(1)

Artykuł 169 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje, że Unia musi się przyczyniać do osiągania wysokiego poziomu ochrony konsumenta za pośrednictwem środków przyjmowanych przez nią zgodnie z art. 114 Traktatu.

(2)

Swobodny przepływ bezpiecznej ▐ żywności stanowi jeden z podstawowych aspektów rynku wewnętrznego i istotnie przyczynia się do zachowania zdrowia i dobrego samopoczucia obywateli, a także do ochrony ich interesów społecznych i ekonomicznych. Niniejsze rozporządzenie służy zarówno interesom rynku wewnętrznego, ponieważ gwarantuje uproszczenie przepisów prawnych i pewność prawną oraz ogranicza biurokrację, jak i obywatelom, ponieważ wprowadza jasny i zrozumiały obowiązek czytelnego etykietowania żywności.

(3)

Aby uzyskać wysoki poziom ochrony zdrowia konsumentów i zagwarantować im prawo do informacji, należy zapewnić odpowiednie informowanie konsumentów na temat spożywanej przez nich żywności. Na decyzje o kupnie towarów mogą wpływać m.in. względy zdrowotne, ekonomiczne, związane z ochroną środowiska, społeczne i etyczne.

(4)

Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (3) przewiduje, że generalną zasadą prawa żywnościowego jest zapewnienie konsumentom podstawy do dokonywania świadomych wyborów dotyczących spożywanych przez nich pokarmów i uniemożliwienie jakichkolwiek praktyk, które mogłyby wprowadzić konsumenta w błąd.

(5)

Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym (4) obejmuje niektóre aspekty przekazywania informacji konsumentom, aby uniemożliwić działania wprowadzające w błąd i pominięcia informacji. Ogólne zasady dotyczące nieuczciwych praktyk handlowych należy uzupełnić o zasady szczegółowe dotyczące przekazywania konsumentom informacji na temat żywności.

(6)

W dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych (5) określono unijne zasady etykietowania żywności dotyczące wszystkich artykułów spożywczych. Większość przepisów określonych w tej dyrektywie pochodzi z 1978 r., w związku z czym konieczna jest ich aktualizacja.

(7)

W dyrektywie Rady 90/496/EWG z dnia 24 września 1990 r. w sprawie oznaczania wartości odżywczej środków spożywczych (6) określono zasady dotyczące treści i prezentacji informacji żywieniowych na żywności paczkowanej. Zamieszczenie informacji żywieniowych ma charakter dobrowolny, chyba że zostanie złożone oświadczenie żywieniowe dotyczące żywności. Większość przepisów określonych w tej dyrektywie pochodzi z 1990 r., w związku z czym konieczna jest ich aktualizacja.

(8)

Ogólne wymagania dotyczące etykietowania uzupełniono o szereg przepisów dotyczących wszelkiej żywności w szczególnych okolicznościach lub tylko niektórych kategorii żywności. Ponadto istnieje szereg szczególnych zasad dotyczących określonej żywności.

(9)

Chociaż pierwotne cele i podstawowe elementy aktualnego prawodawstwa dotyczącego etykietowania nadal obowiązują, niezbędne jest uproszczenie go, aby ułatwić jego stosowanie i zapewnić większą pewność prawną dla stron zainteresowanych oraz w celu unowocześnienia go w taki sposób, aby uwzględnić zmiany, do których doszło w dziedzinie informacji o żywności.

(10)

Istnieje interes publiczny związany z zależnością zdrowia od diety i z wyborem właściwej diety dostosowanej do potrzeb indywidualnych. W białej księdze Komisji z dnia 30 maja 2007 r. dotyczącej strategii dla Europy w sprawie zagadnień zdrowotnych związanych z odżywianiem, nadwagą i otyłością zauważono, że oznaczanie wartości odżywczej jest jedną z metod informowania konsumentów na temat składu żywności i pomagania im w dokonywaniu świadomych wyborów. Kampanie edukacyjne i informacyjne stanowią ważny mechanizm poprawy zrozumienia informacji o żywności przez konsumentów. W strategii unijnej w zakresie ochrony konsumentów na lata 2007-2013 podkreślono, że umożliwienie konsumentom dokonywania świadomych wyborów jest niezbędne zarówno dla skutecznej konkurencji, jak i dla dobra konsumentów. Znajomość podstawowych zasad żywienia oraz właściwych informacji żywieniowych na temat żywności przyczyniłaby się istotnie do umożliwienia konsumentowi podejmowania takiego świadomego wyboru. Ponadto sensownym i poprawnym rozwiązaniem jest umożliwienie konsumentom z państw członkowskich korzystania z niezależnego źródła informacji w celu wyjaśnienia indywidualnych kwestii żywieniowych. Dlatego też państwa członkowskie powinny uruchomić odpowiednie gorące linie telefoniczne, które mogłyby być współfinansowane przez branżę spożywczą.

(11)

W celu zwiększenia pewności prawnej oraz zapewnienia racjonalności i spójności egzekwowania prawa właściwe jest uchylenie dyrektyw 90/496/EWG i 2000/13/WE i zastąpienie ich pojedynczym rozporządzeniem, co zagwarantowałoby pewność zarówno konsumentom, jak i przemysłowi oraz zmniejszy obciążenie administracyjne.

(12)

W celu zachowania jasności należy uchylić i włączyć do niniejszego rozporządzenia inne horyzontalne akty prawne, a mianowicie dyrektywę Komisji 87/250/EWG z dnia 15 kwietnia 1987 r. w sprawie oznaczania zawartości alkoholu na etykietach napojów alkoholowych przeznaczonych do sprzedaży konsumentowi końcowemu (7), dyrektywę Komisji 94/54/WE z dnia 18 listopada 1994 r. dotyczącą obowiązkowego umieszczania na etykietach niektórych środków spożywczych danych szczegółowych innych niż wymienione w dyrektywie Rady 79/112/EWG (8), dyrektywę Komisji 1999/10/WE z dnia 8 marca 1999 r. przewidującą odstępstwa od przepisów art. 7 dyrektywy Rady 79/112/EWG w zakresie etykietowania środków spożywczych (9), dyrektywę Komisji 2002/67/WE z dnia 18 lipca 2002 r. w sprawie etykietowania środków spożywczych zawierających chininę oraz środków spożywczych zawierających kofeinę (10), rozporządzenie Komisji (WE) nr 608/2004 z dnia 31 marca 2004 r. dotyczące etykietowania żywności oraz składników żywności z dodatkiem fitosteroli, estrów fitosteroli, fitostanoli i/lub estrów fitostanoli (11) oraz dyrektywę Komisji 2004/77/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. zmieniającą dyrektywę 94/54/WE w odniesieniu do etykietowania niektórych środków spożywczych zawierających kwas glicyryzynowy i jego sól amonową (12).

(13)

Konieczne jest ustanowienie wspólnych definicji, zasad, wymagań i procedur, tak aby stworzyć jasne ramy i wspólną podstawę środków unijnych i krajowych regulujących informację o żywności.

(14)

Aby umożliwić kompleksowe i ewolucyjne podejście do przekazywanych konsumentom informacji na temat spożywanej przez nich żywności, należy opracować szeroką definicję prawa dotyczącego informacji o żywności, obejmującą zasady o charakterze ogólnym i szczególnym, a także szeroką definicję informacji o żywności i działań edukacyjnych w zakresie żywności , obejmującą również informacje przekazywane inaczej niż za pośrednictwem etykiety.

(15)

Przepisy unijne powinny stosować się tylko do przedsiębiorstw zakładających pewną ciągłość działalności i pewien stopień organizacji. Zakres rozporządzenia nie obejmuje działań takich jak okolicznościowe przekazywanie żywności osobom trzecim , podawanie potraw i sprzedaż żywności przez osoby prywatne, na przykład w ramach imprez charytatywnych, lokalnych kiermaszy lub spotkań , ani takich jak różne formy bezpośredniej sprzedaży żywności przez rolników . Aby uniknąć nadmiernego obciążenia, zwłaszcza dla małych i średnich przedsiębiorstw sektora drobnej wytwórczości spożywczej ani placówek detalicznych sprzedających żywność, do których zalicza się również zakłady żywienia zbiorowego, produkty niepaczkowane należy zwolnić z obowiązku etykietowania.

(16)

Usługi gastronomiczne świadczone przez przedsiębiorstwa transportowe są objęte niniejszym rozporządzeniem tylko wówczas, jeżeli są oferowane na połączeniach między dwoma punktami na terytorium Unii.

(17)

Usługi gastronomiczne świadczone przez kina – wyłączając MŚP – powinny być objęte niniejszym rozporządzeniem, jeżeli żywność jest pakowana w miejscu sprzedaży w standardowe opakowania, których pojemność jest z góry określona, a przez to ostateczna ilość i zawartość żywności lub napojów jest określona i mierzalna.

(18)

Prawo dotyczące informacji o żywności powinno również opierać się na potrzebach informacyjnych konsumentów i nie powinno blokować innowacji w branży spożywczej . Możliwość podawania przez przedsiębiorstwa branży spożywczej dodatkowych informacji na zasadzie dobrowolności pozwala na wyższy stopień elastyczności.

(19)

Celem wprowadzenia obowiązku podawania informacji o żywności jest umożliwienie konsumentom podejmowania świadomych decyzji o zakupie towarów, zgodnych z ich indywidualnymi preferencjami i potrzebami żywieniowymi .

(20)

Aby umożliwić dostosowywanie prawa dotyczącego informacji o żywności do zmieniających się potrzeb informacyjnych konsumentów oraz uniknąć powstawania zbędnych odpadów w postaci opakowań, obowiązek etykietowania żywności powinien się ograniczać do informacji podstawowych, którymi – jak udowodniono – interesuje się większość konsumentów.

(21)

Nowe obowiązkowe wymagania dotyczące informacji o żywności lub nowych form prezentacji informacji o produktach żywnościowych powinny być jednak ustanowione wyłącznie wtedy, gdy okażą się niezbędne, zgodnie z zasadami pomocniczości, proporcjonalności, przejrzystości i trwałości.

(22)

Oprócz już istniejących przepisów zabraniających podawania błędnych informacji w reklamie zasady dotyczące informacji o żywności powinny zakazywać stosowania informacji, które wprowadzałyby konsumenta w błąd, zwłaszcza w odniesieniu do wartości energetycznej, pochodzenia i składników produktów żywnościowych . Aby zakazy te były skuteczne, powinny dotyczyć również reklamy i prezentacji żywności.

(23)

Używaniu niektórych produktów przypisuje się konkretne korzyści fizyczne, jednakże w takim przypadku powinny one być wyrażone w sposób umożliwiający zmierzenie lub sprawdzenie skutków używania tych produktów.

(24)

Aby nie dopuścić do rozdrobnienia zasad dotyczących zakresu odpowiedzialności podmiotów działających na rynku spożywczym za fałszywe, błędne lub brakujące informacje o żywności, konieczne jest jednoznaczne określenie zakresu odpowiedzialności podmiotów działających na rynku spożywczym w tym obszarze. Bez uszczerbku dla art. 19 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 podmioty działające na rynku spożywczym odpowiedzialne za sprzedaż detaliczną lub działalność dystrybucyjną niemającą wpływu na informacje o żywności podejmują szybkie działania, jeżeli dowiedzą się, że informacje te nie są zgodne z przepisami tego rozporządzenia.

(25)

Należy opracować wykaz wszystkich obowiązkowych informacji, które ▐ powinny być przekazywane w odniesieniu do każdej żywności przeznaczonej dla konsumenta finalnego i zakładów żywienia zbiorowego. Ten wykaz powinien nadal obejmować informacje, które są już wymagane na mocy istniejącego prawodawstwa, ponieważ powszechnie uznaje się je za cenny dorobek prawny dotyczący informacji dla konsumenta.

(26)

Nowe technologie komunikacyjne i informacyjne mogą odgrywać ważną rolę w przekazywaniu konsumentom dodatkowych informacji, ponieważ pozwalają one na szybką i niedrogą wymianę informacji. Można sobie wyobrazić, że konsumenci mogliby uzyskiwać dodatkowe informacje za pośrednictwem elektronicznych tablic informacyjnych rozmieszczonych w supermarketach, które po odczytaniu kodu paskowego wyświetlałyby informacje o produkcie. Podobnie, można sobie wyobrazić, że konsumenci mogliby również mieć dostęp do dodatkowych informacji za pośrednictwem strony internetowej.

▐

(27)

Niektóre składniki lub inne substancje stosowane w produkcji żywności i pozostające po zakończeniu procesu produkcyjnego mogą powodować alergie lub reakcje nietolerancji , a w niektórych przypadkach stanowić nawet zagrożenie zdrowotne dla osób, u których występują. Ważne jest więc , aby podawać informacje na temat obecności dodatków do środków spożywczych, pomocy przetwórczych (środków pomocniczych w przetwórstwie) i innych substancji o naukowo dowiedzionym działaniu uczulającym lub mogących zwiększyć ryzyko choroby , aby umożliwić zwłaszcza konsumentom z alergiami pokarmowymi lub nietolerancją pokarmową dokonywanie świadomych ▐ wyborów żywności, która jest dla nich bezpieczna . Powinno się również informować o śladowych ilościach takich substancji, aby osoby z silnymi alergiami mogły dokonywać bezpiecznych wyborów. Konieczne jest opracowanie wspólnych reguł w tym celu.

(28)

Etykiety żywności powinny być jasne i zrozumiałe, aby były pomocne dla konsumentów, którzy chcą dokonywać ▐ świadomych wyborów dotyczących żywności i diety. Badania pokazują, że dobra czytelność jest ważnym elementem zwiększania prawdopodobieństwa, że informacje na etykiecie będą miały wpływ na jej odbiorców, a nieczytelne informacje o produkcie stanowią jedną z głównych przyczyn niezadowolenia konsumentów z etykietowania żywności. Dlatego też elementy takie jak czcionka, kolor i kontrast powinny być rozpatrywane łącznie.

(29)

Aby zapewnić informowanie konsumentów o żywności, konieczne jest również uwzględnienie ▐ sprzedaży ▐ za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość. Chociaż jasne jest, że wszelka żywność dostarczana za pośrednictwem sprzedaży wysyłkowej powinna spełniać te same wymagania informacyjne, co żywność sprzedawana w sklepach, konieczne jest jasne stwierdzenie, że w takich przypadkach odpowiednie obowiązkowe informacje o żywności muszą być również dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakupu.

(30)

W celu zapewnienia konsumentom informacji o żywności, niezbędnej dla dokonania świadomego wyboru, informacja o składnikach powinna być dostępna również w odniesieniu do mieszanych napojów alkoholowych.

(31)

Zgodnie z rezolucją Parlamentu Europejskiego z dnia 5 września 2007 r. w sprawie strategii UE w zakresie wspierania państw członkowskich w ograniczaniu szkodliwych skutków spożywania alkoholu (13), opinią Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 18 września 2008 r. w sprawie udostępniania konsumentom informacji o żywności, pracami Komisji oraz ogólnym zaniepokojeniem opinii publicznej w kwestii szkodliwego działania alkoholu, w szczególności na młodych i szczególnie podatnych na zagrożenie konsumentów, Komisja razem z państwami członkowskimi powinna ustanowić definicję napojów takich jak „alkopopy”, produkowanych głównie z myślą o młodzieży. Ze względu na zawartość alkoholu w tych napojach, „alkopopy” powinny podlegać surowszym wymogom dotyczącym etykietowania, a także powinny być w sklepach oddzielone od napojów bezalkoholowych.

(32)

Istotne jest również dostarczanie konsumentom informacji na temat innych napojów alkoholowych. Istnieją już szczególne przepisy unijne dotyczące etykietowania wina. Rozporządzenie Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (14) określa wyczerpujący zestaw norm technicznych, obejmujących pełny zakres praktyk enologicznych, metod produkcji oraz środków prezentacji i etykietowania wina, zapewniając w ten sposób uwzględnienie wszystkich etapów łańcucha oraz ochronę i odpowiednie informowanie konsumentów. W szczególności rozporządzenie to zawiera dokładny i wyczerpujący opis substancji, które prawdopodobnie mogą być stosowane w procesie produkcji, wraz z określeniem warunków ich stosowania w postaci pozytywnej listy praktyk i procesów enologicznych; wszelkie praktyki nieujęte w tym wykazie są zabronione. Z tego względu właściwe jest na tym etapie wyłączenie wina z obowiązku zamieszczania listy składników i informacji o wartości odżywczej. Te same wyłączenia powinny mieć zastosowanie w stosunku do piwa, a także napojów spirytusowych zgodnie z ich definicją w art. 2 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych (15), w celu zapewnienia spójnego podejścia i zgodności z warunkami ustanowionymi dla wina. Niemniej jednak po pięciu latach od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia Komisja przedstawi sprawozdanie i może w razie konieczności zaproponować szczególne wymogi w kontekście niniejszego rozporządzenia.

(33)

Należy wprowadzić obowiązek określania kraju lub miejsca pochodzenia żywności zgodnie z art. 9 ust. 1 lit k) oraz w przypadku gdy brak jego określenia mógłby wprowadzać konsumentów w błąd co do kraju lub miejsca rzeczywistego pochodzenia danego produktu. W innych ▐ przypadkach określenie kraju lub miejsca pochodzenia żywności powinno być zapewnione w taki sposób, aby nie zmylić konsumenta, na podstawie jasno zdefiniowanych kryteriów, które zapewniają jednolite warunki dla przedstawicieli przemysłu i poprawiają zrozumienie przez konsumentów informacji dotyczących kraju lub miejsca pochodzenia żywności. Takie kryteria nie dotyczą określeń dotyczących nazwy lub adresu podmiotu działającego na rynku spożywczym.

(34)

Jeżeli podmioty działające na rynku spożywczym podają , że żywność pochodzi z Unii , aby zwrócić uwagę konsumentów na cechy jakościowe ich produktu i na standardy produkcji obowiązujące w Unii Europejskiej , informacje takie muszą spełniać zharmonizowane kryteria. To samo dotyczy wskazania państwa członkowskiego tam, gdzie to potrzebne.

(35)

Niepreferencyjne zasady pochodzenia obowiązujące w Unii zostały określone w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającym Wspólnotowy Kodeks Celny (16) i w jego przepisach wykonawczych zawartych w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. (17). Określenie kraju pochodzenia żywności będzie opierać się na tych przepisach, które są dobrze znane podmiotom handlowym i organom administracji, co powinno ułatwić ich wdrożenie.

(36)

Informacja o wartości odżywczej na żywności obejmuje informacje na temat wartości energetycznej i pewnych substancji odżywczych oraz składników zawartych w żywności. Obowiązkowe przekazywanie informacji żywieniowych z przodu i z tyłu opakowania powinno być wspierane działaniami państw członkowskich, takimi jak żywieniowy plan działań będący częścią polityki ochrony zdrowia publicznego, który zapewni konkretne zalecenia w dziedzinie edukacji żywieniowej społeczeństwa i w podejmowaniu świadomych wyborów żywności.

(37)

W wyżej wspomnianej białej księdze Komisji z dnia 30 maja 2007 r. podkreślono pewne elementy żywieniowe istotne dla zdrowia publicznego. Dlatego wymagania dotyczące obowiązkowego przekazywania informacji żywieniowych powinny być zgodne z zaleceniami tejże białej księgi .

(38)

Zasadniczo konsumenci nie zdają sobie sprawy z potencjalnego znaczenia napojów alkoholowych w ich ogólnej diecie. Pomocne byłoby udostępnianie przez producentów informacji na temat wartości energetycznej napojów alkoholowych.

(39)

W celu zapewnienia pewności prawnej i spójności prawodawstwa unijnego dobrowolne zamieszczanie oświadczeń żywieniowych lub zdrowotnych na etykietach żywności powinno odbywać się zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (18).

(40)

Aby uniknąć niepotrzebnych obciążeń dla producentów i sprzedawców żywności , właściwe jest zwolnienie niektórych kategorii nieprzetworzonej żywności lub żywności, w przypadku której informacja żywieniowa nie jest czynnikiem determinującym decyzję o kupnie, podejmowaną przez konsumenta , albo też jeżeli opakowanie zewnętrzne lub etykieta są zbyt małe, aby móc spełnić obowiązek etykietowania, z obowiązkowego uwzględniania informacji o wartości odżywczej, chyba że obowiązek przekazywania takiej informacji został przewidziany w innym prawodawstwie unijnym .

(41)

Aby przekazywane informacje przemawiały do przeciętnego konsumenta i służyły celowi ▐, w którym się je wprowadza , powinny być one ▐ łatwo zrozumiałe dla przeciętnego konsumenta . Rozsądne wydaje się umieszczanie informacji w tym samym polu widzenia w celu zapewnienia łatwego dostrzegania przez konsumentów podstawowych informacji żywieniowych przy dokonywaniu zakupów żywności ▐.

(42)

Niedawne zmiany w formułowaniu informacji o wartości odżywczej, prowadzące do wyrażania jej w innej postaci niż w przeliczeniu na 100 g, 100 ml lub porcję, wprowadzone przez niektóre państwa członkowskie i organizacje z sektora spożywczego, wskazują na to, że konsumenci lubią tego typu systemy, ponieważ pomagają im one w dokonywaniu szybkich wyborów. Jednak w skali całej Unii brak naukowych dowodów na temat zrozumienia i wykorzystywania inaczej sformułowanych informacji przez przeciętnego konsumenta. Ze względu na możliwość porównywania produktów w opakowaniach różnej wielkości rozsądne jest utrzymanie obowiązku podawania informacji o wartości odżywczej w przeliczeniu na 100 g lub 100 ml, a w razie potrzeby dopuścić dodatkowe informacje odnoszące się do porcji. Jeżeli produkt żywnościowy jest paczkowany w pojedyncze porcje, obowiązkowe powinno być dodatkowo podanie informacji żywieniowej w przeliczeniu na porcję. Aby uniknąć mylnych informacji w odniesieniu do wielkości porcji, wielkość porcji należy ujednolicić w całej Unii w ramach procedury konsultacji.

(43)

Informację w głównym polu widzenia o ilości składników pokarmowych i wskaźnikach porównawczych w łatwo rozpoznawalnej formie, umożliwiającej ocenę właściwości odżywczych żywności, należy uważać w całości za część informacji o wartości odżywczej i nie należy jej traktować jak grupę indywidualnych oświadczeń.

(44)

Doświadczenie pokazuje, że w wielu przypadkach dobrowolne informacje o żywności przekazywane są ze szkodą dla jasności obowiązkowych informacji o żywności. Dlatego należy zapewnić kryteria pomagające podmiotom działającym na rynku spożywczym i organom wykonawczym we właściwym wyważeniu przekazywania obowiązkowych i dobrowolnych informacji o żywności.

(45)

Również w przypadku żywności niepaczkowanej i oferty zakładów żywienia zbiorowego informacje na temat potencjalnych alergenów są bardzo ważne z punktu widzenia alergików. Dlatego zawsze powinna istnieć możliwość przekazania konsumentom tego typu informacji .

(46)

Państwa członkowskie nie powinny mieć możliwości przyjmowania przepisów innych niż określone w niniejszym rozporządzeniu w dziedzinie, którą ono harmonizuje, chyba że jest to wyraźnie w nim wskazane. Ponadto, ponieważ krajowe wymagania dotyczące etykietowania mogą stwarzać przeszkody dla swobodnego przepływu na rynku wewnętrznym, państwa członkowskie powinny wykazać, dlaczego takie środki są niezbędne, a także określić środki, które podejmą, aby zagwarantować, że są one stosowane w sposób, który jak najmniej ogranicza handel.

(47)

Powinna istnieć możliwość dostosowywania przepisów dotyczących informacji o żywności do szybko zmieniającego się otoczenia społecznego, gospodarczego i technologicznego.

(48)

Jeśli chodzi o niektóre aspekty informacji o żywności, które powodują opracowywanie innowacyjnych i nowoczesnych praktyk handlowych, konieczne jest umożliwienie wystarczających eksperymentów i badań konsumenckich oraz dostarczenie solidnych danych dowodowych na temat najlepszych systemów. Dlatego w takich przypadkach prawo unijne dotyczące informacji o żywności powinno ograniczać się do ustanowienia obowiązkowych, niezbędnych wymagań ustalających poziom ochrony konsumentów i informacji dla konsumentów i powinno zapewniać elastyczność co do sposobu spełniania tych wymagań w sposób zgodny z przepisami dotyczącymi rynku wewnętrznego.

(49)

Aby zapewnić opracowanie i ustanowienie bardziej szczegółowych wymagań dotyczących informacji o żywności w sposób dialektyczny oraz na podstawie najlepszych praktyk, powinny istnieć elastyczne mechanizmy na poziomie unijnym i krajowym oparte na otwartych i przejrzystych konsultacjach publicznych i trwałych interakcjach pomiędzy szeroką grupą przedstawicieli stron zainteresowanych. Taki mechanizm może doprowadzić do opracowania krajowych, niewiążących systemów bazujących na wynikach rzetelnych badań konsumenckich i szeroko zakrojonych konsultacji ze stronami zainteresowanymi. Powinny istnieć mechanizmy umożliwiające konsumentom identyfikację żywności oznaczanej zgodnie z systemem krajowym, na przykład za pośrednictwem numeru lub symbolu identyfikacyjnego.

(50)

Aby zapewnić pewien poziom spójności wyników uzyskanych w różnych państwach członkowskich, niezbędne jest promowanie ciągłej wymiany informacji i dzielenia się informacjami na temat najlepszych praktyk i doświadczeń pomiędzy państwami członkowskimi oraz między nimi a Komisją oraz promowanie udziału stron zainteresowanych w takich wymianach.

(51)

Państwa członkowskie powinny prowadzić urzędowe kontrole w celu egzekwowania przestrzegania niniejszego rozporządzenia zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (19).

(52)

Należy zaktualizować odniesienia do dyrektywy 90/496/EWG w rozporządzeniu (WE) nr 1924/2006 i w rozporządzeniu (WE) nr 1925/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie dodawania do żywności witamin i składników mineralnych oraz niektórych innych substancji (20), aby uwzględnić niniejsze rozporządzenie. Należy w związku z tym odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006.

(53)

Aby umożliwić zainteresowanym stronom, w tym zwłaszcza MŚP, przekazywanie informacji żywieniowych na ich produktach, konieczne jest stopniowe wdrażanie środków wprowadzających obowiązek zamieszczania informacji żywieniowych w trakcie wydłużonych okresów przejściowych, z uwzględnieniem dodatkowego okresu przejściowego dla mikroprzedsiębiorstw.

(54)

W wyrobach zakładów drobnej wytwórczości spożywczej oraz w świeżej żywności, przygotowywanej bezpośrednio w miejscu sprzedaży w detalicznych punktach oferujących żywność, mogą znajdować się substancje, które u osób wrażliwych mogą wywoływać alergie lub reakcje nietolerancji. Jednak ze względu na fakt, że właśnie produkty niepaczkowane sprzedaje się poprzez bezpośredni kontakt z klientem, udzielenie odpowiednich informacji powinno być np. możliwe w ramach rozmowy ze sprzedawcą lub poprzez umieszczenie w sklepie w wyraźnie widocznym miejscu szyldu informacyjnego bądź też udostępnienie materiałów informacyjnych.

(55)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie i mogą zatem być lepiej osiągnięte na poziomie Unii, Unia może podjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości ustanowioną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności wymienioną w powyższym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza środki, które są konieczne do osiągnięcia tych celów.

▐

(56)

Komisja powinna posiadać uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE. Szczególnie istotne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym z ekspertami.

(57)

Aby zapewnić jednolite warunki wdrażania, Komisji należy powierzyć uprawnienia wykonawcze do przyjęcia wytycznych technicznych dotyczących interpretacji wykazu składników powodujących alergie lub reakcje nietolerancji, określenia sposobu podawania daty minimalnej trwałości, a także zajęcia stanowiska w sprawie krajowych przepisów przyjętych przez państwa członkowskie. Zgodnie z art. 291 TFUE przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję ustanawiane są z wyprzedzeniem w drodze rozporządzenia przyjmowanego zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą. Do czasu przyjęcia tego nowego rozporządzenia, i biorąc pod uwagę konieczność jak najszybszego jego przyjęcia, państwa członkowskie powinny nadal sprawować kontrolę na mocy przepisów decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (21), za wyjątkiem procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, która nie ma zastosowania, o ile warunki te pozostają w zgodności ze zmienionym Traktatem. Odniesienia do tych przepisów powinny zostać jednak zastąpione odniesieniami do przepisów i zasad ustalonych w nowym rozporządzeniu, jak tylko rozporządzenie to wejdzie w życie,

▐

a)

definicje „żywności”, „prawa żywnościowego”, „przedsiębiorstwa spożywczego”, „podmiotu działającego na rynku spożywczym”, „handlu detalicznego”, „wprowadzenia do obrotu” i „konsumenta finalnego” z art. 2 i z art. 3 ust. 1, 2, 3, 7, 8 i 18 rozporządzenia (WE) nr 178/2002;

b)

definicje „przetwarzania”, „produktów nieprzetworzonych” i „produktów przetworzonych” z art. 2 ust. 1 lit. m), n) i o) rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (24);

c)

definicje „dodatków do środków spożywczych” i „pomocy przetwórczych” z art. 1 ust. 2 i z art. 1 ust. 3 lit. a) dyrektywy Rady 89/107/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących dodatków do żywności dopuszczonych do użytku w środkach spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi (25);

d)

definicję „środka aromatyzującego” z art. 1 ust. 2 lit. a) dyrektywy Rady 88/388/EWG z dnia 22 czerwca 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do środków aromatyzujących przeznaczonych do użytku w środkach spożywczych i materiałów źródłowych służących do ich produkcji (26);

e)

definicje „mięsa” i „mięsa odkostnionego mechanicznie” z punktów 1.1 i 1.14 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (27);

f)

definicje „oświadczenia”, „składnika odżywczego”, „innej substancji”, „oświadczenia żywieniowego” i „oświadczenia zdrowotnego” z art. 2 ust. 2 pkt 1–5 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006.

a)

„informacje o żywności” oznaczają informacje dotyczące żywności i udostępniane konsumentowi finalnemu za pośrednictwem etykiety, innych materiałów towarzyszących lub innych środków, w tym nowoczesnych technologii lub przekazu ustnego. Nie obejmują one informacji handlowej zdefiniowanej w dyrektywie 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (28);

▐

b)

„zakłady żywienia zbiorowego” oznaczają wszelkie zakłady (w tym automaty do sprzedaży, pojazdy oraz nieruchome lub ruchome punkty sprzedaży), takie jak restauracje, stołówki, szkoły , szpitale oraz podmioty świadczące usługi cateringowe , w których w ramach prowadzenia działalności przygotowuje się żywność przeznaczoną do bezpośredniego spożycia przez konsumenta finalnego ▐;

c)

„żywność paczkowana” oznacza każdą pojedynczą sztukę przeznaczoną do prezentacji konsumentowi finalnemu i zakładom żywienia zbiorowego, składającą się ze środka spożywczego w opakowaniu , niezależnie od tego, czy takie opakowanie obejmuje dany środek spożywczy całkowicie, czy też jedynie częściowo, lecz w taki sposób, że zawartość nie może być zmieniona bez otwarcia lub zmiany opakowania;

d)

„żywność niepaczkowana” to żywność, którą oferuje się konsumentowi finalnemu bez opakowania i którą pakuje się dopiero w momencie sprzedaży konsumentowi finalnemu lub której nie pakuje się w ogóle, a także żywność oraz produkty świeże pakowane w miejscu sprzedaży z przeznaczeniem do niezwłocznej sprzedaży w danym dniu;

e)

„żywność wytwarzana ręcznie” oznacza żywność wyprodukowaną bezpośrednio dla konsumenta w zakładzie, który zgodnie z krajowym prawem handlowym został wpisany do krajowych rejestrów jako zakład rzemieślniczy;

f)

„składnik” oznacza każdą substancję, włączając w to dodatki do środków spożywczych, enzymy stosowane w żywności oraz każdy składnik składnika złożonego, użytą przy wytworzeniu lub przygotowywaniu żywności i nadal znajdującą się w produkcie gotowym, nawet jeżeli jej forma uległa zmianie ▐;

g)

„miejsce pochodzenia” oznacza ▐ miejsce , kraj lub region, w których całkowicie uzyskuje się produkty lub składniki, zgodnie z art. 23 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92;

h)

„składnik złożony” oznacza składnik, który sam w sobie jest produktem zawierającym więcej niż jeden składnik;

i)

„etykieta” oznacza jakąkolwiek metkę, znak firmowy, znak handlowy, obraz lub inny opis pisany, drukowany, tłoczony, odbity lub w inny sposób naniesiony na pojemniku z żywnością lub załączony do pojemnika z żywnością;

j)

„etykietowanie” oznacza wszelkie napisy, dane szczegółowe, znaki handlowe, znaki towarowe, nazwy marek, obrazy lub symbole odnoszące się do żywności i umieszczone na wszelkiego rodzaju opakowaniu, dokumencie, ulotce, etykiecie, opasce lub pierścieniu towarzyszącym takiej żywności lub odnoszącym się do niej;

k)

„pole widzenia” oznacza wszystkie powierzchnie opakowania, na których treść można odczytać z pojedynczego punktu widzenia, co pozwala na szybki i łatwy dostęp do informacji zawartych w etykietowaniu ▐;

l)

„czytelność” dotyczy między innymi pisma, druku, wytłoczenia, oznaczenia, wklęsłodruku lub ostemplowania, a więc środków pozwalających normalnie widzącemu konsumentowi zrozumieć teksty, np. etykiety i informacje na produktach żywnościowych, bez uciekania się do pomocy optycznych; czytelność zależy od wielkości czcionki, jej rodzaju, grubości linii pisma, odstępów między słowami, literami i wierszami, stosunku szerokości liter do ich wysokości oraz kontrastu między pismem a tłem;

▐

m)

„nazwa pod którą artykuł jest sprzedawany” oznacza nazwę, która jest rozumiana jako nazwa żywności przez konsumentów w państwie członkowskim, w którym żywność jest sprzedawana, bez potrzeby jej dalszego wyjaśniania;

n)

„nazwa opisowa” oznacza nazwę zawierającą opis żywności, a w razie potrzeby również jej zastosowania, który jest wystarczająco jasny, aby umożliwić konsumentom poznanie jej rzeczywistego charakteru i odróżnienie jej od innych produktów, z którymi może zostać pomylona;

▐

o)

„produkt jednoskładnikowy” oznacza każdy produkt spożywczy, który – za wyjątkiem soli, cukru, przypraw, wody, dodatków do środków spożywczych, środków aromatyzujących lub enzymów – zawiera tylko jeden składnik;

p)

„zasadnicze wymagania” oznaczają wymagania, zgodnie z którymi ustala się poziom ochrony konsumentów i informacji o żywności w odniesieniu do określonego zagadnienia i które zostały określone w akcie unijnym ;

q)

„data minimalnej trwałości” oznacza datę, do której żywność zachowuje swoje szczególne właściwości pod warunkiem jej odpowiedniego lub specjalnego, podanego na opakowaniu, sposobu przechowywania;

r)

„data przydatności do spożycia” oznacza datę, przed której upływem należy spożyć produkt; po tej dacie produktu tego nie można przekazać już konsumentowi, nie można go również przetwarzać;

s)

„data produkcji” oznacza datę wyprodukowania, ewentualnie zapakowania i zamrożenia produkt;

t)

„najlepsze praktyki” oznaczają normy, systemy, inicjatywy lub wszelkie inne działania zatwierdzone przez właściwe organy, w przypadku których wykazano na podstawie doświadczenia i badań, że są najskuteczniejsze dla większości konsumentów i są uważane za wzorcowe;

u)

„imitacja produktu żywnościowego” oznacza artykuł spożywczy, przypominający wyglądem inny artykuł, w którym całkowicie lub częściowo zmieszano zazwyczaj stosowany składnik z innym składnikiem lub zastąpiono go innym składnikiem.

a)

informacje o tożsamości i składzie, ilości, właściwościach lub innych cechach żywności;

b)

informacje o ochronie zdrowia konsumentów i bezpiecznym stosowaniu żywności. W szczególności obejmują one informacje na temat:

c)

informacje o charakterystyce żywieniowej, umożliwiające konsumentom, w tym konsumentom o szczególnych wymaganiach dietetycznych, podejmowanie ▐ wyborów ze znajomością rzeczy .

a)

jeżeli nazwa lub prezentacja graficzna żywności mogłaby wprowadzić konsumenta w błąd co do jej charakteru, tożsamości, właściwości, składu, poszczególnych składników i ich ilości w produkcie , trwałości, kraju lub miejsca pochodzenia, metod wytwarzania lub produkcji;

b)

sugerując konsumentowi poprzez nazwę lub prezentacje graficzne na opakowaniu, że chodzi o określony produkt lub składnik, mimo że w rzeczywistości chodzi o imitację produktu spożywczego lub środek zastępujący składnik stosowany zwykle w danym produkcie; w takich przypadkach oznacza się produkt na przedniej stronie opakowania dodatkowym określeniem „imitacja” lub „wykonano z użyciem (oznaczenie składnika zastępczego) zamiast (oznaczenie składnika zastąpionego)”;

c)

poprzez wywołanie wrażenia, że w przypadku produktów mięsnych chodzi o jednolity kawałek mięsa, mimo że produkt składa się z połączonych kawałków mięsa; w takich przypadkach na przedniej stronie opakowania produktu należy umieścić następującą informację: „mięso formowane – z połączonych kawałków mięsa”;

d)

poprzez przypisywanie żywności działania lub właściwości, których ona nie posiada;

e)

poprzez sugerowanie, że żywność ma szczególne właściwości, gdy w rzeczywistości wszystkie podobne środki spożywcze mają takie właściwości lub poprzez szczególne uwydatnienie braku określonych składników lub substancji odżywczych,które z natury rzeczy w danym produkcie spożywczym nie występują ;

f)

poprzez bezpośrednią reklamę mówiącą o wyraźnie obniżonej zawartości cukru lub tłuszczu, jeżeli nie idzie to w parze z odpowiednim obniżeniem wartości energetycznej (w kJ lub kcal);

g)

poprzez określenie „odpowiedni dla osób ze szczególnymi wymaganiami dietetycznymi”, jeżeli dany produkt żywnościowy nie odpowiada przepisom unijnym dotyczącym żywności przeznaczonej dla osób z takimi szczególnymi wymaganiami;

h)

w przypadku mleka: poprzez opisywanie mleka terminem „świeże”, gdy jego data przydatności do spożycia jes dłuższa niż siedem dni od daty napełnienia opakowania mlekiem.

a)

reklamy;

b)

prezentacji żywności, w szczególności kształtu, wyglądu lub opakowania, zastosowanych materiałów opakowaniowych, sposobu ustawienia oraz otoczenia, w jakim jest pokazywana.

a)

w przypadku gdy żywność paczkowana jest przeznaczona dla konsumenta finalnego, lecz wprowadzana do obrotu na etapie przed sprzedażą konsumentowi finalnemu i gdy na tym etapie nie odbywa się sprzedaż do zakładów żywienia zbiorowego;

b)

w przypadku gdy żywność paczkowana jest przeznaczona na zaopatrzenie zakładów żywienia zbiorowego w celu przygotowania, przetwarzania, dzielenia lub krojenia na kawałki.

a)

nazwa , pod którą produkt jest sprzedawany ;

b)

wykaz składników;

c)

▐ składniki wymienione w załączniku II, powodujące alergie lub reakcje nietolerancji, i wszelkie substancje pochodne , z odpowiednim uwzględnieniem szczegółowych przepisów dotyczących żywności niepaczkowanej ;

d)

ilość niektórych składników lub kategorii składników zgodnie z załącznikiem VII ;

e)

ilość netto żywności w momencie pakowania ;

f)

data minimalnej trwałości lub w przypadku środków spożywczych, które z mikrobiologicznego punktu widzenia łatwo się psują , data „spożyć przed”;

g)

data produkcji w przypadku produktów mrożonych;

h)

wszelkie specjalne warunki przechowywania lub warunki użycia , w tym instrukcje dotyczące warunków chłodzenia i przechowywania oraz warunków przechowywania przed i po otwarciu opakowania, w przypadku gdy byłoby niemożliwe właściwe użycie środka spożywczego w razie braku takich informacji ;

i)

instrukcja użycia, w przypadku gdy byłoby niemożliwe właściwe użycie środka spożywczego w razie braku takich instrukcji;

j)

nazwa lub firma lub zarejestrowany znak handlowy i adres wytwórcy posiadającego siedzibę w Unii, podmiotu pakującego oraz, w przypadku produktów pochodzących z krajów trzecich, sprzedawcy/ importera lub, w stosownym przypadku, podmiotu działającego na rynku spożywczym, pod którego nazwą lub nazwą firmy żywność jest wprowadzana na rynek;

k)

kraj lub miejsce pochodzenia w przypadku następujących produktów :

W przypadku wszystkich innych produktów żywnościowych, kraj lub miejsce pochodzenia , w przypadku gdy zaniechanie ich wskazania mogłoby w istotnym stopniu wprowadzać w błąd konsumenta co do rzeczywistego kraju lub miejsca ▐, w szczególności gdyby informacje towarzyszące żywności lub etykieta jako całość mogły sugerować, że żywność pochodzi z innego miejsca lub kraju; w takich wypadkach informacja zostaje przyjęta w drodze aktów delegowanych, zgodnie z art. 42 oraz z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 43 i 44;

▐

l)

w odniesieniu do napojów o zawartości alkoholu większej niż 1,2 % objętościowo, rzeczywista zawartość objętościowa alkoholu;

m)

informacja o wartości odżywczej.

a)

▐ informacje o żywności , o których mowa w art. 9 i 29, są dostępne na życzenie konsumenta przed ostatecznym dokonaniem zakupu i mogą się znajdować w materiałach towarzyszących sprzedaży na odległość lub być dostarczane z użyciem innych, właściwych środków;

b)

dane szczegółowe przewidziane w art. 9 ust. 1 lit. f) i i) są obowiązkowe jedynie w momencie dostawy.

a)

świeże owoce i warzywa, w tym ziemniaki, które nie są obrane, pokrojone lub podobnie przygotowane;

b)

woda gazowana, której opis wskazuje, że została nasycona dwutlenkiem węgla;

c)

ocet uzyskany wyłącznie z jednego podstawowego produktu metodą fermentacyjną, pod warunkiem że nie zostały dodane żadne inne składniki;

d)

ser, masło, przefermentowane mleko i śmietana, do których nie zostały dodane składniki inne niż przetwory mleczne, enzymy i kultury drobnoustrojów niezbędne do produkcji lub, w przypadku sera innego niż ser świeży i ser przetworzony, sól potrzebna do jego produkcji;

e)

napoje zawierające alkohol; Komisja przedstawi sprawozdanie dotyczące stosowania niniejszego ustępu w odniesieniu do tych produktów w terminie …  (34); sprawozdaniu mogą towarzyszyć szczególne środki określające zasady udostępniania konsumentom informacji o wartości odżywczej w odniesieniu do tych produktów . Te niezbędne środki mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie przyjmuje się za pomocą aktów delegowanych, zgodnie z art. 42 oraz z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 43 i 44;

f)

produkty żywnościowe zawierające jeden składnik, gdy:

a)

komponenty składnika, które zostały tymczasowo oddzielone podczas procesu wytwarzania i później ponownie wprowadzone, lecz nie przekraczają swoich pierwotnych proporcji;

b)

dodatki do środków spożywczych i enzymy:

c)

substancje zastosowane w ilościach ściśle niezbędnych jako rozpuszczalniki lub nośniki substancji odżywczych, dodatków do środków spożywczych, enzymów lub środków aromatyzujących;

d)

substancje, które nie są dodatkami do środków spożywczych, lecz są stosowane w taki sam sposób i w tym samym celu jak pomoce przetwórcze i są nadal obecne w produkcie gotowym, nawet w zmienionej formie;

e)

woda:

a)

nazwa żywności wyraźnie odnosi się do danego składnika; lub

b)

składnik wymieniony w załączniku II, z którego pochodzi substancja, jest już uwzględniony w wykazie składników; lub

c)

chodzi o niepaczkowane produkty żywnościowe. W takim przypadku należy w miejscu sprzedaży lub w jadłospisach udostępnić wyraźnie widoczny szyld informujący, że

a)

dany składnik lub dana kategoria składników występują w nazwie , pod którą artykuł jest sprzedawany , lub są zwykle kojarzone z tą nazwą przez konsumenta; lub

b)

dany składnik lub dana kategoria składników są podkreślone w oznakowaniu słownie, obrazowo lub graficznie; lub

c)

dany składnik lub dana kategoria składników są niezbędne w celu scharakteryzowania żywności i odróżnienia jej od produktów, z którymi mogłaby być mylona ze względu na jej nazwę lub wygląd.

a)

w jednostkach pojemności w przypadku płynów w rozumieniu dyrektywy Rady 85/339/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie opakowań zawierających produkty płynne przeznaczone do spożycia przez ludzi (35) ;

b)

w jednostkach masy w przypadku innych produktów.

a)

data minimalnej trwałości:

b)

data spożycia:

c)

data produkcji:

a)

dyrektywa 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych (36);

b)

dyrektywa Rady 80/777/EWG z dnia 15 lipca 1980 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie wydobywania i wprowadzania do obrotu naturalnych wód mineralnych (37).

a)

wartość energetyczna;

b)

ilość tłuszczu, nasyconych kwasów tłuszczowych, ▐ cukrów oraz soli;

c)

ilość białka, węglowodanów, błonnika oraz naturalnych i sztucznych tłuszczów trans.

▐ a)

kwasy tłuszczowe jednonienasycone;

b)

kwasy tłuszczowe wielonienasycone;

c)

alkohole wielowodorotlenowe;

d)

cholesterol;

e)

skrobia;

▐

f)

każdy ze składników mineralnych i witamin obecnych w znaczących ilościach zgodnie z punktem 1 części A załącznika X i zgodnie z wartościami podanymi w punkcie 2 części A załącznika X;

g)

inne substancje w rozumieniu części A załącznika XII, a także elementy tych substancji odżywczych;

h)

inne substancje w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1925/2006.

a)

analizie żywności dokonanej przez producenta; lub

b)

obliczeniu na podstawie znanych lub rzeczywistych wartości średnich używanych składników; lub

c)

obliczeniu na podstawie ogólnie ustalonych i przyjętych danych szczegółowych.

a)

takie formy wyrażania nie mogą wprowadzać konsumenta w błąd ani odciągać jego uwagi od obowiązkowych informacji na temat wartości odżywczej; oraz

b)

są one oparte bądź na ▐ referencyjnych wartościach spożycia ustanowionych w załączniku X części B bądź na rzetelnych wynikach naukowych dotyczących wartości spożycia energii lub składników odżywczych;

c)

są one wsparte naukowymi dowodami zrozumienia i wykorzystywania prezentacji informacji przez przeciętnego konsumenta; i

d)

są one poparte niezależnymi badaniami konsumenckimi, które wykazały, że przeciętny konsument rozumie tę formę wyrażania.

a)

ochroną zdrowia publicznego;

b)

ochroną konsumentów;

c)

zapobieganiem nadużyciom;

d)

ochroną praw własności przemysłowej i handlowej, regionalnych oznaczeń pochodzenia, zarejestrowanych nazw pochodzenia oraz zapobieganiem nieuczciwej konkurencji.

1.

Art. 6 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6.   Dodanie do żywności witaminy lub składnika mineralnego musi powodować obecność tej witaminy lub tego składnika mineralnego w danym produkcie przynajmniej w ilości znaczącej, o ile ilość ta jest określona w [punkcie 2 części A załącznika X rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2010 z dnia … w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności (44). Ilości minimalne, w tym wszelkie ilości niższe, stanowiące odstępstwo od wspomnianych wyżej ilości znaczących, są przyjmowane dla określonej żywności lub jej kategorii zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2.

2.

Art. 7 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Oznaczanie wartości odżywczej produktów z dodatkiem witamin i składników mineralnych, które objęte są niniejszym rozporządzeniem, jest obowiązkowe. Wymagana informacja zawiera elementy określone w art. 29 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2010 z dnia … w sprawie [przekazywania konsumentom informacji na temat żywności] oraz całkowite ilości witamin i składników mineralnych obecne w żywności po ich dodaniu.”.