Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2007 r. — KONE i In. przeciwko Komisji

(Sprawa T-151/07)

(2007/C 155/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: KONE Corp. (Helsinki, Finlandia), KONE GmbH (Hannover, Niemcy), i KONE BV (Haga, Niderlandy) (przedstawiciele: T. Vinje, solicitor, adwokaci D. Paemen, J. Schindler, B. Nijs, J. Flynn, QC i D. Scannell, barrister)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżący, na podstawie art. 230 WE, wnoszą o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 512 wersja ostateczna z dnia 21 lutego 2007 r. (sprawa COMP/E-1/38.823 — PO/Windy i Schody ruchome), w której skarżący wraz z innymi przedsiębiorstwami zostali obciążeni odpowiedzialnością za udział w czterech jednolitych, złożonych i ciągłych naruszeniach art. 81 ust. 1 WE polegających na podziale rynków poprzez uzgadnianie i/lub koordynację przetargów i umów dotyczących sprzedaży, instalacji, obsługi i modernizacji wind i schodów ruchomych.

Skarżący, KONE Corporation i jej spółki zależne KONE GmbH i KONE BV wnoszą o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji jedynie w zakresie, jakim nakłada ona grzywnę na KONE jako całość za jej udział w naruszeniach w Niemczech i Niderlandach.

W odniesieniu do naruszenia, które miało miejsce w Niemczech, skarżące twierdzą, że Komisja błędnie ustaliła wysokość grzywny. Po pierwsze skarżące uważają, iż Komisja nieprawidłowo zastosowała komunikat w sprawie współpracy (1) z 2002 r. w zakresie, w jakim (i) powinna ona była przyznać spółce KONE zwolnienie na podstawie pkt 8 lit. b) i pkt 8 lit. a) niniejszego komunikatu; lub ewentualnie (ii) Komisja powinna była obniżyć nałożoną na skarżące grzywnę na podstawie ostatniego akapitu pkt 23 tego komunikatu.

Po drugie skarżące twierdzą, że Komisja nieprawidłowo zastosowała wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy artykułu 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 17 oraz artykułu 65 ust. 5 traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali z 1998 r. (2) (zwane dalej wytycznymi w sprawie metody ustalania grzywien z 1998 r.) w zakresie, w jakim Komisja (i) ustalając grzywnę nie wzięła pod uwagę rozmiaru rynku oddziaływania; i (ii) nie uwzględniła odpowiednio faktu niezakwestionowania okoliczności faktycznych przez skarżące, na co dowodem jest przyznanie jedynie 1 % obniżki z tego tytułu.

Po trzecie skarżące twierdzą, że Komisja nie zachowała podstawowych zasad prawa wspólnotowego w zakresie, w jakim (i) naruszyła zasadę uzasadnionych oczekiwań nie informując skarżących w odpowiednim terminie o niepodleganiu zwolnieniu; (ii) naruszyła zasadę równego traktowania przyznając zróżnicowane traktowanie skarżących znajdujących się w podobnej sytuacji; i (iii) naruszyła przysługujące skarżącym prawo do obrony odmawiając dostępu do dokumentów.

W odniesieniu do naruszenia, które miało miejsce w Niderlandach, skarżące twierdzą, że Komisja błędnie odmówiła im obniżenia grzywny ustalając ją w wysokości 79 750 000 EUR. Po pierwsze skarżące wskazują, że Komisja niewłaściwie zastosowała komunikat w sprawie współpracy z 2002 r. w zakresie, w jakim nie obniżyła grzywny skarżących doceniając fakt, iż przedstawiły one informacje i współpracowały w ramach postępowania administracyjnego. Po drugie skarżące twierdzą, że Komisja naruszyła zasadę uzasadnionych oczekiwań i równego traktowania. Wreszcie skarżące podnoszą, że Komisja nieprawidłowo zastosowała wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nie uwzględniając okoliczności łagodzących na korzyść skarżących a także nie doceniając należycie faktu niezakwestionowania przez nie okoliczności faktycznych.

(1)  Komunikat Komisji dotyczący nienakładania grzywien lub obniżenia ich kwoty w sprawach kartelowych (Dz. U. 2002 C 45, str. 3).

(2)  Dz.U. 1998 C 9, str. 3.