25.8.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 275/1

(1)

Środek stosowany obecnie do przywozu niektórych łączników rur lub przewodów rurowych z żelaza lub stali pochodzących z Tajlandii to ostateczne cło antydumpingowe nałożone pierwotnie rozporządzeniem Rady (WE) nr 584/96 (2), zmienionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 1592/2000 (3) oraz potwierdzonym, w następstwie postępowania wyjaśniającego w ramach przeglądu dotyczącego wygaśnięcia środków, rozporządzeniem Rady (WE) nr 964/2003 (4).

(2)

Środek mający zastosowanie do wymienionych przywozów wprowadza stawkę celną od wartości celnej towaru (ad valorem) dla przywozów z wyjątkiem tych pochodzących od dwóch tajlandzkich producentów będących jednocześnie eksporterami, których zobowiązania zostały przyjęte decyzją Komisji nr 96/252/WE (5), zmienioną decyzją Komisji 2000/453/WE (6).

(3)

W kwietniu 2001 r. Komisja rozpoczęła jednocześnie postępowanie wyjaśniające w ramach przeglądu dotyczącego wygaśnięcia środków (7), na mocy art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego oraz rewizję tymczasową, na mocy art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Rewizja na mocy art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, została zakończona przyjęciem rozporządzenia (WE) nr 964/2003, które utrzymuje obowiązujące środki. Jednak zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego rewizja tymczasowa nie została zakończona po zakończeniu przeglądu dotyczącego wygaśnięcia środków.

(4)

W kwietniu 2001 r. Komisja rozpoczęła z własnej inicjatywy rewizję tymczasową z urzędu, na mocy art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, w celu ustalenia adekwatności formy środków stosowanych w odniesieniu do przywozów pochodzących z Tajlandii. Należy zaznaczyć, iż stwierdzono przypadki nieprzestrzegania zobowiązań w ramach monitorowania zobowiązań przyjętych od dwóch tajlandzkich eksporterów, mianowicie Awaji Sangyo (Thailand) Co., Ltd oraz TTU Industrial Corp. Ltd (zwanych dalej „zainteresowanymi eksporterami”), co miało wpływ na ochronny efekt środków. Po konsultacji z Komitetem Doradczym Komisja rozpoczęła postępowanie wyjaśniające ograniczone do formy stosowanych środków. Rozpoczęcie rewizji zostało ogłoszone jednocześnie z rozpoczęciem przeglądu dotyczącego wygaśnięcia środków, który utrzymał obowiązujące środki.

(5)

Komisja oficjalnie powiadomiła wnioskujących producentów wspólnotowych, producentów będących jednocześnie eksporterami z Tajlandii, importerów/handlowców, użytkowników przemysłowych, jak również zainteresowane zrzeszenia użytkowników oraz przedstawicieli rządu tajlandzkiego o rozpoczęciu rewizji. Strony, których ta sprawa dotyczy bezpośrednio, otrzymały również możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie i zwrócenia się z prośbą o możliwość złożenia ustnego wyjaśnienia.

(6)

Po ogłoszeniu wyników postępowania wyjaśniającego zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, w kwietniu 2002 r. jeden z tajlandzkich producentów-eksporterów, Awaji Sangyo (Thailand) Co. Ltd (zwany dalej „wnioskodawcą”) złożył wniosek o tymczasową rewizję stosowanych względem niego środków antydumpingowych, ograniczoną do kwestii związanych z dumpingiem, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Wnioskodawca twierdził, iż mająca trwały charakter zmiana okoliczności spowodowała znaczne obniżenie wartości normalnej, która z kolei ograniczyła bądź wyeliminowała zjawisko dumpingu, w związku z czym nie jest już niezbędne dalsze stosowanie środków na obecnym poziomie w celu skompensowania dumpingu.

(7)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, iż istnieją wystarczające przesłanki do rozpoczęcia rewizji tymczasowej, Komisja opublikowała zawiadomienie o rozpoczęciu rewizji (8), po czym wszczęła postępowanie wyjaśniające.

(8)

Komisja oficjalnie powiadomiła przedstawicieli kraju wywozu i wnioskodawcę o rozpoczęciu rewizji tymczasowej, ograniczonej do kwestii związanych z dumpingiem, jak również umożliwiła wszystkim stronom, których ta sprawa dotyczy bezpośrednio, przedstawienie swoich opinii na piśmie oraz zwrócenia się z prośbą o możliwość złożenia ustnego wyjaśnienia. Komisja wysłała również kwestionariusz do wnioskodawcy.

(9)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne dla celów określenia dumpingu oraz przeprowadziła wizytę weryfikacyjną na terenie firmy wnioskodawcy.

(10)

Postępowanie wyjaśniające ograniczone do kwestii dumpingu obejmowało okres od 1 stycznia 2001 r. do 31 grudnia 2002 r. („okres objęty postępowaniem wyjaśniającym”).

(11)

Omawiany produkt, objęty rewizjami tymczasowymi, to ten sam produkt, który był przedmiotem poprzednich postępowań wyjaśniających, mianowicie niektóre łączniki rur lub przewody rurowe (inne niż kształtki ciągnione, kołnierzowe i kształtki gwintowane) z żelaza lub stali (niezawierającej stali nierdzewnej) o największej średnicy zewnętrznej nieprzekraczającej 609,6 mm, z rodzaju wykorzystywanego do spawania doczołowo lub innych celów (zwane dalej „omawianym produktem” lub „łącznikami rur i przewodami rurowymi”), pochodzące z Tajlandii. Omawiany produkt jest obecnie oznaczony kodami CN ex 7307 93 11 (kod TARIC 7307931199), ex 7307 93 19 (kod TARIC 7307931999), ex 7307 99 30 (kod TARIC 7307993098) oraz ex 7307 99 90 (kod TARIC 7307999098).

(12)

Podobnie jak w przypadku poprzednich postępowań wyjaśniających, omawiane postępowanie wyjaśniające wykazało, iż łączniki rur lub przewody rurowe z żelaza lub stali, produkowane w Tajlandii oraz sprzedawane na rynku krajowym i/lub eksportowane do Wspólnoty, posiadają te same podstawowe właściwości fizyczne i chemiczne co łączniki rur lub przewody rurowe sprzedawane we Wspólnocie przez producentów wspólnotowych; w związku z tym uznaje się je za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(13)

W celu określenia wartości normalnej ustalono najpierw w odniesieniu do wnioskodawcy, czy wielkość sprzedaży ogółem produktu podobnego na rynku krajowym jest reprezentatywna w porównaniu z ogólną wielkością sprzedaży eksportowej do Wspólnoty. Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, uznano, iż wielkość ta jest reprezentatywna, ponieważ wielkość sprzedaży krajowej wnioskodawcy wynosi co najmniej 5 % ogólnej wielkości jego sprzedaży eksportowej do Wspólnoty.

(14)

Następnie ustalono, czy wielkość sprzedaży wnioskodawcy na rynku krajowym jest wystarczająco reprezentatywna dla każdego z wywożonych do Wspólnoty typów produktu. Uznawano, iż ma to miejsce, jeżeli całkowita wielkość sprzedaży krajowej produktu danego typu, w okresie objętym postępowaniem wyjaśniającym, stanowiła 5 % lub więcej ogólnej wielkości sprzedaży produktu tego samego typu, eksportowanej do Wspólnoty. Na tej podstawie ustalono, iż wielkość sprzedaży wszystkich wywożonych do Wspólnoty typów produktu, z wyjątkiem jednego, jest reprezentatywna.

(15)

Analiza mająca na celu ustalenie, czy sprzedaż krajową dla danego typu produktu można uznać za dokonaną w zwykłym obrocie handlowym, została przeprowadzona za pomocą ustalenia proporcji sprzedaży z zyskiem tego typu produktu niezależnym odbiorcom. W przypadkach gdy wielkość sprzedaży danego typu produktu, sprzedawanego po cenie sprzedaży netto równej lub wyższej od obliczonych jednostkowych kosztów produkcji, przekraczała 80 % wielkości sprzedaży ogółem dla tego typu, a średnia cena ważona tego typu była równa lub wyższa od jednostkowych kosztów produkcji, wartość normalna ustalana była w oparciu o rzeczywistą cenę krajową, określoną jako średnia ważona cen sprzedaży krajowej ogółem tego typu zrealizowanej podczas okresu postępowania wyjaśniającego, bez względu na to, czy była to sprzedaż z zyskiem, czy nie. W przypadkach gdy wielkość sprzedaży z zyskiem danego typu produktu stanowiła 80 % lub mniej, ale co najmniej 10 % ogólnej wielkości sprzedaży, wartość normalna ustalana była w oparciu o rzeczywistą cenę krajową, określoną jako średnia ważona cena sprzedaży krajowej z zyskiem tego konkretnego typu.

(16)

W przypadkach gdy wielkość sprzedaży z zyskiem któregokolwiek typu łączników lub przewodów stanowiła poniżej 10 % wielkości sprzedaży ogółem tego typu na rynku krajowym, uznawano, że ten konkretny typ sprzedawany jest w ilościach niewystarczających, aby cena na rynku krajowym mogła stanowić odpowiednią bazę dla ustalenia wartości normalnej.

(17)

Wszędzie tam, gdzie ceny krajowe określonego typu produktu sprzedawanego przez wnioskodawcę nie mogły stanowić podstawy do ustalenia wartości normalnej, konieczne było zastosowanie innej metody. W takich przypadkach, ze względu na brak innych producentów będących jednocześnie eksporterami oraz jakiejkolwiek innej zadowalającej metody, używana była wartość normalna konstruowana.

(18)

We wszystkich przypadkach, w których użyto wartości normalnej konstruowanej, zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, konstruowanie wartości normalnej następowało poprzez dodanie do kosztów wytworzenia eksportowanych typów, gdzie to konieczne – skorygowanych, rozsądnej kwoty na wydatki związane ze sprzedażą, wydatki ogólne i administracyjne oraz odpowiedniej marży zysku. W tym celu Komisja zbadała, czy dane o poniesionych wydatkach ogólnych i administracyjnych oraz zyskach osiągniętych przez zainteresowanego producenta będącego jednocześnie eksporterem na rynku krajowym mogą być uważane za wiarygodne. Bieżący poziom wydatków ogólnych i administracyjnych uznano za wiarygodny, wziąwszy pod uwagę fakt, iż wielkość sprzedaży zainteresowanej firmy na rynku krajowym może być uznana za reprezentatywną. Krajową marżę zysku obliczono w oparciu o sprzedaż krajową dokonaną w zwykłym obrocie handlowym.

(19)

Ponieważ całość sprzedaży eksportowej omawianego produktu była bezpośrednio odbierana przez niezależnego odbiorcę we Wspólnocie, ceny eksportowe zostały ustalone na podstawie cen zapłaconych lub należnych za dany produkt przy jego sprzedaży eksportowej do Wspólnoty, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(20)

Dla celów zapewnienia sprawiedliwego porównania dla każdego typu produktu, opartego o ceny fabryczne i ten sam poziom obrotu handlowego, przewidziano należyte dostosowania dla różnic, które, jak podnoszono i dowiedziono, wpływają na ceny i porównywalność cen pomiędzy ceną eksportową a wartością normalną. Dostosowań takich dokonano w odniesieniu do opłat przywozowych, bonifikat, transportu, ubezpieczenia, kosztów przeładunku i pakowania oraz kredytów i marż, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.

(21)

W celu obliczenia marginesu dumpingu Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną ze średnią ważoną ceną stosowaną przy wywozie do Wspólnoty.

(22)

Porównanie to wykazało, jak opisano powyżej, iż wnioskodawca stosuje praktyki dumpingowe. Ustalony margines dumpingu, wyrażony jako odsetek całkowitej wartości CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem, wyniósł 7,4 %.

(23)

Zgodnie ze zwykłą procedurą, Komisja zbadała, czy zmianę okoliczności można uznać jako mającą trwały charakter.

(24)

Stwierdzono, iż nie istnieją powody, dla których ceny sprzedaży na rynek krajowy lub wartość normalna mogłyby ulec znacznym zmianom w przewidywalnej przyszłości.

(25)

Komisja zbadała, jaki wpływ na kształtowanie się cen eksportowych mogłoby mieć zastosowanie niższej stawki celnej. Uznano, iż zobowiązanie przyjęte w ramach pierwotnego postępowania miało ograniczający wpływ na sprzedaż produktów wnioskodawcy na rynku wspólnotowym. Zgodnie z wnioskami przedstawionymi w punkcie 35), stwierdzono, iż tego rodzaju zobowiązanie przestało być właściwym środkiem. W związku z powyższym zbadano, czy objęcie sprzedaży eksportowej niższą stawką celną mogłoby przyczynić się do znaczącego wzrostu przywozu do Wspólnoty omawianego produktu pochodzącego od wnioskodawcy.

(26)

Postępowanie wyjaśniające wykazało, że moce produkcyjne wnioskodawcy znacznie wzrosły od czasu pierwotnego okresu objętego postępowaniem wyjaśniającym oraz – choć w mniejszym stopniu – w ciągu ostatnich trzech lat, a stopień ich wykorzystania wyniósł blisko 100 %.

(27)

Jednak postępowanie wyjaśniające wykazało również, że większa część produkcji wnioskodawcy wywożona jest na dobrze ugruntowane rynki innych krajów trzecich. W rzeczywistości, w okresie objętym postępowaniem wyjaśniającym wnioskodawca wyeksportował ponad 90 % swojej produkcji omawianego produktu, z czego zdecydowaną większość do innych krajów trzecich. Poziom wywozów do innych krajów trzecich zwiększył się trzykrotnie od czasu pierwotnego okresu objętego postępowaniem wyjaśniającym i w dalszym ciągu rósł podczas ostatnich trzech lat. Ustalono również, że ceny stosowane przy wywozie do innych krajów trzecich były o około 25 % wyższe od tych stosowanych przy wywozie do Wspólnoty.

(28)

Ponieważ wnioskodawca nie dysponuje znacznymi wolnymi możliwościami produkcyjnymi, które w przypadku obniżenia środków antydumpingowych mogłyby zostać wykorzystane do zwiększenia sprzedaży do Wspólnoty, powyższe ustalenia, łącznie z tymi, które dotyczą eksportu do krajów trzecich, a w szczególności cen eksportowych stosowanych w tych krajach, postrzegane są jako dowody na to, iż nie jest prawdopodobne, by w przewidywalnej przyszłości ponownie był stosowany dumping w skali, jaką odnotowano w ramach poprzedniego postępowania wyjaśniającego.

(29)

Uznaje się zatem, iż zmiana okoliczności, w szczególności znaczne obniżenie wartości normalnej, mają trwały charakter. Biorąc pod uwagę zmniejszoną skalę dumpingu, za właściwą uznaje się zmianę stosowanych wobec wnioskodawcy środków.

(30)

Zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, kwota cła antydumpingowego nie powinna przekraczać ustalonego marginesu dumpingu, ale powinna być niższa od tego marginesu, jeżeli mniejsze cło jest wystarczające, by usunąć szkodę dla przemysłu wspólnotowego. Ponieważ stawka celna stosowana dla wnioskodawcy została obliczona w oparciu o margines dumpingu, stawka ta powinna zostać dostosowana do niższego marginesu dumpingu, jaki ustalono w trakcie postępowania wyjaśniającego, mianowicie 7,4 %.

(31)

W związku z powyższym cło antydumpingowe nałożone pierwotnie rozporządzeniem (WE) nr 584/96 oraz potwierdzone rozporządzeniem (WE) nr 964/2003 powinno być zmienione w odniesieniu do wnioskodawcy.

(32)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o zasadniczych faktach i okolicznościach, na podstawie których zamierzano zalecić zmianę cła antydumpingowego nałożonego rozporządzeniem (WE) nr 964/2003 w odniesieniu do wnioskodawcy.

(33)

Zobowiązania pierwotnie przyjęte od dwóch zainteresowanych eksporterów były zobowiązaniami o charakterze ilościowym, w ramach których firmy te zobowiązały się ograniczyć swoje całkowite wywozy do Wspólnoty do pewnego pułapu.

(34)

Zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, celem postępowania jest usunięcie szkodliwych efektów przywozów dumpingowych; cel ten może zostać osiągnięty, jeżeli eksporter zaprzestanie wywozu po cenach dumpingowych lub podwyższy stosowane ceny. Postępowania wyjaśniające wykazały, iż rodzaj zobowiązań pierwotnie przyjętych w 1996 r. dla omawianego produktu ograniczył jedynie ilość przywozów do Wspólnoty, a nie przyczynił się do podniesienia cen do poziomu niewyrządzającego szkody i tym samym przywrócenia uczciwej wymiany handlowej na wspólnotowym rynku. Z tego względu nie uważa się, by zobowiązania w ich obecnej formie stanowiły właściwe i skuteczne środki pozwalające na usunięcie szkodliwych efektów dumpingu. Ponadto Komisja nie jest w stanie skutecznie kontrolować, czy ilości wywożonego produktu, o którym mowa, faktycznie ograniczają się do pułapów określonych w zobowiązaniach.

(35)

Uznano zatem, iż obowiązujące zobowiązania przestały być właściwe.

(36)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o wszystkich zasadniczych faktach i okolicznościach, na podstawie których wyciągnięto powyższy wniosek.

(37)

Środek antydumpingowy mający zastosowanie do przywozu niektórych przewodów rurowych lub łączników rur z żelaza lub stali, pochodzących m.in. z Tajlandii, potwierdzony rozporządzeniem (WE) nr 964/2003, powinien zostać zmieniony w odniesieniu do: i) wnioskodawcy, ze względu na niższy margines dumpingu ustalony w trakcie postępowania wyjaśniającego, oraz ii) zainteresowanych eksporterów, ze względu na wyniki tymczasowej rewizji, ograniczonej do formy środków,