25.4.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 145/8

1)

Artykuł 19 ust. 1 dyrektywy 2010/13/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie istnieniu przepisów krajowych takich jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym, zezwalających na to, aby podzielonemu ekranowi, na którym pojawiają się napisy końcowe audycji telewizyjnej w jednej kolumnie, a lista zapowiedzi kolejnych audycji nadawcy w drugiej, w celu oddzielenia dobiegającej końca audycji od następującego po niej bloku reklamowego niekoniecznie towarzyszył występujący w tym samym czasie lub następujący po nim sygnał dźwiękowy lub wizualny, o ile tego rodzaju sposób oddzielenia samodzielnie spełnia wymogi określone w art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze tej dyrektywy, co powinien zbadać sąd odsyłający.

2)

Artykuł 23 ust. 2 dyrektywy 2010/13 należy interpretować w ten sposób, że oznaczenia dotyczące sponsorowania zamieszczane w audycjach innych niż audycja sponsorowana, takich jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym, należy wliczać do limitu czasu nadawania reklam na godzinę zegarową określonego w art. 23 ust. 1 tej dyrektywy.

3)

Artykuł 23 ust. 1 dyrektywy 2010/13 należy interpretować w ten sposób, że jeśli państwo członkowskie nie skorzystało z uprawnienia do ustanowienia bardziej rygorystycznej normy niż ta określona w tym przepisie, to nie tylko artykuł ten nie stoi na przeszkodzie temu, by „czarne sekundy”, wplatane między poszczególne spoty telewizyjnego bloku reklamowego lub między ten blok a następującą po nim audycję, były wliczane do ustalonego w tym przepisie limitu czasu nadawania reklamy telewizyjnej wynoszącego 20 % na godzinę zegarową, lecz wręcz nakazuje je do niego wliczać.