—

uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

uwzględnienie żądań przedstawionych w pierwszej instancji;

—

obciążenie Komisji kosztami, w tym kosztami postępowania w pierwszej instancji.

—

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—

rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

—

Decyzja ta opiera się na ustaleniu, że wnoszące odwołanie uczestniczyły w „kilku odrębnych naruszeniach”, które można również uznać za jednolite i ciągłe naruszenie. Sąd przyjął, że nie udowodniono wszystkich indywidualnych kontaktów wskazanych w decyzji.

—

Kontakty, których nie udowodniono, nie mogą stanowić naruszenia art. 101 ust. 1 TFUE. Sąd potwierdził jednak zawarte w decyzji ustalenie dotyczące jednolitego i ciągłego naruszenia w oparciu o te nieudowodnione kontakty składające się na „zbiór poszlak”, na którym Komisja mogła się oprzeć. Sąd naruszył prawo, zastępując uzasadnienie decyzji swoim własnym uzasadnieniem.

—

Sąd niesłusznie orzekł, że Sony uczestniczyła w zarzucanym naruszeniu w sposób ciągły w okresie od dnia 23 sierpnia 2004 r. do dnia 15 września 2006 r., mimo że przyjął, iż Komisja nie wykazała żadnych antykonkurencyjnych kontaktów z udziałem Sony w odniesieniu do okresu wynoszącego około ośmiu miesięcy.

—

Rozumowanie Sądu jest wewnętrznie niespójne, ponieważ wprawdzie Sąd uznał, że nie udowodniono kontaktów z udziałem Sony w odniesieniu do okresu dłuższego niż sześć miesięcy, lecz stwierdził on też, że kontakty te miały miejsce co „dwa lub trzy miesiące”.

—

Sąd nie stwierdził, że Komisja naruszyła przysługujące Sony prawo do obrony, mimo że Komisja uznała w decyzji, nie podnosząc wcześniej tej kwestii w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów, że zarzucane zachowanie stanowiło nie tylko jednolite i ciągłe naruszenie, lecz również kilka odrębnych naruszeń.

—

Sąd niesłusznie orzekł, że Komisja przedstawiła wystarczające uzasadnienie w zakresie wniosku, że Sony dopuściła się kilku odrębnych naruszeń.

—

Sąd naruszył przewidzianą w wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien zasadę, zgodnie z którą wartość sprzedaży powinna „odzwierciedlać gospodarcze znaczenie naruszenia”, „jak i stopień zaangażowania każdego z uczestniczących w nim przedsiębiorstw”, oraz naruszył zasady równego traktowania i proporcjonalności.

—

Sąd naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia, ponieważ nie ustosunkował się do argumentu, zgodnie z którym podwójne liczenie zwiększyło gospodarcze znaczenie naruszenia.

—

Sąd naruszył prawo, oddalając argument wnoszących odwołanie, zgodnie z którym Komisja nie uzasadniła odstąpienia od swojej ustalonej praktyki.