—

uchylenie zaskarżonego wyroku, w zakresie w jakim, w wyroku tym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (UE) C(2016) 3753 (1) z dnia 20 czerwca 2016 r.;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (UE) C(2016) 3753 z dnia 20 czerwca 2016 r., w zakresie w jakim Trybunał Sprawiedliwości potwierdzi zasadność argumentów Republiki Portugalskiej;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1)

Naruszenie prawa i zasady pewności prawa – naruszenie przepisów art. 24 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (2) oraz art. 54 ust. 1) lit. c) akapit drugi i art. 71 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009 (3) i wynikająca z naruszenia prawa oczywista wewnętrza sprzeczność zaskarżonego wyroku wyrażona w pkt 43 i 44, w zakresie w jakim Sąd stwierdzając w tych punktach, że drugi zarzut Komisji był bezzasadny uczynił jednocześnie założenie, że portugalski system kontroli wzajemnej zgodności był systemem skutecznej kontroli, a jednak oddalając zarzut nie stwierdził nieważności zaskarżonej decyzji przez co naruszył prawo oraz wydał wewnętrznie sprzeczny wyrok, naruszając tym samym zasadę pewności prawa.

2)

Naruszenie prawa, wewnętrzna sprzeczność wyroku oraz naruszenie zasady proporcjonalności, w zakresie w jakim zaskarżony wyrok dopuszcza w pkt 41 jednoznaczne rozróżnienie pomiędzy kwalifikowalnością pomocy a systemem kontroli wzajemnej zgodności pomocy, a w pkt 46 i 47, potwierdza w sposób kontradyktoryjny, że całkowita kwota pomocy wypłaconej rolnikom winna być objęta korektą. W ten sposób w pkt 43 zaskarżonego wyroku Sąd błędnie stwierdził, iż ryzyko ponoszone przez fundusz nie może być ograniczone do próby kontrolnej oraz utrzymał w mocy korektę finansową zastosowaną przez Komisję w stosunku do ogółu wydatków – co nie jest ani odpowiednie, ani konieczne dla osiągnięcia realizowanego celu, i jest jako takie nieproporcjonalne. Orzeczenie Sądu narusza postanowienie art. 5 TUE oraz przepisy art. 31 ust. 2 rozporządzenia nr 1290/2005 (4) i art. 50 ust. 1) rozporządzenia nr 1122/2009, z którego wynika, że stawka korekty znajduje zastosowanie wyłącznie do części wydatków objętej ryzykiem, tj. 1 %. Tym samym zaskarżony wyrok jest obarczony oczywistym naruszeniem prawa i wewnętrznie sprzecznym uzasadnieniem, naruszając zasady ogólne oraz przepisy zawarte w pkt 2 ust. 1 i 6 dokumentu roboczego Komisji AGRI-2005-64043, poprzez ich błędne zastosowania, a także naruszając dokument roboczy Komisji DS/2010/29 REV oraz zasadę proporcjonalności.