1)

Czy przepisy, o których mowa w art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (1), gwarantujące postępowanie sądowe dla „wszystkich osób, które uważają się za pokrzywdzone w związku z naruszeniem wobec nich zasady równego traktowania”, jak również te zawarte w art. 47 akapit pierwszy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, które gwarantują każdemu prawo do „skutecznego środka prawnego [i] sprawiedliwego rozpatrzenia jego sprawy”, należy interpretować w taki sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego, takiemu jak ten, o którym mowa w art. 211 lit. c Legea dialogului social nr. 62/2011 (rumuńskiej ustawy nr 62/2011 regulującej dialog między partnerami społecznymi), który przewiduje, że trzyletni okres na wniesienie powództwa o odszkodowanie rozpoczyna bieg „od dnia powstania szkody”, niezależnie od tego, czy powodowie posiadali wiedzę o wystąpieniu szkody (i jej zakresie)?

2)

Czy przepisy, o których mowa w art. 2 ust. 1 i 2, a także te zawarte w art. 3 ust. 1 lit. c) in fine dyrektywy [2000/78] należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego, takiemu jak ten zawarty w art. 1 ust. 2 Legea-cadru nr. 330, din 5 noiembrie 2009, privind salarizarea unitară a personalului plătit din fonduri publice (rumuńskiej ustawy ramowej nr 330 z dnia 5 listopada 2009 r. w sprawie jednolitych wynagrodzeń pracowników opłacanych przez Skarb Państwa), zgodnie z interpretacją wyroku nr 7/2019 (opublikowanego w Monitorul Oficial al României – Dzienniku Urzędowym Rumunii – nr 343/06.05.2019), wydanego przez Înalta Curte de Casație și Justiție (rumuński najwyższy sąd kasacyjny) przy rozstrzyganiu apelacji w interesie prawa, w okolicznościach, w których powodom nie przysługiwało ustawowe prawo do żądania podwyższenia wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia w momencie obejmowania stanowiska sędziego w dacie następującej po wejściu w życie ustawy [nr] 330/2009, stanowiącej akt prawny wyraźnie przewidujący, że prawami w zakresie wynagrodzenia są i pozostają wyłącznie te przewidziane w [rzeczonej] ustawie, co doprowadziło do powstania dyskryminacji w zakresie wynagrodzenia względem ich kolegów, opartej również na kryterium wieku, co w rzeczywistości oznacza, że tylko najstarsi sędziowie, którzy rozpoczęli służbę przed styczniem 2010 r. (i którzy w okresie pomiędzy 2006 a 2009 rokiem skorzystali z wyroków, których sentencja podlegała w 2019 r. interpretacji na mocy wyroku nr 7/2019 [Înalta Curte de Casație și Justiție (rumuńskiego najwyższego sądu kasacyjnego)] skorzystali z retroaktywnej wypłaty praw w zakresie wynagrodzenia (podobnych do tych dochodzonych w drodze powództwa sądowego, będącego przedmiotem niniejszego postępowania), w grudniu 2019 r./styczniu 2020 r., za okres od 2010 r. do 2015 r., chociaż w tym okresie również powodowie pełnili funkcję sędziów, wykonywali te same czynności zawodowe, w tych samych warunkach i w tej samej instytucji?

3)

Czy przepisy dyrektywy [2000/78] należy interpretować w taki sposób, że stoją one na przeszkodzie dyskryminacji jedynie wtedy, gdy jest ona oparta na jednym z kryteriów, o których mowa w art. 1 tej dyrektywy lub, przeciwnie, przepisy takie, ewentualnie uzupełnione innymi przepisami prawa unijnego, co do zasady stoją na przeszkodzie odmiennemu traktowaniu pracowników w zakresie wynagrodzenia, jeżeli wykonują tę samą pracę, dla tego samego pracodawcy, [w] tym samym okresie i na tych samych warunkach?