1.   Instytucje obliczają wartość ekspozycji pośredniej wobec klienta wynikającej z kontraktów na instrumenty pochodne wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i kontraktów na kredytowe instrumenty pochodne, w przypadku gdy dany kontrakt nie został zawarty bezpośrednio z tym klientem, lecz instrument dłużny lub kapitałowy będący instrumentem bazowym został wyemitowany przez tego klienta, zgodnie z metodyką określoną w art. 2–5 niniejszego rozporządzenia.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, w przypadku gdy instrumenty bazowe są uwzględnione w indeksie dłużnych papierów wartościowych, indeksie akcji lub indeksie swapów ryzyka kredytowego lub w przedsiębiorstwie zbiorowego inwestowania, lub w przypadku gdy kontrakty na instrumenty pochodne odnoszą się do instrumentu bazowego o wielu komponentach, instytucje obliczają wartości ekspozycji pośredniej wobec klienta wynikającej z kontraktów na instrumenty pochodne, o których mowa w ust. 1, oraz wkład tej ekspozycji w ekspozycję wobec klienta zgodnie z metodyką określoną w art. 6.

3.   W przypadku gdy kontrakty na instrumenty pochodne i na kredytowe instrumenty pochodne, o których mowa w ust. 1, są przypisane do portfela handlowego, po obliczeniu wartości ekspozycji pośredniej wobec klienta wynikającej z tych kontraktów instytucje włączają te wartości ekspozycji do ekspozycji wobec klienta w portfelu handlowym. Po dokonaniu agregacji ujemnym ekspozycjom netto wobec klienta przypisuje się wartość zerową.

4.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2, w przypadku gdy kontrakty na instrumenty pochodne i na kredytowe instrumenty pochodne, o których mowa w ust. 1, są przypisane do portfela bankowego oraz gdy, po obliczeniu wartości ekspozycji pośrednich wobec klienta wynikających z tych kontraktów, ekspozycje pośrednie mają wartość ujemną, instytucje przypisują tym wartościom ekspozycji wartość zerową przed zaliczeniem ich do ekspozycji wobec klienta.

1.   Z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 4 niniejszego artykułu instytucje obliczają wartość ekspozycji pośredniej z tytułu opcji, o których mowa w art. 2 lit. a), jako sumę bieżącej wartości rynkowej opcji i kwoty należnej kontrahentowi opcji w wyniku potencjalnego niewykonania zobowiązania przez emitenta instrumentu bazowego, pomniejszoną o kwotę należną instytucji od tego kontrahenta w przypadku takiego zdarzenia.

2.   W przypadku opcji kupna wartość ekspozycji pośredniej jest równa wartości rynkowej opcji. W przypadku pozycji długiej w opcji kupna wartość ekspozycji pośredniej jest dodatnia, natomiast w przypadku pozycji krótkiej w opcji kupna wartość ekspozycji pośredniej jest ujemna.

3.   W przypadku opcji sprzedaży wartość ekspozycji pośredniej jest równa różnicy między wartością rynkową opcji i ceną wykonania tej opcji. W przypadku pozycji krótkiej w opcji sprzedaży wartość ekspozycji pośredniej jest dodatnia, natomiast w przypadku pozycji długiej w opcji sprzedaży wartość ekspozycji pośredniej jest ujemna.

4.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 3, w przypadku opcji sprzedaży, których cena wykonania nie jest dostępna w dniu transakcji, lecz później, instytucje stosują oczekiwaną modelowaną cenę wykonania stosowaną do obliczania wartości godziwej opcji.

5.   W przypadku gdy wartość rynkowa opcji nie jest dostępna w danym dniu, instytucje stosują wartość godziwą tej opcji w tym dniu. W przypadku gdy ani wartość rynkowa, ani wartość godziwa opcji nie jest dostępna w danym dniu, instytucje stosują ostatnią dostępną wartość rynkową lub ostatnią dostępną wartość godziwą tej opcji. W przypadku gdy ani wartość rynkowa, ani wartość godziwa opcji nie jest dostępna dla żadnego dnia, instytucje stosują wartość, według której opcja jest wyceniana zgodnie z mającymi zastosowanie ramami rachunkowości.

1.   Wartość ekspozycji pośredniej wobec klienta wynikającej z kontraktów na kredytowe instrumenty pochodne, o których mowa w art. 2 lit. b), jest równa sumie bieżącej wartości rynkowej kontraktu na kredytowy instrument pochodny i kwoty należnej kontrahentowi kontraktu na kredytowy instrument pochodny w wyniku potencjalnego niewykonania zobowiązania przez emitenta instrumentu bazowego, pomniejszonej o kwotę należną instytucji od tego kontrahenta w przypadku takiego zdarzenia.

2.   W przypadku gdy wartość rynkowa kredytowego instrumentu pochodnego nie jest dostępna w danym dniu, instytucje stosują wartość godziwą tego kredytowego instrumentu pochodnego w tym dniu. W przypadku gdy ani wartość godziwa, ani wartość rynkowa kredytowego instrumentu pochodnego nie są dostępne w danym dniu, instytucje stosują ostatnią dostępną wartość rynkową lub ostatnią dostępną wartość godziwą tego kredytowego instrumentu pochodnego. W przypadku gdy ani wartość rynkowa, ani wartość godziwa kredytowego instrumentu pochodnego nie jest dostępna dla żadnego dnia, instytucje stosują wartość, według której kredytowy instrument pochodny jest wyceniany zgodnie z mającymi zastosowanie ramami rachunkowości.

1.   Obliczając wartość ekspozycji pośredniej wobec klienta wynikającej z innych kontraktów na instrumenty pochodne, o których mowa w art. 2 lit. c), w tym swapów, kontraktów terminowych typu future lub kontraktów terminowych typu forward, instytucje dokonują rozłożenia swoich transakcji wieloskładnikowych na poszczególne składniki transakcji.

2.   W przypadku składników transakcji, o których mowa w ust. 1 i które to składniki są obarczone ryzykiem niewykonania zobowiązania przez emitenta instrumentu bazowego, instytucje obliczają wartość swojej ekspozycji pośredniej tak, jakby ekspozycja wynikała z pozycji w tych składnikach.

3.   W przypadku gdy instytucja nie jest w stanie zastosować podejścia przewidzianego w ust. 1 i 2, ustala ona wartość ekspozycji pośredniej wobec emitenta instrumentów bazowych jako maksymalną stratę, jaką instytucja poniosłaby w wyniku potencjalnego niewykonania zobowiązania przez emitenta instrumentów bazowych, do których odnosi się kontrakt na instrument pochodny.

1.   Ustalając wartość ekspozycji pośredniej wobec klienta wynikającej z kontraktów na instrumenty pochodne utworzone w oparciu o indeksy dłużnych papierów wartościowych, akcji lub swapów ryzyka kredytowego lub w oparciu o przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania, lub z kontraktów na instrumenty pochodne odnoszących się do instrumentu bazowego o wielu komponentach, instytucje stosują metodę pełnego przeglądu w odniesieniu do poziomu wszystkich indywidualnych instrumentów bazowych i obliczają wartości ekspozycji pośrednich jako zmianę ceny kontraktu na instrument pochodny w przypadku niewykonania zobowiązania z tytułu każdego komponentu instrumentu bazowego. Instytucje przypisują każdą wartość ekspozycji pośredniej albo do określonego klienta, albo do oddzielnego klienta, albo do nieznanego klienta, jak określono w art. 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1187/2014.

2.   W przypadku gdy instytucja nie jest w stanie zastosować metody pełnego przeglądu w odniesieniu do poziomu wszystkich indywidualnych instrumentów bazowych kontraktu na instrument pochodny zgodnie z ust. 1 lub jeżeli byłoby to nadmiernie uciążliwe dla instytucji, wówczas instytucja:

Wartość ekspozycji pośredniej, o której mowa w akapicie pierwszym lit. b) niniejszego ustępu, przypisuje się albo do transakcji na instrumentach pochodnych jako oddzielnego klienta, albo do nieznanego klienta, jak określono w art. 6 ust. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1187/2014.

3.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, w przypadku gdy wartości ekspozycji pośredniej przypisuje się do nieznanego klienta, jak określono w art. 6 ust. 2 i 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1187/2014, i wartości te są ujemne, instytucja przypisuje tym wartościom ekspozycji pośredniej wartość zerową przed zaliczeniem ich do ekspozycji wobec nieznanego klienta.