—

να κρίνει την υπό κρίση προσφυγή παραδεκτή και βάσιμη, κατά συνέπεια

—

να αναγνωρίσει ότι η προσφεύγουσα δεν υποχρεούται να καταβάλει τα ποσά που αντιστοιχούν στα χρεωστικά σημειώματα υπ’ αριθ. 3241901815 (94 445,00 ευρώ) και υπ’ αριθ. 3241901886 (121 517,00 ευρώ), τα οποία εκδόθηκαν στις 4 Φεβρουαρίου 2019, και, καθόσον κριθεί αναγκαίο, να κηρύξει την ακυρότητα των εν λόγω χρεωστικών σημειωμάτων σύμφωνα με τα άρθρα 263 και 264 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης·

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο σύνολο των δικαστικών εξόδων, των οποίων το ποσό ανέρχεται, σύμφωνα με προσωρινό υπολογισμό, σε 8 000 ευρώ.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται έλλειψη γνωστοποιήσεως της οριστικής εκθέσεως οικονομικού ελέγχου και αδυναμία της προσφεύγουσας να προβάλει την άποψή της με πλήρη επίγνωση της καταστάσεως. Η εν λόγω έλλειψη γνωστοποιήσεως έχει ως αποτέλεσμα ότι τα χρεωστικά σημειώματα που εξέδωσε η Επιτροπή δεν είναι δικαιολογημένα.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται μη τήρηση, εκ μέρους του ελεγκτή και της Επιτροπής, των κανόνων σχετικά με τον καθορισμό των επιλέξιμων δαπανών. Η προσφεύγουσα αμφισβητεί τη θέση της Επιτροπής, η οποία, με την απόφασή της, φέρεται ότι προσέθεσε μια προϋπόθεση που δεν προβλέπεται από τα νομοθετικά κείμενα που έχουν εφαρμογή, μεταξύ άλλων, στον τομέα της τηλεργασίας και ότι, ως εκ τούτου, υιοθέτησε μια αντιφατική συμπεριφορά σε σχέση με εκείνη που η ίδια είχε υιοθετήσει κατά τη διάρκεια προγενέστερων οικονομικών ελέγχων που αφορούσαν την προσφεύγουσα.