12.11.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 295/1

(1)

Gaz ziemny (zwany dalej „gazem”) jest ważnym elementem zaopatrzenia energetycznego Unii Europejskiej, pokrywającym czwartą część zaopatrzenia w źródła energii pierwotnej i wykorzystywanym głównie do wytwarzania energii elektrycznej, ogrzewania, jako surowiec przemysłowy i jako paliwo w transporcie.

(2)

Zużycie gazu w Europie gwałtownie wzrosło na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat. Wraz ze spadkiem produkcji wewnętrznej import gazu rósł jeszcze szybciej, co doprowadziło do wzrostu zależności od importu i do konieczności podjęcia kwestii związanych z bezpieczeństwem dostaw gazu. Ponadto niektóre państwa członkowskie znajdują się na tzw. wyspie gazowej ze względu na brak infrastruktury połączeń z resztą Unii.

(3)

Biorąc pod uwagę znaczenie gazu w koszyku energetycznym Unii, niniejsze rozporządzenie zmierza do pokazania odbiorcom gazu, że podejmowane są wszelkie kroki niezbędne do zapewnienia nieprzerwanych dostaw, zwłaszcza w przypadku wystąpienia trudnych warunków klimatycznych lub na wypadek zakłócenia dostaw. Uznaje się, że cele te należy realizować poprzez zastosowanie najbardziej opłacalnych środków, tak aby nie zaszkodzić względnej konkurencyjności tego paliwa w porównaniu z innymi.

(4)

Na mocy dyrektywy Rady 2004/67/WE (3) po raz pierwszy ustanowiono na szczeblu Wspólnoty ramy prawne mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa dostaw gazu oraz właściwego funkcjonowania wewnętrznego rynku gazu w przypadku zakłóceń w dostawach gazu. Dyrektywa ustanowiła Grupę Koordynacyjną ds. Gazu, która wykazała już swoją użyteczność, jeśli chodzi o wymianę informacji oraz określanie wspólnych działań podejmowanych przez państwa członkowskie, Komisję, branżę gazowniczą i odbiorców gazu. Powołana przez Radę Europejską w grudniu 2006 r. sieć korespondentów ds. bezpieczeństwa energetycznego zwiększyła możliwości gromadzenia danych i pozwoliła wcześnie identyfikować potencjalne zagrożenia dla bezpieczeństwa dostaw energii. Nowe przepisy dotyczące wewnętrznego rynku energii, które zostały przyjęte przez Parlament Europejski i Radę w lipcu 2009 r., stanowią ważny krok w kierunku zakończenia budowy wewnętrznego rynku energii, a jednym z ich wyraźnie określonych celów jest zwiększenie bezpieczeństwa dostaw energii w Unii.

(5)

Podjęte dotychczas na szczeblu Unii Europejskiej środki dotyczące bezpieczeństwa dostaw gazu nadal pozostawiają jednak państwom członkowskim dużą swobodę decydowania o wyborze środków. W przypadku wystąpienia zagrożeń dla bezpieczeństwa dostaw w państwie członkowskim istnieje ryzyko, że podjęte jednostronnie przez to państwo środki mogą zagrażać prawidłowemu funkcjonowaniu wewnętrznego rynku gazu oraz dostawom gazu dla odbiorców. Niedawne doświadczenia wykazały, że ryzyko to jest realne. Aby umożliwić funkcjonowanie wewnętrznego rynku gazu ziemnego również w przypadku niedoborów w dostawach, niezbędna jest solidarność i koordynacja działań na wypadek sytuacji kryzysowych, zarówno w zakresie działań zapobiegawczych, jak i reakcji na konkretne zakłócenia w dostawach.

(6)

Gaz niskokaloryczny dostarczany jest do niektórych regionów w Unii. Ze względu na swe właściwości gaz niskokaloryczny nie może być wykorzystywany w instalacjach wykorzystujących gaz wysokokaloryczny. W instalacjach stworzonych z myślą o gazie niskokalorycznym możliwe jest jednak stosowanie gazu wysokokalorycznego pod warunkiem przetworzenia go na gaz niskokaloryczny, na przykład poprzez dodanie azotu. Właściwości gazu niskokalorycznego należy rozpatrywać na poziomie krajowym i regionalnym oraz uwzględniać podczas oceny ryzyka oraz w odniesieniu do planu działań zapobiegawczych i planów na wypadek sytuacji nadzwyczajnej na poziomie krajowym i regionalnym.

(7)

Dywersyfikacja dróg i źródeł zaopatrzenia Unii w gaz ma zasadnicze znaczenie dla poprawy bezpieczeństwa dostaw do całej Unii, jak i do poszczególnych państw członkowskich. W przyszłości bezpieczeństwo dostaw uzależnione będzie od zmian w strukturze paliw, rozwoju produkcji w Unii i w zaopatrujących ją państwach trzecich oraz inwestycji w instalacje magazynowe i w dywersyfikację dróg i źródeł zaopatrzenia w gaz na terenie Unii i poza nią, w tym w instalacje do skroplonego gazu ziemnego (LNG). W związku z tym szczególną uwagę należy zwrócić na działania priorytetowe w zakresie infrastruktury określone w komunikacie Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowanym „Drugi strategiczny przegląd sytuacji energetycznej: plan działania dotyczący bezpieczeństwa energetycznego i solidarności energetycznej UE”, np. w odniesieniu do południowego korytarza gazowego (Nabucco, łącznik gazociągowy pomiędzy Turcją a Grecją i Włochami), zróżnicowanych i odpowiednich dostaw LNG dla Europy, skutecznego połączenia regionu bałtyckiego, Śródziemnomorskiego Pierścienia Energetycznego oraz stosownych połączeń gazowych na osi północ-południe na obszarze Europy Środkowej i Południowo-Wschodniej.

(8)

W celu złagodzenia potencjalnych skutków kryzysu spowodowanego przerwaniem dostaw gazu państwa członkowskie powinny ułatwić dywersyfikację źródeł energii oraz dróg i źródeł zaopatrzenia w gaz.

(9)

Poważne zakłócenie w dostawach gazu do Unii może mieć negatywne skutki dla wszystkich państw członkowskich, Unii jako całości i państw będących stronami Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Energetyczną (4), podpisanego w Atenach dnia 25 października 2005 r. Może ono spowodować też poważne straty w całej gospodarce Unii. Zakłócenie w dostawach gazu może mieć również poważne skutki społeczne, zwłaszcza dla grup odbiorców znajdujących się w trudnej sytuacji.

(10)

Niektórzy odbiorcy – w tym m. in. gospodarstwa domowe oraz odbiorcy świadczący podstawowe usługi społeczne, np. w zakresie opieki zdrowotnej i opieki nad dziećmi, edukacji oraz inne usługi socjalne i świadczone w interesie społecznym, jak również usługi niezbędne do funkcjonowania państwa członkowskiego – narażeni są na szczególne straty i mogą potrzebować ochrony. Szeroka definicja takich odbiorców chronionych nie powinna kolidować z europejskimi mechanizmami na rzecz solidarności.

(11)

W sprawozdaniu poświęconym realizacji europejskiej strategii bezpieczeństwa zatwierdzonym przez Radę Europejską na posiedzeniu w Brukseli w grudniu 2008 r. wskazano na rosnącą zależność od importu energii jako na znaczne dodatkowe ryzyko dla bezpieczeństwa dostaw energii do Unii, które wymieniono zarazem jako jedno z nowych wyzwań dla europejskiej polityki bezpieczeństwa. Wewnętrzny rynek gazu znacząco przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa dostaw energii w Unii oraz do ograniczenia zagrożeń dla poszczególnych państw członkowskich wiążących się z negatywnymi skutkami zakłóceń w dostawach gazu.

(12)

Dla należytego funkcjonowania rynku gazu kluczowe jest, by środki podejmowane w celu zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw gazu nie zakłócały w niewłaściwy sposób konkurencji lub skutecznego funkcjonowania wewnętrznego rynku gazu.

(13)

Realny jest scenariusz awarii największej pojedynczej infrastruktury dostaw gazu, zwany zasadą N-1. Przyjęcie awarii tego rodzaju infrastruktury za wyznacznik tego, co państwa członkowskie powinny być w stanie skompensować, stanowi dobry punkt wyjścia do analizy w zakresie bezpieczeństwa dostaw w poszczególnych państwach członkowskich.

(14)

Zasadnicze znaczenie dla rozwiązania problemu zakłóceń w dostawach ma istnienie wystarczającej i zróżnicowanej infrastruktury gazowniczej w państwach członkowskich i w całej Unii, w tym w szczególności nowej infrastruktury gazowniczej łączącej obecne wydzielone systemy tworzące wyspy energetyczne z sąsiadującymi z nimi państwami członkowskimi. Opracowanie wspólnych kryteriów minimalnych dotyczących bezpieczeństwa dostaw gazu powinno zapewnić w tym zakresie równe warunki konkurencji, z uwzględnieniem specyfiki krajowej i regionalnej, oraz stworzyć istotne zachęty do budowy niezbędnej infrastruktury i do podniesienia poziomu gotowości na wypadek sytuacji kryzysowej. Środki po stronie popytu, takie jak możliwość przestawienia się na paliwa alternatywne, mogą stanowić cenny wkład w zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego, o ile w przypadku zakłócenia w dostawach mogą być zastosowane szybko i prowadzić do istotnego zmniejszenia zapotrzebowania. Należy w dalszym ciągu promować efektywne korzystanie z energii, zwłaszcza gdy potrzebne są środki po stronie popytu. Należy odpowiednio uwzględnić oddziaływanie na środowisko proponowanych środków związanych z popytem i podażą i w miarę możliwości skłaniać się ku środkom, które w najmniejszym stopniu oddziałują na środowisko, biorąc pod uwagę aspekty bezpieczeństwa dostaw.

(15)

Należy intensywnie wspierać inwestycje w nową infrastrukturę gazowniczą. Inwestycje takie powinny być realizowane dopiero po przeprowadzeniu stosownej oceny oddziaływania na środowisko zgodnie z odpowiednimi aktami prawnymi Unii. Taka nowa infrastruktura powinna przyczyniać się do poprawy bezpieczeństwa dostaw gazu, zapewniając jednocześnie prawidłowe funkcjonowanie wewnętrznego rynku gazu. Inwestycje powinny być z reguły realizowane przez przedsiębiorstwa, a ich podstawą powinny być bodźce ekonomiczne. Należy odpowiednio uwzględnić potrzebę ułatwienia włączania gazu z odnawialnych źródeł energii do infrastruktury sieci gazowych. W przypadku inwestycji infrastrukturalnych o charakterze transgranicznym wskazane jest ścisłe zaangażowanie w dziedzinach ich kompetencji Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki („Agencji”) powołanej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 713/2009 (5) oraz Europejskiej Sieci Operatorów Systemów Przesyłowych Gazu („ENTSO gazu”) powołanej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 715/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego (6), celem lepszego uwzględnienia konsekwencji transgranicznych. Przypomina się, że zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 713/2009 Agencja może wydawać opinie bądź zalecenia w kwestiach transgranicznych w granicach swoich kompetencji i obszaru działań. Wspólnie z pozostałymi podmiotami rynkowymi Agencja i ENTSO gazu odgrywają istotną rolę w opracowywaniu i realizacji ogólnounijnego dziesięcioletniego planu rozwoju sieci, który obejmie m.in. europejskie perspektywy dotyczące adekwatności dostaw, a w odniesieniu do połączeń transgranicznych powinien on bazować na rozsądnych potrzebach różnych użytkowników sieci.

(16)

Właściwe organy lub państwa członkowskie powinny zapewnić przeprowadzenie badania rynku wśród uczestników rynku gazu jako jeden z koniecznych kroków w ramach procesu prowadzącego do osiągnięcia zgodności ze standardem w zakresie infrastruktury.

(17)

Podczas wykonywania zadań wyszczególnionych w niniejszym rozporządzeniu właściwe organy powinny ściśle współpracować z innymi odpowiednimi organami krajowymi, w szczególności z krajowymi organami regulacyjnymi, w odpowiedni sposób i bez uszczerbku dla ich zakresu kompetencji, zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego (7).

(18)

W przypadku gdy niezbędne jest utworzenie nowych transgranicznych połączeń wzajemnych lub rozbudowa już istniejących, zainteresowane państwa członkowskie, właściwe organy oraz krajowe organy regulacyjne, jeżeli nie są one właściwymi organami, powinny nawiązać ścisłą współpracę na wczesnym etapie.

(19)

Na potrzeby wsparcia państw członkowskich w finansowaniu niezbędnych inwestycji w produkcję, infrastrukturę i w działania zapewniające efektywność energetyczną na szczeblu regionalnym i lokalnym dostępne są różne źródła finansowania unijnego, w szczególności pożyczki i gwarancje Europejskiego Banku Inwestycyjnego oraz środki finansowe z funduszy rozwoju regionalnego, strukturalnych i spójności. Europejski Bank Inwestycyjny, a także unijne instrumenty pomocy zewnętrznej, takie jak europejski instrument sąsiedztwa i partnerstwa, instrument pomocy przedakcesyjnej i instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju, mogą również finansować działania w państwach trzecich celem zwiększenia bezpieczeństwa dostaw energii.

(20)

Niniejsze rozporządzenie powinno umożliwić przedsiębiorstwom gazowym i odbiorcom gazu poleganie jak najdłużej na mechanizmach rynkowych w przypadku wystąpienia zakłóceń. Powinno także przewidywać mechanizmy awaryjne, stosowane w przypadku gdy same mechanizmy rynkowe nie są w stanie należycie funkcjonować w sytuacji zakłóceń w dostawach gazu. Również w sytuacji nadzwyczajnej instrumenty oparte na mechanizmach rynkowych powinny mieć pierwszeństwo przy łagodzeniu skutków zakłócenia w dostawach.

(21)

W następstwie wejścia w życie nowych przepisów dotyczących wewnętrznego rynku energii, przyjętych w lipcu 2009 r., wejdą w życie nowe przepisy dotyczące branży gazowniczej, wprowadzające przejrzysty podział ról i odpowiedzialności państw członkowskich, krajowych organów regulacyjnych, operatorów systemów przesyłowych i Agencji oraz zwiększające przejrzystość rynku w celu poprawy jego funkcjonowania, bezpieczeństwa dostaw oraz ochrony konsumentów.

(22)

Stworzenie wewnętrznego rynku gazu i skutecznej konkurencji na tym rynku zapewnia Unii najwyższy poziom bezpieczeństwa dostaw do wszystkich państw członkowskich, pod warunkiem że rynek będzie mógł w pełni funkcjonować w przypadku zakłócenia w dostawach obejmującego część Unii, niezależnie od jego przyczyn. W tym celu niezbędne jest kompleksowe i skuteczne wspólne podejście w zakresie bezpieczeństwa dostaw, obejmujące w szczególności przejrzystość, solidarność i niedyskryminacyjną politykę zgodną z zasadami rynku wewnętrznego, która nie prowadzi do zakłóceń w jego funkcjonowaniu ani do ingerencji w reakcje rynku na zakłócenia w dostawach.

(23)

Współodpowiedzialność za bezpieczeństwo dostaw gazu spoczywa na przedsiębiorstwach gazowych, państwach członkowskich, w szczególności za pośrednictwem właściwych organów tych państw członkowskich oraz Komisji w granicach zakresu działalności i kompetencji każdego z tych podmiotów. W stosownych przypadkach krajowe organy regulacyjne, o ile nie są one właściwymi organami, również powinny przyczyniać się do zapewniania bezpieczeństwa dostaw gazu w granicach zakresu działalności i kompetencji tych podmiotów zgodnie z dyrektywą 2009/73/WE. Ponadto odbiorcy wykorzystujący gaz do wytwarzania energii elektrycznej lub w celach przemysłowych również mogą odegrać istotną rolę w zakresie bezpieczeństwa dostaw gazu ze względu na swą zdolność do reagowania na sytuacje kryzysowe poprzez środki po stronie popytu, np. poprzez umowy na usługi przerywane oraz możliwość przestawiania się na paliwa alternatywne, jako że ma to bezpośrednie oddziaływanie na równowagę pomiędzy podażą a popytem.

(24)

Zasadnicze znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania wewnętrznego rynku gazu, zwłaszcza w przypadku zakłóceń w dostawach i w sytuacjach kryzysowych, ma zatem dokładne określenie ról i odpowiedzialności wszystkich przedsiębiorstw gazowych i właściwych organów. Takie role i zakres odpowiedzialności należy określić w taki sposób, aby zagwarantować przestrzeganie podejścia trójpoziomowego, co wiązałoby się najpierw z zaangażowaniem odnośnych przedsiębiorstw gazowych i sektora gazu ziemnego, następnie państw członkowskich na szczeblu krajowym i regionalnym, a dopiero potem Unii. W przypadku kryzysu dostaw podmioty działające na rynku powinny mieć zapewnione wystarczające możliwości reakcji na sytuację za pośrednictwem środków rynkowych. Jeżeli reakcje podmiotów rynkowych nie są wystarczające, państwa członkowskie i ich właściwe organy powinny podjąć środki zmierzające do usunięcia bądź złagodzenia skutków kryzysu w zakresie dostaw. Tylko jeżeli środki te okażą się niewystarczające, należy przyjąć środki na szczeblu regionalnym lub unijnym w celu usunięcia lub złagodzenia skutków kryzysu w zakresie dostaw. W miarę możliwości należy poszukiwać rozwiązań regionalnych.

(25)

W duchu solidarności – celem wdrożenia niniejszego rozporządzenia, tak aby zoptymalizować korzyści płynące z koordynacji środków służących łagodzeniu zidentyfikowanych czynników ryzyka oraz by wdrożyć najbardziej opłacalne dla zainteresowanych stron środki – organy publiczne i przedsiębiorstwa gazowe będą współpracować na szeroką skalę.

(26)

Uwzględniając obowiązek świadczenia usługi publicznej oraz środki ochrony odbiorcy, o których mowa w art. 3 dyrektywy 2009/73/WE, należy ustanowić wystarczająco zharmonizowane standardy w zakresie bezpieczeństwa dostaw, obejmujące co najmniej sytuację, jaka miała miejsce w styczniu 2009 r., z uwzględnieniem różnic między państwami członkowskimi. Takie bezpieczeństwo związane ze standardami dotyczącymi dostaw powinno być stabilne, tak aby zapewnić konieczną pewność prawną, powinno być jasno zdefiniowane i nie powinno powodować przy tym nieuzasadnionego i nadmiernego obciążenia przedsiębiorstw gazowych, w tym nowych uczestników rynku i małych przedsiębiorstw, ani też odbiorców końcowych. Standardy te powinny także gwarantować równy dostęp przedsiębiorstw gazowych w Unii do odbiorców krajowych. Środki niezbędne do zapewnienia zgodności ze standardem w zakresie dostaw mogą obejmować dodatkowe zdolności i pojemności magazynowania, kompresyjne magazynowanie gazu w gazociągach (linepack), umowy dostawy, umowy na usługi przerywane lub wszelkie pozostałe środki o podobnych skutkach, jak również środki techniczne niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa dostaw gazu.

(27)

Dla prawidłowego funkcjonowania rynku gazu zasadnicze znaczenie ma to, aby niezbędne inwestycje w produkcję krajową i infrastrukturę, np. w połączenia wzajemne, zwłaszcza połączenia zapewniające dostęp do sieci gazowej Unii, urządzenia umożliwiające fizyczny przepływ gazu w obu kierunkach w gazociągach, jak również instalacje magazynowe i instalacje regazyfikacji LNG, dokonywane były przez przedsiębiorstwa gazowe w odpowiednim czasie, z uwzględnieniem możliwości wystąpienia zakłóceń w dostawach podobnych do zakłóceń ze stycznia 2009 r. Podczas prognozowania środków finansowych potrzebnych na infrastrukturę gazowniczą w ramach instrumentów unijnych, jeśli wymagają tego okoliczności, Komisja powinna nadać priorytetowy charakter takim projektom w zakresie infrastruktury, które wspierają integrację wewnętrznego rynku gazu oraz bezpieczeństwo dostaw gazu.

(28)

Operatorzy systemów przesyłowych powinni mieć możliwość wzięcia pod uwagę sytuacji, w której inwestycje umożliwiające fizyczną zdolność dwustronnego transportu gazu (zdolność przepływu w obu kierunkach) na transgranicznych połączeniach wzajemnych z państwami trzecimi mogłoby przyczynić się do poprawy bezpieczeństwa dostaw, zwłaszcza w przypadku państw trzecich, które umożliwiają przepływy tranzytowe pomiędzy dwoma państwami członkowskimi.

(29)

W przypadku gdy rynek nie jest w stanie dostarczać gazu, istotne jest utrzymanie ciągłości jego dostaw, zwłaszcza do gospodarstw domowych i ograniczonej grupy innych odbiorców, zwłaszcza odbiorców świadczących podstawowe usługi publiczne, którą to grupę mogą określić zainteresowane państwa członkowskie. Konieczne jest by środki na wypadek sytuacji kryzysowej były określone zanim taka sytuacja wystąpi i były zgodne z wymogami w zakresie bezpieczeństwa, w tym w przypadkach gdy chronieni odbiorcy podłączeni są do tych samych sieci dystrybucyjnych, co pozostali odbiorcy. W przypadkach ograniczenia dostępu do infrastruktury z powodów technicznych środki te mogą obejmować ograniczenia proporcjonalne do zarezerwowanych zdolności przesyłowych.

(30)

Co do zasady właściwe organy powinny stosować się do swoich planów na wypadek sytuacji nadzwyczajnej. W należycie uzasadnionych okolicznościach nadzwyczajnych mogą one podejmować działania odbiegające od tych planów.

(31)

Do dyspozycji jest duży wybór instrumentów umożliwiających zastosowanie się do wymogów w zakresie bezpieczeństwa dostaw. Instrumenty te należy stosować odpowiednio na szczeblu krajowym, regionalnym i unijnym, aby uzyskane rezultaty były spójne i opłacalne.

(32)

Związane z bezpieczeństwem dostaw aspekty długofalowego planowania inwestycji w odpowiednie transgraniczne zdolności przesyłowe i w inną infrastrukturę, zapewniające długookresową zdolność systemu do zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw i zaspokojenia rozsądnego zapotrzebowania, zostały uwzględnione w dyrektywie 2009/73/WE. Spełnienie standardów w zakresie bezpieczeństwa dostaw może wymagać okresu przejściowego, umożliwiającego realizację niezbędnych inwestycji. Podstawowym narzędziem identyfikacji inwestycji niezbędnych na szczeblu unijnym między innymi celem wdrożenia wymogów infrastrukturalnych określonych w niniejszym rozporządzeniu jest dziesięcioletni ogólnounijny plan rozwoju sieci sporządzony przez ENTSO gazu i nadzorowany przez Agencję.

(33)

ENTSO gazu i Agencja jako członkowie Grupy Koordynacyjnej ds. Gazu powinny być w pełni zaangażowane, w ramach swoich zakresów odpowiedzialności, w proces współpracy i konsultacji na szczeblu unijnym.

(34)

Grupa Koordynacyjna ds. Gazu to podstawowy organ, z którym Komisja konsultuje się w zakresie opracowywania planów działań zapobiegawczych i planów na wypadek sytuacji nadzwyczajnej. Przypomina się, że konsultacje będą prowadzone też z ENTSO gazu oraz Agencją będącymi członkami Grupy Koordynacyjnej ds. Gazu.

(35)

W celu zapewnienia jak najwyższego poziomu gotowości na wypadek zakłóceń w dostawach właściwe organy powinny opracować plany na wypadek sytuacji nadzwyczajnej po zasięgnięciu opinii przedsiębiorstw gazowych. Plany takie powinny być ze sobą spójne na poziomie krajowym, regionalnym i unijnym. Plany powinny być przygotowane na podstawie najlepszych rozwiązań sprawdzonych w istniejących planach oraz powinny zawierać precyzyjne określenie roli i odpowiedzialności wszystkich przedsiębiorstw gazowych i właściwych organów, których dotyczą. W miarę możliwości i potrzeby należy opracować wspólne plany na wypadek sytuacji nadzwyczajnej na szczeblu regionalnym.

(36)

Celem wzmocnienia solidarności między państwami członkowskimi w przypadku wystąpienia stanu nadzwyczajnego w Unii, a w szczególności celem wsparcia państw członkowskich dysponujących mniej korzystnymi warunkami geograficznymi lub geologicznymi, państwa członkowskie powinny opracować środki służące zapewnieniu solidarności. Przedsiębiorstwa gazowe powinny opracować takie środki, jak umowy handlowe, które mogą obejmować zwiększenie eksportu gazu lub stopnia wykorzystania zapasów magazynowych. Ważne jest zachęcanie do zawierania umów pomiędzy przedsiębiorstwami gazowymi. W stosownych przypadkach działania w ramach planu na wypadek sytuacji nadzwyczajnej powinny objąć mechanizmy zapewniające sprawiedliwe i odpowiednie odszkodowanie dla przedsiębiorstw gazowych. Środki solidarności mogą być szczególnie przydatne między tymi państwami członkowskimi, w przypadku których Komisja zaleca ustanowienie wspólnych planów działań zapobiegawczych lub planów na wypadek sytuacji nadzwyczajnej na szczeblu regionalnym.

(37)

W kontekście niniejszego rozporządzenia Komisja ma do odegrania ważną rolę w przypadku sytuacji nadzwyczajnej zarówno na poziomie unijnym, jak i regionalnym.

(38)

W ramach solidarności europejskiej Unia i państwa członkowskie powinny również w miarę potrzeby udzielać pomocy w zakresie ochrony ludności. Pomoc taką powinien ułatwiać i koordynować wspólnotowy mechanizm ochrony ludności ustanowiony decyzją Rady 2007/779/WE, Euratom (8).

(39)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza suwerennych praw państw członkowskich do zasobów energetycznych znajdujących się na ich terytorium.

(40)

Dyrektywa Rady 2008/114/WE z dnia 8 grudnia 2008 r. w sprawie rozpoznawania i wyznaczania europejskiej infrastruktury krytycznej oraz oceny potrzeb w zakresie poprawy jej ochrony (9) określa proces mający na celu poprawę bezpieczeństwa wskazanej europejskiej infrastruktury krytycznej, w tym określonej infrastruktury gazowniczej, na terytorium Unii. Wraz z niniejszym rozporządzeniem dyrektywa 2008/114/WE przyczynia się do wypracowania kompleksowego podejścia do bezpieczeństwa energetycznego Unii.

(41)

Plany na wypadek sytuacji nadzwyczajnej powinny być regularnie aktualizowane i publikowane. Powinny być także przedmiotem wzajemnej oceny i powinny być testowane.

(42)

Grupa Koordynacyjna ds. Gazu powinna pełnić rolę doradczą przy Komisji celem ułatwienia koordynacji środków na rzecz zapewnienia bezpieczeństwa dostaw w stanie nadzwyczajnym w Unii. Grupa ta powinna także monitorować adekwatność środków podejmowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

(43)

Celem niniejszego rozporządzenia jest powierzenie przedsiębiorstwom gazowym i właściwym organom państw członkowskich zadania zagwarantowania skutecznego funkcjonowania rynku gazu przez jak najdłuższy czas w przypadku zakłóceń w dostawach, zanim właściwy organ podejmie środki mające zaradzić sytuacji, w której rynek nie jest w stanie dłużej zapewnić wymaganych dostaw gazu. Tego rodzaju środki nadzwyczajne powinny być w pełni zgodne z przepisami unijnymi i powinny zostać zgłoszone Komisji.

(44)

Ponieważ dostawy gazu z państw trzecich mają zasadnicze znaczenie dla bezpieczeństwa dostaw gazu w Unii, Komisja powinna koordynować działania dotyczące państw trzecich, współpracując z państwami trzecimi będącymi producentami oraz państwami tranzytu nad uzgodnieniami na wypadek sytuacji kryzysowych, zapewniającymi stabilny przepływ gazu do Unii. Komisja powinna być upoważniona do zwołania grupy zadaniowej ds. monitorowania przepływu gazu do Unii w sytuacjach kryzysowych, w porozumieniu z państwami trzecimi, których to dotyczy, oraz, jeżeli kryzys wynika z problemów w państwie trzecim, do powierzenia jej funkcji pośrednika i mediatora.

(45)

Ważne jest, by warunki dostaw z państw trzecich nie zakłócały konkurencji i były zgodne z zasadami rynku wewnętrznego.

(46)

Jeżeli istnieją wiarygodne dane na temat sytuacji poza terytorium Unii, która zagraża bezpieczeństwu dostaw do jednego lub kilku państw członkowskich i która może uruchomić mechanizm wczesnego ostrzegania pomiędzy Unią a państwem trzecim, Komisja powinna niezwłocznie powiadomić o tym Grupę Koordynacyjną ds. Gazu, a Unia powinna podjąć stosowne kroki, aby spróbować załagodzić sytuację.

(47)

W lutym 2009 r. Rada stwierdziła, że należy zwiększyć przejrzystość i wiarygodność poprzez rzeczową wymianę informacji między Komisją i państwami członkowskimi na temat stosunków w zakresie energii z państwami trzecimi, w tym długoterminowych uzgodnień dotyczących dostaw, przy jednoczesnym zachowaniu poufnego charakteru informacji stanowiących tajemnicę handlową.

(48)

Podczas gdy postanowienia Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności dotyczące konkurencji, mają zastosowanie do usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, o ile stosowanie takich zasad nie utrudni świadczenia takich usług, państwa członkowskie korzystają z szerokiej swobody przy określaniu i organizowaniu obowiązków świadczenia usług publicznych oraz przy zamawianiu takich usług.

(49)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, to jest zapewnienie bezpieczeństwa dostaw gazu w Unii, nie może zostać osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie działające samodzielnie, natomiast z uwagi na skalę i skutki proponowanego działania możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie unijnym, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości, o której mowa w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(50)

Należy uchylić dyrektywę 2004/67/WE,

1)

„odbiorcy chronieni” oznaczają wszystkich odbiorców będących gospodarstwami domowymi, którzy są już podłączeni do sieci dystrybucyjnej gazu, a oprócz tego – o ile tak postanowi dane państwo członkowskie – termin ten może obejmować również:

Możliwie jak najszybciej, nie później niż dnia 3 grudnia 2011 r. państwa członkowskie powiadamiają Komisję, czy zamierzają uwzględnić podmioty wymienione w lit. a) lub b) w swojej definicji odbiorców chronionych;

2)

„właściwy organ” oznacza krajowy organ centralnej administracji publicznej lub krajowy organ regulacyjny wyznaczony przez każde państwo członkowskie jako odpowiedzialny za zapewnienie wdrożenia środków określonych w niniejszym rozporządzeniu. Nie narusza to możliwości wydania przez państwa członkowskie zgody na delegowanie szczegółowych zadań określonych w niniejszym rozporządzeniu innym podmiotom. Takie delegowane zadania muszą być wykonywane pod nadzorem właściwego organu i być określone w planach, o których mowa w art. 4.

a)

plan działań zapobiegawczych, obejmujący środki niezbędne do wyeliminowania lub ograniczenia wskazanych zagrożeń, zgodnie z oceną ryzyka przeprowadzoną na podstawie art. 9; oraz

b)

plan na wypadek sytuacji nadzwyczajnej, obejmujący środki podejmowane w celu usunięcia lub ograniczenia skutków zakłóceń w dostawach gazu zgodnie z art. 10.

a)

Komisja ocenia plany, zgodnie z lit. b); w tym celu Komisja konsultuje plany z Grupą Koordynacyjną ds. Gazu i należycie uwzględnia jej opinię; Komisja przedstawia sprawozdanie z oceny planów Grupie Koordynacyjnej ds. Gazu; oraz

b)

w przypadku gdy Komisja w oparciu o te konsultacje:

a)

wyniki oceny ryzyka, o której mowa w art. 9;

b)

pomiary, ilości, zdolności i ramy czasowe potrzebne do spełnienia standardów w zakresie infrastruktury i dostaw, zgodnie z art. 6 i 8, w tym – jeżeli zajdzie taka potrzeba – zakres, w jakim środki po stronie popytu mogą w wystarczający sposób i w odpowiednim czasie zrównoważyć zakłócenia w dostawach, o których mowa w art. 6 ust. 2, określenie pojedynczej największej infrastruktury gazowniczej służącej wspólnym interesom w przypadku zastosowania art. 6 ust. 3 oraz każdego podwyższonego standardu w zakresie dostaw zgodnie z art. 8 ust. 2;

c)

obowiązki nałożone na przedsiębiorstwa gazowe i inne odpowiednie podmioty, w tym w zakresie bezpiecznego funkcjonowania systemu gazowniczego;

d)

inne środki zapobiegające zidentyfikowanym zagrożeniom, jak na przykład środki dotyczące potrzeby ulepszenia połączeń wzajemnych pomiędzy sąsiednimi państwami członkowskimi i – w odpowiednich przypadkach – możliwości dywersyfikacji źródeł i dróg dostaw gazu, tak aby w możliwie największym zakresie zapewnić utrzymanie dostaw gazu dla wszystkich odbiorców;

e)

mechanizmy wykorzystywane przy współpracy z innymi państwami członkowskimi w związku z przygotowywaniem i wdrażaniem wspólnych planów działań zapobiegawczych i wspólnych planów na wypadek sytuacji nadzwyczajnej, o których mowa w art. 4 ust. 3, w przypadkach gdy mają one zastosowanie;

f)

informacje na temat obecnych i przyszłych połączeń wzajemnych, w tym tych zapewniających dostęp do sieci gazowej Unii, przepływów transgranicznych, transgranicznego dostępu do instalacji magazynowych oraz fizycznej możliwości transportu gazu w obu kierunkach („zdolność przepływu w obu kierunkach”), w szczególności w wypadku sytuacji nadzwyczajnej;

g)

informacje na temat wszystkich zobowiązań do świadczenia usług publicznych, które mają związek z bezpieczeństwem dostaw gazu.

a)

przypadków takich jak podłączenia do instalacji produkcyjnych, instalacji LNG i sieci dystrybucji; lub

b)

przypadku przyznania odstępstwa zgodnie z art. 7.

a)

w przypadku Luksemburga: posiada on przynajmniej dwa połączenia z innymi państwami członkowskimi, co najmniej dwa różne źródła dostaw i nie posiada urządzeń do składowania gazu lub instalacji LNG na swoim terytorium;

b)

w przypadku Słowenii: posiada ona przynajmniej dwa połączenia z innymi państwami członkowskimi, co najmniej dwa różne źródła dostaw i nie posiada urządzeń do składowania gazu lub instalacji LNG na swoim terytorium;

c)

w przypadku Szwecji: nie posiada ona na swoim terytorium sieci przesyłowej do innego państwa członkowskiego, roczne wewnętrzne zużycie gazu brutto wynosi mniej niż 2 Mtoe i mniej niż 5 % całkowitego zużycia energii pierwotnej pochodzi z gazu.

a)

propozycję wdrożenia zdolności przepływu w obu kierunkach odnoszącą się do przepływu w kierunku przeciwnym do głównego („zdolność odwrócenia przepływu”); lub

b)

wniosek o przyznanie odstępstwa od obowiązku wdrożenia zdolności przepływu w obu kierunkach.

a)

przyznaje odstępstwo, jeżeli zdolność odwrócenia przepływu nie zwiększa znacząco bezpieczeństwa dostaw do żadnego państwa członkowskiego lub regionu lub jeżeli koszty inwestycji znacząco przewyższałyby ewentualne korzyści dla bezpieczeństwa dostaw; lub

b)

przyjmuje propozycję wdrożenia zdolności odwrócenia przepływu; lub

c)

zwraca się do operatora systemu przesyłowego o zmianę propozycji.

a)

ekstremalnych temperatur w siedmiodniowym okresie szczytowego zapotrzebowania, występującym z prawdopodobieństwem statystycznym raz na 20 lat;

b)

każdego przynajmniej trzydziestodniowego okresu nadzwyczajnie wysokiego zapotrzebowania na gaz występującego z prawdopodobieństwem statystycznym raz na 20 lat; oraz

c)

przynajmniej trzydziestodniowego okresu w przypadku wystąpienia zakłóceń w największej pojedynczej infrastrukturze gazowniczej w przeciętnych warunkach w okresie zimowym.

a)

są zgodne z art. 3 ust. 6;

b)

nie zakłócają nadmiernie konkurencji ani nie utrudniają funkcjonowania rynku wewnętrznego gazu;

c)

nie wpływają niekorzystnie na zdolność każdego innego państwa członkowskiego do zaopatrywania swoich odbiorców chronionych zgodnie z niniejszym artykułem w przypadku sytuacji nadzwyczajnej w skali kraju, regionu lub Unii; oraz

d)

są zgodne z kryteriami określonymi w art. 11 ust. 5 w przypadku sytuacji nadzwyczajnej w Unii lub w regionie.

a)

z zastosowaniem standardów określonych w art. 6 i 8, wskazując wzór obliczenia N-1, przyjęte założenia, w tym założenia dla wzoru obliczenia N-1 na szczeblu regionalnym, oraz dane niezbędne do tego obliczenia;

b)

z uwzględnieniem wszystkich stosownych okoliczności krajowych i regionalnych, w szczególności wielkości rynku, układu sieci, rzeczywistych przepływów, w tym przepływów wyjściowych z danego państwa członkowskiego, możliwości fizycznego przepływu gazu w dwóch kierunkach, w tym wynikającej stąd ewentualnej potrzeby wzmocnienia systemu przesyłowego, możliwości produkcyjnych i magazynowych oraz roli gazu w koszyku energetycznym, w szczególności w odniesieniu do systemów ciepłowniczych i produkcji energii elektrycznej oraz funkcjonowania przemysłu, a także aspektów bezpieczeństwa i jakości gazu;

c)

przewidując różne scenariusze nadzwyczajnie wysokiego zapotrzebowania na gaz i zakłóceń w dostawach, takie jak awaria głównej infrastruktury przesyłowej, instalacji magazynowych lub terminali LNG oraz zakłócenia w dostawach z państw trzecich, z uwzględnieniem historii wydarzeń tego typu, ich prawdopodobieństwa, pory roku, częstotliwości i długości ich trwania, a także, w stosownych przypadkach, zagrożeń geopolitycznych, oraz oceniając prawdopodobne skutki tych scenariuszy;

d)

analizując wzajemne oddziaływanie i korelację zagrożeń z innymi państwami członkowskimi, w tym między innymi dotyczące połączeń wzajemnych, dostaw transgranicznych, transgranicznego dostępu do instalacji magazynowych oraz zdolności przepływu w obu kierunkach;

e)

biorąc pod uwagę maksymalną przepustowość połączeń wzajemnych w każdym granicznym punkcie wejścia i punkcie wyjścia.

a)

oparte są na stanach kryzysowych określonych w ust. 3;

b)

zawierają określenie ról i odpowiedzialności przedsiębiorstw gazowych i odbiorców przemysłowych gazu, w tym odpowiednich producentów energii elektrycznej, z uwzględnieniem różnego stopnia, w jakim są dotknięte w przypadku zakłóceń w dostawach gazu, oraz ich współpracy z właściwymi organami i – w stosownych przypadkach – z krajowymi organami regulacyjnymi w każdym ze stanów kryzysowych określonych w ust. 3;

c)

zawierają określenie roli i odpowiedzialności właściwych organów oraz pozostałych podmiotów, którym powierzono zadania określone w art. 2 ust. 2, w każdym ze stanów kryzysowych określonych w ust. 3 niniejszego artykułu;

d)

zapewniają przedsiębiorstwom gazowym i odbiorcom przemysłowym gazu wystarczające możliwości reagowania w każdym ze stanów kryzysowych;

e)

określają w stosownych przypadkach środki i działania, jakie mają zostać podjęte w celu złagodzenia możliwego wpływu zakłócenia w dostawie gazu na działanie sieci ciepłowniczych oraz na dostawę energii elektrycznej wytwarzanej z gazu;

f)

zawierają określenie szczegółowych procedur postępowania i środków jakie mają być powzięte w przypadku poszczególnych stanów kryzysowych, w tym odpowiednie schematy obiegu informacji;

g)

zawierają wskazanie podmiotu lub zespołu zarządzającego w sytuacji kryzysowej i określenie jego roli;

h)

zawierają określenie udziału środków rynkowych, w szczególności wyszczególnionych w załączniku II, w opanowaniu sytuacji w stanie alarmowym i w opanowaniu sytuacji w stanie nadzwyczajnym;

i)

zawierają określenie udziału środków nierynkowych, planowanych lub przewidzianych do wdrożenia dla stanu nadzwyczajnego, w szczególności wyszczególnionych w załączniku III, oraz ocenę, na ile rozwiązanie sytuacji kryzysowej wymaga zastosowania takich środków nierynkowych, oszacowanie ich skutków oraz określenie procedur ich wdrożenia, uwzględniając fakt, że środki nierynkowe stosuje się jedynie wtedy, gdy same mechanizmy rynkowe nie są już w stanie zapewnić dalszych dostaw, w szczególności do odbiorów chronionych;

j)

zawierają opis mechanizmów współpracy z innymi państwami członkowskimi dla poszczególnych stanów kryzysowych;

k)

zawierają szczegółowy opis nałożonych na przedsiębiorstwa gazowe obowiązków w zakresie sprawozdawczości w sytuacjach stanu alarmowego i stanu nadzwyczajnego;

l)

ustalają wykaz określonych z góry działań na rzecz zapewnienia dostępności gazu w przypadku sytuacji nadzwyczajnej, w tym umów handlowych pomiędzy podmiotami uczestniczącymi w takich działaniach oraz w stosownych przypadkach mechanizmów kompensacyjnych dla przedsiębiorstw gazowych, z należytym uwzględnieniem poufności danych szczególnie chronionych. Działania takie mogą obejmować umowy transgraniczne pomiędzy państwami członkowskimi lub przedsiębiorstwami gazowymi.

a)

stan wczesnego ostrzeżenia: gdy istnieją konkretne, poważne i wiarygodne informacje, że może dojść do zdarzenia, które prawdopodobnie doprowadzi do znacznego pogorszenia sytuacji w zakresie dostaw i prawdopodobnie doprowadzi do wywołania stanu alarmowego lub stanu nadzwyczajnego; stan wczesnego ostrzeżenia może zostać aktywowany poprzez mechanizm wczesnego ostrzegania;

b)

stan alarmowy: gdy wystąpi zakłócenie w dostawach lub nadzwyczajnie wysokie zapotrzebowanie na gaz, które prowadzi do znacznego pogorszenia sytuacji w zakresie dostaw, ale rynek nadal jest w stanie poradzić sobie z tym zakłóceniem lub sprostać zapotrzebowaniu bez potrzeby stosowania środków nierynkowych;

c)

stan nadzwyczajny: w przypadku nadzwyczajnie wysokiego zapotrzebowania na gaz lub znacznego zakłócenia w dostawach, lub innego znacznego pogorszenia sytuacji w zakresie dostaw oraz w przypadku gdy zastosowano wszystkie stosowne środki rynkowe, ale dostawy gazu są niewystarczające do zaspokojenia pozostałego zapotrzebowania na gaz, tak że jest konieczne wprowadzenie dodatkowo środków nierynkowych, aby zabezpieczyć dostawy gazu, w szczególności do odbiorców chronionych, zgodnie z art. 8.

a)

w żadnym momencie nie wprowadzano środków w nieuprawniony sposób ograniczających przepływ gazu w ramach rynku wewnętrznego;

b)

nie wprowadzano środków, które mogłyby poważnie zagrozić zaopatrzeniu w gaz w innym państwie członkowskim; oraz

c)

został utrzymany transgraniczny dostęp do infrastruktury zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 715/2009, na ile jest to możliwe pod względem technicznym i ze względów bezpieczeństwa, zgodnie z planem na wypadek sytuacji nadzwyczajnej.

a)

zapewnia wymianę informacji;

b)

zapewnia, aby działania podejmowane na szczeblu państw członkowskich i na szczeblu regionalnym były spójne i skuteczne w stosunku do szczebla unijnego; oraz

c)

koordynuje działania dotyczące państw trzecich.

a)

w żadnym momencie nie wprowadzano środków w nieuprawniony sposób ograniczających przepływ gazu w ramach rynku wewnętrznego, zwłaszcza przepływ gazu na dotknięte rynki;

b)

nie wprowadzano środków, które mogłyby poważnie zagrozić zaopatrzeniu w gaz w innym państwie członkowskim; oraz

c)

utrzymany został transgraniczny dostęp do infrastruktury zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 715/2009, na ile jest to możliwe pod względem technicznym i ze względów bezpieczeństwa, zgodnie z planem na wypadek sytuacji nadzwyczajnej.

a)

bezpieczeństwo dostaw gazu w każdym czasie, a w szczególności w sytuacjach nadzwyczajnych;

b)

wszelkie informacje istotne dla bezpieczeństwa dostaw gazu na szczeblach krajowym, regionalnym i unijnym;

c)

sprawdzone rozwiązania i ewentualne wytyczne dla wszystkich zaangażowanych stron;

d)

poziom bezpieczeństwa dostaw, poziomy odniesienia i metody oceny;

e)

scenariusze krajowe, regionalne i unijne oraz testowanie poziomu gotowości;

f)

ocena planów działań zapobiegawczych i planów na wypadek sytuacji nadzwyczajnej oraz wdrażanie środków przewidzianych w tych planach;

g)

koordynacja środków na wypadek stanu nadzwyczajnego w Unii, z państwami trzecimi będącymi stronami Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Energetyczną oraz z innymi państwami trzecimi;

h)

pomoc, jakiej należy udzielić najbardziej dotkniętym państwom członkowskim.

a)

dzienne prognozy wielkości zapotrzebowania na gaz i dostaw gazu na kolejne trzy dni;

b)

wielkość dziennego przepływu gazu we wszystkich transgranicznych punktach wejścia i punktach wyjścia, a także we wszystkich punktach przyłączenia instalacji produkcyjnej, instalacji magazynowej lub terminala LNG do sieci w mln m3/dobę;

c)

wyrażony w dniach okres, przez który zgodnie z szacunkami mogą być zapewnione dostawy gazu odbiorcom chronionym.

a)

informacji określonych w ust. 2;

b)

informacji na temat środków, jakie właściwy organ planuje podjąć i już podjął w celu złagodzenia skutków stanu nadzwyczajnego, oraz informacje na temat ich skuteczności;

c)

informacji na temat przekazanych innym właściwym organom wniosków o podjęcie dodatkowych środków;

d)

informacji na temat środków podjętych na wniosek innych właściwych organów.

a)

w terminie do dnia 3 grudnia 2011 r. państwa członkowskie przekazują Komisji istniejące umowy międzyrządowe zawarte z państwami trzecimi, które mają wpływ na rozwój infrastruktury gazowniczej i dostawy gazu. Przy zawieraniu nowych umów międzyrządowych z państwami trzecimi, które mają taki wpływ, państwa członkowskie informują Komisję;

b)

w przypadku istniejących umów, jak również nowych umów oraz zmian do istniejących umów, w terminie do dnia 3 grudnia 2011 r. przedsiębiorstwa gazowe przekazują zainteresowanym właściwym organom następujące informacje na temat umów zawartych z dostawcami z państw trzecich na okres ponad jednego roku:

a)

opracuje wnioski dotyczące możliwych sposobów poprawy bezpieczeństwa dostaw gazu na szczeblu Unii, możliwości przeprowadzenia ocen ryzyka i opracowania planów działań zapobiegawczych i planów na wypadek sytuacji nadzwyczajnej na szczeblu Unii i przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wykonania niniejszego rozporządzenia, zawierające między innymi informacje na temat postępów poczynionych w zakresie wzajemnych połączeń rynkowych; oraz

b)

przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące ogólnej spójności planów działań zapobiegawczych i planów na wypadek sytuacji nadzwyczajnej państw członkowskich oraz ich wkład w przestrzeganie zasady solidarności i zapewnienie poziomu gotowości z punktu widzenia Unii.

a)

art. 2 akapit drugi pkt 1, art. 3 ust. 2, art. 9 ust. 1, art. 13 ust. 6 lit. a) i b): 12 miesięcy;

b)

art. 4 ust. 2 i art. 8 ust. 1: 18 miesięcy;

c)

art. 4 ust. 5: 24 miesięcy;

d)

art. 6 ust. 5: 36 miesięcy;

e)

art. 6 ust. 1: 48 miesięcy;