1

Skarżąca, Canon Inc., jest wielonarodową spółką specjalizującą się w wytwarzaniu produktów do obrazowania oraz produktów optycznych, w tym aparatów fotograficznych, kamer, fotokopiarek, kamer powielających i drukarek komputerowych. Od chwili przejęcia przedsiębiorstwa Toshiba Medical Systems Corporation (zwanego dalej „TMSC”) skarżąca specjalizuje się również w produkcji sprzętu medycznego.

2

TMSC, prowadzące działalność w zakresie opracowywania, produkcji i sprzedaży sprzętu medycznego oraz świadczenia usług technicznych w tej dziedzinie, było przed przejęciem przez skarżącą spółką zależną kontrolowaną w 100% przez Toshiba Corporation (zwaną dalej „Toshibą”). W następstwie tego przejęcia TMSC zmieniło nazwę na „Canon Medical Systems Corporation”.

3

Na początku 2016 r. Toshiba doświadczyła poważnych trudności finansowych. W szczególności, w oparciu o swoje prognozy wyników, Toshiba uznała, że istnieje ryzyko, że będzie ona zmuszona przedstawić akcjonariuszom ujemne wyniki za rok obrotowy 2015 (kończący się w dniu 31 marca 2016 r.). Ponieważ żadna spółka publiczna działająca w Japonii, porównywalna pod względem wielkości z Toshibą, nie przedstawiła w ostatnim okresie akcjonariuszom ujemnych wyników, trudno było przewidzieć wpływ takiego zdarzenia na wyniki handlowe, sytuację finansową i wartość rynkową tej spółki.

4

W związku z powyższym Toshiba wszczęła przyspieszoną procedurę przetargową w celu sprzedaży TMSC.

5

Na początku, w dniu 19 lutego 2016 r., Toshiba zaproponowała oferentom strukturę transakcji, określoną mianem propozycji „80/20”.

6

W ramach postępowania przetargowego każdy oferent przedstawił propozycje uwzględniające sytuację finansową Toshiby. Skarżąca zaproponowała w swej ofercie nową strukturę transakcyjną dla Toshiby. U podstaw tej nowej struktury legło założenie, że sprzedaż TMSC zostanie uznana w księgach rachunkowych Toshiby za wkład kapitałowy najpóźniej do dnia 31 marca 2016 r., przy czym skarżąca miała formalnie uzyskać kontrolę nad tym przedsiębiorstwem dopiero po uzyskaniu niezbędnych zezwoleń ze strony właściwych organów ochrony konkurencji.

7

Zdaniem Toshiby dzięki nowej strukturze transakcyjnej zaproponowanej przez skarżącą TMSC nie byłoby już jedną z jej spółek zależnych w świetle zasad rachunkowości powszechnie przyjętych w Stanach Zjednoczonych (zwanych dalej „United States GAAP”) (motyw 13 zaskarżonej decyzji).

8

Toshiba twierdzi, że po zbadaniu wykonalności i skutków propozycji każdego oferenta uznała, że propozycja skarżącej była najbardziej konkurencyjna, oraz że była to jedyna propozycja, która umożliwiała przekazanie całej ceny zakupu bez konieczności uzyskania zezwoleń w ramach kontroli koncentracji (motyw 14 zaskarżonej decyzji).

9

Przejęcie TMSC przez skarżącą zostało ogłoszone publicznie w dniu 17 marca 2016 r. W tym samym dniu skarżąca ogłosiła, że zawarła z Toshibą umowę sprzedaży udziałów w związku z przejęciem TMSC od Toshiby, zaś Toshiba i TMSC ogłosiły, że Toshiba zgodziła się na sprzedaż TMSC skarżącej i że TMSC nie była już spółką zależną grupy Toshiba.

10

W następstwie propozycji skarżącej TMSC przekształciło swoje 134980060 akcje zwykłe i utworzyło nowe kategorie akcji, aby móc wdrożyć strukturę transakcji.

11

W dniu 15 marca 2016 r. statut TMSC został zmieniony w celu włączenia do niego nowych kategorii oraz akcji dodatkowych.

12

Po pierwsze, TMSC utworzyło trzy kategorie akcji:

13

Po drugie, TMSC przekształciło wszystkie akcje zwykłe w akcje kategorii C i stworzyło opcje na akcje w celu przymusowego wykupu wszystkich akcji kategorii C.

14

Po trzecie, w dniu 16 marca 2016 r. TMSC przekształciło akcje kategorii C i wyemitowało w zamian:

15

Oferta skarżącej polegała na dwuetapowej strukturze operacji.

16

W pierwszej kolejności w dniu 17 marca 2016 r. skarżąca i Toshiba zawarły „Shares and Other Securities Transfer Agreement”, na mocy której skarżąca nabyła akcję bez prawa głosu kategorii B za cenę 4930 jenów (około 40 EUR) oraz 100 opcji na akcje z prawem głosu kategorii C przedsiębiorstwa TMSC za cenę 665497806400 jenów (około 5280000000 EUR), przy czym prawo głosu nie mogło być wykonywane dopóty, dopóki opcje na akcje nie zostaną wykonane. W tym samym dniu MS Holding, spółka celowa utworzona specjalnie na potrzeby transakcji w dniu 8 marca 2016 r., oraz Toshiba zawarły „Excluded share Transfert Agreement”, na mocy której spółka MS Holding nabyła 20 pozostałych akcji z prawem głosu kategorii A przedsiębiorstwa TMSC za cenę 98600 jenów (około 800 EUR). Obie te transakcje określono wspólnie mianem „transakcji tymczasowej” w decyzji Komisji C(2019) 4559 final z dnia 27 czerwca 2019 r. nakładającej grzywny za brak zgłoszenia koncentracji z naruszeniem art. 4 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 oraz za wprowadzenie w życie koncentracji z naruszeniem art. 7 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia (sprawa M.8179 – Canon/Toshiba Medical Systems Corporation, zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

17

W drugiej kolejności w dniu 19 grudnia 2016 r. skarżąca, po uzyskaniu ostatniego z wymaganych zezwoleń na koncentrację, wykonała swoje 100 opcji na akcje kategorii C w celu nabycia związanych z nimi akcji prawem głosu przedsiębiorstwa TMSC, podczas gdy TMSC nabyło akcje bez prawa głosu kategorii B skarżącej za cenę 4930 jenów (około 40 EUR) i 20 pozostałych akcji z prawem głosu kategorii A spółki MS Holding za cenę 36098600 jenów (około 300000 EUR). W zaskarżonej decyzji obie te transakcje określono łącznie mianem „transakcji ostatecznej”.

18

Wszystkie opisane wyżej transakcje zostały określone w zaskarżonej decyzji mianem „koncentracji”.

19

W dniu 11 marca 2016 r. skarżąca skierowała do Komisji Europejskiej wniosek o powołanie zespołu w związku z planowanym przez nią przejęciem wyłącznej kontroli nad TMSC w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw) (Dz.U. 2004, L 24, s. 1).

20

W wiadomości elektronicznej z dnia 5 kwietnia 2016 r. skarżąca przekazała Komisji część formularza CO dotyczącą struktury planowanej operacji oraz krótką prezentację opisującą poszczególne jej etapy.

21

W dniu 28 kwietnia 2016 r. skarżąca przedłożyła Komisji pierwszy projekt formularza CO. W dniu 11 maja 2016 r. Komisja skierowała do skarżącej szereg pytań dotyczących projektu formularza CO (w tym trzy pytania dotyczące struktury operacji), a skarżąca odpowiedziała na te pytania w dniu 27 maja 2016 r.

22

W dniu 12 sierpnia 2016 r. skarżąca zgłosiła Komisji, zgodnie z art. 4 rozporządzenia nr 139/2004, przejęcie wyłącznej kontroli nad TMSC poprzez nabycie 100% akcji tego przedsiębiorstwa, w ramach zwykłej procedury kontroli koncentracji. Skarżąca wyjaśniła, że zgłoszenie należy rozumieć jako obejmujące całą koncentrację, czyli transakcję tymczasową i transakcję ostateczną.

23

W ramach oceny koncentracji dochodzenie Komisji nie doprowadziło do ujawnienia żadnych przesłanek, które mogłyby świadczyć o istnieniu problemów na gruncie prawa konkurencji. W związku z tym w dniu 19 września 2016 r. Komisja wydała decyzję zezwalającą na koncentrację, zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 139/2004 i art. 57 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG).

24

W dniu 18 marca 2016 r., kilka dni po otrzymaniu od skarżącej wniosku o powołanie zespołu do celów zbadania jej planu przejęcia wyłącznej kontroli nad TMSC, do Komisji wpłynęła anonimowa skarga.

25

W dniu 11 maja 2016 r. Komisja skierowała do skarżącej żądanie udzielenia dodatkowych informacji dotyczących pierwszego projektu formularza zgłoszenia z dnia 28 kwietnia 2016 r., a w odpowiedzi na to żądanie skarżąca przedstawiła swe uwagi.

26

W dniu 29 lipca 2016 r. Komisja poinformowała skarżącą, że wszczęła dochodzenie mogące doprowadzić do nałożenia grzywien na podstawie art. 14 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 139/2004 ze względu na możliwe naruszenia obowiązku zawieszenia koncentracji przewidzianego w art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia oraz obowiązku zgłoszenia przewidzianego w art. 4 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia.

27

W dniu 5 września 2016 r. Komisja otrzymała dodatkowe uwagi skarżącej.

28

W dniu 6 października 2016 r. odbyło się spotkanie między Komisją a skarżącą.

29

Decyzją z dnia 7 października 2016 r., wydaną na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia nr 139/2004, Komisja zwróciła się do skarżącej, TMSC i Toshiby z żądaniem przedstawienia informacji i dokumentów wewnętrznych. Skarżąca i TMSC ustosunkowały się do tego żądania w dniu 4 listopada 2016 r. Toshiba udzieliła swoich odpowiedzi w okresie od dnia 4 listopada do dnia 1 grudnia 2016 r.

30

W dniu 5 listopada 2016 r. skarżąca skierowała do Komisji pismo dotyczące jej uwag w przedmiocie spotkania z dnia 6 października 2016 r. i decyzji z dnia 7 października 2016 r.

31

W nawiązaniu do przesłanych przez Komisję wiadomości elektronicznych Toshiba, TMSC i skarżąca dostarczyły dodatkowe dokumenty, odpowiednio, w dniach 15 lutego, 24 lutego i 15 marca 2017 r.

32

W dniu 6 lipca 2017 r., na podstawie art. 18 rozporządzenia nr 139/2004, Komisja skierowała do skarżącej pismo w sprawie przedstawienia zarzutów, w którym stwierdziła na wstępie, że skarżąca umyślnie, a w każdym razie nieumyślnie, naruszyła art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, oraz wskazała, że w związku z tym zamierza nałożyć na nią grzywny na podstawie art. 14 ust. 2 wskazanego rozporządzenia.

33

W dniu 15 marca 2018 r. skarżąca przedłożyła uwagi na piśmie i wniosła o jej wysłuchanie.

34

W dniu 3 maja 2018 r. odbyło się przesłuchanie, podczas którego skarżąca przedstawiła swe argumenty.

35

W dniu 8 maja 2018 r. Komisja wysłała do skarżącej wiadomość elektroniczną zawierającą pytania, na które skarżąca nie mogła odpowiedzieć w trakcie przesłuchania w dniu 3 maja 2018 r. W dniu 24 maja 2018 r. skarżąca przedłożyła swe odpowiedzi.

36

W dniu 11 czerwca 2018 r. Komisja otrzymała od skarżącej dodatkowe informacje. Ponadto w odpowiedzi na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów skarżąca zwróciła się do Komisji o zamknięcie postępowania w sprawie naruszenia w świetle kryterium zdefiniowanego przez Trybunał w wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371).

37

W dniu 30 listopada 2018 r. Komisja opublikowała dodatkowe pismo w sprawie przedstawienia zarzutów, w którym wstępnie stwierdziła, że zachowanie skarżącej stanowi naruszenie art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, również w oparciu o wykładnię ram prawnych przyjętych w wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371).

38

W dniu 21 stycznia 2019 r. skarżąca przedłożyła odpowiedzi na dodatkowe pismo w sprawie przedstawienia zarzutów i wniosła o przeprowadzenie drugiego przesłuchania, które odbyło się w dniu 14 lutego 2019 r.

39

W dniu 25 lutego 2019 r. Komisja wysłała do skarżącej wiadomość elektroniczną zawierającą pytania, na które skarżąca nie mogła odpowiedzieć w trakcie przesłuchania w dniu 14 lutego 2019 r. Skarżąca przedłożyła swe odpowiedzi w dniu 13 marca 2019 r.

40

W dniu 3 kwietnia 2019 r. skarżąca przedstawiła Komisji dodatkowe uwagi w przedmiocie podejścia tej instytucji do wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371).

41

W dniu 27 czerwca 2019 r. Komisja przyjęła zaskarżoną decyzję.

42

Cztery pierwsze artykuły sentencji zaskarżonej decyzji mają następujące brzmienie:

Artykuł 1

Nie zgłaszając koncentracji o wymiarze europejskim przed jej dokonaniem (w dniu 17 marca 2016 r.) bez uzyskania wyraźnego zezwolenia na nią na mocy art. 7 ust. 2 rozporządzenia […] nr 139/2004 lub decyzji wydanej na podstawie art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia, [skarżąca] naruszyła, co najmniej nieumyślnie, art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia.

Artykuł 2

Przeprowadzając koncentrację o wymiarze europejskim (w dniu 17 marca 2016 r.) przed uzyskaniem zezwolenia na nią (w dniu 19 września 2016 r.), [skarżąca] naruszyła, co najmniej nieumyślnie, art. 7 ust. 1 rozporządzenia […] nr 139/2004.

Artykuł 3

Na podstawie art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 139/2004 na [skarżącą] zostaje nałożona grzywna w wysokości 14000000 EUR za naruszenie, o którym mowa w art. 1 niniejszej decyzji.

Artykuł 4

Na podstawie art. 14 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 139/2004 na [skarżącą] zostaje nałożona grzywna w wysokości 14000000 EUR za naruszenie, o którym mowa w art. 2 niniejszej decyzji” [tłumaczenie nieoficjalne, podobnie jak wszystkie cytaty z tej decyzji poniżej].

43

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 9 września 2019 r. skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie.

44

W dniu 27 listopada 2019 r. Komisja złożyła odpowiedź na skargę.

45

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 14 stycznia 2020 r. Rada Unii Europejskiej złożyła wniosek o dopuszczenie jej do niniejszej sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.

46

Postanowieniem z dnia 5 marca 2020 r. prezes szóstej izby Sądu dopuścił tę interwencję. Rada przedstawiła uwagi interwenienta w dniu 24 kwietnia 2020 r., a strony główne przedstawiły odpowiedzi na te uwagi w wyznaczonych terminach.

47

Strony główne złożyły replikę i duplikę odpowiednio w dniach 18 marca i 26 czerwca 2020 r.

48

Pismem z dnia 28 lipca 2020 r. skarżąca złożyła wniosek o wyznaczenie rozprawy na podstawie art. 106 ust. 2 regulaminu postępowania przed Sądem.

49

Skarżąca wnosi do Sądu o:

50

Komisja wnosi do Sądu o:

51

Rada wnosi do Sądu o oddalenie w całości zarzutu niezgodności z prawem podniesionego w odniesieniu do art. 14 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 139/2004.

52

Na poparcie skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty, z których pierwszy dotyczy braku naruszenia przez nią art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, drugi – naruszenia art. 14 rozporządzenia nr 139/2004, a trzeci – naruszenia art. 18 rozporządzenia nr 139/2004 i art. 48 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

53

Na wstępie należy zaznaczyć, że w motywie 99 zaskarżonej decyzji Komisja w następujący sposób podsumowała podejście, jakie przyjęła, by stwierdzić naruszenie art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004:

„[…]

54

Zarzut pierwszy składa się z czterech części. Część pierwsza jest oparta na twierdzeniu, że transakcja tymczasowa nie jest równoznaczna z przejęciem kontroli przez skarżącą. Część druga jest oparta na braku częściowego wprowadzenia w życie koncentracji z naruszeniem art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004. Część trzecia dotyczy domniemanych oczywistych błędów popełnionych przy stosowaniu pojęcia „częściowego wprowadzenia w życie jednolitej koncentracji”. Część czwarta dotyczy okoliczności, że nigdy nie doszło do obejścia procedury kontroli ex ante.

55

W ramach części pierwszej skarżąca utrzymuje, że transakcja tymczasowa nie doprowadziła do przejęcia przez nią kontroli i w konsekwencji nie może stanowić przypadku przedwczesnego wprowadzenia w życie koncentracji.

56

Ta pierwsza część składa się z dwóch podczęści. W ramach podczęści pierwszej skarżąca utrzymuje, że do przedwczesnego wprowadzenia w życie koncentracji mogłoby dojść tylko w przypadku przejęcia kontroli. W ramach podczęści drugiej skarżąca utrzymuje, że wcześniejsze orzecznictwo potwierdza, iż zmiana kontroli jest jedynym istotnym kryterium.

57

Skarżąca podnosi, że z brzmienia art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004 wynika, iż przedwczesne wprowadzenie w życie koncentracji ma miejsce wyłącznie wówczas, gdy doszło do przejęcia kontroli. Nie ulega wątpliwości, że pojęcie „koncentracji” użyte w tych przepisach należy definiować w świetle art. 3 tego rozporządzenia, zgodnie z którym koncentracje są to takie połączenia przedsiębiorstw, które prowadzącą do trwałego przejęcia bezpośredniej lub pośredniej kontroli. Ponadto skarżąca powołuje się na pkt 44 i nast. wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), zgodnie z którymi przedwczesne wprowadzenie w życie koncentracji jest ściśle związane z pojęciem koncentracji w rozumieniu art. 3 rozporządzenia nr 139/2004, które wymaga przejęcia kontroli, na pkt 46 wskazanego wyroku, zgodnie z którym jedynie „transakcje przyczyniające się do długotrwałej zmiany kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem” są objęte zakresem art. 7 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia, oraz na pkt 49 i 60 wskazanego wyroku, w myśl których transakcje „[nie] przyczyniają się do trwałej zmiany kontroli”, jeżeli nie wykazują one „bezpośredniego powiązania funkcjonalnego z […] wprowadzeniem w życie” koncentracji, to znaczy jeżeli nie mają one „jako takie” związku ze zmianą kontroli, przy czym kryterium to wyklucza wszelkie transakcje, które pozostają w „warunkowym powiązaniu z […] koncentracją” w tym sensie, że mają wobec jej wprowadzenia w życie charakter „pomocniczy i przygotowawczy”. Tymczasem w motywie 134 zaskarżonej decyzji Komisja wyraźnie przyznała, że skarżąca nie przejęła kontroli nad TMSC przed udzieleniem przez tę instytucję zgody na koncentrację w dniu 19 września 2016 r. Ponadto skarżąca odsyła do wyroku z dnia 6 lipca 2010 r., Aer Lingus Group/Komisja (T‑411/07, EU:T:2010:281), w myśl którego obowiązek zawieszenia koncentracji zmierza do uniknięcia sytuacji, w której decyzja Komisji o niezgodności wymagałaby uzupełnienia w drodze decyzji o rozwiązaniu kładącej kres przejęciu kontroli dokonanemu zanim jeszcze instytucja ta wypowiedziałaby się w przedmiocie jego wpływu na konkurencję, i dochodzi na tej podstawie do wniosku, że zakres jej stosowania nie powinien wykraczać poza to, co jest konieczne do zapewnienia, aby restrukturyzacja przedsiębiorstw nie powodowała trwałej szkody dla konkurencji. Wreszcie, kontrola koncentracji przez Komisję nie została w żadnym momencie i w żaden sposób utrudniona, ponieważ skarżąca przejęła kontrolę nad TMSC dopiero po uzyskaniu wszystkich zezwoleń właściwych organów ochrony konkurencji, w tym Komisji.

58

Komisja nie zgadza się z argumentami skarżącej.

59

Strony są zgodne co do tego, że TMSC nie była kontrolowana przez skarżącą podczas transakcji tymczasowej.

60

Należy zatem ustalić, czy – jak twierdzi skarżąca – przedwczesne wprowadzenie w życie koncentracji może mieć miejsce jedynie w przypadku sprawowania kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem.

61

W tym względzie należy przypomnieć, że wprowadzenie w życie koncentracji w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004 ma miejsce już wówczas, gdy uczestnicy koncentracji zawierają transakcje przyczyniające się do długotrwałej zmiany kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem (wyroki: z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young, C‑633/16, EU:C:2018:371, pkt 46; z dnia 4 marca 2020 r., Marine Harvest/Komisja, C‑10/18 P, EU:C:2020:149, pkt 50).

62

W związku z tym okoliczność, że każde częściowe wprowadzenie w życie koncentracji wchodzi w zakres stosowania tego przepisu, odpowiada wymogowi zapewnienia skutecznego systemu kontroli koncentracji. Gdyby bowiem zakazać stronom koncentracji przeprowadzenia jej w drodze jednej transakcji, lecz dopuścić możliwość osiągnięcia tego samego rezultatu za pomocą kolejnych częściowych transakcji, zmniejszyłoby to skuteczność zakazu ustanowionego w art. 7 rozporządzenia nr 139/2004, a tym samym podważyłoby wstępny charakter kontroli przewidzianej przez to rozporządzenie oraz realizację jego celów (wyrok z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young, C‑633/16, EU:C:2018:371, pkt 47).

63

W tym samym celu motyw 20 tego rozporządzenia przewiduje, że właściwe jest traktowanie jako jednolitej koncentracji takich transakcji, które są ściśle powiązane warunkowo bądź przyjmują formę ciągu transakcji w obrocie papierami wartościowymi przeprowadzanych w stosownie krótkim okresie (wyrok z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young, C‑633/16, EU:C:2018:371, pkt 48).

64

Ponieważ jednak takie transakcje, mimo że przeprowadzane w kontekście koncentracji, nie są konieczne do uzyskania zmiany kontroli nad przedsiębiorstwem, którego koncentracja ta dotyczy, nie wchodzą one w zakres art. 7 rozporządzenia nr 139/2004. W istocie, nawet jeżeli w kontekście tej koncentracji transakcje te mogą mieć charakter pomocniczy lub przygotowawczy, nie wykazują one bezpośredniego powiązania funkcjonalnego z jej wprowadzeniem w życie, tak że ich realizacja nie może co do zasady naruszyć skuteczności kontroli koncentracji (wyrok z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young, C‑633/16, EU:C:2018:371, pkt 49).

65

Trybunał uznał wreszcie, że art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004 należy interpretować w ten sposób, iż koncentrację wprowadza się w życie wyłącznie w drodze pojedynczej transakcji, która w całości lub częściowo, pod względem prawnym lub faktycznym, przyczynia się do zmiany w kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem (wyrok z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young, C‑633/16, EU:C:2018:371, pkt 59).

66

Ponieważ zarówno art. 7 ust. 1, jak i art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, są przepisami odnoszącymi się do pojęcia „wprowadzenia w życie koncentracji”, należy stwierdzić, że to, co orzekł Trybunał – do którego wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 267 TFUE w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371) – w odniesieniu do pierwszego z tych przepisów, zachowuje ważność także w odniesieniu do drugiego z nich.

67

Komisja słusznie utrzymuje zatem, że z wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), wynika, iż Trybunał dokonał rozróżnienia między pojęciami „koncentracji” i „wprowadzenia w życie koncentracji”.

68

W tym względzie z pkt 45 wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), wynika, że zgodnie z art. 3 rozporządzenia nr 139/2004, w którym zdefiniowano pojęcie koncentracji, uznaje się, że koncentracja występuje „w przypadku, gdy [ma miejsce] trwała zmiana kontroli”, podczas gdy z pkt 46 wskazanego wyroku wynika, że „wprowadzenie w życie koncentracji” może mieć miejsce, „gdy uczestnicy koncentracji zawierają transakcje przyczyniające się do długotrwałej zmiany kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem”, a więc może do niego dojść przed uzyskaniem kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem.

69

Wniosek ten znajduje potwierdzenie w pkt 59 wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), z którego wynika, że aby doszło do koncentracji w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, wystarczy, że dana transakcja, w całości lub częściowo, pod względem prawnym lub faktycznym, przyczynia się do zmiany kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem.

70

Z wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371) wynika zatem, że pojęcie „wprowadzenia w życie koncentracji”, o którym mowa w art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, nie ogranicza się do sytuacji, w której ostateczny nabywca uzyskuje kontrolę nad przejmowanym przedsiębiorstwem, lecz obejmuje również każdą transakcję, która „przyczynia się” do takiej zmiany kontroli.

71

W tym względzie argument skarżącej, zgodnie z którym w wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371) Trybunał wykluczył w sposób ogólny „wszystkie transakcje, które wykazują »warunkowe powiązanie z koncentracją« w tym znaczeniu, że mają one charakter »pomocniczy lub przygotowawczy« do jej wprowadzenia w życie”, jest błędny, ponieważ w pkt 49 tego wyroku (zob. pkt 64 powyżej) Trybunał wskazał że zakresem stosowania art. 7 rozporządzenia nr 139/2004 nie są objęte transakcje, które nie są konieczne do uzyskania zmiany kontroli i które w związku z tym, nawet jeśli mogą mieć charakter pomocniczy lub przygotowawczy względem koncentracji, nie mają bezpośredniego powiązania funkcjonalnego z wprowadzeniem jej w życie. Z punktu tego wynika zatem, że transakcje wchodzą w zakres pojęcia „dokonania koncentracji”, nawet jeśli dokonanie to jest częściowe w rozumieniu pkt 47 i 51 tego wyroku, jeżeli przyczyniają się one w całości lub w części do zmiany kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem.

72

Ponadto wniosku sformułowanego w pkt 69 powyżej nie można podważyć za pomocą argumentacji skarżącej, ponieważ argumentacja ta jest oparta na literalnej wykładni fragmentu art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004. Skarżąca powołuje się w niej przypadek, w którym koncentrację należy zgłosić „po […] nabyciu kontrolnego pakietu akcji”. Wskazane rozporządzenie określa bowiem szczegółowo w tym ustępie różne możliwe przypadki przejęcia kontroli i precyzuje, w którym momencie, w zależności od przypadku, powinno mieć miejsce zgłoszenie. Jak wskazała Komisja, odniesienie do „nabycia kontrolnego pakietu akcji” może dotyczyć sytuacji uregulowanych w art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 139/2004: nawet jeśli nie są one uzależnione od spełnienia warunku zawieszającego w postaci udzielenia zgody na koncentrację, to przeprowadzenie publicznych ofert przejęcia i transakcji na papierach wartościowych może prowadzić do przejęcia pakietu kontrolnego bez naruszenia art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, o ile spełnione zostaną wymogi określone w ust. 2 tego przepisu. Skarżąca nie twierdzi jednak, że analizowany przypadek jest objęty zakresem stosowania art. 7 ust. 2 rzeczonego rozporządzenia.

73

W związku z tym, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, kryterium przyjętym w wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371) w celu ustalenia, czy doszło do naruszenia art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, nie jest to, czy doszło do przejęcia kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem, lecz – jak utrzymuje Komisja – czy dana transakcja przyczyniła się w całości lub częściowo, pod względem faktycznym lub prawnym, do zmiany w kontroli nad owym przedsiębiorstwem. Kryterium takie ma w drodze analogii zastosowanie w odniesieniu do art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004.

74

Co się tyczy dokonanej przez skarżącą wykładni wyroku z dnia 6 lipca 2010 r., Aer Lingus Group/Komisja (T‑411/07, EU:T:2010:281), zgodnie z którą jedynie transakcje wymagające ich rozwiązania są równoważne z aktami naruszającymi skuteczność systemu kontroli koncentracji, należy stwierdzić, iż wykładnia ta jest nieprawidłowa. W wyroku tym Sąd wskazał bowiem, że po pierwsze, że jeżeli nie doszło do przejęcia kontroli to Komisji nie przysługuje prawo do rozwiązania koncentracji (wyrok z dnia 6 lipca 2010 r., Aer Lingus Group/Komisja, T‑411/07, EU:T:2010:281, pkt 66), a po drugie, że Sąd stwierdził, że nabycie udziału, które jako takie nie zapewnia kontroli w rozumieniu art. 3 rozporządzenia nr 139/2004, może wchodzić w zakres zastosowania art. 7 wspomnianego rozporządzenia (wyrok z dnia 6 lipca 2010 r., Aer Lingus Group/Komisja, T‑411/07, EU:T:2010:281, pkt 83). Innymi słowy, Sąd stwierdził, że o ile przejęcie kontroli jest konieczne do tego, aby Komisja mogła wykonać swoje uprawnienie do rozwiązania koncentracji, o tyle nie jest ono konieczne do objęcia danej transakcji zakresem stosowania art. 7 rozporządzenia nr 139/2004.

75

Wreszcie, jeśli chodzi o argument skarżącej, zgodnie z którym kontrola koncentracji przez Komisję nie została w żadnym momencie i w żaden sposób utrudniona, zważywszy, że przejęła ona kontrolę nad TMSC dopiero po uzyskaniu wszystkich zezwoleń właściwych organów ochrony konkurencji, należy stwierdzić, iż argument ten jest błędny.

76

Skarżąca uważa bowiem, że „koncentracje zdefiniowano jako przejęcia, które prowadzą do trwałej zmiany kontroli bezpośredniej lub pośredniej”, a zatem dopóki kontrola nie zostaje przejęta, dopóty nie dochodzi do przedwczesnego wprowadzenia w życie koncentracji.

77

Skarżąca myli zatem pojęcia „wprowadzenia w życie” i „przejęcia”, które na gruncie rozporządzeniu nr 139/2004 stanowią dwa odrębne pojęcia.

78

Termin „wprowadzenie w życie” odnosi się bowiem do koncentracji (lub transakcji, jak wskazano w art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 139/2004), podczas gdy termin „przejęcie” dotyczy kontroli.

79

Tych dwóch pojęć nie można ze sobą mylić. „Wprowadzenie w życie” koncentracji może być rozłożone w czasie, co tłumaczy zastosowanie pojęć częściowego wprowadzenia w życie i jednolitej koncentracji, podczas gdy „przejęcie” kontroli nie może być rozłożone w czasie. Otóż, kontrola albo zostaje przejęta, i wówczas dany podmiot uzyskuje możliwość wywierania decydującego wpływu na przejmowaną spółkę, albo nie zostaje ona przejęta. Pojęcie przejęcia kontroli nie może zatem obejmować przejęcia „częściowego”. W związku z tym, wbrew twierdzeniom skarżącej, domniemana „kontrola częściowa” nie może być warunkiem częściowego wprowadzenia w życie koncentracji.

80

Tak więc aby kontrola Komisji była skuteczna, powinna ona zostać przeprowadzona nie tylko przed przejęciem kontroli, ale również przed choćby częściowym wprowadzeniem w życie koncentracji. Jak już wskazano w pkt 62 powyżej, gdyby bowiem zakazać stronom koncentracji przeprowadzenia jej w drodze jednej transakcji, lecz dopuścić możliwość osiągnięcia tego samego rezultatu za pomocą kolejnych częściowych transakcji, zmniejszyłoby to skuteczność (effet utile) zakazu ustanowionego w art. 7 rozporządzenia nr 139/2004, a tym samym podważyłoby wstępny charakter kontroli przewidzianej przez to rozporządzenie oraz realizację jego celów (wyrok z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young, C‑633/16, EU:C:2018:371, pkt 47).

81

Podczęść pierwszą zarzutu pierwszego należy zatem oddalić.

82

Skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza orzecznictwo sądów Unii Europejskiej.

83

I tak, po pierwsze, skarżąca odsyła do pkt 25 wyroku z dnia 6 lipca 2010 r., Aer Lingus Group/Komisja (T‑411/07, EU:T:2010:281), zgodnie z którym koncentracja zostaje wprowadzona w życie wyłącznie w przypadku, gdy jedno przedsiębiorstwo przejmuje kontrolę nad innym, to znaczy zdobywa możliwość wywierania na nie decydującego wpływu, oraz do pkt 85 wskazanego wyroku, zgodnie z którym w braku skutecznego przejęcia kontroli sporny udział nie może być utożsamiany z koncentracją, która została już wprowadzona w życie. Po drugie, skarżąca podnosi, że w wyroku z dnia 13 września 2010 r., Éditions Odile Jacob/Komisja (T‑279/04, niepublikowanym, EU:T:2010:384), Sąd zaakceptował strukturę przenoszenia aktywów, ponieważ przed uzyskaniem zezwolenia w żaden sposób nie doszło do przekazania kontroli. W wyroku tym Sąd potwierdził, że powierzenie akcji spółce utworzonej wyłącznie w celu ich objęcia nie prowadzi do przejęcia kontroli przez docelowego nabywcę, a zatem nie wchodzi w zakres zastosowania art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004. Po trzecie, zdaniem skarżącej w wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja (T‑704/14, EU:T:2017:753), Sąd oddalił, w pkt 148 i nast. tego wyroku odnoszących się do motywu 20 rozporządzenia nr 139/2004, koncepcję, zgodnie z którą w przypadku przedwczesnego wprowadzenia w życie koncentracji obie transakcje powinny zostać uznane za „jednolitą koncentrację” z tego tylko powodu, że są one ściśle powiązane. W tym względzie z pkt 44 wyroku z dnia 4 marca 2020 r., Marine Harvest/Komisja (C‑10/18 P, EU:C:2020:149), wynika w ocenie skarżącej, że motyw 20 rozporządzenia nr 139/2004 nie stanowi podstawy prawnej pozwalającej na stwierdzenie istnienia „jednolitej koncentracji”. Według skarżącej stanowisko wyrażone przez Komisję w odpowiedzi na skargę, zgodnie z którym „jednolity projekt gospodarczy” obejmujący dwie transakcje może prowadzić do „jednolitej koncentracji”, należy zatem oddalić. Ponadto skarżąca odsyła do pkt 128 wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja (T‑704/14, EU:T:2017:753), w myśl którego istotnym kryterium jest moment, w którym nastąpiło przejęcie kontroli. Ponadto skarżąca twierdzi, że nie można powoływać się na pojęcie „jednolitej koncentracji” w celu wykazania przedwczesnego wprowadzenia w życie koncentracji i wskazuje, że w pkt 151 rzeczonego wyroku Sąd wyjaśnił, iż w przypadku gdy transakcje te, rozpatrywane łącznie, nie są wystarczające do tego, aby przenieść kontrolę nad przejmowanym przedsiębiorstwem, określanie ich mianem jednolitej koncentracji nie ma „żadnego sensu”. Wreszcie, w pkt 105 decyzji C(2014) 5089 final z dnia 23 lipca 2014 r., nakładającej grzywnę za dokonanie koncentracji z naruszeniem art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004 (sprawa COMP/M.7184 – Marine Harvest/Morpol), Komisja sama stwierdziła, że kwestia, czy te dwa etapy stanowią część tej samej transakcji – innymi słowy, czy istnieje „jednolita koncentracja” – jest „pozbawiona znaczenia” w ramach art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004.

84

Komisja nie zgadza się z argumentami skarżącej.

85

Po pierwsze, należy zaznaczyć, że pkt 25 wyroku z dnia 6 lipca 2010 r., Aer Lingus Group/Komisja (T‑411/07, EU:T:2010:281), nie dotyczy stanowiska Sądu, lecz relacjonuje rozumowanie Komisji zawarte w decyzji odnoszącej się do tej sprawy. Co się tyczy pkt 85 rzeczonego wyroku, o ile Sąd rzeczywiście wskazał w nim, że w braku skutecznego przejęcia kontroli sporny udział w tej sprawie nie mógł „być utożsamiany z »koncentracją«, która została »już dokonana«”, o tyle z twierdzenia tego nie można wywieść, że koncentracja nie może zostać częściowo wprowadzona w życie poprzez transakcję przyczyniającą się do zmiany kontroli.

86

Co więcej, jak stwierdzono w pkt 74 powyżej, w wyroku z dnia 6 lipca 2010 r., Aer Lingus Group/Komisja (T‑411/07, EU:T:2010:281, pkt 83), Sąd stwierdził, że nabycie udziału, które jako takie nie zapewnia kontroli w rozumieniu art. 3 rozporządzenia nr 139/2004, może wchodzić w zakres zastosowania art. 7 wspomnianego rozporządzenia. Z tego wyroku Sądu, ogłoszonego przed wydaniem wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), wynika zatem, że wprowadzenie w życie koncentracji niekoniecznie powinno być interpretowane jako przejęcie kontroli.

87

W konsekwencji wyrok z dnia 6 lipca 2010 r., Aer Lingus Group/Komisja (T‑411/07, EU:T:2010:281), nie wyklucza, że zakaz przewidziany w art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004 obejmuje również częściowe wprowadzenie w życie, to znaczy transakcje, które jako takie nie skutkują przekazaniem kontroli.

88

Po drugie, co się tyczy wyroku z dnia 13 września 2010 r., Éditions Odile Jacob/Komisja (T‑279/04, niepublikowanego, EU:T:2010:384), należy sprostować wniosek, który wyciągnęła z niego skarżąca, a mianowicie, że powierzenie akcji spółce utworzonej wyłącznie w celu ich objęcia nie prowadzi do przejęcia kontroli przez ostatecznego nabywcę, a zatem nie wchodzi w zakres stosowania art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, umieszczając go we właściwym kontekście.

89

Po pierwsze, sprawa, w której zapadł wyrok z dnia 13 września 2010 r., Éditions Odile Jacob/Komisja (T‑279/04, niepublikowany, EU:T:2010:384), i niniejsza sprawa nie są w pełni porównywalne. W sprawie, w której zapadł wyrok z dnia 13 września 2010 r., Éditions Odile Jacob/Komisja (T‑279/04, niepublikowany, EU:T:2010:384), skarżąca kwestionowała twierdzenie, że struktura przenoszenia aktywów podlega art. 3 ust. 5 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 4064/89 z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. 1989, L 395, s. 1), podczas gdy w niniejszej sprawie skarżąca nie twierdzi, że badana struktura przenoszenia aktywów wchodzi w zakres takiego wyjątku.

90

Ponieważ chodzi o dwie różne struktury przenoszenia aktywów, wnioski wyciągnięte w odniesieniu do pierwszej z nich nie mogą zostać rozszerzone w sposób ogólny na drugą z nich.

91

Po drugie, w sprawie, w której zapadł wyrok z dnia 13 września 2010 r., Éditions Odile Jacob/Komisja (T‑279/04, niepublikowany, EU:T:2010:384) – jak podkreśliła Komisja w pkt 175 zaskarżonej decyzji i jak zauważył Trybunał w postępowaniu odwoławczym – skarga wniesiona przez skarżącą w owej sprawie dotyczyła wyłącznie stwierdzenia nieważności spornej decyzji, w której Komisja uznała badaną koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem (wyrok z dnia 6 listopada 2012 r., Éditions Odile Jacob/Komisja, C‑551/10 P, EU:C:2012:681, pkt 36). Sporna kwestia dotyczyła zatem zgodności z prawem decyzji Komisji zezwalającej na koncentrację, a nie kwestii przedwczesnego wprowadzenia w życie koncentracji za pomocą struktury przenoszenia aktywów. Z tego względu Trybunał stwierdził, że aby Sad mógł wypowiedzieć się w przedmiocie zgodności z prawem spornej decyzji, badanie kwestii, czy Lagardère SCA przejęła w drodze badanej transakcji przeniesienia aktywów pełną lub sprawowaną wspólnie z bankiem NBP kontrolę nad przejmowanymi aktywami, nie było zatem konieczne, i że odnoszące się do tej kwestii ustalenia Sądu należy zatem uznać za zbędne (wyrok z dnia 6 listopada 2012 r., Éditions Odile Jacob/Komisja, C‑551/10 P, EU:C:2012:681, pkt 40).

92

Ponadto w swej skardze do Sądu strona skarżąca w tamtej sprawie podnosiła w każdym razie, że przeniesienie przejmowanych aktywów dało ostatecznemu nabywcy, od chwili ich nabycia przez spółkę pośredniczącą, możliwość wywierania decydującego wpływu na działalność związaną z tymi aktywami, ponieważ przeniesienie to przyznawało ostatecznemu nabywcy, w odniesieniu do wszystkich przejmowanych aktywów lub części z nich, prawo własności lub prawo do korzystania w rozumieniu art. 3 ust. 3 lit. a) rozporządzenia nr 4064/89, zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1310/97 z dnia 30 czerwca 1997 r. (Dz.U. 1997, L 180, s. 1) (wyrok z dnia 13 września 2010 r., Éditions Odile Jacob/Komisja, T‑279/04, niepublikowany, EU:T:2010:384, pkt 119).

93

Strona skarżąca w tamtej sprawie wyodrębniła zatem transakcję prowadzącą do nabycia przejmowanych aktywów przez spółkę pośredniczącą i utrzymywała, że transakcja ta doprowadziła już do przejęcia kontroli.

94

W tym kontekście Sąd wskazał, że ze względu na to, iż przenoszenie przejmowanych aktywów nie może w tym przypadku zostać uznane za koncentrację w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 4064/89, nałożony na strony takiej koncentracji w art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 4064/89 zakaz jej wprowadzenia w życie przed jej zgłoszeniem i uznaniem za zgodną ze wspólnym rynkiem nie mógł zatem zostać naruszony (wyrok z dnia 13 września 2010 r., Éditions Odile Jacob/Komisja, T‑279/04, niepublikowany, EU:T:2010:384, pkt 171).

95

To stwierdzenie Sądu zostało zatem sformułowane wyłącznie w odpowiedzi na argument skarżącej, zgodnie z którym decyzja o udzieleniu zgody na koncentrację jest nieważna, w szczególności ze względu na to, że docelowy nabywca, w drodze transakcji przeniesienia aktywów, przejął pełną albo sprawowaną wspólnie z innym podmiotem kontrolę nad przejmowanymi aktywami z chwilą ich nabycia przez spółkę pośredniczącą (kontrolowaną pośrednio, ale w 100% przez bank NBP) bez uprzedniego zgłoszenia koncentracji.

96

Sąd nie zbadał zatem kwestii, czy nabycie przejmowanych aktywów przez spółkę pośredniczącą stanowiło, tak jak w niniejszym przypadku, częściowe wprowadzenie w życie jednolitej koncentracji, lecz kwestię, czy nabycie to, dokonane w ramach struktury przenoszenia aktywów, samo w sobie skutkowało przeniesieniem kontroli na nabywcę.

97

Po trzecie, co się tyczy wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja (T‑704/14, EU:T:2017:753), tytułem wstępu należy stwierdzić, że strony główne spierają się co do kwestii, jakie kryterium przyjęto w zaskarżonej decyzji w celu uznania, że wprowadzenie w życie koncentracji było przedwczesne.

98

Skarżąca uważa bowiem, że w zaskarżonej decyzji Komisja uznała, iż wystarczy wykazać, że transakcja tymczasowa i transakcja ostateczna stanowią jednolitą koncentrację, podczas gdy właściwym kryterium byłoby dokonanie oceny, czy transakcja tymczasowa pozwoliła jej na przejęcie kontroli nad TMSC.

99

W tym względzie należy przypomnieć, że – jak wynika z motywu 99 zaskarżonej decyzji (zob. pkt 53 powyżej) – Komisja nie uznała, że wystarczy wykazać, iż transakcja tymczasowa i transakcja ostateczna stanowią jednolitą koncentrację, lecz wskazała, po pierwsze, że transakcja tymczasowa i transakcja ostateczna stanowią łącznie jednolitą koncentrację, po drugie, że transakcja tymczasowa częściowo przyczyniła się do zmiany kontroli nad TMSC w rozumieniu wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), i że przeprowadzając tę transakcję tymczasową, skarżąca częściowo wprowadziła w życie jednolitą koncentrację, a po trzecie, że to częściowe wprowadzenie w życie przed zgłoszeniem koncentracji Komisji stanowi naruszenie art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004.

100

Co się tyczy odesłania przez skarżącą do pkt 148 i nast. wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja (T‑704/14, EU:T:2017:753), wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Sąd nie odrzucił koncepcji, zgodnie z którą w przypadku przedwczesnego wprowadzenia w życie koncentracji obi transakcje powinny zostać uznane za „jednolitą koncentrację” tylko z tego powodu, że były one ściśle powiązane, ponieważ wskazał on po prostu, że rozporządzenie nr 139/2004 nie zawiera wyczerpującej definicji warunków, w których dwie transakcje stanowią jednolitą koncentrację (wyrok z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja, T‑704/14, EU:T:2017:753, pkt 150). Co się tyczy pkt 44 wyroku z dnia 4 marca 2020 r., Marine Harvest/Komisja (C‑10/18 P, EU:C:2020:149), do którego również odsyła skarżąca, Trybunał wskazał w nim po prostu, że z samego brzmienia motywu 20 rozporządzenia nr 139/2004 nie można skutecznie wywieść wykładni pojęcia „jednej i tej samej [jednolitej] koncentracji”, która nie byłaby zgodna z przepisami tego rozporządzenia. Nie można zatem wywnioskować z tego punktu, że w wyroku tym Trybunał odrzucił podejście Komisji, zgodnie z którym „jednolity projekt gospodarczy” obejmujący dwie transakcje może prowadzić do „jednolitej koncentracji”.

101

Jak wskazuje Komisja, ani Sąd, ani Trybunał nie podważyły zatem faktu, że dwie transakcje mogą prowadzić do jednolitej koncentracji.

102

W tym względzie w pkt 90 wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja (T‑704/14, EU:T:2017:753) Sąd wskazał, a Trybunał temu nie zaprzeczył, że Komisja w kilku decyzjach oparła się na koncepcji „jednolitej koncentracji” i że Sąd uznał to pojęcie w szczególności w wyroku z dnia 23 lutego 2006 r., Cementbouw Handel & Industrie/Komisja (T‑282/02, EU:T:2006:64).

103

Co się tyczy odesłania do pkt 128 wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest (T‑704/14, EU:T:2017:753), należy podkreślić, że tamta sprawa dotyczyła stosowania art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 139/2004 do transakcji, w wypadku których bezsporne jest to, że do uzyskania kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem doszło już podczas pierwszej transakcji. W takim właśnie kontekście Sąd uznał, że w sytuacji gdy nabycie wyłącznej kontroli faktycznej nad jedynym przejmowanym przedsiębiorstwem nastąpiło wyłącznie w drodze pierwszej transakcji, kolejne transakcje, w wyniku których nabywca uzyskuje dodatkowe udziały tego przedsiębiorstwa, nie są już istotne dla uzyskania kontroli (wyrok z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja, T‑704/14, EU:T:2017:753, pkt 128). Tak więc wniosek ten nie może skutkować tym, że przedwczesne wprowadzenie w życie koncentracji może mieć miejsce jedynie w przypadku zmiany kontroli podczas pierwszej transakcji w kontekście jednolitej koncentracji, takiej jak ta, o której mowa w niniejszej sprawie.

104

Co się tyczy odesłania do pkt 151 wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest (T‑704/14, EU:T:2017:753), należy zauważyć, że cytat przedstawiony przez skarżącą jest nieprawidłowy, ponieważ jest on niekompletny. Otóż tym, co w myśl tego punktu nie miałoby „żadnego sensu” jest w ocenie Sądu uznanie, że wszystkie transakcje, które są powiązane warunkowo lub przyjmują formę szeregu transakcji w obrocie papierami wartościowymi przeprowadzanych w stosunkowo krótkim okresie, powinny być traktowane jako jednolita koncentracja, i to nawet wówczas, gdy transakcje te, rozpatrywane łącznie, nie są wystarczające do tego, aby przenieść kontrolę nad przejmowanym przedsiębiorstwem (wyrok z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja, T‑704/14, EU:T:2017:753, pkt 151). Tak więc w punkcie tym Sąd po prostu podkreślił, że jedynie transakcje, które jako całość skutkują przeniesieniem kontroli, mogą stanowić „jednolitą koncentrację”.

105

Tymczasem w niniejszej sprawie Komisja nie twierdzi w zaskarżonej decyzji, że transakcja tymczasowa sama w sobie wystarczyła do przeniesienia na skarżącą kontroli nad TMSC. W zaskarżonej decyzji Komisja doszła bowiem do wniosku, że to właśnie transakcja ostateczna, która wraz z transakcją tymczasową stanowiła jednolitą koncentrację, skutkowała przeniesieniem kontroli nad TMSC na skarżącą.

106

Wreszcie, argument skarżącej odnoszący się do stanowiska Komisji wyrażonego w pkt 105 decyzji w sprawie Marine Harvest/Morpol jest bezskuteczny, ponieważ w owej sprawie nie chodziło o nabycie przejmowanego przedsiębiorstwa w ramach struktury przenoszenia aktywów, tak jak w niniejszej sprawie, lecz o sytuację, w której Komisja uznała, że spółka Marine Harvest ASA przejęła kontrolę nad spółką Morpol ASA w drodze pojedynczego zakupu 48,5% akcji spółki Morpol, a nie dzięki licznym częściowym transakcjom dotyczącym aktywów składających się ostatecznie na jedną jednostkę gospodarczą (wyrok z dnia 4 marca 2020 r., Marine Harvest/Komisja, C‑10/18 P EU:C:2020:149, pkt 29).

107

Z całości powyższych rozważań wynika, że podczęść drugą zarzutu pierwszego, a w konsekwencji całą część pierwszą tego zarzutu, należy oddalić.

108

Należy zaznaczyć, że w sekcji 4.1 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, iż transakcja tymczasowa i transakcja ostateczna stanowią łącznie jednolitą koncentrację, ponieważ „wpisują się one w jednolity projekt gospodarczy, dzięki któremu [skarżąca] przejęła kontrolę nad TMSC od Toshiby” (motyw 101 zaskarżonej decyzji). Aby dojść do takiego wniosku, Komisja oparła się na trzech elementach. Po pierwsze, transakcja tymczasowa została przeprowadzona jedynie na potrzeby planowanej transakcji ostatecznej (sekcja 4.1.1 zaskarżonej decyzji). Po drugie, jedynym celem spółki MS Holding było ułatwienie przejęcia kontroli nad TMSC przez skarżącą (sekcja 4.1.2). Po trzecie, skarżąca była jedyną stroną, która mogła określić tożsamość ostatecznego nabywcy TMSC i ponosiła ryzyko gospodarcze całej transakcji od chwili transakcji tymczasowej (część 4.1.3).

109

Na wstępie należy przypomnieć, że nieistotne jest to, czy do bezpośredniego lub pośredniego przejęcia tej kontroli doszło w jednym, dwóch czy kilku etapach, w drodze jednej, dwóch czy kilku transakcji, jeśli osiągnięty rezultat stanowi jednolitą koncentrację (zob. podobnie wyrok z dnia 23 lutego 2006 r., Cementbouw Handel & Industrie/Commission, T‑282/02, EU:T:2006:64, pkt 104).

110

Podobnie nie ma również znaczenia, czy strony zgłaszają Komisji w ramach koncentracji zamiar zawarcia dwóch lub kilku transakcji, czy też, że już przed dokonaniem zgłoszenia zawarły te transakcje. W każdym konkretnym przypadku to do Komisji należy ocena, czy te transakcje mają charakter jednostkowy, wobec czego stanowią one jedną i tę samą koncentrację w rozumieniu art. 3 rozporządzenia nr 139/2004 (wyrok z dnia 23 lutego 2006 r., Cementbouw Handel & Industrie/Komisja, T‑282/02, EU:T:2006:64, pkt 105).

111

Takie podejście ma na celu określenie – w zależności od okoliczności faktycznych i prawnych właściwych dla każdego konkretnego przypadku i z zamiarem poznania rzeczywistości gospodarczej leżącej u podstaw operacji – celu gospodarczego, jaki przyświeca stronom, poprzez zbadanie w sytuacji gdy istnieje kilka transakcji odrębnych pod względem prawnym, czy dane przedsiębiorstwa byłyby gotowe do zawarcia każdej transakcji z osobna lub czy, przeciwnie, każda transakcja stanowi jedynie część jednej, bardziej złożonej operacji, bez której nie zostałaby ona zrealizowana przez strony (wyrok z dnia 23 lutego 2006 r., Cementbouw Handel & Industrie/Komisja, T‑282/02, EU:T:2006:64, pkt 106).

112

Innymi słowy, w celu określenia jednostkowego charakteru omawianych transakcji należy w każdym przypadku ocenić, czy pomiędzy tymi transakcjami istnieje taka współzależność, że jedna transakcja nie zostałaby zawarta bez drugiej (wyrok z dnia 23 lutego 2006 r., Cementbouw Handel & Industrie/Komisja, T‑282/02, EU:T:2006:64, pkt 107).

113

Takie podejście ma na celu, z jednej strony, zapewnienie w stosunku do przedsiębiorstw, które zgłaszają koncentrację, pewności prawa w odniesieniu do wszystkich transakcji składających się na tę operację i, z drugiej strony, umożliwienie Komisji dokonania efektywnej kontroli koncentracji, które mogą znacznie zakłócić skuteczną konkurencję na wspólnym rynku lub jego znacznej części. Te dwa cele stanowią zresztą główny cel rozporządzenia nr 139/2004. (zob. wyrok z dnia 23 lutego 2006 r., Cementbouw Handel & Industrie/Komisja, T‑282/02, EU:T:2006:64, pkt 108 i przytoczone tam orzecznictwo).

114

Wynika z tego, że koncentracja w rozumieniu art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004 może dojść do skutku, nawet gdy ma miejsce wiele transakcji formalnie odrębnych pod względem prawnym, jeśli między tymi transakcjami istnieje współzależność polegająca na tym, że jedne transakcje nie mogą dojść do skutku bez innych transakcji, a jej rezultatem jest przekazanie jednemu lub kilku przedsiębiorstwom bezpośredniej lub pośredniej kontroli gospodarczej nad działalnością jednego lub kilku innych przedsiębiorstw (wyrok z dnia 23 lutego 2006 r., Cementbouw Handel & Industrie/Komisja, T‑282/02, EU:T:2006:64, pkt 109).

115

To w szczególności w świetle tego orzecznictwa należy zbadać pięć zastrzeżeń podniesionych przez skarżącą w postaci formie pięciu podczęści zarzutu, w myśl których, po pierwsze, okoliczność, że „transakcja tymczasowa została przeprowadzona jedynie na potrzeby planowanej transakcji ostatecznej” jest pozbawiona znaczenia dla sprawy i nie została wykazana przez Komisję w wymagany prawem sposób, po drugie, jedynym celem spółki MS Holding nie było „ułatwienie skarżącej przejęcia kontroli nad TMSC”, po trzecie, domniemana możliwość ustalenia tożsamości docelowego nabywcy i ryzyka gospodarcze nie mają znaczenia dla sprawy, po czwarte, nie są spełnione warunki „częściowego wprowadzenia w życie” w rozumieniu wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), a po piąte, transakcja tymczasowa nie „przyczyniła się do długotrwałej zmiany kontroli” nad TMSC w rozumieniu wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371).

[…]

214

Skarżąca podnosi, że o ile w pkt 47 wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371) Trybunał uznał, że w pewnych okolicznościach „częściowe wprowadzenie w życie” może stanowić przedwczesne wprowadzenie w życie koncentracji, o tyle takie „częściowe wprowadzenie w życie” może zaistnieć jedynie w przypadku przejęcia „częściowej kontroli”. Oznacza to, że nabywca uzyskał pewien wpływ na podejmowanie strategicznych decyzji przez przejmowaną spółkę. Tymczasem skarżąca nie dysponowała żadnym szczególnym uprawnieniem, które mogłoby skutkować uzyskaniem takiego wpływu na przejmowaną spółkę przed uzyskaniem zezwoleń. Ponadto, ponieważ w pkt 46 wskazanego wyroku Trybunał wyjaśnił, że naruszenie art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004 ma miejsce tylko wtedy, gdy strony przeprowadzają transakcje przyczyniające się do trwałej zmiany kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem, „kontrola” stanowi zasadniczy element, także w przypadku częściowego wprowadzenia w życie. Wreszcie, z pkt 61 wspomnianego wyżej wyroku, w którym Trybunał uznał, że badany środek przygotowawczy nie przyczynił się do przejęcia kontroli, ponieważ nabywcy nie mieli możliwości wywierania „jakiegokolwiek wpływu” na przejmowaną spółkę, wynika, że jeśli nabywca nie uzyskał „żadnego wpływu”, to nie dochodzi do częściowego wprowadzenia w życie koncentracji.

215

Komisja nie zgadza się z argumentami skarżącej.

216

Co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym z pkt 47 wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371) wynika, że „częściowe wprowadzenie w życie” koncentracji może zaistnieć tylko w przypadku przejęcia „częściowej kontroli”, jest on nieprawidłowy.

217

Zgodnie z pkt 47 wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), każde częściowe wprowadzenie w życie koncentracji wchodzi w zakres stosowania art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004.

218

Jak przypomniano w pkt 73 powyżej, z wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371) wynika, że kryterium miarodajnym dla ustalenia, czy doszło do naruszenia art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, nie jest rozstrzygniecie kwestii, czy doszło do przejęcia kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem, w tym także „częściowej kontroli”, lecz – jak twierdzi Komisja – czy dana transakcja przyczyniła się do zmiany kontroli nad tym przedsiębiorstwem.

219

Co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym z pkt 46 wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371) wynika, że „kontrola” stanowi element „zasadniczy”, jest on również nieprawidłowy.

220

Zgodnie z pkt 46 wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), wprowadzenie w życie koncentracji ma miejsce już wówczas, gdy uczestnicy koncentracji zawierają transakcje przyczyniające się do długotrwałej zmiany kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem.

221

Ponadto, jak wynika z pkt 59 wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371) (zob. pkt 65 powyżej), koncentracja może zostać wprowadzona w życie w drodze transakcji, która w całości lub w części, pod względem prawnym lub faktycznym, przyczynia się do zmiany kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem.

222

Tak więc, jak podnosi Komisja, jeżeli dane transakcje „przyczyniają się” do zmiany kontroli w rozumieniu wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371) – przy czym chodzi tu także o transakcje, które same w sobie nie pozwalają na przeniesienie kontroli – stanowią one częściowe wprowadzenie w życie koncentracji.

223

W odniesieniu do argumentu skarżącej, zgodnie z którym z pkt 61 wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), wynika, że jeżeli nabywca nie uzyskał „żadnego wpływu”, to nie dochodzi do częściowego wprowadzenia w życie koncentracji, należy zauważyć, że o ile Trybunał uznał, iż badany w owej sprawie środek nie jest objęty zakresem stosowania art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, ponieważ, poza innymi względami, nie zapewnił on przejmującemu przedsiębiorstwu „jakiegokolwiek wpływu” na przejmowane spółki, o tyle w niniejszym przypadku skarżąca uzyskała pewien wpływ, ponieważ – jak podkreśliła Komisja w motywie 157 zaskarżonej decyzji i jak już wskazano (zob. pkt 195 i 208 powyżej) – począwszy od daty transakcji tymczasowej i niezależnie od wyników procedury udzielania zezwolenia na koncentrację skarżąca posiadała wyłączne uprawnienie do określenia tożsamości docelowego nabywcy TMSC. Nawet gdyby skarżąca nie mogła sama nabyć tego przedsiębiorstwa, to i tak mogłaby zdecydować o tym, jaki podmiot stanie się docelowym nabywcą. W motywie 155 zaskarżonej decyzji Komisja słusznie uznała zatem, że skarżąca uzyskała możliwość wywierania w pewnym stopniu wpływu na TMSC w wyniku przeprowadzenia transakcji tymczasowej.

224

Podczęść czwartą rozpatrywanego zarzutu należy zatem oddalić.

225

Skarżąca uważa, że rozumowanie Komisji przedstawione w motywie 143 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym transakcja tymczasowa była konieczna w celu uzyskania zmiany w kontroli nad TMSC, w tym znaczeniu, że operacja ta miała bezpośrednie powiązanie funkcjonalne z wprowadzeniem w życie koncentracji, i zgodnie z którym oznacza to, że transakcja tymczasowa przyczyniła się – przynajmniej częściowo – do zmiany kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem w rozumieniu wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst miar Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), jest błędne z kilku powodów.

226

Skarżąca utrzymuje, że „bezpośrednie powiązanie funkcjonalne” wymagane przez Trybunał w wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371) do stwierdzenia, że doszło do przedwczesnego wprowadzenia w życie koncentracji, istnieje tylko wtedy, gdy dane działanie samo w sobie skutkuje zmianą kontroli. Tymczasem skarżąca przypomina, że, jak wskazano motywie 134 zaskarżonej decyzji, nie sprawowała ona kontroli nad TMSC. W wyroku tym Trybunał wykluczył ewentualność naruszenia obowiązku zawieszenia koncentracji, w sytuacji gdy nabywca nie uzyskał możliwości wywierania „jakiegokolwiek wpływu” na przejmowaną spółkę. Ponadto z pkt 48 i 49 wskazanego wyroku jasno wynika, że nawet kolejne transakcje stanowiące część jednolitej koncentracji nie stanowią przedwczesnego wprowadzenia jej w życie, ponieważ pierwsza transakcja nie jest „konieczna” do uzyskania zmiany kontroli, lecz ma jedynie charakter „pomocniczy” lub „przygotowawczy”. W niniejszej sprawie przeniesienie akcji na spółkę MS Holding nie było konieczne do przejęcia przez skarżącą kontroli nad TMSC.

227

Komisja nie zgadza się z argumentami skarżącej.

228

Jak wskazano już w pkt 73 powyżej, kryterium przyjętym w wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), w celu ustalenia, czy doszło do naruszenia art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, nie sprowadza się do kwestii, czy doszło do przejęcia kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem, lecz do kwestii, czy dana transakcja w całości lub częściowo, pod względem prawnym lub faktycznym, przyczyniła się do zmiany kontroli nad owym przedsiębiorstwem.

229

Tak więc podkreślony w motywie 134 zaskarżonej decyzji i przywołany przez skarżącą fakt, że nie sprawowała ona kontroli nad TMSC w okresie przejściowym, nie oznacza, że ta transakcja tymczasowa transakcja nie przyczyniła się w całości lub w części do zmiany kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem (zob. podobnie wyrok z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young, C‑633/16, EU:C:2018:371, pkt 46).

230

Należy zatem oddalić argument skarżącej, według którego „bezpośrednie powiązanie funkcjonalne”, które jej zdaniem, w świetle wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), jest wymagane przez Trybunał do stwierdzenia, że doszło do przedwczesnego wprowadzenia w życie koncentracji, istnieje tylko wtedy, gdy dane działanie samo w sobie skutkuje zmianą kontroli.

231

Zgodnie z pkt 49 wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), transakcje, które nie są konieczne do uzyskania zmiany kontroli, ponieważ nie mają bezpośredniego powiązania funkcjonalnego z wprowadzeniem w życie koncentracji, nie spełniają kryterium przyczyniania się do zmiany kontroli, a w konsekwencji nie naruszają art. 4 ust. 1 ani art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, jeżeli zostały przeprowadzone przed zgłoszeniem koncentracji i uzyskaniem na nią zezwolenia.

232

W niniejszej sprawie, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, i jak wskazano w motywie 149 zaskarżonej decyzji, transakcja tymczasowa była konieczna, ponieważ, po pierwsze, bez zaproponowanej przez skarżącą dwuetapowej struktury transakcji Toshiba nie miałaby możliwości zrezygnowania ze sprawowania kontroli nad TMSC i definitywnego uzyskania płatności od TMSC przed końcem marca 2016 r., ponieważ Toshiba musiała oczekiwać na wydanie przez organy ochrony konkurencji zezwolenia na sprzedaż TMSC. Po drugie, w ramach tej dwuetapowej struktury transakcja tymczasowa stanowiła etap niezbędny do uzyskania zmiany kontroli nad TMSC. Celem tej struktury dwuetapowej było to, aby transakcja tymczasowa umożliwiała, po pierwsze, nabywcy pośredniczącemu zakup wszystkich papierów wartościowych TMSC z prawem głosu, lecz bez konieczności spełniania wymogów w zakresie zgłoszenia, a po drugie, skarżącej – zapłatę ceny za przejęcie TMSC na rzecz Toshiby w sposób definitywny, a przy tym uzyskanie najlepszych gwarancji co do tego, że ostatecznie uzyska ona kontrolę nad TMSC. Po trzecie, żadna z hipotetycznych alternatywnych struktur transakcji nie mogła sprostać potrzebie uzyskania przez Toshibę znacznej kwoty wkładu kapitałowego przed dniem 31 marca 2016 r.

233

Ponadto, jak podnosi Komisja w motywie 154 zaskarżonej decyzji, w wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), Trybunał nie uznał „bezpośredniego powiązania funkcjonalnego” za wymóg odrębny od wymogu przyczynienia się do zmiany kontroli, który musi zostać spełniony, aby dana transakcja wchodziła w zakres zastosowania art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004. Kryterium, które przyjęto we wskazanym wyroku jest to, czy dana transakcja przyczyniła się w całości lub częściowo, pod względem prawnym lub faktycznym, do zmiany kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem (zob. pkt 73 powyżej).

234

Wreszcie, w motywie 154 zaskarżonej decyzji Komisja przytacza uwagi skarżącej nawiązujące do pisma w sprawie przedstawienia zarzutów, w których skarżąca sama wskazała, że „ze względu na sytuację finansową Toshiby spółka MS Holding była […] niezbędna do dokonania zbycia TMSC przez Toshibę”.

235

Na podstawie tej odpowiedzi należy stwierdzić, że skarżąca sama przyznała, iż transakcja tymczasowa miała „bezpośrednie powiązanie funkcjonalne” ze zmianą kontroli nad TMSC.

[…]

302

Na wstępie skarżąca zwraca uwagę na kontekst, w jakim doszło do wydania zaskarżonej decyzji. Według skarżącej Komisja nie może opierać się na pojęciu „jednolitej koncentracji” w celu wykazania, że zaistniało naruszenie art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004. Komisja myli w jej ocenie dwa odrębne pojęcia, a mianowicie z jednej strony pojęcie jednolitej koncentracji, które dotyczy kwestii kompetencji i pozwala ustalić, czy dwie różne transakcje powinny zostać zgłoszone Komisji łącznie, to znaczy w szczególności sprawdzić, czy obrót wygenerowany w wyniku obu transakcji powinien zostać połączony na potrzeby obliczenia progów dotyczących zgłoszenia, a z drugiej strony pojęcie koncentracji w kontekście domniemanego przedwczesnego wprowadzenia jej w życie z naruszeniem art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004. Skarżąca dodaje, że to właśnie względu na to, iż Komisja nie znalazła żadnego dowodu na to, że skarżąca sprawowała kontrolę nad TMSC od momentu przeprowadzenia transakcji tymczasowej, stworzyła ona nowatorską i bezprecedensową teorię „częściowego wprowadzenia w życie jednolitej koncentracji”. Komisja zamierzała zatem, w sposób noszący znamiona nadużycia, ustanowić nową regułę zakazującą tzw. struktur przenoszenia aktywów, nawet jeśli nie prowadzą one do przejęcia kontroli przed uzyskaniem zezwolenia.

303

Komisja nie zgadza się z argumentami skarżącej.

304

W odniesieniu do argumentu skarżącej, zgodnie z którym pojęcie jednolitej koncentracji dotyczy wyłącznie kwestii kompetencji Komisji, w zależności od tego, czy zostały osiągnięte pewne progi, ale nie kwestii ewentualnego naruszenia art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, wystarczy stwierdzić, że Trybunał miał okazję orzec, iż argumenty, które prowadziłyby do objęcia danych transakcji pojęciem jednolitej koncentracji, prowadziłyby de facto do włączenia ich do zakresu stosowania art. 7 rozporządzenia nr 139/2004 (zob. podobnie wyrok z dnia 4 marca 2020 r., Marine Harvest/Komisja, C‑10/18 P, EU:C:2020:149, pkt 53). Tak więc to, co wchodzi w zakres pojęcia „jednolitej koncentracji”, jest objęte zakresem zastosowania art. 7 rozporządzenia nr 139/2004, a zgodnie z logiką – także zakresem zastosowania art. 4 tego rozporządzenia.

305

Jeśli chodzi o argument skarżącej, zgodnie z którym Komisja zamierzała ustanowić nową regułę zakazującą tzw. struktur przenoszenia aktywów, nawet jeśli nie prowadzą one do przejęcia kontroli przed uzyskaniem zezwolenia, twierdzenie to należy zniuansować.

306

Jak bowiem wskazano już w pkt 73 powyżej, z wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371), wynika, że w celu ustalenia, czy doszło do naruszenia art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, nie jest konieczne, aby doszło do przejęcia kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem. Wystarczy, że dana transakcja przyczyniła się w całości lub częściowo, pod względem prawnym lub faktycznym, do zmiany kontroli nad owym przedsiębiorstwem.

307

Jest jednak prawdą, że Komisja po raz pierwszy wskazuje na istnienie naruszenia obowiązków zgłoszenia i zawieszenia w ramach jednolitej koncentracji obejmującej strukturę przenoszenia aktywów.

308

Na poparcie trzeciej części zarzutu skarżąca podnosi argumenty odnoszące się do trzech zagadnień.

309

Zgodnie z motywem 20 in fine rozporządzenia nr 139/2004 „właściwe jest traktowanie jako pojedynczą koncentrację [jako jednolitej koncentracji] takich transakcji, które są ściśle powiązane ze względu na zaistniałe warunki [są ściśle powiązane warunkowo] bądź przyjmują formę ciągu transakcji w obrocie papierami wartościowymi przeprowadzanych w stosownie krótkim okresie”.

310

Skarżąca utrzymuje, że w zaskarżonej decyzji Komisja nie przedstawiła dowodu na istnienie powiązania warunkowego pomiędzy transakcjami tymczasową a ostateczną. Gdyby zezwolenia konieczne w ramach procedury kontrolnej nie zostały uzyskane, skarżąca mogłaby znaleźć zewnętrznego nabywcę opcji na akcje. Ponadto zdaniem skarżącej zawarty w zaskarżonej decyzji wniosek Komisji dotyczący istnienia jednolitej koncentracji nie może opierać się na motywie 20 rozporządzenia nr 139/2004, jak stwierdził zarówno Sąd zarówno w wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja (T‑704/14, EU:T:2017:753), jak i Trybunał w wyroku z dnia 4 marca 2020 r., Marine Harvest/Komisja (C‑10/18 P, EU:C:2020:149). Skarżąca podkreśla ponadto, że w pkt 126 wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja (T‑704/14, EU:T:2017:753), Sąd uściślił, iż z wyroku z dnia 23 lutego 2006 r., Cementbouw Handel & Industrie/Komisja (T‑282/02, EU:T:2006:64), nie można wyprowadzić wniosku, że za każdym razem, gdy kilka transakcji jest współzależnych, stanowią one siłą rzeczy jednolitą koncentrację. Wreszcie, skarżąca podkreśla, że zgodnie z motywem 20 rozporządzenia nr 139/2004 pojęcie jednolitej koncentracji ma znaczenie tylko w dwóch sytuacjach: gdy dwie transakcje są powiązane warunkowo i gdy zostają one przeprowadzone w rozsądnie krótkim okresie. Tymczasem w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z żadną z tych dwóch sytuacji. Te dwie transakcje zakupu nie zostały przeprowadzone w rozsądnie krótkim okresie, ponieważ skarżąca była w stanie wykonać swe opcje na akcje dopiero dziewięć miesięcy po zawarciu transakcji tymczasowej.

311

Komisja nie zgadza się z argumentami skarżącej.

312

Co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym w zaskarżonej decyzji Komisja nie przedstawiła dowodu na istnienie powiązania warunkowego pomiędzy transakcjami tymczasową a ostateczną, wystarczy stwierdzić, że jest on nieprawidłowy, jak wskazano w pkt 228–235 powyżej.

313

W tym względzie okoliczność, że nie było absolutnej pewności co do tego, czy organy ochrony konkurencji udzielą niezbędnych zezwoleń, nie może podważyć tego stwierdzenia.

314

Abstrahując bowiem od tego, że – jak wskazuje sama skarżąca – prawdopodobieństwo uzyskania zezwoleń było wysokie, odmowa ze strony organów ochrony konkurencji nie doprowadziłaby do rozwiązania transakcji. Cena za przejęcie TMSC została definitywnie zapłacona przez skarżącą Toshibie, która mogła ująć ją w odpowiednim czasie w swych księgach rachunkowych. Nie ma zatem znaczenia, czy skarżąca została ostatecznym nabywcą TMSC, czy też że powinna była sprzedać to przedsiębiorstwo wybranemu przez siebie nabywcy zewnętrznemu.

315

Co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym Komisja nie mogła oprzeć zawartego w zaskarżonej decyzji wniosku o istnieniu jednolitej koncentracji na treści motywu 20 rozporządzenia nr 139/2004, to prawdą jest, jak wskazał Sąd w pkt 91 wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja (T‑704/14, EU:T:2017:753), że pojęcie „jednolitej koncentracji” występuje wyłącznie w motywie 20 rozporządzenia nr 139/2004, a nie w przepisach tego rozporządzenia (wyrok z dnia 4 marca 2020 r., Marine Harvest/Komisja, C‑10/18 P, EU:C:2020:149, pkt 42).

316

W pkt 150 wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja (T‑704/14, EU:T:2017:753), Sąd uznał, że motyw ten nie zawiera wyczerpującej definicji warunków, po spełnieniu których dwie transakcje stanowią jednolitą koncentrację. Oparł się on w tym względzie na szczególnym charakterze tego motywu, który, choć może rzucać światło na wykładnię, jaką należy nadać normie prawnej, nie może jednak wobec braku własnej wiążącej mocy prawnej stanowić takiej normy (wyrok z dnia 4 marca 2020 r., Marine Harvest/Komisja, C‑10/18 P, EU:C:2020:149, pkt 43).

317

Jednak chociaż motyw 20 rozporządzenia nr 139/2004 może służyć jako element wykładni przepisów tego rozporządzenia, nie można skutecznie wywodzić z samego brzmienia tego motywu wykładni pojęcia „jednolitej koncentracji”, która nie byłaby zgodna z tymi przepisami. Podobnie Trybunał miał zresztą wielokrotnie okazję stwierdzić, że motywy aktu Unii nie mają mocy prawnie wiążącej i nie mogą być powoływane ani dla uzasadnienia odstępstw od przepisów danego aktu, ani w celu wykładni tych przepisów w sposób oczywiście sprzeczny z ich brzmieniem (wyrok z dnia 4 marca 2020 r., Marine Harvest/Komisja, C‑10/18 P, EU:C:2020:149, pkt 44).

318

W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że Komisja nie oparła zaskarżonej decyzji wyłącznie na motywie 20 rozporządzenia nr 139/2004, lecz na art. 3 rozporządzenia nr 139/2004, interpretowanym w świetle wspomnianego motywu.

319

Co się tyczy argumentu skarżącej opartego na pkt 126 wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja (T‑704/14, EU:T:2017:753), prawdą jest w odpowiedzi na podniesiony przez skarżącą w tamtej sprawie argument oparty na pojęciu powiązania warunkowego, o którym mowa w motywie 20 rozporządzenia nr 139/2004, Sąd wskazał w nim, że z pkt 107 wyroku z dnia 23 lutego 2006 r., Cementbouw Handel & Industrie/Komisja (T‑282/02, EU:T:2006:64), w myśl którego w celu określenia jednostkowego charakteru omawianych transakcji należy w każdym przypadku ocenić, czy pomiędzy tymi transakcjami istnieje taka współzależność, że jedna transakcja nie zostałaby zawarta bez drugiej, nie można wyprowadzić wniosku, że za każdym razem, gdy kilka transakcji jest współzależnych, stanowią one bezwzględnie jednolitą koncentrację.

320

Należy jednak zauważyć, że okoliczności tamtej sprawy różnią się od okoliczności analizowanych w niniejszej sprawie.

321

Wskazana sprawa dotyczyła przejęcia norweskiego przedsiębiorstwa Morpol, prowadzącego działalność w zakresie hodowli i przetwórstwa łososia. W pierwszej kolejności nabywca zawarł umowę nabycia akcji, w drodze której nabył 48,5% kapitału zakładowego Morpolu bez uprzedniego zgłoszenia. Następnie nabył on pozostałe akcje, składając wiążącą publiczną ofertę ich nabycia.

322

Sąd uznał, że w sprawie tej doszło już do przejęcia kontroli z chwilą zawarcia umowy sprzedaży akcji (wyrok z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja, T‑704/14, EU:T:2017:753, pkt 132).

323

Sąd uznał zatem, że z wyroku z dnia 23 lutego 2006 r., Cementbouw Handel & Industrie/Komisja (T‑282/02, EU:T:2006:64), nie można wywnioskować, iż w sytuacji, w której nabycie kontroli nad jedynym przejmowanym przedsiębiorstwem nastąpiło w drodze jednej transakcji, trzeba uznać tę operację za jednolitą koncentrację, jeżeli nabycie akcji, które doprowadziło do przejęcia kontroli, oraz późniejsza wiążąca publiczna oferta nabycia są wzajemnie od siebie zależne (wyrok z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja, T‑704/14, EU:T:2017:753, pkt 133).

324

Tak więc, jak podkreśla Komisja, ograniczenie przewidziane w pkt 126 wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja (T‑704/14, EU:T:2017:753), zmierzało po prostu do wykluczenia szczególnej sytuacji opisanej w pkt 133 tego wyroku, a nie do odrzucenia pojęcia jednolitej koncentracji.

325

Sąd zaznaczył zresztą, że w wielu decyzjach Komisja oparła się na koncepcji „jednolitej koncentracji” (wyrok z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja, T‑704/14, EU:T:2017:753, pkt 90), i usankcjonował tę koncepcję w szczególności w wyroku z dnia 23 lutego 2006 r., Cementbouw Handel & Industrie/Komisja (T‑282/02, EU:T:2006:64).

326

Wreszcie, należy podkreślić, że w wyroku z dnia 4 marca 2020 r., Marine Harvest/Komisja (C‑10/18 P, EU:C:2020:149) Trybunał oddalił odwołanie od wyroku z dnia 26 października 2017 r., Marine Harvest/Komisja (T‑704/14, EU:T:2017:753).

327

Po pierwsze, skarżąca podnosi, że SOK nie stanowi właściwej podstawy prawnej w dziedzinie przedwczesnego wprowadzania w życie koncentracji, ponieważ nie porusza ono kwestii momentu, w którym koncentracja zostaje wprowadzona w życie w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004. Zakładając nawet, że możliwe jest zakwalifikowanie „transakcji przenoszenia aktywów” w rozumieniu pkt 35 SOK jako „jednolitej koncentracji”, wspomniany punkt SOK nie sugeruje, że „częściowe wprowadzenie w życie”„struktury przenoszenia aktywów” stanowi naruszenie art. 4 ust. 1 [lub] art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004. Po drugie, skarżąca utrzymuje, że gdy treść SOK odbiega od rozporządzenia nr 139/2004 i mającego zastosowanie orzecznictwa, nie jest ona wiążąca dla stron.

328

Komisja nie zgadza się z argumentami skarżącej.

329

W odniesieniu do argumentu skarżącej, zgodnie z którym SOK nie stanowi wystarczającej podstawy prawnej, należy zaznaczyć, że w motywie 75 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, iż w celu ustalenia, czy kilka transakcji stanowi część jednolitej koncentracji, należy skupić się na„celu gospodarczym, do którego dążą strony”, zgodnie z wyrokiem z dnia 23 lutego 2006 r., Cementbouw Handel & Industrie/Komisja (T‑282/02, EU:T:2006:64, pkt 106) (zob. pkt 111 powyżej).

330

Ponadto w motywie 99 lit. b) zaskarżonej decyzji Komisja uznała, że „transakcja tymczasowa przyczyniła się (przynajmniej częściowo) do zmiany kontroli nad TMSC w rozumieniu [wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371)] [; zawierając transakcję tymczasową [skarżąca] częściowo wprowadziła w życie jednolitą koncentrację polegającą na przejęciu przez [skarżącą] kontroli nad TMSC”.

331

Wreszcie w motywie 101 zaskarżonej decyzji Komisja wyjaśniła, że uważa, iż transakcja tymczasowa i transakcja ostateczna stanowią jednolitą koncentrację w rozumieniu art. 3 rozporządzenia nr 139/2004 i orzecznictwa sądów Unii, ponieważ, mimo że transakcje te były odrębne pod względem prawnym, to jednak stanowiły część jednego przedsięwzięcia gospodarczego, w ramach którego skarżąca przejęła od Toshiby kontrolę nad TMSC. W motywie tym Komisja dodała, że kolejne transakcje zawierane między Toshibą, MS Holding i skarżącą odpowiadają ściśle modelowi struktury jednolitej koncentracji opisanemu w pkt 35 SOK.

332

Tak więc Komisja zastosowała w zaskarżonej decyzji pojęcie jednolitej koncentracji w rozumieniu, które nadał mu Sąd w wyroku z dnia 23 lutego 2006 r., Cementbouw Handel & Industrie/Komisja (T‑282/02, EU:T:2006:64), i uznała, że transakcja tymczasowa doprowadziła do częściowego wprowadzenia w życie jednolitej koncentracji na podstawie art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, zgodnie z wykładnią tych przepisów dokonaną przez Trybunał w wyroku z dnia 31 maja 2018 r., Ernst & Young (C‑633/16, EU:C:2018:371). Jedynie pomocniczo Komisja nawiązała do treści pkt 35 SOK.

333

Skarżąca niesłusznie zatem utrzymuje, że SOK stanowi podstawę prawną zaskarżonej decyzji.

334

Jeśli chodzi o argument skarżącej, zgodnie z którym SOK nie może wywierać niekorzystnych dl niej wiążących skutków prawnych, to – jak już wskazano – zaskarżona decyzja nie jest oparta na tym obwieszczeniu. Ponadto nie opiera się ona również na innych punktach SOK.

335

Należy zatem oddalić argument skarżącej, zgodnie z którym SOK nie stanowi wystarczającej podstawy prawnej i nie jest prawnie wiążące.

336

Skarżąca podnosi, że nawet przy założeniu, iż pkt 35 SOK ma zastosowanie w niniejszej sprawie, przesłanki „umowy przeniesienia aktywów” nie są spełnione, ponieważ, po pierwsze, zgodnie z tym punktem „nabywca tymczasowy na ogół przejmuje udziały lub akcje »w imieniu« nabywcy docelowego”, podczas gdy spółka MS Holding nie nabyła TMSC „w imieniu” skarżącej, a po drugie, nie istniało „bezpośrednie powiązanie” ani „umowa przewidująca przyszłą odsprzedaż” pomiędzy „pierwszym nabywcą” a „nabywcą docelowym”. W tym względzie skarżąca podnosi, że spółka MS Holding mogła wykonywać wszystkie prawa głosu w TMSC i że członkowie zarządu spółki MS Holding mieli prawo zbycia swoich akcji, ponieważ mogli oni zbywać akcje kategorii A bez zgody skarżącej. Hipotetyczna sprzedaż akcji kategorii A przez członków zarządu spółki MS Holding wymagałaby jedynie zgody członków zarządu TMSC, a spółka MS Holding mogła z łatwością uzyskać taką zgodę, ponieważ była ona uprawniona do odwołania lub wymiany całego składu zarządu TMSC.

337

Komisja nie zgadza się z argumentami skarżącej.

338

Należy przypomnieć, że pkt 35 SOK, który – jak już wskazano (zob. pkt 332 i 334 powyżej) – został wspomniany pomocniczo w zaskarżonej decyzji, nie stanowi podstawy prawnej zaskarżonej decyzji.

339

Należy zatem oddalić argument skarżącej, zgodnie z którym przesłanki przewidziane w pkt 35 SOK nie zostały spełnione.

[…]

Z powyższych względów

SĄD (szósta izba)

orzeka, co następuje: