(1)

Cel Unii, którym jest ustanowienie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, należy osiągnąć między innymi poprzez wspólne środki kształtujące politykę azylową i imigracyjną, opartą na solidarności między państwami członkowskim, sprawiedliwą wobec państw trzecich i ich obywateli. Na posiedzeniu w dniu 2 grudnia 2009 r. Rada Europejska uznała, że zasoby finansowe dostępne w Unii w coraz większym stopniu powinny charakteryzować się elastycznością i spójnością – zarówno jeśli chodzi o ich zakres, jak i możliwości ich stosowania –aby wspierać rozwój polityki w dziedzinie azylu i migracji.

(2)

Aby przyczynić się do rozwoju wspólnej unijnej polityki azylowej i imigracyjnej oraz wzmocnić przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w świetle stosowania zasad solidarności i podziału odpowiedzialności między państwami członkowskimi oraz współpracy z państwami trzecimi, w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić Fundusz Azylu, Migracji i Integracji („Fundusz”).

(3)

Ustanawiając Fundusz, należy uwzględnić konieczność zwiększenia elastyczności i uproszczenia, a zarazem spełnić wymogi związane z przewidywalnością oraz zapewnić sprawiedliwy i przejrzysty podział zasobów, aby zrealizować cele ogólne i szczegółowe określone w niniejszym rozporządzeniu.

(4)

Wdrażając Fundusz, należy stosować zasady przewodnie, którymi są efektywność środków i jakość wydatkowania. Ponadto wdrażanie Funduszu powinno być w najwyższym stopniu skuteczne i łatwe dla użytkownika.

(5)

Nowa dwufilarowa struktura finansowania w dziedzinie spraw wewnętrznych powinna przyczynić się do uproszczenia, racjonalizacji, konsolidacji i przejrzystości finansowania w tej dziedzinie. Należy dążyć do tworzenia synergii oraz zapewniania spójności i komplementarności między różnymi funduszami i programami, mając również na celu przeznaczanie środków finansowych na wspólne cele. Należy jednak unikać jakiegokolwiek nakładania się różnych instrumentów finansowania.

(6)

Fundusz powinien stworzyć elastyczne ramy umożliwiające państwom członkowskim otrzymywanie zasobów finansowych w ramach ich programów krajowych, aby wspierać obszary polityki objęte zakresem Funduszu – zgodnie z ich specyficzną sytuacją i potrzebami oraz w świetle celów ogólnych i szczegółowych Funduszu – w których wsparcie finansowe byłoby najskuteczniejsze i najodpowiedniejsze.

(7)

Udzielanie państwom członkowskim pomocy finansowej z Funduszu powinno być wyrazem solidarności. Fundusz powinien zwiększać skuteczność zarządzania przepływami migracyjnymi do Unii w obszarach, którym Unia przynosi największą wartość, w szczególności przewidując podział odpowiedzialności między państwami członkowskimi, a także podział odpowiedzialności i zacieśnienie współpracy z państwami trzecimi.

(8)

Aby przyczynić się do realizacji celu ogólnego Funduszu, państwa członkowskie powinny zapewnić włączenie do swoich programów krajowych działań, które będą polegać na realizacji celów szczegółowych niniejszego rozporządzenia, oraz przyznać zasoby na realizację poszczególnych celów w sposób zapewniający ich osiągnięcie. W razie gdyby państwo członkowskie wyraziło zamiar odstąpienia od przepisów niniejszego rozporządzenia określających minimalną wielkość procentową, powinno zapewnić szczegółowe uzasadnienie w swoim programie krajowym.

(9)

W celu zapewnienia jednolitej polityki azylowej o wysokiej jakości i stosowania wyższych standardów ochrony międzynarodowej Fundusz powinien przyczyniać się do skutecznego funkcjonowania wspólnego europejskiego systemu azylowego, który obejmuje środki odnoszące się do polityki, prawodawstwa oraz budowania zdolności, w ramach działania we współpracy z innymi państwami członkowskimi, agencjami unijnymi i państwami trzecimi.

(10)

Należy wspierać i zwiększać wysiłki państw członkowskich na rzecz pełnego i właściwego wdrażania unijnego dorobku prawnego w dziedzinie azylu, w szczególności na rzecz zapewniania odpowiednich warunków przyjmowania wysiedleńcom, wnioskodawcom ubiegającym się o ochronę międzynarodową i osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, zapewnienia prawidłowego określania statusu – zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE (4) – a także na rzecz stosowania sprawiedliwych i skutecznych procedur azylowych oraz promowania dobrych praktyk w dziedzinie azylu, tak aby chronić prawa osób wymagających ochrony międzynarodowej i umożliwić sprawne funkcjonowanie systemów azylowych państw członkowskich.

(11)

Fundusz powinien zapewniać odpowiednie wsparcie dla wspólnych starań podejmowanych przez państwa członkowskie na rzecz identyfikowania, wymiany i promowania najlepszych praktyk oraz ustanowienia skutecznych struktur współpracy w celu poprawy jakości procesu decyzyjnego w ramach wspólnego europejskiego systemu azylowego.

(12)

Fundusz powinien uzupełniać i wzmacniać działania podejmowane przez Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu („EASO”) ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 439/2010 (5) w celu koordynowania praktycznej współpracy w dziedzinie azylu między państwami członkowskimi, wspierania państw członkowskich, których systemy azylowe poddane są szczególnej presji, oraz przyczyniania się do wdrażania wspólnego europejskiego systemu azylowego. Komisja może skorzystać z możliwości przewidzianej w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (6) i powierzyć EASO realizację konkretnych, doraźnych zadań, takich jak koordynacja działań państw członkowskich w zakresie przesiedleń, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 439/2010.

(13)

Fundusz powinien wspierać starania Unii i państw członkowskich na rzecz zwiększania zdolności państw członkowskich do opracowywania, monitorowania i oceniania swoich polityk azylowych w świetle własnych zobowiązań wynikających z obowiązującego prawa Unii.

(14)

Fundusz powinien wspierać starania państw członkowskich na rzecz zapewnienia na ich terytoriach ochrony międzynarodowej i trwałego rozwiązania dla uchodźców i wysiedleńców uznanych przez Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców („UNHCR”) za kwalifikujących się do przesiedlenia; chodzi między innymi o ocenę potrzeb w zakresie przesiedlenia i relokacji odnośnych osób na terytoria państw członkowskich, z myślą o przyznaniu tym osobom bezpiecznego statusu prawnego i wspieraniu ich skutecznej integracji.

(15)

Fundusz powinien zapewniać wsparcie na rzecz nowych podejść w zakresie bezpieczniejszego dostępu do procedur azylowych, w szczególności poprzez ukierunkowanie na główne kraje tranzytu; takie podejścia powinny obejmować między innymi programy ochrony dla określonych grup lub procedury rozpatrywania wniosków o udzielenie azylu.

(16)

Ze względu na swój charakter, Fundusz powinien móc zapewniać wsparcie na rzecz dobrowolnych działań uzgodnionych między państwami członkowskimi w zakresie podziału obciążeń, polegających na relokacji osób korzystających z ochrony międzynarodowej oraz wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową z jednego państwa członkowskiego do innego.

(17)

Partnerstwa i współpraca z państwami trzecimi w celu zapewnienia odpowiedniego zarządzania napływami osób ubiegających się o azyl lub o inne formy ochrony międzynarodowej są niezbędnym składnikiem unijnej polityki azylowej. Aby zapewnić dostęp do ochrony międzynarodowej i trwałych rozwiązań na jak najwcześniejszym etapie, w tym między innymi w ramach regionalnych programów ochrony, istotna część Funduszu powinna dotyczyć przesiedleń.

(18)

Aby udoskonalić i wzmocnić proces integracji w społeczeństwach europejskich, Fundusz powinien ułatwiać legalną migrację do Unii zgodnie z gospodarczymi i społecznymi potrzebami państw członkowskich oraz przewidywać przygotowanie procesu integracji już w kraju pochodzenia obywateli państw trzecich przybywających do Unii.

(19)

Aby Fundusz był skuteczny i przynosił jak największą wartość dodaną, należy w nim stosować lepiej ukierunkowane podejście wspierające spójne strategie opracowane specjalnie na rzecz promowania integracji obywateli państw trzecich w stosownych przypadkach na poziomie krajowym, lokalnym lub regionalnym. Strategie te powinny być realizowane głównie przez organy lokalne lub regionalne oraz przez podmioty inne niż państwowe – przy czym nie należy wykluczać organów krajowych, zwłaszcza w przypadku gdy wymaga tego specyfika struktur administracyjnych państwa członkowskiego lub w przypadku gdy w państwie członkowskim działania integracyjne należą do kompetencji dzielonych między państwo i zdecentralizowaną administrację. Organizacje wykonawcze powinny spośród szeregu dostępnych środków wybierać te, które są najodpowiedniejsze w konkretnej sytuacji.

(20)

Wdrażanie Funduszu powinno być spójne z unijnymi wspólnymi podstawowymi zasadami integracji, określonymi we wspólnym programie na rzecz integracji.

(21)

Zakres środków integracyjnych powinien obejmować także osoby korzystające z ochrony międzynarodowej, aby zapewnione zostało kompleksowe podejście do integracji, uwzględniające specyfikę tych grup docelowych. W przypadku gdy środki integracyjne są połączone ze środkami dotyczącymi przyjmowania, w stosownych przypadkach należy umożliwić objęcie nimi również wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową.

(22)

Aby zapewnić spójność reakcji Unii na integrację obywateli państw trzecich, działania finansowane w ramach Funduszu powinny być ściśle ukierunkowane i komplementarne względem działań finansowanych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego. W tym kontekście organy państw członkowskich odpowiedzialne za wdrażanie Funduszu powinny być zobowiązane do ustanowienia mechanizmów współpracy i koordynacji z organami wyznaczonymi przez państwa członkowskie do celów zarządzania interwencjami podejmowanymi w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.

(23)

Z przyczyn praktycznych niektóre działania mogą dotyczyć grupy osób, wobec której skuteczniejsze byłoby zastosowanie całościowych rozwiązań, a nie dokonywanie rozróżnienia między poszczególnymi jej członkami. W związku z tym celowe byłoby zapewnienie tym państwom członkowskim, które chciałyby przyjąć takie podejście, możliwości zapisania w swoich programach krajowych, że działania integracyjne mogą obejmować bliskich krewnych obywateli państw trzecich w takim zakresie, jaki jest konieczny do skutecznej realizacji takich działań. Pojęcie „bliski krewny” byłoby rozumiane jako oznaczające małżonka, partnera oraz każdą inną osobę spokrewnioną w linii zstępnej lub wstępnej z obywatelem państwa trzeciego objętego działaniami integracyjnymi, która to osoba nie zostałaby w inny sposób objęta zakresem Funduszu.

(24)

Fundusz powinien wspierać państwa członkowskie w tworzeniu strategii organizowania legalnej migracji, zwiększaniu ich zdolności do opracowywania, wdrażania, monitorowania i oceniania ogółem wszystkich strategii, polityk i środków w zakresie imigracji i integracji odnoszących się do obywateli państw trzecich, w tym unijnych instrumentów prawnych. Fundusz powinien również wspierać wymianę informacji i najlepszych praktyk oraz współpracę między różnymi działami administracji, a także współpracę z innymi państwami członkowskimi.

(25)

Unia powinna kontynuować i poszerzać korzystanie z partnerstw na rzecz mobilności jako głównych strategicznych, kompleksowych i długoterminowych ram współpracy z państwami trzecimi w zakresie zarządzania migracjami. Fundusz powinien wspierać działania w ramach partnerstw na rzecz mobilności realizowane w Unii lub w państwach trzecich i mające na celu zaspokojenie potrzeb i realizację priorytetów Unii, w szczególności działania zapewniające ciągłość finansowania i obejmujące zarówno Unię, jak i państwa trzecie.

(26)

Należy nadal wspierać i stymulować starania państw członkowskich na rzecz poprawy zarządzania wszystkimi aspektami powrotów obywateli państw trzecich, mając na uwadze stałe sprawiedliwe i skuteczne wdrażanie wspólnych norm dotyczących powrotów, w szczególności norm określonych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE (7). Fundusz powinien promować rozwój strategii powrotów na poziomie krajowym w ramach koncepcji zintegrowanego zarządzania powrotami, a także środki wspierające skuteczną realizację tych strategii w państwach trzecich.

(27)

Jeśli chodzi o dobrowolne powroty osób, w tym osób, które chcą powrócić, mimo że nie są zobowiązane do opuszczenia terytorium danego państwa, należy przewidzieć zachęty, takie jak preferencyjne traktowanie w postaci zwiększonej pomocy przy powrocie do kraju. Taki dobrowolny powrót leży w interesie zarówno osób powracających, jak i organów – ze względu na oszczędność kosztów. Należy zachęcać państwa członkowskie, aby dawały pierwszeństwo dobrowolnym powrotom.

(28)

Z politycznego punktu widzenia powroty dobrowolne i przymusowe są jednak zjawiskami powiązanymi i wzajemnie się wzmacniającymi, należy więc państwa członkowskie zachęcać do tego, aby w swoich działaniach związanych z zarządzaniem powrotami wzmacniały wzajemne uzupełnianie się tych dwóch form. Istnieje potrzeba przeprowadzania wydaleń w celu ochrony spójności polityki imigracyjnej i azylowej Unii oraz systemów imigracyjnych i azylowych państw członkowskich. Tak więc możliwość wydaleń jest warunkiem niezbędnym dla zapewnienia niepodważalności tej polityki i dla egzekwowalności zasad państwa prawa, co stanowi z kolei istotny element tworzenia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Fundusz powinien zatem wspierać działania państw członkowskich mające na celu ułatwienie wydaleń, w stosownych przypadkach, zgodnie ze standardami określonymi w prawie unijnym i przy pełnym poszanowaniu praw podstawowych i godności osób powracających.

(29)

Istotne jest, aby Fundusz wspierał szczególne środki w kraju powrotu w stosunku do osób powracających, aby zapewnić im skuteczny powrót na dobrych warunkach do miejscowości lub regionu ich pochodzenia oraz aby wzmocnić ich trwałą reintegrację z tamtejszą społecznością.

(30)

Unijne umowy o readmisji są integralnym składnikiem unijnej polityki w zakresie powrotów i jednym z głównych narzędzi skutecznego zarządzania przepływami migracyjnymi, ponieważ ułatwiają szybki powrót nielegalnych migrantów. Umowy te są ważnym elementem dialogu i współpracy z państwami trzecimi będącymi krajami pochodzenia i tranzytu nielegalnych migrantów, a wykonywanie tych umów w państwach trzecich należy wspierać w interesie skutecznych strategii powrotów na poziomach krajowym i unijnym.

(31)

Fundusz powinien uzupełniać i wspierać działania podejmowane przez Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej, ustanowioną rozporządzeniem Rady (WE) nr 2007/2004 (8), do której zadań należy udzielanie państwom członkowskim niezbędnego wsparcia w organizowaniu wspólnych działań dotyczących powrotów oraz w identyfikowaniu najlepszych praktyk w zakresie uzyskiwania dokumentów podróży i wydalania obywateli państw trzecich nielegalnie przebywających na terytorium państw członkowskich, a także wsparcie państw członkowskich w okolicznościach wymagających zwiększonej pomocy technicznej i operacyjnej na granicach zewnętrznych, z uwzględnieniem tego, że w pewnych przypadkach może chodzić o nadzwyczajne sytuacje humanitarne i akcje ratownicze na morzu.

(32)

Oprócz wspierania powrotów osób, jak przewidziano w niniejszym rozporządzeniu, Fundusz powinien także wspierać inne środki służące walce z nielegalną imigracją lub z obchodzeniem obowiązujących przepisów dotyczących migracji i tym samym chronić spójność systemów imigracyjnych państw członkowskich.

(33)

Fundusz należy wdrażać z pełnym poszanowaniem praw i zasad zapisanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej oraz praw podstawowych zapisanych w odpowiednich instrumentach międzynarodowych, w tym z uwzględnieniem orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. W działaniach kwalifikowalnych należy przyjąć podejście do ochrony migrantów, uchodźców i osób ubiegających się o azyl uwzględniające prawa człowieka, a w szczególności należy zapewnić, aby zwracano szczególną uwagę i odpowiednio reagowano na specyficzną sytuację osób o szczególnych potrzebach, w szczególności kobiet, małoletnich bez opieki i innych małoletnich narażonych na ryzyko.

(34)

Pojęcia „osoby o szczególnych potrzebach” i „członkowie rodziny” są odmiennie definiowane w różnych aktach mających związek z niniejszym rozporządzeniem. Należy je zatem interpretować zgodnie z odnośnym aktem, mając na uwadze kontekst, w jakim je zastosowano. W kontekście przesiedleń państwa członkowskie, które ich dokonują, w ramach swoich praktyk i faktycznych procedur w tym zakresie powinny prowadzić ścisłe konsultacje z UNHCR w sprawie pojęcia „członkowie rodziny”.

(35)

Środki w państwach trzecich i dotyczące państw trzecich, objęte wsparciem w ramach Funduszu, należy przyjmować w synergii i przy zapewnieniu spójności z innymi działaniami realizowanymi poza Unią, wspieranymi przez geograficzne i tematyczne instrumenty pomocy zewnętrznej Unii. W ramach realizacji takich działań należy w szczególności dążyć do osiągnięcia pełnej spójności z zasadami i ogólnymi celami działań zewnętrznych Unii i jej polityki zagranicznej wobec danego państwa lub regionu. Środki te nie powinny mieć na celu wsparcia działań bezpośrednio ukierunkowanych na rozwój, i powinny uzupełniać, w stosownych przypadkach, pomoc finansową dostarczaną za pośrednictwem instrumentów pomocy zewnętrznej. Należy przestrzegać zasady spójności polityki na rzecz rozwoju, określonej w pkt 35 Konsensusu europejskiego w sprawie rozwoju. Ważne jest również zapewnianie, aby wdrażanie pomocy w sytuacjach nadzwyczajnych było spójne z unijną polityką humanitarną, a w stosownych przypadkach ją uzupełniało, a także aby odbywało się z poszanowaniem zasad humanitarnych określonych w Konsensusie europejskim w sprawie pomocy humanitarnej.

(36)

Dużą część dostępnych zasobów w ramach Funduszu należy przydzielać proporcjonalnie do odpowiedzialności ponoszonej przez każde państwo członkowskie w wyniku podejmowania przez nie wysiłków na rzecz zarządzania przepływami migracyjnymi na podstawie obiektywnych kryteriów. W tym celu należy wykorzystać najnowsze dostępne dane statystyczne zgromadzone przez Eurostat na mocy rozporządzenia (WE) nr 862/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady (9) dotyczące przepływów migracyjnych, takie jak: liczba wniosków o udzielenie azylu złożonych po raz pierwszy, liczba decyzji o nadaniu statusu uchodźcy lub przyznaniu ochrony uzupełniającej, liczba przesiedlonych uchodźców, liczba legalnie przebywających obywateli państw trzecich, liczba obywateli państw trzecich, którzy uzyskali zezwolenie na pobyt wydane przez państwo członkowskie, liczba decyzji nakazujących powrót wydanych przez organy krajowe oraz liczba zrealizowanych powrotów.

(37)

Niniejsze rozporządzenie określa przydział kwot podstawowych dla państw członkowskich. Na kwotę podstawową składa się kwota minimalna i kwota obliczona na podstawie średniej przydziałów z lat 2011, 2012 i 2013 przypadających na każde państwo członkowskie w ramach Europejskiego Funduszu na rzecz Uchodźców, ustanowionego decyzją nr 573/2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (10), Europejskiego Funduszu na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich, ustanowionego decyzją Rady 2007/435/WE (11) i Europejskiego Funduszu Powrotów Imigrantów, ustanowionego decyzją nr 575/2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (12). Obliczeń przydziałów dokonano zgodnie z kryteriami dystrybucji określonymi w decyzji nr 573/2007/WE, decyzji 2007/435/WE i decyzji nr 575/2007/WE. W świetle konkluzji Rady Europejskiej z dni 7–8 lutego 2013 r., w których podkreślono, że należy położyć szczególny nacisk na społeczeństwa terytoriów wyspiarskich, które mierzą się z nieproporcjonalnymi wyzwaniami związanymi z migracją, należy zwiększyć minimalne kwoty przeznaczone dla Cypru i Malty.

(38)

Chociaż przydzielanie każdemu państwu członkowskiemu kwoty na podstawie najnowszych dostępnych danych statystycznych jest celowe, część zasobów dostępnych w ramach Funduszu powinna być również rozdzielana na potrzeby realizacji działań szczegółowych, które wymagają współpracy między państwami członkowskimi i przynoszą znaczącą wartość dodaną dla Unii, a także na realizację unijnego programu przesiedleń i na relokację osób korzystających z ochrony międzynarodowej z jednego państwa członkowskiego do innego.

(39)

W tym celu w niniejszym rozporządzeniu należy określić wykaz działań szczegółowych kwalifikujących się do otrzymania zasobów z Funduszu. Państwom członkowskim, które zobowiążą się do realizacji tych działań, należy przydzielić kwoty dodatkowe.

(40)

W świetle postępów w tworzeniu unijnego programu przesiedleń Fundusz powinien zapewniać ukierunkowane wsparcie w postaci zachęt finansowych (kwot ryczałtowych) w odniesieniu do każdej przesiedlonej osoby. Komisja, we współpracy z EASO i zgodnie ze swoimi odpowiednimi kompetencjami, powinna monitorować skuteczną realizację działań w zakresie przesiedleń wspieranych w ramach Funduszu.

(41)

Mając na uwadze zwiększenie wpływu wysiłków Unii w zakresie przesiedleń na rzecz zapewnienia ochrony osobom potrzebującym ochrony międzynarodowej oraz zmaksymalizowanie strategicznego wpływu przesiedleń poprzez ich lepsze ukierunkowanie na te osoby, które najbardziej tego potrzebują, wspólne priorytety w odniesieniu do przesiedleń należy formułować na poziomie Unii. Te wspólne priorytety powinny być zmieniane tylko w przypadku, gdy jest to w sposób wyraźny uzasadnione lub w świetle zaleceń UNHCR, na podstawie kategorii ogólnych określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(42)

Ze względu na ich szczególne potrzeby niektóre kategorie osób potrzebujących ochrony międzynarodowej należy zawsze uwzględniać we wspólnych priorytetach unijnych w zakresie przesiedleń.

(43)

Ze względu na potrzeby w zakresie przesiedleń określone we wspólnych priorytetach unijnych w zakresie przesiedleń, konieczne jest również zapewnienie dodatkowych zachęt finansowych w związku z przesiedleniami osób w odniesieniu do określonych regionów geograficznych i obywatelstw, jak również do konkretnych kategorii osób, które mają być przesiedlone, w przypadkach, w których przesiedlenie uznano za najwłaściwszą odpowiedź na ich szczególne potrzeby.

(44)

Aby wzmocnić solidarność i udoskonalić podział odpowiedzialności między państwami członkowskimi, szczególnie w odniesieniu do tych państw, których zjawisko przepływów azylowych dotyczy w największym stopniu, należy ustanowić podobny mechanizm oparty na zachętach finansowych również w odniesieniu do relokacji osób korzystających z ochrony międzynarodowej z jednego państwa członkowskiego do innego. Taki mechanizm powinien zmniejszyć – w wartościach bezwzględnych albo proporcjonalnie – presję odczuwaną przez państwa członkowskie, które przyjmują większą liczbę osób ubiegających się o azyl i osób korzystających z ochrony międzynarodowej.

(45)

Wsparcie zapewniane w ramach Funduszu będzie skuteczniejsze i przyniesie większą wartość dodaną, jeżeli w niniejszym rozporządzeniu określona zostanie ograniczona liczba obowiązkowych celów, które mają być realizowane w programach opracowywanych przez każde państwo członkowskie, oraz z uwzględnieniem ich specyficznej sytuacji i potrzeb.

(46)

Zwiększona solidarność wymaga, aby – w stosownych przypadkach w koordynacji i synergii z pomocą humanitarną organizowaną przez Komisję – z Funduszu przekazywane było – w postaci pomocy w sytuacjach nadzwyczajnych – dodatkowe wsparcie w nadzwyczajnych sytuacjach silnej presji migracyjnej w państwach członkowskich lub w państwach trzecich lub w przypadku dużego napływu wysiedleńców, zgodnie z dyrektywą Rady 2001/55/WE (13). Pomoc w sytuacjach nadzwyczajnych powinna także obejmować wsparcie dla doraźnych programów przyjmowania ze względów humanitarnych, których celem jest umożliwienie czasowego pobytu na terytorium państwa członkowskiego w razie nagłego kryzysu humanitarnego w państwach trzecich. Jednakże takie inne programy przyjmowania ze względów humanitarnych pozostają bez uszczerbku dla unijnego programu przesiedleń i nie powinny go podważać; program ten od początku wyraźnie służy znalezieniu trwałych rozwiązań dla osób potrzebujących ochrony międzynarodowej przekazywanych do Unii z państw trzecich. W tym celu państwa członkowskie nie powinny być uprawnione do otrzymywania dodatkowych kwot ryczałtowych w związku z osobami, którym zezwolono na czasowy pobyt na terytorium państwa członkowskiego w ramach jednego z takich innych programów przyjmowania ze względów humanitarnych.

(47)

Niniejsze rozporządzenie powinno przewidywać pomoc finansową na działalność Europejskiej Sieci Migracyjnej, ustanowionej decyzją Rady 2008/381/WE (14), zgodnie z jej celami i zadaniami.

(48)

Należy zatem zmienić decyzję 2008/381/WE, aby dostosować procedury i ułatwić zapewnianie odpowiedniego i terminowego wsparcia finansowego dla krajowych punktów kontaktowych, o których mowa w tej decyzji.

(49)

W świetle celu polegającego na udzielaniu państwom członkowskim zachęt finansowych w postaci kwot ryczałtowych z tytułu przesiedleń lub relokacji osób korzystających z ochrony międzynarodowej z jednego państwa członkowskiego do innego oraz ze względu na to, że stanowią one niewielką część faktycznych kosztów, w niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć pewne odstępstwa od zasad kwalifikowalności wydatków.

(50)

Aby uzupełnić lub zmienić przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące kwot ryczałtowych z tytułu przesiedleń i relokacji osób korzystających z ochrony międzynarodowej z jednego państwa członkowskiego do innego, a także definicji działań szczegółowych oraz wspólnych priorytetów unijnych w zakresie przesiedleń, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(51)

Stosując niniejsze rozporządzenie, w tym przygotowując akty delegowane, Komisja powinna zasięgać opinii ekspertów ze wszystkich państw członkowskich.

(52)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (15).

(53)

Finansowanie z budżetu Unii powinno koncentrować się na działaniach, w których interwencja Unii może przynieść dodatkową wartość w porównaniu z działaniami podejmowanymi przez same państwa członkowskie. Ponieważ Unia ma lepsze niż państwa członkowskie warunki do stworzenia ram solidarności unijnej w odniesieniu do zarządzania przepływami migracyjnymi, wsparcie finansowe zapewnione na mocy niniejszego rozporządzenia powinno przyczyniać się w szczególności do wzmacniania zdolności krajowych i unijnych w tym obszarze.

(54)

Istnieje potrzeba maksymalizacji wpływu finansowania unijnego poprzez pozyskiwanie, łączenie i lewarowanie publicznych i prywatnych zasobów finansowych.

(55)

Komisja powinna monitorować wdrażanie Funduszu zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 514/2014 (16), stosując przy tym wspólne wskaźniki do celów oceniania wyników i wpływu. Wskaźniki te, w tym odpowiednie wartości referencyjne, powinny stanowić minimalną podstawę oceny, w jakim stopniu osiągnięto cele Funduszu.

(56)

Aby zmierzyć osiągnięcia Funduszu, w odniesieniu do każdego z jego celów szczegółowych należy ustanowić wspólne wskaźniki. Wspólne wskaźniki nie powinny wpływać na fakultatywny lub obligatoryjny charakter realizacji powiązanych działań określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(57)

Do celów zarządzania Funduszem i wdrażania go powinien on stanowić część spójnych ram, na które składają się niniejsze rozporządzenie i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 513/2014 (17). Do celów Funduszu partnerstwo przewidziane w rozporządzeniu (UE) nr 514/2014 powinno obejmować odpowiednie organizacje międzynarodowe, organizacje pozarządowe i partnerów społecznych. Każde państwo członkowskie powinno być odpowiedzialne za ustalenie składu partnerstwa oraz praktycznych ustaleń dotyczących jego realizacji.

(58)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie przyczynianie się do skutecznego zarządzania przepływami migracyjnymi oraz realizacji, umocnienia i rozwoju wspólnej polityki w zakresie azylu, ochrony uzupełniającej, ochrony czasowej i wspólnej polityki imigracyjnej, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(59)

Zgodnie z art. 8 i 10 TFUE Fundusz powinien uwzględniać konieczność włączania w główny nurt zasad równości kobiet i mężczyzn oraz niedyskryminacji.

(60)

Należy uchylić decyzje nr 573/2007/WE, nr 575/2007/WE i 2007/435/WE, z zastrzeżeniem przepisów przejściowych określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(61)

Zgodnie z art. 3 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i TFUE oraz bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, te państwa członkowskie powiadomiły o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszego rozporządzenia.

(62)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani go nie stosuje.

(63)

Należy dostosować okres stosowania niniejszego rozporządzenia do okresu stosowania rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (18). W związku z tym niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2014 r.,