20.11.2010   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 317/20

—

να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση (1) και να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής (2), καθόσον οι αποφάσεις αυτές δεν δέχονται ότι το επίμαχο μέτρο έχει τον χαρακτήρα αποζημίωσης και αντισταθμίσματος, αλλά το χαρακτηρίζουν αντίθετα ως παράνομη και ασύμβατη κρατική ενίσχυση, και/ή

—

να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση κατά το μέρος κατά το οποίο δεν δέχεται ότι η αναζήτηση που διατάσσεται με την απόφαση της Επιτροπής αντιβαίνει στην αρχή της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και να ακυρώσει συνακόλουθα την απόφαση της Επιτροπής κατά το μέρος κατά το οποίο διατάσει την Ιταλία να προβεί αμελλητί στην αναζήτηση της ενίσχυσης και των σχετικών τόκων και

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1)

Παράβαση των άρθρων 107 και 108 ΣΛΕΕ, αντιφατικές αιτιολογίες και προφανές σφάλμα λόγω παραμόρφωσης του περιεχομένου των αποδεικτικών στοιχείων που προσκομίστηκαν σχετικά με την ερμηνεία του επίμαχου μέτρου ως κρατικής ενίσχυσης και όχι ως αντισταθμιστικού μέτρου υπέρ της αναιρεσείουσας. Το Γενικό Δικαστήριο κακώς ερμήνευσε στενά τις διατάξεις του εθνικού δικαίου και τη νομολογία των εθνικών δικαστηρίων που επικαλέστηκε η νυν αναιρεσείουσα πρωτοδίκως και από τις οποίες προκύπτει ότι το επίμαχο μέτρο δεν συνιστά κρατική ενίσχυση, αλλά αποτελεί συνέχεια του αντισταθμιστικού μέτρου που προβλέφθηκε αρχικά από τον Ιταλό νομοθέτη το 1962 και του οποίου η νομιμότητα έχει αναγνωριστεί από την Επιτροπή και το Γενικό Δικαστήριο.

2)

Παράβαση του άρθρου 14, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 659/1999 (3), καθώς και αντιφατικές και ανεπαρκείς αιτιολογίες, όσον αφορά το συμπέρασμα του Γενικού Δικαστηρίου ότι η επιβολή, με την απόφαση της Επιτροπής, της υποχρέωσης αναζήτησης δεν αντιβαίνει στην αρχή της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης. Η απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου είναι εσφαλμένη και ανεπαρκώς αιτιολογημένη κατά το μέρος κατά το οποίο δεν δέχεται ότι η παρατεταμένη σιωπή της Επιτροπής σχετικά με τις διευκρινίσεις που παρέσχον οι ιταλικές αρχές στα τέλη του 1991 ως προς το γεγονός ότι η πρώτη παράταση του καθεστώτος τιμολόγησης της Terni εξακολουθούσε να επιδιώκει τον αρχικό σκοπό της καταβολής αντισταθμίσματος συνιστά στοιχείο ικανό να δημιουργήσει στην αναιρεσείουσα τη δικαιολογημένη εμπιστοσύνη ότι οι παρατάσεις της ισχύος του καθεστώτος τιμολόγησης της Terni, μεταξύ των οποίων καταλέγεται και το επίμαχο μέτρο, δεν συνιστούν κρατικές ενισχύσεις.