30.7.2011   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 226/13

1)

να ακυρώσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (δεύτερο τμήμα) της 3ης Μαρτίου 2011 (υπόθεση T-110/07), καθόσον η αναιρεσείουσα επιβαρύνεται από αυτήν,

2)

να κηρύξει μερικώς άκυρη την απόφαση της Επιτροπής της 24ης Ιανουαρίου 2007 (COMP/F/38.899 — Εξοπλισμός μεταγωγής με μόνωση αερίου), καθόσον αυτή αφορά την αναιρεσείουσα,

επικουρικώς, να ακυρώσει ή να μειώσει το πρόστιμο που επιβλήθηκε στην αναιρεσείουσα με την απόφαση αυτή,

3)

επικουρικώς, ως προς το υπ’ αριθ. 2 αίτημα, να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο προκειμένου να κριθεί σύμφωνα με την απόφαση του Δικαστηρίου από νομικής πλευράς,

4)

σε κάθε περίπτωση, να καταδικάσει την Επιτροπή στα ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου και του Δικαστηρίου έξοδα της αναιρεσείουσας.

Προβάλλει, πρώτον, ότι το Γενικό Δικαστήριο παραβίασε το θεμελιώδες δικαίωμα σε δίκαιη δίκη (άρθρο 6 ΕΣΔΑ σε συνδυασμό με το άρθρο 6, παράγραφος 3, ΣΕΕ και το άρθρο 47, παράγραφος 2 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων) και τα δικαιώματα άμυνας (άρθρο 48, παράγραφος 2 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων), καθότι στήριξε ουσιαστικώς τη διαπίστωσή του ότι η αναιρεσείουσα συμμετέσχε σε σύμπραξη κατά την περίοδο μεταξύ 22ας Απριλίου και 1ης Σεπτεμβρίου 1999, στην κατάθεση ενός μάρτυρα, χωρίς να δώσει στην αναιρεσείουσα τη δυνατότητα να υποβάλλει ερωτήσεις σε αυτόν.

Δεύτερον, διαπιστώνοντας ότι η αναιρεσείουσα συμμετέσχε σε σύμπραξη κατά την περίοδο μεταξύ 22ας Απριλίου και 1ης Σεπτεμβρίου 1999, το Γενικό Δικαστήριο αλλοίωσε αποδεικτικά στοιχεία και παρέβη διδάγματα της κοινής πείρας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το Γενικό Δικαστήριο εσφαλμένως υπέθεσε ότι η αναιρεσείουσα συμμετέσχε σε σύμπραξη μεταξύ 22ας Απριλίου και 1ης Σεπτεμβρίου 1999 και δεν προσδιόρισε ορθώς τη διάρκεια της παραβάσεως.

Τρίτον, το Γενικό Δικαστήριο εσφαλμένως δεν δέχθηκε την επέλευση παραγραφής για το χρονικό διάστημα έως την 22α Απριλίου 1999 και εσφαλμένως έκρινε ότι υφίστατο μία ενιαία και διαρκής παράβαση.

Τέταρτον, το Γενικό Δικαστήριο παραβίασε την αρχή της ίσης μεταχειρίσεως, καθότι επέτρεψε να λάβει υπόψη η Επιτροπή διάφορα έτη αναφοράς για τον προσδιορισμό του σχετικού βάρους των επιχειρήσεων που συμμετείχαν στην παράβαση και κατέταξε την αναιρεσείουσα σε λάθος κατηγορία βάσει του σημείου 1A των κατευθυντηρίων γραμμών για τον υπολογισμό των προστίμων.

Πέμπτον, το Γενικό Δικαστήριο δεν περιόρισε την αύξηση του αρχικού ποσού του προστίμου, το οποίο πρέπει να εξασφαλίζει ένα επαρκώς αποτρεπτικό αποτέλεσμα, αναλόγως της διαφοράς μεγεθών μεταξύ της αναιρεσείουσας και της ABB, παραβιάζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την αρχή της ίσης μεταχειρίσεως.

Έκτον, το Γενικό Δικαστήριο παρέβη το άρθρα 6 της ΕΣΔΑ και το άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθότι δεν έκανε χρήση της εξουσίας του πλήρους δικαιοδοσίας ως προς τις αποφάσεις της Επιτροπής για την επιβολή προστίμων.

Έβδομον, το Γενικό Δικαστήριο παρέβλεψε το περιεχόμενο της απορρέουσας από το άρθρο 296 ΣΛΕΕ (πρώην άρθρο 253 ΣΕΚ) υποχρεώσεως αιτιολογήσεως, καθότι δεν έθεσε επαρκείς προϋποθέσεις ως προς τις απαιτήσεις αιτιολογήσεως που ισχύουν κατά τον υπολογισμό του αποτρεπτικού πολλαπλασιαστή.