13.2.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 37/15

—

de onderhavige hogere voorziening ontvankelijk en gegrond verklaren;

—

het bestreden arrest vernietigen;

—

het in eerste aanleg ingestelde beroep toewijzen, met name de subsidiaire vordering tot nietigverklaring van artikel 3 van de bestreden beschikking;

—

subsidiair, de zaak naar het Gerecht van eerste aanleg verwijzen en het in voorkomend geval gelasten het afgewezen bewijsaanbod alsnog te onderzoeken;

—

de Commissie verwijzen in de kosten van de procedure in eerste aanleg en in hogere voorziening, en de Comunidad Autónoma de la Rioja, interveniënte, verwijzen in de kosten van de procedure in eerste aanleg.

1.

Onjuiste rechtsopvatting omdat het Gerecht in het onderhavige geval van oordeel was dat geen sprake is van uitzonderlijke omstandigheden die een gewettigd vertrouwen in de rechtmatigheid van de litigieuze belastingmaatregel kunnen wekken, dat zich verzet tegen terugvordering van de steun overeenkomstig artikel 14, lid 1, van verordening (EG) nr. 659/1999 (1) in samenhang met het beginsel van bescherming van het gewettigd vertrouwen. Verdraaiing van het voorwerp van het geding in eerste aanleg, en schending van het beginsel van hoor en wederhoor. Schending van de rechtspraak inzake motivering.

Noch het formele verschil tussen de litigieuze belastingmaatregel en de maatregel waarop beschikking 93/337 (2) betrekking heeft, noch het feit dat de Commissie het selectieve karakter van de maatregel aan de hand van andere criteria had kunnen bepalen dan die welke uitdrukkelijk in beschikking 93/337 worden genoemd, en evenmin de onverenigbaarverklaring in beschikking 93/337 is een toereikende grond ervoor dat het Gerecht niet erkent dat sprake is van een uitzonderlijke omstandigheid die alleen of samen met andere omstandigheden van het onderhavige geval de Commissie belet terugvordering van de in de bestreden beschikking bedoelde steun te gelasten.

Door de bestreden maatregelen in de gevoegde zaken T-30/01 tot en met T-32/01 en T-86/02 tot en met T-88/02 om redenen van fiscale techniek en omvang van de voordelen niet vergelijkbaar met de betrokken belastingmaatregel te achten, heeft het Gerecht het voorwerp van het geding tussen partijen verdraaid, heeft het het beginsel van hoor en wederhoor genegeerd, en heeft het bovendien kennelijk inbreuk gemaakt op bepaalde rechtspraak inzake motivering.

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting met de vaststelling dat het standpunt van de Commissie met betrekking tot de belastingvrijstelling van 1993 evenals met betrekking tot de belastingverlaging van wet 22/1993 niet als een uitzonderlijke omstandigheid kan worden aangemerkt die een of ander gewettigd vertrouwen in de regelmatigheid van de betrokken belastingmaatregel had kunnen wekken, dat zich verzet tegen terugvordering van de steun op grond van artikel 14, lid 1, van verordening nr. 659/1999 wegens strijd met het beginsel van bescherming van het gewettigd vertrouwen.

2.

Onjuiste rechtsopvatting omdat het Gerecht de procedureregels inzake de bewijsvoering niet in acht heeft genomen en heeft besloten niet in te gaan op het bewijsaanbod van verzoeker met betrekking tot de overlegging van bepaalde documenten van de Commissie, dat in het licht van de argumenten van het Gerecht tot afwijzing van verzoekers vordering essentieel voor de verdediging van diens belangen blijkt te zijn. Schending van het recht op een eerlijk proces, van het beginsel van gelijke wapens en van het recht van verweer.

Daar het Gerecht het gevraagde bewijs niet heeft onderzocht, heeft het verzoekers fundamentele recht op een eerlijk proces geschonden, omdat het een bewijsaanbod heeft geweigerd dat van fundamenteel belang voor verzoeker is, zodat het diens recht van verweer heeft geschonden; verzoekers vordering is afgewezen met het betoog dat hij niet heeft bewezen wat hij juist met het niet-geleverde bewijs wilde aantonen: het uitdrukkelijke definitieve standpunt van de Commissie met betrekking tot de klacht van 1994 tegen een inhoudelijke gelijke maatregel die in 1993 is vastgesteld, of indien dat bewijs als niet geleverd wordt beschouwd, ten minste het gedrag van de Commissie dat als een uitzonderlijke omstandigheid zou kunnen worden aangemerkt, voor zover dit gedrag het gewettigd vertrouwen in de regelmatigheid van de belastingmaatregelen van 1993 zou hebben gewekt, wat tot de vaststelling van de bestreden belastingmaatregel in 1996 heeft geleid.