1.   Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy, na mocy których państwo członkowskie uznaje i wykonuje na swoim terytorium nakazy zabezpieczenia i nakazy konfiskaty wydane przez inne państwo członkowskie w ramach postępowania w sprawach karnych.

2.   Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na obowiązek przestrzegania praw podstawowych i zasad prawnych zapisanych w art. 6 TUE.

3.   Wydając nakaz zabezpieczenia lub nakaz konfiskaty, organ wydający zapewnia przestrzeganie zasad konieczności i proporcjonalności.

4.   Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do nakazów zabezpieczenia i nakazów konfiskaty wydanych w ramach postępowań w sprawach cywilnych lub administracyjnych.

1.   Nakaz zabezpieczenia lub nakaz konfiskaty są wykonywane bez weryfikacji pod kątem podwójnej odpowiedzialności karnej za czyny, z powodu których wydano takie nakazy, w przypadku gdy czyny te są w państwie wydającym zagrożone karą pozbawienia wolności o górnej granicy ustawowego zagrożenia w wysokości co najmniej trzech lat oraz stanowią – w świetle prawa państwa wydającego – co najmniej jedno z określonych poniżej przestępstw:

2.   W przypadku przestępstw innych niż przestępstwa, o których mowa w ust. 1, państwo wykonujące może uzależnić uznanie i wykonanie nakazu zabezpieczenia lub nakazu konfiskaty od tego, czy czyny, z powodu których wydano nakaz zabezpieczenia lub nakaz konfiskaty, stanowią przestępstwo w świetle prawa państwa wykonującego, niezależnie od jego znamion oraz sposobu jego określenia w przepisach państwa wydającego.

1.   Nakaz zabezpieczenia przekazywany jest za pośrednictwem zaświadczenia dotyczącego zabezpieczenia. Organ wydający przekazuje zaświadczenie dotyczące zabezpieczenia, o którym mowa w art. 6, bezpośrednio organowi wykonującemu lub, w stosownych przypadkach, organowi centralnemu, o którym mowa w art. 24 ust. 2, w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie, pod warunkiem że sposób ten pozwala organowi wykonującemu ustalić autentyczność zaświadczenia dotyczącego zabezpieczenia.

2.   Państwa członkowskie mogą złożyć oświadczenie, w którym stwierdzą, że w przypadku przekazywania im zaświadczenia dotyczącego zabezpieczenia do celów uznania i wykonania nakazu zabezpieczenia organ wydający musi przekazać wraz z tym zaświadczeniem oryginalny nakaz zabezpieczenia lub jego uwierzytelniony odpis. Jednak przetłumaczone, zgodnie z art. 6 ust. 2, musi być jedynie zaświadczenie dotyczące zabezpieczenia.

3.   Państwa członkowskie mogą złożyć oświadczenie, o którym mowa w ust. 2, przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia lub w późniejszym terminie. Państwa członkowskie mogą wycofać takie oświadczenie w dowolnym terminie. Państwa członkowskie informują Komisję o złożeniu lub wycofaniu takiego oświadczenia. Komisja udostępnia takie informacje wszystkim państwom członkowskim oraz Europejskiej Sieci Sądowej.

4.   W przypadku nakazu zabezpieczenia dotyczącego kwoty pieniężnej, jeżeli organ wydający ma uzasadnione podstawy, aby przypuszczać, że osoba wobec której wydano ten nakaz zabezpieczenia, posiada mienie lub uzyskuje dochody w danym państwie członkowskim, organ ten przekazuje zaświadczenie dotyczące zabezpieczenia temu państwu członkowskiemu.

5.   W przypadku nakazu zabezpieczenia dotyczącego określonych składników mienia, jeżeli organ wydający ma uzasadnione podstawy, aby przypuszczać, że takie składniki mienia znajdują się w danym państwie członkowskim, organ ten przekazuje zaświadczenie dotyczące zabezpieczenia temu państwu członkowskiemu.

6.   Do zaświadczenia dotyczącego zabezpieczenia:

7.   W przypadku gdy organ wydający wie o jakichkolwiek osobach, których dotyczy nakaz, informuje o tym organ wykonujący. Organ wydający przekazuje ponadto organowi wykonującemu na jego wniosek wszelkie informacje dotyczące jakichkolwiek roszczeń, które takie osoby, których dotyczy nakaz, mogą mieć względem mienia, w tym wszelkie informacje pozwalające zidentyfikować te osoby.

8.   Jeżeli mimo informacji udostępnionych zgodnie z art. 24 ust. 3 właściwy organ wykonujący nie jest znany organowi wydającemu, organ wydający podejmuje wszelkie niezbędne działania, w tym za pośrednictwem punktów kontaktowych Europejskiej Sieci Sądowej, w celu ustalenia, który organ jest uprawniony do uznania i wykonania nakazu zabezpieczenia.

9.   Jeżeli organ w państwie wykonującym, który otrzymał zaświadczenie dotyczące zabezpieczenia, nie jest uprawniony do uznania nakazu zabezpieczenia lub do podjęcia środków koniecznych do jego wykonania, organ ten natychmiast przekazuje zaświadczenie dotyczące zabezpieczenia właściwemu organowi wykonującemu w swoim państwie członkowskim i informuje o tym organ wydający.

1.   Zaświadczenie dotyczące zabezpieczenia przekazuje się na podstawie art. 4 tylko jednemu państwu wykonującemu, chyba że mają zastosowanie ust. 2 lub 3 niniejszego artykułu.

2.   W przypadku gdy nakaz zabezpieczenia dotyczy określonych składników mienia, zaświadczenie dotyczące zabezpieczenia można przekazać jednocześnie więcej niż jednemu państwu wykonującemu, jeżeli:

3.   W przypadku gdy nakaz zabezpieczenia dotyczy kwoty pieniężnej, zaświadczenie dotyczące zabezpieczenia można przekazać jednocześnie więcej niż jednemu państwu wykonującemu, jeżeli organ wydający uzna, że zachodzi taka szczególna potrzeba, w szczególności w przypadku, gdy szacowana wartość mienia, które może zostać zabezpieczone w państwie wydającym oraz w dowolnym z państw wykonujących, prawdopodobnie nie jest wystarczająca do zabezpieczenia całej kwoty objętej nakazem zabezpieczenia.

1.   W celu przekazania nakazu zabezpieczenia organ wydający wypełnia zaświadczenie dotyczące zabezpieczenia określone w załączniku I, podpisuje je i poświadcza dokładność i poprawność jego treści.

2.   Organ wydający przedkłada organowi wykonującemu tłumaczenie zaświadczenia dotyczącego zabezpieczenia na język urzędowy państwa wykonującego lub na inny język dopuszczony przez dane państwo wykonujące zgodnie z ust. 3.

3.   Państwo członkowskie może w każdej chwili przedłożyć Komisji oświadczenie, w którym stwierdza, że będzie przyjmować tłumaczenia zaświadczeń dotyczących zabezpieczenia na jeden lub więcej języków urzędowych Unii niebędących językiem urzędowym tego państwa członkowskiego. Komisja udostępnia oświadczenia wszystkim państwom członkowskim oraz Europejskiej Sieci Sądowej.

1.   Organ wykonujący uznaje nakaz zabezpieczenia przekazany zgodnie z art. 4 i podejmuje środki konieczne do jego wykonania w ten sam sposób co w przypadku krajowego nakazu zabezpieczenia wydanego przez organ państwa wykonującego, chyba że ten organ wykonujący powoła się na jedną z podstaw odmowy uznania i wykonania przewidzianych w art. 8 lub jedną z podstaw odroczenia przewidzianych w art. 10.

2.   Organ wykonujący składa organowi wydającemu sprawozdanie z wykonania nakazu zabezpieczenia i zamieszcza w nim opis zabezpieczonego mienia oraz, gdy informacja ta jest dostępna, podaje jego szacowaną wartość. Sprawozdanie to jest sporządzane w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie, bez zbędnej zwłoki po uzyskaniu przez organ wykonujący informacji o wykonaniu nakazu zabezpieczenia.

1.   Organ wykonujący może podjąć decyzję o odmowie uznania lub wykonania nakazu zabezpieczenia tylko wówczas, gdy:

2.   W każdym z przypadków, o których mowa w ust. 1, zanim organ wykonujący postanowi o odmowie uznania lub wykonania nakazu zabezpieczenia, czy to w całości czy w części, wszelkimi odpowiednimi metodami konsultuje się z organem wydającym oraz, w stosownych przypadkach, występuje do organu wydającego o niezwłoczne dostarczenie wszelkich niezbędnych informacji.

3.   Każda decyzja o odmowie uznania lub wykonania nakazu zabezpieczenia jest podejmowana niezwłocznie i zgłaszana natychmiast organowi wydającemu w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie.

4.   Jeżeli organ wykonujący uznał nakaz zabezpieczenia, jednak w trakcie jego wykonywania powziął wiadomość, że jedna z podstaw odmowy uznania lub wykonania znajduje zastosowanie, natychmiast kontaktuje się on, wszelkimi odpowiednimi metodami, z organem wydającym w celu omówienia, jakie stosowne środki należy podjąć. Na tej podstawie organ wydający może podjąć decyzję o wycofaniu nakazu zabezpieczenia. Jeżeli w następstwie takich rozmów nie uda się znaleźć rozwiązania, organ wykonujący może postanowić o wstrzymaniu wykonania nakazu zabezpieczenia.

1.   Po otrzymaniu zaświadczenia dotyczącego zabezpieczenia organ wykonujący podejmuje decyzję w sprawie uznania i wykonania nakazu zabezpieczenia oraz wykonuje nakaz zabezpieczenia niezwłocznie i równie szybko, i tak samo priorytetowo jak w przypadku podobnych spraw krajowych.

2.   W przypadku gdy w zaświadczeniu dotyczącym zabezpieczenia organ wydający wskazał, że nakaz zabezpieczenia ma zostać wykonany w konkretnym terminie, organ wykonujący uwzględnia to w możliwie największym stopniu. W przypadku gdy organ wydający wskazał, że między zaangażowanymi państwami członkowskimi konieczna jest koordynacja, organ wykonujący i organ wydający koordynują swoje działania, aby porozumieć się w sprawie daty wykonania nakazu zabezpieczenia. Jeżeli osiągnięcie porozumienia nie jest możliwe, organ wykonujący podejmuje decyzję w sprawie daty wykonania nakazu zabezpieczenia, uwzględniając w możliwie największym stopniu interes organu wydającego.

3.   Bez uszczerbku dla ust. 5, w przypadku gdy w zaświadczeniu dotyczącym zabezpieczenia organ wydający wskazał, że konieczne jest natychmiastowe zabezpieczenie, gdyż istnieją uzasadnione podstawy, aby przypuszczać, że dane mienie zostanie wkrótce przemieszczone lub zniszczone lub ze względów proceduralnych, lub związanych z postępowaniem przygotowawczym w państwie wydającym, organ wykonujący podejmuje decyzję w sprawie uznania nakazu zabezpieczenia w terminie nieprzekraczającym 48 godzin od otrzymania nakazu. W terminie nieprzekraczającym 48 godzin od podjęcia takiej decyzji organ wykonujący podejmuje konkretne środki konieczne do wykonania nakazu.

4.   Organ wykonujący niezwłocznie powiadamia organ wydający, w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie, o swojej decyzji w sprawie uznania i wykonania nakazu zabezpieczenia.

5.   Jeżeli w określonym przypadku nie ma możliwości dotrzymania terminów określonych w ust. 3, organ wykonujący natychmiast informuje o tym w dowolny sposób organ wydający, podając przyczyny, z powodu których dotrzymanie tych terminów nie było możliwe, i konsultuje się z organem wydającym w kwestii stosownego harmonogramu uznania lub wykonania nakazu zabezpieczenia.

6.   Upływ terminów, o których mowa w ust. 3, nie zwalnia organu wykonującego z obowiązku niezwłocznego podjęcia decyzji w sprawie uznania i wykonania nakazu zabezpieczenia ani z obowiązku niezwłocznego wykonania tego nakazu.

1.   Organ wykonujący może odroczyć wykonanie nakazu zabezpieczenia przekazanego zgodnie z art. 4 w przypadku gdy:

2.   Organ wykonujący natychmiast powiadamia organ wydający, w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie, o odroczeniu wykonania nakazu zabezpieczenia, podając podstawy odroczenia oraz, o ile to możliwe, spodziewany okres odroczenia.

3.   Gdy tylko ustaną okoliczności stanowiące podstawę odroczenia, organ wykonujący natychmiast podejmuje środki konieczne w celu wykonania nakazu zabezpieczenia oraz informuje o tym organ wydający w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie.

1.   Podczas wykonywania nakazu zabezpieczenia organ wydający i organ wykonujący należycie uwzględniają poufny charakter postępowania przygotowawczego, w ramach którego wydano dany nakaz zabezpieczenia.

2.   Z wyjątkiem zakresu, w jakim jest to konieczne do wykonania nakazu zabezpieczenia, organ wykonujący zapewnia poufność faktów i treści zawartych w nakazie zabezpieczenia zgodnie ze swoim prawem krajowym. Bez uszczerbku dla ust. 3 niniejszego artykułu, natychmiast po wykonaniu nakazu zabezpieczenia organ wykonujący informuje o tym osoby, których dotyczy nakaz, zgodnie z art. 32.

3.   W celu ochrony toczącego się postępowania przygotowawczego organ wydający może zwrócić się do organu wykonującego o odroczenie poinformowania osób, których dotyczy nakaz – na podstawie art. 32 – o wykonaniu nakazu zabezpieczenia. Natychmiast po ustaniu konieczności odroczenia poinformowania osób, których dotyczy nakaz, w celu ochrony toczącego się postępowania przygotowawczego, organ wydający informuje o tym organ wykonujący, tak aby organ wykonujący mógł poinformować osoby, których dotyczy nakaz – zgodnie z art. 32 – o wykonaniu nakazu zabezpieczenia.

4.   Jeżeli organ wykonujący nie może spełnić wymogów dotyczących poufności określonych w niniejszym artykule, natychmiast i, o ile to możliwe, przed wykonaniem nakazu zabezpieczenia, powiadamia o tym organ wydający.

1.   Mienie objęte nakazem zabezpieczenia pozostaje zabezpieczone w państwie wykonującym do momentu, gdy właściwy organ tego państwa ostatecznie odpowie na nakaz konfiskaty przekazany zgodnie z art. 14 lub gdy organ wydający powiadomi organ wykonujący o wszelkich decyzjach lub środkach, z powodu których nakaz staje się niewykonalny lub zostaje wycofany, zgodnie z art. 27 ust. 1.

2.   Organ wykonujący może, uwzględniając okoliczności danej sprawy, zwrócić się do organu wydającego z uzasadnionym wnioskiem o ograniczenie okresu, przez jaki mienie ma być zabezpieczone. Taki wniosek, zawierający wszelkie odpowiednie informacje uzupełniające, przekazuje się w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie, pod warunkiem że sposób ten pozwala organowi wydającemu ustalić autentyczność wniosku. Rozpatrując taki wniosek, organ wydający uwzględnia wszystkie interesy, w tym interesy organu wykonującego. Organ wydający odpowiada na wniosek jak najszybciej. Jeżeli organ wydający nie zgadza się na takie ograniczenie okresu, powiadamia organ wykonujący o powodach braku zgody. W takim przypadku mienie pozostaje zabezpieczone zgodnie z ust. 1. Jeżeli organ wydający nie odpowie na wniosek w ciągu sześciu tygodni od jego otrzymania, organ wykonujący przestaje być zobowiązany do wykonania nakazu zabezpieczenia.

1.   W przypadku gdy organ wykonujący uważa, że nie ma możliwości wykonania nakazu zabezpieczenia, niezwłocznie powiadamia o tym organ wydający.

2.   Zanim organ wykonujący powiadomi organ wydający zgodnie z ust. 1, w stosownym przypadku konsultuje się z nim.

3.   Niewykonanie nakazu zabezpieczenia na podstawie niniejszego artykułu może być uzasadnione tylko wówczas, gdy:

4.   W sytuacjach, o których mowa w ust. 3 lit. b), d) i e), jeżeli organ wykonujący otrzyma później informacje, które umożliwiają mu zlokalizowanie mienia, może wykonać nakaz zabezpieczenia bez konieczności otrzymania nowego zaświadczenia dotyczącego zabezpieczenia, pod warunkiem że przed wykonaniem nakazu zabezpieczenia skontaktuje się z organem wydającym w celu potwierdzenia, że nakaz zabezpieczenia wciąż jest ważny.

5.   Niezależnie od ust. 3, w przypadku gdy organ wydający wskazał, że można zabezpieczyć mienie o równoważnej wartości, organ wykonujący nie jest zobowiązany do wykonania nakazu zabezpieczenia, jeżeli wystąpiła jedna z okoliczności wymienionych w ust. 3, a nie ma mienia o równoważnej wartości, które można zabezpieczyć.

1.   Nakaz konfiskaty przekazywany jest za pośrednictwem zaświadczenia dotyczącego konfiskaty. Organ wydający przekazuje zaświadczenie dotyczące konfiskaty, o którym mowa w art. 17, bezpośrednio organowi wykonującemu lub, w stosownych przypadkach, organowi centralnemu, o którym mowa w art. 24 ust. 2, w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie, pod warunkiem że sposób ten pozwala organowi wykonującemu ustalić autentyczność zaświadczenia dotyczącego konfiskaty.

2.   Państwa członkowskie mogą złożyć oświadczenie, w którym stwierdzą, że w przypadku przekazywania im zaświadczenia dotyczącego konfiskaty do celów uznania i wykonania nakazu konfiskaty organ wydający musi przekazać wraz z tym zaświadczeniem oryginalny nakaz konfiskaty lub jego uwierzytelniony odpis. Jednak przetłumaczone, zgodnie z art. 17 ust. 2, musi być jedynie zaświadczenie dotyczące konfiskaty.

3.   Państwa członkowskie mogą złożyć oświadczenie, o którym mowa w ust. 2, przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia lub w późniejszym terminie. Państwa członkowskie mogą wycofać takie oświadczenie w dowolnym terminie. Państwa członkowskie informują Komisję o złożeniu lub wycofaniu takiego oświadczenia. Komisja udostępnia takie informacje wszystkim państwom członkowskim oraz Europejskiej Sieci Sądowej.

4.   W przypadku nakazu konfiskaty dotyczącego kwoty pieniężnej, jeżeli organ wydający ma uzasadnione podstawy, aby przypuszczać, że osoba wobec której wydano ten nakaz konfiskaty, posiada mienie lub uzyskuje dochody w danym państwie członkowskim, organ ten przekazuje zaświadczenie dotyczące konfiskaty temu państwu członkowskiemu.

5.   W przypadku nakazu konfiskaty dotyczącego określonych składników mienia, jeżeli organ wydający ma uzasadnione podstawy, aby przypuszczać, że takie składniki mienia znajdują się w danym państwie członkowskim, organ ten przekazuje zaświadczenie dotyczące konfiskaty temu państwu członkowskiemu.

6.   W przypadku gdy organ wydający wie o jakichkolwiek osobach, których dotyczy nakaz, informuje o tym organ wykonujący. Organ wydający przekazuje ponadto organowi wykonującemu na jego wniosek wszelkie informacje dotyczące jakichkolwiek roszczeń, które takie osoby, których dotyczy nakaz, mogą mieć względem mienia, w tym wszelkie informacje pozwalające zidentyfikować te osoby.

7.   Jeżeli mimo informacji udostępnionych zgodnie z art. 24 ust. 3 właściwy organ wykonujący nie jest znany organowi wydającemu, organ wydający podejmuje wszelkie niezbędne działania, w tym za pośrednictwem punktów kontaktowych Europejskiej Sieci Sądowej, w celu ustalenia, który organ jest uprawniony do uznania i wykonania nakazu konfiskaty.

8.   Jeżeli organ w państwie wykonującym, który otrzymał zaświadczenie dotyczące konfiskaty, nie jest uprawniony do uznania nakazu konfiskaty lub do podjęcia środków koniecznych do jego wykonania, organ ten natychmiast przekazuje zaświadczenie dotyczące konfiskaty właściwemu organowi wykonującemu w swoim państwie członkowskim i informuje o tym organ wydający.

1.   Zaświadczenie dotyczące konfiskaty przekazuje się, na podstawie art. 14, tylko jednemu państwu wykonującemu, chyba że mają zastosowanie ust. 2 lub 3 niniejszego artykułu.

2.   W przypadku gdy nakaz konfiskaty dotyczy określonych składników mienia, zaświadczenie dotyczące konfiskaty można przekazać jednocześnie więcej niż jednemu państwu wykonującemu, jeżeli:

3.   W przypadku gdy nakaz konfiskaty dotyczy kwoty pieniężnej, zaświadczenie dotyczące konfiskaty można przekazać jednocześnie więcej niż jednemu państwu wykonującemu, jeżeli organ wydający uzna, że zachodzi taka szczególna potrzeba, w szczególności w przypadku gdy:

1.   Przekazanie nakazu konfiskaty, zgodnie z art. 14 i 15, nie ogranicza prawa państwa wydającego do wykonania nakazu.

2.   Całkowita kwota uzyskana w wyniku wykonania nakazu konfiskaty dotyczącego kwoty pieniężnej nie może przekroczyć określonej w nim kwoty maksymalnej, niezależnie od tego, czy nakaz ten przekazany został jednemu, czy kilku państwom wykonującym.

3.   Organ wydający natychmiast informuje organ wykonujący w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie, jeżeli:

Jeżeli zastosowanie ma akapit pierwszy lit. a), organ wydający informuje jak najszybciej organ wykonujący o ustaniu ryzyka, o którym mowa w tej literze.

1.   W celu przekazania nakazu konfiskaty organ wydający wypełnia zaświadczenie dotyczące konfiskaty określone w załączniku II, podpisuje je i poświadcza dokładność i poprawność jego treści.

2.   Organ wydający przedkłada organowi wykonującemu tłumaczenie zaświadczenia dotyczącego konfiskaty na jeden z języków urzędowych państwa wykonującego lub na inny język dopuszczony przez państwo wykonujące zgodnie z ust. 3.

3.   Państwo członkowskie może w każdej chwili przedłożyć Komisji oświadczenie, w którym stwierdza, że będzie przyjmować tłumaczenia zaświadczeń dotyczących konfiskaty na jeden lub więcej języków urzędowych Unii niebędących językiem urzędowym tego państwa członkowskiego. Komisja udostępnia oświadczenia wszystkim państwom członkowskim oraz Europejskiej Sieci Sądowej.

1.   Organ wykonujący uznaje nakaz konfiskaty przekazany zgodnie z art. 14 i podejmuje środki konieczne do jego wykonania w ten sam sposób co w przypadku krajowego nakazu konfiskaty wydanego przez organ państwa wykonującego, chyba że ten organ wykonujący powoła się na jedną z podstaw odmowy uznania i wykonania przewidzianych w art. 19 lub jedną z podstaw odroczenia przewidzianych w art. 21.

2.   Jeżeli nakaz konfiskaty dotyczy określonego składnika mienia, organ wydający i organ wykonujący mogą – jeżeli jest to przewidziane w prawie państwa wydającego – uzgodnić, że konfiskata w państwie wykonującym może zostać wykonana w drodze konfiskaty kwoty pieniężnej odpowiadającej wartości mienia, które miało zostać skonfiskowane.

3.   Jeżeli nakaz konfiskaty dotyczy kwoty pieniężnej, a organ wykonujący nie jest w stanie uzyskać zapłaty tej kwoty, wykonuje on nakaz konfiskaty zgodnie z ust. 1 w stosunku do każdego dostępnego do tego celu składnika mienia. W razie konieczności organ wykonujący przelicza kwotę pieniężną podlegającą konfiskacie na walutę państwa wykonującego według dziennego kursu wymiany euro publikowanego w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej na dzień wydania nakazu konfiskaty.

4.   Każda część kwoty pieniężnej odzyskana na podstawie nakazu konfiskaty w innym państwie niż państwo wykonujące podlega w całości odliczeniu od kwoty, która ma zostać skonfiskowana w państwie wykonującym.

5.   W przypadku gdy organ wydający wydał nakaz konfiskaty, ale nie wydał nakazu zabezpieczenia, organ wykonujący może, w ramach środków przewidzianych w ust. 1, z własnej inicjatywy postanowić o zabezpieczeniu danego mienia zgodnie ze swoim prawem krajowym, do celów późniejszego wykonania nakazu konfiskaty. W takim przypadku organ wykonujący niezwłocznie i, o ile to możliwe, przed zabezpieczeniem danego mienia, informuje o tym organ wydający.

6.   Jak najszybciej po zakończeniu wykonywania nakazu konfiskaty organ wykonujący informuje organ wydający, w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie, o wyniku wykonania.

1.   Organ wykonujący może podjąć decyzję o odmowie uznania lub wykonania nakazu konfiskaty tylko wówczas, gdy:

2.   W każdym z przypadków, o których mowa w ust. 1, zanim organ wykonujący postanowi o odmowie uznania lub wykonania nakazu konfiskaty, czy to w całości czy w części, wszelkimi odpowiednimi metodami konsultuje się z organem wydającym oraz, w stosownych przypadkach, występuje do organu wydającego o niezwłoczne dostarczenie wszelkich niezbędnych informacji.

3.   Każda decyzja o odmowie uznania lub wykonania nakazu konfiskaty jest podejmowana niezwłocznie i zgłaszana natychmiast organowi wydającemu w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie.

1.   Organ wykonujący podejmuje decyzję w sprawie uznania i wykonania nakazu konfiskaty niezwłocznie i – nie naruszając ust. 4 – nie później niż w terminie 45 dni od otrzymania zaświadczenia dotyczącego konfiskaty.

2.   Organ wykonujący niezwłocznie powiadamia organ wydający, w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie, o swojej decyzji w sprawie uznania i wykonania nakazu konfiskaty.

3.   Jeżeli nie występują podstawy odroczenia określone w art. 21, organ wykonujący podejmuje konkretne środki konieczne do wykonania nakazu konfiskaty niezwłocznie i przynajmniej równie szybko, i tak samo priorytetowo jak w przypadku podobnych spraw krajowych.

4.   Jeżeli w określonym przypadku nie ma możliwości dotrzymania terminu określonego w ust. 1, organ wykonujący niezwłocznie informuje o tym w dowolny sposób organ wydający, podając przyczyny, z powodu których dotrzymanie tego terminu nie było możliwe, i konsultuje się z organem wydającym w kwestii stosownego harmonogramu uznania i wykonania nakazu konfiskaty.

5.   Upływ terminu, o którym mowa w ust. 1, nie zwalnia organu wykonującego z obowiązku niezwłocznego podjęcia decyzji w sprawie uznania i wykonania nakazu konfiskaty ani z obowiązku niezwłocznego wykonania tego nakazu.

1.   Organ wykonujący może odroczyć uznanie lub wykonanie nakazu konfiskaty przekazanego zgodnie z art. 14 w przypadku gdy:

2.   Niezależnie od art. 18 ust. 5, na czas odroczenia wykonania nakazu konfiskaty właściwy organ państwa wykonującego podejmuje wszelkie środki, które podjąłby w podobnej sprawie krajowej, w celu zapobieżenia niedostępności mienia do celów wykonania nakazu konfiskaty.

3.   Organ wykonujący niezwłocznie powiadamia organ wydający, w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie, o odroczeniu wykonania nakazu konfiskaty, podając podstawy odroczenia oraz, o ile to możliwe, spodziewany okres odroczenia.

4.   Gdy tylko ustaną okoliczności stanowiące podstawę odroczenia, organ wykonujący niezwłocznie podejmuje środki konieczne w celu wykonania nakazu konfiskaty oraz informuje o tym organ wydający w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie.

1.   W przypadku gdy organ wykonujący uważa, że nie ma możliwości wykonania nakazu konfiskaty, niezwłocznie powiadamia o tym organ wydający.

2.   Zanim organ wykonujący powiadomi organ wydający zgodnie z ust. 1, w stosownym przypadku konsultuje się z nim, uwzględniając także możliwości przewidziane w art. 18 ust. 2 lub 3.

3.   Niewykonanie nakazu konfiskaty na podstawie niniejszego artykułu może być uzasadnione tylko wówczas, gdy:

4.   W sytuacjach, o których mowa w ust. 3 lit. b), d) i e), jeżeli organ wykonujący otrzyma później informacje, które umożliwiają mu zlokalizowanie mienia, może wykonać nakaz konfiskaty bez konieczności otrzymania nowego zaświadczenia dotyczącego konfiskaty, pod warunkiem że przed wykonaniem nakazu konfiskaty skontaktuje się z organem wydającym w celu potwierdzenia, że nakaz konfiskaty wciąż jest ważny.

5.   Niezależnie od ust. 3, w przypadku gdy organ wydający wskazał, że można skonfiskować mienie o równoważnej wartości, organ wykonujący nie jest zobowiązany do wykonania nakazu konfiskaty, jeżeli wystąpiła jedna z okoliczności wymienionych w ust. 3, a nie ma mienia o równoważnej wartości, które można skonfiskować.

1.   Wykonanie nakazu zabezpieczenia lub nakazu konfiskaty podlega prawu państwa wykonującego, a organy tego państwa są jedynymi uprawnionymi do decydowania o procedurze wykonania nakazu oraz wszelkich związanych z tym środkach.

2.   Nakaz zabezpieczenia lub nakaz konfiskaty wydane wobec osoby prawnej wykonuje się nawet wówczas, gdy państwo wykonujące nie uznaje zasady odpowiedzialności karnej osób prawnych.

3.   Niezależnie od art. 18 ust. 2 i 3, państwo wykonujące nie może bez zgody państwa wydającego nałożyć środków alternatywnych wobec nakazu zabezpieczenia przekazanego na podstawie art. 4 lub nakazu konfiskaty przekazanego na podstawie art. 14.

1.   Do dnia 19 grudnia 2020 r. każde państwo członkowskie informuje Komisję o organie lub organach w rozumieniu definicji zawartych w art. 2 pkt 8 i 9, które to organy są właściwe na mocy jego prawa, w przypadkach gdy dane państwo członkowskie jest odpowiednio państwem wydającym lub państwem wykonującym.

2.   Każde państwo członkowskie może wyznaczyć, jeżeli wymaga tego struktura jego wewnętrznego systemu prawnego, co najmniej jeden organ centralny, który będzie odpowiedzialny za administracyjne przekazywanie i przyjmowanie zaświadczeń dotyczących zabezpieczenia i zaświadczeń dotyczących konfiskaty oraz za wspomaganie właściwych organów tego państwa. Każde państwo członkowskie informuje Komisję o wszystkich organach wyznaczonych w tym celu.

3.   Komisja udostępnia informacje otrzymane na podstawie niniejszego artykułu wszystkim państwom członkowskim oraz Europejskiej Sieci Sądowej.

1.   W razie konieczności organ wydający i organ wykonujący niezwłocznie konsultują się ze sobą, za pośrednictwem wszelkich odpowiednich sposobów komunikacji, w celu zapewnienia skutecznego stosowania niniejszego rozporządzenia.

2.   Wszelka komunikacja, w tym przekazywanie wiadomości mających na celu rozwiązanie trudności dotyczących przekazywania dokumentów niezbędnych do wykonania nakazu zabezpieczenia lub nakazu konfiskaty albo dotyczących ustalania autentyczności tych dokumentów, odbywa się w drodze bezpośrednich kontaktów między organem wydającym a organem wykonującym oraz – jeżeli państwo członkowskie wyznaczyło organ centralny zgodnie z art. 24 ust. 2 – odbywa się, w stosownych przypadkach, przy udziale tego organu centralnego.

1.   Jeżeli organ wykonujący otrzymuje co najmniej dwa nakazy zabezpieczenia lub nakazy konfiskaty od różnych państw członkowskich wydane wobec tej samej osoby, a osoba ta nie posiada w tym państwie wykonującym wystarczającego mienia, aby możliwe było wykonanie wszystkich nakazów, lub jeżeli organ wykonujący otrzymuje co najmniej dwa nakazy zabezpieczenia lub nakazy konfiskaty dotyczące tego samego składnika mienia, organ wykonujący podejmuje decyzję, które z tych nakazów wykonać zgodnie z prawem państwa wykonującego, bez uszczerbku dla możliwości odroczenia wykonania nakazu konfiskaty na podstawie art. 21.

2.   Podejmując decyzję, organ wykonujący, o ile to możliwe, priorytetowo traktuje interes ofiar przestępstwa. Uwzględnia także inne istotne okoliczności, w tym:

1.   W przypadku gdy nakaz zabezpieczenia lub nakaz konfiskaty przestaje być wykonalny lub traci ważność organ wydający niezwłocznie wycofuje nakaz zabezpieczenia lub nakaz konfiskaty.

2.   Organ wydający natychmiast informuje organ wykonujący w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie o wycofaniu nakazu zabezpieczenia lub nakazu konfiskaty oraz o wszelkich decyzjach lub środkach, z powodu których nakaz zabezpieczenia lub nakaz konfiskaty zostają wycofane.

3.   Organ wykonujący kończy wykonanie nakazu zabezpieczenia lub nakazu konfiskaty, w zakresie w jakim nakaz nie został jeszcze wykonany, jak tylko uzyska od organu wydającego informacje przewidziane w ust. 2. Organ wykonujący bez zbędnej zwłoki przesyła państwu wydającemu, w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie, potwierdzenie zakończenia wykonania.

1.   Zarządzanie zabezpieczonym i skonfiskowanym mieniem podlega prawu państwa wykonującego.

2.   Państwo wykonujące zarządza zabezpieczonym lub skonfiskowanym mieniem, dążąc do zapobieżenia utraty jego wartości. W tym celu państwo wykonujące, z uwzględnieniem art. 10 dyrektywy 2014/42/UE, może sprzedać lub przekazać zabezpieczone mienie.

3.   Zabezpieczone mienie i środki pieniężne uzyskane po sprzedaży takiego mienia zgodnie z ust. 2 pozostają w państwie wykonującym aż do przekazania zaświadczenia dotyczącego konfiskaty i wykonania nakazu konfiskaty, bez uszczerbku dla możliwości zwrotu mienia na podstawie art. 29.

4.   Państwo wykonujące nie jest zobowiązane do sprzedaży ani zwrotu objętych nakazem konfiskaty określonych składników mienia, które są dobrami kultury, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/60/UE (18). Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na obowiązek zwrotu dóbr kultury na podstawie tej dyrektywy.

1.   W przypadku gdy organ wydający lub inny właściwy organ państwa wydającego wydał, zgodnie ze swoim prawem krajowym, decyzję o zwrocie zabezpieczonego mienia ofierze przestępstwa, organ wydający zamieszcza informację o tej decyzji w zaświadczeniu dotyczącym zabezpieczenia lub w późniejszym terminie przekazuje informację o tej decyzji organowi wykonującemu.

2.   W przypadku gdy organ wykonujący został poinformowany o decyzji o zwrocie zabezpieczonego mienia ofierze przestępstwa, o której to decyzji mowa w ust. 1, organ ten podejmuje niezbędne środki, aby zapewnić, by po zabezpieczeniu dane mienie zostało jak najszybciej zwrócone ofierze przestępstwa, zgodnie z przepisami proceduralnymi państwa wykonującego, w razie konieczności za pośrednictwem państwa wydającego, pod warunkiem że:

Organ wykonujący informuje organ wydający, w przypadku gdy mienie zostaje bezpośrednio przekazane ofierze przestępstwa.

3.   W przypadku gdy organ wykonujący nie może stwierdzić, że warunki przewidziane w ust. 2 są spełnione, wszelkimi odpowiednimi metodami konsultuje się z organem wydającym w celu znalezienia rozwiązania. Jeżeli nie można znaleźć rozwiązania, organ wykonujący może podjąć decyzję o niezwracaniu zabezpieczonego mienia ofierze przestępstwa.

1.   W przypadku gdy organ wydający lub inny właściwy organ państwa wydającego wydał, zgodnie ze swoim prawem krajowym, decyzję o zwrocie skonfiskowanego mienia ofierze przestępstwa albo o odszkodowaniu dla ofiary przestępstwa, organ wydający zamieszcza informację o tej decyzji w zaświadczeniu dotyczącym konfiskaty lub w późniejszym terminie przekazuje informację o tej decyzji organowi wykonującemu.

2.   W przypadku gdy organ wykonujący został poinformowany o decyzji o zwrocie skonfiskowanego mienia ofierze przestępstwa, o której to decyzji mowa w ust. 1, organ ten podejmuje niezbędne środki, aby zapewnić, by po skonfiskowaniu dane mienie zostało jak najszybciej zwrócone ofierze przestępstwa, w razie konieczności za pośrednictwem państwa wydającego. Organ wykonujący informuje organ wydający, w przypadku gdy mienie zostaje bezpośrednio przekazane ofierze przestępstwa.

3.   Jeżeli organ wykonujący nie ma możliwości zwrotu mienia ofierze przestępstwa zgodnie z ust. 2, ale w wyniku wykonania nakazu konfiskaty względem tego mienia uzyskano środki pieniężne, odpowiednią kwotę przekazuje się tytułem zwrotu ofierze przestępstwa, w razie konieczności za pośrednictwem państwa wydającego. Organ wykonujący informuje organ wydający, w przypadku gdy środki pieniężne zostają bezpośrednio przekazane ofierze przestępstwa. Ewentualnym pozostałym mieniem rozporządza się zgodnie z ust. 7.

4.   W przypadku gdy organ wykonujący został poinformowany o decyzji o odszkodowaniu dla ofiary przestępstwa, o której to decyzji mowa w ust. 1, i w wyniku wykonania nakazu konfiskaty uzyskano środki pieniężne, odpowiednią kwotę, w zakresie w jakim nie przekracza ona kwoty wskazanej w zaświadczeniu, przekazuje się tytułem odszkodowania ofierze przestępstwa, w razie konieczności za pośrednictwem państwa wydającego. Organ wykonujący informuje organ wydający w przypadku gdy środki pieniężne zostają bezpośrednio przekazane ofierze przestępstwa. Ewentualnym pozostałym mieniem rozporządza się zgodnie z ust. 7.

5.   Jeżeli w państwie wydającym toczy się postępowanie w sprawie zwrotu mienia ofierze przestępstwa lub odszkodowania dla ofiary przestępstwa, organ wydający informuje o tym organ wykonujący. Do czasu, aż organ wykonujący otrzyma informację o decyzji o zwrocie mienia ofierze przestępstwa lub o odszkodowaniu dla ofiary przestępstwa, państwo wykonujące wstrzymuje się od rozporządzenia skonfiskowanym mieniem, nawet jeżeli nakaz konfiskaty został już wykonany.

6.   Bez uszczerbku dla ust. 1–5, mieniem innym niż środki pieniężne, uzyskanym w wyniku wykonania nakazu konfiskaty, rozporządza się zgodnie z poniższymi zasadami:

7.   O ile nakazowi konfiskaty nie towarzyszy decyzja o zwrocie mienia ofierze przestępstwa lub o odszkodowaniu dla ofiary przestępstwa na podstawie ust. 1–5 lub o ile zaangażowane państwa członkowskie nie ustalą inaczej, państwo wykonujące rozporządza środkami pieniężnymi uzyskanymi w wyniku wykonania nakazu konfiskaty w następujący sposób:

1.   Każde państwo członkowskie ponosi własne koszty wynikające ze stosowania niniejszego rozporządzenia, bez uszczerbku dla przepisów dotyczących rozporządzania skonfiskowanym mieniem określonych w art. 28.

2.   Organ wykonujący może zaproponować organowi wydającemu podział kosztów, jeżeli przed wykonaniem albo po wykonaniu nakazu zabezpieczenia lub nakazu konfiskaty okazuje się, że wykonanie nakazu pociągałoby za sobą duże lub wyjątkowe koszty.

Do takich propozycji załącza się szczegółową analizę kosztów poniesionych przez organ wykonujący. Po przedstawieniu takiej propozycji organ wydający i organ wykonujący konsultują się ze sobą. W stosownych przypadkach konsultacje te może ułatwiać Eurojust.

Konsultacje lub przynajmniej ich wynik rejestruje się w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie.

1.   Bez uszczerbku dla art. 11 po wykonaniu nakazu zabezpieczenia lub po podjęciu decyzji w sprawie uznania i wykonania nakazu konfiskaty organ wykonujący, zgodnie z procedurami przewidzianymi w jego prawie krajowym i w możliwie największym zakresie, niezwłocznie informuje osoby, których dotyczy nakaz i które są znane organowi, o wykonaniu nakazu i o takiej decyzji.

2.   W ramach informacji, które mają zostać przekazane zgodnie z ust. 1, wskazuje się nazwę organu wydającego oraz środki zaskarżenia przewidziane w prawie państwa wykonującego. Informacje zawierają także co najmniej skrótowy opis powodów wydania tego nakazu.

3.   W stosownych przypadkach organ wykonujący może zwrócić się do organu wydającego o pomoc w wykonywaniu zadań, o których mowa w ust. 1.

1.   Osobom, których dotyczy nakaz, przysługuje w państwie wykonującym prawo do skutecznych środków zaskarżenia przeciwko decyzji w sprawie uznania i wykonania nakazów zabezpieczenia wydanych na podstawie art. 7 oraz decyzji w sprawie uznania i wykonania nakazów konfiskaty wydanych na podstawie art. 18. Prawa do środków zaskarżenia dochodzi się przed sądem w państwie wykonującym zgodnie z jego prawem. W przypadku nakazów konfiskaty, wniesienie środka zaskarżenia może mieć skutek zawieszający, jeżeli przewiduje tak prawo państwa wykonującego.

2.   Merytoryczne podstawy wydania nakazu zabezpieczenia lub nakazu konfiskaty nie mogą być przedmiotem zaskarżenia przed sądem państwa wykonującego.

3.   Właściwy organ państwa wydającego jest informowany o wszelkich środkach zaskarżenia wniesionych zgodnie z ust. 1.

4.   Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla stosowania w państwie wydającym środków zabezpieczających i środków zaskarżenia zgodnie z art. 8 dyrektywy 2014/42/UE.

1.   Jeżeli państwo wykonujące zgodnie ze swoim prawem ponosi odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobie, której dotyczy nakaz, wynikające z wykonania nakazu zabezpieczenia przekazanego mu na podstawie art. 4 lub nakazu konfiskaty przekazanego mu na podstawie art. 14, państwo wydające zwraca państwu wykonującemu wszelkie kwoty zapłacone tytułem odszkodowania tej osobie, której dotyczy nakaz. W przypadku jednak gdy państwo wydające może udowodnić państwu wykonującemu, że szkoda lub jej część powstała wyłącznie wskutek działania państwa wykonującego, państwo wydające i państwo wykonujące ustalają między sobą wysokość kwoty, która ma zostać zwrócona.

2.   Ust. 1 pozostaje bez uszczerbku dla przepisów państw członkowskich dotyczących roszczeń odszkodowawczych osób fizycznych lub prawnych.

1.   Państwa członkowskie systematycznie gromadzą kompleksowe dane statystyczne uzyskiwane od właściwych organów. Państwa członkowskie utrzymują te dane oraz co roku przesyłają je Komisji. Oprócz informacji, o których mowa w art. 11 ust. 2 dyrektywy 2014/42/UE, dane statystyczne zawierają liczbę otrzymanych przez dane państwo członkowskie od innych państw członkowskich nakazów zabezpieczenia i nakazów konfiskaty, które zostały uznane i wykonane oraz których uznania i wykonania odmówiono.

2.   Państwa członkowskie przesyłają również Komisji co roku następujące dane statystyczne, jeżeli takie dane są dostępne na szczeblu centralnym w danym państwie członkowskim:

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 36, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia 19 grudnia 2020 r.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 36, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 36 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

1.   Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do zaświadczeń dotyczących zabezpieczenia i zaświadczeń dotyczących konfiskaty przekazanych od dnia 19 grudnia 2020 r.

2.   Zaświadczenia dotyczące zabezpieczenia i zaświadczenia dotyczące konfiskaty przekazane przed dniem 19 grudnia 2020 r. nadal podlegają decyzjom ramowym 2003/577/WSiSW i 2006/783/WSiSW między państwami członkowskimi związanymi niniejszym rozporządzeniem, aż do ostatecznego wykonania nakazu zabezpieczenia lub nakazu konfiskaty.