—

stwierdzenie nieważności art. 1 i art. 3–7 decyzji Komisji z dnia 17 grudnia 2018 r. w sprawie pomocy państwa SA.36086 (2016/C) (ex 2016/NN), wdrożonej przez Rumunię na rzecz Oltchim SA (1);

—

obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący braku egzekucji wierzytelności przez rumuński organ zarządzający aktywami państwowymi, podnosi oczywisty błąd w ocenie polegający na stwierdzeniu, że środek ten przyniósł korzyść gospodarczą w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

2.

Zarzut drugi, dotyczący wyżej wspomnianego środka polegającego na zaniechaniu egzekucji wierzytelności, podnosi, że strona skarżąca naruszyła art. 296 ust. 2 TFUE, nie przedstawiając wystarczającego uzasadnienia kwalifikacji tego środka jako pomocy państwa.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący pomocy, która miała zostać udzielona w postaci stałych dostaw energii elektrycznej na rzecz strony skarżącej i dalszego wzrostu długu osoby trzeciej, po nieudanej prywatyzacji strony skarżącej, podnosi oczywisty błąd w ocenie polegający na stwierdzeniu, że środek ten przyniósł korzyść gospodarczą w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący wyżej wspomnianego środka w postaci stałych dostaw energii elektrycznej i wzrostu długu osoby trzeciej, podnosi naruszenie art. 296 ust. 2 TFUE.

5.

Zarzut piąty, dotyczący częściowego umorzenia długu przewidzianego w planie reorganizacji zatwierdzonym przez wierzycieli strony skarżącej, podnosi oczywisty błąd w ocenie polegający na stwierdzeniu, że umorzenie długu stanowiło transfer zasobów państwowych, ponieważ zaangażowane było przedsiębiorstwo prywatne będące osobą trzecią.

6.

Zarzut szósty, zgodnie z którym, w każdym wypadku, odpowiedzialność za wspomniane umorzenie długu nie mogła zostać przypisana państwu w związku z udziałem przedsiębiorstw publicznych.

7.

Zarzut siódmy, zgodnie z którym wspomniane umorzenie długu odpowiadało kryterium prywatnego wierzyciela, ponieważ najważniejsi wierzyciele prywatni głosowali za planem reorganizacji (pari passu), plan reorganizacji był korzystniejszy ekonomicznie dla wierzycieli publicznych niż scenariusz likwidacji, a w ramach zmienionego planu reorganizacji spółka została rzeczywiście sprzedana w pakietach aktywów – scenariusz, który Komisja w decyzji uznała za najlepszą opcję.

8.

Zarzut ósmy, zgodnie z którym w odniesieniu do środka polegającego na częściowym umorzeniu długu, strona pozwana naruszyła art. 296 ust. 2 TFUE.

9.

Zarzut dziewiąty zgodnie z którym w odniesieniu do środka częściowego umorzenia długu Komisja naruszyła art. 107 ust. 1 i art. 108 ust. 2 TFUE, a także rozporządzenie proceduralne (2), nakazując odzyskanie całkowitej kwoty umorzonego długu, mimo że nawet zgodnie z własnymi (błędnymi) obliczeniami strony pozwanej dotyczącymi hipotetycznego możliwie najbardziej optymistycznego scenariusza, było oczywiste, że wierzyciele publiczni nie mogli osiągnąć znacznie więcej, niż rzeczywiście osiągnęli w ramach zmienionego planu reorganizacji.