(1)

13 maja 2022 r. na podstawie art. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła dochodzenie antydumpingowe dotyczące przywozu do Unii beczek ze stali nierdzewnej do wielokrotnego napełniania pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („Chiny” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2) („zawiadomienie o wszczęciu”).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie w następstwie skargi złożonej 31 marca 2022 r. przez Europejski Komitet ds. Beczek (European Kegs Committee) („skarżący”). Skargę złożono w imieniu przemysłu Unii zajmującego się produkcją beczek ze stali nierdzewnej do wielokrotnego napełniania w rozumieniu art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W skardze przedstawiono dowody na wystąpienie dumpingu i wynikającej z niego istotnej szkody, które były wystarczające, by uzasadnić wszczęcie dochodzenia.

(3)

Zgodnie z art. 14 ust. 5a rozporządzenia podstawowego Komisja rejestruje przywóz będący przedmiotem dochodzenia antydumpingowego w okresie wcześniejszego informowania, chyba że dysponuje wystarczającymi dowodami w rozumieniu art. 5, potwierdzającymi, że wymogi określone w art. 10 ust. 4 lit. c) lub d) nie są spełnione. Biorąc pod uwagę fakt, że dowody zebrane w aktach sprawy wskazywały, że wymóg przewidziany w lit. d) nie został spełniony, Komisja nie poddała przywozu produktu objętego postępowaniem rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5a rozporządzenia podstawowego.

(4)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała producentów unijnych reprezentowanych przez skarżącego; innych znanych producentów unijnych; importerów, przedsiębiorstwa handlowe i użytkowników; znanych producentów eksportujących oraz organy państwa, którego dotyczy postępowanie, o wszczęciu dochodzenia i zaprosiła te podmioty do wzięcia w nim udziału.

(5)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu. Nie wnioskowano o przesłuchanie.

(6)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać kontroli wyrywkowej zainteresowanych stron zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(7)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja ogłosiła, że wstępnie wybrała próbę producentów unijnych. Komisja wybrała próbę na podstawie wielkości produkcji i sprzedaży, biorąc pod uwagę położenie geograficzne producentów. Próba ta składała się z trzech producentów unijnych. Produkcja producentów unijnych objętych próbą odpowiadała 73 % całkowitej szacunkowej produkcji unijnej i 74 % sprzedaży w Unii. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie uwag na temat wstępnego doboru próby. Nie otrzymano w tym względzie żadnych uwag. Próba jest reprezentatywna dla przemysłu Unii.

(8)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(9)

Tylko jeden importer niepowiązany dostarczył wymagane informacje i wyraził zgodę na włączenie go do próby. W związku z tym Komisja zdecydowała, że kontrola wyrywkowa importerów niepowiązanych nie jest konieczna.

(10)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja wezwała wszystkich producentów eksportujących w Chinach do udzielenia informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu przeglądu. Ponadto Komisja zwróciła się do Misji Chińskiej Republiki Ludowej w Unii Europejskiej o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(11)

Sześciu producentów w państwie, którego dotyczy postępowanie, którzy prowadzili wywóz beczek do Unii w OD, dostarczyło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dobrała próbę złożoną z dwóch producentów eksportujących, opierając się na największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii, którą to wielkość można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby zasięgnięto opinii wszystkich znanych producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie, oraz organów państwa, którego dotyczy postępowanie. Nie otrzymano żadnych uwag.

(12)

Komisja przesłała rządowi Chińskiej Republiki Ludowej („rząd ChRL”) kwestionariusz dotyczący istnienia znaczących zakłóceń w Chinach w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego. Nie otrzymano żadnej odpowiedzi.

(13)

Komisja opublikowała w internecie (3) kwestionariusze dla producentów eksportujących objętych próbą, importerów niepowiązanych i producentów unijnych oraz przesłała skarżącemu kwestionariusz dotyczący danych makro 20 maja 2022 r.

(14)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do tymczasowego stwierdzenia dumpingu oraz określenia wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(15)

Z uwagi na wybuch pandemii COVID-19 i wprowadzone środki izolacji Komisja przeprowadziła zdalne kontrole krzyżowe zgodnie z zawiadomieniem w sprawie skutków, jakie pojawienie się COVID-19 ma na dochodzenia antydumpingowe i antysubsydyjne, w odniesieniu do następujących chińskich producentów eksportujących:

(16)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody obejmowało okres od 1 stycznia 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. („okres objęty dochodzeniem”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęło okres od 1 stycznia 2018 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(17)

Produktem objętym dochodzeniem są beczki, zbiorniki, bębny, cysterny, baryłki i podobne pojemniki, nadające się do wielokrotnego napełniania, ze stali nierdzewnej, powszechnie znane jako „beczki ze stali nierdzewnej do wielokrotnego napełniania”, o kształcie w przybliżeniu cylindrycznym, o grubości ścianki 0,5 mm lub większej, w rodzaju stosowanych do towarów innych niż gaz skroplony, ropa naftowa i produkty ropopochodne, o pojemności 4,5 litra lub większej, niezależnie od rodzaju wykończenia, wskaźnika pojemności lub gatunku stali nierdzewnej, nawet z dodatkowymi elementami (ekstraktory, szyje, wątory lub wszelkie inne elementy), nawet pomalowane lub pokryte innymi materiałami („beczki” lub „produkt objęty dochodzeniem”).

(18)

Następujące produkty nie są objęte zakresem niniejszego dochodzenia, jeżeli są przywożone odrębnie od produktu objętego dochodzeniem: szyjki, dozowniki, złącza lub krany, kołnierze, zawory i inne komponenty produktu objętego dochodzeniem (ekstraktory, szyje, wątory lub wszelkie inne elementy).

(19)

Produkt objęty postępowaniem to produkt objęty dochodzeniem pochodzący z Chin, obecnie objętych kodami CN ex 7310 10 00 i ex 7310 29 90 (kody TARIC 7310100010 i 7310299010) („produkt objęty postępowaniem”).

(20)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne, a także te same podstawowe zastosowania:

(21)

Komisja uznała zatem na tym etapie, że są to produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(22)

W świetle wystarczających dowodów dostępnych na początku dochodzenia, które wykazują istnienie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do Chin, Komisja uznała za właściwe wszczęcie dochodzenia w odniesieniu do producentów eksportujących z tego kraju, uwzględniając art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego.

(23)

W związku z tym w celu zgromadzenia danych niezbędnych do ewentualnego zastosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego w zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wezwała wszystkich producentów eksportujących w Chinach do dostarczenia informacji dotyczących czynników produkcji wykorzystywanych do produkcji beczek. Sześciu producentów eksportujących dostarczyło stosowne informacje.

(24)

W celu uzyskania informacji uznanych za niezbędne do dochodzenia w odniesieniu do domniemanych znaczących zakłóceń Komisja przesłała kwestionariusz rządowi ChRL. Ponadto w pkt 5.3.2 zawiadomienia o wszczęciu postępowania Komisja wezwała wszystkie zainteresowane strony do przedstawienia swoich opinii, przedłożenia informacji i dostarczenia dowodów potwierdzających zgłaszane fakty w odniesieniu do zastosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego w terminie 37 dni od daty opublikowania zawiadomienia o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. W powyższym terminie nie otrzymano odpowiedzi od rządu ChRL i nie wpłynęły stanowiska dotyczące zastosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego. Następnie Komisja poinformowała rząd ChRL, że do ustalenia istnienia w Chinach znaczących zakłóceń wykorzysta dostępne fakty w rozumieniu art. 18 rozporządzenia podstawowego. Komisja wezwała rząd ChRL do przedstawienia uwag dotyczących stosowania art. 18. Nie otrzymano żadnych uwag.

(25)

W pkt 5.3.2 zawiadomienia o wszczęciu Komisja wskazała również, że w świetle dostępnych dowodów możliwymi odpowiednimi reprezentatywnymi państwami trzecimi do celów ustalenia wartości normalnej na podstawie niezniekształconych cen lub wartości odniesienia były w tym przypadku Meksyk i Turcja, zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego. Komisja stwierdziła ponadto, że rozważy możliwość wykorzystania innych odpowiednich reprezentatywnych krajów zgodnie z kryteriami określonymi w art. 2 ust. 6a lit. a) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego.

(26)

20 lipca 2022 r. Komisja poinformowała zainteresowane strony notą („pierwsza nota”) o odpowiednich źródłach, które zamierza wykorzystać do określenia wartości normalnej. W nocie tej Komisja przedstawiła wykaz wszystkich czynników produkcji, takich jak surowce, energia i siła robocza, wykorzystywanych w produkcji beczek. Ponadto w oparciu o kryteria wyboru niezniekształconych cen lub wartości odniesienia Komisja zidentyfikowała potencjalne reprezentatywne kraje, mianowicie uznała Meksyk, Brazylię i Rosję za odpowiednie reprezentatywne kraje. Komisja nie otrzymała żadnych uwag dotyczących pierwszej noty.

(27)

19 września 2022 r. drugą notą („druga nota”) Komisja poinformowała zainteresowane strony o odpowiednich źródłach, które zamierza wykorzystać do określenia wartości normalnej, z wykorzystaniem Brazylii jako reprezentatywnego kraju. Komisja poinformowała również zainteresowane strony, że określi koszty sprzedaży, koszty ogóle i administracyjne („koszty SG&A”) oraz zyski na podstawie informacji dostępnych dla producenta KHS Industria de Maquinas LTDA w Brazylii. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie uwag. Otrzymano uwagi od dwóch producentów eksportujących objętych próbą.

(28)

Po przeanalizowaniu uwag i informacji przekazanych w sprawie drugiej noty Komisja stwierdziła, że wybór Brazylii jako odpowiedniego reprezentatywnego kraju, który będzie można wykorzystać jako źródło informacji na temat niezniekształconych cen i kosztów na potrzeby ustalenia wartości normalnej, jest odpowiedni na tymczasowym etapie. Przesłanki uzasadniające ten wybór opisano bardziej szczegółowo w sekcji 3.2.1.1 i nast.

(29)

Zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego „[p]odstawą obliczenia wartości normalnej są zwykle ceny uiszczone lub należne w zwykłym obrocie handlowym przez niezależnych nabywców w kraju wywozu”.

(30)

Jednakże zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego „w przypadku stwierdzenia […], że w kraju wywozu nie jest właściwe stosowanie cen i kosztów krajowych w związku z istnieniem w tym kraju znaczących zakłóceń w rozumieniu lit. b), wartość normalną konstruuje się wyłącznie na podstawie kosztów produkcji i sprzedaży odzwierciedlających niezniekształcone ceny lub wartości odniesienia” oraz wartość ta „obejmuje niezniekształconą i odpowiednią kwotę kosztów administracyjnych, kosztów sprzedaży i kosztów ogólnych oraz zyski” („koszty administracyjne, koszty sprzedaży i koszty ogólne” zwane dalej „kosztami sprzedaży, kosztami ogólnymi i administracyjnymi”).

(31)

Jak wyjaśniono poniżej, w obecnym dochodzeniu Komisja stwierdziła, że w oparciu o dostępne dowody oraz ze względu na brak współpracy ze strony rządu ChRL zastosowanie art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego było właściwe.

(32)

W prowadzonych niedawno dochodzeniach dotyczących sektora stalowego w Chinach (4), która stanowi główny surowiec wykorzystywany w procesie produkcji beczek, Komisja stwierdziła występowanie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(33)

W toku tych dochodzeń Komisja ustaliła, że w Chinach dochodzi do istotnej interwencji rządowej, co zakłóca proces skutecznej alokacji zasobów zgodnie z zasadami rynkowymi (5). W szczególności Komisja stwierdziła, że w sektorze stalowym znaczna część przedsiębiorstw nadal stanowi własność rządu ChRL w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego (6), a ponadto rząd ChRL dysponuje również możliwością ingerowania w ceny i koszty dzięki obecności przedstawicieli państwa w przedsiębiorstwach w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret drugie rozporządzenia podstawowego (7). Komisja ustaliła również, że obecność i ingerencja przedstawicieli państwa na rynkach finansowych, a także w obszarze dostaw surowców i materiałów do produkcji wywołują dodatkowe zakłócenia działania rynku. Rzeczywiście, ogólnie rzecz biorąc, system planowania w Chinach powoduje, że zasoby są skoncentrowane w sektorach uznanych przez rząd za strategiczne lub z innego powodu ważne politycznie przez rząd ChRL, a nie przydzielane zgodnie z mechanizmami rynkowymi (8). Ponadto Komisja stwierdziła, że przepisy chińskiego prawa upadłościowego i chińskiego prawa rzeczowego nie funkcjonują w prawidłowy sposób w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret czwarte rozporządzenia podstawowego, co prowadzi do zakłóceń wynikających w szczególności z utrzymywania niewypłacalnych przedsiębiorstw na rynku oraz z przydzielania praw użytkowania gruntów w Chinach (9). Podobnie Komisja stwierdziła zakłócenia w kosztach wynagrodzeń w sektorze stalowym w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret piąte rozporządzenia podstawowego (10), jak również zakłócenia na rynkach finansowych w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret szóste rozporządzenia podstawowego, w szczególności pod względem dostępu przedsiębiorców do kapitału w Chinach (11).

(34)

Podobnie jak w przypadku poprzednich dochodzeń dotyczących sektora stali w Chinach, w obecnym dochodzeniu Komisja zbadała, czy ze względu na istnienie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego właściwe było zastosowanie cen i kosztów krajowych w Chinach. Komisja uczyniła to na podstawie dowodów w aktach sprawy, w tym dowodów zawartych we wniosku, a także dokumencie roboczym służb Komisji na temat znaczących zakłóceń w gospodarce Chińskiej Republiki Ludowej do celów dochodzeń w sprawie ochrony handlu (12) („sprawozdanie”), który opiera się na publicznie dostępnych źródłach. Analiza ta obejmowała badanie istotnych interwencji rządowych w gospodarce Chin ogółem, a także konkretnej sytuacji na rynku w danym sektorze, do którego należy produkt objęty dochodzeniem. Komisja uzupełniła te elementy dowodowe własnymi badaniami dotyczącymi poszczególnych kryteriów istotnych dla potwierdzenia istnienia znaczących zakłóceń w Chinach stwierdzonych również w jej poprzednich dochodzeniach w tym względzie.

(35)

We wniosku twierdzono, że państwo chińskie stosuje interwencjonizm gospodarczy, dążąc do osiągnięcia celów, które nie odzwierciedlają warunków ekonomicznych panujących na wolnym rynku, tylko pokrywają się z programem politycznym określonym przez Komunistyczną Partię Chin („KPCh”). W tym kontekście we wniosku zwrócono uwagę nie tylko na zakłócenia na rynku stali nierdzewnej (stal nierdzewna odpowiada za od 40 % do 60 % kosztów produkcji beczek), ale również na fakt, że wszystkie inne czynniki produkcji – związane z gruntami, kapitałem i pracą – są w równym stopniu zakłócone. W rezultacie we wniosku stwierdzono, że nie tylko nie jest właściwe stosowanie cen sprzedaży krajowej stali nierdzewnej w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego, ale także wszystkie koszty nakładów, w tym surowców, energii, gruntów, finansowania lub pracy, są zniekształcone, ponieważ na ich ceny wywiera wpływ istotna interwencja rządowa.

(36)

Na poparcie takiego stanowiska we wniosku odniesiono się do szeregu publicznie dostępnych źródeł informacji takich jak sprawozdanie, wnioski wyciągnięte przez Izbę Handlową Unii Europejskiej w Chinach (13), niedawne dochodzenia Komisji w sprawie chińskiego sektora stalowego (14), a także wnioski globalnego forum G-20 ds. nadwyżek mocy produkcyjnych w przemyśle stalowym (15).

(37)

Jak wskazano w motywie 24, rząd ChRL nie przedstawił uwag ani dowodów potwierdzających lub obalających dowody istniejące w aktach sprawy, włączając to sprawozdanie i dodatkowe dowody przedstawione przez skarżącego, odnośnie do istnienia znaczących zakłóceń lub zasadności zastosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego w przedmiotowej sprawie.

(38)

W szczególności w sektorze produktu objętego dochodzeniem, tj. w sektorze stalowym, znaczna część przedsiębiorstw nadal stanowi własność rządu ChRL. Choć w ujęciu nominalnym szacuje się, że liczba przedsiębiorstw państwowych jest niemal równa liczbie przedsiębiorstw prywatnych, czterech spośród pięciu chińskich producentów stali należących do grupy 10 największych producentów stali na świecie jest przedsiębiorstwami państwowymi (16). Jednocześnie, choć w 2016 r. producenci należący do czołowej dziesiątki odpowiadali za zaledwie 36 % łącznej produkcji tego sektora, rząd ChRL wyznaczył w tym samym roku cel polegający na skonsolidowaniu do 2025 r. od 60 % do 70 % produkcji wyrobów ze stali wokół mniej więcej dziesięciu przedsiębiorstw prowadzących działalność na dużą skalę (17). Rząd ChRL ponownie przedstawił ten cel w kwietniu 2019 r., ogłaszając publikację wytycznych dotyczących konsolidacji przemysłu stalowego (18). Taka konsolidacja może wiązać się z przymusowym łączeniem rentownych przedsiębiorstw prywatnych z osiągającymi niezadowalające wyniki przedsiębiorstwami państwowymi (19). Ze względu na brak współpracy ze strony rządu ChRL, a także z uwagi na obecność szeregu MŚP prowadzących działalność w tym sektorze, nie można było ustalić dokładnych proporcji prywatnych i państwowych producentów stali. W każdym razie w toku dochodzenia ujawniono, że przynajmniej jeden producent beczek – mianowicie Penglai Jinfu Stainless Steel Products Co., Ltd. – jest przedsiębiorstwem państwowym.

(39)

Co prawda szczegółowe informacje dla produktu objęty dochodzeniem mogą nie być dostępne, jednak sektor ten stanowi podsektor przemysłu stalowego, a zatem ustalenia dotyczące sektora stali uznaje się za miarodajne również dla produktu objętego dochodzeniem. Najnowsze chińskie dokumenty programowe dotyczące sektora stalowego potwierdzają, że rząd ChRL nadal przypisuje temu sektorowi duże znaczenie, co objawia się chociażby w zamiarze dokonywania w tym sektorze interwencji w celu kształtowania go zgodnie z polityką rządu. Świadczy o tym projekt wytycznych Ministerstwa Przemysłu i Technologii Informacyjnych w sprawie wspierania wysokiej jakości rozwoju przemysłu stalowego, w którym wzywa się do dalszej konsolidacji bazy przemysłowej i znacznej poprawy poziomu modernizacji łańcucha przemysłowego (20) czy też 14. pięcioletni plan rozwoju przemysłu surowcowego, zgodnie z którym w przypadku tego sektora stosowane będzie „połączenie wiodącej pozycji na rynku ze wsparciem rządowym” oraz będzie się dążyć do „wykształcenia grupy dominujących przedsiębiorstw o wiodącej pozycji w dziedzinie ekologii i podstawowej konkurencyjności” (21). Podobne przykłady dążenia chińskich władz do utrzymywania nadzoru nad rozwojem tego sektora oraz do kierowania nim można dostrzec na szczeblu prowincji, np. w Szantung, w której nie tylko przewiduje się „budowanie ekologii przemysłu stalowego [...], ustanawianie parków produkcyjnych, rozszerzanie łańcucha przemysłowego i tworzenie klastrów przemysłowych”, ale też dąży się do tego, aby przemysł stali „stanowił przykład transformacji i modernizacji [...] dla naszej prowincji, a nawet dla całego kraju” (22).

(40)

Co się tyczy możliwości ingerowania w ceny i koszty przez rząd ChRL poprzez obecność przedstawicieli państwa w przedsiębiorstwach w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret drugie rozporządzenia podstawowego, ze względu na brak współpracy po stronie rządu ChRL oraz fakt, że większość producentów beczek to MŚP, nie można było systematycznie ustalać istnienia osobistych powiązań między producentami produktu objętego dochodzeniem a KPCh. W toku dochodzenia wykazano jednak, że kierownictwo Shandong Gold Group – grupy będącej przedsiębiorstwem państwowym i akcjonariuszem posiadającym pakiet kontrolny w Penglai Jinfu Stainless Steel Products – jest ściśle powiązane z KPCh: prezes zarządu Shandong Gold Group jest również sekretarzem komitetu partii i był jednym z delegatów na 20. Zjazd Krajowy KPCh, natomiast dyrektor i kierownik wykonawczy Shandong Gold Group jest również zastępcą sekretarza komitetu partii.

(41)

Ponieważ produkt objęty dochodzeniem stanowi podsektor sektora stalowego, dostępne informacje odnoszące się do producentów stali są adekwatne również dla produktu objętego dochodzeniem. W ramach szerzej rozumianej kategorii sektora stalowego zgromadzono liczne dowody świadczące o istnieniu osobistych powiązań między producentami stali a KPCh. Dla przykładu prezes zarządu Baowu pełni jednocześnie funkcję sekretarza komitetu partii, a dyrektor generalny jest zastępcą sekretarza komitetu partii (23). Podobnie prezes zarządu Baosteel pełni funkcję sekretarza komitetu partii, a dyrektor wykonawczy jest zastępcą sekretarza komitetu partii (24). Ogólnie rzecz biorąc, w świetle powszechnego stosowania przepisów dotyczących obecności KPCh w przedsiębiorstwach nie można zakładać, że zdolność rządu ChRL do ingerowania w ceny i koszty poprzez obecność państwa w przedsiębiorstwach byłaby inna w odniesieniu do produktu objętego dochodzeniem niż w przypadku sektora stalowego ogółem.

(42)

W sektorze stali zarówno przedsiębiorstwa publiczne, jak i prywatne są objęte nadzorem politycznym i otrzymują wytyczne polityczne. Z uwagi na brak współpracy ze strony rządu ChRL w toku przedmiotowego dochodzenia, a także zważywszy na fakt, że producenci beczek to w większości MŚP, trudno było konkretnie określić skalę działań służących rozbudowie partii prowadzonych w przedsiębiorstwach z sektora beczek. W toku dochodzenia wykazano jednak, że Shandong Gold Group (akcjonariusz posiadający pakiet kontrolny w Penglai Jinfu Stainless Steel Products) aktywnie wspiera działania służące rozbudowie partii. Poniżej zamieszczono opis roli komitetu partii w tym przedsiębiorstwie: „Musimy w pełni wykorzystać szanse związane ze wsparciem na rzecz przedsiębiorstw państwowych przekazywanym przez instytucje rządowe na szczeblu centralnym, komitet partii prowincji Szantung i rząd tej prowincji w celu przyspieszenia procesu tworzenia światowej klasy przedsiębiorstw, monitorować realizację celów strategicznych i utrzymywać koncentrację na celach ogólnych, pośrednich i rocznych, wzmacniać proces ich realizacji oraz postępować zgodnie z podstawowymi ustaleniami dotyczącymi tych celów, podejmować działania w oparciu o połączenie planowania strategicznego i taktycznie prowadzonej promocji”, a także „kierować partią w zdecydowany i całościowy sposób, w pełni wdrażać ogólne wymogi dotyczące budowy partii nowej ery oraz dążyć do zagwarantowania wysokiej jakości rozwoju. Należy kompleksowo wzmocnić strukturę polityczną partii, ściśle przestrzegać dyscypliny partyjnej i zasad politycznych, skutecznie poprawiać osąd polityczny, poziom zrozumienia polityki i proces wprowadzania organizacji partyjnych oraz członków partii i kadr partyjnych na wszystkich szczeblach politycznych, a także nieustannie utrzymywać wysoki poziom spójności z działaniami Komitetu Centralnego Partii pod przywództwem towarzysza Xi Jinpinga, stworzyć »cztery świadomości«, wzmocnić »cztery rodzaje pewności siebie« i osiągnąć »dwie stabilizacje«” (25).

(43)

Co więcej, w sektorze produktu objętego dochodzeniem prowadzona jest polityka faworyzująca producentów krajowych lub w inny sposób wpływająca na rynek w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego. Mimo że w toku dochodzenia nie udało się zidentyfikować żadnych dokumentów programowych dotyczących rozwoju sektora beczek jako takiego, korzysta on z rządowych wytycznych i interwencji rządu w sektorze stalowym, ponieważ produkt objęty dochodzeniem stanowi jeden z jego podsektorów.

(44)

Rząd ChRL nadal uznaje przemysł stalowy za jedną z kluczowych gałęzi gospodarki (26). Znajduje to potwierdzenie w licznych planach, wytycznych i innych dokumentach dotyczących stali wydawanych przez organy na szczeblu krajowym, regionalnym i gminnym. W ramach 14. planu pięcioletniego przyjętego w marcu 2021 r. rząd ChRL zaplanował transformację i modernizację przemysłu stalowego, a także optymalizację i dostosowanie strukturalne (27).

(45)

Ponadto w 14. planie pięcioletnim dotyczącym rozwoju sektora surowcowego, który ma zastosowanie również do sektora stalowego, sektor ten określono mianem „fundamentu gospodarki realnej” i „kluczowego obszaru stanowiącego źródło przewagi konkurencyjnej Chin na arenie międzynarodowej”, a także wyznaczono szereg celów i przedstawiono szereg metod pracy, które mogłyby napędzić rozwój sektora stalowego w latach 2021–2025 – obejmowały one dokonanie modernizacji technologicznej, udoskonalenie struktury sektora (m.in. dzięki kontynuowaniu procesu koncentracji przedsiębiorstw) lub przeprowadzenie transformacji cyfrowej (28).

(46)

W 14. planie pięcioletnim dotyczącym rozwoju sektora surowcowego wyznaczono również pewne konkretne cele związane z rozwojem sektora stalowego. W sekcji IV pkt 3 tego dokumentu zawarto następujące postanowienia: „Optymalizacja struktury organizacyjnej: dążenie do wzmacniania wiodących przedsiębiorstw i rozszerzania zakresu ich działalności. Kierowanie się połączeniem wiodącej pozycji na rynku ze wsparciem rządowym, usuwanie barier utrudniających dokonywanie połączeń i reorganizacji międzyregionalnych, znoszenie ograniczeń takich jak segmentacja rynku i blokady na szczeblu regionalnym, koordynowanie działań i rozwiązywanie poważnych problemów napotykanych w obszarze międzyregionalnych połączeń i reorganizacji przedsiębiorstw, wspieranie przedsiębiorstw w działaniach służących przyspieszeniu dokonywania międzyregionalnych i charakteryzujących się powiązaniami właścicielskimi połączeń i reorganizacji, a także zwiększanie poziomu koncentracji sektora oraz rozwijanie działalności gospodarczej na szczeblu międzynarodowym. Wykształcenie grupy dominujących przedsiębiorstw o wiodącej pozycji w dziedzinie ekologii i podstawowej konkurencyjności w sektorze stalowym i w innych sektorach w ramach łańcucha przemysłowego”.

(47)

Postanowienia wspomnianych powyżej planów pięcioletnich przyjmowanych na szczeblu centralnym są następnie odzwierciedlane w planach pięcioletnich przyjmowanych na szczeblu prowincji lub gminy lub w planach wdrażania planów pięcioletnich. Na przykład w planie transformacji i modernizacji przemysłu stalowego prowincji Henan w ramach 14. planu pięcioletniego zawarto postanowienia dotyczące: pkt 2 ppkt 1: ścisłej kontroli nad całkowitymi mocami produkcyjnymi; pkt 2 ppkt 2: przyspieszenia i wspierania połączeń i przejęć oraz pkt 2 ppkt 3: tworzenia specyficznych baz produkcji stali (29).

(48)

Poza 14. planem pięcioletnim działalność sektora stalowego regulują ściśle również inne dokumenty programowe. Na przykład prowincja Hebei, będącą prowincją wytwarzającą największe ilości stali w Chinach, opublikowała trzyletni plan działania dotyczący rozwoju klastra w sektorze stalowym na lata 2020–2022 (który obowiązywał w OD). We wspomnianym dokumencie działalność przemysłu stalowego uregulowano w następujący sposób: „Należy postępować zgodnie z wytycznymi w zakresie dostosowania strukturalnego i dążyć do dywersyfikacji produktu. Należy podejmować niezłomnie działania na rzecz dostosowania strukturalnego i optymalizacji otoczenia przemysłu żelaznego i stalowego, propagować wspólną reorganizację, transformację i modernizację przedsiębiorstw oraz kompleksowo wspierać rozwój przemysłu żelaznego i stalowego w sposób sprzyjający przedsiębiorstwom prowadzącym działalność na dużą skalę, modernizować wyposażenie techniczne, a także dywersyfikować procesy produkcji i produkty rynku niższego szczebla”. W planie wyznaczono ponadto konkretne cele związane ze strukturą przedsiębiorstw stalowych w prowincji: „Należy ustawicznie wspierać proces tworzenia grup. Należy przyspieszyć reformę systemu własności mieszanej przedsiębiorstw państwowych, skoncentrować się na wspieraniu międzyregionalnych połączeń i reorganizacji prywatnych przedsiębiorstw żelaznych i stalowych, dążyć do utworzenia 1–2 dużych grup klasy światowe, 3–5 pełniących funkcję filarów dużych grup, w których występują pewne wpływy krajowe, oraz 8–10 nowych, wyróżniających się grup przedsiębiorstw realizujących konkretne zadania”.

(49)

W planie przewidziano ponadto pomoc państwa na rzecz poprawy konkurencyjności przedsiębiorstw stalowych mających siedzibę w prowincji Hebei na rynku globalnym: „Należy w odpowiedni sposób zapewnić odpowiedni i zróżnicowany rozwój. Należy wspierać przedsiębiorstwa żelazne i stalowe, aby wnieść wkład w rozwój nowych sektorów o znaczeniu strategicznym takich jak sektor technologii informacyjnych nowej generacji oraz sektor wysokiej klasy sprzętu i nowych materiałów, a także przyspieszyć rozwój nowoczesnych branż usługowych, takich jak nowoczesny sektor logistyki, nowoczesny sektor usług finansowych, sektor handlu elektronicznego itp. Należy zachęcać kwalifikujące się przedsiębiorstwa żelazne i stalowe do rozwijania się w kierunku sektorów wysoce intensywnego przetwarzania, takich jak sektor motoryzacyjny i sektor części mechanicznych, sektor produkcji stalowych lin mocujących, nici stalowych, elektrod spawalniczych itp. Zacieśnienie międzynarodowej współpracy w obszarze mocy produkcyjnych, zachęcanie przedsiębiorstw żelaznych i stalowych do uczestniczenia w procesie łączenia się i reorganizacji zagranicznych przedsiębiorstw żelaznych i stalowych przy wykorzystaniu szeregu kanałów, a także zachęcanie konkurencyjnych przedsiębiorstw żelaznych i stalowych w prowincji do realizowania inwestycji i budowania fabryk za granicą” (30).

(50)

Ponadto w katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu (wersja z 2019 r.) (31) przemysł stalowy wymieniono wśród promowanych gałęzi przemysłu.

(51)

Podsumowując, rząd ChRL dysponuje środkami umożliwiającymi skłanianie podmiotów gospodarczych do przestrzegania celów polityki publicznej polegających na wspieraniu promowanych gałęzi przemysłu, w tym produkcji głównego surowca wykorzystywanego do wytwarzania produktu objętego dochodzeniem. Środki te zaburzają swobodne funkcjonowanie mechanizmów rynkowych.

(52)

W toku przedmiotowego dochodzenia nie ujawniono żadnych dowodów świadczących o tym, że dyskryminujące stosowanie bądź niedostateczne egzekwowanie przepisów prawa upadłościowego i prawa rzeczowego w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret czwarte rozporządzenia podstawowego w sektorze beczek, o którym mowa w motywie 33 powyżej, nie miałoby wpływu na producentów produktu objętego dochodzeniem.

(53)

Sektor beczek pozostaje także pod wpływem zniekształceń kosztów wynagrodzeń w rozumieniu art. 2 ust. 6 lit. b) tiret piąte rozporządzenia podstawowego, o czym również mowa powyżej w motywie 33. W sektorze tym takie zniekształcenia występują zarówno bezpośrednio (przy wytwarzaniu produktu objętego dochodzeniem lub głównych materiałów do jego produkcji), jak i pośrednio (przy dostępie do materiałów do produkcji pochodzących od przedsiębiorstw podlegających temu samemu systemowi pracy w Chinach) (32).

(54)

Ponadto w toku obecnego dochodzenia nie przedstawiono żadnych dowodów wskazujących, że sektor produktu objętego dochodzeniem nie pozostaje pod wpływem interwencji rządowej w system finansowy w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret szóste rozporządzenia podstawowego, o czym mowa również w motywie 33. Dlatego istotna interwencja rządowa w system finansowy prowadzi do wywierania poważnego wpływu na warunki rynkowe na wszystkich poziomach.

(55)

Komisja przypomniała również, że wytwarzanie produktu objętego dochodzeniem wymaga szeregu materiałów do produkcji. W przypadku gdy producenci beczek kupują lub zamawiają te materiały do produkcji, ceny, jakie płacą (i które są rejestrowane jako ich koszty), są wyraźnie narażone na te same wspomniane wcześniej zakłócenia systemowe. Na przykład dostawcy czynników produkcji wykorzystują nakłady pracy, które podlegają zakłóceniom. Mogą oni zaciągać pożyczki, które podlegają zakłóceniom w sektorze finansowym lub w zakresie alokacji kapitału. Dodatkowo podlegają systemowi planowania, który ma zastosowanie na wszystkich szczeblach administracji i sektorów.

(56)

W rezultacie nie tylko ceny sprzedaży krajowej beczek nie są odpowiednie do wykorzystania w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego, ale także wszystkie koszty materiałów do produkcji (w tym surowców, energii, gruntów, finansowania, pracy itp.) są zniekształcone, ponieważ na ich ceny wywiera wpływ istotna interwencja rządowa, jak opisano w częściach I i II sprawozdania. Interwencje rządowe opisane w odniesieniu do alokacji kapitału, gruntów, pracy, energii i surowców występują w całych Chinach. Oznacza to na przykład, że materiały do produkcji, które wyprodukowano w Chinach, na skutek połączenia szeregu czynników produkcji są narażone na znaczące zakłócenia. To samo dotyczy materiałów do produkcji materiałów do produkcji i tak dalej.

(57)

W obecnym dochodzeniu ani rząd ChRL, ani producenci eksportujący nie przedstawili żadnych przeciwnych dowodów ani argumentów.

(58)

Podsumowując, z dostępnych dowodów wynika, że ceny i koszty produktu objętego dochodzeniem, w tym koszty surowców, energii i pracy, nie wynikają z działania sił rynkowych, ponieważ wywiera na nie wpływ istotna interwencja rządowa w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego, na co wskazuje rzeczywisty lub potencjalny wpływ co najmniej jednego istotnego elementu spośród wymienionych. Na tej podstawie i wobec braku jakiejkolwiek współpracy ze strony rządu ChRL Komisja stwierdziła, że w celu ustalenia wartości normalnej w tym przypadku nie jest właściwe wykorzystanie cen i kosztów krajowych. W związku z tym Komisja przystąpiła do konstruowania wartości normalnej wyłącznie na podstawie kosztów produkcji i sprzedaży odzwierciedlających niezniekształcone ceny lub wartości odniesienia, czyli, w tym przypadku, na podstawie odpowiednich kosztów produkcji i sprzedaży w odpowiednim reprezentatywnym kraju, zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego, jak omówiono w następnej sekcji.

(59)

Wyboru reprezentatywnego kraju dokonano na podstawie następujących kryteriów określonych w art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego:

(60)

Jak wyjaśniono w motywach 26 i 27, Komisja wydała dwie noty w odniesieniu do akt dotyczących źródeł do celów określenia wartości normalnej. pierwszą notę dotyczącą czynników produkcji z 20 lipca 2022 r. i drugą notę dotyczącą czynników produkcji z 19 września 2022 r. W notach tych opisano fakty i dowody leżące u podstaw odpowiednich kryteriów. W drugiej nocie dotyczącej czynników produkcji Komisja poinformowała zainteresowane strony o zamiarze rozważenia wykorzystania Brazylii jako odpowiedniego reprezentatywnego kraju w niniejszej sprawie, jeżeli zostanie potwierdzone istnienie znaczących zakłóceń zgodnie z art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego.

(61)

W pierwszej nocie dotyczącej czynników produkcji Komisja wskazała Brazylię, Meksyk i Rosję jako państwa o podobnym poziomie rozwoju gospodarczego jak Chiny, tzn. że wszystkie one były sklasyfikowane przez Bank Światowy jako państwa „o wyższym średnim dochodzie” na podstawie dochodu narodowego brutto, w których zgodnie z dostępnymi danymi odbywała się produkcja produktu objętego dochodzeniem. Nie otrzymano żadnych uwag dotyczących krajów określonych w tej nocie.

(62)

W drugiej nocie Komisja stwierdziła, że w jednym z państw uznanych za państwa, w których wytwarza się produkt objęty dochodzeniem – tj. w Meksyku – producent beczek wstrzymał produkcję przed okresem objętym dochodzeniem, przez co żadne dane finansowe dotyczące okresu po 2017 r. nie były dostępne w bazie danych Orbis (34). W rezultacie Meksyk przestał być uznawany za potencjalny reprezentatywny kraj na potrzeby niniejszego dochodzenia.

(63)

W drugiej nocie Komisja stwierdziła, że jedyny producent beczek w Rosji wskazany w pierwszej nocie nie osiągnął odpowiedniej kwoty zysku ani w 2021 r., ani w 2020 r.

(64)

W drugiej nocie Komisja podkreśliła, że dysponowała danymi świadczącymi o tym, że tylko jeden producent w Brazylii – KHS Industria de Maquinas LTDA – osiągnął odpowiednią kwotę zysku w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego, i że taka sytuacja miała miejsce wyłącznie w 2020 r. Zaktualizowane dane finansowe za 2021 r. nie były jeszcze wówczas dostępne.

(65)

W świetle powyższych ustaleń Komisja poinformowała zainteresowane strony drugą notą, że zamierza wykorzystać Brazylię jako odpowiedni reprezentatywny kraj oraz przedsiębiorstwo KHS Industria de Maquinas LTDA, zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego, w celu uzyskania niezniekształconych cen lub wartości odniesienia na potrzeby obliczenia wartości normalnej. Zainteresowane strony zaproszono do przedstawienia uwag na temat stosowności wyboru Brazylii jako reprezentatywnego kraju oraz KHS Industria de Maquinas LTDA jako producenta w reprezentatywnym kraju.

(66)

Po opublikowaniu drugiej noty otrzymano uwagi od dwóch producentów eksportujących objętych próbą, którzy argumentowali, że:

(67)

W związku z powyższym wspomniane strony utrzymywały, że wiarygodność danych dotyczących rynku w Brazylii, które wykorzystano w celu ustalenia niezniekształconej wartości rynkowej tych czynników produkcji, była wątpliwa.

(68)

Dwóch objętych próbą producentów eksportujących zaproponowało Malezję jako odpowiedni reprezentatywny kraj, ponieważ charakteryzuje się ona poziomem rozwoju gospodarczego zbliżonym do Chin, mimo że w Malezji nie prowadzi działalności żaden producent beczek.

(69)

Malezji nie można jednak było uznać za potencjalny reprezentatywny kraj, ponieważ – jak potwierdziły same strony – w państwie tym nie prowadzono produkcji beczek.

(70)

Komisja dokonała dalszego przeglądu dowodów (35) mogących świadczyć o występowaniu zakłóceń na rynku wyrobów walcowanych płaskich ze stali nierdzewnej (HS721933) w Brazylii. W tym kontekście nałożenie ceł antydumpingowych na wyroby walcowane płaskie ze stali nierdzewnej pochodzące z Chin nie ma znaczenia, ponieważ przywóz z Chin nie był brany pod uwagę przy ustalaniu ceny odniesienia surowca. Kontyngenty wywozowe na wywóz wyrobów walcowanych płaskich ze stali nierdzewnej do Stanów Zjednoczonych zdaje się nie ograniczać wielkości przywozu ze Stanów Zjednoczonych, ponieważ państwo to pozostaje nadal trzecim co do wielkości eksporterem tych wyrobów do Brazylii (po Chinach i Indonezji). Ponadto wyroby walcowane płaskie ze stali nierdzewnej były przywożone do Brazylii ze Stanów Zjednoczonych po nieznacznie wyższych cenach niż produkty przywożone z dziesięciu państw będących największymi importerami tych wyrobów, z wyjątkiem Chin (odpowiednio 16,3 EUR/kg i 14,5 EUR/kg wyrobów walcowanych płaskich ze stali nierdzewnej). W związku z powyższym Komisja odrzuciła argument, że na brazylijskim rynku wyrobów walcowanych płaskich ze stali nierdzewnej (HS721933) występowały zakłócenia spowodowane nałożeniem ceł antydumpingowych na wyroby przywożone z Chin oraz stosowaniem kontyngentów wywozowych wobec Stanów Zjednoczonych.

(71)

Jeżeli chodzi o poziom należności celnych przywozowych stosowanych w odniesieniu do trzech głównych surowców, Komisja odnotowała, że niezniekształcone wartości wykorzystywane do obliczania wartości normalnej uwzględniają należności celne przywozowe, ponieważ stanowią one wskaźnik zastępczy wobec ceny na rynku krajowym potencjalnych reprezentatywnych krajów. Dlatego też abstrakcyjne porównywanie odpowiednich poziomów należności celnych przywozowych stosowanych w odniesieniu do surowców co do zasady nie może zostać uznane za istotny czynnik przy podejmowaniu decyzji co do odpowiedniości reprezentatywnych krajów. W każdym razie Komisja zwróciła uwagę na fakt, że poziom należności celnych przywozowych jest tylko jednym z elementów branych pod uwagę przy ocenianiu, czy dany rynek ma otwarty charakter, czy też jest rynkiem chronionym, natomiast strona nie przedstawiła żadnych innych konkretnych dowodów świadczących o tym, że rynek omawianych surowców w Brazylii wykazywał cechy rynku chronionego. Komisja odrzuciła zatem ten argument.

(72)

Jeżeli chodzi o przywóz głównych surowców z Chin, Komisja porównała również Brazylię i Rosję – dwa potencjalne reprezentatywne kraje, w przypadku których potwierdzono, że prowadzi się w nich produkcję beczek. Analiza danych dotyczących przywozu wykazała, że wielkość przywozu głównego czynnika produkcji, tj. zwojów stali nierdzewnej (HS721933), które odpowiadają za ponad 50 % kosztów produkcji beczek, z Chin do Rosji była większa niż wielkość przywozu tego czynnika produkcji z Chin do Brazylii (60 % zwojów stali nierdzewnej przywożonych do Rosji pochodziło z Chin, podczas gdy w przypadku Brazylii odsetek ten był znacznie niższy (37 %)). Ponadto wielkość przywozu dozowników, które odpowiadają za ponad 20 % kosztów produkcji beczek, z Chin do Rosji również była wyższa niż wielkość przywozu tego czynnika produkcji z Chin do Brazylii (odpowiednio 68 % i 50 %). Biorąc pod uwagę udział wspomnianych dwóch głównych surowców (tj. zwojów stali nierdzewnej i dozowników) w kosztach produkcji beczek, już same różnice w wielkości ich przywozu z Chin pozwalałyby kwestionować jakość danych dotyczących Rosji w większym stopniu niż analogicznych danych dotyczących Brazylii w kontekście ich wykorzystywania do ustalenia wartości niezniekształconych. W związku z tym Rosji nie uznano za odpowiedni reprezentatywny kraj w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(73)

Komisja dokonała również przeglądu dowodów dotyczących przedsiębiorstwa KHS Industria de Maquinas LTDA w Brazylii i potwierdziła, że specjalizowało się ono w projektowaniu i wytwarzaniu rozwiązań technologicznych służących do napełniania beczek, opracowywaniu systemu rozlewania piwa do beczek oraz produkcji sprzętu do ponownego uzupełniania beczek lub sprzętu pomocniczego, a nie w produkcji beczek. Z tego względu wspomnianego przedsiębiorstwa nie można już uznawać za producenta beczek.

(74)

W pierwszej nocie Komisja zidentyfikowała faktycznie dwóch dodatkowych producentów beczek. Nie była jednak w stanie zgromadzić odpowiednich danych finansowych dotyczących któregokolwiek z pozostałych zidentyfikowanych producentów beczek w Brazylii. Wobec braku odpowiednich wartości odniesienia pozwalających ustalić rozsądne koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk w odniesieniu do produktu objętego dochodzeniem w Brazylii, będącej jedynym pozostałym reprezentatywnym krajem, w przypadku którego potwierdzono prowadzenie produkcji beczek, a tym samym dostępność głównych surowców do ich produkcji, Komisja wstępnie uznała, że w tych okolicznościach właściwe mogą być dane dotyczące przedsiębiorstw z sektora wytwarzającego podobny produkt. Dlatego też rozpoczęła gromadzenie danych dotyczących producentów produktów zbliżonych do beczek, mianowicie produktów podobnych, jeżeli chodzi o rodzaj wykorzystywanych surowców, a także formę i przeznaczenie produktu końcowego. Stosowne badanie przeprowadzono w oparciu o kody NACE (36). W bazie danych Orbis (37) udostępniono dane dotyczące pięciu przedsiębiorstw opatrzonych kodem NACE 2592 (opakowania z metali lekkich) zajmujących się produkcją metalowych puszek, produktów opakowaniowych i pojemników wykorzystywanych w przemyśle spożywczym – produkty wytwarzane przez te przedsiębiorstwa można uznać za zbliżone do beczek pod względem rodzaju wykorzystywanych surowców, a także formy i przeznaczenia produktu końcowego. Ponadto, zgodnie z danymi figurującymi w bazie danych Orbis, dwóch objętych próbą producentów eksportujących w Chinach było również zarejestrowanych pod tym samym kodem NACE (tj. kodem 2592) co producenci metalowych puszek, produktów opakowaniowych i pojemników wykorzystywanych w przemyśle spożywczym. Co więcej, odpowiednie dane finansowe z okresu objętego dochodzeniem były dostępne wyłącznie w przypadku jednego spośród pięciu producentów metalowych puszek, produktów opakowaniowych i pojemników w Brazylii – Metalurgica Mococa SA (38).

(75)

Na podstawie dostępnych danych Komisja postanowiła uznać Brazylię za właściwy reprezentatywny kraj na tymczasowym etapie dochodzenia i zastosować dane finansowe dotyczące jednego przedsiębiorstwa – Metalurgica Mococa SA – do konstruowanej wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(76)

Po ustaleniu na podstawie wszystkich powyższych elementów, że Brazylia jest jedynym dostępnym odpowiednim reprezentatywnym krajem, nie było potrzeby przeprowadzenia oceny poziomu ochrony socjalnej i ochrony środowiska zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) tiret pierwsze zdanie ostatnie rozporządzenia podstawowego.

(77)

Biorąc pod uwagę wyniki powyższej analizy, należy uznać, że Brazylia spełniała kryteria przewidziane w art. 2 ust. 6a lit. a) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego pozwalające uznać ją za odpowiedni reprezentatywny kraj.

(78)

W pierwszej nocie Komisja podała wykaz czynników produkcji, takich jak materiały, energia i nakłady pracy, wykorzystywanych przez producentów eksportujących do produkcji produktu objętego dochodzeniem i wezwała zainteresowane strony do zgłaszania uwag i przedstawienia publicznie dostępnych informacji na temat niezniekształconych wartości każdego z czynników produkcji wymienionych w tej nocie.

(79)

Następnie w drugiej nocie Komisja stwierdziła, że na potrzeby obliczenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego skorzysta z bazy danych Global Trade Atlas (GTA) w celu ustalenia poziomu niezniekształconych kosztów większości czynników produkcji, w szczególności surowców. Ponadto Komisja oznajmiła, że w celu ustalenia niezniekształconych kosztów pracy (39) wykorzysta dane MOP, natomiast na potrzeby ustalenia cen energii elektrycznej oprze się na badaniu Global Electricity Prices (40).

(80)

W drugiej nocie Komisja poinformowała również zainteresowane strony, że ze względu na nieznaczny udział niektórych surowców w całkowitych kosztach produkcji objętych próbą producentów eksportujących, te znikome pozycje pogrupowano jako „materiały zużywalne”. Komisja obliczyła procentowy udział materiałów zużywalnych w całkowitym koszcie surowców i zastosowała ten procentowy udział do ponownie obliczonego kosztu surowców, stosując ustalone niezniekształcone wartości odniesienia w odpowiednim reprezentatywnym kraju.

(81)

Biorąc pod uwagę wszystkie informacje przedstawione przez zainteresowane strony i zebrane podczas zdalnych kontroli krzyżowych, w celu ustalenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego zidentyfikowano następujące czynniki produkcji i ich źródła:

Tabela 1

Czynniki produkcji beczek

(82)

Aby ustalić niezniekształconą cenę surowców dostarczanych do zakładu producenta reprezentatywnego kraju, Komisja jako podstawę wykorzystała średnią ważoną ceny importowej stosowanej przy przywozie do reprezentatywnego kraju podanej w GTA, do której dodano należności celne przywozowe i koszty transportu. Cenę importową w reprezentatywnym kraju obliczono jako średnią ważoną cen jednostkowych produktów przywożonych ze wszystkich państw trzecich z wyjątkiem Chin i państw, które nie są członkami WTO, wymienionych w załączniku 1 do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/755 (41). Komisja postanowiła wykluczyć przywóz z Chin do reprezentatywnego kraju, ponieważ w motywie 58 uznała, że oparcie się na cenach i kosztach krajowych w Chinach nie jest odpowiednim rozwiązaniem z uwagi na występowanie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego. Biorąc pod uwagę, że nie ma dowodów wskazujących na to, że te same zakłócenia nie mają w równym stopniu wpływu na produkty przeznaczone na wywóz, Komisja uznała, że te same zakłócenia miały wpływ na ceny eksportowe. Po wykluczeniu przywozu do reprezentatywnego kraju z Chin oraz z państw nieposiadających gospodarki rynkowej Komisja ustaliła, że przywóz głównych surowców z innych państw trzecich pozostawał reprezentatywny.

(83)

Po opublikowaniu drugiej noty objęci próbą producenci eksportujący stwierdzili, że prawidłowym kodem HS dla dozowników, z którego powinno się korzystać w celu ustalenia niezniekształconej wartości tego surowca, jest kod HS848180, a nie kod HS848190. Producenci eksportujący argumentowali, że kod HS848180 obejmuje krany, kurki, zawory i zbliżone urządzenia do rur, bojlerów, zbiorników, kadzi lub podobnych wyrobów, natomiast kod HS848190 obejmuje ich części. W opinii eksporterów objętych próbą dozownik jest sam w sobie rodzajem zaworu, a nie jego częścią. Ponieważ zgodnie z nomenklaturą brazylijską jednostką miary dla produktów objętych tym kodem HS jest sztuka/artykuł, odpowiednio odzwierciedla on faktyczny sposób pozyskiwania tego materiału i ustalania jego ceny. Ponadto dostawcy dozowników posługują się właśnie tym kodem w kontekście wywozu z UE. Dlatego też za kod należycie klasyfikujący dozowniki należy uznać kod HS848180.

(84)

Komisja wyjaśniła, że pozycja HS 8481 obejmuje również m.in. „dystrybutory piwa na gaz do montażu na kontuarach barowych składające się zasadniczo z co najmniej jednego kurka obsługiwanego ręcznie działającego pod ciśnieniem dwutlenku węgla wprowadzanego do beczek z piwem za pomocą rur”. Dozownik beczki jest zaprojektowany z myślą o utrzymaniu gazu pod ciśnieniem (dwutlenku węgla) wewnątrz beczki oraz do nalewania gazowanej cieczy z możliwością regulowania jej przepływu. Za funkcję tę odpowiada głównie mechanizm umieszczony wewnątrz dozownika beczki, który składa się z zaworu (lub dwóch zaworów, w zależności od modelu). Z tego względu dozownik można uznać za element dystrybutorów piwa na gaz wchodzących w zakres pozycji HS 8481, dlatego też powinien on zostać objęty kodem CN 848190. Ponadto jeden z objętych próbą producentów eksportujących przedłożył swoją dokumentację przywozową dotyczącą dozowników, z której wynikało, że przywożone dozowniki są objęte kodem HS848190. Ogólnie rzecz biorąc, połowa współpracujących producentów eksportujących stwierdziła, że dozowniki powinny zostać objęte kodem HS848190. Twierdzenie stron dotyczące konieczności stosowania kodu HS848180 zostało zatem odrzucone.

(85)

Dane dotyczące przywozu dozowników do Brazylii klasyfikowano w ramach dwóch istotnych kodów rozszerzonych: 84819010 (części zaworów aerozolowych, urządzenia do łazienek itp.) oraz 84819090 (części kranów, inne urządzenia kanalizacyjne itp.). W tym kontekście wybrano kod 84819090, ponieważ dozowniki nie były częściami zaworów aerozolowych.

(86)

W odniesieniu do szeregu czynników produkcji rzeczywiste koszty ponoszone przez współpracujących producentów eksportujących stanowiły indywidualnie znikomy udział w całkowitych kosztach surowców w okresie objętym dochodzeniem. Ponieważ wartość zastosowana w odniesieniu do nich nie miała znaczącego wpływu na obliczanie marginesu dumpingu niezależnie od wykorzystanego źródła, Komisja postanowiła uwzględnić te koszty w materiałach zużywalnych, jak wyjaśniono w motywie 80.

(87)

Aby ustalić niezniekształconą cenę surowców zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego, Komisja zastosowała odpowiednie należności celne przywozowe obowiązujące w reprezentatywnym kraju.

(88)

Komisja ujęła koszt transportu poniesiony przez współpracującego producenta eksportującego z tytułu dostaw surowców jako odsetek rzeczywistego kosztu tych surowców, a następnie zastosowała taki sam odsetek wobec niezniekształconego kosztu tych samych surowców, aby uzyskać niezniekształcony koszt transportu. Komisja uznała, że w kontekście przedmiotowego dochodzenia istnieją podstawy, aby wykorzystać stosunek surowca producenta eksportującego do zgłoszonych kosztów transportu jako przesłankę do oszacowania niezniekształconych kosztów transportu surowców w momencie dostarczenia do bram przedsiębiorstwa.

(89)

Komisja wykorzystała dane statystyczne MOP (42) do określania wynagrodzeń w Brazylii. W danych statystycznych MOP przedstawiono informacje na temat miesięcznych wynagrodzeń pracowników w przemyśle wytwórczym oraz średnią liczbę godzin przepracowywanych w tygodniu (43) w Brazylii w 2021 r. Kwotę wynagrodzenia miesięcznego powiększono o dodatkowe koszty związane z pracą ponoszone przez pracodawcę, opierając się na publicznie dostępnych źródłach (44).

(90)

Podczas zdalnej kontroli krzyżowej jednego producenta eksportującego objętego próbą Komisji nie udostępniono ewidencji rzeczywistego czasu pracy, a jedynie ewidencję standardowego czasu pracy. Wspomniany producent eksportujący poinformował, że rzeczywisty czas pracy był średnio o 10 minut dłuższy przed i po zmianie/dniu pracy z uwagi na konieczność przybycia do zakładu pracy i jego opuszczenia. Dlatego też Komisja zwiększyła standardowy czas pracy w przypadku tego producenta eksportującego objętego próbą o 20 minut dla każdej zmiany/każdego dnia pracy.

(91)

W drugiej nocie Komisja wskazała, że zamierza korzystać z wyników badania Global Electricity Prices (45) w charakterze wartości odniesienia dla cen energii elektrycznej. Producenci eksportujący objęci próbą argumentowali, że Komisja powinna oprzeć się na danych udostępnianych przez EDP Brasil (46), dużego dostawcę energii elektrycznej na rynku lokalnym w Brazylii, biorąc pod uwagę poszczególne taryfy w okresie szczytowego zapotrzebowania na energię i poza tym okresem, a także wysokość odpowiednich opłat pobieranych od konsumentów przemysłowych, ponieważ dane te stanowiłyby wiarygodną wartość odniesienia dla cen energii elektrycznej.

(92)

Brazylijskie Ministerstwo Górnictwa i Energii (Ministério de Minas e Energia) publikuje sprawozdanie roczne dotyczące sektora energetycznego w Brazylii (47). W sprawozdaniu z 2021 r. zawarto informacje na temat uśrednionych taryf opłat za energię elektryczną (48) stosowanych przez wszystkich większych dostawców energii elektrycznej w odniesieniu do użytkowników przemysłowych w Brazylii (49). Komisja uznała to źródło informacji za najbardziej wiarygodne na potrzeby ustalenia wartości odniesienia dla cen energii elektrycznej, ponieważ obejmowało ono uśrednione taryfy opłat za energię elektryczną stosowane przez wszystkich większych dostawców energii elektrycznej w Brazylii, w odróżnieniu od źródła danych zaproponowanego przez producentów eksportujących, które odnosi się wyłącznie do jednego dostawcy. Dlatego też Komisja postanowiła oprzeć się na uśrednionej taryfie opłat za energię elektryczną dla użytkowników przemysłowych opublikowanej w sprawozdaniu brazylijskiego Ministerstwa Górnictwa i Energii z 2021 r.

(93)

Zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego „skonstruowana wartość normalna obejmuje niezniekształconą i odpowiednią kwotę kosztów administracyjnych, kosztów sprzedaży i kosztów ogólnych oraz zyski”. Ponadto należy ustalić wartość pośrednich kosztów produkcji w celu pokrycia kosztów niewliczonych do czynników produkcji, o których mowa powyżej.

(94)

Pośrednie koszty produkcji poniesione przez współpracujących producentów eksportujących wyrażono jako udział w kosztach produkcji rzeczywiście poniesionych przez producentów eksportujących. Odsetek ten zastosowano do niezniekształconych kosztów produkcji.

(95)

W celu ustalenia niezniekształconej i odpowiedniej kwoty kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku Komisja oparła się na danych finansowych dotyczących Metalurgica Mococa SA za 2021 r. pochodzących z bazy danych Orbis.

(96)

Na podstawie powyższego Komisja skonstruowała wartość normalną dla każdego rodzaju produktu na podstawie ceny ex-works zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(97)

Po pierwsze, Komisja ustaliła wartość niezniekształconych kosztów produkcji. Komisja zastosowała niezniekształcone koszty jednostkowe do rzeczywistej konsumpcji poszczególnych czynników produkcji współpracujących producentów eksportujących. Powyższe wskaźniki dotyczące zużycia przekazane przez producentów eksportujących zostały zweryfikowane podczas zdalnej kontroli krzyżowej. Komisja pomnożyła wskaźniki zużycia przez niezniekształcone koszty jednostkowe odnotowane w reprezentatywnym kraju, jak opisano w motywach 82–88.

(98)

Po ustaleniu wartości niezniekształconych kosztów produkcji Komisja zastosowała pośrednie koszty produkcji, jak wskazano w motywie 94.

(99)

Do kosztów produkcji określonych w sposób opisany w poprzednim motywie Komisja zastosowała koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk przedsiębiorstwa Metalurgica Mococa SA w Brazylii. Koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne wyrażone jako odsetek kosztów sprzedanych towarów i zastosowane do niezniekształconych kosztów produkcji wyniosły 8,5 %. Zysk wyrażony jako odsetek kosztów sprzedanych towarów i zastosowany do niezniekształconych kosztów produkcji wyniósł 24,4 %.

(100)

Na tej podstawie Komisja skonstruowała wartość normalną dla każdego rodzaju produktu na podstawie ceny ex-works zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(101)

Jeden producent eksportujący objęty próbą prowadził wywóz do Unii bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów. Drugi producent eksportujący objęty próbą prowadził wywóz bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów lub za pośrednictwem niepowiązanego przedsiębiorstwa handlowego w Hongkongu. W tym przypadku producent eksportujący wysyłał towary bezpośrednio do niezależnego klienta w Unii, a fakturę wystawiał na przedsiębiorstwo handlowe w Hongkongu.

(102)

W odniesieniu do sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem bezpośrednio niezależnym klientom w Unii cena eksportowa została ustalona na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych za produkt objęty dochodzeniem przy jego wywozie do Unii, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(103)

Jeżeli chodzi o sprzedaż eksportową realizowaną za pośrednictwem niepowiązanego przedsiębiorstwa handlowego w Hongkongu, cenę eksportową ustalono na podstawie ceny, po której produkt wywożony został po raz pierwszy sprzedany temu przedsiębiorstwu handlowemu. Choć Komisja dysponowała dowodami (dokumenty przewozowe itp.) świadczącymi o tym, że producent eksportujący wysyłał towary bezpośrednio do niezależnego klienta w Unii, ustalenie ceny sprzedaży na rzecz tego klienta końcowego okazało się niemożliwe. Mimo że Komisja zwróciła się do przedsiębiorstwa handlowego w Hongkongu o przekazanie stosownych informacji w tym zakresie, nie udało się nawiązać z nim współpracy. Europejski użytkownik końcowy dokonujący zakupu przedmiotowych beczek również nie podjął współpracy w ramach dochodzenia. Z tego względu na etapie tymczasowym dochodzenia informacje dotyczące ceny sprzedaży na rzecz klienta końcowego w Unii nie były dostępne.

(104)

Komisja porównała wartość normalną i cenę eksportową objętych próbą producentów eksportujących na podstawie ceny ex-works z podziałem na rodzaj produktu.

(105)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia obiektywnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na ceny i ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dostosowań dokonano w odniesieniu do transportu, ubezpieczenia, przeładunku, załadunku, należności celnych, kosztów kredytów oraz opłat bankowych.

(106)

W przypadku objętych próbą współpracujących producentów eksportujących Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(107)

Na tej podstawie wyliczono następujące tymczasowe średnie ważone marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem:

(108)

W odniesieniu do współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą Komisja dokonała obliczenia średniego ważonego marginesu dumpingu, zgodnie z art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Z tego względu margines ten ustalono na podstawie marginesów producentów eksportujących objętych próbą, pomijając marginesy producentów eksportujących z zerowym lub de minimis marginesem dumpingu, jak również marginesy ustalone w okolicznościach, o których mowa w art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(109)

Na tej podstawie tymczasowy margines dumpingu współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą ustalono na 72,1 %.

(110)

W odniesieniu do wszystkich innych producentów eksportujących w Chinach Komisja określiła margines dumpingu na podstawie dostępnych faktów zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. W tym celu Komisja określiła poziom współpracy producentów eksportujących.

(111)

Komisja uznała, że poziom współpracy był w tym przypadku niski, ponieważ na współpracujących producentów eksportujących przypadało zaledwie około 32 % szacowanej ilości łącznego przywozu z Chin w OD. W związku z tym w odniesieniu do wszystkich innych producentów eksportujących w Chinach Komisja uznała, że margines dumpingu należy obliczyć na podstawie najwyższego marginesu dumpingu ustalonego dla reprezentatywnego rodzaju produktu sprzedawanego przez producentów eksportujących objętych próbą. Dlatego też ogólnokrajowy margines dumpingu mający zastosowanie do wszystkich pozostałych niewspółpracujących producentów eksportujących ustalono na poziomie 91,0 %.

(112)

Tymczasowe marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(113)

Zgodnie z informacjami udostępnionymi Komisji produkt podobny był wytwarzany w okresie objętym dochodzeniem przez ośmiu producentów w Unii. Producenci ci reprezentują przemysł Unii w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(114)

Zgodnie z ustaleniami całkowita produkcja unijna w okresie objętym dochodzeniem wyniosła około 1 926 200 beczek. Komisja ustaliła tę wartość na podstawie wszystkich dostępnych informacji dotyczących przemysłu Unii, takich jak odpowiedź udzielona na pytania zawarte w kwestionariuszu makroekonomicznym przesłana przez skarżącego. Jak wskazano w motywie 7, objęci próbą producenci unijni odpowiadali za około 73 % szacunkowej całkowitej unijnej produkcji produktu podobnego.

(115)

Konsumpcja w Unii kształtowała się w następujący sposób:

Tabela 2

Konsumpcja w Unii (sztuki)

(116)

Komisja ustaliła poziom konsumpcji beczek w Unii na podstawie łącznej sprzedaży przemysłu Unii w UE powiększonej o łączny przywóz z Chin. Metoda służąca ustaleniu wielkości przywozu z Chin została szczegółowo wyjaśniona w sekcji 4.3.1 poniżej. Przywóz z innych państw trzecich do Unii nie został wzięty pod uwagę, ponieważ uznano go za znikomy (zob. motyw 119).

(117)

Informacje na temat sprzedaży przemysłu Unii na rynku unijnym zaczerpnięto z odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu przekazanej przez skarżącego, które zestawiono z informacjami przekazanymi przez objętych próbą producentów unijnych w ich odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(118)

Produkt objęty postępowaniem jest przywożony do Unii w ramach dwóch kodów CN (ex 7310 10 00 i ex 7310 29 90), w zależności od pojemności beczki. Beczki o pojemności >=50 litrów, ale <=300 litrów są objęte kodem CN 7310 10 00, natomiast beczki o pojemności <50 l są objęte kodem CN 7310 29 90. Ponieważ poza produktem objętym dochodzeniem wspomniane dwa kody CN obejmują również szerokie spektrum innych produktów (np. puszki, pudełka blaszane, żłoby na paszę dla zwierząt gospodarskich, wiadra, gaśnice, kanistry i zbiorniki do różnych zastosowań, butelki na wodę, beczki stalowe itp.), ustalenie wielkości przywozu wyłącznie na podstawie kodów CN nie było możliwe.

(119)

Jeżeli chodzi o przywóz z innych państw trzecich, w skardze stwierdzono, że rynek Unii jest zaopatrywany w beczki głównie przez producentów unijnych i eksporterów z Chin. Po zbadaniu danych dotyczących dostawców przekazanych przez trzech głównych użytkowników (zob. motyw 130 poniżej) Komisja ustaliła, że na rynku nie występują żadni inni dostawcy. Dlatego też Komisja stwierdziła, że wielkość przywozu do Unii z innych państw trzecich – o ile taki przywóz w ogóle miał miejsce – była znikoma i nie wywarłaby żadnego zauważalnego wpływu na konsumpcję w Unii.

(120)

W okresie badanym całkowita konsumpcja w Unii zmniejszyła się o 66 %. Po początkowym spadku o 27 % w 2019 r., w 2020 r. i w OD (2021 r.) wartość tego wskaźnika obniżyła się w bardziej zdecydowany sposób. Spadek ten przypadł na lata, w których Unia najsilniej odczuła skutki pandemii COVID-19, i można go przypisać powiązanemu z tą pandemią tzw. „lockdownowi”, czyli środkom wprowadzanym przez rządy w całej Unii w celu przeciwdziałania pandemii COVID-19.

(121)

Środki wprowadzone w związku z COVID-19 wywarły wpływ w szczególności na hotele, restauracje i kawiarnie („sektor HORECA”). Sektor HORECA kupuje piwo i inne napoje od użytkowników będących z reguły browarami. Piwo dostarcza się im w beczkach podłączonych do instalacji, za pośrednictwem których napój można następnie nalewać do szklanek i podawać go klientom sektora HORECA.

(122)

W 2020 r. i w OD zdecydowana większość podmiotów działających w sektorze HORECA w Unii została zmuszona do skrócenia swojego czasu pracy, do ograniczenia liczby miejsc w prowadzonych przez siebie lokalach albo do całkowitego zawieszenia działalności na dłuższy czas z uwagi na środki wprowadzone przez rząd w celu przeciwdziałania szerzeniu się pandemii COVID-19. Logicznym skutkiem takiego ograniczenia zakresu działalności w sektorze HORECA prowadzącego do spadku popytu na piwo z beczki było zmniejszenie zapotrzebowania użytkowników na beczki, w których dostarczają oni piwo swoim klientom z sektora HORECA.

(123)

W skardze skarżący przedstawił metodykę pozwalającą ustalić wielkość przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie. Metodyka ta opierała się na wiedzy rynkowej skarżącego i przewidywała znaczący wzrost przywozu do Unii – o 188 % w okresie badanym – co przedstawiono w tabeli 3 poniżej.

Tabela 3

Sprzedaż chińskich beczek w Unii – szacunki przedstawione w skardze (sztuki)

(124)

Jak wyjaśniono w pkt 193–203 skargi, powyższa metodyka składała się z trzech głównych elementów. Po pierwsze, skarżący zsumował liczbę beczek będących przedmiotem zamówienia w ramach wszystkich postępowań o udzielenie zamówienia (określanych w skardze jako „przetargi”) zorganizowanych przez pięciu głównych użytkowników, tj. przez duże grupy browarnicze prowadzące działalność na rynku Unii, mianowicie: AB InBev, Asahi CEE, Carlsberg, Heineken i Molson Coors („główni użytkownicy”). Po drugie, skarżący odjął od tej liczby wielkość swojej własnej sprzedaży zrealizowanej na podstawie ofert złożonych w ramach wspomnianych przetargów, wychodząc z założenia, że pozostałą część całego zamówienia w ramach poszczególnych przetargów przyznano producentom z Chin i to oni dostarczyli odpowiednie wyroby. Następnie skarżący dodał ilości przywożone przez importerów/odsprzedawców, które oszacował na podstawie swojej wiedzy rynkowej.

(125)

W toku dochodzenia ujawniono, że liczba beczek faktycznie kupowanych przez głównych użytkowników w następstwie przetargu rzadko odpowiadała liczbie beczek wskazanej początkowo w ogłoszeniu dotyczącym przetargu. Choć odpowiednie wartości procentowe różnią się w zależności od poszczególnych przetargów i głównych użytkowników, liczba beczek kupowanych przez głównych użytkowników w okresie badanym była w ujęciu średnim mniejsza niż 60 % liczby wskazanej w ogłoszeniu dotyczącym przetargu. Jak wyjaśniono w sekcji 5.1 poniżej, było to spowodowane specyficznym sposobem działania tego rynku, powiązanym w szczególności z warunkami przetargów i działaniami następczymi podejmowanymi przez użytkowników w związku z przetargami, a zwłaszcza z faktem, że na użytkownikach nie spoczywało żadne zobowiązanie umowne do zakupienia liczby beczek faktycznie figurującej w zamówieniu.

(126)

W związku z powyższym Komisja postanowiła zweryfikować, czy przedstawione w skardze szacunki dotyczące wielkości przywozu produktu objętego postępowaniem do Unii były prawidłowe, a jeżeli nie – oszacować wielkości przywozu w bardziej precyzyjny sposób. W tym celu Komisja zwróciła się o przekazanie jej danych na temat wszystkich przesyłek towarów objętych wspomnianymi dwoma kodami CN do organów celnych sześciu państw członkowskich UE, w przypadku których w okresie badanym odnotowano największy przywóz towarów objętych tymi dwoma kodami CN z Chin albo z całego świata: Belgii, Czech, Francji, Niemiec, Niderlandów i Polski. Belgia, Francja, Niemcy i Niderlandy znajdowały się w grupie pięciu państw przywożących największe ilości produktów należących do obydwu tych kategorii, podczas gdy Polska należała do grona pięciu państw członkowskich o największej wielkości przywozu z Chin; z kolei Czechy charakteryzowały się największą wielkością przywozu z pozostałych krajów. Łącznie wspomniane sześć państw członkowskich odpowiadało w okresie badanym za 73 % przywozu do UE z Chin i 66 % przywozu do UE z pozostałych krajów.

(127)

Komisja zbadała otrzymane dane i – na podstawie opisów poszczególnych przesyłek – obliczyła dolną i górną wartość, którą można byłoby rozsądnie uznać za odpowiadającą przywozowi produktu objętego postępowaniem do wspomnianych sześciu państw członkowskich. W szczególności przesyłki, które zostały opisane jako „beczki (na piwo)”, zostały zsumowane w celu ustalenia dolnej wartości, natomiast przesyłki, których opis odpowiadał właściwościom beczek, zostały zsumowane w celu ustalenia górnej wartości. W tym kontekście przesyłki opisane w inny sposób, np. jako żłoby na paszę dla zwierząt, wiadra, zbiorniki na gaz, bojlery, puszki, pudełka blaszane itp., lub niewykazujące właściwości typowych dla beczek zostały pominięte. W większości przypadków organy celne nie rejestrowały informacji na temat sztuk (liczby) beczek w poszczególnych przesyłkach, ale wyłącznie masę tych przesyłek. W takiej sytuacji w celu obliczenia liczby beczek Komisja stosowała współczynnik konwersji, zgodnie z którym 1 beczka = 10 kg (50). Ustalone w ten sposób górne i dolne wartości dla poszczególnych lat zostały następnie dostosowane poprzez zastosowanie współczynnika wynoszącego 0,73 odpowiadającego udziałowi wspomnianych powyżej sześciu państw członkowskich w łącznej wielkości przywozu towarów objętych przedmiotowymi dwoma kodami CN z Chin do Unii, aby uzyskać pełne dane na temat wielkości przywozu beczek z Chin do Unii. Wyniki tej analizy przedstawiono w tabeli 4 poniżej.

Tabela 4

Przywóz do Unii w oparciu o szczegółowe dane zgromadzone przez organy celne

(128)

Przedstawione powyżej dane potwierdziły, że metodyka zastosowana w skardze nie była najodpowiedniejsza do ilościowego ujęcia przywozu produktu objętego postępowaniem do Unii.

(129)

Ponadto Komisja skontaktowała się z pozostałymi czterema nieobjętymi próbą współpracującymi producentami eksportującymi i zwróciła się do nich o przekazanie ich danych dotyczących sprzedaży z całego okresu badanego. Wszyscy ci producenci przekazali żądane niezweryfikowane dane, które zestawiono ze zweryfikowanymi danymi dotyczącymi wielkości sprzedaży zadeklarowanej przez dwóch objętych próbą producentów eksportujących w przekazanych przez nich odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu, co pozwoliło ustalić wielkości przywozu podsumowane w tabeli 5 poniżej.

Tabela 5

Łączna wielkość wywozu zadeklarowana przez objętych próbą i nieobjętych próbą współpracujących producentów eksportujących

(130)

Z uwagi na wystąpienie rozbieżności między dostępnymi danymi 2 września 2022 r. Komisja opublikowała notę do akt zawierającą zgromadzone informacje dotyczące wielkości przywozu przedstawione w tabelach 4 i 5, a także opis różnych metod zastosowanych przy dokonywaniu stosownych obliczeń, i zaprosiła zainteresowane strony do zgłaszania uwag. Pomimo początkowego braku współpracy z ich strony, Komisja wystąpiła również do głównych użytkowników z wnioskiem o udostępnienie informacji na temat ich dostawców i wielkości zakupów, aby podjąć próbę potwierdzenia prawidłowości danych liczbowych przedstawionych przez producentów eksportujących w tabeli 5. Tylko trzech spośród pięciu głównych użytkowników przekazało żądane dane (zob. motyw 136 poniżej). 12 września 2022 r. skarżący – jako jedyna zainteresowana strona – przedstawił swoje uwagi dotyczące wspomnianej noty.

(131)

W pierwszej kolejności skarżący stwierdził, że szacunkowe wielkości przywozu przedstawione w tabeli 4 i obliczone na podstawie wyników analizy danych przekazanych przez organy celne w dalszym ciągu nie uwzględniały części przywozu z Chin. Skarżący powołał się m.in. na fakt, że nie wzięto pod uwagę statystyk dotyczących przywozu do innych państw członkowskich istotnych w kontekście konsumpcji piwa i beczek, takich jak Rumunia i Hiszpania, co w rezultacie doprowadziło do niedoszacowania łącznej wielkości przywozu.

(132)

Po drugie, skarżący stwierdził, że zawarte w tabeli 5 dane liczbowe zgłoszone przez współpracujących producentów eksportujących nie odzwierciedlały w pełni wielkości przywozu do Unii w okresie badanym z uwagi na ograniczoną współpracę ze strony producentów eksportujących. W swoich uwagach skarżący utrzymywał, że wskaźnik współpracy producentów eksportujących wynosił zaledwie 28 %.

(133)

Po trzecie, skarżący argumentował, że informacje na temat konsumpcji uzyskane od trzech głównych użytkowników tylko częściowo oddawały rzeczywisty obraz sytuacji związanej z konsumpcją beczek w Unii z uwagi nieuwzględnienie małych i średnich browarów oraz ograniczoną współpracę ze strony użytkowników.

(134)

Komisja uważnie przeanalizowała wszystkie uwagi skarżącego. Jeżeli chodzi o pierwsze twierdzenie, to choć statystyki dotyczące przywozu odnoszące się do wymienionych sześciu państw członkowskich zostały dostosowane poprzez zastosowanie współczynnika wynoszącego 0,73, jak wyjaśniono w motywie 127, w celu ustalenia wielkości pozostałego przywozu do innych państw członkowskich, na tym etapie nie można wykluczyć, że rzeczywiste wielkości przywozu do innych państw członkowskich takich jak Rumunia i Hiszpania są niedoszacowane.

(135)

Jeżeli chodzi o drugie twierdzenie, to – jak wyjaśniono w motywie 111 – w toku dochodzenia tymczasowo wykazano, że stopień współpracy jest niski i że współpracujący producenci eksportujący odpowiadają za 32 % przywozu beczek z Chin w OD. Z tego względu na tym etapie dochodzenia nie można wykluczyć istnienia innych producentów eksportujących lub eksporterów w Chinach poza współpracującymi eksporterami, którzy sprzedawali produkty do Unii przez cały okres badany.

(136)

Jeżeli chodzi o trzecie twierdzenie i bardzo niski poziom współpracy ze strony użytkowników, Komisja odnotowała, że spośród pięciu głównych użytkowników, na których przypada około 50 % rynku użytkowników, zaledwie trzech (AB InBev, Asahi i Molson Coors) przekazało żądane dane. Ponadto tylko jeden z tych trzech użytkowników (AB InBev) kupował beczki od chińskich dostawców. Co więcej, jak wspomniano również w sekcji 5.1 poniżej, pozostałe 50 % rynku użytkowników, na które składają się głównie małe browary, nie współpracowało w toku dochodzenia.

(137)

W świetle tych uwag i ustaleń Komisja zwróciła również uwagę na fakt, że wielkość zakupów zgłoszona przez jedynego współpracującego użytkownika pozyskującego beczki z Chin była znacznie niższa od poziomu sprzedaży w Unii zgłoszonego przez odpowiednich producentów eksportujących. Ponadto Komisja stwierdziła, że na rynku działali również inni producenci eksportujący, którzy nie współpracowali w toku dochodzenia, i że dane przekazane przez nieobjętych próbą współpracujących producentów eksportujących nie zostały zweryfikowane, ponieważ producenci ci nie byli objęci próbą.

(138)

Ogólnie rzecz biorąc, w świetle wszystkich tych elementów, a w szczególności zważywszy na sprzeczne dane uzyskane od użytkowników i bardzo niski poziom współpracy ze strony producentów eksportujących i użytkowników, których dane na temat zakupów miałyby kluczowe znaczenie dla zapewnienia możliwości przeprowadzenia ponownej kontroli ilości zgłaszanych przez współpracujących producentów eksportujących, Komisja tymczasowo uznała, że najodpowiedniejsza metodyka umożliwiająca ilościowe ujęcie wielkości przywozu musi opierać się na oficjalnych statystykach dotyczących przywozu przedstawionych w tabeli 4. Ponadto w świetle uwag zgłoszonych przez przedstawicieli przemysłu, zgodnie z którymi nawet górna wartość ustalona na podstawie danych bazujących na statystykach prawdopodobnie byłaby przeszacowana, Komisja tymczasowo uznała, że wspomniane górne wartości obliczone na podstawie statystyk były najodpowiedniejsze do obliczenia poziomu przywozu na tym tymczasowym etapie.

(139)

Aby uzyskać większe gwarancje co do odpowiedniości tej metodyki, Komisja zbadała następnie statystyki dotyczące importu beczek na poziomie kodu TARIC, dostępne od chwili wszczęcia przedmiotowego dochodzenia w bazie danych nadzoru, w celu ustalenia udziału przywozu beczek w łącznym przywozie produktów objętych obydwoma odpowiednimi kodami CN. Średni udział przywozu produktów na poziomie kodu TARIC (tj. przywozu beczek) w przywozie wszystkich produktów na poziomie odpowiednich kodów CN w okresie od 13 maja 2022 r. do 6 grudnia 2022 r. był spójny ze średnim udziałem przywozu beczek na poziomie kodów CN ustalonym przez Komisję dla okresu badanego.

(140)

W celu dodatkowego zweryfikowania odpowiedniości tej metodyki Komisja zamierza ponownie skontaktować się z głównymi importerami wskazanymi w skardze, aby doprecyzować ocenę wielkości przywozu w okresie badanym. Po zakończeniu etapu tymczasowego Komisja zamierza również zebrać więcej informacji na temat małych browarów.

(141)

Ponadto Komisja planuje pozyskać dane z okresu po wszczęciu dochodzenia od objętych próbą i nieobjętych próbą współpracujących producentów eksportujących w celu ich zestawienia z bardziej precyzyjnymi oficjalnymi statystykami dotyczącymi przywozu dostępnymi w odniesieniu do okresu po wszczęciu dochodzenia. Komisja zamierza również zweryfikować dane dotyczące wielkości przywozu przekazane przez nieobjętych próbą producentów współpracujących oraz zwrócić się do organów celnych Rumunii i Hiszpanii o udostępnienie jej szczegółowych danych celnych dotyczących odpowiednich kodów CN, aby dodatkowo doprecyzować dane na temat faktycznej wielkości przywozu.

(142)

Jak wyjaśniono w sekcji 4.3.1 powyżej, Komisja określiła wielkość przywozu na podstawie oficjalnych statystyk celnych przekazanych przez państwa członkowskie. Udział przywozu w rynku ustalono jako udział łącznej zgłoszonej wielkości przywozu z Chin w łącznej konsumpcji w Unii (zgodnie z sekcją 4.2 powyżej).

(143)

Przywóz do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie, kształtował się następująco:

Tabela 6

Wielkość przywozu (sztuki) i udział w rynku

(144)

Zgodnie z informacjami przedstawionymi w powyższej tabeli wielkość przywozu z Chin zmniejszyła się w okresie badanym o 39 %. To zmniejszenie wielkości przywozu było zgodne z ogólną tendencją spadkową obserwowaną w odniesieniu do konsumpcji beczek w okresie badanym (zob. tabela 2 powyżej), choć skala spadku była w tym przypadku mniejsza, a w każdym razie mniej widoczna niż tendencja spadkowa obserwowana w przypadku sprzedaży prowadzonej przez przemysł Unii (zob. tabela 9 poniżej).

(145)

Wspomniane powyżej spadki należy postrzegać przez pryzmat sytuacji utrzymującej się na rynku w 2020 r. i w OD, która charakteryzowała się znaczącym zmniejszeniem popytu na beczki w związku z pandemią COVID-19. W warunkach kurczącego się rynku przywóz beczek zmniejszył się w znacznie mniejszym stopniu niż sprzedaż przemysłu Unii. Z tego względu udział przywozu z Chin w rynku – z uwagi na jego niższą cenę – zwiększał się ustawicznie w okresie badanym (i wzrósł o 79 % na przestrzeni całego tego okresu). W OD udział produktów chińskich w rynku był dość znaczny i wynosił 31 %.

(146)

Biorąc pod uwagę trudności w ustaleniu cen jednostkowych w oparciu o oficjalne statystyki, Komisja ustaliła ceny przywozu na podstawie danych przekazanych przez współpracujących producentów eksportujących. Podcięcie cenowe w odniesieniu do przywozu określono na podstawie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielone przez producentów unijnych objętych próbą i producentów eksportujących z Chin objętych próbą.

(147)

Średnia cena przywozu do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie, kształtowała się następująco:

Tabela 7

Ceny importowe (w EUR/szt.)

(148)

W 2019 r. i w 2020 r. ceny importowe przywozu z Chin zmniejszyły się, odpowiednio, o 13 % i o 11 %, po czym zaczęły zwiększać się ponownie w 2020 r. i w OD, powracając do swojego poziomu z 2018 r.

(149)

Komisja określiła podcięcie cenowe w okresie objętym dochodzeniem przez porównanie:

(150)

Porównania cen dokonano z rozróżnieniem na rodzaje, w razie konieczności odpowiednio skorygowane oraz po odliczeniu bonifikat i rabatów. Prawie cała sprzedaż zarówno producentów eksportujących, jak i przemysłu Unii była realizowana bezpośrednio na rzecz użytkowników ostatecznych (tj. browarów), a zatem kanały sprzedaży i poziom handlu były takie same po obydwu stronach. Wynik porównania wyrażono jako odsetek teoretycznych obrotów objętych próbą producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem. Wykazał on średni ważony margines podcięcia cenowego od 11,9 % do 14 % w przywozie z państwa, którego dotyczy postępowanie, na rynek Unii.

(151)

Poza podcięciem cenowym dochodziło również do znaczącego tłumienia cen w rozumieniu art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Z uwagi na znaczną presję cenową spowodowaną tanim przywozem towarów po cenach dumpingowych od chińskich producentów eksportujących, przemysł Unii nie był w stanie podnieść poziomu cen w OD stosownie do zmiany kosztów produkcji, aby wypracować rozsądny poziom zysków.

(152)

Jak wskazano w tabeli 11 poniżej, średnia cena sprzedaży w UE zmniejszyła się w okresie badanym o niemal 10 %. Jednocześnie w tym samym okresie koszty produkcji wzrosły o 16 %, co sprawiło, że cena sprzedaży była znacznie niższa od kosztów produkcji. Koszty produkcji zwiększyły się znacząco w szczególności w 2020 r. i w OD, podczas gdy cena musiała być utrzymywana na stabilnym poziomie z uwagi na presję cenową wywieraną przez wywóz z Chin. Natomiast poziomy cen i wynikające z nich zyski na rynkach eksportowych, na które przywóz towarów po cenach dumpingowych nie wywarł wpływu lub na których wprowadzono środki służące przywróceniu uczciwych warunków handlu, były średnio o 22 % wyższe niż ceny sprzedaży przemysłu Unii na rynku unijnym (+29 % w OD) (zob. motyw 196).

(153)

Zgodnie z informacjami przedstawionymi w tabeli 14 poniżej opisana sytuacja wyraźnie odbiła się na rentowności przemysłu Unii. Rentowność, która w 2018 r. wynosiła 12 %, obniżała się gwałtownie przez pozostałą część omawianego okresu, w szczególności w 2020 r. i w OD.

(154)

Zmiany poziomu tych trzech wskaźników wyraźnie wskazują, że przemysł podlegał silnej presji cenowej ze strony przywozu towarów po cenach dumpingowych z Chin, co zmusiło go do prowadzenia sprzedaży po bardzo niskich cenach poniżej kosztów produkcji. Szczegółowe informacje na temat specyficznych uwarunkowań występujących w opisanej sytuacji rynkowej, zwłaszcza jeżeli chodzi o kwestie dotyczące presji cenowej wywieranej na przemysł Unii w procesie sprzedaży, przedstawiono w sekcji 5.1 poniżej. Opisana sytuacja doprowadziła do ewidentnego tłumienia cen przemysłu Unii.

(155)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł Unii obejmowała ocenę wszystkich wskaźników gospodarczych oddziałujących na stan przemysłu Unii w okresie badanym.

(156)

Jak wspomniano w motywie 7, w celu określenia potencjalnej szkody poniesionej przez przemysł Unii zastosowano kontrolę wyrywkową.

(157)

W celu określenia szkody Komisja wprowadziła rozróżnienie między makroekonomicznymi i mikroekonomicznymi wskaźnikami szkody. Komisja oceniła wskaźniki makroekonomiczne na podstawie danych przedstawionych w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu makroekonomicznym przekazanej przez skarżącego. Dane dotyczyły wszystkich producentów unijnych. Komisja oceniła wskaźniki mikroekonomiczne na podstawie danych przedstawionych w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu, udzielonych przez producentów unijnych objętych próbą. Dane dotyczyły producentów unijnych objętych próbą. Oba zestawy danych uznano za reprezentatywne dla sytuacji gospodarczej przemysłu Unii.

(158)

Do wskaźników makroekonomicznych zalicza się: produkcję, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, wzrost, zatrudnienie, wydajność, wielkość marginesu dumpingu oraz poprawę sytuacji po wcześniejszym dumpingu.

(159)

Do wskaźników mikroekonomicznych zalicza się: średnie ceny jednostkowe, koszt jednostkowy, koszty pracy, zapasy, rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje, zwrot z inwestycji i zdolność do pozyskania kapitału.

(160)

Całkowita produkcja unijna, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 8

Produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(161)

W okresie badanym wielkość produkcji zmniejszyła się o 62 %. Zmiany w wielkości produkcji były ściśle powiązane ze zmianami w konsumpcji: pierwszym spadkiem popytu w 2019 r. (o 23 %) i późniejszym i wyraźniejszym spadkiem popytu w 2020 r. i 2021 r. (pandemia COVID-19).

(162)

Moce produkcyjne w okresie badanym wzrosły nieznacznie – o 4 %. Wzrost ten wynikał z przyrostów wydajności w ramach procedur oraz ze sposobu przydzielania pracowników do poszczególnych linii produkcyjnych przez przemysł Unii w okresie badanym.

(163)

Dwie wyżej wymienione tendencje (spadek produkcji, wzrost mocy produkcyjnych) doprowadziły do znacznego spadku wykorzystania mocy produkcyjnych (-64 %). W okresie objętym dochodzeniem wskaźnik wykorzystania mocy produkcyjnych osiągnął bardzo niski poziom (28 %).

(164)

Wielkość sprzedaży i udział przemysłu Unii w rynku kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 9

Wielkość sprzedaży i udział w rynku

(165)

Wielkość sprzedaży przemysłu Unii na rynku unijnym zmniejszała się stopniowo (o 71 %) w okresie badanym, przy czym tendencja ta była bardziej widoczna niż zmiana poziomu konsumpcji.

(166)

Udział przemysłu Unii w rynku obniżył się z poziomu 83 % w 2018 r. do poziomu 69 % w OD, co stanowiło spadek o 14 punktów procentowych, z uwagi na znaczną presję cenową ze strony przywozu z Chin, którego udział w rynku w okresie badanym nieustannie się zwiększał – zob. sekcja 4.4.3.1 poniżej.

(167)

W okresie badanym popyt na beczki i wielkość produkcji beczek wykazywały tendencję spadkową. Jak wyjaśniono w sekcji 4.4.3.1 poniżej, w otoczeniu malejącej konsumpcji przemysł Unii stracił znaczną część wielkości sprzedaży i udziału w rynku i utrzymywał ograniczony poziom sprzedaży wyłącznie kosztem swojej ceny sprzedaży.

(168)

Zatrudnienie i wydajność kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 10

Zatrudnienie i wydajność

(169)

Zatrudnienie w sektorze wykazywało taką samą tendencję jak produkcja i konsumpcja na rynku unijnym, odnotowując w okresie badanym gwałtowny spadek o 50 %. Ponadto, ponieważ produkcja zmniejszyła się w okresie badanym o 62 %, spadła wydajność. Pomimo spadku poziomu zatrudnienia, produkcja obniżyła się w okresie badanym o 33 %, przy czym w OD odnotowano tylko częściowe odbicie tego wskaźnika spowodowane pewnym przyrostem wydajności.

(170)

Wszystkie marginesy dumpingu znacznie przekraczały poziom de minimis. Wpływ wielkości rzeczywistego marginesu dumpingu na przemysł Unii był znaczny, jeśli weźmie się pod uwagę ceny przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie.

(171)

Jest to pierwsze dochodzenie antydumpingowe dotyczące produktu objętego postępowaniem. W związku z tym brak było dostępnych danych umożliwiających ocenę skutków ewentualnego wcześniejszego dumpingu.

(172)

Średnie jednostkowe ceny sprzedaży stosowane przez objętych próbą producentów unijnych wobec niepowiązanych klientów w Unii kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 11

Ceny sprzedaży w Unii

(173)

Ceny sprzedaży zmniejszyły się o 2 % w latach 2018–2019, po czym obniżyły się gwałtownie o 8 % w 2020 r. i utrzymywały się mniej więcej na tym samym poziomie w OD. Ogólnie rzecz biorąc, średnie ceny sprzedaży przemysłu Unii spadły o 9 % w okresie badanym.

(174)

W tym samym okresie badanym jednostkowe koszty produkcji wzrosły o 16 %. Wzrost ten był powiązany głównie ze wzrostem kosztów stałych, który nastąpił po obniżeniu wielkości produkcji. Aby przeciwdziałać temu zjawisku, w latach, w których wprowadzano lockdowny związane z pandemią COVID-19, przemysłowi Unii udało się zmniejszyć poziom swoich kosztów stałych o ponad 20 %. Pomimo tych działań wpływ proporcjonalnie wyższego udziału kosztów stałych w okresie niskiego wykorzystania mocy produkcyjnych był znaczny, ponieważ udział takich kosztów w łącznych kosztach produkcji zwiększył się z poziomu 13 % w 2018 r. do poziomu 23 % w OD. Jak przedstawiono w tabeli 10, w okresie badanym przemysł Unii obniżył zatrudnienie oraz zmniejszył koszty pracy dzięki zwolnieniom dokonanym w okresie pandemii COVID-19, co omówiono w sekcji 4.4.3.2.

(175)

Ceny sprzedaży i koszty produkcji kształtowały się zgodnie z inną tendencją. Jak wyjaśniono w sekcji 4.3.3 powyżej i w sekcji 5.1 poniżej, przemysł Unii nie był w stanie podnieść swoich cen do zrównoważonych poziomów, aby pokryć wyższe koszty produkcji i zrekompensować niski poziom wykorzystania mocy produkcyjnych, ponieważ przywóz towarów z Chin po niskich cenach i po cenach dumpingowych wywierał istotny wpływ na proces negocjowania cen na rynku.

(176)

Średnie koszty pracy objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 12

Średnie koszty pracy na pracownika

(177)

Średnie koszty pracy w przeliczeniu na pracownika zmniejszyły się w 2019 r., po czym w 2020 r. i w OD odnotowano ich wzrost. Jak wynika jednak z tabeli 10, poziom zatrudnienia obniżył się w tym samym czasie o 54 %.

(178)

Stan zapasów objętych próbą producentów unijnych kształtował się w okresie badanym następująco:

Tabela 13

Zapasy

(179)

W badanym okresie zmniejszyły się one o 58 %. Sytuacja ta była związana ze spadkiem produkcji i sprzedaży. Ogólnie rzecz biorąc, w okresie badanym zapasy postrzegane jako odsetek produkcji zwiększyły się o 11 %, ponieważ przemysł musiał utrzymać pewną skalę działalności i w związku z tym nie mógł zmniejszyć produkcji stosownie do spadku sprzedaży. W każdym przypadku, biorąc pod uwagę, że większość produkcji odbywa się na podstawie zamówień i specyfikacji klientów, zapasy nie stanowią istotnego wskaźnika szkody.

(180)

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje i zwrot z inwestycji objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 14

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje i zwrot z inwestycji

(181)

Komisja określiła rentowność producentów unijnych objętych próbą, wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego klientom niepowiązanym w Unii jako odsetek obrotów z tej sprzedaży.

(182)

W okresie badanym zyski zmniejszyły się w 2019 r. o 58 %, a następnie w 2020 r. gwałtownie spadły i przekształciły się w dwucyfrowe straty. Choć w 2021 r. nastąpiło ich częściowe odbicie, w dalszym ciągu przyjmowały one wartość ujemną. Ogółem zysk spadł w okresie badanym o 173 %. W kontekście nagłego spadku popytu związanego z pandemią COVID-19 wzmożona konkurencja ze strony taniego wywozu z Chin, który omówiono w sekcji 5.1, zmusiła przemysł Unii do obniżenia cen w okresie rosnących kosztów produkcji, jak wyjaśniono w sekcji 4.4.3.1, co doprowadziło do znacznych strat.

(183)

Przepływy pieniężne netto określają zdolność producentów unijnych do samofinansowania ich działalności. Tendencje w zakresie przepływów środków pieniężnych netto kształtowały w sposób podobny do rentowności: w latach 2019–2020 doszło do ich drastycznego spadku, po czym w OD nastąpiło ich częściowe odbicie, ale pozostały one ujemne.

(184)

Zwrot z inwestycji to procentowy stosunek zysku do wartości księgowej netto inwestycji. Kształtował się on w sposób podobny do rentowności: drastyczny spadek w okresie badanym o 129 %, który sprawił, że wskaźnik ten przyjął wartość ujemną.

(185)

Spadek rentowności, przepływów środków pieniężnych i zwrotu z inwestycji wywarł bardzo poważny wpływ na zdolność objętych próbą producentów unijnych do pozyskania kapitału.

(186)

Główne wskaźniki makroekonomiczne wykazały istnienie negatywnej tendencji w okresie badanym: wielkość sprzedaży unijnej spadła o 71 %, produkcja zmniejszyła się o 62 %, a poziom zatrudnienia obniżył się o 50 %.

(187)

W przypadku mikrowskaźników sytuacja była podobna. Odnotowano znaczny spadek rentowności sprzedaży w Unii (z poziomu +12 % do poziomu -9 %), cen sprzedaży (-9 %), a także przepływów środków pieniężnych (-109 %).

(188)

W kontekście obniżonego poziomu konsumpcji spowodowanego pandemią COVID-19, podczas gdy koszty produkcji ponoszone przez przemysł Unii wzrosły o 16 %, ceny sprzedaży z Chin były stale i znacząco niższe od cen i kosztów przemysłu Unii od 2018 r.

(189)

Wielkość przywozu chińskich eksporterów zmalała w okresie badanym o 39 %. W tym samym okresie odnotowano jednak znacznie poważniejszy spadek poziomu konsumpcji (o 66 %). W rezultacie udział chińskiego wywozu w rynku wzrósł o 79 %, z poziomu 17 % w 2018 r. do poziomu 31 % w OD, a cena towarów wywożonych z Chin w znacznym stopniu podcinała ceny przemysłu Unii w całym okresie badanym. Zgodnie z informacjami przedstawionymi w sekcji 4.3.3 powyżej margines podcięcia wynosił średnio 13,1 % w OD.

(190)

Tani przywóz towarów po cenach dumpingowych z Chin doprowadził również do znacznego stłumienia cen przemysłu Unii, biorąc pod uwagę marginesy zaniżania cen, które wahały się od 52,9 % do 58,8 %. Przemysł Unii nie był w stanie zwiększyć swoich cen stosownie do wzrostu kosztów produkcji, co postawiło go w bardzo trudnej sytuacji pod względem rentowności i wymusiło na nim przynajmniej częściowe utrzymanie swojej wielkość sprzedaży.

(191)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła na tym etapie, że przemysł Unii poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(192)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy przywóz po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, spowodował istotną szkodę dla przemysłu unijnego. Zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała także, czy inne znane czynniki mogły w tym samym czasie również spowodować szkodę dla przemysłu Unii. Czynniki te obejmowały pandemię COVID-19, która wywarła wpływ na konsumpcję w Unii i wyniki wywozu przemysłu Unii. Komisja dopilnowała, aby wszelkie szkody spowodowane przez inne czynniki niż przywóz po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, nie były łączone z tym przywozem.

(193)

Wielkość przywozu z Chin zmniejszyła się w okresie badanym o 39 % z 602 010 sztuk w 2018 r. do 370 107 sztuk w 2021 r.; w tym samym okresie udział tego przywozu w rynku zwiększył się jednak o 14 punktów procentowych, osiągając poziom 31 % w okresie objętym dochodzeniem, co spowodowało szkodę dla przemysłu Unii, który w tym samym czasie odnotował spadek swojej wielkości sprzedaży o 71 %.

(194)

Ponadto w całym okresie badanym wspomniany przywóz odbywał się po cenach znacznie niższych niż ceny przemysłu Unii. Jak wyjaśniono w sekcji 4.4.3.1 powyżej, przemysł Unii nie miał innego wyjścia niż dostosować się do niskich cen ustalonych przez chińskich producentów, aby zachować minimalną wielkość sprzedaży w okresie malejącej konsumpcji i rosnących kosztów produkcji. To z kolei doprowadziło do bardzo silnego spadku rentowności wszystkich objętych próbą producentów unijnych, przez co generowane przez nich zyski (+12 % w 2018 r.) przekształciły się w znaczne straty (-9 % w 2021 r.) – w konsekwencji przełożyło się to na pogorszenie innych wskaźników finansowych, takich jak zwrot z inwestycji i przepływy środków pieniężnych. Jak wyjaśniono w sekcji 4.3.3, wspomniane tłumienie cen było jednoznacznie spowodowane zachowaniem chińskich producentów eksportujących oferujących beczki przywożone po cenach dumpingowych na rynku Unii.

(195)

W warunkach znacznie mniejszego rynku wielkość sprzedaży przemysłu Unii obniżyła się z poziomu 2,8 mln beczek w 2018 r. do poziomu 800 000 beczek w OD. W przypadku niepodjęcia decyzji o obniżeniu cen przemysł Unii byłby narażony na ryzyko utraty nawet tej ograniczonej wielkości sprzedaży, co dla niektórych producentów unijnych byłoby równoznaczne z całkowitym wstrzymaniem produkcji.

(196)

Wielkość wywozu z Unii, którą opisano szczegółowo w sekcji 5.2.2, pokazuje, jak kształtowałyby się poziomy cen i wynikających z nich zysków w normalnej sytuacji na rynkach eksportowych, na których nie dochodzi do przywozu towarów po cenach dumpingowych lub na których wprowadzono środki służące przywróceniu uczciwych warunków handlu, jak miało to miejsce np. w Stanach Zjednoczonych będących głównym rynkiem eksportowym dla producentów unijnych, gdzie beczki pochodzące z Chin są objęte środkami antydumpingowymi od 2019 r. W okresie badanym ceny wraz z kosztami wyładunku (uwzględniając koszty powiązane z transportem i należności celne przywozowe) przemysłu Unii były średnio o 22 % wyższe od jego cen sprzedaży na rynku Unii (+29 % w OD) i utrzymywały się stale powyżej jego kosztów produkcji – wyjątkiem był rok 2020, w którym odnotowano najpoważniejszy wpływ pandemii COVID-19. Wspomniane ceny są reprezentatywne dla rynku, na którym uczciwe warunki handlu zostały przywrócone dzięki wprowadzeniu środków antydumpingowych przeciwko chińskiemu przywozowi, a zatem stanowią wiarygodny wskaźnik zastępczy pozwalający oszacować, jak kształtowałyby się ceny na rynku Unii w przypadku braku tłumienia cen opisanego w motywach 197–209 poniżej.

(197)

Na rynku Unii można zasadniczo wyróżnić dwie główne kategorie użytkowników produktów wytwarzanych zarówno przez producentów unijnych, jak i przez chińskich producentów eksportujących, tj. małe i średnie niezależne browary (które odpowiadają za około 40 % sprzedaży) i największe konglomeraty piwowarskie (które odpowiadają za ponad 50 % sprzedaży).

(198)

Małe i średnie niezależne browary kupują beczki głównie w celu zaspokojenia swoich potrzeb w perspektywie średnio- i krótkoterminowej. Browary zwracają się do szeregu producentów beczek o przedstawienie im oferty dotyczącej pożądanej liczby beczek i wskazują oczekiwany termin ich dostarczenia. Segment ten ma bardzo duże znaczenie dla przemysłu Unii, ponieważ w jego przypadku bliskość geograficzna i czas realizacji dostaw może stanowić źródło przewagi konkurencyjnej. Użytkownicy reprezentujący ten segment nie współpracowali w ramach dochodzenia. Niemniej jednak przemysł Unii przedstawił dowody świadczące o utracie szeregu zamówień w tym segmencie na rzecz tanich ofert producentów chińskich. Aby pozostać konkurencyjnymi, producenci unijni byli zmuszeni do znacznego obniżenia swoich cen.

(199)

Druga połowa rynku charakteryzuje się obecnością pięciu głównych użytkowników odpowiadających za ponad 50 % sprzedaży przemysłu Unii w UE (szacuje się, że łączny udział dwóch spośród tych pięciu użytkowników – mianowicie AB InBev i Heineken – w rynku piwa przekracza 50 %/60 %) i za co najmniej 55 % sprzedaży dwóch objętych próbą chińskich producentów eksportujących. Przemysł Unii wykazał, że wspomniani użytkownicy organizowali zakupy beczek na kolejny rok w ramach postępowań o udzielenie zamówienia przeprowadzanych w formie prywatnych przetargów. Jeżeli chodzi o sprzedaż na rzecz niezależnych browarów, również fakt przeprowadzania takich przetargów stanowił czynnik zmuszający konkurentów do zminimalizowania cen, a obecność chińskich producentów eksportujących składających oferty opiewające na bardzo niskie kwoty skłoniła przemysł Unii do dostosowania się do tych niskich cen, uniemożliwiając im przeniesienie rosnących kosztów na swoich klientów.

(200)

Jeżeli chodzi o postępowania przetargowe, w toku dochodzenia ujawniono, że główni użytkownicy przeprowadzali je w nietypowy sposób. Warunki udzielenia zamówienia były konkretne pod względem cen i maksymalnej liczby produktów będących przedmiotem zamówienia. Na nabywcy nie spoczywało zobowiązanie umowne do zakupienia liczby beczek wskazanej w ofercie, podczas gdy umowa zobowiązywała dostawcę do dostarczenia beczek w liczbie określonej w ofercie i po ustalonej w niej cenie. W rzeczywistości liczba faktycznie zakupionych beczek rzadko odpowiadała liczbie, która początkowo figurowała w danej ofercie. Jednocześnie zwycięzcy przetargów (tj. dostawcy beczek) byli zobowiązani do dostarczenia liczby beczek określonej w ofercie po wskazanej w niej cenie i nie mogli np. renegocjować warunków ustalonych w ofercie z uwagi na zmianę kosztów produkcji.

(201)

W okresie badanym użytkownicy współpracujący organizowali średnio siedem przetargów rocznie. Liczba beczek faktycznie kupionych w ramach tych przetargów była różna w zależności od danego przetargu i stanowiła średnio mniej niż 60 % liczby beczek wskazanych w specyfikacji. Ponadto cena uzgodniona w procedurze przetargowej była wykorzystywana przez użytkowników jako punkt wyjścia we wszelkich późniejszych negocjacjach dotyczących wysokości cen na potrzeby sprzedaży na rynku kasowym.

(202)

Procedura przetargowa, w ramach której stosowano system czerwonego, żółtego i zielonego światła, aby wskazać poszczególnym uczestnikom (w tym producentom unijnym i chińskim eksporterom) jak wysoko lub jak nisko ich oferta plasuje się względem ofert pozostałych użytkowników, była wykorzystywana jako narzędzie służące ograniczeniu poziomu cen do minimum. Obecność chińskich eksporterów składających bardzo tanie oferty zmusiła przemysł Unii do obniżenia swoich cen do nierentownych poziomów. Ceny sprzedaży przemysłu Unii w ramach przetargów były średnio o 10 % niższe niż pozostałe ceny sprzedaży w 2020 r. i w OD, podczas gdy umowa zawarta po zakończeniu postępowania przetargowego dotyczyła wyłącznie możliwości zakupu określonej liczby beczek, bez gwarancji faktycznego złożenia zamówienia. Znajduje to odzwierciedlenie w znacznych poziomach podcięcia cenowego i zaniżania cen stwierdzonych w toku dochodzenia.

(203)

Ponadto w swoich uwagach z 20 czerwca 2022 r. AB InBev odniósł się do „wyceny przedstawionej niedawno przez [unijnych] dostawców beczek, która [była] konkurencyjna względem wyceny przedstawionej przez dostawcę chińskiego” w OD i w 2022 r. Stanowi to dodatkowe potwierdzenie faktu, że producenci unijni obniżyli swój poziom cen w porównaniu z wcześniejszymi latami okresu badanego, aby pozostać konkurencyjnymi względem cen ustalanych przez producentów chińskich.

(204)

Inna powiązana właściwość opisanego postępowania przetargowego polegała na tym, że znaczna część sprzedaży była ostatecznie przeprowadzana poza samymi przetargami w ramach mechanizmu późniejszego negocjowania ceny opierającego się na wspomnianym „systemie sygnalizacji świetlnej”. Świadczy o tym liczba beczek sprzedawanych przez przemysł Unii w ramach przetargów, która utrzymywała się na bardzo niskim poziomie przez cały okres badany. Poziom ten obniżył się z ponad 30 % łącznej sprzedaży w latach 2019–2020 do mniej niż 16 % w OD. W praktyce użytkownicy wykorzystywali tę specyficzną procedurę przetargową i tanie chińskie oferty dotyczące towarów przywożonych po cenach dumpingowych, aby wymusić na przemyśle Unii obniżenie cen do poziomu producentów chińskich i aby ostatecznie zaakceptować te ceny poza postępowaniem przetargowym.

(205)

Z danych przekazanych przez użytkowników współpracujących wynika, że chińscy producenci eksportujący wygrywali w okresie badanym przetargi obejmujące średnio 30 % produkcji będącej przedmiotem postępowań o udzielenie zamówienia. Szacunki te należy jednak uznać za konserwatywne, biorąc pod uwagę fakt, że z dowodów zgromadzonych w aktach sprawy wynika, że jeden z największych użytkowników niewspółpracujących (Heineken) odpowiadał za co najmniej 30 % liczby beczek wywożonych przez dwóch objętych próbą producentów chińskich w OD.

(206)

W każdym razie, jak wyjaśniono powyżej, to, czy do sprzedaży dochodziło formalnie w ramach przetargu, czy też nie, nie miało znaczenia w kontekście potwierdzania wpływu chińskich cen dumpingowych na ceny przemysłu Unii ani w kontekście ustalania istnienia związku przyczynowego między tymi cenami dumpingowymi a wystąpieniem sytuacji szkodliwej dla przemysłu Unii.

(207)

Jak wyjaśniono w sekcji 4.3.3 powyżej, ceny producentów chińskich obniżyły się w latach 2019 i 2020 w porównaniu z 2018 r., po czym wzrosły ponownie w OD, ale tylko do poziomów z 2018 r. W tym samym okresie ceny przemysłu Unii obniżyły się o 9 %, podczas gdy koszty produkcji ponoszone przez przemysł Unii wzrosły o 16 %.

(208)

Presja cenowa wywierana przez przywóz beczek z Chin na obydwa segmenty rynku oznaczała, że – aby przynajmniej częściowo utrzymać swój udział w rynku – przemysł Unii musiał obniżyć ceny sprzedaży pomimo gwałtownego wzrostu kosztów produkcji. W rezultacie rentowność zmniejszyła się z 12 % do -9 % w okresie badanym, a wszystkie wskaźniki finansowe odnotowały spadek.

(209)

Potwierdzono zatem, że – ze względu na współistnienie w czasie – pogorszenie sytuacji gospodarczej przemysłu Unii zbiegło się ze znaczącą obecnością bardzo taniego przywozu z Chin. W warunkach kurczącego się rynku i rosnących kosztów produkcji chińskie ceny systematycznie podcinały ceny przemysłu Unii i tłumiły unijne ceny rynkowe, tworząc między tymi dwoma zjawiskami autentyczny i wyraźny związek przyczynowy.

(210)

Przywóz beczek z Chin po bardzo niskich cenach odnotowywano od 2018 r. W okresie badanym średnia cena przywozu z Chin była średnio o 24 % niższa od średniej ceny sprzedaży przemysłu Unii. Sytuacja ta zbiegła się w czasie z ustawicznym spadkiem cen przemysłu Unii pomimo rosnących kosztów produkcji. Fakt, że spadek konsumpcji pogłębił się dodatkowo wskutek wybuchu pandemii COVID-19, nie osłabił związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a szkodą poniesioną przez przemysł Unii. W całym tym okresie poziom konsumpcji obniżył się o 66 %, a wielkość sprzedaży przemysłu Unii o 71 %, podczas gdy wywóz z Chin zmniejszył się zaledwie o 39 %, dzięki czemu jego udział w rynku wzrósł z 17 % do 31 %. Jak omówiono to w motywie 196 w oparciu o ceny rynkowe możliwe do osiągnięcia na rynku Stanów Zjednoczonych, przy braku przywozu z Chin i presji cenowej wywieranej przez ten przywóz przemysł Unii byłby w stanie podwyższyć ceny do bardziej rentownego poziomu i zniwelować wzrost kosztów produkcji.

(211)

Znaczny spadek konsumpcji i wykorzystania mocy produkcyjnych miał znaczący wpływ na wyniki przemysłu Unii. Jak jednak wyjaśniono powyżej w sekcji 4.4.3.1, nawet jeżeli przemysłowi Unii udało się znacznie obniżyć swoje koszty stałe, jego udział w kosztach całkowitych wzrósł do 23 %. Jednocześnie przemysł Unii zdołał również obniżyć inne koszty strukturalne takie jak koszty zatrudnienia w okresie pandemii COVID-19. Taki sposób zarządzania kosztami stałymi i innymi kosztami strukturalnymi w omawianym okresie pozwolił ograniczyć do minimum wpływ takich kosztów na wyniki przemysłu Unii, co wyjaśniono również powyżej, przy czym wpływ ten można było ograniczyć tylko częściowo z uwagi na znaczące stłumienie cen spowodowane przywozem z Chin.

(212)

Wielkość wywozu objętych próbą producentów unijnych kształtowała się w okresie badanym następująco:

Tabela 15

Wyniki wywozu objętych próbą producentów unijnych

(213)

W okresie badanym wywóz przemysłu Unii zmniejszył się o 52 %.

(214)

W latach 2018–2020 wyniki wywozu przemysłu Unii kształtowały się zgodnie z tendencją w pewnym stopniu zbliżoną do tendencji obserwowanej w odniesieniu do wielkości sprzedaży przemysłu Unii na rynku unijnym. W pierwszej części okresu badanego, na którą pandemia COVID-19 wywarła największy wpływ, odnotowano spadek zarówno wielkości sprzedaży przemysłu Unii w UE, jak i wielkości sprzedaży eksportowej przemysłu Unii. Wielkość sprzedaży eksportowej w ujęciu względnym obniżyła się jednak w mniejszym stopniu niż wielkość sprzedaży na rynku unijnym. Ponadto wyniki wywozu przemysłu Unii zaczęły się wyraźnie poprawiać bezpośrednio po zniesieniu ograniczeń związanych z pandemią COVID-19, co przełożyło się na ponad dwukrotny wzrost sprzedaży eksportowej w latach 2020–2021. Co więcej, w okresie badanym ceny sprzedaży eksportowej przemysłu Unii były znacznie wyższe niż cena sprzedaży na rynku unijnym i stale utrzymywały się powyżej kosztów produkcji tego przemysłu, z wyjątkiem roku 2020, na który pandemia COVID-19 wywarła największy wpływ i który stanowi również połowę OD. Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że tymczasowy spadek wyników wywozu nie przyczynił się do szkody, ponieważ poziom cen eksportowych był wystarczający do tego, aby zapewnić przemysłowi Unii rentowność większości prowadzonej przez niego sprzedaży eksportowej.

(215)

Od rozpoczęcia okresu badanego w 2018 r. ceny eksportowe producentów chińskich były znacznie niższe od cen i kosztów przemysłu Unii. Dochodzenie wykazało, że średni ważony margines podcięcia cenowego wynosił 13,1 %. Tego rodzaju rosnąca obecność na rynku wiążąca się z bardzo niskim poziomem cen przynosiła szkodę przemysłowi Unii, który był zmuszony do obniżania cen sprzedaży w okresie badanym, aby utrzymać przynajmniej pewną część sprzedaży na rynku w trakcie pandemii COVID-19 i po jej zakończeniu. Doprowadziło to do negatywnego rozwoju sytuacji gospodarczej przemysłu Unii.

(216)

Komisja oddzieliła wpływ wszystkich znanych czynników na sytuację przemysłu Unii od szkodliwych skutków przywozu towarów po cenach dumpingowych i przeprowadziła analizę w tym zakresie. Skutki pandemii COVID-19 i związany z nią spadek konsumpcji beczek w Unii i na świecie miały negatywny wpływ na rozwój przemysłu Unii, ale uznano je za czynnik tymczasowy o ograniczonej skali oddziaływania. Sytuacja przemysłu Unii uległa pogorszeniu jeszcze przed pandemią COVID-19, przy czym proces ten postępował aż do zakończenia okresu badanego.

(217)

Uwzględniając powyższe, Komisja stwierdziła, że przywóz towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie wyrządził istotną szkodę przemysłowi Unii, a pozostałe czynniki, rozważane osobno lub łącznie, nie naruszyły związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a istotną szkodą.

(218)

W celu określenia poziomu środków Komisja zbadała, czy cło niższe od marginesu dumpingu będzie wystarczające do usunięcia szkody dla przemysłu Unii spowodowanej przez przywóz po cenach dumpingowych.

(219)

Szkoda zostałaby usunięta, gdyby przemysł Unii był w stanie osiągnąć zysk docelowy dzięki sprzedaży po cenie docelowej w rozumieniu art. 7 ust. 2c i art. 7 ust. 2d rozporządzenia podstawowego.

(220)

Zgodnie z art. 7 ust. 2c rozporządzenia podstawowego przy ustalaniu zysku docelowego Komisja wzięła pod uwagę następujące czynniki: poziom zyskowności przed wzrostem przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, poziom zyskowności potrzebny do pokrycia pełnych kosztów i inwestycji, działalności badawczo-rozwojowej i innowacji oraz poziom zyskowności spodziewany w normalnych warunkach konkurencji. Taka marża zysku nie powinna być niższa niż 6 %.

(221)

W swoich odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu producenci unijni objęci próbą zaproponowali ustalenie zysku docelowego na poziomie od 12 % do 20 %, ponieważ w ich opinii jest to poziom wymagany do sfinansowania niezbędnych inwestycji w procesy i produkty oraz do zagwarantowania długoterminowej rentowności przemysłu Unii. Przedstawiciele przemysłu wykazał również, że w latach, w których na rynku panowały normalne warunki konkurencji, ich średnia rentowność wynosiła 15 %.

(222)

Na podstawie tych dowodów Komisja postanowiła tymczasowo ustanowić marżę zysku na poziomie 12 %, który stanowi dolną wartość przedziału wskazanego w poprzednim motywie, i przyjęła tym samym bardzo konserwatywne podejście.

(223)

W świetle powyższych rozważań marżę zysku tymczasowo ustalono na poziomie 12 % zgodnie z przepisami art. 7 ust. 2c.

(224)

Jeżeli chodzi o poziom inwestycji, działalności badawczo-rozwojowej i innowacji w okresie badanym, Komisja zweryfikowała przekazane jej informacje i stwierdziła, że różnica między wydatkami na inwestycje, badania i rozwój oraz innowacje w normalnych warunkach konkurencji przedstawionymi przez przemysł Unii i zweryfikowanymi przez Komisję została już uwzględniona w poziomie zysku docelowego wynoszącym 12 %.

(225)

Na tej podstawie Komisja obliczyła niewyrządzającą szkody cenę za sztukę produktu podobnego przemysłu Unii, stosując wspomnianą powyżej docelową marżę zysku (zob. motyw 223) do kosztów produkcji objętych próbą producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem w zależności od rodzaju produktu.

(226)

Komisja ustaliła następnie margines szkody poprzez porównanie średniej ważonej ceny importowej współpracujących producentów eksportujących objętych próbą w państwie, którego dotyczy postępowanie, ustalonej na potrzeby obliczeń podcięcia cenowego, ze średnią ważoną niewyrządzającej szkody ceny produktu podobnego sprzedawanego przez producentów unijnych objętych próbą na rynku unijnym w okresie objętym dochodzeniem. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania zostały wyrażone w postaci odsetka średniej ważonej wartości importowej CIF.

(227)

Poziom usuwający szkodę dla „innych przedsiębiorstw współpracujących” oraz dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” obliczono w ten sam sposób co margines dumpingu dla tych przedsiębiorstw.

(228)

W wyniku powyższej oceny wysokości tymczasowego cła antydumpingowego powinny zostać ustalone zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w sposób przedstawiony poniżej:

(229)

Decydując się na zastosowanie art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, Komisja zbadała, czy może jasno stwierdzić, że wprowadzenie środków w tym przypadku wyraźnie nie leży w interesie Unii, mimo iż stwierdzono wystąpienie dumpingu wyrządzającego szkodę, zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego. Interes Unii określono na podstawie oceny wszystkich różnorodnych interesów, których dotyczy sprawa, w tym interesu przemysłu Unii, importerów i użytkowników.

(230)

W Unii działalność prowadzi osiem przedsiębiorstw zajmujących się produkcją beczek. Zatrudniają one bezpośrednio ponad 400 pracowników (w 2018 r. było ich ponad 800), a ich siedziby są zlokalizowane w Austrii, Czechach, Niemczech, Włoszech i Hiszpanii.

(231)

Wprowadzenie środków umożliwiłoby przemysłowi Unii utrzymanie udziału w rynku, zwiększenie wykorzystania mocy produkcyjnych, podwyższenie cen do zrównoważonych poziomów i zwiększenie rentowności do poziomów, których oczekuje się w normalnych warunkach konkurencji.

(232)

Niewprowadzenie środków doprowadziłoby prawdopodobnie do dalszego pogorszenia rentowności, która pozostawała już na ujemnym poziomie. Niewprowadzenie środków mogłoby doprowadzić do zamknięcia zakładów produkcyjnych i zwolnień pracowników, co zagrażałoby rentowności przemysłu Unii.

(233)

W związku z powyższym Komisja tymczasowo ustaliła, że wprowadzenie środków tymczasowych leży w interesie przemysłu Unii.

(234)

Jeden importer niepowiązany, reprezentujący 1,6 % wielkości przywozu z Chin, przedłożył formularz dotyczący kontroli wyrywkowej i udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Średni zysk tego współpracującego importera w okresie objętym dochodzeniem wyniósł 16 %.

(235)

Importer ten opowiedział się przeciwko wprowadzeniu środków. Argumentował on, że w otoczeniu rosnących cen stali nierdzewnej i spedycji wprowadzenie środków wywarłoby dodatkowe niekorzystny wpływ na jego rentowność i zmusiłoby go do likwidacji przedsiębiorstwa. Importer podkreślił również, że na przestrzeni ostatnich lat poczynił znaczne inwestycje w badania i rozwój ze środków własnych, aby opracować nową własność intelektualną, a także inwestycje w nowe rozwiązania w zakresie produkcji beczek, które mogłyby okazać się korzystne dla użytkowników unijnych, i poinformował, że wprowadzenie środków może skutkować zakończeniem tego projektu.

(236)

Komisja stwierdziła, że wspomniany importer prawdopodobnie będzie w stanie przenieść część cła antydumpingowego na użytkowników ostatecznych. Dobry poziom zysków wypracowywanych przez tego importera ogranicza również wpływ cła na jego rentowność. Podsumowując, bardzo ograniczona współpraca ze strony zaledwie jednego importera w toku przedmiotowego dochodzenia sugeruje, że środki nie wywrą bardzo niekorzystnego wpływu na importerów ogółem, a zatem taki niekorzystny wpływ nie przeważy nad pozytywnym wpływem środków na producentów unijnych.

(237)

Przedsiębiorstwa handlowe/dostawcy usług prowadzący działalność w sektorze personalizacji beczek i dostosowywania ich do indywidualnych potrzeb będą mogli kontynuować tę działalność, konkurując jakością świadczonych przez siebie usług, niezależnie od przywozu towarów po cenach dumpingowych.

(238)

Na etapie wszczęcia postępowania zgłosiło się dwóch użytkowników – Appie i Carlsberg – ale przedstawili oni tylko ograniczone informacje w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu. Inny użytkownik, AB InBev, zarejestrował się jako zainteresowana strona i przedstawił swoje uwagi, ale nie przekazał odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Użytkownicy ci reprezentują browary lub konglomeraty browarnicze.

(239)

Jak wyjaśniono w sekcji 4.3.1 powyżej, na późniejszym etapie postępowania Komisja ponownie skontaktowała się z głównymi użytkownikami, zwracając się do nich o przekazanie danych na temat ich dostawców i wielkości zakupów. Choć trzech użytkowników (AB InBev, Asahi i Molson Coors) przedstawiło pewne dane, nie przekazali oni odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu składających się na spójny opis sytuacji.

(240)

W swoich wstępnych uwagach przedsiębiorstwo AB InBev sprzeciwiło się wprowadzeniu środków, argumentując, że:

(241)

Jeżeli chodzi o pierwszy argument, z informacji zgromadzonych w toku dochodzenia wynika, że sektor HORECA nie kupuje od producentów piwa beczek, ale wyłącznie ich zawartość (tj. piwo). Puby i bary uiszczają depozyt za beczki, który podlega zwrotowi po ich opróżnieniu i zwróceniu producentom piwa. Dlatego też przewiduje się, że koszty beczek wywrą ograniczony wpływ na rentowność sektora HORECA.

(242)

Jeżeli chodzi o drugi argument, przemysł Unii wydaje się dysponować wystarczającymi wolnymi mocami produkcyjnymi. Szczytowy poziom konsumpcji w Unii odnotowano w 2018 r., kiedy wynosiła ona około 3,2 mln beczek, podczas gdy moce produkcyjne przemysłu Unii wynosiły niemal 6,8 mln beczek. Nawet biorąc pod uwagę sprzedaż eksportową, przemysł Unii wciąż dysponuje wolnymi mocami produkcyjnymi na poziomie prawie 2 mln beczek.

(243)

Zważywszy na ich długi okres eksploatacji (zazwyczaj 30 lat) i możliwość ich ponownego napełniania, wpływ kosztów produkcji beczek na przemysł napojów jest minimalny.

(244)

Komisja tymczasowo ustaliła zatem, że oczekuje się, iż negatywny wpływ środków na użytkowników będzie ograniczony i nie przeważy nad pozytywnym wpływem środków na producentów unijnych.

(245)

Na podstawie powyższego Komisja doszła do wniosku, że na obecnym etapie dochodzenia nie ma przekonujących powodów, aby sugerować, iż wprowadzenie środków w odniesieniu do przywozu beczek ze stali nierdzewnej do wielokrotnego napełniania pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej nie leży w interesie Unii.

(246)

Biorąc pod uwagę wnioski Komisji dotyczące dumpingu, wynikającej z niego szkody, związku przyczynowego, poziomu środków i interesu Unii, należy wprowadzić środki tymczasowe, aby zapobiec dalszemu wyrządzaniu szkody przemysłowi Unii przez przywóz towarów po cenach dumpingowych.

(247)

W odniesieniu do przywozu beczek ze stali nierdzewnej do wielokrotnego napełniania pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej należy wprowadzić tymczasowe środki antydumpingowe zgodnie z zasadą niższego cła określoną w art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Komisja porównała marginesy szkody z marginesami dumpingu. Kwotę ceł ustalono na poziomie marginesu dumpingu albo marginesu szkody, zależnie od tego, który z nich jest niższy.

(248)

W związku z powyższym stawki tymczasowego cła antydumpingowego, wyrażone w cenach CIF na granicy Unii przed ocleniem, powinny być następujące:

(249)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego dla poszczególnych przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu zostały ustanowione na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną w toku dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Te stawki celne mają zastosowanie wyłącznie do przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z państwa, którego dotyczy postępowanie, oraz produkowanego przez wymienione podmioty prawne. Przywożone produkty objęte postępowaniem, wytworzone przez dowolne inne przedsiębiorstwo, które nie zostało konkretnie wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, w tym podmioty powiązane z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, podlegają stawce cła stosowanej względem „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”. Nie powinny one być objęte żadną z indywidualnych stawek cła antydumpingowego.

(250)

W celu zapewnienia należytego egzekwowania ceł antydumpingowych cło antydumpingowe dotyczące wszystkich pozostałych przedsiębiorstw należy stosować nie tylko w odniesieniu do niewspółpracujących producentów eksportujących w ramach niniejszego dochodzenia, ale również do producentów, którzy nie prowadzili wywozu do Unii w trakcie okresu objętego dochodzeniem.

(251)

W celu zminimalizowania ryzyka obchodzenia cła w związku z dużą różnicą w stawkach celnych potrzebne są szczególne środki gwarantujące stosowanie indywidualnych ceł antydumpingowych. Przedsiębiorstwa, na które nałożono indywidualne cła antydumpingowe, muszą przedstawić ważną fakturę handlową organom celnym państwa członkowskiego. Faktura musi spełniać wymogi określone w art. 1 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. Przywóz, któremu nie towarzyszy taka faktura, powinien zostać objęty cłem antydumpingowym obowiązującym wobec „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(252)

Mimo że przedstawienie tej faktury jest konieczne, aby organy celne państw członkowskich zastosowały indywidualne stawki cła antydumpingowego wobec przywozu, nie jest ona jedynym elementem branym pod uwagę przez organy celne. Organy celne państw członkowskich muszą bowiem przeprowadzić zwykłą kontrolę, nawet jeśli otrzymają fakturę spełniająca wszystkie wymogi określone w art. 1 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, i podobnie jak we wszystkich innych przypadkach mogą one żądać dodatkowych dokumentów (dokumentów przewozowych itp.) do celów weryfikacji dokładności danych zawartych w oświadczeniu oraz zapewnienia zasadności późniejszego zastosowania stawki należności celnej zgodnie z prawem celnym.

(253)

Jeżeli wywóz dokonywany przez jedno z przedsiębiorstw korzystających z niższej indywidualnej stawki celnej wzrośnie w znacznym stopniu po wprowadzeniu przedmiotowych środków, tego rodzaju wzrost wielkości wywozu może zostać uznany za stanowiący sam w sobie zmianę struktury handlu ze względu na wprowadzenie środków w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W takich okolicznościach oraz pod warunkiem spełnienia określonych wymagań może zostać wszczęte dochodzenie w sprawie obejścia środków. Podczas tego dochodzenia można między innymi zbadać potrzebę zniesienia indywidualnych stawek celnych, a następnie nałożyć cło ogólnokrajowe.

(254)

Statystyki dotyczące beczek ze stali nierdzewnej do wielokrotnego napełniania są często wyrażone liczbą sztuk. Taka jednostka uzupełniająca dla beczek ze stali nierdzewnej do wielokrotnego napełniania nie została jednak określona w Nomenklaturze scalonej zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (53). W związku z tym należy dopilnować, by w zgłoszeniu o dopuszczenie do obrotu podawano nie tylko wagę wyrażoną w kilogramach lub tonach, ale także liczbę sztuk w przypadku przywozu produktu objętego postępowaniem. Liczbę sztuk powinno się podawać w odniesieniu do produktów objętych kodami TARIC 7310100010 i 7310299010, pod warunkiem że jest to zgodne z załącznikiem I do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87.

(255)

Jak wspomniano w motywie 3, Komisja nie objęła przywozu produktu objętego postępowaniem obowiązkiem rejestracji.

(256)

Zgodnie z art. 19a rozporządzenia podstawowego Komisja poinformowała zainteresowane strony o planowanym nałożeniu ceł tymczasowych. Informacje te zostały również udostępnione ogółowi społeczeństwa za pośrednictwem strony internetowej DG ds. Handlu. Zainteresowane strony miały trzy dni robocze na przedstawienie uwag dotyczących dokładności obliczeń, które zostały im ujawnione.

(257)

Ningbo Major i Penglai Jinfu przedstawiły wspólnie uwagi dotyczące wcześniejszego informowania, w których zwróciły się do Komisji o powstrzymanie się od stosowania środków tymczasowych. Podkreśliły one, że ceny docelowe niektórych rodzajów produktów nie odzwierciedlały zgodnie z ich wiedzą oczekiwanych cen docelowych. Twierdziły również, że niektóre rodzaje produktów nie były uwzględniane w obliczeniach marginesu szkody oraz że nagłówek tabeli ujawniającej informacje nie został opatrzony odpowiednią adnotacją.

(258)

Komisja szczegółowo przeanalizowała uwagi i uznała, że żadna z nich nie dotyczy prawidłowości obliczeń, w związku z czym rozpatrzy je wraz ze wszystkimi innymi uwagami po opublikowaniu środków tymczasowych.

(259)

Jeżeli chodzi o jednostki wykorzystane w tabeli ujawniającej informacje, są to rzeczywiście sztuki, a nie tony, jak słusznie zauważyli producenci eksportujący. Ponadto niektóre rodzaje produktów nie zostały uwzględnione w obliczeniach marginesu szkody, ponieważ przemysł Unii nie wytwarzał danych rodzajów produktów i w związku z tym nie były one istotne dla obliczenia marginesu zaniżania cen.

(260)

W interesie dobrej administracji Komisja zwróci się do zainteresowanych stron z prośbą o przedłożenie pisemnych uwag lub o złożenie wniosku o przesłuchanie przez Komisję lub przez rzecznika praw stron w postępowaniach w sprawie handlu w określonym terminie.

(261)

Ustalenia dotyczące nałożenia ceł tymczasowych obowiązują tymczasowo i mogą ulec zmianie na ostatecznym etapie dochodzenia,