane i podmiotami zapewniającymi doradztwo naukowe.

2.3.

Wniosek Komisji ma umożliwić wzajemne dostosowanie ram gromadzenia danych i innych stosownych przepisów unijnych związanych z gromadzeniem danych dotyczących rybołówstwa, tak aby wyeliminować przypadki powielania przepisów i tym samym ograniczyć koszt całego systemu informacji o środowisku morskim. Uznano, że odrębna ocena skutków w przedmiotowym zakresie nie jest konieczna z uwagi na fakt, iż ramy gromadzenia danych poddano ocenie skutków na potrzeby WPRyb w związku z ówczesnym wyraźnym założeniem, że będą one częścią tej polityki.

3.1.

Ramy gromadzenia danych są zbyt skomplikowane, zarówno od strony prawnej, jak i pod względem zasad wdrażania. Jedną z przyczyn złożoności i braku skuteczności jest powielanie wymagań dotyczących danych, zawartych zarówno w ramach gromadzenia danych, jak i w innych przepisach unijnych, takich jak rozporządzenie w sprawie kontroli rybołówstwa (4) i konkretne rozporządzenia w zakresie statystyk (5). Fakt, że te same nieprzetworzone dane trzeba przekazywać różnym użytkownikom końcowym w różnie zagregowanej postaci stanowi kolejne źródło złożoności i braku skuteczności.

3.2.

Uregulowania dotyczące ram gromadzenia danych mają zbyt nakazowy charakter i są zbyt szczegółowe, czego wynikiem jest kłopotliwy system, w niewystarczającym stopniu dostosowujący się do zmieniających się potrzeb. W związku z tym konieczne jest większe zaangażowanie użytkowników końcowych w opracowywanie wymogów dotyczących danych, tak aby dane te zaspokajały ich potrzeby.

3.3.

Kolejną kwestią będącą przedmiotem zainteresowania jest potrzeba zwiększenia synergii z celami realizowanymi w ramach innych obszarów polityki UE. Odnosi się to przede wszystkim do dyrektywy ramowej w sprawie strategii morskiej.