14.4.2014   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/22

1)

Μπορούν οι αρχές τις οποίες έθεσε το ΔΕΕ με την απόφαση της 4ης Ιουλίου 2013, C-100/12, υπό το πρίσμα των συγκεκριμένων πραγματικών περιστατικών της υποθέσεως η οποία αποτελούσε το αντικείμενο της αιτήσεως προδικαστικής αποφάσεως και στην οποία οι επιχειρήσεις που μετείχαν στη διαδικασία συνάψεως δημοσίας συμβάσεως ήταν μόνο δύο, να εφαρμοστούν επίσης, λόγω της ουσιαστικής ομοιότητας των κρινόμενων περιπτώσεων, στην υπόθεση που έχει αχθεί ενώπιον του αιτούντος δικαστηρίου, στην οποία, μολονότι έγιναν δεκτές να μετάσχουν στη διαδικασία διαγωνισμού περισσότερες από δύο επιχειρήσεις, αποκλείστηκαν όλες από την αναθέτουσα αρχή, χωρίς να προκύπτει ότι έβαλαν κατά του αποκλεισμού αυτού άλλες επιχειρήσεις, πλην των διαδίκων της υπό κρίση δίκης, ούτως ώστε η διαφορά την οποία καλείται να κρίνει το αιτούν δικαστήριο να αφορά εν τοις πράγμασι δύο μόνον επιχειρήσεις;

2)

Αντίκειται, στο πλαίσιο των ζητημάτων που μπορούν να επιλυθούν με εφαρμογή του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προς την ερμηνεία του εν λόγω δικαίου και ειδικότερα προς το άρθρο 267 ΣΛΕΕ, το άρθρο 99, παράγραφος 3, του κώδικα διοικητικής δικονομίας, κατά το μέτρο που η εν λόγω δικονομική διάταξη προβλέπει τη δεσμευτικότητα, για όλα τα τμήματα και τους δικαστικούς σχηματισμούς του Consiglio di Stato, κάθε αρχής του δικαίου την οποία διακηρύσσει η ολομέλεια, ακόμα και αν προκύπτει σαφέστατα ότι η ολομέλεια διακήρυξε, ή θα μπορούσε να διακηρύξει, αρχή που είναι αντίθετη ή ασυμβίβαστη προς το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ειδικότερα:

3)

Υποχρεούται τμήμα ή δικαστικός σχηματισμός του Consiglio di Stato που καλείται να αποφανθεί επί υποθέσεως, εφόσον αμφιβάλλει κατά πόσον αρχή του δικαίου την οποία έχει διακηρύξει η ολομέλεια είναι σύμφωνη ή συμβατή με το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να παραπέμψει με αιτιολογημένη διάταξη την υπόθεση στην ολομέλεια, ενδεχομένως πριν από την υποβολή προδικαστικού ερωτήματος στο ΔΕΕ, προκειμένου να επιβεβαιωθεί ότι η επίδικη αρχή του δικαίου είναι σύμφωνη και συμβατή με το δίκαιο της Ένωσης, ή, αντιθέτως, το τμήμα ή ο δικαστικός σχηματισμός του Consiglio di Stato μπορεί, ή μάλλον υποχρεούται, ως εθνικό δικαστήριο οι αποφάσεις του οποίου δεν υπόκεινται σε ένδικα μέσα, να υποβάλει αυτοτελώς, όπως τα κοινά δικαστήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ όσον αφορά την ορθή εφαρμογή του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

4)

Αν στο προηγούμενο ερώτημα δοθεί η απάντηση ότι κάθε τμήμα ή δικαστικός σχηματισμός του Consiglio di Stato μπορεί/υποχρεούται να υποβάλλει απευθείας προδικαστικά ερωτήματα στο ΔΕΕ σε κάθε περίπτωση επί της οποίας έχει αποφανθεί το ΔΕΕ, και μάλιστα κατόπιν της ολομέλειας του Consiglio di Stato, επιβεβαιώνοντας ότι υφίσταται διαφορά, ή όχι απόλυτη συμφωνία, μεταξύ της ορθής ερμηνείας του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της αρχής εσωτερικού δικαίου που έχει διακηρύξει η ολομέλεια — μπορεί ή υποχρεούται κάθε τμήμα ή δικαστικός σχηματισμός του Consiglio di Stato, όπως και τα κοινά δικαστήρια οι αποφάσεις των οποίων δεν υπόκεινται σε ένδικα μέσα, να εφαρμόσει απευθείας την ορθή ερμηνεία του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως αυτό έχει ερμηνευθεί από το ΔΕΕ, ή αντιθέτως υποχρεούται, ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση, να παραπέμψει με αιτιολογημένη διάταξη την υπόθεση στην ολομέλεια, ούτως ώστε αυτή να αξιολογήσει αποκλειστικώς και κατά απόλυτη διακριτική ευχέρεια την εφαρμογή του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης επί του οποίου έχει αποφανθεί δεσμευτικώς το ΔΕΕ;

5)

Αντίκειται, τέλος, ερμηνεία του συστήματος διοικητικής δικονομίας της Ιταλικής Δημοκρατίας κατά την οποία εναπόκειται αποκλειστικώς στην ολομέλεια η ενδεχόμενη κρίση σχετικά με την υποβολή προδικαστικού ερωτήματος στο ΔΕΕ —ή και απλώς η έκδοση αποφάσεως επί της υποθέσεως με άμεση εφαρμογή των αρχών του δικαίου της Ένωσης τις οποίες έχει διακηρύξει το ΔΕΕ— στις αρχές της εύλογης διάρκειας της δίκης και της ταχείας επιλύσεως διαφορών περί των διαδικασιών συνάψεως δημοσίων συμβάσεων, αλλά και στην απαίτηση να εφαρμόζει κάθε δικαστήριο των κρατών μελών πλήρως και αποτελεσματικώς το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά τρόπο δεσμευτικώς σύμφωνο προς την ορθή ερμηνεία του, όπως αυτή έχει καθοριστεί από το ΔΕΕ, μεταξύ άλλων για σκοπούς όσο το δυνατόν ευρύτερης εφαρμογής των αρχών της «πρακτικής αποτελεσματικότητας» και της υπεροχής του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης έναντι του (ουσιαστικού αλλά και δικονομικού) εσωτερικού δικαίου κάθε μεμονωμένου κράτους μέλους (εν προκειμένω, του άρθρου 99, παράγραφος 3, του κώδικα διοικητικής δικονομίας της Ιταλικής Δημοκρατίας);