(1)

In reactie op de wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 heeft de Unie een ingrijpende hervorming van het prudentiële raamwerk voor instellingen, zoals gedefinieerd in Verordening (EU) nr. 575/2013 van het Europees Parlement en de Raad (4), op stapel gezet om de veerkracht van de banksector in de Unie te versterken. Een van de belangrijkste onderdelen van die hervorming was de invoering van de internationale standaarden die in 2010 door het Bazels Comité voor bankentoezicht (BCBS) zijn overeengekomen, meer bepaald de zogenaamde “Bazel III-hervorming” en de daaruit voortvloeiende Bazel III-standaarden. Dankzij die hervorming was de banksector in de Unie veerkrachtig genoeg om de COVID-19-crisis te doorstaan. Hoewel het totale kapitaalniveau bij de instellingen in de Unie nu over het algemeen bevredigend is te noemen, moet een aantal van de problemen die in de nasleep van de wereldwijde financiële crisis aan het licht zijn gekomen, nog worden aangepakt.

(2)

Om met een oplossing voor die problemen te komen, rechtszekerheid te bieden en het engagement van de Unie aan haar internationale partners in de G20 duidelijk te maken, is het van eminent belang dat de resterende onderdelen van de Bazel III-hervorming, die in 2017 is overeengekomen (het “definitieve Bazel III-raamwerk”) getrouw in Unierecht worden omgezet. Tegelijkertijd moet worden voorkomen dat die uitvoering de totale kapitaalvereisten voor het bankenstelsel van de Unie als geheel aanzienlijk doet toenemen en moet rekening worden gehouden met de specifieke kenmerken van de economie van de Unie. Voor zover mogelijk moeten aanpassingen van de internationale standaarden overgangsmaatregelen zijn. De uitvoering moet helpen te voorkomen dat instellingen in de Unie concurrentienadeel ondervinden, met name op het gebied van handelsactiviteiten, waar die instellingen rechtstreeks concurreren met hun internationale tegenspelers. Bovendien voltooit de Unie met de uitvoering van het definitieve Bazel III-raamwerk een hervormingsproces dat tien jaar heeft geduurd. In dat verband moet de Unie een algemene beoordeling van haar bankenstelsel uitvoeren waarbij alle relevante dimensies in aanmerking worden genomen. De Commissie moet de opdracht krijgen om een holistische evaluatie van het kader voor prudentiële en toezichtsvereisten te verrichten. Daarbij moet zij kijken naar alle verschillende soorten ondernemingsvormen, -structuren en -modellen in de Unie. Tevens moet daarbij rekening worden gehouden met de uitrol van de output floor in het kader van de prudentiële regels inzake kapitaal en liquiditeit en met het toepassingsniveau ervan. Uit de evaluatie moet blijken of de output floor en het toepassingsniveau ervan een adequaat niveau van bescherming van deposanten en de financiële stabiliteit in de Unie waarborgen, gelet op de ontwikkelingen in de hele Unie en in de bankenunie in al haar dimensies. In dat verband moet de Commissie terdege rekening houden met de desbetreffende verklaringen en conclusies over de bankenunie van zowel het Europees Parlement als de Europese Raad.

(3)

Op 27 juni 2023 heeft de Commissie zich ertoe verbonden een holistische, eerlijke en evenwichtige beoordeling uit te voeren van de toestand van het bankenstelsel en de toepasselijke regulerings- en toezichtskaders in de eengemaakte markt. Daarbij zal zij rekening houden met het effect van de bij deze verordening in Verordening (EU) nr. 575/2013 aangebrachte wijzigingen en met de toestand van de bankenunie in al haar dimensies. Een van de door de Commissie te analyseren kwesties is de uitrol van de output floor, inclusief het toepassingsniveau daarvan. De Commissie zal die beoordeling uitvoeren op basis van input van de Europese toezichthoudende autoriteit (Europese Bankautoriteit — EBA), die is opgericht bij Verordening (EU) nr. 1093/2010 van het Europees Parlement en de Raad (5), en van de Europese Centrale Bank en het gemeenschappelijk toezichtsmechanisme, en zal overleg plegen met belanghebbende partijen om ervoor te zorgen dat de verschillende gezichtspunten terdege in aanmerking worden genomen. De Commissie zal op basis van dat verslag zo nodig een wetgevingsvoorstel indienen.

(4)

Verordening (EU) nr. 575/2013 staat instellingen toe om hun eigenvermogensvereisten te berekenen aan de hand van standaardbenaderingen of internemodellenbenaderingen. Bij standaardbenaderingen moeten instellingen de eigenvermogensvereisten berekenen aan de hand van vaste parameters, die zijn gebaseerd op betrekkelijk voorzichtige aannames en in Verordening (EU) nr. 575/2013 zijn vastgelegd. Bij internemodellenbenaderingen, die door de bevoegde autoriteiten moeten worden goedgekeurd, mogen instellingen voor zichzelf een raming maken van de meeste of alle parameters die nodig zijn om de eigenvermogensvereisten te berekenen. In december 2017 heeft het BCBS besloten een geaggregeerde output floor in te voeren. Dat besluit was gebaseerd op een analyse die in de nasleep van de wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 was gemaakt en waaruit bleek dat interne modellen de risico’s waaraan instellingen zijn blootgesteld, doorgaans onderschatten, met name voor bepaalde typen blootstellingen en risico’s, en dus doorgaans resulteren in ontoereikende eigenvermogensvereisten. Vergeleken met eigenvermogensvereisten die aan de hand van standaardbenaderingen worden berekend, leveren interne modellen in doorsnee lagere eigenvermogensvereisten op voor dezelfde blootstellingen.

(5)

De output floor is een van de centrale onderdelen van de Bazel III-hervorming. Doel ervan is het beperken van de ongewenste variabiliteit in de eigenvermogensvereisten die interne modellen veroorzaken en van de buitensporige verlaging van kapitaal die een instelling uit het gebruik van interne modellen kan halen, vergeleken met een instelling die de standaardbenaderingen gebruikt. Door voor de eigenvermogensvereisten die door interne modellen van instellingen worden gegenereerd, een ondergrens te bepalen van 72,5 % van de eigenvermogensvereisten die zouden gelden indien die instellingen standaardbenaderingen zouden gebruiken, beperkt de output floor het risico op buitensporige kapitaalverlagingen. Daartoe moeten instellingen die interne modellen gebruiken, twee reeksen van totale eigenvermogensvereisten berekenen, waarbij elke set alle eigenvermogensvereisten samenvoegt zonder dubbeltelling. Door een getrouwe uitrol van de output floor zouden de kapitaalratio’s van instellingen beter vergelijkbaar worden, zou de geloofwaardigheid van interne modellen moeten worden hersteld en zou er een gelijk speelveld moeten komen tussen instellingen die verschillende benaderingen hanteren om hun eigenvermogensvereisten te berekenen.

(6)

Om ervoor te zorgen dat het eigen vermogen op passende wijze wordt verdeeld en beschikbaar is om waar nodig spaargelden te beschermen, moet de output floor op alle consolidatieniveaus gelden, tenzij een lidstaat denkt dat op een andere manier doeltreffend te kunnen verwezenlijken, met name ten aanzien van groepen, zoals coöperatieve groepen met een centraal orgaan en aangesloten instellingen in dezelfde lidstaat. In dergelijke gevallen moet een lidstaat kunnen besluiten de output floor niet op individuele of gesubconsolideerde basis op instellingen in die lidstaat toe te passen, mits de moederinstelling van die instellingen in die lidstaat, op het hoogste consolidatieniveau in die lidstaat, op basis van haar geconsolideerde situatie aan de output floor voldoet.

(7)

Het BCBS is tot de bevinding gekomen dat de huidige standaardbenadering voor het kredietrisico (Standardised Approach for credit risk — SA-CR) op een aantal punten onvoldoende risicogevoelig is, hetgeen resulteert in onnauwkeurige of onaangepaste — te hoge of te lage — metingen van het kredietrisico — en dus van eigenvermogensvereisten. De bepalingen betreffende de SA-CR moeten dus worden herzien om die benadering risicogevoeliger te maken voor diverse cruciale aspecten.

(8)

Voor blootstellingen met rating aan andere instellingen moet een aantal van de risicogewichten worden geherkalibreerd volgens de Bazel III-standaarden. Daarnaast moet de behandeling van het risicogewicht voor blootstellingen zonder rating aan instellingen fijnmaziger worden gemaakt en worden losgekoppeld van het risicogewicht dat van toepassing is op de centrale overheid van de lidstaat waar de kredietnemende instelling is gevestigd, aangezien impliciete overheidssteun voor dergelijke instellingen niet langer mag worden verondersteld.

(9)

Voor blootstellingen met betrekking tot achtergestelde en prudentieel daaraan gelijkgestelde schulden alsmede voor blootstellingen in aandelen is een fijnmazigere en stringentere behandeling van risicogewichten nodig om het hogere verliesrisico van achtergestelde schuld en blootstellingen in aandelen ten opzichte van schuldblootstellingen tot uiting te brengen, maar ook om regelgevingsarbitrage tussen de niet-handelsportefeuille en de handelsportefeuille te voorkomen. Instellingen in de Unie houden langlopende, strategische aandelenbelangen in financiële en niet-financiële vennootschappen aan. Aangezien het standaardrisicogewicht voor blootstellingen in aandelen toeneemt over een overgangsperiode van vijf jaar, moeten er voor bestaande strategische aandelenbelangen in ondernemingen en bepaalde verzekeringsondernemingen waarover de instelling zeggenschap of waarop zij aanzienlijke invloed heeft, grandfatheringbepalingen komen om disruptieve effecten te vermijden en de rol van instellingen in de Unie als strategische aandelenbeleggers op lange termijn veilig te stellen. Gezien de prudentiële waarborgen en het feit dat toezicht integratie van de financiële sector bevordert, moet voor aandelenbelangen in andere instellingen binnen dezelfde groep of die onder hetzelfde institutionele protectiestelsel vallen, de huidige regeling gehandhaafd blijven. Om private en publieke initiatieven te versterken die erop zijn gericht voor de lange termijn eigen vermogen aan niet-beursgenoteerde ondernemingen in de Unie te verschaffen, mogen voorts direct dan wel indirect — bijvoorbeeld via durfkapitaalbedrijven — geplaatste beleggingen niet als speculatief worden beschouwd indien die beleggingen plaatsvinden met de vaste bedoeling van de directie om ze voor ten minste drie jaar te houden.

(10)

Om bepaalde economische sectoren te stimuleren, voorzien de Bazel III-standaarden in een discretie voor de bevoegde autoriteiten bij de uitoefening van hun toezichttaken om instellingen de mogelijkheid te bieden binnen bepaalde limieten een preferentiële behandeling toe te kennen aan deelnemingen in eigen vermogen die zijn verworven in het kader van “wetgevingsprogramma’s” en die aanzienlijke subsidies voor de investering, alsmede overheidstoezicht en beperkingen op de investeringen in eigen vermogen met zich meebrengen. Die discretie in Uniewetgeving omzetten moet ook helpen om langetermijnbeleggingen in eigen vermogen te stimuleren.

(11)

In de Unie is de kredietverlening aan bedrijven in hoofdzaak afkomstig van instellingen die voor het berekenen van hun eigenvermogensvereisten gebruikmaken van de interneratingbenadering (“IRB-benadering”) voor het kredietrisico. Met de uitrol van de output floor zullen ook die instellingen de SA-CR moeten toepassen, die van kredietbeoordelingen door aangewezen externe kredietbeoordelingsinstellingen (“EKBI’s”) gebruikmaakt om de kredietkwaliteit van de zakelijke kredietnemer te bepalen. De mapping van externe ratings met risicogewichten voor ondernemingen met een rating moet fijnmaziger worden, om die mapping beter af te stemmen op de desbetreffende internationale standaarden.

(12)

De meeste ondernemingen in de Unie vragen echter geen externe kredietratings aan. Om een disruptief effect op bancaire kredietverlening aan ondernemingen zonder rating te vermijden en voldoende tijd te bieden om publieke of private initiatieven tot stand te laten komen die voor een bredere dekking van externe kredietratings moeten zorgen, moet in een overgangsperiode worden voorzien. Tijdens die overgangsperiode moeten instellingen die de IRB-benadering volgen, een gunstige behandeling kunnen toepassen bij het berekenen van hun output floor voor investeringswaardige blootstellingen met betrekking tot ondernemingen zonder rating, terwijl initiatieven moeten worden genomen om een wijdverbreid gebruik van kredietratings te stimuleren. Een eventuele verlenging van de overgangsperiode moet worden gemotiveerd en tot maximaal vier jaar worden beperkt.

(13)

Na afloop van de overgangsperiode moeten instellingen voor de berekening van de eigenvermogensvereisten voor een aanzienlijk deel van hun blootstellingen met betrekking tot ondernemingen kunnen verwijzen naar kredietbeoordelingen door aangewezen EKBI’s. De EBA, de Europese toezichthoudende autoriteit (Europese Autoriteit voor verzekeringen en bedrijfspensioenen — Eiopa), die is opgericht bij Verordening (EU) nr. 1094/2010 van het Europees Parlement en de Raad (6), en de Europese toezichthoudende autoriteit (Europese Autoriteit voor effecten en markten — ESMA), die is opgericht bij Verordening (EU) nr. 1095/2010 van het Europees Parlement en de Raad (7) (samen de “Europese toezichthoudende autoriteiten”), moeten het gebruik van de overgangsregeling monitoren en relevante ontwikkelingen en trends op de EKBI-markt in het oog houden, evenals hinderpalen voor de beschikbaarheid van kredietbeoordelingen door aangewezen EKBI’s, met name voor ondernemingen, en mogelijke maatregelen om daarvoor een oplossing te bieden. De overgangsperiode moet worden gebruikt om de beschikbaarheid van ratings voor ondernemingen in de Unie aanzienlijk uit te breiden. Daartoe moeten ratingoplossingen worden ontwikkeld die verder gaan dan het huidige rating-ecosysteem om met name grotere ondernemingen in de Unie te stimuleren om een externe rating te krijgen. Naast de positieve neveneffecten die het ratingproces met zich meebrengt, zal een bredere ratingdekking onder meer de kapitaalmarktenunie bevorderen. Daartoe moet rekening worden gehouden met de vereisten in verband met externe kredietbeoordelingen of de oprichting van extra instellingen die dergelijke beoordelingen verrichten, hetgeen aanzienlijke uitvoeringsinspanningen zou kunnen vergen. De lidstaten moeten, in nauwe samenwerking met hun centrale bank, beoordelen of een verzoek om erkenning van hun centrale bank als EKBI overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1060/2009 van het Europees Parlement en de Raad (8) en het verstrekken van bedrijfsratings door de centrale bank voor de toepassing van Verordening (EU) nr. 575/2013 wenselijk zou kunnen zijn om de dekking van externe ratings te vergroten.

(14)

Voor zowel door niet-zakelijk onroerend goed gedekte blootstellingen als door zakelijk onroerend goed gedekte blootstellingen heeft het BCBS risicogevoeligere benaderingen ontwikkeld die verschillende fundingmodellen en de verschillende fasen van het bouwproces beter weerspiegelen.

(15)

De wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 heeft een aantal tekortkomingen aan het licht gebracht in de huidige behandeling in het kader van de standaardbenadering van blootstellingen die gedekt zijn door niet-zakelijk onroerend goed en blootstellingen die gedekt zijn door zakelijk onroerend goed. Die tekortkomingen zijn weggewerkt in de Bazel III-standaarden. In die standaarden wordt een onderscheid gemaakt tussen blootstellingen waarbij de terugbetaling materieel van door onroerend goed gegenereerde kasstromen afhangt, en blootstellingen waarbij dat niet het geval is. Op de eerstgenoemde blootstellingen moet een specifieke risicoweging van toepassing zijn die het aan die blootstellingen verbonden risico accurater weergeeft, en ook leidt tot grotere consistentie met de behandeling van inkomstengenererend onroerend goed in het kader van de IRB-benadering.

(16)

Voor door niet-zakelijk gedekte blootstellingen en door zakelijk onroerend goed gedekte blootstellingen moet de loan-splitting-benadering behouden blijven, omdat die benadering gevoelig is voor het soort kredietnemer en de risicolimiterende effecten van de zekerheden in de vorm van onroerend goed tot uiting brengt in de toepasselijke risicogewichten, zelfs bij blootstellingen met hoge loan-to-value-ratio’s. De loan-splitting-benadering moet echter worden aangepast in overeenstemming met de Bazel III-standaarden omdat deze te voorzichtig bleek te zijn voor bepaalde hypotheken met zeer lage loan-to-value-ratio’s.

(17)

Om ervoor te zorgen dat het effect van de output floor op laagrisicohypotheken die voor niet-zakelijk onroerend goed worden verstrekt door instellingen die de IRB-benadering hanteren, over een voldoende lange periode wordt gespreid — en om dus de disrupties te vermijden die bij dat soort kredietverlening kunnen worden veroorzaakt door plotse verhogingen van eigenvermogensvereisten —, moet worden voorzien in een specifieke overgangsregeling. Gedurende de overgangsperiode moeten instellingen die de IRB-benadering hanteren, bij het berekenen van de output floor een lager risicogewicht kunnen toepassen op het deel van hun blootstellingen dat in het kader van de SA-CR door een hypotheek op niet-zakelijk onroerend goed is gedekt. Om ervoor te zorgen dat de overgangsregeling alleen beschikbaar is voor laagrisicoblootstellingen met betrekking tot hypotheken, moeten passende toelaatbaarheidscriteria worden vastgesteld, op basis van gangbare concepten die bij de SA-CR worden gebruikt. Inachtneming van die criteria moet door de bevoegde autoriteiten worden gecontroleerd. Omdat markten voor niet-zakelijk onroerend goed tussen lidstaten kunnen verschillen, moet de beslissing over het al dan niet toepassen van de overgangsregeling aan de individuele lidstaten worden overgelaten. Het gebruik van de overgangsregeling moet door de EBA worden gemonitord. Een eventuele verlenging van de overgangsperiode moet worden gemotiveerd en tot maximaal vier jaar worden beperkt.

(18)

Vanwege het gebrek aan duidelijkheid en de risicogevoeligheid van de actuele behandeling van speculatieve onroerendgoedfinanciering worden eigenvermogensvereisten voor die blootstellingen vaak als te hoog of te laag beschouwd. Die behandeling moet derhalve worden vervangen door een specifieke behandeling voor blootstellingen in de vorm van het verwerven, ontwikkelen en bebouwen van gronden, die leningen omvatten aan ondernemingen of special purpose entities die financiering verstrekken voor de verwerving van gronden voor ontwikkeling en bebouwing of voor de ontwikkeling en het bouwen van niet-zakelijk of zakelijk onroerend goed.

(19)

Het is van belang om het effect te verminderen van de conjuncturele effecten op de waardering van onroerend goed dat een lening dekt, en om de eigenvermogensvereisten voor hypothecaire leningen stabieler te maken. In het geval van een herwaardering boven de waarde op het tijdstip waarop de lening werd verstrekt, mits er voldoende gegevens zijn, mag de voor prudentiële doeleinden in aanmerking genomen waarde van het onroerend goed dus niet hoger liggen dan de over een voldoende lange periode gemeten gemiddelde waarde van een vergelijkbaar onroerend goed, tenzij aanpassingen aan dat onroerend goed de waarde ervan ondubbelzinnig doen stijgen. Om onbedoelde gevolgen voor het functioneren van de markten voor gedekte obligaties te vermijden, moeten bevoegde autoriteiten instellingen kunnen toestaan de waarde van onroerend goed regelmatig aan te passen zonder die limieten toe te passen op waardestijgingen. Aanpassingen die de energieprestatie of de veerkracht, bescherming en aanpassing aan fysieke risico’s van panden en wooneenheden verbeteren, zouden als waardevermeerderend voor het onroerend goed kunnen worden beschouwd.

(20)

Gespecialiseerde kredietverlening verloopt vooral via special purpose entities die doorgaans dienen als ontleningsentiteiten waarvoor het rendement op hun investeringen de belangrijkste bron is voor de terugbetaling van de verkregen financiering. In het model van de gespecialiseerde kredietverlening geven de contractuele regelingen de kredietgever een aanzienlijke mate van controle over de activa die worden gefinancierd, terwijl de primaire bron voor de terugbetaling van de verplichting de door die activa gegenereerde inkomsten zijn. Om het eraan verbonden risico nauwkeuriger tot uiting te brengen, moeten voor die vorm van kredietverlening dus specifieke eigenvermogensvereisten voor het kredietrisico gelden. In lijn met de Bazel III-standaarden over de toewijzing van risicogewichten aan blootstellingen uit hoofde van gespecialiseerde kredietverlening, moet in de SA-CR een specifieke categorie blootstellingen uit hoofde van gespecialiseerde kredietverlening worden ingevoerd, om zo de consistentie met de reeds bestaande specifieke behandeling van blootstellingen uit hoofde van gespecialiseerde kredietverlening in het kader van de IRB-benadering te verbeteren. Er moet een specifieke behandeling van blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening worden ingevoerd waarbij een onderscheid wordt gemaakt tussen “projectfinanciering”, “objectfinanciering” en “grondstoffenfinanciering”, om zo de aan die subcategorieën binnen de categorie blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening verbonden risico’s beter tot uiting te brengen.

(21)

Hoewel de nieuwe behandeling in het kader van de standaardbenadering voor blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening zonder rating zoals die in de Bazel III-standaarden is vastgelegd, fijnmaziger is dan de huidige standaardbenadering van blootstellingen met betrekking tot ondernemingen, is eerstgenoemde benadering onvoldoende risicogevoelig om de effecten tot uiting te kunnen brengen van omvattende zekerheidspakketten en verpandingen die in de Unie doorgaans aan die blootstellingen verbonden zijn en waarmee kredietgevers de toekomstige kasstromen zoals die over de looptijd van het project of het activum zullen worden gegenereerd, kunnen controleren. Doordat er in de Unie voor blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening geen externe ratings zijn, zou die nieuwe behandeling voor instellingen ook prikkels kunnen doen ontstaan om de financiering van bepaalde projecten stop te zetten of hogere risico’s te nemen in voor het overige vergelijkbaar behandelde blootstellingen met andere risicoprofielen. Aangezien de blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening doorgaans worden gefinancierd door instellingen die de IRB-benadering hanteren en voor die blootstellingen over interne modellen beschikken, zou het effect daarvan bijzonder aanzienlijk kunnen zijn in het geval van blootstellingen met betrekking tot objectfinanciering, waarvoor het risico op stopzetting van de activiteiten kan dreigen, met name in het kader van de toepassing van de output floor. Om onbedoelde gevolgen te vermijden van het gebrek aan risicogevoeligheid in de Bazel III-standaarden van blootstellingen met betrekking tot objectfinanciering zonder rating, moeten blootstellingen met betrekking tot objectfinanciering die voldoen aan een reeks criteria waarmee het risicoprofiel ervan kan worden teruggebracht tot hoge kwaliteitstandaarden die verenigbaar zijn met een prudent en voorzichtig beheer van financiële risico’s, bij wijze van overgangsmaatregel een verlaagd risicogewicht krijgen. Die overgangsregeling moet in een door de EBA opgesteld verslag worden beoordeeld.

(22)

De indeling in de SA-CR van blootstellingen met betrekking tot particulieren en kleine partijen moet verder worden afgestemd op de IRB-benadering, zodat de overeenkomstige risicogewichten coherent worden toegepast op dezelfde groep blootstellingen. In lijn met de Bazel III-standaarden moeten regels worden vastgesteld voor een gedifferentieerde behandeling van revolverende blootstellingen met betrekking tot particulieren en kleine partijen die aan een reeks terugbetalings- of gebruiksvoorwaarden voldoen, waardoor het risicoprofiel daarvan kan worden verlaagd. Die blootstellingen moeten worden gedefinieerd als blootstellingen met betrekking tot transactors. Blootstellingen met betrekking tot een of meer natuurlijke personen die niet aan alle voorwaarden voldoen om als blootstellingen met betrekking tot particulieren en kleine partijen te worden beschouwd, moeten in de SA-CR een risicogewicht van 100 % krijgen.

(23)

De Bazel III-standaarden introduceren in de SA-CR een omrekeningsfactor van 10 % voor onvoorwaardelijk opzegbare kredietlijnen. Dat zal waarschijnlijk een aanzienlijk effect hebben op debiteuren die het flexibele karakter van de onvoorwaardelijk opzegbare kredietlijnen gebruiken voor het financieren van hun activiteiten wanneer zij in hun bedrijfsvoering met seizoensfluctuaties te maken hebben of wanneer zij onverwachte veranderingen in hun behoefte aan werkkapitaal moeten opvangen, met name tijdens het herstel van de COVID-19-pandemie. Daarom dient er te worden voorzien in een overgangsperiode waarin instellingen een lagere omrekeningsfactor op hun onvoorwaardelijk opzegbare kredietlijnen moeten kunnen blijven toepassen en dient, nadien, te worden nagegaan of een eventuele geleidelijke verhoging van de toepasselijke omrekeningsfactoren raadzaam is om instellingen in staat te stellen hun operationele praktijken en hun producten aan te passen zonder dat de beschikbaarheid van krediet voor debiteuren van instellingen in het gedrang komt.

(24)

Instellingen moeten een sleutelrol vervullen bij het faciliteren van het herstel na de COVID-19-pandemie, mede door de beschikbaarstelling van proactieve schuldherstructureringsmaatregelen aan kredietwaardige debiteuren die moeite hebben, of dreigen te krijgen, om aan hun financiële verplichtingen te voldoen. In dit verband mogen instellingen niet worden ontmoedigd om, indien dit passend wordt geacht, aan debiteuren zinvolle concessies te verlenen omdat tegenpartijen mogelijk ongerechtvaardigd zijn geclassificeerd als “in wanbetaling”, indien dergelijke concessies de kans weer zouden kunnen vergroten dat die debiteuren de rest van hun schuldverplichtingen zullen betalen. Bij het ontwikkelen van richtsnoeren voor de omschrijving van wanbetaling door een debiteur of kredietfaciliteit moet de EBA terdege nagaan of aan instellingen de nodige flexibiliteit moet worden geboden.

(25)

De wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 heeft aan het licht gebracht dat instellingen in sommige gevallen ook de IRB-benadering hebben gevolgd voor portefeuilles die bij gebrek aan voldoende gegevens ongeschikt waren voor modellering, hetgeen negatieve gevolgen heeft gehad voor de betrouwbaarheid van de uitkomsten. Daarom is het passend instellingen niet te verplichten om voor al hun blootstellingen de IRB-benadering te volgen en het uitrolvereiste op het niveau van blootstellingscategorieën toe te passen. Ook dient het gebruik van de IRB-benadering te worden beperkt voor blootstellingscategorieën waarvoor robuust modelleren moeilijker is, om zodoende de vergelijkbaarheid en robuustheid van eigenvermogensvereisten voor kredietrisico in het kader van de IRB-benadering te vergroten.

(26)

Blootstellingen van instellingen aan andere instellingen, andere entiteiten uit de financiële sector en grote ondernemingen geven meestal geringe wanbetalingspercentages te zien. Voor dergelijke portefeuilles met lage wanbetalingspercentages is het voor instellingen moeilijk om betrouwbare ramingen te verkrijgen voor de “loss given default” (LGD), omdat er in die portefeuilles onvoldoende wanbetalingen vallen waar te nemen. Die moeilijkheid leidde tot een onwenselijk niveau van verspreiding over instellingen wat betreft het niveau van geraamd risico. Daarom moeten instellingen voor die portefeuilles met geringe wanbetaling wettelijke LGD-waarden gebruiken in plaats van interne LGD-ramingen.

(27)

Instellingen die interne modellen gebruiken om de eigenvermogensvereisten te ramen voor het kredietrisico met betrekking tot blootstellingen in aandelen, baseren hun risico-inschatting meestal op publiek beschikbare gegevens, waartoe alle instellingen, naar mag worden aangenomen, gelijke toegang hebben. In die omstandigheden vallen verschillen in eigenvermogensvereisten niet te verantwoorden. Bovendien maken blootstellingen in aandelen in de niet-handelsportefeuille een zeer klein deel uit van balansen van instellingen. Daarom moeten instellingen, om de eigenvermogensvereisten voor instellingen beter te kunnen vergelijken en om het toezichtraamwerk te vereenvoudigen, hun eigenvermogensvereisten voor het kredietrisico met betrekking tot blootstellingen in aandelen berekenen aan de hand van de SA-CR en mag het gebruik van de IRB-benadering niet voor dat doel worden toegestaan.

(28)

Geborgd moet worden dat de ramingen van de kans op wanbetaling (“probability of default”), de LGD en de omrekeningsfactoren van individuele blootstellingen van instellingen die toestemming hebben om voor het berekenen van eigenvermogensvereisten voor het kredietrisico interne modellen te gebruiken, geen te lage niveaus bereiken. Daarom dienen minimumwaarden te worden ingevoerd voor eigen ramingen en dienen instellingen te worden verplicht de hogere van hun eigen ramingen van risicoparameters en de minimumwaarden voor die eigen ramingen te gebruiken. Die minimumwaarden voor risicoparameters (“input floors”) moeten garanderen dat de eigenvermogensvereisten niet onder prudente niveaus dalen. Voorts moeten dergelijke input floors zorgen voor het beperken van het modelrisico als gevolg van factoren zoals incorrecte modelspecificatie, meetfouten en gegevensbeperkingen. Ook zouden met input floors kapitaalratio’s van instellingen beter onderling vergelijkbaar worden. Om die uitkomsten te behalen, moeten input floors voldoende voorzichtig worden gekalibreerd.

(29)

Input floors die te voorzichtig zijn gekalibreerd, zouden instellingen kunnen ontmoedigen om de IRB-benadering en de daaraan verbonden standaarden inzake risicobeheersing aan te nemen. De kans bestaat ook dat instellingen worden gestimuleerd om hun portefeuilles te verschuiven naar blootstellingen met een hoger risico, om zo aan de door input floors opgelegde grenzen te ontkomen. Om dergelijke onbedoelde gevolgen te vermijden, moeten input floors bepaalde risicokenmerken van de onderliggende blootstellingen passend weergeven, met name door in voorkomend geval verschillende waarden voor verschillende soorten blootstellingen te hanteren.

(30)

Blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening hebben risicokenmerken die verschillen van die van algemene blootstellingen met betrekking tot ondernemingen. Daarom is het passend om te voorzien in een overgangsperiode waarin de LGD-input floor voor blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening wordt verlaagd. Een eventuele verlenging van de overgangsperiode moet worden gemotiveerd en tot maximaal vier jaar worden beperkt.

(31)

Overeenkomstig de Bazel III-standaarden moet de IRB voor de categorie van blootstellingen met betrekking tot overheden grotendeels onveranderd blijven, gelet op het speciale karakter van en bijzondere risico’s verbonden aan de onderliggende debiteuren. Met name mogen voor blootstellingen met betrekking tot overheden niet de input floors gelden.

(32)

Om een consistente aanpak voor alle blootstellingen met betrekking tot regionale overheden, lokale overheden en publiekrechtelijke lichamen te verzekeren, moeten er twee nieuwe categorieën blootstellingen met betrekking tot die overheden en lichamen worden gecreëerd, die los staan van zowel de blootstellingscategorie overheden als de blootstellingscategorie instellingen. De behandeling van gelijkgestelde blootstellingen met betrekking tot regionale overheden, lokale overheden en publiekrechtelijke lichamen, die volgens de SA-CR in aanmerking zouden komen voor een behandeling als blootstellingen met betrekking tot centrale overheden en centrale banken, mag in het kader van de IRB-benadering niet in die nieuwe blootstellingscategorieën worden ondergebracht, en er mogen geen input floors voor gelden. Bovendien moeten specifieke lagere input floors in de IRB-benadering voor niet-gelijkgestelde blootstellingen met betrekking tot regionale overheden, lokale overheden en publiekrechtelijke lichamen worden gekalibreerd, om hun risicoprofiel ten opzichte van blootstellingen met betrekking tot ondernemingen adequaat weer te geven.

(33)

Verduidelijkt moet worden hoe het effect van een garantie in aanmerking moet worden genomen voor een gegarandeerde blootstelling die in het kader van de IRB-benadering wordt behandeld op basis van eigen ramingen van het LGD, indien de garantiegever behoort tot een soort blootstellingen die volgens de IRB-benadering worden behandeld, maar zonder gebruikmaking van eigen LGD-ramingen. Meer bepaald mag het gebruik van de substitutiebenadering waarbij de risicoparameters in verband met de onderliggende blootstelling worden vervangen door die van de garantiegever, of van een methodiek waarbij de kans op wanbetaling of het LGD van de onderliggende debiteur wordt aangepast aan de hand van een specifieke modelleringsbenadering om het effect van de garantie in aanmerking te nemen, niet leiden tot een bijgesteld risicogewicht dat lager is dan het risicogewicht dat van toepassing is op een vergelijkbare directe blootstelling met betrekking tot de garantiegever. Bijgevolg moet, indien de garantiegever volgens de SA-CR wordt behandeld, het in aanmerking nemen van de garantie in de IRB-benadering er in het algemeen toe leiden dat de gegarandeerde blootstelling het SA-CR-risicogewicht van de garantiegever krijgt toegewezen.

(34)

Het definitieve Bazel III-raamwerk vereist niet langer dat een instelling die voor één categorie blootstellingen de IRB heeft gevolgd, die benadering voor al haar blootstellingen buiten de handelsportefeuille volgt. Om te zorgen voor een gelijk speelveld tussen instellingen die momenteel bepaalde blootstellingen volgens de IRB-benadering behandelen en instellingen die dat niet doen, moet er een overgangsregeling komen op grond waarvan instellingen volgens een vereenvoudigde procedure op minder geavanceerde benaderingen kunnen teruggrijpen. Die procedure moet de bevoegde autoriteiten de mogelijkheid bieden om verzoeken om op een minder verfijnde benadering te mogen teruggrijpen teneinde van regelgevingsarbitrage te profiteren, af te wijzen. Voor die procedure mag het enkele feit dat het teruggrijpen op een minder verfijnde benadering leidt tot verlaging van de voor de respectieve blootstellingen vastgestelde eigenvermogensvereisten, niet worden beschouwd als afdoende om een verzoek af te wijzen wegens regelgevingsarbitrage.

(35)

In het kader van het wegnemen van ongerechtvaardigde variabiliteit in eigenvermogensvereisten moeten de bestaande disconteringsregels voor kunstmatige kasstromen worden herzien om onbedoelde gevolgen weg te nemen. De EBA moet de opdracht krijgen haar richtsnoeren inzake de terugkeer naar de status van niet-wanbetaling te herzien.

(36)

De invoering van de output floor zou aanzienlijke impact kunnen hebben op de eigenvermogensvereisten voor securitisatieposities die worden aangehouden door instellingen die gebruikmaken van de op interne ratings gebaseerde securitisatiebenadering of de internebeoordelingsbenadering. Hoewel dergelijke posities over het algemeen klein zijn in vergelijking met andere blootstellingen, zou de invoering van de output floor van invloed kunnen zijn op de economische levensvatbaarheid van de securitisatieverrichting omdat het prudentiële voordeel van de risico-overdracht ontoereikend is. Dit zou het geval kunnen zijn indien de ontwikkeling van de securitisatiemarkt deel uitmaakt van het actieplan voor de kapitaalmarktenunie in de mededeling van de Commissie van 24 september 2020, getiteld “Een kapitaalmarktenunie ten dienste van mensen en ondernemingen — Een nieuw actieplan” (het “actieplan voor de kapitaalmarktenunie”), en ook indien initiërende instellingen mogelijk uitgebreider gebruik moeten maken van securitisatie om hun portefeuilles actiever te beheren als zij aan de output floor gebonden worden. Gedurende een overgangsperiode moeten instellingen die de op interne ratings gebaseerde securitisatiebenadering of de internebeoordelingsbenadering volgen, een gunstige behandeling kunnen toepassen voor de berekening van hun output floor voor hun securitisatieposities die aan de hand van een van deze benaderingen risicogewogen zijn. De EBA moet aan de Commissie verslag uitbrengen over de noodzaak om zo mogelijk de prudentiële behandeling van securitisatietransacties te herzien om de risicogevoeligheid van de prudentiële behandeling te vergroten.

(37)

Bij Verordening (EU) 2019/876 van het Europees Parlement en de Raad (9) is Verordening (EU) nr. 575/2013 gewijzigd om de in 2019 door het BCBS definitief overeengekomen Bazel III-standaarden inzake de fundamentele herziening van de handelsportefeuille (“Fundamental Review of the Trading Book” — “de definitieve FRTB-standaarden”) alleen voor rapportagedoeleinden te implementeren. De invoering van op die standaarden gebaseerde bindende eigenvermogensvereisten was het voorwerp van een afzonderlijk wetgevingsvoorstel, na beoordeling van het effect ervan voor instellingen in de Unie.

(38)

De definitieve FRTB-standaarden met betrekking tot de grens tussen de handelsportefeuille en de niet-handelsportefeuille moeten in Uniewetgeving worden omgezet, aangezien zij van aanzienlijke invloed zijn op de berekening van de eigenvermogensvereisten voor het marktrisico. In lijn met de Bazel III-standaarden moet de uitvoering van de grensvereisten de lijsten van instrumenten omvatten die aan de handelsportefeuille of de niet-handelsportefeuille moeten worden toegewezen, evenals de afwijking waarbij instellingen, met goedkeuring van de bevoegde autoriteit, bepaalde gewoonlijk in de handelsportefeuille aangehouden instrumenten, met inbegrip van beursgenoteerde aandelen, toewijzen aan de niet-handelsportefeuille, indien posities in die instrumenten niet worden aangehouden met de intentie om te handelen of geen posities afdekken die worden aangehouden met de intentie om te handelen.

(39)

Om aanzienlijke operationele lasten voor instellingen in de Unie te vermijden, moeten alle vereisten ter uitvoering van de definitieve FRTB-standaarden voor het berekenen van de eigenvermogensvereisten voor het marktrisico dezelfde toepassingsdatum hebben. Daarom moet de datum van toepassing van een beperkt aantal FRTB-vereisten die reeds bij Verordening (EU) 2019/876 zijn ingevoerd, worden afgestemd op de datum van toepassing van deze verordening. Op 27 februari 2023 heeft de EBA een advies uitgebracht waarin zij stelt dat, indien de in artikel 3, lid 6, van Verordening (EU) 2019/876 bedoelde bepalingen in werking treden en het toepasselijke rechtskader nog niet voorziet in de toepassing van de op de FRTB geïnspireerde benaderingen ter berekening van de kapitaalvereisten, de in Verordening (EU) nr. 1093/2010 bedoelde bevoegde autoriteiten geen prioriteit mogen geven aan toezicht- of handhavingsmaatregelen met betrekking tot die vereisten, totdat de FRTB-standaarden volledig zijn geïmplementeerd, hetgeen naar verwachting vanaf 1 januari 2025 het geval zal zijn.

(40)

Om de hervormingsagenda te voltooien die na de wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 is ingevoerd, en om tekortkomingen in het huidige marktrisicokader weg te werken, moeten bindende, op de definitieve FRTB-standaarden gebaseerde eigenvermogensvereisten voor het marktrisico in Unierecht worden omgezet. Volgens recente schattingen van het effect van de definitieve FRTB-standaarden op instellingen in de Unie zal de uitvoering van die standaarden in de Unie de eigenvermogensvereisten voor het marktrisico sterk doen toenemen voor bepaalde handels- en market-makingactiviteiten die van belang zijn voor de economie van de Unie. Om dat effect te beperken en om het goede functioneren van financiële markten in de Unie veilig te stellen, moeten gerichte aanpassingen worden doorgevoerd bij de omzetting van de definitieve FRTB-standaarden in Unierecht.

(41)

Handelsactiviteiten van instellingen op groothandelsmarkten kunnen gemakkelijk over de grens worden uitgevoerd, onder meer tussen lidstaten en derde landen. Bij de implementatie van de definitieve FRTB-standaarden moet er derhalve een zo groot mogelijke convergentie tussen rechtsgebieden zijn, wat zowel inhoud als timing betreft. Anders zou het onmogelijk zijn om voor die activiteiten een internationaal gelijk speelveld te waarborgen. Daarom moet de Commissie de implementatie van de definitieve FRTB-standaarden in andere bij het BCBS aangesloten rechtsgebieden monitoren. Teneinde eventuele verstoringen bij de implementatie van de definitieve FRTB-standaarden aan te pakken, moet aan de Commissie de bevoegdheid worden overgedragen om overeenkomstig artikel 290 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) handelingen vast te stellen. Het is van bijzonder belang dat de Commissie bij haar voorbereidende werkzaamheden tot passende raadplegingen overgaat, onder meer op deskundigenniveau, en dat die raadplegingen gebeuren in overeenstemming met de beginselen die zijn vastgelegd in het Interinstitutioneel Akkoord van 13 april 2016 over beter wetgeven (10). Met name om te zorgen voor gelijke deelname aan de voorbereiding van gedelegeerde handelingen ontvangen het Europees Parlement en de Raad alle documenten op hetzelfde tijdstip als de deskundigen van de lidstaten, en hebben hun deskundigen systematisch toegang tot de vergaderingen van de deskundigengroepen van de Commissie die zich bezighouden met de voorbereiding van de gedelegeerde handelingen. De maatregelen die door middel van gedelegeerde handelingen worden ingevoerd, moeten van tijdelijke aard blijven. Indien het passend is dat dergelijke maatregelen permanent van toepassing zijn, moet de Commissie bij het Europees Parlement en de Raad een wetgevingsvoorstel indienen.

(42)

De Commissie moet bij de berekening van de eigenvermogensvereisten voor het marktrisico voor instellingen met middelgrote handelsportefeuilleactiviteiten het evenredigheidsbeginsel in aanmerking nemen en die vereisten dienovereenkomstig kalibreren. Daarom moet het instellingen met middelgrote handelsportefeuilleactiviteiten worden toegestaan een vereenvoudigde standaardbenadering te gebruiken om de eigenvermogensvereisten voor het marktrisico te berekenen, in lijn met de internationaal overeengekomen standaarden. Daarnaast moeten de toelaatbaarheidscriteria om instellingen met middelgrote handelsportefeuilleactiviteiten te identificeren, consistent blijven met de criteria om die instellingen vrij te stellen van de bij Verordening (EU) 2019/876 ingevoerde FRTB-rapportagevereisten.

(43)

Wat betreft de geactualiseerde opzet van de markt voor koolstofemissierechten van de Unie, de stabiliteit ervan in de afgelopen jaren en de beperkte volatiliteit van de prijzen van koolstofkredieten, moet in het kader van de alternatieve standaardbenadering een specifiek risicogewicht worden ingevoerd voor blootstellingen betrekking tot de handel in koolstofemissierechten in het kader van het EU-emissiehandelssysteem (EU-ETS).

(44)

In het kader van de alternatieve standaardbenadering geldt voor blootstellingen aan instrumenten met restrisico’s een opslagfactor voor restrisico’s om rekening te houden met risico’s die niet door de op gevoeligheden gebaseerde methode worden gedekt. Overeenkomstig de Bazel III-standaarden kunnen een instrument en de afdekking ervan slechts voor de toepassing van die opslag worden verrekend indien zij elkaar volkomen compenseren. Instellingen zijn echter in staat om het restrisico van sommige instrumenten die binnen het toepassingsgebied van de opslagfactor voor het restrisico vallen, grotendeels af te dekken op de markt, waardoor het totale risico van hun portefeuilles afneemt, ook al compenseren die afdekkingen het risico van de initiële positie wellicht niet volkomen. Om instellingen in staat te stellen de afdekking voort te zetten zonder onnodige negatieve prikkels en rekening houdend met de economische grondgedachte om het totale risico te verkleinen, moet de toepassing van de opslagfactor voor restrisico’s het mogelijk maken om op tijdelijke basis, onder strenge voorwaarden en met goedkeuring van de toezichthoudende autoriteit, de afdekkingen van die instrumenten die op de markt kunnen worden afgedekt, van de opslagfactor voor restrisico’s uit te sluiten.

(45)

Het BCBS heeft de internationale standaard inzake operationeel risico herzien om de zwakke punten weg te werken die in de nasleep van de wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 aan het licht waren gekomen. In de standaardbenaderingen bleek het niet alleen aan risicogevoeligheid te ontbreken, maar ook aan vergelijkbaarheid als gevolg van een breed scala van interne modelleringspraktijken in het kader van de geavanceerde meetbenadering. Daarom, en om het raamwerk voor het operationeel risico te vereenvoudigen, zijn alle bestaande benaderingen voor het ramen van de eigenvermogensvereisten voor het operationeel risico vervangen door één methodiek die niet op modellen is gebaseerd, te weten de nieuwe standaardbenadering voor het operationeel risico. Verordening (EU) nr. 575/2013 moet op het definitieve Bazel III-raamwerk worden afgestemd om internationaal een gelijk speelveld te helpen borgen voor instellingen die in de Unie zijn gevestigd, doch ook buiten de Unie actief zijn, en om te garanderen dat het raamwerk voor het operationeel risico op Unieniveau doeltreffend blijft.

(46)

De nieuwe standaardbenadering voor het operationeel risico die het BCBS heeft ingevoerd, combineert een indicator die berust op de omvang van de activiteiten van een instelling (Business Indicator Component of BIC), met een indicator die rekening houdt met de verliesgeschiedenis van die instelling. Het definitieve Bazel III-raamwerk beoogt een mate van discretie wat betreft de vraag hoe de indicator die rekening houdt met de verliesgeschiedenis van een instelling, mag worden toegepast. Rechtsgebieden kunnen historische verliezen bij de berekening van eigenvermogensvereisten voor het operationeel risico voor alle betrokken instellingen buiten beschouwing laten, of zelfs voor instellingen waarvan de activiteiten een bepaald niveau onderschrijden, historische verliesgegevens in aanmerking nemen. Om een gelijk speelveld binnen de Unie te garanderen en de berekening van eigenvermogensvereisten voor het operationeel risico te vereenvoudigen, moet die discretie voor de minimale eigenvermogensvereisten geharmoniseerd worden uitgeoefend door historische gegevens over operationele verliezen voor alle instellingen buiten beschouwing te laten.

(47)

Bij het berekenen van de eigenvermogensvereisten voor het operationeel risico kan wellicht in de toekomst worden toegestaan dat verzekeringspolissen worden gebruikt als doeltreffende risicobeperkingstechniek. Daartoe moet de EBA aan de Commissie verslag uitbrengen over de vraag of het passend is verzekeringspolissen als een doeltreffende risicobeperkingstechniek te erkennen en over de in dergelijke gevallen te hanteren voorwaarden, criteria en standaardformule.

(48)

De buitengewone, ongekende verkrapping van het monetair beleid in de nasleep van de COVID-19-pandemie zou kunnen leiden tot aanzienlijke volatiliteit op de financiële markten. Samen met de toegenomen onzekerheid die leidt tot hogere rente op de overheidsschuld, die op zijn beurt aanleiding zou kunnen geven tot niet-gerealiseerde verliezen op de door bepaalde instellingen aangehouden overheidsschuld. Om de aanzienlijke negatieve impact van de volatiliteit op de markten van door centrale overheden uitgegeven schuldpapier op het eigen vermogen van instellingen, en dus op de kredietverleningscapaciteit van instellingen, te beperken, moet opnieuw een tijdelijke prudentiële filter worden ingevoerd die die gevolgen gedeeltelijk zou neutraliseren.

(49)

Overheidsfinanciering door de uitgifte van in de nationale valuta van een andere lidstaat luidende staatsobligaties kan noodzakelijk blijven ter ondersteuning van overheidsmaatregelen ter bestrijding van de gevolgen van de ernstige, dubbele economische schok als gevolg van de COVID-19-pandemie en Ruslands aanvalsoorlog tegen Oekraïne. Ter vermijding van beperkingen voor instellingen die in dergelijke obligaties beleggen, is het passend de overgangsregeling voor blootstellingen met betrekking tot centrale overheden of centrale banken die in de nationale valuta van een andere lidstaat luiden, opnieuw in te voeren teneinde dergelijke blootstellingen te behandelen binnen het kredietrisicokader.

(50)

Bij Verordening (EU) 2019/630 van het Europees Parlement en de Raad (11) is een vereiste ingevoerd wat betreft minimale verliesdekking voor niet-renderende blootstellingen (non-performing exposures — NPE’s), de zogeheten prudentiële achtervang. De maatregel was bedoeld om hernieuwde opbouw van door instellingen aangehouden NPE’s te voorkomen en tegelijkertijd proactief beheer van NPE’s te bevorderen door de herstructurerings- of handhavingsprocedures van instellingen efficiënter te maken. Tegen die achtergrond moeten er enkele gerichte wijzigingen worden doorgevoerd ten aanzien van NPE’s die een garantie hebben van exportkredietverzekeringsmaatschappijen of publieke garantiegevers. Voorts moeten bepaalde instellingen die aan strenge voorwaarden voldoen en gespecialiseerd zijn in de verwerving van NPE’s, worden uitgesloten van de toepassing van de prudentiële achtervang.

(51)

Informatie over het bedrag en de kwaliteit van renderende, niet-renderende en respijtblootstellingen, alsmede een ouderdomsanalyse van het administratief verwerken van achterstallige blootstellingen moeten ook worden openbaar gemaakt door beursgenoteerde kleine en niet-complexe instellingen en door andere instellingen. Die openbaarmakingsverplichting doet voor die instellingen geen extra lasten ontstaan, aangezien de openbaarmaking van dergelijke beperkte hoeveelheid informatie al door de EBA is doorgevoerd op basis van het actieplan van de Raad van 2017 inzake niet-renderende leningen in Europa, waarin de EBA werd uitgenodigd openbaarmakingsvereisten wat betreft activakwaliteit en niet-renderende leningen aan te scherpen voor alle instellingen. Die openbaarmakingsverplichting sluit ook naadloos aan bij de mededeling van de Commissie van 16 december 2020, getiteld “Aanpak van niet-renderende leningen in de nasleep van de COVID-19-pandemie”.

(52)

De compliancelasten voor openbaarmakingsdoeleinden moeten worden verminderd en openbaarmakingen moeten beter vergelijkbaar worden. De EBA moet dus een centraal webplatform creëren voor de openbaarmaking van informatie en gegevens die instellingen indienen. Dat centrale webplatform moet als enig toegangspunt voor openbaarmakingen van instellingen dienen, terwijl de eigendom van de informatie en gegevens en de verantwoordelijkheid voor de nauwkeurigheid ervan bij de instellingen die deze produceren moet blijven berusten. De centralisatie van de publicatie van openbaar gemaakte informatie moet volledig stroken met het actieplan kapitaalmarktenunie. Bovendien moet dat centrale webplatform interoperabel zijn met het Europees centraal toegangspunt.

(53)

Om rapportage en openbaarmakingen voor toezichtdoeleinden beter te integreren, moet de EBA openbaarmakingen van instellingen centraal bekendmaken, doch wel het recht van alle instellingen om zelf gegevens en informatie bekend te maken, in acht nemen. Met dergelijke centrale openbaarmakingen moet de EBA de openbaarmakingen van kleine en niet-complexe instellingen kunnen bekendmaken op basis van de informatie die die instellingen aan bevoegde autoriteiten rapporteren, en zou dus de regeldruk waarmee kleine en niet-complexe instellingen te maken krijgen, aanzienlijk moeten verminderen. Tegelijkertijd mag de centralisatie van openbaarmakingen geen effect hebben op de kosten voor andere instellingen, en moet deze de transparantie verhogen en de kosten van toegang tot prudentiële informatie voor marktdeelnemers doen dalen. Dergelijke verhoogde transparantie moet gegevens van instellingen onderling beter vergelijkbaar maken en de marktdiscipline versterken.

(54)

Om de in de mededeling van de Commissie van 11 december 2019 vermelde milieu- en klimaatambities van de Europese Green Deal waar te maken en bij te dragen aan de Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling van de Verenigde Naties, moeten er grote bedragen aan investeringen van de particuliere sector naar duurzame investeringen in de Unie worden geleid. Verordening (EU) nr. 575/2013 moet het belang van ecologische, sociale en governancefactoren (ESG-factoren) weerspiegelen en volledig inzicht bieden in de risico’s van blootstellingen met betrekking tot activiteiten in verband met algemene duurzaamheids- of ESG-doelstellingen. Om convergentie in de Unie en een uniforme interpretatie van ESG-factoren en -risico’s te waarborgen, moeten er algemene definities worden vastgesteld. ESG-factoren kunnen een positief of negatief effect hebben op de financiële prestaties of de solvabiliteit van een entiteit, overheid of persoon. Gemeenschappelijke voorbeelden van ESG-factoren zijn onder meer broeikasgasemissies, biodiversiteit en watergebruik en -verbruik op milieugebied; mensenrechten en arbeids- en arbeidsaspecten op sociaal gebied, en rechten en verantwoordelijkheden van hogere personeelsleden en bezoldiging op het gebied van bestuur. Activa of activiteiten die onderhevig zijn aan het effect van ecologische of sociale factoren moeten worden gedefinieerd onder verwijzing naar de ambitie van de Unie om uiterlijk in 2050 klimaatneutraal te worden, zoals vastgelegd in Verordening (EU) 2021/1119 van het Europees Parlement en de Raad (12), een verordening van het Europees Parlement en de Raad betreffende natuurherstel en tot wijziging van Verordening (EU) 2022/869, en de desbetreffende duurzaamheidsdoelstellingen van de Unie. De technische screeningcriteria voor “geen ernstige afbreuk doen” die zijn vastgesteld overeenkomstig Verordening (EU) 2020/852 van het Europees Parlement en de Raad (13), alsmede specifieke rechtshandelingen van de Unie om klimaatverandering, milieuaantasting en biodiversiteitsverlies te voorkomen, moeten worden gebruikt om activa of blootstellingen te identificeren teneinde specifieke prudentiële behandelingen en risicoverschillen te beoordelen.

(55)

Blootstellingen aan ESG-risico’s zijn niet noodzakelijkerwijs evenredig aan de omvang en complexiteit van een instelling. Ook de niveaus van blootstellingen aan ESG-risico’s zijn vrij heterogeen in de Unie: sommige lidstaten geven een potentieel mild en andere een potentieel krachtig transitie-effect te zien voor blootstellingen met betrekking tot activiteiten met aanzienlijk negatieve gevolgen, met name voor het milieu. De transparantievereisten die voor instellingen gelden, en de openbaarmakingsvereisten inzake duurzaamheid in andere bestaande rechtshandelingen van de Unie zullen over een paar jaar fijnmazigere gegevens opleveren. Om de ESG-risico’s waarmee instellingen te maken zouden kunnen krijgen, goed te kunnen inschatten, is het echter van essentieel belang dat markten en bevoegde autoriteiten van alle entiteiten die aan die risico’s zijn blootgesteld, adequate gegevens ontvangen. Instellingen moeten in staat zijn om systematisch passende transparantie vast te stellen en te waarborgen voor hun blootstellingen met betrekking tot activiteiten die geacht worden ernstige afbreuk te doen aan een van de milieudoelstellingen in de zin van Verordening (EU) 2020/852. Willen bevoegde autoriteiten ten behoeve van een doeltreffend toezicht over gegevens beschikken die fijnmazig, omvattend en vergelijkbaar zijn, dan moet er in de toezichtrapportage van instellingen informatie over blootstellingen aan ESG-risico’s worden opgenomen. Om voor de markten volledige transparantie te garanderen, moet de openbaarmaking van ESG-risico’s ook tot alle instellingen worden uitgebreid. De mate van fijnmazigheid van die informatie moet stroken met het evenredigheidsbeginsel, gelet op de omvang en de complexiteit van de betrokken instelling en op de materialiteit van haar blootstellingen met betrekking tot ESG-risico’s. Bij het herzien van de technische uitvoeringsnormen met betrekking tot de openbaarmaking van ESG-risico’s moet de EBA beoordelen hoe de openbaarmaking van ESG-risico’s van dekkingspools van gedekte obligaties kan worden verbeterd en moet zij nagaan of informatie over de betrokken blootstellingen van de pools van leningen die ten grondslag liggen aan door instellingen uitgegeven gedekte obligaties, hetzij rechtstreeks, hetzij via de overdracht van leningen aan een special purpose entity, moet worden opgenomen in de herziene technische uitvoeringsnormen of in het regulerings- en openbaarmakingskader voor gedekte obligaties.

(56)

Aangezien de transitie van de economie van de Unie naar een duurzaam economisch model aan snelheid wint, komen duurzaamheidsrisico’s steeds duidelijker in beeld en zal daarmee potentieel sterker rekening moeten worden gehouden. Een passende beoordeling van de beschikbaarheid en toegankelijkheid van betrouwbare en consistente ESG-gegevens moet de basis vormen voor het leggen van een volwaardig verband tussen ESG-risicodeterminanten en traditionele categorieën financiële risico’s en reeksen blootstellingen. Ook de ESMA moet aan die bewijsgaring bijdragen door te rapporteren over de vraag of ESG-risico’s op passende wijze tot uiting komen in kredietrisicoratings van de tegenpartijen of blootstellingen die instellingen kunnen hebben. In een context van snelle en voortdurende ontwikkelingen rond de identificatie en kwantificering van ESG-risico’s door zowel instellingen als toezichthouders moet de opdracht van de EBA om na te gaan of een specifieke prudentiële behandeling van blootstellingen betreffende hoofdzakelijk met milieu- of sociale doelstellingen verband houdende activa en activiteiten gerechtvaardigd is, en daarover verslag te doen, worden vervroegd tot de datum van inwerkingtreding van deze verordening. De huidige opdracht van de EBA moet wegens de duur en complexiteit van de uit te voeren beoordelingen in een reeks verslagen worden opgesplitst. Daarom moeten er vóór eind 2024 en eind 2025 twee opeenvolgende jaarlijkse follow-upverslagen van de EBA worden opgesteld. Om de doelstelling van koolstofneutraliteit in 2050 te verwezenlijken mogen er volgens het Internationaal Energieagentschap geen nieuwe exploratie en expansie van fossiele brandstoffen plaatsvinden. Dit betekent dat blootstellingen met betrekking tot fossiele brandstoffen wellicht een hoger risico vormen, zowel op microniveau, aangezien de waarde van dergelijke activa mettertijd zal afnemen, als op macroniveau, aangezien de financiering van activiteiten op het gebied van fossiele brandstoffen de doelstelling om de stijging van de temperatuur wereldwijd tot 1,5 oC boven het pre-industriële niveau te beperken, in gevaar brengt en daardoor de financiële stabiliteit bedreigt. Bevoegde autoriteiten en marktdeelnemers moeten daarom van instellingen meer transparantie geboden krijgen over hun blootstellingen met betrekking tot entiteiten uit de sector fossiele brandstoffen, met inbegrip van hun activiteiten met betrekking tot hernieuwbare energiebronnen.

(57)

Om ervoor te zorgen dat aanpassingen met betrekking tot blootstellingen voor infrastructuur de klimaatambities van de Unie niet ondermijnen, zouden nieuwe blootstellingen de risicogewichtkorting alleen krijgen indien de gefinancierde activa een positieve bijdrage leveren aan een of meer van de in Verordening (EU) 2020/852 vastgelegde milieudoelstellingen en geen ernstige afbreuk doen aan de andere doelstellingen van die verordening, of de gefinancierde activa aan geen van de milieudoelstellingen van die verordening ernstige afbreuk doen.

58)

Het is voor toezichthouders van essentieel belang over de nodige bevoegdheden te beschikken om een breed onderzoek te voeren naar de risico’s waaraan een bankgroep op geconsolideerd niveau is blootgesteld, en die risico’s te meten, maar ook om over de flexibiliteit te beschikken om hun toezichtbenaderingen aan te passen aan nieuwe bronnen van risico. Het is van belang te voorkomen dat er tussen prudentiële en boekhoudkundige consolidatie mazen ontstaan die aanleiding kunnen geven tot transacties om activa buiten de prudentiële consolidatiekring te verplaatsen, ook al blijven de risico’s binnen de bankgroep. Het gebrek aan coherentie in de definities van “moederonderneming”, “dochteronderneming” en “zeggenschap” en het gebrek aan duidelijkheid in de definitie van “onderneming die nevendiensten verricht”, “financiële holding” en “financiële instelling” maken het voor toezichthouders moeilijker om de toepasselijke regels consistent toe te passen in de Unie en om risico’s op geconsolideerd niveau op te sporen en daar passende maatregelen tegen te nemen. Die definities moeten dus worden gewijzigd en verder worden verduidelijkt. Daarnaast wordt het passend geacht dat de EBA verder onderzoekt of die bevoegdheden van de toezichthouders misschien onbedoeld worden ingeperkt door resterende discrepanties of lacunes in de reguleringsbepalingen of bij de interactie daarvan met het toepasselijke raamwerk voor financiële rapportage.

(59)

De markten voor cryptoactiva zijn de afgelopen jaren snel gegroeid. Om potentiële risico’s voor instellingen als gevolg van blootstellingen aan cryptoactiva die niet voldoende door het bestaande prudentiële kader worden gedekt, aan te pakken, heeft het BCBS in december 2022 een alomvattende standaard voor de prudentiële behandeling van blootstellingen aan cryptoactiva gepubliceerd. De aanbevolen toepassingsdatum van die standaard is 1 januari 2025, maar enkele technische elementen van de standaard zijn in de loop van 2023 en 2024 op BCBS-niveau verder ontwikkeld. In het licht van de lopende ontwikkelingen op de markten voor cryptoactiva en gezien het belang van volledige omzetting in Unierecht van de Bazelstandaard inzake blootstellingen van instellingen aan cryptoactiva, moet de Commissie uiterlijk op 30 juni 2025 een wetgevingsvoorstel indienen om die standaard in te voeren, en moet zij specificeren welke prudentiële behandeling tijdens de overgangsperiode tot de invoering van die standaard op die blootstellingen van toepassing is. Bij de prudentiële behandeling in de overgangsperiode moet rekening worden gehouden met het rechtskader dat bij Verordening (EU) 2023/1114 van het Europees Parlement en de Raad (14) voor emittenten van cryptoactiva is ingevoerd, en moet in een specifieke prudentiële behandeling van die cryptoactiva worden voorzien. Daarom moeten tijdens de overgangsperiode getokeniseerde traditionele activa, met inbegrip van e-money-tokens, worden erkend als activa die soortgelijke risico’s met zich meebrengen als traditionele activa, en moeten cryptoactiva die aan die verordening voldoen en verwijzen naar traditionele activa die geen fiduciaire valuta zijn, een prudentiële behandeling krijgen die met de vereisten van die verordening strookt. Aan blootstellingen aan andere cryptoactiva, met inbegrip van getokeniseerde derivaten van cryptoactiva die verschillen van die welke in aanmerking komen voor de gunstigere kapitaalbehandeling, moet een risicogewicht van 1 250 % worden toegekend.

(60)

Het gebrek aan duidelijkheid over bepaalde aspecten van het raamwerk van ondergrenzen voor minimumhaircuts dat op effectenfinancieringstransacties van toepassing is, zoals het BCBS dat heeft ontwikkeld in het kader van het definitieve Bazel III-raamwerk, alsmede het voorbehoud ten aanzien van de economische verantwoording voor de toepassing daarvan op bepaalde soorten effectenfinancieringstransacties, hebben de vraag doen rijzen of de prudentiële doelstellingen van dat raamwerk wel zonder ongewenste gevolgen bereikt kunnen worden. De Commissie moet daarom de uitvoering van het raamwerk van ondergrenzen voor minimumhaircuts voor effectenfinancieringstransacties in Unierecht opnieuw beoordelen. Om de Commissie voldoende bewijsmateriaal te verschaffen, moet de EBA, in nauwe samenwerking met de ESMA, aan de Commissie verslag uitbrengen over de effecten van dat raamwerk en over de geschiktste aanpak voor de omzetting daarvan in Unierecht.

(61)

In het kader van het definitieve Bazel III-raamwerk is het mogelijk dat het zeerkortetermijnkarakter van effectenfinancieringstransacties niet goed tot uiting komt in de SA-CR, wat kan leiden tot volgens die benadering berekende eigenvermogensvereisten die buitensporig hoger zijn dan volgens de IRB-benadering berekende eigenvermogensvereisten. Bijgevolg, en ook door de invoering van de output floor, zouden de voor die blootstellingen berekende eigenvermogensvereisten aanzienlijk kunnen toenemen, wat van invloed zou kunnen zijn op de liquiditeit van de schuld- en effectenmarkten, waaronder de markten voor overheidsschuld. De EBA moet daarom verslag uitbrengen over de geschiktheid en het effect van de kredietrisicostandaarden voor effectenfinancieringstransacties, en meer bepaald over de vraag of een aanpassing van de SA-CR van die blootstellingen gerechtvaardigd zou zijn om het kortetermijnkarakter ervan te weerspiegelen.

(62)

De Commissie moet de herziene Bazel III-standaarden voor de eigenvermogensvereisten voor het risico voor aanpassing van de kredietwaardering (credit valuation adjustment — CVA), die het BCBS in juli 2020 heeft bekendgemaakt, in Unierecht omzetten, omdat die standaarden de berekening van de eigenvermogensvereisten voor het CVA-risico al bij al verbeteren doordat diverse, eerder geconstateerde probleempunten worden aangepakt, en met name het feit dat het bestaande raamwerk voor bestaande CVA-eigenvermogensvereisten het CVA-risico onvoldoende in beeld brengt.

(63)

Bij de omzetting van de initiële Bazel III-standaarden inzake de behandeling van het CVA-risico in Unierecht werden bepaalde transacties vrijgesteld van de berekening van de eigenvermogensvereisten voor het CVA-risico. Die vrijstellingen werden overeengekomen ter voorkoming van een potentieel buitensporige toename van de kosten van bepaalde derivatentransacties als gevolg van de introductie van de eigenvermogensvereisten voor het CVA-risico, met name wanneer instellingen het CVA-risico van bepaalde cliënten die geen zekerheden konden uitwisselen, niet konden limiteren. Volgens het geschatte effect zoals de EBA dat heeft berekend, zouden de eigenvermogensvereisten voor het CVA-risico volgens de herziene Bazel III-standaarden voor vrijgestelde transacties met die cliënten, buitensporig hoog blijven. Om ervoor te zorgen dat die cliënten hun financiële risico’s met derivatentransacties kunnen blijven afdekken, moeten die vrijstellingen behouden blijven bij de omzetting van de herziene Bazel III-standaarden.

(64)

Het daadwerkelijke CVA-risico van de vrijgestelde transacties kan echter een bron van aanzienlijk risico zijn voor de instellingen die die vrijstellingen toepassen. Indien die risico’s zich materialiseren, zouden de betrokken instellingen aanzienlijke verliezen kunnen leiden. Zoals de EBA in haar CVA-verslag van 25 februari 2015 heeft beklemtoond, doen de CVA-risico’s van de vrijgestelde transacties prudentiële bezwaren rijzen waarop in Verordening (EU) nr. 575/2013 geen antwoord is geboden. Om toezichthouders te helpen het CVA-risico te monitoren dat uit de vrijgestelde transacties voortvloeit, moeten instellingen voor de vrijgestelde transacties de berekening rapporteren van eigenvermogensvereisten voor CVA-risico’s die nodig zouden zijn geweest indien die transacties niet waren vrijgesteld. Voorts moet de EBA richtsnoeren ontwikkelen om toezichthouders te helpen buitensporig CVA-risico op te sporen en de toezichtsmaatregelen op dat gebied in de Unie harmoniseren.

(65)

Aan de Commissie moet de bevoegdheid worden verleend om de door de EBA ontwikkelde technische reguleringsnormen vast te stellen met betrekking tot de indicatoren voor het bepalen van de uitzonderlijke omstandigheden voor aanvullende waardeaanpassingen, de methode voor het specificeren van de belangrijkste risicofactor van een positie en of het om een lange of een korte positie gaat, de procedure voor de berekening en monitoring van netto short credit- of netto short aandelenposities in de niet-handelsportefeuille, de behandeling van afdekkingen van kapitaalratio’s tegen wisselkoersrisico, de criteria die instellingen moeten hanteren om posten buiten de balanstelling toe te wijzen, de criteria voor blootstellingen van hoge kwaliteit met betrekking tot projectfinanciering en objectfinanciering in het kader van gespecialiseerde kredietverlening waarvoor geen direct toepasbare kredietbeoordeling beschikbaar is, de soorten factoren die in aanmerking moeten worden genomen bij de beoordeling van de geschiktheid van de risicogewichten, de term “gelijkwaardig juridisch mechanisme om ervoor te zorgen dat het onroerend goed in aanbouw binnen een redelijke termijn wordt afgewerkt”, de voorwaarden voor het beoordelen van de materialiteit van het gebruik van een bestaand ratingsysteem, de beoordelingsmethode voor de naleving van de vereisten voor het gebruik van de IRB-benadering, de categorisering van projectfinanciering, objectfinanciering en grondstoffenfinanciering, nadere bepaling van de blootstellingscategorieën in het kader van de IRB-benadering, de factoren voor gespecialiseerde kredietverlening, de berekening van risicogewogen posten voor het verwateringsrisico van gekochte kortlopende vorderingen, de beoordeling van de integriteit van het onderbrengingsproces, de methodiek van een instelling voor het ramen van de kans op wanbetaling, het vergelijkbaar onroerend goed, de delta voor toezichtsdoeleinden van call- en putopties, de componenten van de Business Indicator, de aanpassing van de Business Indicator, de definitie van het begrip “onnodig belastend” in de context van de berekening van het jaarlijkse uit operationeel risico voortvloeiende verlies, de risicotaxonomie voor operationeel risico, de beoordeling door de bevoegde autoriteiten van de berekening van het jaarlijkse uit operationeel risico voortvloeiende verlies, de aanpassingen van verliesgegevens, beheer van het operationele risico, de berekening van de eigenvermogensvereisten voor marktrisico voor posities in de niet-handelsportefeuille waaraan een wisselkoersrisico of een grondstoffenrisico verbonden is, de beoordelingsmethode van bevoegde autoriteiten voor de alternatieve standaardbenadering, de handelsportefeuilles van de instelling voor collectieve belegging, de criteria voor de afwijking van de opslagfactor voor restrisico’s, de voorwaarden en indicatoren die zijn gebruikt om te bepalen of zich uitzonderlijke omstandigheden hebben voorgedaan, de criteria voor het gebruik van data-inputs in het risicometingsmodel, de criteria om de modelleerbaarheid van risicofactoren te beoordelen, de voorwaarden en criteria op grond waarvan een instelling kan worden toegestaan een overschrijding niet mee te tellen, de criteria om te bepalen of de theoretische veranderingen in de waarde van een portefeuille van een tradingafdeling dicht of dicht genoeg in de buurt liggen van de hypothetische veranderingen, de voorwaarden en criteria voor de beoordeling van het CVA-risico als gevolg van tegen reële waarde gewaardeerde effectenfinancieringstransacties, de proxy spreads, de beoordeling van de uitbreidingen van en wijzigingen in de standaardbenadering voor CVA-risico, en de technische elementen die instellingen nodig hebben om hun eigenvermogensvereisten met betrekking tot bepaalde cryptoactiva te berekenen. De Commissie moet die technische reguleringsnormen door middel van gedelegeerde handelingen vaststellen op grond van artikel 290 VWEU en overeenkomstig de artikelen 10 tot en met 14 van Verordening (EU) nr. 1093/2010.

(66)

Aan de Commissie moet de bevoegdheid worden verleend om de door de EBA ontwikkelde technische uitvoeringsnormen vast te stellen met betrekking tot het gezamenlijke besluitvormingsproces voor de IRB-benadering dat door EU-moederinstellingen, financiële EU-moederholdings en gemengde financiële EU-moederholdings is ingediend, de elementen van de Business Indicator door die elementen te mappen met de betrokken rapportagecellen, uniforme openbaarmakingsformats, de instructies daarbij, informatie over het opnieuw indienen van openbaarmakingen, en IT-oplossingen voor openbaarmakingen, en ESG-openbaarmakingen. De Commissie moet die technische uitvoeringsnormen door middel van uitvoeringshandelingen vaststellen op grond van artikel 291 VWEU en overeenkomstig artikel 15 van Verordening (EU) nr. 1093/2010.

(67)

Daar de doelstelling van deze verordening, met name het waarborgen van uniforme prudentiële vereisten voor instellingen in de hele Unie, niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt, maar vanwege de omvang en de gevolgen ervan beter door de Unie kunnen worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze verordening niet verder dan nodig is om die doelstelling te verwezenlijken.

(68)

Verordening (EU) nr. 575/2013 moet daarom dienovereenkomstig worden gewijzigd,

1)

Artikel 4 wordt als volgt gewijzigd: