(1)

Rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym swobodny przepływ towarów jest zapewniony zgodnie z Traktatami. Ograniczenia ilościowe w przywozie oraz wszelkie środki o skutku równoważnym są zakazane między państwami członkowskimi. Zakaz ten obejmuje wszelkie środki krajowe, które mogą – bezpośrednio lub pośrednio, faktycznie lub potencjalnie – zakłócić wewnątrzunijny handel towarami. Swobodny przepływ towarów zapewnia się na rynku wewnętrznym poprzez harmonizację na poziomie Unii przepisów określających wspólne wymogi w zakresie wprowadzania do obrotu określonych towarów lub – w odniesieniu do towarów lub aspektów towarów nieobjętych w całości zakresem przepisów harmonizacyjnych Unii – poprzez stosowanie zasady wzajemnego uznawania określonej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(2)

Dobrze działająca zasada wzajemnego uznawania stanowi istotne uzupełnienie harmonizacji przepisów na poziomie Unii, szczególnie przy uwzględnieniu, że wiele towarów ma aspekty zarówno zharmonizowane, jak i niezharmonizowane.

(3)

Przeszkody dla swobodnego przepływu towarów między państwami członkowskimi mogą być tworzone niezgodnie z prawem, jeżeli – wobec braku przepisów harmonizacyjnych Unii obejmujących swoim zakresem towary lub określone aspekty towarów – właściwy organ państwa członkowskiego stosuje w odniesieniu do towarów zgodnie z prawem wprowadzonych do obrotu w innym państwie członkowskim przepisy krajowe, w których przewidziano, że towary te mają spełniać określone wymogi techniczne, na przykład wymogi dotyczące oznaczenia, formy, rozmiaru, masy, składu, prezentacji, oznakowania lub opakowania. Stosowanie takich przepisów do towarów, które zostały zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim mogłoby być sprzeczne z art. 34 i 36 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), nawet jeżeli przepisy takie mają zastosowanie do wszystkich towarów bez wyjątku.

(4)

Zasada wzajemnego uznawania wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie z tą zasadą państwa członkowskie nie mogą zakazać sprzedaży na swoich terytoriach towarów, które zgodnie z prawem wprowadzono do obrotu w innym państwie członkowskim, nawet w przypadku gdy towary te zostały wyprodukowane zgodnie z innymi przepisami technicznymi, w tym towary, które nie powstały w procesie wytwarzania. Zasada wzajemnego uznawania nie ma jednak charakteru bezwzględnego. Państwa członkowskie mogą ograniczyć wprowadzanie do obrotu towarów, które zostały zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim, w przypadku gdy takie ograniczenia są uzasadnione względami określonymi w art. 36 TFUE lub innym nadrzędnym interesem publicznym uznanym w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w związku ze swobodnym przepływem towarów, a także w przypadku gdy ograniczenia te są proporcjonalne do realizowanego celu. Niniejsze rozporządzenie nakłada obowiązek wyraźnego uzasadnienia przyczyny ograniczenia lub odmowy dostępu do rynku.

(5)

Podlegające ewolucji pojęcie „nadrzędnego interesu publicznego” wywodzi się z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczącego art. 34 i 36 TFUE. W przypadku występowania uzasadnionych różnic między państwami członkowskimi taki nadrzędny interes mógłby uzasadniać zastosowanie krajowych przepisów technicznych przez właściwe organy. Decyzje administracyjne muszą być jednak zawsze należycie umotywowane, uzasadnione, odpowiednie oraz zgodne z zasadą proporcjonalności, a właściwy organ musi podjąć możliwie najmniej restrykcyjną decyzję. W celu poprawy funkcjonowania rynku wewnętrznego towarów, krajowe przepisy techniczne powinny być adekwatne do zakładanych celów i nie powinny tworzyć nieproporcjonalnych barier pozataryfowych. Ponadto decyzje administracyjne ograniczające dostęp do rynku lub odmawiające takiego dostępu w odniesieniu do towarów zgodnie z prawem wprowadzonych do obrotu w innym państwie członkowskim nie mogą być oparte wyłącznie na fakcie, że towary będące przedmiotem oceny spełniają uzasadniony cel publiczny realizowany przez państwo członkowskie w sposób odmienny od tego, w jaki cel ten spełniają towary w tym państwie członkowskim. Aby pomóc państwom członkowskim, Komisja powinna dostarczyć niewiążących wytycznych w odniesieniu do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczącego pojęcia nadrzędnego interesu publicznego oraz sposobu stosowania zasady wzajemnego uznawania. Właściwe organy powinny mieć możliwość dostarczenia wkładu oraz zgłaszania swoich uwag do wytycznych.

(6)

W swoich konkluzjach w sprawie polityki jednolitego rynku z grudnia 2013 r. Rada ds. Konkurencyjności zauważyła, że poprawa ramowych warunków dla przedsiębiorstw i konsumentów na jednolitym rynku wymaga odpowiedniego stosowania wszystkich właściwych instrumentów, w tym wzajemnego uznawania. Rada wezwała Komisję do zgłaszania przypadków, w których funkcjonowanie zasady wzajemnego uznawania wciąż jest nieadekwatne lub problematyczne. W swoich konkluzjach w sprawie polityki jednolitego rynku z lutego 2015 r. Rada ds. Konkurencyjności ponagliła Komisję, aby podjęła kroki na rzecz zapewnienia skutecznego funkcjonowania zasady wzajemnego uznawania oraz aby przedstawiła wnioski w tym celu.

(7)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 764/2008 (3) przyjęto w celu ułatwienia stosowania zasady wzajemnego uznawania, ustanawiając procedury minimalizujące prawdopodobieństwo tworzenia niezgodnych z prawem przeszkód dla swobodnego przepływu towarów, które już zgodnie z prawem wprowadzono do obrotu w innym państwie członkowskim. Pomimo przyjęcia tego rozporządzenia nadal występują liczne problemy związane ze stosowaniem zasady wzajemnego uznawania. Z oceny przeprowadzonej w latach 2014–2016 wynika, że zasada wzajemnego uznawania nie funkcjonuje tak, jak powinna, oraz że rozporządzenie (WE) nr 764/2008 wywarło ograniczony wpływ na ułatwienie stosowania tej zasady. Narzędzia i gwarancje proceduralne wprowadzone tym rozporządzeniem nie doprowadziły do realizacji ich celu, jakim jest usprawnienie stosowania zasady wzajemnego uznawania. Na przykład tylko nieliczne podmioty gospodarcze wiedzą o istnieniu sieci punktów kontaktowych ds. produktów, którą utworzono w celu udzielania tym podmiotom informacji na temat mających zastosowanie przepisów krajowych oraz na temat stosowania zasady wzajemnego uznawania, lub z tej sieci korzystają. Organy krajowe nie współpracują w ramach sieci w sposób wystarczający. Rzadko przestrzega się wymogu powiadamiania o decyzjach administracyjnych ograniczających dostęp do rynku lub odmawiających takiego dostępu. W związku z powyższym przeszkody dla swobodnego przepływu towarów na rynku wewnętrznym nadal się utrzymują.

(8)

W rozporządzeniu (WE) nr 764/2008 występuje szereg niedociągnięć, w związku z czym należy dokonać jego przeglądu i wzmocnić je. Dla zapewnienia jasności rozporządzenie (WE) nr 764/2008 należy zastąpić niniejszym rozporządzeniem. W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić jasne procedury zapewniające swobodny przepływ towarów zgodnie z prawem wprowadzonych do obrotu w innym państwie członkowskim oraz zapewniające, aby swobodny przepływ mógł zostać ograniczony jedynie w przypadku, gdy państwa członkowskie mają w tym uzasadnione względy interesu publicznego, a ograniczenie to jest uzasadnione i proporcjonalne. Niniejsze rozporządzenie powinno także zapewniać, aby istniejące prawa i obowiązki wynikające z zasady wzajemnego uznawania były przestrzegane zarówno przez podmioty gospodarcze, jak i przez organy krajowe.

(9)

Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla dalszej harmonizacji warunków wprowadzania towarów do obrotu, w stosownych przypadkach, w celu usprawnienia funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(10)

Bariery handlowe mogą również być wynikiem stosowania innych rodzajów środków wchodzących w zakres stosowania art. 34 i 36 TFUE. Środki te mogą obejmować na przykład specyfikacje techniczne opracowane na potrzeby procedur udzielania zamówień publicznych lub wymogi stosowania języków urzędowych w państwach członkowskich. Środki takie nie powinny jednak stanowić krajowych przepisów technicznych w rozumieniu niniejszego rozporządzenia i nie powinny wchodzić w zakres jego stosowania.

(11)

W państwach członkowskich krajowe przepisy techniczne wdraża się niekiedy stosując procedurę uprzedniego zezwolenia, zgodnie z którą wprowadzenie towarów do obrotu w danym państwie wymaga uprzedniego uzyskania formalnego zezwolenia od właściwego organu. Samo istnienie procedury uprzedniego zezwolenia ogranicza swobodny przepływ towarów. W związku z tym, aby taka procedura była uzasadniona w świetle podstawowej zasady, jaką jest swobodny przepływ towarów na rynku wewnętrznym, musi ona służyć osiągnięciu uznanego przez prawo Unii celu leżącego w interesie publicznym oraz musi być proporcjonalna i niedyskryminująca. Zgodność takiej procedury z prawem Unii ocenia się w świetle uwag zawartych w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia należy zatem wyłączyć decyzje administracyjne ograniczające dostęp do rynku lub odmawiające takiego dostępu wyłącznie w oparciu o fakt, że towary nie posiadają ważnego uprzedniego zezwolenia. Jednakże w przypadku gdy złożono wniosek o obowiązkowe uprzednie zezwolenie dotyczące towarów, każda decyzja administracyjna o odrzuceniu wniosku na podstawie krajowego przepisu technicznego mającego zastosowanie w danym państwie członkowskim powinna być wydawana zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, tak aby wnioskodawca mógł skorzystać z ochrony proceduralnej przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu. To samo ma zastosowanie do dobrowolnego uprzedniego zezwolenia dotyczącego towarów, jeżeli takie istnieje.

(12)

Należy wyjaśnić, że wśród rodzajów towarów objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia znajdują się produkty rolne. Pojęcie „produkty rolne” obejmuje również produkty pochodzące z rybołówstwa, jak przewidziano w art. 38 ust. 1 TFUE. W celu udzielenia pomocy w określeniu, które rodzaje towarów podlegają niniejszemu rozporządzeniu, Komisja powinna ocenić wykonalność dalszej rozbudowy orientacyjnego wykazu produktów do wzajemnego uznawania oraz płynące z niego korzyści.

(13)

Ważne jest również wyjaśnienie, że pojęcie „producent” obejmuje nie tylko wytwórców towarów, lecz również osoby, które produkują towary, które nie powstały w procesie wytwarzania, w tym produkty rolne, a także osoby, które przedstawiają się jako producenci towarów.

(14)

Z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia należy wyłączyć decyzje krajowych sądów lub trybunałów oceniające zgodność z prawem przypadków, w których – ze względu na zastosowanie krajowego przepisu technicznego – towarom zgodnie z prawem wprowadzonym do obrotu w jednym państwie członkowskim odmówiono dostępu do rynku w innym państwie członkowskim, oraz decyzje krajowych sądów lub trybunałów, na mocy których nałożono sankcje.

(15)

Aby towary mogły korzystać z zasady wzajemnego uznawania, muszą zostać zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim. Należy wyjaśnić, że aby uznać towary za zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim, muszą być zgodne z odpowiednimi przepisami mającymi zastosowanie w tym państwie członkowskim i muszą zostać udostępnione użytkownikom końcowym w tym państwie członkowskim.

(16)

Aby zwiększyć świadomość krajowych organów i podmiotów gospodarczych w odniesieniu do zasady wzajemnego uznawania, państwa członkowskie powinny, z myślą o ułatwieniu stosowania tej zasady, rozważyć wprowadzenie do swoich krajowych przepisów technicznych jasnych i jednoznacznych „klauzul jednolitego rynku”.

(17)

Dowody wymagane do wykazania, że towary zgodnie z prawem wprowadzono do obrotu w innym państwie członkowskim, różnią się znacząco w poszczególnych państwach członkowskich. Powoduje to niepotrzebne obciążenia, opóźnienia oraz dodatkowe koszty dla podmiotów gospodarczych, a także uniemożliwia organom krajowym uzyskanie informacji niezbędnych do przeprowadzenia oceny towarów w odpowiednim czasie. Może to stanowić przeszkodę dla stosowania zasady wzajemnego uznawania. Należy zatem koniecznie ułatwić podmiotom gospodarczym wykazanie, że ich towary zostały zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim. Podmioty gospodarcze powinny korzystać z oświadczenia własnego, które zapewnia właściwym organom wszelkie niezbędne informacje na temat towarów i na temat ich zgodności z przepisami mającymi zastosowanie w tym innym państwie członkowskim. Korzystanie z dobrowolnych oświadczeń nie powinno uniemożliwiać organom krajowym wydawania decyzji administracyjnych ograniczających dostęp do rynku lub odmawiających takiego dostępu, pod warunkiem że takie decyzje są proporcjonalne, uzasadnione i nie naruszają zasady wzajemnego uznawania, a także są zgodne z niniejszym rozporządzeniem.

(18)

Do celów wzajemnego uznawania producent, importer lub dystrybutor powinni mieć możliwość sporządzenia oświadczenia o zgodnym z prawem wprowadzeniu towarów do obrotu (zwanego dalej „oświadczeniem o wzajemnym uznawaniu”). Najwłaściwszą osobą do dostarczenia informacji w oświadczeniu o wzajemnym uznawaniu jest producent, ponieważ najlepiej zna on towary i jest w posiadaniu dowodów niezbędnych do weryfikacji informacji zawartych w oświadczeniu o wzajemnym uznawaniu. Producent powinien mieć możliwość upoważnienia swojego upoważnionego przedstawiciela do sporządzania takich oświadczeń w jego imieniu i na jego odpowiedzialność. Jednakże w przypadku gdy podmiot gospodarczy ma możliwość zawarcia w oświadczeniu tylko informacji dotyczących zgodności z prawem wprowadzenia do obrotu towarów, inny podmiot gospodarczy powinien mieć możliwość dostarczenia informacji o tym, że towary udostępnia się użytkownikom końcowym w danym państwie członkowskim, pod warunkiem że ten podmiot gospodarczy bierze odpowiedzialność za informacje, których dostarczył w oświadczeniu o wzajemnym uznawaniu, oraz jest w stanie dostarczyć dowody niezbędne do weryfikacji tych informacji.

(19)

Oświadczenie o wzajemnym uznawaniu powinno zawsze zawierać dokładne i kompletne informacje o towarach. Oświadczenie należy zatem stale aktualizować, aby odzwierciedlało zmiany, na przykład zmiany odpowiednich krajowych przepisów technicznych.

(20)

W celu zapewnienia, aby informacje dostarczone w oświadczeniu o wzajemnym uznawaniu były kompleksowe, należy określić zharmonizowaną strukturę takich oświadczeń na użytek podmiotów gospodarczych, które chcą składać takie oświadczenia.

(21)

Należy zapewnić, aby oświadczenia o wzajemnym uznawaniu były wypełniane zgodnie z prawdą oraz właściwie. Należy zatem wymagać od podmiotów gospodarczych, aby brały odpowiedzialność za informacje, które dostarczają w oświadczeniu o wzajemnym uznawaniu.

(22)

Aby zwiększyć efektywność i konkurencyjność przedsiębiorstw, które prowadzą działalność w obszarze, w którym towary nie są objęte prawodawstwem harmonizacyjnym Unii, należy umożliwić korzystanie z nowych technologii informacyjnych w celu ułatwienia składania oświadczeń o wzajemnym uznawaniu. W związku z powyższym podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość udostępniania publicznie swoich oświadczeń o wzajemnym uznawaniu online, pod warunkiem że oświadczenie o wzajemnym uznawaniu jest łatwo dostępne i ma niezawodny format.

(23)

Komisja powinna zapewnić, aby wzór oświadczenia o wzajemnym uznawaniu oraz wytyczne, jak je wypełnić, były udostępnione w jednolitym portalu cyfrowym we wszystkich językach urzędowych Unii.

(24)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć również zastosowanie do towarów, w przypadku których jedynie część aspektów objęto prawodawstwem harmonizacyjnym Unii. W przypadku gdy w prawodawstwie harmonizacyjnym Unii nałożono na podmiot gospodarczy wymóg sporządzenia deklaracji zgodności UE w celu wykazania zgodności z tym prawodawstwem, należy temu podmiotowi gospodarczemu zezwolić na dołączenie do deklaracji zgodności UE oświadczenia o wzajemnym uznawaniu określonego w niniejszym rozporządzeniu.

(25)

W przypadku gdy podmioty gospodarcze zdecydują się nie korzystać z oświadczenia o wzajemnym uznawaniu, właściwe organy państwa członkowskiego przeznaczenia powinny zwracać się o wyraźnie określone i konkretne informacje, które uznają za niezbędne do przeprowadzenia oceny towarów, w poszanowaniu zasady proporcjonalności.

(26)

Podmiotowi gospodarczemu należy dać odpowiedni czas na przedłożenie dokumentów lub wszelkich innych informacji, o które zwrócił się właściwy organ państwa członkowskiego przeznaczenia, lub na przedłożenie wszelkich argumentów lub uwag dotyczących oceny danych towarów.

(27)

W dyrektywie (UE) 2015/1535 Parlamentu Europejskiego i Rady (4) wymaga się od państw członkowskich informowania Komisji i pozostałych państw członkowskich o wszelkich projektach krajowych przepisów technicznych dotyczących wszelkich produktów, w tym wszelkich produktów rolnych i produktów rybołówstwa, oraz uzasadnienia konieczności przyjęcia takich przepisów. Po przyjęciu takiego krajowego przepisu technicznego niezbędne jest jednak zapewnienie prawidłowego stosowania zasady wzajemnego uznawania do konkretnych towarów w indywidualnych przypadkach. W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić procedury dotyczące stosowania zasady wzajemnego uznawania w indywidualnych przypadkach, na przykład nakładając na państwa członkowskie wymóg wskazania krajowych przepisów technicznych stanowiących podstawę decyzji administracyjnej oraz uzasadnionych względów interesu publicznego stanowiących podstawę stosowania tego krajowego przepisu technicznego w odniesieniu do towaru, który został zgodnie z prawem wprowadzony do obrotu w innym państwie członkowskim. Proporcjonalność krajowego przepisu technicznego stanowi podstawę wykazania proporcjonalności decyzji administracyjnej, która jest oparta na tym przepisie. Jednakże sposób wykazania proporcjonalności decyzji administracyjnej powinien być rozstrzygany na zasadzie indywidualnej.

(28)

Ponieważ decyzje administracyjne ograniczające dostęp do rynku lub odmawiające takiego dostępu wydane w odniesieniu do towarów zgodnie z prawem wprowadzonych już do obrotu w innym państwie członkowskim powinny stanowić wyjątki od podstawowej zasady swobodnego przepływu towarów, niezbędne jest zapewnienie zgodności takich decyzji z istniejącymi obowiązkami wynikającymi z zasady wzajemnego uznawania. Należy zatem ustanowić przejrzystą procedurę służącą określeniu, czy towary zostały zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu w tym innym państwie członkowskim, a jeżeli tak, to czy uzasadnione interesy publiczne, których dotyczy mający zastosowanie krajowy przepis techniczny państwa członkowskiego przeznaczenia, są odpowiednio chronione zgodnie z art. 36 TFUE oraz orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Procedura taka powinna zapewniać, aby wszelkie wydawane decyzje administracyjne były proporcjonalne, nie naruszały zasady wzajemnego uznawania oraz były zgodne z niniejszym rozporządzeniem.

(29)

W przypadku gdy właściwy organ ocenia towary przed podjęciem decyzji, czy powinien ograniczyć dostęp do rynku czy odmówić tego dostępu, organ ten nie powinien mieć możliwości wydawania decyzji zawieszających dostęp do rynku, z wyjątkiem sytuacji, w których szybka interwencja jest wymagana, aby uniknąć zagrożenia dla bezpieczeństwa lub zdrowia osób, uniknąć zagrożenia dla środowiska lub aby uniemożliwić udostępnianie towarów w przypadkach, gdy udostępnianie takich towarów jest zasadniczo zakazane ze względu na moralność publiczną lub bezpieczeństwo publiczne, w tym, na przykład, w celu zapobiegania przestępczości.

(30)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 (5) ustanowiono system akredytacji, który zapewnia wzajemną akceptację poziomu kompetencji jednostek oceniających zgodność. W związku z tym właściwe organy państw członkowskich nie powinny odmawiać akceptowania sprawozdań z badań i certyfikatów wydanych przez akredytowaną jednostkę oceniającą zgodność ze względu na kompetencje tej jednostki. Ponadto, aby w jak największym stopniu uniknąć powielania badań i procedur przeprowadzonych już w innym państwie członkowskim, państwa członkowskie nie powinny odmawiać akceptowania sprawozdań z badań i certyfikatów wydanych przez inne jednostki oceniające zgodność zgodnie z prawem Unii. Właściwe organy powinny należycie uwzględniać treści przedłożonych sprawozdań z badań lub certyfikatów.

(31)

W dyrektywie 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6) wskazano, że do obrotu można wprowadzać wyłącznie produkty bezpieczne, oraz nałożono na producentów i dystrybutorów obowiązki odnoszące się do bezpieczeństwa produktów. W dyrektywie tej upoważniono właściwe organy do wprowadzania zakazu dotyczącego wszelkich niebezpiecznych produktów ze skutkiem natychmiastowym lub do wprowadzenia – w okresie koniecznym do przeprowadzenia rozmaitych ocen, sprawdzeń i kontroli bezpieczeństwa – tymczasowego zakazu w odniesieniu do produktów, które mogłyby być niebezpieczne. W dyrektywie tej opisano również procedurę stosowania przez właściwe organy - jeżeli produkty stanowią zagrożenie - odpowiednich środków, takich jak środki, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b)–f) tej dyrektywy, a także nałożono na państwa członkowskie obowiązek powiadamiania o takich środkach Komisji i pozostałych państw członkowskich. W związku z powyższym właściwe organy powinny mieć możliwość dalszego stosowania tej dyrektywy, w szczególności jej art. 8 ust. 1 lit. b)–f) i art. 8 ust. 3.

(32)

Rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (7) ustanowiono między innymi system wczesnego ostrzegania w celu powiadamiania o bezpośrednich lub pośrednich zagrożeniach zdrowia ludzkiego, pochodzących z żywności lub pasz. Rozporządzenie to wymaga od państw członkowskich natychmiastowego powiadamiania Komisji w ramach systemu wczesnego ostrzegania o każdym przyjętym przez nie środku, którego celem jest ograniczenie wprowadzania do obrotu żywności lub pasz, wycofanie z rynku lub też odzyskanie żywności lub pasz w celu ochrony zdrowia ludzkiego, i który wymaga szybkiego działania. Właściwe organy powinny mieć możliwość dalszego stosowania tego rozporządzenia, w szczególności jego art. 50 ust. 3 i art. 54.

(33)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 (8) ustanowiono zharmonizowane unijne ramy w zakresie organizacji kontroli urzędowych oraz organizacji czynności urzędowych innych niż kontrole urzędowe w całym łańcuchu rolno-spożywczym, z uwzględnieniem przepisów dotyczących kontroli urzędowych określonych w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (9) oraz w odpowiednim unijnym prawodawstwie sektorowym. Rozporządzenie (UE) 2017/625 określa specjalną procedurę w celu zapewnienia, aby podmioty gospodarcze naprawiły sytuacje braku zgodności z prawem żywnościowym i paszowym oraz z zasadami dotyczącymi zdrowia lub dobrostanu zwierząt. Właściwe organy powinny mieć możliwość dalszego stosowania rozporządzenia (UE) 2017/625, w szczególności jego art. 138.

(34)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (10) ustanowiono zharmonizowane unijne ramy przeprowadzania kontroli w odniesieniu do obowiązków określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (11) zgodnie z kryteriami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 oraz określono, że państwa członkowskie zapewniają, aby każdy podmiot spełniający te obowiązki był uprawniony do objęcia go systemem kontroli. Właściwe organy powinny mieć możliwość dalszego stosowania rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, w szczególności jego art. 90.

(35)

W każdej decyzji administracyjnej, którą właściwe organy państw członkowskich wydały zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, należy wskazać środki zaskarżenia przysługujące podmiotowi gospodarczemu, tak aby mógł on, zgodnie z prawem krajowym, odwołać się od decyzji lub wnieść sprawę do właściwego sądu lub trybunału krajowego. W decyzji administracyjnej należy również zamieścić odniesienie do możliwości użycia przez podmioty gospodarcze Systemu rozwiązywania problemów rynku wewnętrznego (SOLVIT) oraz procedury rozwiązywania problemów przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu.

(36)

Skuteczne rozwiązania dla podmiotów gospodarczych, które chcą skorzystać z przyjaznego dla biznesu alternatywnego rozwiązania gdy kwestionują decyzje administracyjne ograniczające dostęp do rynku lub odmawiające tego dostępu, są niezbędne do zapewnienia prawidłowego i spójnego stosowania zasady wzajemnego uznawania. W celu zagwarantowania takich rozwiązań oraz aby uniknąć kosztów prawnych, szczególnie w przypadku małych i średnich przedsiębiorstw (zwanych dalej „MŚP”), należy udostępnić podmiotom gospodarczym pozasądowe procedury rozwiązywania problemów.

(37)

SOLVIT jest usługą świadczoną przez administracje krajowe w każdym państwie członkowskim, ukierunkowaną na znalezienie rozwiązań dla osób i przedsiębiorstw w przypadku gdy organy publiczne w innym państwie członkowskim naruszyły ich prawa. Zasady regulujące funkcjonowanie SOLVIT określono w zaleceniu Komisji 2013/461/UE (12), zgodnie z którym każde państwo członkowskie tworzy centrum SOLVIT i zapewnia mu odpowiednie zasoby ludzkie i finansowe, tak aby centrum SOLVIT mogło być częścią SOLVIT. Komisja powinna zwiększyć świadomość istnienia sieci SOLVIT i płynących z niej korzyści, w szczególności wśród przedsiębiorstw.

(38)

SOLVIT jest skutecznym pozasądowym mechanizmem rozwiązywania problemów, z którego można korzystać bezpłatnie. SOLVIT wykonuje swoje zadania w krótkich terminach oraz dostarcza osobom i przedsiębiorstwom praktyczne rozwiązania, gdy doświadczają oni trudności związanych z uznawaniem swoich praw unijnych przez organy publiczne. W przypadku gdy wszyscy – podmiot gospodarczy, właściwe centrum SOLVIT oraz zaangażowane państwa członkowskie – zgadzają się co do odpowiedniego rozwiązania, nie należy wymagać dalszych działań.

(39)

Jednakże w przypadku gdy nieformalne podejście w ramach SOLVIT zawiedzie i utrzymają się wątpliwości dotyczące zgodności decyzji administracyjnej z zasadą wzajemnego uznawania, Komisja powinna być uprawniona do przeanalizowania sprawy na wniosek któregokolwiek z zaangażowanych centrów SOLVIT. Po przeprowadzeniu oceny Komisja powinna wydać opinię, którą należy przekazać za pośrednictwem odpowiedniego centrum SOLVIT danemu podmiotowi gospodarczemu i właściwym organom oraz którą należy uwzględnić w ramach procedury w ramach SOLVIT. Interwencja Komisji powinna być przeprowadzona w okresie 45 dni roboczych, który nie powinien obejmować czasu niezbędnego do otrzymania przez Komisję dodatkowych informacji i dokumentów, które uzna ona za niezbędne. Jeżeli sprawa zostanie rozstrzygnięta w tym okresie, Komisja nie powinna być zobowiązana do wydania opinii. Takie przypadki w ramach SOLVIT powinny być częścią osobnego przekazu w bazie danych SOLVIT i nie powinny być ujmowane w regularnych statystykach SOLVIT.

(40)

Opinia Komisji odnosząca się do decyzji administracyjnej ograniczającej dostęp do rynku lub odmawiającej tego dostępu powinna dotyczyć jedynie tego, czy decyzja administracyjna jest zgodna z zasadą wzajemnego uznawania i czy spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia. Pozostaje to bez uszczerbku dla uprawnień Komisji wynikających z art. 258 TFUE oraz obowiązku przestrzegania przez państwa członkowskie prawa Unii, gdy rozwiązywane są problemy systemowe zidentyfikowane w odniesieniu do stosowania zasady wzajemnego uznawania.

(41)

W odniesieniu do rynku wewnętrznego towarów ważne jest, aby przedsiębiorstwa, w szczególności MŚP, mogły uzyskać wiarygodne i szczegółowe informacje na temat prawa obowiązującego w danym państwie członkowskim. Punkty kontaktowe ds. produktów powinny odgrywać ważną rolę w ułatwianiu komunikacji między organami krajowymi i podmiotami gospodarczymi poprzez rozpowszechnianie informacji na temat szczegółowych przepisów dotyczących produktów oraz sposobu stosowania zasady wzajemnego uznawania na terytorium ich państw członkowskich. W związku z powyższym niezbędne jest wzmocnienie roli punktów kontaktowych ds. produktów jako głównych podmiotów świadczących usługi informacyjne dotyczące wszystkich przepisów odnoszących się do produktów, w tym krajowych przepisów technicznych objętych zakresem stosowania zasady wzajemnego uznawania.

(42)

Aby ułatwić swobodny przepływ towarów, punkty kontaktowe ds. produktów powinny dostarczać, bezpłatnie i w rozsądnym zakresie, informacje na dotyczące krajowych przepisów technicznych oraz stosowania zasady wzajemnego uznawania. Punkty kontaktowe ds. produktów powinny zostać odpowiednio wyposażone i dysponować odpowiednimi zasobami. Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1724 (13) powinny one dostarczać takie informacje za pośrednictwem strony internetowej oraz powinny podlegać kryteriom jakości określonym w tym rozporządzeniu. Zadania punktów kontaktowych ds. produktów związane z dostarczaniem wszelkich takich informacji, w tym kopii elektronicznych krajowych przepisów technicznych lub dostępu do nich online, powinny być wykonywane bez uszczerbku dla krajowych przepisów regulujących rozpowszechnianie krajowych przepisów technicznych. Ponadto od punktów kontaktowych ds. produktów nie powinno wymagać się dostarczania kopii norm, które są objęte prawami własności intelektualnej organów lub organizacji normalizacyjnych, ani zapewniania dostępu do nich online.

(43)

Współpraca właściwych organów jest niezbędna do sprawnego funkcjonowania zasady wzajemnego uznawania oraz do wypracowania kultury wzajemnego uznawania. Punkty kontaktowe ds. produktów i właściwe organy krajowe powinny zatem współpracować oraz wymieniać informacje i wiedzę ekspercką w celu zapewniania prawidłowego i spójnego stosowania zasady wzajemnego uznawania oraz niniejszego rozporządzenia.

(44)

Na potrzeby powiadamiania o decyzjach administracyjnych ograniczających dostęp do rynku lub odmawiających tego dostępu, umożliwienia komunikacji między punktami kontaktowymi ds. produktów oraz zapewniania współpracy administracyjnej niezbędne jest zapewnienie państwom członkowskim dostępu do systemu informacyjnego i komunikacyjnego.

(45)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (14).

(46)

W przypadku gdy do celów niniejszego rozporządzenia konieczne będzie przetwarzanie danych osobowych, takie przetwarzanie powinno odbywać się zgodnie z prawem Unii dotyczącym ochrony danych osobowych. Wszelkie przetwarzanie danych osobowych na potrzeby niniejszego rozporządzenia podlega rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (15) oraz rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (16).

(47)

Należy wprowadzić wiarygodne i skuteczne mechanizmy monitorowania na potrzeby przekazywania informacji dotyczących stosowania niniejszego rozporządzenia oraz jego wpływu na swobodny przepływ towarów. Takie mechanizmy powinny obejmować jedynie to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(48)

Do celów zwiększania świadomości w zakresie zasady wzajemnego uznawania oraz zapewnienia prawidłowego i spójnego stosowania niniejszego rozporządzenia należy wprowadzić przepis przewidujący finansowanie przez Unię kampanii na rzecz zwiększania świadomości, szkoleń, wymian urzędników i innych powiązanych działań ukierunkowanych na wzmocnienie i wspieranie wzajemnego zaufania i współpracy między właściwymi organami, punktami kontaktowymi ds. produktów i podmiotami gospodarczymi.

(49)

Aby rozwiązać problem braku dokładnych danych odnoszących się do funkcjonowania zasady wzajemnego uznawania oraz jej wpływu na jednolity rynek towarów, Unia powinna finansować gromadzenie takich danych.

(50)

Należy zapewnić ochronę interesów finansowych Unii w całym cyklu wydatkowania poprzez zastosowanie proporcjonalnych środków obejmujących zapobieganie nieprawidłowościom oraz ich wykrywanie i badanie, odzyskiwanie środków utraconych, nienależnie wypłaconych lub niewłaściwie wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładanie sankcji administracyjnych i finansowych.

(51)

Należy odroczyć stosowanie niniejszego rozporządzenia, aby właściwe organy i podmioty gospodarcze miały wystarczająco dużo czasu na dostosowanie się do określonych w nim wymogów.

(52)

Komisja powinna przeprowadzić ocenę niniejszego rozporządzenia w świetle wyznaczonych w nim celów. Komisja powinna korzystać ze zgromadzonych danych dotyczących funkcjonowania zasady wzajemnego uznawania oraz jej wpływu na jednolity rynek towarów, a także z informacji dostępnych w systemie informacyjnym i komunikacyjnym w celu dokonania oceny niniejszego rozporządzenia. Komisja powinna mieć możliwość zwracania się do państw członkowskich o dostarczenie dodatkowych informacji niezbędnych do dokonania oceny. Zgodnie z pkt 22 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (17) ewaluacja niniejszego rozporządzenia, która powinna brać pod uwagę skuteczność, efektywność, odpowiedniość, spójność i wartość dodaną, powinna służyć jako podstawa dla oceny skutków różnych opcji dalszego działania.

(53)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie sprawnego, spójnego i prawidłowego stosowania zasady wzajemnego uznawania, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ich rozmiary i skutki możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

(1)

Dochód narodowy brutto w cenach rynkowych (DNB) stanowi podstawę obliczania największej części zasobów własnych w budżecie ogólnym Unii. Dlatego konieczne jest dalsze wzmocnienie porównywalności, wiarygodności i wyczerpującego charakteru tego agregatu.

(2)

W przypadku gdy statystyki są wykorzystywane bezpośrednio do celów administracyjnych oraz w celu kształtowania polityki na poziomie Unii i na poziomie krajowym, szczególnie ważne jest zapewnienie integralności danych statystycznych poprzez przestrzeganie zasad Europejskiego kodeksu praktyk statystycznych, poddanego przeglądowi i aktualizacji przez Komitet ds. Europejskiego Systemu Statystycznego (Komitet ds. ESS) w dniu 16 listopada 2017 r., oraz przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 (2).

(3)

Te dane statystyczne stanowią także ważne narzędzie analityczne do celów koordynacji krajowych polityk gospodarczych oraz do celów różnych polityk unijnych, jak również do celów badawczych.

(4)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 decyzji Rady 2014/335/UE, Euratom (3) do celów zasobów własnych DNB oznacza roczny DNB w cenach rynkowych zgodnie z metodyką określoną w załączniku A do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 549/2013 (4), które ustanowiło zrewidowany Europejski System Rachunków (ESA 2010). Decyzja Rady 2007/436/WE, Euratom (5) została uchylona zgodnie z art. 10 ust. 1 decyzji 2014/335/UE, Euratom, z zastrzeżeniem art. 10 ust. 2 tej decyzji.

(5)

Niezbędne jest umożliwienie porównywalności danych dotyczących DNB między państwami członkowskimi oraz zapewnienie zgodności ze stosownymi definicjami i regułami rachunkowości ESA 2010. W tym celu procedury oceny oraz rzeczywiście wykorzystywane podstawowe dane powinny pozwalać na prawidłowe stosowanie definicji i reguł rachunkowości ESA 2010.

(6)

Konieczne jest, aby źródła i metody stosowane do zestawiania danych dotyczących DNB były wiarygodne. W związku z tym do rzetelnych, odpowiednich i aktualnych podstawowych statystyk należy w jak największym zakresie stosować prawidłowe techniki.

(7)

Niezbędne jest, aby dane dotyczące DNB były wyczerpujące. Dane te powinny zatem uwzględniać także nieformalne, nierejestrowane oraz inne rodzaje działalności i transakcji, które nie są wykazywane w badaniach statystycznych ani nie są zgłaszane organom podatkowym, organom społecznym lub innym organom administracyjnym. Poprawa zakresu DNB wymaga opracowania odpowiednich podstaw statystycznych i procedur oceny, umożliwiających tworzenie wiarygodnych statystyk oraz, w stosownych przypadkach, dokonywanie niezbędnych dostosowań w taki sposób, by unikać niepełnych danych i podwójnego liczenia danych.

(8)

Rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 608/2014 (6) przewiduje przeprowadzanie kontroli w państwach członkowskich w celu weryfikowania zasobów własnych. Do celów weryfikacji DNB Komisja (Eurostat) powinna być uprawniona do przeprowadzania wizyt informacyjnych dotyczących DNB, aby weryfikować jakość agregatów DNB i ich składników oraz zgodność z ESA 2010, a także aby zapewnić porównywalność, wiarygodność i wyczerpujący charakter danych dotyczących DNB. Komisja (Eurostat) powinna przestrzegać zasad dotyczących poufności informacji statystycznych. Udział przedstawicieli krajowych organów statystycznych w wizytach informacyjnych dotyczących DNB odbywających się w innych państwach członkowskich ma zasadnicze znaczenie dla poprawy przejrzystości i jakości procesu weryfikacji DNB.

(9)

W celu zapewnienia wiarygodności, wyczerpującego charakteru i jak najwyższego stopnia porównywalności danych dotyczących DNB, zgodnie z ESA 2010, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do wykazu kwestii, które należy uwzględnić w każdym cyklu weryfikacji. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (7). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowywaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(10)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia przez dostarczanie agregatów DNB do celów zasobów własnych należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanowienia struktury i szczegółowych zasad dotyczących wykazu źródeł i metod stosowanych do tworzenia danych dotyczących DNB i ich składników, zgodnie z załącznikiem A do rozporządzenia (UE) nr 549/2013, jak również harmonogramu jego aktualizacji i przekazywania, oraz szczegółowych środków służących poprawie porównywalności, wiarygodności i wyczerpującego charakteru danych dotyczących DNB państw członkowskich w oparciu o wykaz kwestii określony przez Komisję. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (8).

(11)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 223/2009 zwrócono się do Komitetu ds. ESS, ustanowionego tym rozporządzeniem, o fachowe doradztwo.

(12)

Komitet DNB, o którym mowa w art. 4 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1287/2003 (9), wydaje opinie dla Komisji, doradza jej i wspiera ją w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych. Zgodnie ze strategią dotyczącą nowej struktury Europejskiego Systemu Statystycznego, która ma poprawić koordynację i partnerstwo dzięki wprowadzeniu do tego systemu przejrzystej struktury piramidalnej, Komitet ds. ESS powinien pełnić rolę doradczą i wspierać Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych. W tym celu Komitet DNB należy zastąpić Komitetem ds. ESS, aby wspierał on Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja powinna jednak ustanowić formalną grupę ekspertów wspierającą ją w wykonywaniu innych funkcji, które były wcześniej wykonywane przez Komitet DNB na mocy rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1287/2003 i które nie są związane ze wspieraniem Komisji w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych.

(13)

Dyrektywa Rady 89/130/EWG, Euratom (10) i rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1287/2003 ustanowiły procedurę weryfikacji i oceny porównywalności, wiarygodności i wyczerpującego charakteru danych dotyczących produktu narodowego brutto (PNB) i danych dotyczących DNB w ramach Komitetu ds. PNB i Komitetu ds. DNB, w których państwa członkowskie i Komisja ściśle współpracują. Procedura ta powinna zostać dostosowana w taki sposób, aby uwzględniała stosowanie danych dotyczących DNB do celów zasobów własnych zgodnie z ESA 2010, zmieniony harmonogram udostępniania zasobów własnych oraz niedawne zmiany w Europejskim Systemie Statystycznym. Należy zatem uchylić dyrektywę 89/130/EWG, Euratom oraz rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1287/2003,

(1)

Domenę Najwyższego Poziomu (ang. Top-Level Domain, TLD) .eu ustanowiono rozporządzeniem (WE) nr 733/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (3) oraz rozporządzeniem Komisji (WE) nr 874/2004 (4). Od przyjęcia tych rozporządzeń kontekst polityczny i prawny w Unii, środowisko internetowe oraz rynek internetowy znacznie się zmieniły.

(2)

Szybka ewolucja rynku TLD i dynamiczny charakter otoczenia cyfrowego wymagają wytrzymującego próbę czasu i elastycznego otoczenia regulacyjnego. TLD .eu stanowi jeden z największych krajowych kodów TLD (ang. country code top-level domains, ccTLD). TLD .eu jest wykorzystywana przez instytucje, agencje i organy Unii, w tym na potrzeby europejskich projektów i inicjatyw. Celem TLD .eu jest – dzięki dobremu zarządzaniu – wspieranie rozwoju tożsamości Unii i promowanie w internecie jej wartości, takich jak wielojęzyczność, poszanowanie prywatności i bezpieczeństwa użytkowników oraz poszanowanie praw człowieka, a także określonych priorytetów w internecie.

(3)

TLD są podstawowym elementem w hierarchicznej strukturze systemu nazw domen (DNS), zapewniając interoperacyjny system niepowtarzalnych identyfikatorów, dostępnych na całym świecie w odniesieniu do wszelkich zastosowań i wszelkich sieci.

(4)

TLD .eu powinna promować korzystanie z sieci internetowych i dostęp do nich, zgodnie z art. 170 i 171 TFUE, poprzez dostarczanie dodatkowej rejestracji w stosunku do istniejących ccTLD oraz do rejestracji globalnej w podstawowych TLD.

(5)

TLD .eu, będąca wyraźnym i łatwo rozpoznawalnym znakiem, powinna zapewniać wyraźne skojarzenie z Unią i rynkiem europejskim. Powinna umożliwiać przedsiębiorstwom, organizacjom i osobom fizycznym na obszarze Unii rejestrację nazwy domeny w ramach TLD .eu. Istnienie takiej nazwy domeny jest istotne dla wzmocnienia tożsamości Unii w internecie. Rozporządzenie (WE) nr 733/2002 powinno zatem zostać zmienione, aby zezwolić obywatelom Unii na rejestrację nazwy TLD. eu, niezależnie od ich miejsca zamieszkania, od dnia 19 października 2019 r.

(6)

Nazwy domen w ramach TLD .eu powinny być przyznawane kwalifikującym się stronom w miarę dostępności.

(7)

Komisja powinna promować współpracę między Rejestrem, Urzędem Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i innymi agencjami Unii w celu przeciwdziałania spekulacyjnym i służącym nadużyciom rejestracjom nazw domen, w tym piractwu domenowemu, oraz udostępniania prostych procedur administracyjnych, w szczególności małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP).

(8)

W celu zapewnienia lepszej ochrony prawa stron do zawierania umów z, odpowiednio, Rejestrem i rejestratorami, spory dotyczące rejestracji nazw domen w TLD .eu powinny być rozwiązywane przez organy mające siedzibę w Unii, przy zastosowaniu odpowiednich przepisów krajowych, bez uszczerbku dla uznanych przez państwa członkowskie lub Unię praw i obowiązków, wynikających z instrumentów międzynarodowych.

(9)

Komisja powinna, na podstawie otwartej, przejrzystej i niedyskryminacyjnej procedury wyboru, uwzględniając oszczędność kosztową i prostotę administracyjną, wyznaczyć Rejestr dla TLD .eu. W celu wspierania jednolitego rynku cyfrowego, stworzenia internetowej tożsamości europejskiej oraz wspierania transgranicznej działalności internetowej należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do kryteriów kwalifikowalności i wyboru oraz procedury wyznaczania Rejestru. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (5). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(10)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do przyjmowania wykazów nazw domen zastrzeżonych i zablokowanych przez państwa członkowskie, do ustanawiania zasad, które mają zostać zawarte w umowie między Komisją a Rejestrem, oraz do wyznaczania Rejestru w przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby, w szczególności aby zagwarantować ciągłość usługi. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (6). Wykazy takie należy zestawiać z uwzględnieniem dostępności nazw domen, biorąc pod uwagę nazwy domen na drugim poziomie, już zastrzeżonych lub zarejestrowanych przez państwa członkowskie.

(11)

Komisja powinna zawrzeć z wyznaczonym Rejestrem umowę obejmującą szczegółowe zasady i procedury mające zastosowanie do Rejestru w zakresie organizacji, administrowania i zarządzania TLD .eu. Umowa powinna być ograniczona w czasie i przewidywać możliwość jej jednokrotnego odnowienia bez potrzeby organizowania nowej procedury wyboru.

(12)

Zasady i procedury dotyczące funkcjonowania TLD .eu należy załączyć do umowy między Komisją a wyznaczonym Rejestrem.

(13)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie reguł konkurencji, określonych w art. 101 i 102 TFUE.

(14)

Rejestr powinien być zgodny z zasadami niedyskryminacji i przejrzystości oraz wprowadzać środki służące zapewnieniu uczciwej konkurencji, które Komisja powinna uprzednio zatwierdzić, zwłaszcza gdy Rejestr świadczy usługi przedsiębiorstwom, z którymi konkuruje na rynkach niższego szczebla.

(15)

Internetowa Korporacja ds. Nadanych Nazw i Numerów (ICANN) jest obecnie odpowiedzialna za koordynację przydzielania rejestrom kodów oznaczających ccTLD. Rejestr powinien zawrzeć z ICANN odpowiednią umowę, określającą przydzielenie kodu ccTLD .eu z uwzględnieniem odpowiednich zasad przyjętych przez Rządowy Komitet Doradczy (GAC).

(16)

W celu zapewnienia ciągłości usług, a zwłaszcza w celu zagwarantowania, aby w przypadku ponownego przekazania uprawnień bądź wystąpienia innych nieprzewidzianych okoliczności istniała możliwość ciągłego świadczenia usług na rzecz lokalnej społeczności internetowej z ograniczeniem do minimum wszelkich zakłóceń, Rejestr powinien zawrzeć odpowiednią umowę powierniczą. Rejestr powinien codziennie przedkładać powiernikowi elektroniczną kopię aktualnej zawartości bazy danych TLD .eu.

(17)

Procedury alternatywnych metod rozwiązywania sporów (ADR), które mają zostać przyjęte, powinny być zgodne z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/11/UE (7) i należy w nich uwzględniać najlepsze praktyki międzynarodowe w przedmiotowej dziedzinie, a zwłaszcza odpowiednie zalecenia Światowej Organizacji Własności Intelektualnej, aby w jak największym stopniu zagwarantować unikanie rejestracji o charakterze spekulacyjnym i służącym nadużyciom. W ramach tych procedur ADR należy przestrzegać jednolitych zasad proceduralnych, zgodnych z zasadami proceduralnymi określonymi w Jednolitych Zasadach Rozwiązywania Sporów o Nazwy Domen ICANN.

(18)

W polityce dotyczącej służących nadużyciom rejestracji nazw domen .eu należy przewidzieć weryfikację przez Rejestr otrzymywanych danych, w szczególności danych dotyczących tożsamości podmiotów wnioskujących o rejestrację, jak również wycofanie i zablokowanie przyszłych rejestracji nazw domen uznanych prawomocnym orzeczeniem sądu państwa członkowskiego za zniesławiające, rasistowskie lub w inny sposób sprzeczne z prawem państwa członkowskiego. Rejestr powinien dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić poprawność otrzymywanych i przechowywanych danych. Procedura wycofania powinna dawać posiadaczowi nazwy domeny rozsądną możliwość naprawienia wszelkich naruszeń kryteriów kwalifikowalności lub wymogów w zakresie rejestracji, lub uregulowania niespłaconych długów przed dokonaniem wycofania.

(19)

Nazwa domeny, która jest identyczna z oznaczeniem lub łudząco podobna do oznaczenia, do którego na mocy prawa Unii lub prawa krajowego zostało ustanowione prawo i która to nazwa domeny została zarejestrowana bez tytułu prawnego do tego oznaczenia lub bez uzasadnionego interesu w odniesieniu do tego oznaczenia, powinna, co do zasady, zostać wycofana, a w razie konieczności przekazana prawowitemu posiadaczowi. Nazwę domeny należy wycofać w każdym przypadku, w którym stwierdzono, że została ona wykorzystana w złej wierze.

(20)

Rejestr powinien przyjąć jasną politykę mającą na celu zapewnienie terminowego wykrywania służących nadużyciom rejestracji nazw domen oraz, w razie konieczności, współpracować z właściwymi organami i innymi podmiotami publicznymi działającymi w dziedzinie cyberbezpieczeństwa i bezpieczeństwa informacji, które są szczególnie zaangażowane w zwalczanie takich rejestracji, jak np. krajowe zespoły reagowania na incydenty komputerowe (CERT).

(21)

Rejestr powinien wspomagać organy ścigania w walce z przestępczością za pomocą wprowadzania technicznych i organizacyjnych środków mających na celu umożliwienie właściwym organom dostępu do danych w Rejestrze do celów zapobiegania przestępstwom, ich wykrywania, prowadzenia w ich sprawach postępowań przygotowawczych i ich ścigania, zgodnie z prawem Unii lub prawem krajowym.

(22)

Niniejsze rozporządzenie powinno być wykonywane zgodnie z zasadami odnoszącymi się do prywatności i do ochrony danych osobowych. Rejestr powinien być zgodny z odpowiednimi unijnymi przepisami, zasadami i wytycznymi dotyczącymi ochrony danych, w szczególności z odpowiednimi wymogami bezpieczeństwa, zasadami konieczności, proporcjonalności, ograniczenia celu i proporcjonalnego okresu zatrzymywania danych. Ponadto ochrona danych osobowych już w fazie projektowania oraz domyślna ochrona danych powinny być wbudowane we wszystkie opracowane lub utrzymywane systemy przetwarzania danych i bazy danych.

(23)

W celu zapewnienia skutecznego okresowego nadzoru Rejestr powinien być przynajmniej raz na dwa lata kontrolowany na własny koszt przez niezależny podmiot w celu potwierdzenia, w drodze sprawozdania z oceny zgodności, że Rejestr spełnia wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu. Rejestr powinien przedłożyć Komisji to sprawozdanie zgodnie z umową zawartą z Komisją.

(24)

Umowa między Komisją a Rejestrem powinna określać procedury służące poprawie organizacji, administrowania i zarządzania TLD .eu przez Rejestr zgodnie z instrukcjami Komisji wynikającymi z jej działań nadzorczych przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

(25)

W swoich konkluzjach w sprawie zarządzania internetem z dnia 27 listopada 2014 r. Rada ponownie potwierdziła zobowiązanie Unii do wspierania wielostronnych struktur zarządczych opartych na spójnym zestawie ogólnoświatowych zasad zarządzania internetem. Zarządzanie internetem sprzyjające włączeniu społecznemu odnosi się do rozwijania i stosowania przez rządy, sektor prywatny, społeczeństwo obywatelskie, organizacje międzynarodowe i środowisko techniczne, w ramach pełnienia przypisanych im ról, wspólnych zasad, norm, przepisów, procedur decyzyjnych i programów, które kształtują rozwój i korzystanie z internetu.

(26)

Należy powołać Grupę Doradczą Zainteresowanych Stron ds. Domeny .eu, która będzie pełnić rolę doradczą wobec Komisji, w celu wzmocnienia i poszerzenia wkładu w dobre zarządzanie Rejestrem. Grupa powinna odzwierciedlać wielostronny model zarządzania internetem, a jej członków, innych niż reprezentujący organy państw członkowskich i organizacje międzynarodowe, powinna powołać Komisja w oparciu o otwartą, niedyskryminacyjną i przejrzystą procedurę. Przedstawiciele organów państw członkowskich powinni być powoływani w systemie rotacji, co zapewni wystarczającą ciągłość uczestnictwa w grupie.

(27)

Komisja powinna przeprowadzić ocenę skuteczności i funkcjonowania TLD .eu. Ocena ta powinna dotyczyć metod pracy wyznaczonego Rejestru i istotności jego zadań. Komisja powinna również przedkładać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie regularne sprawozdania z oceny funkcjonowania nazwy TLD. eu.

(28)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”), zapisanymi w Traktatach, w szczególności w zakresie ochrony danych osobowych, wolności wypowiedzi i informacji oraz ochrony konsumentów. Należy przestrzegać właściwych procedur unijnych, dopilnowując, aby przepisy prawa krajowego, które mają wpływ na niniejsze rozporządzenie, były zgodne z prawem Unii, w szczególności z Kartą. W przypadku wątpliwości co do zgodności z prawem Unii Rejestr powinien zwracać się o wytyczne do Komisji.

(29)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie wdrożenie ogólnoeuropejskiej TLD obok ccTLD, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na zakres i skutki działań możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(30)

Aby ograniczyć wszelkie ryzyko zakłóceń w świadczeniu usług przez TLD .eu w okresie wdrażania nowych ram regulacyjnych, w niniejszym rozporządzeniu określono przepisy przejściowe.

(31)

Należy zatem zmienić i uchylić rozporządzenie (WE) nr 733/2002 oraz uchylić rozporządzenie (WE) nr 874/2004,

(1)

Od czasu przyjęcia rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 2560/2001 (4) oraz (WE) nr 924/2009 (5) opłaty za płatności transgraniczne w euro między państwami członkowskimi należącymi do strefy euro znacznie zmalały do poziomu, który w zdecydowanej większości przypadków można uznać za marginalny.

(2)

Jednak płatności transgraniczne w euro inicjowane w państwach członkowskich spoza strefy euro stanowią około 80 % wszystkich płatności transgranicznych inicjowanych w państwach członkowskich spoza strefy euro. Opłaty za takie płatności transgraniczne utrzymują się na nadmiernie wysokim poziomie w większości państw członkowskich spoza strefy euro, mimo że dostawcy usług płatniczych znajdujący się w państwach członkowskich spoza strefy euro mają dostęp do tej samej wydajnej infrastruktury do przetwarzania tych transakcji po bardzo niskich kosztach co dostawcy usług płatniczych znajdujący się w strefie euro.

(3)

Wysokie opłaty za płatności transgraniczne nadal stanowią barierę uniemożliwiającą pełne zintegrowanie przedsiębiorstw i obywateli z państw członkowskich spoza strefy euro z rynkiem wewnętrznym, co negatywnie wpływa na ich konkurencyjność. Te wysokie opłaty utrwalają istniejący obecnie w Unii podział użytkowników usług płatniczych na dwie kategorie: na użytkowników usług płatniczych, którzy korzystają z jednolitego obszaru płatności w euro („SEPA”), oraz na użytkowników usług płatniczych, którzy ponoszą wysokie opłaty za realizowane przez siebie płatności transgraniczne w euro.

(4)

Aby usprawnić funkcjonowanie rynku wewnętrznego i położyć kres nierównościom między użytkownikami usług płatniczych w strefie euro a użytkownikami usług płatniczych z państw członkowskich spoza strefy euro w kontekście płatności transgranicznych w euro, należy zapewnić dostosowanie wysokości opłat za płatności transgraniczne w euro na terytorium Unii do wysokości opłat za odpowiadające im płatności krajowe w walucie krajowej państwa członkowskiego, w którym znajduje się dostawca usług płatniczych świadczonych na rzecz użytkownika usług płatniczych. Uznaje się, że dostawca usług płatniczych znajduje się w państwie członkowskim, jeżeli świadczy w nim usługi użytkownikowi usług płatniczych.

(5)

Opłaty za przeliczenie waluty stanowią istotną część kosztów związanych z płatnościami transgranicznymi w przypadkach, w których w państwie członkowskim płatnika i w państwie członkowskim odbiorcy obowiązują różne waluty. W art. 45 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 (6) ustanowiono wymóg zapewnienia przejrzystości stosowanych opłat i kursu walutowego, w art. 52 ust. 3 tej dyrektywy określono wymogi informacyjne w odniesieniu do transakcji płatniczych objętych umową ramową, a w art. 59 ust. 2 tej dyrektywy zawarto wymogi informacyjne nałożone na strony oferujące usługi przeliczania walut w bankomacie lub w punkcie sprzedaży. Te wymogi informacyjne nie przyniosły jeszcze wystarczającej przejrzystości i porównywalności opłat za przeliczenie waluty w sytuacjach, w których w bankomacie lub w punkcie sprzedaży oferowane są alternatywne warianty przeliczenia waluty. Brak przejrzystości i porównywalności uniemożliwia konkurencję, która doprowadziłaby do obniżenia opłat za przeliczenie waluty, i zwiększa ryzyko, że płatnicy wybiorą drogie warianty przeliczenia waluty. Dlatego też należy wdrożyć dodatkowe środki, które ochronią konsumentów przed zawyżonymi opłatami za usługi przeliczania walut i zapewnią dostarczanie konsumentom informacji niezbędnych do wybrania najkorzystniejszego wariantu przeliczenia waluty.

(6)

Aby zadbać o to, by podmioty działające na rynku nie musiały inwestować niewspółmiernych kwot w celu zaadaptowania swojej infrastruktury, urządzeń i procesów płatniczych w trosce o zapewnienie większej przejrzystości, środki, które należy wdrożyć, powinny być odpowiednie, adekwatne i racjonalne pod względem kosztów. Jednocześnie w sytuacjach, w których płatnik ma do wyboru w bankomacie lub w punkcie sprzedaży różne warianty przeliczenia waluty, dostarczane informacje powinny umożliwiać porównanie tych wariantów, by pozwolić płatnikowi na świadomy wybór.

(7)

Aby uzyskać porównywalność opłat za przeliczenie waluty, w przypadku wszystkich płatności kartą takie opłaty powinny być wyrażane w taki sam sposób, mianowicie jako wartości procentowe marży w stosunku do najbardziej aktualnych referencyjnych kursów wymiany euro ogłoszonych przez Europejski Bank Centralny (EBC). W przypadku przeliczenia między dwiema walutami spoza strefy euro może wystąpić konieczność podania tej marży na podstawie kursu wynikającego z dwóch różnych kursów EBC.

(8)

Zgodnie z zawartymi w dyrektywie (UE) 2015/2366 ogólnymi wymogami informacyjnymi dotyczącymi opłat za przeliczenie waluty dostawca usług przeliczania walut musi przed zainicjowaniem transakcji płatniczej poinformować o opłatach za przeliczenie waluty. Strony oferujące usługi przeliczania walut w bankomacie lub w punkcie sprzedaży powinny w jasny i przystępny sposób informować o opłatach za takie usługi, na przykład podając wysokość opłat przy kasie lub w formie cyfrowej na terminalu bądź na ekranie w przypadku zakupów przez internet. Poza przekazaniem informacji, o których mowa w art. 59 ust. 2 dyrektywy (UE) 2015/2366, strony oferujące usługi przeliczania walut powinny przed zainicjowaniem transakcji płatniczej wyraźnie informować o kwocie do zapłacenia odbiorcy w walucie używanej przez odbiorcę oraz o łącznej kwocie do zapłaty przez płatnika w walucie rachunku płatnika. Kwota do zapłaty w walucie używanej przez odbiorcę powinna obejmować cenę nabywanych towarów i usług oraz może być podawana przy kasie zamiast na terminalu płatniczym. Waluta używana przez odbiorcę jest zasadniczo walutą krajową, ale zgodnie z zasadą swobody umów może w niektórych przypadkach być inną walutą Unii. Całkowita kwota do zapłaty przez płatnika w walucie rachunku płatnika powinna obejmować cenę towarów lub usług oraz opłatę za przeliczenie waluty. Ponadto obie te kwoty powinny być podane na paragonie lub na innym trwałym nośniku.

(9)

W kontekście art. 59 ust. 2 dyrektywy (UE) 2015/2366 w przypadku gdy w bankomacie lub w punkcie sprzedaży jest oferowana usługa przeliczenia waluty, płatnik powinien mieć możliwość rezygnacji z tej usługi i dokonania płatności w walucie używanej przez odbiorcę.

(10)

W celu umożliwienia płatnikom porównywania opłat za każdy z wariantów przeliczenia waluty w bankomacie lub w punkcie sprzedaży dostawcy usług płatniczych płatników powinni nie tylko podawać w pełni porównywalne informacje o stosownych opłatach za przeliczenie waluty w warunkach umowy ramowej, lecz powinni również udostępniać te informacje publicznie w łatwo zrozumiałej i łatwo dostępnej formie na powszechnie i łatwo dostępnej platformie elektronicznym, w szczególności na swoich stronach internetowych przeznaczonych dla klientów, na swoich stronach internetowych stworzonych na potrzeby bankowości domowej oraz w aplikacjach bankowości mobilnej. Umożliwiłoby to stworzenie porównywarek internetowych ułatwiających konsumentom porównywanie cen w czasie podróży lub w razie zakupów za granicą. Ponadto dostawcy usług płatniczych płatników powinni przypominać płatnikom o stosownych opłatach za przeliczenie waluty w przypadku dokonywania płatności kartą w innej walucie, z wykorzystaniem powszechnie i łatwo dostępnych kanałów komunikacji elektronicznej, takich jak wiadomości SMS, e-maile lub powiadomienia wysyłane za pośrednictwem aplikacji bankowości mobilnej płatnika. Dostawcy usług płatniczych powinni uzgodnić z użytkownikami usług płatniczych, za pośrednictwem jakiego kanału komunikacji elektronicznej będą informować o opłatach za przeliczenie waluty, z uwzględnieniem kanału komunikacji najdogodniejszego dla płatnika. Dostawcy usług płatniczych powinni również przyjmować wnioski od użytkowników usług płatniczych, którzy nie chcą otrzymywać wiadomości elektronicznych z informacjami o opłatach za przeliczenie waluty.

(11)

Okresowe przypomnienia to odpowiednie rozwiązanie w sytuacjach, gdy płatnik przebywa przez dłuższy czas za granicą, na przykład gdy jest oddelegowany za granicę lub studiuje za granicą, bądź gdy płatnik regularnie korzysta z karty w celu dokonywania zakupu w internecie w walucie krajowej. Obowiązek wysyłania takich przypomnień nie wymagałby niewspółmiernych inwestycji w celu zaadaptowania istniejących procesów biznesowych i infrastruktury przetwarzania płatności przez dostawcę usług płatniczych oraz sprawiłby, że płatnik rozważający różne warianty przeliczenia waluty byłby lepiej poinformowany.

(12)

Komisja powinna przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, EBC i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie dotyczące stosowania zasady zrównującej koszt płatności transgranicznych w euro z kosztem krajowych transakcji w walutach krajowych oraz dotyczące skuteczności określonych w niniejszym rozporządzeniu wymogów informacyjnych dotyczących przeliczania walut. Komisja powinna również przeanalizować inne możliwości – i ich techniczną wykonalność – rozszerzenia zasady równości opłat na wszystkie waluty Unii oraz dalszego zwiększenia przejrzystości i porównywalności opłat za przeliczanie walut, jak również możliwość blokowania i uaktywniania opcji akceptowania przeliczenia waluty przez strony inne niż dostawca usług płatniczych płatnika.

(13)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na transgraniczny charakter płatności cele te można zrealizować skuteczniej na szczeblu Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia wspomnianych celów,

1)

w art. 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

art. 2 pkt 9 otrzymuje brzmienie:

(*1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniająca dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylająca dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35).”;"

3)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

4)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

5)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

6)

art. 15 otrzymuje brzmienie:

(*2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/518 z dnia 19 marca 2019 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 924/2009 w odniesieniu do niektórych opłat za płatności transgraniczne w Unii i opłat za przeliczenie waluty (Dz.U. L 91 z 29.3.2019, s. 36).”."

(1)

Opisy pojazdów kategorii T1 i T2 zawarte w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 167/2013 (3) wymagają wyjaśnienia w odniesieniu do kwestii położenia osi znajdującej się najbliżej kierowcy w przypadku ciągników ze zmianą pozycji przy zmienionym kierunku jazdy oraz kwestii metody obliczania wysokości środka ciężkości. W celu dokładnego i jednolitego ustalania wysokości środka ciężkości w przypadku pojazdów kategorii T2 należy wprowadzić odniesienie do mających zastosowanie na poziomie międzynarodowym norm określających środek ciężkości ciągnika.

(2)

Dla prawidłowego i całkowitego wdrożenia niniejszego rozporządzenia oraz aktów delegowanych i wykonawczych przyjętych w jego ramach niezwykle ważna jest dokładna definicja różnych cech ciągników rolniczych oparta na analizie ich specyfikacji technicznej. Biorąc pod uwagę, że dyskusje dotyczące definicji kategorii prowadzone są na odpowiednich forach międzynarodowych, których stroną jest Unia, Komisja powinna uwzględnić te prace, aby zapobiec wszelkiemu niewspółmiernemu i negatywnemu wpływowi na wymogi techniczne i procedury badań, a także wszelkim negatywnym skutkom dla producentów, w szczególności producentów wysoce specjalistycznych ciągników.

(3)

W rozporządzeniu (UE) nr 167/2013 należy wyjaśnić, że termin „maszyny wymienne” oznacza „wymienne urządzenia”, w celu zapewnienia spójnego stosowania terminologii w całym tym rozporządzeniu.

(4)

W rozporządzeniu (UE) nr 167/2013 od importerów wymaga się zachowania kopii świadectwa zgodności w odniesieniu do produktów, które nie są zgodne z tym rozporządzeniem lub które stanowią poważne zagrożenie. Należy wyjaśnić, że odniesienie dotyczy świadectwa homologacji typu UE. Należy zatem zmienić to rozporządzenie, wprowadzając odniesienie do odpowiedniego dokumentu.

(5)

Rozporządzenie (UE) nr 167/2013 wymaga, aby świadectwo homologacji typu UE zawierało w załączniku wyniki badań. Należy wyjaśnić, że odniesienie dotyczy arkusza wyników badań. Należy zatem zmienić to rozporządzenie, wprowadzając odniesienie do odpowiedniego załącznika.

(6)

Rozporządzeniem (UE) nr 167/2013 przyznano Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych na okres pięciu lat, który upłynął w dniu 21 marca 2018 r. Ze względu na stałą potrzebę aktualizacji różnych elementów procesu homologacji typu określonych w tym rozporządzeniu i aktach przyjętych na jego podstawie, w szczególności w celu dostosowania ich do postępu technicznego lub wprowadzenia korekt, należy przedłużyć okres wykonywania przekazanych uprawnień z możliwością jego automatycznego przedłużenia.

(7)

Rozporządzenie (UE) nr 167/2013 zawiera odniesienie do uchylenia dyrektywy Rady 74/347/EWG (4), a powinno odnosić się do uchylenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/2/WE (5), która zawiera tekst jednolity tej pierwszej dyrektywy. Należy zatem zmienić odpowiednie odniesienie w rozporządzeniu (UE) nr 167/2013.

(8)

Ponieważ niniejsze rozporządzenie zmienia rozporządzenie (UE) nr 167/2013 bez poszerzenia jego treści normatywnej, a cele niniejszego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działań możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 167/2013,

1)

art. 2 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

2)

art. 4 pkt 2 i 3 otrzymują brzmienie:

3)

art. 12 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

4)

art. 25 ust. 1 lit. b) otrzymuje brzmienie:

5)

art. 39 ust. 1 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Akapit pierwszy ma zastosowanie wyłącznie do pojazdów znajdujących się na terytorium Unii, które w chwili produkcji były objęte ważną homologacją typu UE, ale nie zostały zarejestrowane ani dopuszczone, zanim ta homologacja typu UE utraciła ważność.”;

6)

art. 71 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

7)

art. 76 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

(1)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/52/WE (4) została znacząco zmieniona. Ze względu na konieczność wprowadzenia dalszych zmian i w celu zapewnienia jasności dyrektywa ta powinna zostać przekształcona.

(2)

Wskazane jest osiągnięcie powszechnego wdrażania systemów elektronicznego poboru opłat drogowych w państwach członkowskich i państwach sąsiednich oraz posiadanie, w miarę możliwości, niezawodnych, przyjaznych dla użytkowników i efektywnych pod względem kosztów systemów dostosowanych do dalszego rozwoju polityki poboru opłat drogowych na poziomie Unii oraz do dalszego rozwoju technicznego. Konieczne jest zatem zapewnienie interoperacyjności systemów elektronicznego poboru opłat drogowych, aby zmniejszyć koszty i obciążenia związane z uiszczaniem opłat w całej Unii.

(3)

Interoperacyjne systemy elektronicznego poboru opłat drogowych przyczyniają się do realizacji celów określonych w prawie Unii dotyczącym opłat drogowych.

(4)

Brak interoperacyjności stanowi istotny problem systemów elektronicznego poboru opłat drogowych, w przypadku których należna opłata drogowa jest powiązana z odległością pokonaną przez pojazd (opłaty oparte na odległości) lub przejechaniem pojazdu przez określony punkt (na przykład opłaty kordonowe). Przepisy dotyczące interoperacyjności systemów elektronicznego poboru opłat drogowych powinny mieć zatem zastosowanie jedynie do tych systemów i nie powinno się ich stosować do systemów, w których należna opłata drogowa jest powiązana z czasem spędzonym przez dany pojazd na infrastrukturze objętej opłatami (na przykład systemy oparte na czasie, takie jak winiety).

(5)

Transgraniczne egzekwowanie obowiązku uiszczania opłat drogowych w Unii to istotny problem we wszelkiego rodzaju systemach – opartych na odległości, kordonowych, opartych na czasie, elektronicznych czy manualnych. W celu rozwiązania problemu transgranicznego egzekwowania w następstwie nieuiszczenia opłaty drogowej, przepisy dotyczące transgranicznej wymiany informacji powinny mieć zastosowanie do wszystkich tych systemów.

(6)

W prawie krajowym wykroczenie polegające na nieuiszczeniu opłaty drogowej może być kwalifikowane jako wykroczenie administracyjne lub wykroczenie podlegające karze na mocy kodeksu wykroczeń. Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie niezależnie od kwalifikacji prawnej tego wykroczenia.

(7)

Z powodu braku spójnej klasyfikacji opłat parkingowych w całej Unii oraz ze względu na ich pośredni związek z korzystaniem z infrastruktury, opłaty te powinny zostać wyłączone z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy.

(8)

Interoperacyjność systemów elektronicznego poboru opłat drogowych wymaga harmonizacji zastosowanej technologii i interfejsów pomiędzy składnikami interoperacyjności.

(9)

Harmonizacja technologii i interfejsów powinna być wspierana poprzez rozwój i utrzymanie właściwych jawnych i powszechnych norm, dostępnych na zasadach niedyskryminacyjnych dla wszystkich dostawców systemu.

(10)

Dostawcy europejskiej usługi opłaty elektronicznej (EETS) powinni mieć możliwość korzystania z innych podzespołów sprzętowych i oprogramowania już obecnych w pojeździe, takich jak systemy nawigacji satelitarnej czy urządzenia przenośne, oraz podłączania do nich swoich urządzeń, aby zapewnić obsługę wymaganych technologii łączności za pomocą oferowanego przez siebie urządzenia pokładowego (OBE).

(11)

Należy uwzględnić cechy szczególne systemów elektronicznego poboru opłat drogowych, które są obecnie stosowane w odniesieniu do pojazdów lekkich. Zważywszy na fakt, że żadne takie systemy elektronicznego poboru opłat drogowych nie wykorzystują obecnie pozycjonowania satelitarnego ani łączności ruchomej, dostawcom EETS należy zezwolić – przez ograniczony czas – na udostepnienie użytkownikom pojazdów lekkich OBE nadających się wyłącznie do pracy w technologii mikrofalowej 5,8 GHz. Odstępstwo to nie powinno naruszać prawa państw członkowskich do wprowadzania wspomaganego satelitarnie poboru opłat w przypadku pojazdów lekkich.

(12)

Systemy poboru opłat oparte na technologii automatycznego rozpoznawania tablic rejestracyjnych (ARTR) wymagają większej liczby manualnych kontroli transakcji związanych z opłatami w zapleczu administracyjnym niż systemy wykorzystujące OBE. Systemy korzystające z OBE są wydajniejsze w dużych obszarach elektronicznego poboru opłat, a systemy korzystające z technologii ARTR są odpowiedniejsze dla małych obszarów, tak jak w przypadku opłat miejskich, gdy używanie OBE powodowałoby powstanie nieproporcjonalnych kosztów lub obciążeń administracyjnych. Technologia ARTR może być użyteczna w szczególności w połączeniu z innymi technologiami.

(13)

Z uwagi na rozwój techniczny związany z rozwiązaniami opartymi na technologii ARTR należy zachęcić organy normalizacyjne do określenia niezbędnych norm technicznych.

(14)

Konkretne prawa i obowiązki dostawców EETS powinny mieć zastosowanie do podmiotów, które dowiodą, że spełniły określone wymogi oraz zostały zarejestrowane jako dostawcy EETS w państwie członkowskim ich siedziby.

(15)

Prawa i obowiązki głównych podmiotów w ramach EETS, to znaczy dostawców EETS, podmiotów pobierających opłaty oraz użytkowników EETS, powinny być jasno określone, aby zapewnić funkcjonowanie rynku w sposób sprawiedliwy i skuteczny.

(16)

Szczególnie ważne jest, aby zagwarantować dostawcom EETS pewne prawa, takie jak prawo do ochrony informacji objętych tajemnicą handlową, bez wywierania niekorzystnego wpływu na jakość usług świadczonych na rzecz podmiotów pobierających opłaty i użytkowników EETS. Podmiot pobierający opłaty powinien być w szczególności zobowiązany do nieujawniania informacji objętych tajemnicą handlową któremukolwiek z konkurentów dostawcy EETS. Ilość i rodzaj danych przekazywanych przez dostawców EETS podmiotom pobierającym opłaty na potrzeby obliczania wysokości opłat i ich nakładania lub w celu weryfikacji sposobu obliczenia przez dostawców EETS wysokości nałożonej opłaty od pojazdów użytkowników EETS powinny ograniczać się do niezbędnego minimum.

(17)

Dostawcy EETS powinni być zobowiązani do pełnej współpracy z podmiotami pobierającymi opłaty w zakresie działań dotyczących egzekwowania opłat, tak aby zwiększyć ogólną efektywność systemów elektronicznego poboru opłat drogowych. W związku z tym, jeżeli podejrzewa się nieuiszczenie opłaty drogowej, podmioty pobierające opłaty powinny mieć możliwość żądania od dostawcy EETS danych dotyczących pojazdu oraz jego właściciela lub posiadacza będącego klientem dostawcy EETS, pod warunkiem że dane te nie będą wykorzystywane w żadnym innym celu niż egzekwowanie opłat.

(18)

W celu umożliwienia dostawcom EETS konkurowania, w sposób niedyskryminujący, o wszystkich klientów na danym obszarze EETS, należy zapewnić im możliwość otrzymania akredytacji na ten obszar wystarczająco wcześnie, tak aby mogli oni oferować użytkownikom usługi od pierwszego dnia funkcjonowania systemu poboru opłat.

(19)

Podmioty pobierające opłaty powinny przyznawać dostawcom EETS dostęp do swoich obszarów EETS w sposób niedyskryminujący.

(20)

W celu zapewnienia wszystkim dostawcom EETS przejrzystości i niedyskryminacyjnego dostępu do obszarów EETS, podmioty pobierające opłaty powinny publikować w informacji o obszarze EETS wszystkie niezbędne informacje dotyczące prawa dostępu.

(21)

Wszystkie rabaty lub upusty opłat oferowane przez państwo członkowskie lub podmiot pobierający opłaty za używanie OBE powinny być przejrzyste, ogłaszane publicznie i dostępne dla klientów dostawców EETS na tych samych warunkach.

(22)

Dostawcy EETS powinni mieć prawo do godziwego wynagrodzenia obliczanego za pomocą przejrzystej, niedyskryminacyjnej i jednakowej metody.

(23)

Podmioty pobierające opłaty powinny mieć możliwość odliczania od wynagrodzeń dostawców EETS odpowiednich kosztów poniesionych w celu zapewnienia, obsługi i utrzymania specyficznych dla EETS elementów systemu elektronicznego poboru opłat drogowych.

(24)

Dostawcy EETS powinni uiszczać na rzecz podmiotu pobierającego wszelkie opłaty należne od ich klientów. Dostawcy EETS nie powinni jednak ponosić odpowiedzialności za opłaty nieuiszczone przez ich klientów, jeżeli klienci ci mają do dyspozycji OBE, które utraciło ważność, o czym podmiot pobierający opłaty został poinformowany.

(25)

Jeżeli podmiot prawny, który jest dostawcą usługi poboru opłat pełni również inne funkcje w systemie elektronicznego poboru opłat drogowych lub prowadzi inną działalność niezwiązaną bezpośrednio z elektronicznym poborem opłat, powinien być zobowiązany do prowadzenia ewidencji księgowej, która umożliwia wyraźne rozróżnienie kosztów i przychodów związanych ze świadczeniem usług poboru opłat oraz kosztów i przychodów związanych z inną działalnością oraz do przekazywania, na żądanie, właściwemu organowi pojednawczemu lub organowi sądowemu informacji na temat tych kosztów i przychodów związanych ze świadczeniem usług poboru opłat. Subsydiowanie skrośne pomiędzy działalnością prowadzoną w roli dostawcy usługi poboru opłat a inną działalnością powinno być niedozwolone.

(26)

Użytkownikom należy umożliwić dokonanie subskrypcji na EETS u dowolnego dostawcy EETS, bez względu na ich obywatelstwo, państwo członkowski miejsca zamieszkania czy państwo członkowskie rejestracji pojazdu.

(27)

W celu uniknięcia podwójnego uiszczania opłaty i zagwarantowania użytkownikom pewności prawnej, należy uznać uiszczenie opłaty na rzecz dostawcy EETS za spełnienie obowiązków użytkownika wobec odpowiedniego podmiotu pobierającego opłaty.

(28)

Stosunki umowne między podmiotami pobierającymi opłaty a dostawcami EETS powinny zapewniać m.in. prawidłowe uiszczanie opłat.

(29)

Należy wprowadzić procedurę mediacji w celu rozstrzygania sporów między podmiotami pobierającymi opłaty a dostawcami EETS w trakcie negocjacji i w czasie obowiązywania stosunków umownych. Podmioty pobierające opłaty oraz dostawcy EETS powinni zwracać się do krajowych organów pojednawczych w celu rozstrzygnięcia sporów dotyczących niedyskryminacyjnego dostępu do obszarów EETS.

(30)

Organy pojednawcze powinny być uprawnione do sprawdzania, czy warunki umowne nałożone na któregokolwiek z dostawców EETS są niedyskryminacyjne. Organy te powinny w szczególności być uprawnione do sprawdzania, czy wynagrodzenie oferowane dostawcom EETS przez podmiot pobierający opłaty jest zgodne z zasadami określonymi w niniejszej dyrektywie.

(31)

Dane dotyczące ruchu użytkowników EETS stanowią istotny element służący wzmacnianiu polityk transportowych państw członkowskich. Państwa członkowskie powinny mieć zatem możliwość żądania takich danych od dostawców usługi poboru opłat, w tym dostawców EETS, do celów opracowywania polityk dotyczących ruchu i do celów usprawniania zarządzania ruchem lub do celów innego niekomercyjnego wykorzystania przez państwo, zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami dotyczącymi ochrony danych.

(32)

Potrzebne są ramy ustanawiające procedury akredytacji dostawców EETS na danym obszarze EETS, które zapewniają sprawiedliwy dostęp do rynku przy jednoczesnym zagwarantowaniu odpowiedniego poziomu usługi. Informacja o obszarze EETS powinna szczegółowo opisywać procedurę akredytacji dostawcy EETS na obszarze EETS, a w szczególności procedurę kontrolowania zgodności ze specyfikacjami oraz przydatności do stosowania składników interoperacyjności. W stosunku do wszystkich dostawców EETS powinno się stosować tę samą procedurę.

(33)

W celu zapewnienia uczestnikom rynku EETS łatwego dostępu do informacji, państwa członkowskie powinny być zobowiązane do sporządzania i publikowania w publicznie dostępnych rejestrach krajowych wszystkich istotnych danych dotyczących EETS.

(34)

W celu umożliwienia postępu technicznego, ważne jest, aby podmioty pobierające opłaty miały możliwość testowania nowych technologii lub koncepcji poboru opłat. Takie testy powinny być jednak ograniczone, a dostawcy EETS nie powinni być zobowiązani do udziału w nich. Komisja powinna mieć możliwość odmowy wydania pozwolenia na takie testy, jeżeli mogłyby one mieć negatywny wpływ na właściwe funkcjonowanie używanych systemów elektronicznego poboru opłat drogowych lub EETS.

(35)

Znaczne różnice w specyfikacjach technicznych systemów elektronicznego poboru opłat drogowych mogą utrudnić osiągnięcie ogólnounijnej interoperacyjności opłat elektronicznych, a tym samym przyczynić się do utrzymywania się obecnej sytuacji, w której użytkownicy potrzebują kilku OBE, aby uiszczać opłaty w Unii. Sytuacja ta negatywnie wpływa na efektywność operacji transportowych, oszczędność kosztową systemów poboru opłat i realizację celów polityki transportowej. Należy zatem zająć się problemami leżącymi u podstaw tej sytuacji.

(36)

Podczas gdy interoperacyjność transgraniczna poprawia się w całej Unii, celem średnio- i długookresowym jest umożliwienie podróżowania w całej Unii z tylko jednym OBE. Komisja powinna zatem, aby uniknąć obciążeń administracyjnych i kosztów dla użytkowników dróg, określić plan działania na rzecz osiągnięcia tego celu oraz ułatwiania swobodnego przepływu osób i towarów w Unii, bez negatywnego wpływu na konkurencję na rynku.

(37)

EETS jest usługą rynkową i dlatego dostawcy EETS nie powinni być zobowiązani do świadczenia usług w całej Unii. Dostawcy EETS powinni jednak, w interesie użytkowników, objąć swoimi usługami wszystkie obszary EETS w każdym państwie członkowskim, w którym decydują się świadczyć swe usługi. Ponadto Komisja powinna ocenić, czy elastyczność zapewniona dostawcom EETS nie prowadzi do wyłączenia z EETS małych lub peryferyjnych obszarów EETS, i w razie potrzeby podjąć działania.

(38)

W informacji dotyczącej obszaru EETS należy szczegółowo określić ramowe warunki handlowe działalności dostawców EETS na danym obszarze EETS. W szczególności informacja ta powinna zawierać opis metody stosowanej do obliczania wynagrodzenia dostawców EETS.

(39)

W przypadku wprowadzania nowego systemu elektronicznego poboru opłat drogowych lub istotnej zmiany funkcjonującego już systemu podmiot pobierający opłaty powinien opublikować nowe lub zaktualizowane informacje o obszarach EETS z odpowiednim wyprzedzeniem, aby umożliwić dostawcom EETS akredytację lub ponowną akredytację w systemie najpóźniej na miesiąc przed dniem uruchomienia systemu. Podmiot pobierający opłaty powinien opracować oraz stosować procedury akredytacji lub, w odpowiednim przypadku, ponownej akredytacji dostawców EETS, tak aby procedura mogła zakończyć się przynajmniej na miesiąc przed uruchomieniem nowego lub istotnie zmienionego systemu. Podmioty pobierające opłaty powinny przestrzegać dotyczącej ich części planowanej procedury opisanej w informacji o obszarze EETS.

(40)

Podmioty pobierające opłaty nie powinny zwracać się do dostawców EETS o zapewnienie konkretnych rozwiązań technicznych, które mogłyby zagrozić interoperacyjności z innymi obszarami EETS oraz z istniejącymi już składnikami interoperacyjności dostawcy EETS, ani też wymagać od nich zapewnienia takich rozwiązań.

(41)

EETS ma potencjał, aby w znacznym stopniu ograniczyć koszty administracyjne i obciążenia administracyjne dla międzynarodowych przewoźników drogowych i kierowców.

(42)

Dostawcom EETS należy zezwolić na wystawianie faktur użytkownikom EETS. Podmiotom pobierającym opłaty należy jednak zezwolić na żądanie, aby faktury były przesyłane na ich rzecz i w ich imieniu, gdyż bezpośrednie fakturowanie w imieniu dostawcy EETS może, na niektórych obszarach EETS, mieć niepożądane skutki administracyjne i podatkowe.

(43)

Każde państwo członkowskie posiadające co najmniej dwa obszary EETS powinno wyznaczyć biuro kontaktowe dla dostawców EETS, którzy chcą świadczyć EETS na jego terytorium, aby ułatwić im kontakty z podmiotami pobierającymi opłaty.

(44)

Elektroniczny pobór opłat oraz inne usługi, takie jak współpracujące inteligentne systemy transportowe (C-ITS) korzystają z podobnych technologii oraz sąsiednich pasm częstotliwości na potrzeby łączności krótkiego zasięgu między pojazdami oraz między pojazdami a elementami infrastruktury. Na zbadanie w przyszłości zasługuje możliwość zastosowania w elektronicznym poborze opłat innych pojawiających się na rynku technologii, po przeprowadzeniu dokładnej oceny związanych z tym kosztów, korzyści, barier technicznych i możliwych rozwiązań. Ważne jest, aby wprowadzone zostały środki służące ochronie istniejących inwestycji w technologię mikrofalową 5,8 GHz przed zakłóceniami przez inne technologie.

(45)

Bez uszczerbku dla pomocy państwa i prawa konkurencji państwa członkowskie powinny mieć możliwość opracowywania środków propagujących elektroniczne pobieranie i fakturowanie opłat.

(46)

Po przeprowadzeniu przez organy normalizacyjne przeglądu norm istotnych z punktu widzenia EETS należy wprowadzić odpowiednie rozwiązania przejściowe, aby zapewnić ciągłość świadczenia EETS oraz kompatybilność składników interoperacyjności będących już w użyciu w momencie weryfikacji norm z systemami poboru opłat.

(47)

EETS powinna umożliwiać rozwój intermodalności przy jednoczesnym przestrzeganiu zasad „użytkownik płaci” i „zanieczyszczający płaci”.

(48)

Problemy z ustalaniem sprawców wykroczeń na szkodę systemów elektronicznego poboru opłat drogowych, którzy nie mają miejsca zamieszkania w danym państwie, utrudniają dalsze wdrażanie tych systemów oraz stosowanie na szerszą skalę na unijnych drogach zasady „użytkownik płaci” i „zanieczyszczający płaci”; z tego też powodu istnieje potrzeba znalezienia sposobu ustalania takich osób i przetwarzania ich danych osobowych.

(49)

Ze względu na spójność i efektywne wykorzystanie zasobów system wymiany informacji na temat osób, które nie uiściły opłaty drogowej i na temat ich pojazdów powinien korzystać z tych samych narzędzi co system używany do wymiany informacji dotyczących przestępstw i wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu ruchu drogowego przewidziany w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/413 (5).

(50)

W niektórych państwach członkowskich nieuiszczenie opłaty drogowej stwierdza się dopiero, gdy użytkownik zostanie powiadomiony o obowiązku jej uiszczenia. Niniejsza dyrektywa nie harmonizuje przepisów krajowych w tym zakresie, dlatego też państwa członkowskie powinny móc ją stosować do ustalania użytkowników i pojazdów do celów powiadamiania. Takie rozszerzone stosowanie powinno być jednak dozwolone tylko wtedy, gdy spełnione są określone warunki.

(51)

Postępowania następcze wszczęte po nieuiszczeniu opłaty drogowej nie są zharmonizowane w całej Unii. Ustalony użytkownik drogi często ma możliwość uiszczenia należnej opłaty drogowej lub ustalonej kwoty zastępczej bezpośrednio na rzecz podmiotu odpowiedzialnego za pobór opłat drogowych, przed wszczęciem przez organy państwa członkowskiego dalszego postępowania administracyjnego lub karnego. Ważne, aby taka skuteczna procedura regulowania nieuiszczonych opłat drogowych była dostępna na podobnych warunkach dla wszystkich użytkowników dróg. W tym celu państwa członkowskie powinny móc przekazywać podmiotom odpowiedzialnym za pobór opłat drogowych dane niezbędne do ustalenia pojazdu, w przypadku którego nie uiszczono opłaty, i ustalenia jego właściciela lub posiadacza, pod warunkiem zapewnienia właściwej ochrony danych osobowych. W tym kontekście państwa członkowskie powinny zapewnić, aby zastosowanie się do wezwania do zapłaty wydanego przez dany podmiot uznawano za uregulowanie nieuiszczonej opłaty drogowej.

(52)

W niektórych państwach członkowskich brak lub niewłaściwe funkcjonowanie OBE uznaje się za nieuiszczenie opłaty drogowej, jeżeli opłatę taką można uiścić wyłącznie za pomocą OBE.

(53)

Państwa członkowskie powinny przekazywać Komisji informacje i dane konieczne do oceny skuteczności i efektywności systemu wymiany informacji na temat osób, które nie uiściły opłaty drogowej. Komisja powinna prowadzić ocenę uzyskanych danych i informacji oraz proponować, w razie potrzeby, zmiany do niniejszej dyrektywy.

(54)

Podczas analizy ewentualnych środków służących dalszemu ułatwieniu transgranicznego egzekwowania obowiązku uiszczania opłat drogowych w Unii Komisja powinna również ocenić w swoim sprawozdaniu potrzebę wzajemnej pomocy między państwami członkowskimi.

(55)

Egzekwowanie obowiązku uiszczania opłat drogowych, ustalanie pojazdu i właściciela pojazdu lub jego posiadacza, w przypadku którego stwierdzono nieuiszczenie opłaty drogowej, oraz gromadzenie informacji dotyczących użytkowników w celu zapewnienia przestrzegania przez podmiot pobierający opłaty obowiązków wobec organów podatkowych wiąże się z przetwarzaniem danych osobowych. Takie przetwarzanie powinno odbywać się zgodnie z przepisami prawa Unii, określonymi m.in. w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (6), dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 (7) oraz dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/58/WE (8). Prawo do ochrony danych osobowych jest w sposób wyraźny uznane przez art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(56)

Niniejsza dyrektywa nie narusza swobody państw członkowskich w zakresie ustanawiania reguł dotyczących poboru opłat za infrastrukturę drogową oraz kwestii podatkowych.

(57)

W celu ułatwienia transgranicznej wymiany informacji na temat pojazdów i właścicieli lub posiadaczy pojazdów, których dotyczy przypadek nieuiszczenia opłaty drogowej, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do zmiany załącznika I w celu uwzględnienia zmian w prawie Unii. Należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE również w odniesieniu do określenia szczegółów dotyczących klasyfikacji pojazdów do celów ustanowienia obowiązujących systemów taryfowych, dalszego określenia obowiązków użytkowników EETS dotyczących przekazywania danych dostawcy EETS oraz używania i obsługi OBE, określenia wymogów dotyczących składników interoperacyjności dotyczących bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, niezawodności i dostępności, ochrony środowiska, kompatybilności technicznej, ochrony i bezpieczeństwa danych oraz obsługi i zarządzania, określenia ogólnych wymogów infrastrukturalnych dotyczących składników interoperacyjności oraz określenia minimalnych kryteriów kwalifikowalności jednostek notyfikowanych. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (9). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(58)

Wdrażanie niniejszej dyrektywy wymaga jednolitych warunków stosowania specyfikacji technicznych i administracyjnych dotyczących wprowadzania w państwach członkowskich procedur, które obejmują aktorów w obszarze EETS i interfejsy między nimi, tak aby ułatwić interoperacyjność i zapewnić zarządzanie krajowymi rynkami poboru opłat przy pomocy ekwiwalentnych przepisów. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy oraz określenia tych specyfikacji technicznych i administracyjnych należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (10).

(59)

Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać obowiązku państw członkowskich odnoszących się do terminu transpozycji do prawa krajowego dyrektywy określonego w załączniku III część B.

(60)

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, szczególnie w odniesieniu do ochrony danych osobowych.

(61)

Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych (11),