28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 130/1

(1)

W rozporządzeniu (UE) nr 576/2013 ustanawia się wymogi dotyczące zdrowia zwierząt stosowane do przemieszczania zwierząt domowych o charakterze niehandlowym. W rozporządzeniu określa się zwłaszcza przepisy stosowane do przemieszczania o charakterze niehandlowym psów, kotów i fretek do państw członkowskich. Przewiduje ono również, w stosownych przypadkach, profilaktyczne środki zdrowotne, które mają zostać przyjęte w drodze aktów delegowanych w celu zwalczania chorób lub zarażeń innych niż wścieklizna, które mogą się rozprzestrzeniać w wyniku przemieszczania tych zwierząt. Środki te mają się opierać na odpowiednich, wiarygodnych i zweryfikowanych informacjach naukowych i być stosowane proporcjonalnie do zagrożenia dla zdrowia publicznego lub dla zdrowia zwierząt związanego z rozprzestrzenianiem się tych chorób lub zarażeń w wyniku przemieszczania transgranicznego psów, kotów lub fretek.

(2)

Ponadto klasyfikacja państw członkowskich pod kątem ich uprawnienia do stosowania tych profilaktycznych środków zdrowotnych ma się opierać na spełnieniu określonych wymagań w dziedzinie statusu zdrowia zwierząt w danym kraju oraz na ich systemach nadzoru i sprawozdawczości w zakresie pewnych chorób lub zarażeń innych niż wścieklizna.

(3)

Rozporządzenie (UE) nr 576/2013 stanowi również, że psom, kotom i fretkom przemieszczanym do państw członkowskich musi towarzyszyć dokument identyfikacyjny poświadczający między innymi przestrzeganie wszelkich profilaktycznych środków zdrowotnych dotyczących chorób lub zarażeń innych niż wścieklizna ustanowionych zgodnie z tym rozporządzeniem.

(4)

Zarażenie Echinococcus multilocularis u psów należy do kategorii chorób lub zarażeń innych niż wścieklizna, które wymagają przyjęcia przez Komisję w drodze aktu delegowanego zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 576/2013 profilaktycznych środków zdrowotnych w celu ich zwalczania. Echinococcus multilocularis jest tasiemcem, który w stadium larwalnym wywołuje bąblowicę wielojamową, tj. chorobę odzwierzęcą uznawaną za jedną z najgroźniejszych chorób pasożytniczych u ludzi na obszarach nietropikalnych. W Europie, na obszarach występowania choroby, typowy łańcuch zarażenia tym pasożytem obejmuje dzikie zwierzęta mięsożerne, w szczególności lisy rude, będące żywicielami ostatecznymi, oraz małe gryzonie, będące żywicielami pośrednimi.

(5)

Domowe psy i koty mające dostęp do otwartej przestrzeni mogą sporadycznie zarażać się tym pasożytem, jeśli polują na zarażone gryzonie. Zgodnie z aktualną wiedzą sugeruje się jednak, że udział kotów w cyklu życia Echinococcus multilocularis jest niewielki; nie zanotowano ponadto, aby fretki były żywicielami ostatecznymi. Pomimo prowadzonego stale nadzoru nie wykryto dotychczas zarażenia Echinococcus multilocularis u zwierząt będących żywicielami ostatecznymi w Irlandii, na Malcie, w Finlandii i Zjednoczonym Królestwie.

(6)

Jako że przemieszczanie zwierząt domowych będących żywicielami ostatecznymi, u których zarażenie jest na etapie prepatentnym lub patentnym, jest uważane za istotną drogę wprowadzenia, leczenie psów przed ich wjazdem na terytorium państw, gdzie nie odnotowano występowania tego pasożyta i gdzie występują odpowiedni żywiciele ostateczni i pośredni uczestniczący w cyklu życia Echinococcus multilocularis, jest zalecane, aby ograniczyć ryzyko wprowadzenia zarażenia do tych państw wskutek przemieszczania psów.

(7)

Komisja przyjęła rozporządzenie delegowane (UE) nr 1152/2011 (2) na podstawie rozporządzenia (WE) nr 998/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (3) w celu zapewnienia stałej ochrony Irlandii, Malty, Finlandii i Zjednoczonego Królestwa, które określały się jako wolne od pasożyta Echinococcus multilocularis wskutek zastosowania przepisów krajowych do dnia 31 grudnia 2011 r. zgodnie z art. 16 rozporządzenia (WE) nr 998/2003. Rozporządzenie delegowane (UE) nr 1152/2011 pozostało w mocy po uchyleniu rozporządzenia (WE) nr 998/2003 i zastąpieniu go rozporządzeniem (UE) nr 576/2013.

(8)

Rozporządzenie delegowane (UE) nr 1152/2011 stanowi, że Komisja dokonuje przeglądu tego rozporządzenia nie później niż pięć lat od dnia jego wejścia w życie, w świetle postępu naukowego dotyczącego zarażenia Echinococcus multilocularis u zwierząt, i przedstawia wyniki tego przeglądu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. W przeglądzie ocenia się zwłaszcza proporcjonalność i naukowe uzasadnienie profilaktycznych środków zdrowotnych. W związku z tym Komisja zwróciła się o opinię do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) (4).

(9)

Wyniki przeglądu przeprowadzonego przez Komisję pokazują, że rozporządzenie delegowane (UE) nr 1152/2011 stanowi odpowiednie ramy do skutecznej ochrony państw członkowskich, które określają się jako wolne od pasożyta Echinococcus multilocularis. W związku z tym w niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić główne przepisy rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1152/2011. W szczególności należy uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu terminowe i udokumentowane leczenie psów skutecznym dopuszczonym lub licencjonowanym produktem leczniczym przed przemieszczeniem ich na terytorium państw członkowskich, które wykazały stały brak występowania pasożyta, lub tych państw członkowskich, gdzie odnotowuje się małą częstość występowania pasożyta i gdzie wdrożono na ściśle ograniczony okres program zwalczania pasożyta w odpowiedniej populacji zwierząt, jak również należy uwzględnić warunki przyznawania odstępstw od wymogu tego leczenia.

(10)

Ponadto zgodnie z opinią EFSA na temat zarażenia Echinococcus multilocularis u zwierząt (4) nie ma dowodów na to, że psy mogą utrzymać cykl życia Echinococcus multilocularis przy braku występowania lisów rudych. Dlatego w państwach członkowskich, gdzie pies jest jedynym potencjalnym żywicielem ostatecznym, nie może dojść do stałego występowania zarażenia Echinococcus multilocularis.

(11)

Jednak wprowadzanie kału zarażonych psów w wyniku przemieszczania psów z obszarów endemicznych do państw członkowskich, gdzie nie może dojść do stałego występowania zarażenia, stanowi ryzyko związane z zarażeniem człowieka, które w przeciwnym przypadku by nie istniało na danym obszarze i które można ograniczyć, stosując profilaktyczne środki zdrowotne w odniesieniu do psów, które wjeżdżają do takich państw członkowskich. Aby mieć uprawnienia do stosowania tych profilaktycznych środków zdrowotnych, państwa członkowskie deklarujące brak występowania na swoim terytorium lisa rudego, który mógłby być żywicielem pasożyta Echinococcus multilocularis, powinny jednak regularnie przedstawiać dowody na brak występowania tego gatunku w drodze realizacji programu wczesnego wykrywania występowania lisa rudego na dowolnym obszarze danego państwa członkowskiego.

(12)

W przeglądzie zwrócono również uwagę na znaczenie działań w dziedzinie nadzoru, które mają być realizowane przez państwa członkowskie określające się jako wolne od tego pasożyta. W wyniku przeglądu stwierdzono, że należy ponownie rozpatrzyć określone aspekty działań w dziedzinie nadzoru. Należy zatem odpowiednio dostosować istniejące przepisy rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1152/2011 dotyczące działań w dziedzinie nadzoru.

(13)

W art. 14 ust. 1 dyrektywy Rady 92/65/EWG (5) wymieniono określone elementy dotyczące dokumentacji, którą należy przedstawić w celu uzyskania uznania obowiązkowego programu państwa członkowskiego służącego zwalczaniu danej choroby. Należy przewidzieć włączenie tych elementów do niniejszego rozporządzenia.

(14)

W odniesieniu do oświadczeń państw członkowskich, które twierdzą, że ich terytorium jest wolne od pasożyta Echinococcus multilocularis, należy stosować Kodeks zdrowia zwierząt lądowych Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt.

(15)

W celu dokumentowania profilaktycznych środków zdrowotnych należy stosować wzory dokumentów identyfikacyjnych zwierząt.

(16)

Aby zagwarantować pewność prawa, należy uchylić rozporządzenie delegowane (UE) nr 1152/2011,

a)

przez trzy kolejne dwunastomiesięczne okresy poprzedzające datę wniosku państwo to realizowało krajowy program obserwacji, w którym są opisane:

b)

na żadnej części terytorium tego państwa nie odnotowano występowania dzikich lisów rudych.

a)

państwo to oświadczyło, zgodnie z procedurami oświadczenia własnego określonymi w Kodeksie zdrowia zwierząt lądowych Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt, że całe jego terytorium lub jego część są wolne od zarażenia Echinococcus multilocularis u zwierząt dzikich będących żywicielami ostatecznymi, i wdrożyło przepisy, na podstawie których zarażenie Echinococcus multilocularis u zwierząt dzikich będących żywicielami ostatecznymi podlega obowiązkowi zgłoszenia zgodnie z prawem krajowym;

b)

w ciągu 15 lat poprzedzających datę wniosku i bez stosowania programu nadzoru danego patogenu państwo to nie odnotowało przypadku zarażenia Echinococcus multilocularis u zwierząt dzikich będących żywicielami ostatecznymi, pod warunkiem że w ciągu dziesięciu lat poprzedzających datę wniosku państwo to spełniało następujące warunki:

c)

przez trzy kolejne dwunastomiesięczne okresy poprzedzające datę wniosku państwo to stosowało program nadzoru danego patogenu, który jest zgodny z wymaganiami ustanowionymi w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, oraz nie zanotowało żadnego przypadku zarażenia Echinococcus multilocularis u zwierząt dzikich będących żywicielami ostatecznymi, a takie przypadki podlegają obowiązkowi zgłoszenia zgodnie z prawem krajowym.

a)

wdrożone przepisy, na podstawie których zarażenie Echinococcus multilocularis u zwierząt dzikich będących żywicielami ostatecznymi podlega obowiązkowi zgłoszenia zgodnie z prawem krajowym;

b)

rozmieszczenie zarażenia na jego terytorium;

c)

powody realizacji takiego programu, z uwzględnieniem istotności choroby u ludzi i jej wpływu na zdrowie publiczne;

d)

obszar geograficzny, na którym program ma być realizowany;

e)

procedury monitorowania programu, w tym zakres zaangażowania myśliwych w realizację programu;

f)

działania, jakie należy podjąć, jeżeli wyniki testów przeprowadzonych w ramach programu będą dodatnie.

a)

państwa te wdrożyły krajowy program obserwacji w celu wykrycia występowania dzikich lisów rudych;

b)

państwa te niezwłocznie zgłaszają Komisji i pozostałym państwom członkowskim wykrycie występowania dzikich lisów rudych w ciągu każdego dwunastomiesięcznego okresu obserwacji;

c)

do dnia 31 maja następującego po każdym dwunastomiesięcznym okresie obserwacji państwa te składają Komisji sprawozdanie dotyczące wyników programu krajowego, o którym mowa w lit. a).

a)

państwa te wdrożyły przepisy, na podstawie których zarażenie Echinococcus multilocularis u zwierząt dzikich będących żywicielami ostatecznymi podlega obowiązkowi zgłoszenia zgodnie z prawem krajowym;

b)

państwa te wdrożyły system wczesnego wykrywania zarażenia Echinococcus multilocularis u zwierząt dzikich będących żywicielami ostatecznymi;

c)

państwa te realizują program nadzoru danego patogenu u zwierząt dzikich będących żywicielami ostatecznymi, który opracowano i wdrożono zgodnie z wymogami ustanowionymi w załączniku I;

d)

państwa te niezwłocznie zgłaszają Komisji i pozostałym państwom członkowskim wykrycie zarażenia pasożytem Echinococcus multilocularis w próbkach pobranych od zwierząt dzikich będących żywicielami ostatecznymi w ciągu każdego dwunastomiesięcznego okresu nadzoru;

e)

do dnia 31 maja następującego po każdym dwunastomiesięcznym okresie nadzoru państwa te składają Komisji sprawozdanie dotyczące wyników programu nadzoru danego patogenu, o którym mowa w lit. c).

a)

państwa te wdrożyły przepisy, na podstawie których zarażenie Echinococcus multilocularis u zwierząt dzikich będących żywicielami ostatecznymi podlega obowiązkowi zgłoszenia zgodnie z prawem krajowym;

b)

państwa te wdrożyły system wczesnego wykrywania zarażenia Echinococcus multilocularis u zwierząt dzikich będących żywicielami ostatecznymi;

c)

po pierwszych dwóch kolejnych dwunastomiesięcznych okresach nadzoru od rozpoczęcia obowiązkowego programu zwalczania, o którym mowa w art. 2 ust. 4:

a)

nie jest już spełniony warunek określony w art. 4 ust. 1 lit. a); lub

b)

wykryto występowanie co najmniej jednego dzikiego lisa rudego w ciągu dwunastomiesięcznych okresów obserwacji, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. b), a dane państwo członkowskie nie przedstawiło Komisji wniosku dokumentującego przestrzeganie przepisów dotyczących klasyfikacji ustanowionych w art. 2 ust. 3 lit. c) w odniesieniu do całości lub części swojego terytorium; lub

c)

nie dostarczono Komisji sprawozdania, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lit. c), w wyznaczonym terminie.

a)

nie jest już spełniony którykolwiek z warunków określonych w art. 4 ust. 2 lit. a), b) i c); lub

b)

w okresach nadzoru, o których mowa w art. 4 ust. 2 lit. d), wykryto jakikolwiek przypadek zarażenia Echinococcus multilocularis u zwierząt dzikich będących żywicielami ostatecznymi; lub

c)

nie dostarczono Komisji sprawozdania, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. e), w wyznaczonym terminie.

a)

nie jest już spełniony którykolwiek z warunków określonych w art. 4 ust. 3 lit. a) i b) oraz art. 4 ust. 3 lit. c) ppkt (i); lub

b)

w okresach nadzoru, o których mowa w art. 4 ust. 3 lit. c) ppkt (ii), wykryto jakikolwiek przypadek zarażenia Echinococcus multilocularis u zwierząt dzikich będących żywicielami ostatecznymi; lub

c)

nie dostarczono Komisji sprawozdania, o którym mowa w art. 4 ust. 3 lit. c) ppkt (iii), w wyznaczonym terminie; lub

d)

zakończyła się realizacja obowiązkowego programu zwalczania przewidzianego w art. 2 ust. 4, a dane państwo członkowskie nie przedstawiło Komisji wniosku dokumentującego przestrzeganie przepisów dotyczących klasyfikacji ustanowionych w art. 2 ust. 3 lit. c) w odniesieniu do całości lub części swojego terytorium.

a)

zawierający właściwą dawkę:

b)

któremu przyznano:

a)

lekarza weterynarii przeprowadzającego leczenie, w odpowiedniej sekcji paszportu zgodnego ze wzorem znajdującym się w:

b)

urzędowego lekarza weterynarii z terytorium lub państwa trzeciego pochodzenia lub upoważnionego lekarza weterynarii, a następnie jest zatwierdzane przez właściwy organ terytorium lub państwa trzeciego pochodzenia w odpowiedniej sekcji świadectwa zdrowia zwierzęcia zgodnego ze wzorem znajdującym się w części 1 załącznika IV do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 577/2013 w przypadku przemieszczania psów o charakterze niehandlowym na terytorium państwa członkowskiego, o którym mowa w art. 3 niniejszego rozporządzenia, lub jego części, z terytorium lub państwa trzeciego innego niż wymienione w wykazie znajdującym się w części 1 załącznika II do tego rozporządzenia wykonawczego.

a)

terytorium innego państwa członkowskiego, o którym mowa w art. 3 i które przestrzega przepisów dotyczących klasyfikacji ustanowionych w art. 2 ust. 2, w odniesieniu do całości swojego terytorium; lub

b)

terytorium innego państwa członkowskiego, o którym mowa w art. 3, lub jego części, które przestrzega przepisów dotyczących klasyfikacji ustanowionych w art. 2 ust. 3, w odniesieniu do całości lub części swojego terytorium.

a)

w art. 6 ust. 3 i art. 6 ust. 4 lit. a), przynajmniej dwa razy w odstępie nieprzekraczającym 28 dni, a leczenie było następnie powtarzane w regularnych odstępach nieprzekraczających 28 dni;

b)

w art. 6 ust. 3 i 4, nie mniej niż 24 godziny przed wjazdem, ale nie więcej niż 28 dni przed datą opuszczenia państwa członkowskiego, o którym mowa w art. 3, w którym to przypadku psy muszą przy wjeździe do tego państwa członkowskiego i wyjeździe z niego przejść przez punkt wjazdu podróżnych wyznaczony przez to państwo członkowskie do celów kontroli, o których mowa w art. 34 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 576/2013.