Αναίρεση που άσκησε την 27η Δεκεμβρίου 2022 η Ελληνική Δημοκρατία κατά της αποφάσεως του Γενικού Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα) που εκδόθηκε την 19η Οκτωβρίου 2022 στην υπόθεση T-850/19, Ελληνική Δημοκρατία κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής

(Υπόθεση C-797/22 P)

(2023/C 63/35)

Γλώσσα διαδικασίας: η ελληνική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Ελληνική Δημοκρατία (εκπρόσωποι: Ε. Λευθεριώτου, Α.-Ε. Βασιλοπούλου)

Αντίδικος στην αναιρετική διαδικασία: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η αναιρεσίουσα ζητεί να γίνει δεκτή η αίτηση αναιρέσεως και να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της ΕΕ της 19ης Οκτωβρίου 2022, στην υπόθεση Τ-850/19 (1), με την οποία απορρίφθηκε η από 12.12.2019 προσφυγή της Ελληνικής Δημοκρατίας για την ακύρωση της εκτελεστικής αποφάσεως της Επιτροπής με αριθμό C (2019) 7094 τελικό, της 7ης Οκτωβρίου 2019 σχετικά με τα μέτρα SA.39119 (2016/C) (πρώην 2015/NN) (πρώην 2014/CP) που εφήρμοσε η Ελληνική Δημοκρατία με τη μορφή επιδοτήσεων επιτοκίου και εγγυήσεων που συνδέονται με τις πυρκαγιές του 2007, η οποία αφορά μόνο τον γεωργικό τομέα (EE L 76/2020 σελ. 4), προκειμένου να γίνει δεκτή η ανωτέρω προσφυγή και να ακυρωθεί η απόφαση της Επιτροπής.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της αίτησής της η αναιρεσείουσα προβάλλει δύο λόγους αναιρέσεως.

Ο πρώτος λόγος αναιρέσεως αντλείται από εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του άρθρου 107 παράγραφος 1 της ΣΛΕΕ, ανεπαρκή και πλημμελή αιτιολογία της αναιρεσιβαλλομένης, διακρίνεται, δε, σε δύο σκέλη.

Με το Α’ Σκέλος του πρώτου λόγου αναιρέσεως προβάλλεται ότι το Γενικό Δικαστήριο με εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή της διατάξεως του άρθρου 107 παράγραφος 1 ΣΛΕΕ, έκρινε ότι οι γεωργικές επιχειρήσεις των πυρόπληκτων περιοχών που έλαβαν δάνεια με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου (και μόνον αυτές) απέκτησαν οικονομικό πλεονέκτημα. Περαιτέρω, δεν αιτιολόγησε επαρκώς την εν λόγω κρίση του.

Με το Β’ Σκέλος του πρώτου λόγου αναιρέσεως προβάλλεται ότι το Γενικό Δικαστήριο ερμήνευσε και εφήρμοσε εσφαλμένα τη διάταξη του άρθρου 107 παράγραφος 1 ΣΛΕΕ, καθόσον έκρινε ότι τα επίδικα μέτρα είχαν επιλεκτικό χαρακτήρα.

Ο δεύτερος λόγος αναιρέσεως αντλείται από εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή της έννοιας των εξαιρετικών περιστάσεων που καθιστούν ενίσχυση μη ανακτητέα, σύμφωνα με τις γενικές αρχές της αναλογικότητας και της χρήσης διοικήσεως, καθώς και από ελλιπή και αντιφατική αιτιολογία.

(1)  ECLI:ECLI:EU:T:2022:638