—

Strona skarżąca podnosi w tym względzie, że konsorcjum nie jest pojedynczym podmiotem, lecz raczej grupą przedsiębiorstw lub „podmiotem zbiorowym”, i że ani w GA, ani w GC zawartych w załączniku II do GA nie ma stwierdzenia, iż przedsiębiorstwo wchodzące w skład konsorcjum jest stroną trzecią w stosunku do beneficjenta GA, jeżeli oba podmioty mają różną osobowość prawną.

—

Strona skarżąca podnosi w tym względzie, że zatwierdzony przez Komisję raport audytora jest oparty na wykładni GA pozbawionej podstawy w tekście umów i w zasadach prawnych mających do nich zastosowanie. Przeciwnie, raport ten jest oparty wyłącznie na „instrukcji obsługi” przygotowanej przez służby Komisji. Dokument ten, opracowany jednostronnie, nie może przeważać nad zasadami uzgodnionymi między stronami.

—

Strona skarżąca podnosi w tym względzie, że system rozliczania kosztów pośrednich dotyczących niektórych konsultantów wewnętrznych IBI korzystających z telepracy nie może być uznany za prawidłowy.

—

Strona skarżąca podnosi w tym względzie, że nie jest jasne, na mocy której klauzuli umownej GA ICARGO i CONTAIN, w tym również wszystkich załączników do tych umów, Komisja miałaby prawo żądać od IBI dokładnej i szczegółowej weryfikacji wszystkich umów, w których IBI uczestniczyło w ramach Siódmego programu ramowego. W rzeczywistości Komisja, w oparciu o założenie, że błędy stwierdzone przez audytora występują systematycznie, żąda, aby IBI wskazało, czy lista jest kompletna, i w razie potrzeby uzupełniło ją o brakujące projekty, a także aby zbadało, czy takie systematyczne błędy wystąpiły w dotyczących ich raportach finansowych.