Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 18 kwietnia 2013 r. w sprawie T-506/11 Peek & Cloppenburg KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 17 czerwca 2013 r. przez Peek & Cloppenburg KG

(Sprawa C-325/13 P)

2013/C 245/07

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Peek & Cloppenburg KG (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciel: P. Lange, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Peek & Cloppenburg (Hamburg, Niemcy)

Żądania wnoszącego odwołanie

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 (1) przez błędną wykładnię wyrażenia „daje właścicielowi prawo zakazu używania kolejnego [późniejszego] znaku towarowego”.

Wbrew temu, co przyjął Sąd, nie można wychodzić z założenia, że jedyny wymóg formułowany przez ten przepis dotyczy tego, aby podnoszone prawo miało znaczenie większe niż lokalne. Sporne wyrażenie należy interpretować w ten sposób, że dokonuje ono dalszego ograniczenia grupy oznaczeń mających znaczenie większe niż lokalne, które mogą zostać podniesione w sprzeciwie. Wykładnia ta polega na tym, że sporne prawo krajowe musi przyznawać swojemu właścicielowi prawo zakazania używania kolejnego [późniejszego] znaku towarowego na całym terytorium państwa członkowskiego, z którego pochodzi.

Przemawia za tym sens postępowania w przedmiocie sprzeciwu wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, uregulowanie art. 110 i 111 rozporządzenia nr 207/2009 oraz rozumienie identycznych wyrażeń w art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 i w art. 4 ust. 4 lit. b) dyrektywy 2008/95/WE (2).

Niemiecki ustawodawca dokonał transpozycji art. 4 ust. 4 lit. b) dyrektywy 2008/95 do prawa krajowego w oparciu o właściwą wykładnię, tak że sporne prawo musi przyznawać swojemu właścicielowi prawo zakazania używania późniejszego znaku towarowego na całym terytorium Republiki Federalnej Niemiec. Wykładnia wyrażenia „przyznaje właścicielowi prawo zakazania używania późniejszego znaku towarowego” jest istotna dla rozstrzygnięcia sporu.

Pomocniczo wnoszący odwołanie podnosi naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 przez błędną wykładnię wyrażenia „znaczeniu większym niż lokalne” przez Sąd. Powołuje się on przy tym na sens postępowania w przedmiocie sprzeciwu oraz cel ograniczenia grupy oznaczeń krajowych, które mogą zostać podniesione w sprzeciwie, związek pomiędzy uregulowaniami art. 110 i 111 rozporządzenia nr 207/2009 oraz uregulowanie art. 4 ust. 4 lit. b) dyrektywy 2008/95/WE.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, Dz.U. L 78, s. 1.

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych, Dz.U. L 299, s. 25.