1

Με την αίτησή της αναιρέσεως, η Planet AE Ανώνυμη Εταιρεία Παροχής Συμβουλευτικών Υπηρεσιών ζητεί να αναιρεθεί η διάταξη του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Planet κατά Επιτροπής (T‑489/12, EU:T:2013:496, στο εξής: αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη), με την οποία το Γενικό Δικαστήριο απέρριψε ως προδήλως απαράδεκτη την προσφυγή της Planet AE η οποία ασκήθηκε δυνάμει των άρθρων 272 ΣΛΕΕ και 340, πρώτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, και να διαπιστωθεί ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παραβίασε πλείονες συμβάσεις συναφθείσες με την Planet AE απορρίπτοντας τις δαπάνες προσωπικού για τα υψηλόβαθμα στελέχη τα οποία απασχολεί και ότι, επομένως, οι δαπάνες αυτές ήσαν επιλέξιμες και δεν έπρεπε να επιστραφούν στην Επιτροπή.

2

Το ιστορικό της διαφοράς περιγράφεται στις σκέψεις 1 έως 22 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως ως εξής:

3

Με δικόγραφο που κατέθεσε στη Γραμματεία του Γενικού Δικαστηρίου στις 8 Νοεμβρίου 2012, η νυν αναιρεσείουσα άσκησε αγωγή δυνάμει των άρθρων 272 ΣΛΕΕ και 340, πρώτο εδάφιο, ΣΛΕΕ με σκοπό να διαπιστωθεί ότι η Επιτροπή παραβίασε πλείονες συμβάσεις συναφθείσες με αυτή απορρίπτοντας τις επίμαχες δαπάνες και ότι, επομένως, οι δαπάνες αυτές ήσαν επιλέξιμες και δεν έπρεπε να επιστραφούν στην Επιτροπή.

4

Στις 24 Ιανουαρίου 2013, η Επιτροπή προέβαλε ένσταση απαραδέκτου, δυνάμει του άρθρου 114, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου. Στις 11 Μαρτίου 2013, η αναιρεσείουσα κατέθεσε παρατηρήσεις επί της ενστάσεως απαραδέκτου της Επιτροπής.

5

Με την αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη, το Γενικό Δικαστήριο δέχθηκε την ένσταση απαραδέκτου την οποία προέβαλε η Επιτροπή, κρίνοντας ότι η αναιρεσείουσα δεν είχε γεγενημένο και ενεστώς έννομο συμφέρον κατά την ημέρα ασκήσεως της υπό κρίση αγωγής της.

6

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

7

Η Επιτροπή ζητεί από το Δικαστήριο να απορρίψει την αίτηση αναιρέσεως ως προδήλως αβάσιμη.

8

Με ένα μοναδικό λόγο ακυρώσεως, η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας, στις σκέψεις 31 έως 35, 37, 38, 42 έως 45 και 50 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι δεν είχε γεγενημένο και ενεστώς έννομο συμφέρον κατά την ημέρα ασκήσεως της αγωγής της δυνάμει των άρθρων 272 ΣΛΕΕ και 340, πρώτο εδάφιο, ΣΛΕΕ.

9

Η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι το απαιτούμενο έννομο συμφέρον στο πλαίσιο αναγνωριστικής αγωγής με σκοπό να αναγνωριστεί η συμβατική ευθύνη της Ένωσης κατ’ εφαρμογήν των άρθρων 272 ΣΛΕΕ και 340, πρώτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, όπως η ασκηθείσα ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου, έχει διαφορετικό περιεχόμενο από το απαιτούμενο έννομο συμφέρον στο πλαίσιο των λοιπών ενδίκων βοηθημάτων που υφίστανται στο δίκαιο της Ένωσης, όπως η προσφυγή ακυρώσεως και η αγωγή αποζημιώσεως.

10

Κατά την αναιρεσείουσα, το απαιτούμενο έννομο συμφέρον στο πλαίσιο τέτοιας αναγνωριστικής αγωγής με σκοπό να αναγνωριστεί η συμβατική ευθύνη της Ένωσης υφίσταται όταν διαπιστώνεται, εκ μέρους αντισυμβαλλομένου ή του εξουσιοδοτημένου εκπροσώπου του, σοβαρή, συστηματική και επαναλαμβανόμενη αμφισβήτηση συμβατικού δικαιώματος, η οποία δημιουργεί ευλόγως αβεβαιότητα όσον αφορά την ύπαρξη, την έκταση και την ελεύθερη άσκηση του δικαιώματος του ενδιαφερομένου. Κατά συνέπεια, το απαιτούμενο έννομο συμφέρον στο πλαίσιο αγωγής για την αναγνώριση της συμβατικής ευθύνης δεν προϋποθέτει την εκ μέρους της Επιτροπής έκδοση οριστικής βλαπτικής πράξεως ή την ύπαρξη ζημίας.

11

Εν προκειμένω, η αναιρεσείουσα εκτιμά ότι το έννομο συμφέρον της δεν είναι υποθετικό, αλλά σαφώς γεγενημένο και ενεστώς, εφόσον οι επαναλαμβανόμενες αμφισβητήσεις εκ μέρους της Επιτροπής δημιούργησαν αβεβαιότητα όσον αφορά την ύπαρξη του δικαιώματός της να καταγράψει τις αμοιβές υψηλόβαθμων στελεχών ως άμεσα επιλέξιμες δαπάνες.

12

Με γνώμονα τις αρχές αυτές, η αναιρεσείουσα εκτιμά ότι το Γενικό Δικαστήριο εφάρμοσε εσφαλμένως το κριτήριο του απαιτούμενου προς άσκηση προσφυγής ακυρώσεως έννομου συμφέροντος, ήτοι την ύπαρξη οριστικής πράξεως, στη σκέψη 34 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, σε συνδυασμό με τις σκέψεις 45, 35, 37, 38 και 42 αυτής. Η αναιρεσείουσα θεωρεί επίσης ότι το Γενικό Δικαστήριο εφάρμοσε εσφαλμένως το κριτήριο του απαιτούμενου προς άσκηση αγωγής αποζημιώσεως έννομου συμφέροντος, ήτοι την ύπαρξη βέβαιης ζημίας, στις σκέψεις 42 έως 44 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως.

13

Η αναιρεσείουσα διατείνεται ότι το Γενικό Δικαστήριο, στη σκέψη 50 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, έκρινε εσφαλμένως ότι το έννομο συμφέρον της είναι γεγενημένο και ενεστώς μόνον κατόπιν της εκ μέρους της Επιτροπής εκδόσεως εντάλματος εισπράξεως ή οποιασδήποτε άλλης πράξεως. Η απαίτηση αυτή συνεπάγεται μακροπρόθεσμη ανασφάλεια δικαίου για τους ιδιώτες, καθόσον οι ιδιώτες μπορεί να υποχρεωθούν να αναμείνουν την έκδοση εντάλματος εισπράξεως ενώ η Επιτροπή έχει ήδη αμφισβητήσει το συμβατικό τους δικαίωμα, σοβαρώς, επανειλημμένως και συστηματικώς.

14

Η Επιτροπή εκτιμά ότι το Γενικό Δικαστήριο δεν υπέπεσε σε καμία πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας ότι η αναιρεσείουσα δεν είχε γεγενημένο και ενεστώς έννομο συμφέρον κατά την ημέρα ασκήσεως της υπό κρίση αγωγής της για τη διαπίστωση αθετήσεως συμβατικών υποχρεώσεων δυνάμει των άρθρων 272 ΣΛΕΕ και 340, πρώτο εδάφιο, ΣΛΕΕ.

15

Πρώτον, η Επιτροπή ισχυρίζεται ότι το Γενικό Δικαστήριο δεν θεμελίωσε την αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη στις προϋποθέσεις του παραδεκτού των προσφυγών ακυρώσεως. Ειδικότερα, το Γενικό Δικαστήριο δεν θεμελίωσε την εκτίμησή του στη μη ύπαρξη βλαπτικής πράξεως κατά την έννοια του άρθρου 263 ΣΛΕΕ.

16

Δεύτερον, η Επιτροπή ισχυρίζεται ότι δεν αμφισβήτησε τα συμβατικά δικαιώματα της αναιρεσείουσας, δεδομένου ότι δεν εξέδωσε χρεωστικό σημείωμα για να απαιτήσει την επιστροφή των επίμαχων δαπανών. Η Επιτροπή υπενθυμίζει, συναφώς, ότι το άρθρο II.29, παράγραφος 1, των επίμαχων συμβάσεων με την αναιρεσείουσα ορίζει ότι «τα ποσά που οφείλονται στην Επιτροπή, συνεπεία των πορισμάτων ελέγχων, δύνανται να αποτελέσουν αντικείμενο ανακτήσεως». Κατ’ εφαρμογήν της διατάξεως αυτής, η σύνταξη δυσμενούς τελικής εκθέσεως δεν συνεπάγεται αυτομάτως την ανάκτηση των επίμαχων δαπανών, καθόσον οι αρμόδιες υπηρεσίες της Επιτροπής διατηρούν τη διακριτική ευχέρεια να απαιτήσουν ή να μην απαιτήσουν την επιστροφή τους. Κατά μείζονα λόγο, στην υπό κρίση υπόθεση, η σύνταξη δυσμενούς εκθέσεως από μία εκ των εσωτερικών υπηρεσιών της, ενώ δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία οικονομικού ελέγχου, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αμφισβήτηση των συμβατικών δικαιωμάτων της αναιρεσείουσας. Τελικώς, η Επιτροπή εκτιμά ότι δεν υφίσταται καμία περαιτέρω διαφορά μεταξύ των συμβαλλομένων, εφόσον κανείς εξ αυτών δεν έλαβε συγκεκριμένα μέτρα για να επιβάλει την εφαρμογή συμβατικής ρήτρας ως προς την οποία διαφωνούν.

17

Τρίτον, η Επιτροπή εκτιμά ότι το γεγονός ότι δεν εξέδωσε ακόμα χρεωστικό σημείωμα δεν έχει καμιά αρνητική συνέπεια για την αναιρεσείουσα. H κατάσταση αυτή δεν συνεπάγεται καμιά ανασφάλεια δικαίου εφόσον, αφενός, η δυνατότητα της Επιτροπής να απαιτήσει την επιστροφή των επίμαχων δαπανών υπόκειται σε παραγραφή κατά τις διατάξεις του εθνικού δικαίου στον τομέα των συμβάσεων και, αφετέρου, το τυχόν ένταλμα εισπράξεως υπόκειται σε πλήρη δικαστικό έλεγχο.

18

Εισαγωγικώς, επισημαίνεται ότι με το δικόγραφο της αγωγής της, το οποίο κατέθεσε στη Γραμματεία του Γενικού Δικαστηρίου στις 8 Νοεμβρίου 2012, η αναιρεσείουσα άσκησε αναγνωριστική αγωγή δυνάμει, μεταξύ άλλων, του άρθρου 272 ΣΛΕΕ. Συγκεκριμένα, όπως επισημαίνει η γενική εισαγγελέας στο σημείο 16 των προτάσεών της, η αγωγή την οποία άσκησε η αναιρεσείουσα ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου δεν αποσκοπούσε στην εκπλήρωση μιας παροχής εκ μέρους της Επιτροπής, αλλά στην εκ μέρους του δικαστή της Ένωσης αναγνώριση του δικαιώματός της να διατηρήσει τα ήδη καταβληθέντα από την Επιτροπή ποσά στο πλαίσιο των επίμαχων συμβάσεων.

19

Λόγω της φύσεως της αναγνωριστικής αγωγής που άσκησε η αναιρεσείουσα ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου, απαιτείται να εξακριβωθεί αν ο δικαστής της Ένωσης είναι αρμόδιος να επιληφθεί τέτοιου είδους αγωγής, τούτο δε παρά το γεγονός ότι η Επιτροπή δεν προέβαλε ένσταση αναρμοδιότητας του Γενικού Δικαστηρίου κατά τη διάρκεια της ενώπιόν του διαδικασίας, ούτε κατά τη διάρκεια της παρούσας διαδικασίας.

20

Συγκεκριμένα, ζήτημα απτόμενο αυτής καθεαυτήν της αρμοδιότητας του δικαστή της Ένωσης πρέπει να εξετάζεται αυτεπαγγέλτως από τον δικαστή ακόμα και αν δεν το ζήτησε κανένας από τους διαδίκους (βλ., συναφώς, αποφάσεις Γερμανία κατά Ανωτάτης Αρχής, 19/58, EU:C:1960:19, σ. 488, καθώς και Ferriera Valsabbia κ.λπ. κατά Επιτροπής, 154/78, 205/78, 206/78, 226/78 έως 228/78, 263/78, 264/78, 31/79, 39/79, 83/79 και 85/79, EU:C:1980:81, σκέψη 7). Εξάλλου, οι διάδικοι κλήθηκαν να διατυπώσουν τις παρατηρήσεις τους επί του ζητήματος αυτού το οποίο τέθηκε αυτεπαγγέλτως από το Δικαστήριο.

21

Συναφώς, το Δικαστήριο είχε την ευκαιρία να αποφανθεί ότι, στο πλαίσιο ρήτρας διαιτησίας συναφθείσας δυνάμει του άρθρου 272 ΣΛΕΕ, το Δικαστήριο μπορεί μεν να κληθεί να λύσει τη διαφορά εφαρμόζοντας το εθνικό δίκαιο που διέπει τη σύμβαση, όμως η αρμοδιότητά του να επιληφθεί υποθέσεως που αφορά την εν λόγω σύμβαση κρίνεται λαμβανομένων αποκλειστικώς υπόψη των διατάξεων του άρθρου αυτού και των όρων της ρήτρας διαιτησίας, χωρίς να μπορούν να του αντιταχθούν οι διατάξεις του εθνικού δικαίου που φέρονται ως αποκλείουσες την αρμοδιότητά του (αποφάσεις Επιτροπή κατά Zoubek, 426/85, EU:C:1986:501, σκέψη 10, και Επιτροπή κατά Feilhauer, C‑209/90, EU:C:1992:172, σκέψη 13).

22

Κατά το άρθρο 272 ΣΛΕΕ, σε συνδυασμό με το άρθρο 256 ΣΛΕΕ, το Γενικό Δικαστήριο είναι αρμόδιο να λαμβάνει αποφάσεις, πρωτοδίκως, δυνάμει ρήτρας διαιτησίας που περιέχεται σε σύμβαση δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, η οποία έχει συναφθεί από την Ένωση ή για λογαριασμό της.

23

Από τα προεκτεθέντα προκύπτει ότι το άρθρο 272 ΣΛΕΕ συνιστά ιδιόμορφο κανόνα ο οποίος επιτρέπει την προσφυγή ενώπιον του δικαστή της Ένωσης δυνάμει ρήτρας διαιτησίας συναφθείσας από τους συμβαλλομένους στο πλαίσιο συμβάσεων δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, τούτο δε άνευ περιορισμών όσον αφορά τη φύση του ασκούμενου ενώπιον του δικαστή της Ένωσης ενδίκου βοηθήματος.

24

Εντούτοις, πρέπει να εξακριβωθεί αν, εν προκειμένω, η ρήτρα διαιτησίας η οποία περιλαμβάνεται στις επίμαχες συμβάσεις παρέχει στο Γενικό Δικαστήριο την αρμοδιότητα να επιληφθεί της ασκηθείσας από την αναιρεσείουσα αναγνωριστικής αγωγής.

25

Κατά τη ρήτρα διαιτησίας την οποία προβλέπει το άρθρο 13 των επίμαχων συμβάσεων, το Γενικό Δικαστήριο ή το Δικαστήριο, κατά περίπτωση, έχει αρμοδιότητα για διαφορές μεταξύ της Ένωσης και των αντισυμβαλλομένων όσον αφορά το κύρος, την εφαρμογή ή την ερμηνεία των συμβάσεων αυτών. Ως εκ τούτου, η εν λόγω ρήτρα διαιτησίας δεν περιορίζει την αρμοδιότητα του Γενικού Δικαστηρίου ή του Δικαστηρίου ούτε όσον αφορά τη φύση του ενδίκου βοηθήματος.

26

Βάσει του περιεχομένου της, η εν λόγω ρήτρα διαιτησίας μπορεί επομένως να θεμελιώσει την αρμοδιότητα του Γενικού Δικαστηρίου ή του Δικαστηρίου να επιληφθεί αναγνωριστικής αγωγής, όπως η επίμαχη, η οποία αφορά διαφορά μεταξύ της Ένωσης και της αναιρεσείουσας ως προς το κύρος, την εφαρμογή ή την ερμηνεία των εν λόγω συμβάσεων.

27

Συναφώς, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η αγωγή την οποία άσκησε η αναιρεσείουσα ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου αφορούσε την ερμηνεία των εν λόγω συμβάσεων και ειδικότερα την επιλεξιμότητα των επίμαχων δαπανών στο πλαίσιο των εν λόγω συμβάσεων.

28

Εντούτοις, το Γενικό Δικαστήριο έκρινε, στη σκέψη 33 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι η αναιρεσείουσα δεν απέδειξε ότι, κατά την ημέρα ασκήσεως της αγωγής της, η αγωγή της θεμελιωνόταν σε γεγενημένο και ενεστώς έννομο συμφέρον το οποίο έχρηζε νομικής προστασίας.

29

Η αναιρεσείουσα εκτιμά ότι, με την κρίση αυτή, το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο καθόσον, στο πλαίσιο αναγνωριστικής αγωγής, για τη γένεση του εννόμου αυτού συμφέροντος, αρκεί η σοβαρή, συστηματική και κατ’ επανάληψη αμφισβήτηση συμβατικού δικαιώματος εκ μέρους ενός συμβαλλομένου, η οποία, επομένως, δημιουργεί αβεβαιότητα στον έτερο συμβαλλόμενο ως προς την ύπαρξη ή το περιεχόμενο του δικαιώματος αυτού. Η προϋπόθεση αυτή πληρούται εν προκειμένω, εφόσον η Επιτροπή αμφισβήτησε σοβαρώς, συστηματικώς και επανειλημμένως το δικαίωμα της αναιρεσείουσας για επιστροφή των επίμαχων δαπανών.

30

Η Επιτροπή ισχυρίζεται ότι δεν αμφισβήτησε τα συμβατικά δικαιώματα της αναιρεσείουσας, για τους λόγους που εκτίθενται συνοπτικώς στη σκέψη 16 της παρούσας αποφάσεως. Ουσιαστικώς, η Επιτροπή διατείνεται ότι κατά την ημέρα ασκήσεως της αγωγής της αναιρεσείουσας ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου δεν είχε ακόμα απαιτήσει την επιστροφή των επίμαχων δαπανών εκδίδοντας χρεωστικό σημείωμα και η επιλεξιμότητα των δαπανών αυτών αποτελούσε αντικείμενο μη ολοκληρωθείσας διαδικασίας οικονομικού ελέγχου, η τελική έκθεση του οποίου δεν είναι, εν πάση περιπτώσει, δεσμευτική για τις υπηρεσίες εισπράξεως της Επιτροπής δυνάμει του άρθρου II.29, παράγραφος 1, των επίμαχων συμβάσεων.

31

Συναφώς, πρέπει να υπoμνησθεί ότι το έννομο συμφέρον του ασκούντος ένδικο βοήθημα πρέπει, λαμβανομένου υπόψη του αντικειμένου του εν λόγω βοηθήματος, να υφίσταται κατά τον χρόνο ασκήσεώς του, άλλως αυτό κρίνεται απαράδεκτο (βλ., κατ’ αναλογίαν και όσον αφορά την προσφυγή ακυρώσεως, αποφάσεις Wunenburger κατά Επιτροπής, C‑362/05 P, EU:C:2007:322, σκέψη 42, καθώς και Cañas κατά Επιτροπής, C‑269/12 P, EU:C:2013:415, σκέψη 15).

32

Ωστόσο, κατά τις διαπιστώσεις του Γενικού Δικαστηρίου, οι οποίες εκτίθενται στη σκέψη 34 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, κατά την ημέρα ασκήσεως της υπό κρίση αγωγής δεν είχε ακόμα εκδοθεί από την αρμόδια υπηρεσία της Επιτροπής καμία πράξη περί επιστροφής δυνάμει των προκαταβληθέντων στο πλαίσιο των επίμαχων συμβάσεων εξόδων. Επιπλέον, το Γενικό Δικαστήριο διευκρίνισε, στη σκέψη 35 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι η επιλεξιμότητα των επίμαχων δαπανών αποτελούσε το αντικείμενο διαδικασίας οικονομικού ελέγχου, η οποία έχει απλώς προκαταρκτικό και προπαρασκευαστικό χαρακτήρα και διακρίνεται από τη διαδικασία η οποία ενδέχεται να καταλήξει σε είσπραξη, η δε διαδικασία αυτή διενεργείται από τις επιχειρησιακές υπηρεσίες της Επιτροπής.

33

Περαιτέρω, από τις σκέψεις 36 έως 39 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως προκύπτει ότι η διαδικασία οικονομικού ελέγχου δεν είχε ακόμη περατωθεί κατά την ημέρα ασκήσεως της αγωγής της αναιρεσείουσας και η επιφορτισμένη με τον εν λόγω οικονομικό έλεγχο υπηρεσία της Επιτροπής εξακολούθησε να επικοινωνεί με την αναιρεσείουσα, ακόμη και μετά την ημερομηνία αυτή, όσον αφορά τυχόν τροποποίηση των προκαταρκτικών συμπερασμάτων του εν λόγω οικονομικού ελέγχου.

34

Λαμβανομένων υπόψη των περιστάσεων, των οποίων έγινε μνεία στις σκέψεις 32 και 33 της παρούσας αποφάσεως, η αναιρεσείουσα δεν μπορεί βασίμως να υποστηρίξει ότι, κατά την ημέρα ασκήσεως της αγωγής της ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου, είχε γεγενημένο και ενεστώς έννομο συμφέρον το οποίο έχρηζε νομικής προστασίας.

35

Συγκεκριμένα, εφόσον η επιλεξιμότητα των επίμαχων δαπανών εξακολουθούσε να αποτελεί το αντικείμενο οικονομικού ελέγχου, η κατόπιν του οποίου συντασσόμενη τελική έκθεση δεν είναι, εν πάση περιπτώσει, δεσμευτική για τις υπηρεσίες εισπράξεως της Επιτροπής, διαπιστώνεται ότι η Επιτροπή δεν είχε ακόμα καθορίσει οριστικώς τις δαπάνες τις οποίες έκρινε μη επιλέξιμες βάσει των σχετικών διατάξεων των επίμαχων συμβάσεων. Ήταν λοιπόν ακόμη αβέβαιο αν και κατά πόσον οι εν λόγω δαπάνες μπορούσαν πράγματι να θεμελιώσουν αίτηση επιστροφής εκ μέρους της Επιτροπής. Συνεπώς, η αναιρεσείουσα δεν είχε έννομο συμφέρον κατά την ημέρα ασκήσεως της αγωγής της.

36

Από τα προεκτεθέντα συνάγεται ότι το Γενικό Δικαστήριο δεν υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας ότι η αναιρεσείουσα, κατά την ημέρα ασκήσεως της αγωγής της, δεν είχε γεγενημένο και ενεστώς συμφέρον χρήζον νομικής προστασίας.

37

Από τα προεκτεθέντα προκύπτει ότι ο λόγος τον οποίο προέβαλε η αναιρεσείουσα προς στήριξη της αιτήσεώς της αναιρέσεως δεν μπορεί να γίνει δεκτός και, επομένως, η εν λόγω αίτηση αναιρέσεως πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό της.

38

Δυνάμει του άρθρου 184, παράγραφος 2, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου, όταν η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται ως αβάσιμη, το Δικαστήριο αποφαίνεται και επί των εξόδων. Κατά το άρθρο 138, παράγραφος 1, του ίδιου Κανονισμού, που εφαρμόζεται στην αναιρετική διαδικασία δυνάμει του άρθρου 184, παράγραφος 1, αυτού, ο ηττηθείς διάδικος καταδικάζεται στα έξοδα, εφόσον υπάρχει σχετικό αίτημα του νικήσαντος διαδίκου.

39

Δεδομένου ότι η Επιτροπή δεν ζήτησε να καταδικαστεί η αναιρεσείουσα στα δικαστικά έξοδα, η Επιτροπή και η αναιρεσείουσα φέρουν τα δικαστικά έξοδά τους.

Για τους λόγους αυτούς, το Δικαστήριο (πέμπτο τμήμα) αποφασίζει: