24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/27

—

uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-162/14;

—

uwzględnienie żądania przedstawionego w pierwszej instancji i stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczy ono wnoszących odwołanie;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszące odwołanie i jej własnymi kosztami, zarówno w pierwszej instancji jak i w postępowaniu odwoławczym;

—

obciążenie wszystkich pozostałych stron postępowania odwoławczego ich własnymi kosztami;

—

uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-162/14;

—

odesłanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

—

orzeczenie, że rozstrzygnięcie o kosztach poniesionych w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym nastąpi w orzeczeniu Sądu kończącym postępowanie w sprawie;

—

obciążenie wszystkich pozostałych stron postępowania odwoławczego ich własnymi kosztami.

1.

Sąd naruszył prawo, wymagając, aby wnoszące odwołanie wykazały, że mają interes prawny w podniesieniu zarzutów pierwszego i drugiego; w każdym razie Sąd dokonał błędnej kwalifikacji okoliczności faktycznych, ponieważ wnoszące odwołanie mają taki interes.

2.

Sąd naruszył prawo, wymagając, aby wnoszące odwołanie wykazały, że mają interes prawny w podniesieniu zarzutu trzeciego; Sąd dokonał błędnej wykładni art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia 1225/2009 („rozporządzenia podstawowego”). (1)

3.

Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że rozporządzenie 1168/2012 miało zastosowanie do postępowania antydumpingowego w niniejszej sprawie (2); Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że zaskarżone rozporządzenie nie było obarczone wadą za względu na nieustosunkowanie się przez Komisje do wniosku wnoszących odwołanie o uzyskanie statusu spółki prowadzącej działalność w warunkach gospodarki rynkowej.

4.

Sąd naruszył prawo, pozwalając instytucjom na ustalenie cła antydumpingowego na poziomie kompensującym szkodę spowodowaną przez czynniki inne niż przywóz dumpingowy; Sąd naruszył prawo niesłusznie odwracając ciężar dowodu.