20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/671

(1)

W komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów, zatytułowanym „WPR do 2020 r.: sprostać wyzwaniom przyszłości związanym z żywnością, zasobami naturalnymi oraz aspektami terytorialnymi”, określono potencjalne wyzwania, cele oraz kierunki wspólnej polityki rolnej („WPR”) po 2013 r. W kontekście debaty na temat tego komunikatu reforma WPR powinna wejść w życie dnia 1 stycznia 2014 r. Reforma ta powinna obejmować wszystkie najważniejsze instrumenty WPR, w tym rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 (5). Ze względu na zakres reformy należy uchylić to rozporządzenie i zastąpić je nowym rozporządzeniem o jednolitej wspólnej organizacji rynków produktów rolnych. Reforma powinna także, w miarę możliwości, zharmonizować, uspójnić i uprościć przepisy, w szczególności te, które obejmują więcej niż jeden sektor rolny, w tym poprzez zapewnienie Komisji możliwości przyjmowania innych niż istotne elementów środków w drodze aktów delegowanych.

(2)

Niniejsze rozporządzenie powinno zawierać wszystkie podstawowe elementy wspólnej organizacji rynku produktów rolnych.

(3)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do wszystkich produktów rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu o Unii Europejskiej („TUE”) oraz do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”) (razem „Traktaty”) w celu zapewnienia wspólnej organizacji rynku dla wszystkich tych produktów, zgodnie z wymogami art. 40 ust. 1 TFUE.

(4)

Należy wyjaśnić, że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (6) oraz przepisy przyjęte na jego podstawie powinny co do zasady mieć zastosowanie do środków określonych w niniejszym rozporządzeniu. W szczególności rozporządzenie (UE) nr 1306/2013 ustanawia przepisy w celu zagwarantowania przestrzegania obowiązków ustanowionych w przepisach dotyczących WPR, obejmujących kontrole oraz stosowanie środków i kar administracyjnych w przypadku stwierdzenia nieprzestrzegania obowiązków, jak również przepisy dotyczące wnoszenia i zwalniania zabezpieczeń oraz odzyskiwania nienależnych płatności.

(5)

Na podstawie art. 43 ust. 3 TFUE Rada ma przyjmować środki dotyczące ustalania cen, potrąceń, pomocy i ograniczeń ilościowych. Dla jasności, w przypadkach gdy stosuje się art. 43 ust. 3 TFUE, niniejsze rozporządzenie powinno wyraźne określać, że Rada przyjmie te środki na tej podstawie prawnej.

(6)

W celu uzupełnienia lub zmiany pewnych elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane Komisja powinna zapewniać jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(7)

W niniejszym rozporządzeniu należy ustalić niektóre definicje odnoszące się do niektórych sektorów. W celu uwzględnienia specyfiki sektora ryżu Komisji należy przekazać uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do zmiany definicji dotyczących sektora ryżu w zakresie niezbędnym do ich aktualizacji w świetle rozwoju sytuacji na rynku.

(8)

Niniejsze rozporządzenie zawiera odniesienia do opisu produktów i odesłania do pozycji lub podpozycji Nomenklatury scalonej. Poprawki do nomenklatury wspólnej taryfy celnej mogą wymagać przyszłych dostosowań technicznych niniejszego rozporządzenia. W celu uwzględnienia takich poprawek, Komisji należy przekazać uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do dokonywania niezbędnych dostosowań technicznych. W celu zapewnienia przejrzystości i uproszczenia rozporządzenie Rady (EWG) nr 234/79 (7), które aktualnie określa tę możliwość, należy uchylić, a uprawnienia włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(9)

Dla zbóż, ryżu, cukru, suszu paszowego, nasion, wina, oliwy z oliwek i oliwek stołowych, lnu i konopi, owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw, bananów, mleka i przetworów mlecznych oraz jedwabników należy ustalić lata gospodarcze, dostosowane tak dalece jak to możliwe do naturalnego cyklu produkcyjnego każdego z tych produktów.

(10)

Aby zapewnić stabilizację rynków oraz odpowiedni poziom życia ludności wiejskiej, opracowano zróżnicowany system wsparcia rynkowego dla poszczególnych sektorów i wprowadzono systemy wsparcia bezpośredniego przy uwzględnieniu różnych potrzeb każdego z tych sektorów, z jednej strony, oraz zależności zachodzących między nimi, z drugiej strony. Środki te przyjmują formę interwencji publicznej lub dopłat do prywatnego przechowywania. Istnieje potrzeba utrzymania środków wsparcia rynkowego przy jednoczesnym ich usprawnieniu i uproszczeniu.

(11)

Należy ustalić unijne skale klasyfikacji, identyfikacji i prezentacji tusz w sektorach wołowiny i cielęciny, wieprzowiny oraz baraniny i koziny do celów rejestracji cen i stosowania ustaleń dotyczących interwencji w tych sektorach. Ponadto takie unijne skale służą realizacji celu dotyczącego zwiększenia przejrzystości rynku.

(12)

W celu zapewnienia jasności i przejrzystości przepisy dotyczące interwencji publicznej powinny zostać objęte wspólną strukturą przy jednoczesnym zachowaniu założeń polityki dla każdego sektora. W tym celu należy dokonać rozróżnienia pomiędzy progami referencyjnymi a cenami interwencyjnymi oraz zdefiniować ceny interwencyjne. Przy dokonywaniu tego szczególnie istotne jest wyjaśnienie, że jedynie ceny interwencyjne w przypadku interwencji publicznej odpowiadają stosowanym cenom administrowanym, o których mowa w ust. 8 zdanie pierwsze załącznika 3 do porozumienia WTO w sprawie rolnictwa (tj. wsparciu cen rynkowych). W tym kontekście oznacza to, że interwencja rynkowa może przyjmować formę interwencji publicznej, jak również inne formy interwencji, które nie wykorzystują podawania cen ustalanych ex-ante.

(13)

W zależności od potrzeb każdego odnośnego sektora w świetle praktyk i doświadczeń w ramach poprzednich jednolitych organizacji rynku, system interwencji publicznej powinien być dostępny w pewnych okresach roku i w tych okresach powinien być otwierany na stałe albo w zależności od cen rynkowych.

(14)

Cena interwencyjna powinna składać się ze stałej ceny za określone ilości pewnych produktów, a w innych przypadkach powinna zależeć od przetargu, odzwierciedlając praktykę i doświadczenie w ramach poprzednich wspólnych organizacji rynków.

(15)

W niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć możliwość zbywania produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej. Środki te należy podjąć w taki sposób, aby uniknąć zakłóceń na rynku oraz zapewnić równy dostęp do towarów i równe traktowanie nabywców.

(16)

Istniejący program dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących w Unii, przyjęty w ramach WPR, powinien stanowić przedmiot odrębnego rozporządzenia, które uwzględni jego cele tego programu w zakresie spójności społecznej. Należy jednak włączyć do niniejszego rozporządzenia przepis umożliwiający zbywanie produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej poprzez udostępnianie ich do wykorzystania w ramach tego programu.

(17)

W celu zapewnienia równowagi na rynku oraz stabilizacji cen rynkowych niezbędne może być przyznawanie dopłat do prywatnego przechowywania określonych produktów rolnych. W celu zapewnienia przejrzystości rynku należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do określania warunków, na jakich może ona podejmować decyzje w sprawie przyznawania dopłat do prywatnego przechowywania z uwzględnieniem sytuacji na rynku.

(18)

W celu zapewnienia, aby produkty zakupione w ramach interwencji publicznej lub podlegające dopłatom do prywatnego przechowywania nadawały się do długoterminowego przechowywania oraz miały solidną i właściwą jakość handlową, a także w celu uwzględnienia specyfiki różnych sektorów z myślą o zapewnieniu racjonalnego pod względem kosztów funkcjonowania interwencji publicznej i prywatnego przechowywania, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do wymogów i warunków, jakie mają spełniać te produkty w zakresie jakości i kwalifikowalności, w uzupełnieniu do wymogów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu.

(19)

W celu uwzględnienia specyfiki sektora zbóż i ryżu niełuskanego należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do ustanawiania kryteriów dotyczących skupu i sprzedaży tych produktów.

(20)

W celu zapewnienia odpowiednich możliwości przechowywania oraz racjonalnego pod względem kosztów funkcjonowania systemu interwencji publicznej, dystrybucji i dostępu dla podmiotów gospodarczych, a także w celu utrzymania jakości produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej z myślą o ich zbywaniu po zakończeniu okresu przechowywania, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do wymogów, które mają spełniać miejsca przechowywania wszystkich produktów objętych systemem interwencji publicznej, przepisów dotyczących przechowywania produktów zarówno na, jak i poza terytorium państwa członkowskiego, które jest odpowiedzialne za produkty, oraz traktowania tych produktów, jeżeli chodzi o należności celne i wszelkie inne kwoty przyznawane lub pobierane w ramach WPR.

(21)

W celu zapewnienia, aby prywatne przechowywanie wywierało pożądany wpływ na rynek, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do przepisów i warunków stosowanych w przypadkach, gdy ilość przechowywana jest mniejsza od ilości przewidzianej w umowie, a także warunków przyznawania zaliczek oraz warunków mających zastosowanie do ponownego wprowadzania na rynek i zbywania produktów objętych umowami w sprawie prywatnego przechowywania.

(22)

W celu zapewnienia właściwego funkcjonowania systemów interwencji publicznej i prywatnego przechowywania, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do przepisów dotyczących stosowania procedur przetargowych oraz do ustanawiania dodatkowych wymogów, jakie mają spełniać podmioty gospodarcze, oraz wymogu wnoszenia przez nich zabezpieczenia.

(23)

W celu uwzględnienia postępu technicznego oraz potrzeb sektorów wołowiny i cielęciny, wieprzowiny oraz baraniny i koziny, jak również potrzeby ustandaryzowania prezentacji różnych produktów z myślą o poprawie przejrzystości rynkowej, rejestracji cen i stosowania środków interwencji rynkowej, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do dostosowywania i aktualizacji unijnej skali klasyfikacji tusz w tych sektorach, jak również w odniesieniu do ustanawiania związanych z nimi przepisów dodatkowych i odstępstw od tych przepisów.

(24)

Należy wspierać spożywanie przez dzieci w wieku szkolnym owoców i warzyw oraz mleka i przetworów mlecznych z myślą o trwałym zwiększeniu udziału tych produktów w diecie dzieci na etapie kształtowania się ich nawyków żywieniowych, przyczyniając się w ten sposób do osiągnięcia celów WPR, w szczególności poprzez stabilizację rynków i zapewnienie dostępności zarówno obecnych, jak i przyszłych dostaw. W związku z tym należy promować pomoc unijną na finansowanie lub współfinansowanie dystrybucji tego rodzaju produktów wśród dzieci uczęszczających do placówek oświatowych.

(25)

W celu zapewnienia należytego zarządzania budżetami unijnego programu „Owoce i warzywa w szkole” oraz „Mleko w szkole” należy ustanowić odpowiednie przepisy dla każdego z nich. Pomocy unijnej nie należy wykorzystywać do zastępowania finansowania jakichkolwiek istniejących krajowych programów „Owoce i warzywa w szkole” oraz „Mleko w szkole”. Ze względu na ograniczenia budżetowe państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość zastępowania swojego wkładu finansowego na rzecz tych programów środkami z sektora prywatnego. W celu zwiększenia skuteczności programów dystrybucji owoców i warzyw niezbędne mogą być środki towarzyszące, na które państwa te powinny mieć możliwość przyznawania pomocy krajowej. Państwa członkowskie uczestniczące w tych programach powinny rozpowszechniać informacje o roli pomocy unijnej w ich finansowaniu.

(26)

W celu propagowania zdrowych nawyków żywieniowych wśród dzieci oraz zapewnienia, aby z pomocy korzystały dzieci regularnie uczęszczające do placówek oświatowych administrowanych lub uznanych przez państwa członkowskie, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do programu „Owoce i warzywa w szkole” w zakresie dodatkowych kryteriów związanych z ukierunkowywaniem pomocy, zatwierdzania i wyboru wnioskodawców występujących o pomoc oraz przygotowywania krajowych lub regionalnych strategii oraz środków towarzyszących.

(27)

W celu zapewnienia skutecznego i właściwie ukierunkowanego wykorzystania środków finansowych Unii należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do programu „Owoce i warzywa w szkole” w zakresie metody ponownego rozdziału pomocy między państwa członkowskie na podstawie otrzymanych wniosków o pomoc, kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą unijną; z uwzględnieniem możliwości ustalenia ogólnego pułapu tych kosztów, oraz obowiązku monitorowania i ewaluacji przez państwa członkowskie efektywności ich programów „Owoce i warzywa w szkole”.

(28)

W celu propagowania wiedzy o programie „Owoce i warzywa w szkole” należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do wymogu, aby państwa członkowskie prowadzące program „Owoce i warzywa w szkole” rozpowszechniały informacje o roli pomocy unijnej w finansowaniu tego programu.

(29)

W celu uwzględnienia zmian modelu konsumpcji oraz zmian dotyczących produktów mleczarskich, innowacji i rozwoju na rynku produktów mleczarskich, dostępności produktów na różnych rynkach w Unii oraz aspektów żywieniowych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do programu „Mleko w szkole” w zakresie produktów, które kwalifikują się do programu; krajowych lub regionalnych strategii państw członkowskich, w tym, w stosownych przypadkach, środków towarzyszących, oraz monitorowania i ewaluacji programu.

(30)

Aby zapewnić zakwalifikowanie odpowiednich beneficjentów i wnioskodawców do pomocy oraz sprawne i skuteczne wykorzystanie tej pomocy, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do: zasad dotyczących beneficjentów i wnioskodawców kwalifikujących się do pomocy, wymogu zatwierdzania wnioskodawców przez państwa członkowskie oraz wykorzystywania produktów mleczarskich do przygotowywania posiłków w placówkach oświatowych.

(31)

W celu zapewnienia, aby wnioskodawcy ubiegający się o pomoc wypełniali swoje obowiązki, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do wymogu wnoszenia zabezpieczenia w przypadku wypłaty zaliczki pomocy.

(32)

W celu propagowania wiedzy o programie „Mleko w szkole” należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów zobowiązujących państwa członkowskie do rozpowszechniania informacji o ich uczestnictwie w tym programie oraz o finansowym wsparciu Unii dla tego programu.

(33)

Aby zapewnić odzwierciedlenie pomocy w cenach produktów, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do wprowadzenia monitorowania cen w ramach programu „Mleko w szkole”.

(34)

Finansowanie unijne musi zachęcać uznane organizacje producentów, zrzeszenia tych organizacji lub organizacje międzybranżowe do sporządzania programów prac do celów usprawniania produkcji i wprowadzania na rynek oliwy z oliwek oraz oliwek stołowych. W tym kontekście w niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć, że wsparcie unijne przydzielane będzie zgodnie z priorytetami ustalonymi dla podejmowanych działań w odpowiednich programach prac. Współfinansowanie należy jednak zmniejszyć w celu poprawy skuteczności tego rodzaju programów.

(35)

W celu zapewnienia sprawnego i skutecznego wykorzystania pomocy unijnej udzielonej organizacjom producentów, zrzeszeniom tych organizacji lub organizacjom międzybranżowym w sektorze oliwy z oliwek oraz oliwek stołowych oraz w celu poprawy jakości produkcji oliwy z oliwek oraz oliwek stołowych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do poszczególnych środków, które mogą być finansowane przez Unię oraz działań, które nie mogą być w ten sposób finansowane, minimalnego przydziału finansowania unijnego na konkretne obszary, wymogu wnoszenia zabezpieczenia, kryteriów, które państwa członkowskie powinny uwzględniać przy dokonywaniu wyboru i zatwierdzaniu programów pracy.

(36)

W niniejszym rozporządzeniu należy dokonać rozróżnienia między owocami i warzywami, z jednej strony, obejmującymi owoce i warzywa przeznaczone do bezpośredniej konsumpcji oraz owoce i warzywa przeznaczone do przetworzenia, a przetworzonymi owocami i warzywami, z drugiej strony. Przepisy dotyczące funduszy operacyjnych, programów operacyjnych i unijnej pomocy finansowej powinny być stosowane jedynie do pierwszej kategorii, a oba rodzaje owoców i warzyw w ramach tej kategorii powinny być traktowane w podobny sposób.

(37)

Produkcja owoców i warzyw jest trudna do przewidzenia, a produkty łatwo się psują. Nawet ograniczone nadwyżki mogą spowodować poważne zakłócenia na rynku. Należy zatem ustanowić środki zarządzania kryzysowego, które powinny być nadal włączane do programów operacyjnych.

(38)

Produkcja i wprowadzanie do obrotu owoców i warzyw powinny w pełni uwzględniać zagadnienia ochrony środowiska, w tym metody uprawy, gospodarkę odpadami i sposób zbywania produktów wycofanych z rynku, w szczególności pod kątem ochrony jakości wody, zachowania różnorodności biologicznej i dbałości o tereny wiejskie.

(39)

Wsparcie na rzecz tworzenia grup producentów w odniesieniu do wszystkich sektorów i wszystkich państw członkowskich należy określić w ramach polityki rozwoju obszarów wiejskich. W związku z tym należy znieść wsparcie specjalne w sektorze owoców i warzyw.

(40)

W celu przyznania organizacjom producentów i ich zrzeszeniom w sektorze owoców i warzyw większej odpowiedzialności za podejmowane przez nie decyzje finansowe i w celu nakierowania środków publicznych dla nich przeznaczonych na spełnienie przyszłych wymogów, należy ustalić warunki wykorzystania tych środków. Wspólne finansowanie funduszy operacyjnych utworzonych przez organizacje producentów i ich zrzeszenia stanowi właściwe rozwiązanie. W szczególnych przypadkach należy zezwolić na dodatkowe możliwości finansowania. Fundusze operacyjne należy wykorzystywać jedynie do finansowania programów operacyjnych w sektorze owoców i warzyw. W celu nadzorowania wydatków Unii pomoc przyznana organizacjom producentów i ich zrzeszeniom, które tworzą fundusz operacyjny, nie powinna przekraczać określonego pułapu.

(41)

W regionach, w których organizacja produkcji w sektorze owoców i warzyw jest słaba, powinna istnieć możliwość zapewnienia dodatkowego krajowego wkładu finansowego. W przypadku państw członkowskich, które pod względem struktur znajdują się w szczególnie niekorzystnej sytuacji, Unia powinna zwracać takie wkłady.

(42)

W celu zapewnienia sprawnego, właściwie ukierunkowanego i zrównoważonego wykorzystania wsparcia na rzecz organizacji producentów i ich zrzeszeń w sektorze owoców i warzyw, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do funduszy operacyjnych i programów operacyjnych, ram krajowych i strategii krajowej dotyczących programów operacyjnych w odniesieniu do obowiązku monitorowania i ewaluacji skuteczności ram krajowych i strategii krajowych; unijnej pomocy finansowej; środków zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania kryzysowego oraz krajowej pomocy finansowej.

(43)

Ważne jest, aby w sektorze wina określić środki wsparcia mogące wzmocnić struktury konkurencyjne. Środki te powinny być określane i finansowane przez Unię, ale państwa członkowskie powinny mieć możliwość dobierania właściwych środków, które uwzględniałyby potrzeby ich organów regionalnych, biorąc pod uwagę ich cechy szczególne, w razie konieczności, oraz włączania ich do krajowych programów wsparcia. Państwa członkowskie powinny być odpowiedzialne za realizację tych programów.

(44)

Promocja i wprowadzanie do obrotu win Unii powinny stanowić jeden z głównych środków kwalifikujących się do krajowych programów wsparcia. Wspieranie innowacji może zwiększyć zbywalność i konkurencyjność unijnych produktów sektora wina. Działania związane z restrukturyzacją i przekształcaniem powinny w dalszym ciągu być objęte wsparciem ze względu na ich pozytywny wpływ na sektor wina. Należy również udostępnić wsparcie dla tych inwestycji w sektorze wina, których celem jest poprawa wyników ekonomicznych przedsiębiorstw jako takich. Należy udostępnić wsparcie dla destylacji produktów ubocznych państwom członkowskim, które chcą korzystać z tego instrumentu, aby zapewnić jakość wina chroniąc równocześnie środowisko.

(45)

Instrumenty prewencyjne, takie jak ubezpieczenie zbiorów, fundusze wspólnego inwestowania oraz zielone zbiory, powinny kwalifikować się do pomocy w ramach programów wsparcia na rzecz sektora wina, co powinno sprzyjać kształtowaniu odpowiedzialnej postawy wobec sytuacji kryzysowych.

(46)

Przepisy dotyczące wsparcia dla plantatorów winorośli w formie przyznawania uprawnień do płatności przez państwa członkowskie będą ostateczne począwszy od roku budżetowego 2015 zgodnie z art. 103n rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i na warunkach określonych w tym przepisie.

(47)

W celu zapewnienia realizacji celów prowadzonych przez państwa członkowskie programów wsparcia na rzecz sektora wina oraz sprawnego i skutecznego wykorzystania funduszy unijnych przez państwa członkowskie należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do: przepisów dotyczących odpowiedzialności za wydatki poniesione w okresie od dnia otrzymania przez Komisję programów wsparcia oraz zmian w programach wsparcia do dnia, od którego mają one zastosowanie; przepisów dotyczących treści programów wsparcia oraz wydatków, kosztów administracyjnych i personelu, a także działań, które mogą zostać ujęte w programach wsparcia w państwach członkowskich, oraz warunków i możliwości dokonywania wypłat przez pośredników w przypadku wsparcia na rzecz ubezpieczenia zbiorów; przepisów dotyczących wymogu wnoszenia zabezpieczenia w przypadku wypłaty zaliczki; przepisów dotyczących stosowania pewnych terminów; przepisów dotyczących określania pułapu wydatków na przesadzanie winorośli ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych; przepisów dotyczących unikania podwójnego finansowania projektów; przepisów, zgodnie z którymi producenci mają wycofywać produkty uboczne wyrobu wina oraz dotyczących wyjątków od tego obowiązku w celu uniknięcia dodatkowego obciążenia administracyjnego; oraz przepisów w zakresie dobrowolnej certyfikacji destylarni; oraz przepisów umożliwiających państwom członkowskim określenie warunków niezbędnych do właściwego funkcjonowania środków wsparcia.

(48)

Sektor pszczelarski charakteryzuje się różnorodnością warunków produkcji i wielkości plonów oraz rozproszeniem i zróżnicowaniem podmiotów gospodarczych, zarówno na etapie produkcji, jak i wprowadzania do obrotu. Ponadto, z myślą o rosnącym wpływie niektórych typów inwazji pasożytniczych na zdrowie pszczół, a w szczególności w związku z rozprzestrzenianiem się warrozy w szeregu państwach członkowskich w ostatnich latach oraz w związku z problemami, które choroba ta stwarza dla produkcji miodu, niezbędne jest kontynuowanie działań na poziomie Unii, ponieważ warrozy nie można całkowicie wyeliminować, a do jej zwalczania należy stosować zatwierdzone produkty. Zważywszy na te okoliczności oraz w celu usprawnienia produkcji i wprowadzania do obrotu produktów pszczelich w Unii, co trzy lata należy sporządzać programy krajowe w celu poprawy ogólnych warunków produkcji i wprowadzania do obrotu produktów pszczelich. Te programy krajowe powinny być częściowo finansowane przez Unię.

(49)

Należy określić środki, które można włączać do programów pszczelarskich. W celu zapewnienia, aby unijny program pomocy był dostosowany do rozwoju sytuacji oraz aby objęte nim środki były skuteczne w poprawie ogólnych warunków produkcji i sprzedaży produktów pszczelich, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do aktualizacji wykazu środków poprzez dostosowanie istniejących środków lub dodanie nowych środków.

(50)

W celu zapewnienia sprawnego i skutecznego wykorzystania funduszy unijnych na pszczelarstwo, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do: zapobiegania podwójnemu finansowaniu prowadzonych przez państwa członkowskie programów dotyczących pszczelarstwa i programów rozwoju obszarów wiejskich oraz podstaw przyznawania wkładu finansowego Unii każdemu uczestniczącemu państwu członkowskiemu.

(51)

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 73/2009 (8) płatności obszarowe na chmiel zostały oddzielone od produkcji od dnia 1 stycznia 2010 r. W celu umożliwienia organizacjom producentów chmielu prowadzenia działalności tak jak wcześniej, wprowadzić należy szczególny przepis dotyczący równoważnych ilości, które mają być stosowane w danych państwach członkowskich w tych samych działaniach. W celu zapewnienia, aby pomoc finansowa była przeznaczana na cele organizacji producentów określone w niniejszym rozporządzeniu, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do wniosków o przyznanie pomocy, przepisów dotyczących kwalifikujących się do wsparcia upraw chmielu oraz obliczenia kwoty pomocy.

(52)

Dopłaty Unii do chowu jedwabników powinny zostać oddzielone od wielkości produkcji i włączone do systemu płatności bezpośrednich zgodnie z metodą stosowaną w odniesieniu do pomocy w innych sektorach.

(53)

Dopłaty do produkowanego w Unii mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku przeznaczonych na paszę oraz do przetwarzania na kazeinę i kazeiniany okazały się nieskuteczne przy wspieraniu rynku, należy zatem je znieść, podobnie jak przepisy dotyczące stosowania kazeiny i kazeinianów w produkcji sera.

(54)

Decyzję o zniesieniu przejściowego zakazu sadzenia winorośli na poziomie Unii uzasadnia osiągnięcie głównych celów reformy organizacji unijnego rynku wina z 2008 r., w szczególności zakończenie długotrwałej strukturalnej nadwyżki produkcji wina oraz stopniowa poprawa konkurencyjności i prorynkowego nastawienia sektora wina w Unii. Te postępy są rezultatem zdecydowanego zmniejszenia powierzchni plantacji winorośli w Unii, rezygnacji mniej konkurencyjnych producentów oraz wycofywania pewnych środków wspomagania rynku, co zniechęciło do nierentownych inwestycji. Zmniejszenie potencjału dostaw, wspieranie środków strukturalnych i promocja eksportu wina umożliwiły lepsze dostosowanie się do zmniejszonego popytu na wino na poziomie Unii, wynikającego ze stopniowego zmniejszania się spożycia w państwach członkowskich będących tradycyjnymi producentami wina.

(55)

Jednak perspektywa stopniowego wzrostu popytu na rynku światowym stanowi zachętę do zwiększenia potencjału dostaw, a co za tym idzie, do sadzenia winorośli w najbliższym dziesięcioleciu. Choć należy mieć na uwadze podstawowy cel, jakim jest zwiększenie konkurencyjności unijnego sektora wina, aby nie utracić udziału w rynku światowym, zbyt szybkie nowe nasadzenia winorośli w odpowiedzi na przewidywany wzrost popytu na rynkach międzynarodowych mogą ponownie doprowadzić do nadmiernego potencjału dostaw w perspektywie średnioterminowej, co może mieć ewentualne skutki społeczne i środowiskowe w konkretnych obszarach produkcji wina. Aby zapewnić uporządkowany wzrost sadzenia winorośli w latach 2016–2030, należy utworzyć na poziomie unijnym nowy system zarządzania sadzeniem winorośli, obejmujący system zezwoleń na sadzenie winorośli.

(56)

W tym nowym systemie możliwe jest bezpłatne udzielanie zezwoleń na sadzenie winorośli producentom; zezwolenia te tracą ważność po trzech latach, o ile nie zostały wykorzystane. Takie rozwiązanie przyczyniłoby się do szybkiego i bezpośredniego wykorzystywania zezwoleń przez producentów wina, którym zostały przyznane, i tym samym nie dopuszczałoby do spekulacji.

(57)

Wzrost nowych nasadzeń winorośli powinien zostać objęty mechanizmem zabezpieczenia na poziomie Unii, opartym na zobowiązaniu państw członkowskich do corocznego udostępniania zezwoleń na nowe nasadzenia obejmujących 1 % wszystkich obszarów obsadzonych winoroślą z zachowaniem pewnej elastyczności, aby móc reagować na szczególne warunki panujące w każdym z państw członkowskich. Państwom członkowskim należy umożliwić podejmowanie decyzji dotyczących udostępnienia mniejszych obszarów na poziomie krajowym lub regionalnym, w tym na poziomie obszarów kwalifikujących się do określonych chronionych nazw pochodzenia i określonych oznaczeń geograficznych, na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych przesłanek, przy zapewnieniu, aby nałożone ograniczenia wynosiły ponad 0 % i nie były zbyt rygorystyczne w stosunku do celów, jakie planuje się osiągnąć.

(58)

Aby zapewnić przyznawanie zezwoleń w sposób niedyskryminacyjny, należy określić pewne kryteria, w szczególności w przypadku gdy całkowita liczba hektarów, których dotyczą wnioski o zezwolenie przedłożone przez producentów przekracza całkowitą liczbę hektarów udostępnionych dzięki zezwoleniom oferowanym przez państwa członkowskie.

(59)

Wydawanie zezwoleń producentom karczującym istniejące uprawy winorośli – ze względu na to, że nie pociąga to za sobą zwiększenia ogólnej powierzchni upraw – powinno odbywać się automatycznie po złożeniu wniosku przez producenta i niezależnie od mechanizmu zabezpieczeń dla nowych nasadzeń winorośli. W określonych obszarach kwalifikujących się do produkcji wina z chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym państwa członkowskie powinny mieć możliwość ograniczenia udzielania takich zezwoleń na ponowne nasadzenia na podstawie zaleceń uznanych i reprezentatywnych organizacji zawodowych.

(60)

Ten nowy system zezwoleń na nasadzenia winorośli nie powinien mieć zastosowania do tych państw członkowskich, które nie stosują unijnego przejściowego systemu praw do sadzenia, oraz powinien mieć charakter fakultatywny dla tych państw członkowskich, do których mają zastosowanie prawa do sadzenia, ale w których obszar upraw winorośli nie osiągnął pewnego progu.

(61)

Należy ustanowić przepisy przejściowe, aby zapewnić bezproblemowe przejście ze starego systemu praw do sadzenia do nowego systemu, w szczególności aby uniknąć zbytniego zwiększenia nasadzeń przed wejściem nowego systemu w życie. Państwa członkowskie powinny mieć pewną elastyczność w decydowaniu o terminie składania wniosków dotyczących konwersji uprawnień do sadzenia na zezwolenia w okresie od dnia 31 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2020 r.

(62)

Aby zapewnić zharmonizowane i skuteczne wdrożenie nowego systemu zezwoleń na nasadzenia winorośli, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących warunków zwolnienia niektórych upraw winorośli z systemu; zasad dotyczących kryteriów kwalifikowalności i pierwszeństwa; dodawania kryteriów kwalifikowalności i pierwszeństwa; współistnienia winorośli przeznaczonych do wykarczowania z nowonasadzonymi winoroślami oraz podstaw, na których państwa członkowskie mogą ograniczyć przyznawanie zezwoleń na nowe nasadzenia.

(63)

Należy prowadzić skuteczne kontrole nasadzeń bez zezwolenia, aby zapewnić zgodność z przepisami w ramach nowego systemu.

(64)

Stosowanie norm handlowych dla produktów rolnych może przyczynić się do poprawy warunków ekonomicznych w zakresie produkcji tych produktów, wprowadzania ich do obrotu oraz do poprawy ich jakości. Stosowanie tego rodzaju norm leży zatem w interesie producentów, przedsiębiorstw handlowych i konsumentów.

(65)

Z komunikatu Komisji w sprawie polityki jakości produktów rolnych i związanej z nim debaty wynika, że właściwe jest zachowanie norm handlowych dla poszczególnych sektorów lub produktów, w celu uwzględnienia oczekiwań konsumentów oraz przyczynienia się do poprawy warunków gospodarczych produkcji i wprowadzania do obrotu produktów rolnych, a także ich jakości.

(66)

Dla norm handlowych należy wprowadzić przepisy o charakterze horyzontalnym.

(67)

Normy handlowe należy podzielić na normy obowiązkowe dla poszczególnych sektorów lub produktów oraz na określenia zastrzeżone stosowane fakultatywnie, które będą ustalane dla poszczególnych sektorów lub produktów.

(68)

Normy handlowe powinny mieć co do zasady zastosowanie do wszystkich produktów rolnych wprowadzanych do obrotu w Unii.

(69)

Należy wymienić w niniejszym rozporządzeniu te sektory i produkty, do których mogą mieć zastosowanie normy handlowe. Jednakże w celu uwzględnienia oczekiwań konsumentów oraz potrzeby poprawy jakości produktów rolnych oraz ekonomicznych uwarunkowań ich produkcji i wprowadzania ich do obrotu, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących zmiany wykazu tych sektorów i produktów pod ścisłymi warunkami.

(70)

Aby uwzględnić oczekiwania konsumentów oraz poprawić ekonomiczne uwarunkowania produkcji i wprowadzania do obrotu, a także jakość niektórych produktów rolnych, oraz aby umożliwić dostosowanie do nieustannie zmieniających się warunków na rynku, do ewolucji popytu oraz do zmian stosownych norm międzynarodowych, a także uniknąć tworzenia przeszkód dla innowacyjnych produktów, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących przyjmowania norm handlowych dla poszczególnych sektorów lub produktów, na wszystkich etapach wprowadzania do obrotu, oraz zwolnień i wyłączeń ze stosowania tych norm. Normy handlowe powinny uwzględniać między innymi naturalne i istotne cechy danych produktów, co pozwoli na uniknięcie znacznych zmian w zwykłym składzie danego produktu. Ponadto normy handlowe powinny uwzględniać ewentualne ryzyko wprowadzenia konsumentów w błąd z uwagi na ich oczekiwania i sposób postrzegania. Jakiekolwiek odstępstwo od norm nie powinno pociągać za sobą dodatkowych kosztów, które byłyby ponoszone wyłącznie przez rolników.

(71)

Normy handlowe należy stosować, aby umożliwić łatwe zaopatrywanie rynku w produkty znormalizowanej i zadowalającej jakości; normy te powinny w szczególności odnosić się do definicji technicznych, klasyfikacji, prezentacji, oznaczania i etykietowania, pakowania, metody produkcji, konserwowania, przechowywania, transportu, odnośnych dokumentów administracyjnych, certyfikacji i terminów, ograniczeń dotyczących stosowania i zbywania.

(72)

Uwzględniając potrzebę producentów w zakresie przekazywania informacji na temat cech charakterystycznych produktu i jego produkcji oraz zapotrzebowanie konsumentów na dokładne i jasne informacje na temat produktów, powinno być możliwe ustalenie miejsca produkcji lub miejsca pochodzenia dla każdego produktu z osobna i na odpowiednim poziomie geograficznym, przy jednoczesnym uwzględnieniu specyfiki niektórych sektorów, w szczególności w odniesieniu do przetworzonych produktów rolnych.

(73)

Należy ustanowić szczególne przepisy dotyczące produktów przywożonych z państw trzecich, pod warunkiem że krajowe przepisy obowiązujące w państwach trzecich uzasadniają odstępstwa od norm handlowych i o ile zagwarantowana jest ich równorzędność z prawodawstwem unijnym. Należy również ustanowić przepisy odnoszące się do stosowania norm handlowych mających zastosowanie do produktów wywożonych z Unii.

(74)

Produkty sektora owoców i warzyw przeznaczone do sprzedaży konsumentowi jako produkty świeże mogą być wprowadzane do obrotu tylko jeśli mają solidną i właściwą jakość handlową oraz jeżeli wskazano państwo pochodzenia. W celu zapewnienia właściwego stosowania tego wymogu oraz uwzględniania pewnych szczególnych sytuacji, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących szczególnych odstępstw od tego wymogu.

(75)

W całej Unii należy wprowadzić politykę jakości opartą na procedurze certyfikacji produktów sektora chmielu oraz zakazie wprowadzania do obrotu tych produktów, które nie zostały objęte certyfikatem. W celu zapewnienia właściwego stosowania tego wymogu oraz uwzględniania pewnych szczególnych sytuacji,, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących odstępstw od tego wymogu, co umożliwi spełnienie wymogów handlowych stawianych przez niektóre państwa trzecie lub dotyczących produktów przeznaczonych do zastosowań specjalnych.

(76)

W odniesieniu do pewnych sektorów i produktów definicje, oznaczenia i opisy handlowe są istotnymi elementami ustalania warunków konkurencji. Należy zatem ustanowić dla tych sektorów lub produktów definicje, oznaczenia i opisy handlowe, które mają być używane w Unii jedynie przy wprowadzaniu do obrotu produktów spełniających odpowiednie wymogi.

(77)

Aby dostosować definicje i opisy handlowe dotyczące pewnych produktów do potrzeb wynikających ze zmian popytu wśród konsumentów, postępu technicznego i potrzeby wprowadzania innowacyjnych produktów, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących zmian, odstępstw lub wyłączeń w odniesieniu do definicji i opisów handlowych.

(78)

W celu zapewnienia, aby operatorzy i państwa członkowskie jasno i właściwie rozumieli definicje i opisy handlowe przeznaczone dla pewnych sektorów, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących zasad specyfikacji i stosowania tych definicji i określeń.

(79)

W celu uwzględnienia specyfiki każdego produktu lub sektora, różnych etapów wprowadzania do obrotu, warunków technicznych, wszelkich możliwych znaczących trudności praktycznych oraz dokładności i powtarzalności metod analizy, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do tolerancji w zakresie co najmniej jednej normy szczegółowej, której przekroczenie powoduje, iż cała partia produktów uważana jest za niezgodną z normą.

(80)

Należy określić niektóre praktyki enologiczne i ograniczenia dotyczące produkcji wina, w szczególności w odniesieniu do kupażowania i stosowania niektórych rodzajów moszczu winogronowego, soku winogronowego i świeżych winogron pochodzących z państw trzecich. W celu spełnienia międzynarodowych norm w dziedzinie przyszłych praktyk enologicznych Komisja powinna uwzględniać praktyki enologiczne zalecane przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina (OIV).

(81)

Należy ustanowić przepisy dotyczące klasyfikacji odmian winorośli, zgodnie z którymi państwa członkowskie produkujące więcej niż 50 000 hektolitrów rocznie nadal powinny być odpowiedzialne za klasyfikację odmian winorośli, z których dozwolona jest produkcja wina na ich terytoriach. Należy wykluczyć niektóre odmiany winorośli.

(82)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość utrzymania lub przyjmowania pewnych przepisów krajowych określających poziomy jakości w odniesieniu do tłuszczów do smarowania.

(83)

W przypadku sektora wina państwa członkowskie powinny mieć możliwość ograniczenia lub wykluczenia stosowania niektórych praktyk enologicznych i wprowadzania surowszych ograniczeń w odniesieniu do win produkowanych na ich terytorium, jak również dopuszczenia eksperymentalnego stosowania niedozwolonych praktyk enologicznych.

(84)

W celu zapewnienia poprawnego i przejrzystego stosowania przepisów krajowych dotyczących pewnych produktów i sektorów w odniesieniu do norm handlowych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do warunków stosowania tego rodzaju norm handlowych, jak również warunków posiadania, obrotu i użycia produktów uzyskanych za pomocą praktyk eksperymentalnych.

(85)

Oprócz norm handlowych, ustanowić należy określenia dotyczące jakości stosowane fakultatywnie w celu zapewnienia, aby pojęcia opisujące cechy charakterystyczne odnośnego produktu lub cechy uprawy lub przetwarzania nie były nieprawidłowo stosowane na rynku, a konsumenci mogli na nich polegać przy określaniu różnych cech danego produktu. W świetle celów niniejszego rozporządzenia oraz w celu zapewnienia jasności istniejące oznaczenia jakości stosowane fakultatywnie powinny być wymienione w niniejszym rozporządzeniu.

(86)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustanawiania zasad dotyczących zbywania produktów sektora win niespełniających wymogów niniejszego rozporządzenia. W celu zapewnienia prawidłowego i przejrzystego stosowania krajowych zasad dotyczących produktów sektora win należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących ustanawiania warunków wykorzystywania produktów sektora win niespełniających wymogów niniejszego rozporządzenia.

(87)

W celu uwzględnienia sytuacji na rynku oraz rozwoju norm handlowych i międzynarodowych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do zastrzegania dodatkowych określeń zastrzeżonych stosowanych fakultatywnie oraz określania warunków ich stosowania, a także zmiany warunków stosowania określeń zastrzeżonych stosowanych fakultatywnie i anulowania takich określeń.

(88)

W celu uwzględnienia szczególnych cech pewnych sektorów oraz oczekiwań konsumentów, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do ustanawiania dalszych szczegółów i wymogów dotyczących wprowadzania dodatkowych określeń zastrzeżonych.

(89)

W celu zapewnienia zgodności produktów, do których odnoszą się określenia zastrzeżone stosowane fakultatywnie, z odpowiednimi warunkami stosowania, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w zakresie ustanawiania dodatkowych wymogów dotyczących stosowania określeń zastrzeżonych stosowanych fakultatywnie.

(90)

W celu uwzględnienia specyfiki handlu między Unią a niektórymi państwami trzecimi oraz szczególnego charakteru niektórych produktów rolnych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do warunków, na podstawie których produkty przywożone uznaje się za spełniające w równoważnym stopniu wymogi Unii dotyczące norm handlowych i które dopuszczają środki stanowiące odstępstwo od zasady, na podstawie której do obrotu w Unii wprowadza się wyłącznie produkty zgodne z takimi normami i przepisami dotyczącymi stosowania norm handlowych w przypadku produktów wywożonych z Unii.

(91)

Przepisy dotyczące wina należy stosować z uwzględnieniem umów międzynarodowych zawartych zgodnie z TFUE.

(92)

Pojęcie win gatunkowych w Unii opiera się między innymi na specyfice związanej z pochodzeniem geograficznym danego wina. Konsumenci mogą identyfikować takie wina dzięki chronionym nazwom pochodzenia i chronionym oznaczeniom geograficznym. Dążąc do przejrzystych i bardziej dopracowanych ram, w których można by zawrzeć postulaty jakościowe związane z danymi produktami, należy ustanowić system, w ramach którego wnioski o przyznanie nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych rozpatrywano by zgodnie z podejściem stosowanym w unijnej horyzontalnej polityce jakości w odniesieniu do środków spożywczych innych niż wina i wyroby spirytusowe, określonej w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (9).

(93)

W celu ochrony szczególnych cech wina objętego chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania surowszych przepisów.

(94)

Aby nazwy pochodzenia oraz oznaczenia geograficzne mogły korzystać z ochrony w Unii, muszą być uznane i zarejestrowane na poziomie unijnym zgodnie z przepisami proceduralnymi określonymi przez Komisję.

(95)

Należy zapewnić ochronę nazw pochodzenia oraz oznaczeń geograficznych państw trzecich, w przypadkach gdy są one objęte ochroną w państwie pochodzenia.

(96)

Procedura rejestracji powinna umożliwiać korzystanie z prawa do wniesienia sprzeciwu każdej osobie fizycznej lub prawnej, która ma uzasadniony interes w danym państwie członkowskim lub państwie trzecim.

(97)

Należy chronić zarejestrowane nazwy pochodzenia oraz oznaczenia geograficzne przed wykorzystaniem prowadzącym do nieuczciwego czerpania korzyści z reputacji, którą cieszą się produkty spełniające wymogi. Aby wspierać uczciwą konkurencję oraz aby nie wprowadzać w błąd konsumentów, ochrona ta powinna również dotyczyć produktów i usług nieobjętych niniejszym rozporządzeniem, w tym również tych, które nie zostały wymienione w załączniku I do Traktatów.

(98)

W celu uwzględnienia istniejących praktyk związanych z etykietowaniem, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do dopuszczania stosowania nazwy odmiany winorośli, która zawiera chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne lub składa się z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego.

(99)

W celu uwzględnienia specyfiki produkcji na wyznaczonym obszarze geograficznym, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do ustanowienia dodatkowych kryteriów wyznaczania obszaru geograficznego oraz ograniczeń i odstępstw dotyczących produkcji na wyznaczonym obszarze geograficznym.

(100)

W celu zapewnienia jakości i identyfikowalności produktów, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do warunków, na jakich specyfikacja produktu może zawierać dodatkowe wymogi.

(101)

W celu zapewnienia ochrony praw lub uzasadnionego interesu producentów oraz podmiotów gospodarczych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do rodzaju wnioskodawcy, który może złożyć wniosek o objęcie ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego; warunków, które należy spełnić w odniesieniu do wniosku o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, analizy wniosków przez Komisję, procedury zgłaszania sprzeciwu oraz procedur wprowadzania zmian, anulowania ochrony i zmian chronionych nazw pochodzenia lub chronionych oznaczeń geograficznych. To przekazanie uprawnień powinno również obejmować warunki mające zastosowanie do wniosków transgranicznych; warunki dla wniosków odnoszących się do obszaru geograficznego w państwie trzecim; termin, od jakiego stosuje się ochronę lub dotyczące jej zmiany, oraz warunki dotyczące poprawek do specyfikacji produktów.

(102)

W celu zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do ograniczeń dotyczących nazwy chronionej.

(103)

W celu zapewnienia, aby stosowanie niniejszego rozporządzenia do nazw win, które objęto ochroną przed dniem 1 sierpnia 2009 r. lub w stosunku do których przed tą datą złożono wniosek o objęcie ochroną, nie wpłynęło w niewłaściwy sposób na podmioty gospodarcze i właściwe organy, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do ustanowienia przepisów przejściowych dotyczących tych nazw win, win wprowadzonych do obrotu lub opatrzonych etykietą przed określoną datą i poprawek do specyfikacji produktów.

(104)

Niektóre określenia są tradycyjnie stosowane w Unii, aby przekazywać konsumentom informacje o właściwościach i jakości win, stanowiąc uzupełnienie informacji przekazanych za pośrednictwem chronionych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych. Aby zapewnić funkcjonowanie rynku wewnętrznego i uczciwą konkurencję oraz aby uniknąć wprowadzania konsumentów w błąd, te tradycyjne określenia powinny kwalifikować się do objęcia ochroną w Unii.

(105)

W celu zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do języka oraz pisowni określenia tradycyjnego, które ma być chronione.

(106)

W celu zapewnienia ochrony uzasadnionych praw producentów lub podmiotów gospodarczych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do rodzajów wnioskodawców, którzy mogą ubiegać się o ochronę określenia tradycyjnego; warunków ważności wniosku o uznanie określenia tradycyjnego; podstaw sprzeciwu wobec zaproponowanego uznania określenia tradycyjnego; zakresu ochrony, obejmującego związek ze znakami towarowymi, chronionymi określeniami tradycyjnymi, chronionymi nazwami pochodzenia lub chronionymi oznaczeniami geograficznymi, homonimami lub niektórymi nazwami winorośli; podstaw anulowania określenia tradycyjnego; terminu składania wniosku lub zgłoszenia oraz procedur stosowanych w związku z wnioskiem o objęcie ochroną określenia tradycyjnego, w tym rozpatrywania wniosków przez Komisję, procedury zgłaszania sprzeciwu oraz procedury wprowadzania zmian i anulowania ochrony.

(107)

W celu uwzględnienia specyfiki handlu pomiędzy Unią a pewnymi państwami trzecimi, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do warunków, na jakich określenia tradycyjne mogą być stosowane do produktów z państw trzecich oraz przewidujących odnośne odstępstwa.

(108)

Opis, oznaczenie i prezentacja produktów objętych niniejszym rozporządzeniem w sektorze wina mogą mieć znaczny wpływ na ich zbywalność. Różnice w przepisach poszczególnych państw członkowskich w sprawie etykietowania produktów w sektorze wina mogą zakłócić sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Należy zatem ustanowić przepisy uwzględniające uzasadnione interesy konsumentów i producentów. Z tego względu należy ustanowić unijne przepisy dotyczące etykietowania i prezentacji.

(109)

W celu zapewnienia zgodności z istniejącymi praktykami związanymi z etykietowaniem, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do ustanawiania wyjątkowych okoliczności, które uzasadniają brak odesłania do określeń „chroniona nazwa pochodzenia” lub „chronione oznaczenie geograficzne”.

(110)

W celu uwzględnienia specyfiki sektora wina, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do prezentacji i stosowania na etykietach innych danych szczegółowych niż określone w niniejszym rozporządzeniu, niektórych obowiązkowych i fakultatywnych danych szczegółowych oraz prezentacji.

(111)

W celu zapewnienia ochrony uzasadnionego interesu podmiotów gospodarczych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących tymczasowego etykietowania i prezentacji win opatrzonych nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym, w przypadkach gdy ta nazwa pochodzenia lub to oznaczenie geograficzne spełniają niezbędne wymogi.

(112)

W celu zapewnienia, aby podmioty gospodarcze nie ponosiły szkody, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących przepisów przejściowych odnośnie do win wprowadzonych do obrotu i opatrzonych etykietą zgodnie z odnośnymi przepisami mającymi zastosowanie przed dniem 1 sierpnia 2009 r.

(113)

W celu uwzględnienia specyfiki handlu produktami sektora wina między Unią a niektórymi państwami trzecimi, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do odstępstw od przepisów dotyczących etykietowania i prezentacji, w odniesieniu do produktów, które mają zostać wywiezione, w przypadku gdy takie są wymogi prawa obowiązującego w danym państwie trzecim.

(114)

Po zniesieniu systemu kwotowego nadal będą konieczne szczególne instrumenty do zapewnienia odpowiedniej równowagi praw i obowiązków między przedsiębiorstwami cukrowniczymi a plantatorami buraków cukrowych. Należy zatem ustanowić standardowe przepisy ogólne regulujące pisemne porozumienia branżowe zawierane między nimi.

(115)

Reforma z 2006 r. dotycząca systemu cukrowego wprowadziła daleko idące zmiany w unijnym sektorze cukru. W celu umożliwienia plantatorom buraków cukrowych zakończenia dostosowywania się do nowej sytuacji rynkowej i zwiększonego poziomu orientacji rynkowej obecny system kwot cukrowych powinien zostać przedłużony do momentu jego zniesienia pod koniec roku gospodarczego 2016/2017.

(116)

W celu uwzględnienia specyfiki sektora cukru, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do aktualizowania definicji technicznych odnoszących się do sektora cukru; aktualizowania warunków zakupu buraków cukrowych określonych w niniejszym rozporządzeniu; oraz dalszych zasad dotyczących określania wagi brutto, tary i zawartości cukru w burakach cukrowych dostarczanych do przedsiębiorstwa i wysłodkach.

(117)

Najnowsze doświadczenia wskazują na potrzebę określonych środków, aby zapewnić sprawne dostawy cukru na rynek unijny w pozostałym okresie obowiązywania kwot cukrowych.

(118)

W celu uwzględnienia specyfiki sektora cukru oraz interesów wszystkich zainteresowanych stron, a także z uwagi na potrzebę uniknięcia jakichkolwiek zakłóceń na rynku, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do: warunków zakupu i umów dostawy; aktualizacji warunków zakupu buraków cukrowych określonych w niniejszym rozporządzeniu; oraz kryteriów, jakie mają być stosowane przez przedsiębiorstwa cukrownicze przy przyznawaniu plantatorom buraków cukrowych ilości buraków objętych przedsiewnymi umowami dostawy.

(119)

W celu uwzględnienia postępu technicznego, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących ustanowienia wykazu produktów, do których produkcji mogą być wykorzystywane cukier przemysłowy, izoglukoza przemysłowa lub przemysłowy syrop inulinowy.

(120)

W celu zapewnienia, aby zatwierdzone przedsiębiorstwa produkujące cukier, izoglukozę lub syrop inulinowy wypełniały swoje obowiązki, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących zatwierdzania i cofania zatwierdzenia tych przedsiębiorstw oraz kryteriów nakładania kar administracyjnych.

(121)

W celu uwzględnienia specyfiki sektora cukru oraz zapewnienia, aby interes wszystkich grup był należycie uwzględniony, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących znaczenia pojęć związanych z funkcjonowaniem systemu kwotowego oraz warunków sprzedaży do regionów najbardziej oddalonych.

(122)

W celu zapewnienia włączenia plantatorów buraków cukrowych w podejmowanie decyzji w sprawie przeniesienia pewnych ilości produkcji, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących przeniesień cukru.

(123)

Do celów lepszego zarządzania potencjałem uprawy winorośli państwa członkowskie powinny przekazać Komisji wykaz swojego potencjału produkcyjnego opracowany na podstawie danych zawartych w rejestrze winnic. Aby zachęcić państwa członkowskie do przekazania wykazu, przyznawanie pomocy na restrukturyzację i przekształcenie powinno ograniczać się do państw członkowskich, które przekazały wykaz.

(124)

W celu ułatwienia monitorowania i sprawdzania przez państwa członkowskie potencjału produkcyjnego, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do treści wykazu winnic oraz zwolnień.

(125)

W celu zapewnienia zadowalającego poziomu identyfikowalności odnośnych produktów, w szczególności w celu ochrony konsumentów, należy wymagać, aby do wszystkich produktów sektora wina objętych niniejszym rozporządzeniem – podczas obrotu nimi na obszarze Unii –dołączony był dokument towarzyszący.

(126)

W celu ułatwienia przewozu produktów sektora wina i jego weryfikacji przez państwa członkowskie, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do przepisów dotyczących dokumentu towarzyszącego i jego stosowania; warunków, na jakich dokument towarzyszący należy traktować jako potwierdzający chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne; obowiązku prowadzenia rejestru i sposobu korzystania z niego; określenia, kto ma prowadzić rejestr, i określenia odstępstw od obowiązku prowadzenia rejestru; a także działań, jakie należy uwzględniać w rejestrze.

(127)

Wobec braku prawodawstwa Unii w sprawie formalnych umów pisemnych państwa członkowskie mogą zadecydować o wprowadzeniu obowiązku stosowania takich umów na mocy krajowego prawa umów, pod warunkiem że będzie przy tym przestrzegane prawo Unii, i w szczególności nie naruszając właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego i wspólnej organizacji rynku. Zważywszy na różnorodność warunków w Unii oraz zgodnie z zasadą pomocniczości decyzja taka powinna należeć do państw członkowskich. Jednakże w sektorze mleka i przetworów mlecznych w celu zapewnienia odpowiednich norm minimalnych dla tego rodzaju umów oraz właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego i wspólnej organizacji rynku niektóre warunki podstawowe stosowania tych umów należy ustanowić na poziomie Unii. Wszystkie takie warunki powinny podlegać swobodnym negocjacjom. W związku z tym, że statuty niektórych spółdzielni mleczarskich mogą zawierać przepisy o podobnym skutku, dla uproszczenia w takich przypadkach powinny być one zwolnione z wymogu zawierania umów. W celu zwiększenia skuteczności takiego systemu umów państwa członkowskie powinny zadecydować, czy powinno się je stosować w przypadkach, gdy pośrednicy skupują mleko od rolników w celu przekazania go przetwórcom.

(128)

W celu zapewnienia rentownego rozwoju produkcji, a tym samym odpowiedniego poziomu życia producentom mleka, należy wzmocnić ich siłę przetargową wobec przetwórców, co przyczyni się do sprawiedliwszego podziału wartości dodanej na poszczególnych etapach łańcucha dostaw. W celu realizacji tych założeń WPR należy, na podstawie art. 42 i art. 43 ust. 2 TFUE, przyjąć przepis umożliwiający organizacjom producentów skupiającym producentów mleka lub ich zrzeszeniom wspólne negocjowanie z mleczarniami warunków umów, w tym cen, na dostawę części lub całości produkcji członków tej organizacji. W celu utrzymania skutecznej konkurencji na rynku mleczarskim możliwość tę należy objąć odpowiednimi ograniczeniami ilościowymi. Aby nie utrudniać skutecznego funkcjonowania spółdzielni i z uwagi na jasność, należy stwierdzić, że w przypadku gdy członkostwo rolnika w spółdzielni zakłada obowiązek – w odniesieniu do całości lub części produkcji mleka prowadzonej przez tego rolnika – dostarczania surowego mleka na warunkach, które są przedstawione w statucie spółdzielni lub w zasadach i decyzjach na nim opartych, warunki te nie powinny być objęte negocjacjami prowadzonymi przez organizację producentów.

(129)

Mając na uwadze istotne znaczenie chronionych nazw pochodzenia oraz chronionych oznaczeń geograficznych, w szczególności w przypadku słabszych regionów wiejskich, oraz aby zapewnić wartość dodaną i utrzymać jakość, w szczególności serów korzystających z takich nazw lub takich oznaczeń, a także w kontekście zbliżającego się wygaśnięcia systemu kwot mlecznych, państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania przepisów regulujących całość podaży takich serów wyprodukowanych na określonym obszarze geograficznym na wniosek organizacji międzybranżowej, organizacji producentów lub grupy, jak zdefiniowano w rozporządzeniu (UE) nr 1151/2012. Taki wniosek powinien być popierany przez znaczną większość producentów mleka reprezentujących znaczną większość mleka wykorzystywanego do produkcji takiego sera oraz, w przypadku organizacji międzybranżowych i grup, przez producentów sera reprezentujących znaczną większość produkcji takich serów.

(130)

Aby móc śledzić rozwój sytuacji na rynku, Komisji potrzebne są aktualne informacje o wielkości dostaw mleka surowego. Należy zatem wprowadzić przepisy wymagające od pierwszego skupującego regularnego przekazywania takich informacji państwu członkowskiemu, które następnie powiadamia Komisję.

(131)

Organizacje producentów i ich zrzeszenia mogą pełnić użyteczną rolę w koncentracji podaży, poprawie wprowadzania do obrotu, planowania i dostosowywania produkcji do popytu, w optymalizacji kosztów produkcji i stabilizowaniu cen producenta, prowadzeniu badań, promowaniu najlepszych praktyk i oferowaniu pomocy technicznej, gospodarowaniu produktami ubocznymi i zarządzaniu narzędziami zarządzania ryzykiem dostępnymi dla ich członków, przyczyniając się tym samym do wzmocnienia pozycji producentów w łańcuchu dostaw żywności.

(132)

Organizacje międzybranżowe mogą pełnić ważną rolę w umożliwianiu dialogu między podmiotami łańcucha dostaw oraz propagowaniu najlepszych praktyk i przejrzystości rynku.

(133)

Istniejące przepisy w zakresie definicji i uznawania organizacji producentów, ich zrzeszeń i organizacji międzybranżowych należy zatem ujednolicić, poprawić i rozszerzyć w celu przewidzenia ewentualnego uznania na wniosek na mocy statutu określonego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem w odniesieniu do pewnych sektorów. W szczególności kryteria i statut organizacji producentów powinny zapewniać, aby podmioty takie były tworzone z inicjatywy producentów i kontrolowane zgodnie z zasadami umożliwiającymi członkom będącym producentami demokratyczną kontrolę swojej organizacji i ich decyzji.

(134)

Istniejące w różnych sektorach przepisy zwiększające wpływ organizacji producentów, ich zrzeszeń oraz organizacji międzybranżowych poprzez umożliwienie państwom członkowskim pod pewnymi warunkami rozszerzania niektórych przepisów tego rodzaju organizacji na podmioty niebędące członkami okazały się skuteczne i należy zatem je ujednolicić, poprawić i rozszerzyć na wszystkie sektory.

(135)

Należy wprowadzić przepis umożliwiający przyjmowanie pewnych środków na rzecz ułatwienia dostosowania podaży do wymogów rynku, który to przepis może przyczynić się do stabilizacji rynków oraz do zapewnienia odpowiedniego poziomu życia danej społeczności wiejskiej.

(136)

W celu zachęcenia organizacji producentów, zrzeszeń organizacji producentów i organizacji międzybranżowych do podejmowania działań na rzecz ułatwienia dostosowania podaży do wymogów rynku, z wyjątkiem działań związanych z wycofywaniem z rynku, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do: środków poprawy jakości; promowania lepszej organizacji produkcji; przetwarzania i wprowadzania do obrotu; ułatwiania odnotowywania tendencji w zakresie cen rynkowych, oraz umożliwiania opracowywania prognoz krótko- i długoterminowych na podstawie wykorzystywanych środków produkcji.

(137)

Aby poprawić funkcjonowanie rynku win, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wdrożenia decyzji podjętych przez organizacje międzybranżowe. Z zakresu takich decyzji powinny jednak zostać wykluczone praktyki, które mogłyby zakłócić konkurencję.

(138)

Podczas gdy stosowanie sformalizowanych umów pisemnych w sektorze mlecznym objęte jest odrębnymi przepisami, stosowanie takich umów może również pomóc we wzmocnieniu odpowiedzialności podmiotów w innych sektorach i zwiększyć ich świadomość potrzeby, aby lepiej uwzględniać sygnały z rynku, w poprawie transmisji cen i dostosowaniu podaży do popytu oraz w uniknięciu pewnych nieuczciwych praktyk handlowych. W przypadku braku prawodawstwa unijnego dotyczącego takich umów państwa członkowskie mogą – w ramach krajowego prawa umów – zadecydować, że stosowanie takich umów jest obowiązkowe, pod warunkiem że jest przy tym przestrzegane prawo unijne, a w szczególności, że zapewnia się właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego i wspólnej organizacji rynku.

(139)

W celu zapewnienia rentownego rozwoju produkcji, a poprzez to przyzwoitego standardu życia producentom w sektorze wołowiny i cielęciny oraz sektorze oliwy z oliwek, a także producentom pewnych zbóż uprawnych, wzmocnić należy ich siłę negocjacyjną w stosunku do podmiotów działających na dalszych etapach łańcucha dostaw żywności, dzięki czemu nastąpi bardziej sprawiedliwy rozkład wartości dodanej w łańcuchu dostaw żywności. Aby osiągnąć te cele WPR, uznane organizacje producentów powinny być w stanie negocjować, z zastrzeżeniem ograniczeń ilościowych, warunki umów na dostawy wraz z cenami, w odniesieniu do części lub całości produkcji swoich członków, pod warunkiem że organizacje te realizują jeden lub większą liczbę celów w zakresie koncentracji dostaw, wprowadzania na rynek produktów produkowanych przez swoich członków i optymalizacji kosztów produkcji, oraz pod warunkiem że realizacja tych celów prowadzi do zintegrowania działań oraz że takie zintegrowanie może przynieść znaczącą skuteczność, tak aby ogólnie działania organizacji producentów przyczyniły się do realizacji celów art. 39 TFUE. Jest to możliwe do osiągnięcia, pod warunkiem że organizacja producentów prowadzi pewne określone działania i że działania te są znaczące pod względem wielkości danej produkcji i pod względem kosztów produkcji oraz wprowadzania produktu na rynek.

(140)

Aby zapewnić wartość dodaną i utrzymać jakość, w szczególności, szynki wędzonej, do której stosuje się chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne, państwa członkowskie powinny mieć możliwość, z zastrzeżeniem rygorystycznych warunków, stosowania przepisów regulujących podaż takiej szynki wędzonej, pod warunkiem że te przepisy są popierane przez dużą większość jej producentów oraz, w stosownych przypadkach, przez producentów świń na obszarze geograficznym, gdzie produkuje się taką szynkę.

(141)

Obowiązek rejestracji wszystkich umów na dostawy chmielu wyprodukowanego w Unii jest uciążliwy i należy go znieść.

(142)

W celu zapewnienia, aby cele i obowiązki organizacji producentów, zrzeszeń organizacji producentów oraz organizacji międzybranżowych były jasno określone i przyczyniały się do zwiększenia skuteczności ich działań bez nakładania niepotrzebnych obciążeń administracyjnych i bez naruszania zasady wolności zrzeszania się, w szczególności w odniesieniu do podmiotów niebędących członkami takich organizacji, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do:

przepisów dotyczących określonych celów, które mogą lub muszą być realizowane przez takie organizacje i zrzeszenia lub których takim organizacjom i zrzeszeniom realizować nie wolno i które, w stosownych przypadkach, będą dodane do celów wymienionych w niniejszym rozporządzeniu; przepisów takich organizacji i zrzeszeń, statutów organizacji innych niż organizacje producentów, szczególnych warunków mających zastosowanie do statutów organizacji producentów w niektórych sektorach, w tym odstępstw, struktury, okresu członkostwa, wielkości i odpowiedzialności demokratycznej, działalności takich organizacji i zrzeszeń; a także skutków wynikających z fuzji; warunków uznania, wycofania i zawieszenia uznania, skutków z tego wynikających oraz wymogów dotyczących podejmowania środków zaradczych w przypadku nieprzestrzegania kryteriów uznania;

międzynarodowych organizacji i zrzeszeń i zasad dotyczących pomocy administracyjnej w przypadku współpracy międzynarodowej; sektorów, w których outsourcing podlega zezwoleniom udzielanym przez państwa członkowskie, oraz warunków i charakteru działań, które mogą być objęte outsourcingiem, oraz udzielania pomocy technicznej przez organizacje lub zrzeszenia; podstaw obliczania minimalnej wielkości lub wartości produkcji zbywalnej organizacji producentów i zrzeszeń; zasad obliczania ilości surowego mleka objętej negocjacjami prowadzonymi przez organizacje producentów; przyjmowania członków niebędących producentami w przypadku organizacji producentów lub niebędących organizacjami producentów w przypadku zrzeszenia organizacji producentów;

rozszerzenia niektórych przepisów dotyczących organizacji na producentów niebędących członkami i obowiązek płatności składek przez producentów niebędących członkami, w tym wykorzystywania i podziału takich składek przez te organizacje oraz wykazu surowszych przepisów w zakresie produkcji, które mogą zostać rozszerzone, dalszych wymogów w odniesieniu do reprezentatywności, odnośnych obszarów gospodarczych, w tym kontroli przez Komisję ich określenia, minimalnych okresów, przez jakie przepisy muszą obowiązywać przed ich rozszerzeniem; osób lub organizacji, których dotyczą przepisy lub obowiązek płacenia składek, oraz okoliczności, w jakich Komisja może wymagać odmowy lub wycofania rozszerzenia przepisów lub obowiązkowych składek.

(143)

Monitorowanie obrotu handlowego jest przede wszystkim kwestią zarządzania, w odniesieniu do której należy stosować podejście elastyczne. Decyzja w sprawie wprowadzenia wymogów w zakresie pozwoleń powinna być podejmowana przy uwzględnieniu potrzeby wydawania pozwoleń w celu zarządzania danymi rynkami oraz, w szczególności, potrzeby monitorowania przywozu lub wywozu odnośnych produktów.

(144)

W celu uwzględnienia zobowiązań międzynarodowych Unii oraz mających zastosowanie unijnych norm w zakresie ochrony socjalnej, ochrony środowiska i dobrostanu zwierząt, konieczności monitorowania zmian w handlu i rozwoju sytuacji na rynku oraz przywozu i wywozu, potrzeby należnego zarządzania rynkiem, a także konieczności zmniejszenia obciążeń administracyjnych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do wykazu produktów objętych wymogiem przedstawienia pozwolenia na przywóz lub wywóz; oraz przypadków i sytuacji, kiedy przedstawienie pozwolenia na przywóz lub pozwolenia na wywóz nie jest wymagane.

(145)

W celu ustalenia dalszych elementów systemu pozwoleń, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do zasad dotyczących: praw i obowiązków związanych z pozwoleniem, jego skutków prawnych i przypadków, w których dopuszczana jest tolerancja w odniesieniu do obowiązku przywozu lub wywozu ilości wymienionej w pozwoleniu lub w którym należy podać pochodzenie, w przypadku gdy wydanie pozwolenia na przywóz lub dopuszczenie do swobodnego obrotu objęte jest wymogiem przedstawienia dokumentu, wydanego przez państwo trzecie lub właściwą jednostkę, potwierdzającego między innymi pochodzenie, autentyczność i cechy jakościowe produktów; przekazywania pozwoleń lub ograniczenia możliwości ich przekazywania; dodatkowych warunków dotyczących pozwoleń na przywóz konopi oraz zasady dotyczącej udzielania pomocy administracyjnej między państwami członkowskimi w celu zapobiegania nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom lub w przypadku ich wystąpienia; oraz przypadków i sytuacji, kiedy nie jest wymagane wnoszenie zabezpieczenia gwarantującego, że produkty zostaną przywiezione lub wywiezione w okresie ważności pozwolenia.

(146)

Zasadnicze elementy należności celnych stosowanych do produktów rolnych na mocy porozumień Światowej Organizacji Handlu (WTO) i umów dwustronnych są określone we wspólnej taryfie celnej. Należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania środków dotyczących szczegółowego obliczania należności celnych przywozowych na podstawie tych zasadniczych elementów.

(147)

Dla niektórych produktów należy utrzymać system cen wejścia. W celu zapewnienia skuteczności tego systemu należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów mających na celu sprawdzanie zasadności zadeklarowanej ceny dostawy przy stosowaniu zryczałtowanej wartości importu oraz mających na celu ustanowienie warunków, zgodnie z którymi wymagane jest złożenie zabezpieczenia.

(148)

W celu zapobieżenia lub przeciwdziałania wystąpieniu na rynku Unii niekorzystnych skutków, które mogłyby wynikać z przywozu niektórych produktów rolnych, przywóz takich produktów powinien – przy spełnieniu określonych warunków – być obciążony dodatkowym cłem przywozowym.

(149)

Na określonych warunkach należy otwierać przywozowe kontyngenty taryfowe, wynikające z międzynarodowych umów zawartych na podstawie TFUE lub wynikające z innych aktów prawa Unii, i administrować nimi. Przyjęta metoda administrowania powinna, w przypadku przywozowych kontyngentów taryfowych, w należyty sposób uwzględniać wymogi dotyczące dostaw w odniesieniu do obecnej i przyszłej unijnej produkcji, przetwarzania i rynku konsumentów pod względem konkurencyjności, pewności i ciągłości dostaw oraz potrzeby zabezpieczenia równowagi rynku.

(150)

Aby wypełnić zobowiązania zawarte w porozumieniach zawartych w ramach urugwajskiej rundy wielostronnych negocjacji handlowych dotyczących przywozowych kontyngentów taryfowych na przywóz do Hiszpanii 2 000 000 ton kukurydzy i 300 000 ton sorgo oraz przywozowych kontyngentów taryfowych na przywóz do Portugalii 500 000 ton kukurydzy, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania pewnych aktów dotyczących ustanawiania przepisów niezbędnych do realizacji przywozowych kontyngentów taryfowych oraz, w stosownych przypadkach, publicznego przechowywania ilości przywożonych przez agencje płatnicze danego państwa członkowskiego.

(151)

W celu zapewnienia sprawiedliwego dostępu do dostępnych ilości i równego traktowania podmiotów gospodarczych w ramach przywozowego kontyngentu taryfowego, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do: określenia warunków i wymogów w zakresie kwalifikowalności, które podmiot gospodarczy musi spełnić, aby złożyć wniosek w ramach przywozowego kontyngentu taryfowego; ustanawiania zasad dotyczących przekazywania praw między podmiotami gospodarczymi i – w razie konieczności – ograniczania możliwości przekazywania w ramach administrowania przywozowym kontyngentem taryfowym; uzależnienia uczestnictwa w przywozowym kontyngencie taryfowym od wniesienia zabezpieczenia; wprowadzania – w razie konieczności – przepisów dotyczących wszelkich specyficznych właściwości, wymogów lub ograniczeń mających zastosowanie do kontyngentu taryfowego ustanowionych w danej umowie międzynarodowej lub innym odnośnym akcie.

(152)

Produkty rolne mogą w określonych przypadkach w państwach trzecich korzystać ze szczególnych regulacji przywozowych, jeżeli produkty te spełniają określone specyfikacje lub warunki cenowe. W celu zapewnienia prawidłowego stosowania takiego systemu konieczna jest współpraca administracyjna organów przywożącego państwa trzeciego z organami Unii. W tym celu odnośnym produktom powinny towarzyszyć certyfikaty wydawane w Unii.

(153)

W celu zapewnienia, aby wywożone produkty mogły pod pewnymi warunkami korzystać ze szczególnych regulacji przywozowych w państwach trzecich, na mocy umów międzynarodowych zawartych przez Unię zgodnie z TFUE, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących nakładania na właściwe organy państw członkowskich obowiązku wystawiania, na wniosek i po dokonaniu odpowiednich kontroli, dokumentu potwierdzającego, że produkty spełniają wspomniane warunki.

(154)

W celu zapobiegania, aby nielegalne uprawy nie powodowały zakłóceń na rynku konopi uprawianych na włókno, należy określić w niniejszym rozporządzeniu możliwość kontroli przywozu konopi i nasion konopi w celu zapewnienia, aby takie produkty oferowały określone gwarancje dotyczące zawartości tetrahydrokanabinolu. Ponadto przywóz nasion konopi przeznaczonych do celów innych niż siew powinien nadal być objęty systemem kontroli przewidującym uprawnianie zainteresowanych importerów.

(155)

W całej Unii stosowana jest polityka utrzymania jakości produktów sektora chmielu. W przypadku produktów importowanych należy włączyć do niniejszego rozporządzenia przepisy zapewniające przywóz jedynie tych produktów, które spełniają równoważne minimalne wymogi jakościowe. W celu zminimalizowania obciążeń administracyjnych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów określających przypadki, w jakich nie powinno się stosować obowiązków dotyczących świadectwa równoważności oraz etykietowania opakowań.

(156)

Unia zawarła z państwami trzecimi szereg umów o preferencyjnym dostępie do rynku umożliwiających tym państwom eksport cukru trzcinowego do Unii na korzystnych warunkach. Należy utrzymać przez pewien okres odnośne przepisy dotyczące ewaluacji zapotrzebowania rafinerii na cukier do rafinacji oraz, pod pewnymi warunkami, zastrzeżenie pozwoleń na przywóz dla wyspecjalizowanych zakładów zużywających znaczące ilości importowanego surowego cukru trzcinowego uznawanych w Unii za rafinerie przemysłowe. W celu zapewnienia, aby rafinacja cukru importowanego dokonywana była zgodnie z tymi wymogami, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów dotyczących pojęć stosowanych w umowach przywozowych; warunków i wymogów kwalifikowalności, które spełnić musi podmiot gospodarczy, aby móc złożyć wniosek o przyznanie pozwolenia na przywóz, w tym złożenia zabezpieczenia, oraz przepisów określających kary administracyjne, jakie mają być nakładane.

(157)

System ceł umożliwia rezygnację z wszystkich innych środków ochronnych na zewnętrznych granicach Unii. W wyjątkowych okolicznościach jednak funkcjonowanie rynku wewnętrznego i mechanizmu celnego może okazać się niewystarczające. W takich przypadkach, aby nie pozostawić rynku Unii bez ochrony przed możliwymi zakłóceniami, Unia powinna mieć możliwość niezwłocznego podejmowania wszelkich niezbędnych środków. Takie środki powinny być zgodne z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii.

(158)

Należy dopuścić możliwość zawieszania stosowania procedur uszlachetniania czynnego i biernego, w przypadku gdy występuje lub może wystąpić zakłócenie rynku unijnego w związku ze stosowaniem tych procedur.

(159)

Refundacje wywozowe z tytułu wywozu do państw trzecich na podstawie różnic między cenami w Unii i na rynku światowym, podlegające ograniczeniom wynikającym z zobowiązań w ramach WTO, powinny zostać utrzymane jako środek, który może obejmować niektóre produkty, do których ma zastosowanie niniejsze rozporządzenie w przypadku gdy warunki na rynku wewnętrznym odpowiadają warunkom opisanym dla środków wyjątkowych. Wywozy objęte refundacją powinny podlegać ograniczeniom pod względem wartości i ilości oraz, bez uszczerbku dla stosowania środków wyjątkowych, dostępna refundacja powinna być równa zeru.

(160)

Zgodność z ograniczeniami pod względem wartości należy zapewnić w momencie ustalania refundacji wywozowych przez monitorowanie płatności zgodnie z przepisami dotyczącymi Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji. Monitorowanie powinno być ułatwione ze względu na obowiązek wcześniejszego ustalenia refundacji wywozowych, z dopuszczeniem możliwości, w przypadku zróżnicowania refundacji, zmiany określonego miejsca przeznaczenia w ramach obszaru geograficznego, do którego odnosi się jedna stawka refundacji wywozowej. W przypadku zmiany miejsca przeznaczenia powinna zostać wypłacona refundacja wywozowa mająca zastosowanie do faktycznego miejsca przeznaczenia, przy czym pułap stanowi kwota mająca zastosowanie do miejsca przeznaczenia określonego z wyprzedzeniem.

(161)

Zgodność z ograniczeniami ilościowymi należy zapewnić poprzez wprowadzenie rzetelnego i skutecznego systemu monitorowania. W tym celu przyznawanie refundacji wywozowych powinno podlegać obowiązkowi posiadania pozwolenia na wywóz. Refundacje wywozowe powinny być przyznawane w ramach dostępnych limitów w zależności od konkretnej sytuacji każdego produktu. Wyjątki od tej zasady można dopuścić tylko w przypadku produktów przetworzonych niewymienionych w załączniku I do Traktatów, w odniesieniu do których nie stosuje się ograniczeń ilościowych. Należy przewidzieć możliwość wprowadzenia odstępstwa od wymogu ścisłego stosowania zasad zarządzania, w przypadku gdy nie jest prawdopodobne przekroczenie pułapów ilościowych ustanowionych dla wywozu objętego refundacjami wywozowymi.

(162)

W przypadku wywozu żywego bydła refundacje wywozowe powinny być przyznawane i wypłacane jedynie pod warunkiem przestrzegania przepisów prawa unijnego dotyczących dobrostanu zwierząt, a w szczególności ochrony zwierząt podczas transportu.

(163)

W celu zapewnienia właściwego funkcjonowania systemu refundacji wywozowych należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do wymogu wniesienia zabezpieczenia gwarantującego wykonanie obowiązków podmiotu.

(164)

W celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego podmiotów gospodarczych i organów, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do określania progów, poniżej których można odstępować od wymogu przedstawiania pozwolenia na wywóz, określania miejsc przeznaczenia lub operacji, w odniesieniu do których można uzasadnić zwolnienie z obowiązku przedstawiania pozwolenia na wywóz, oraz dopuszczenia wydawania pozwoleń na wywóz ex post w uzasadnionych przypadkach.

(165)

W celu uwzględnienia konkretnych sytuacji, które stanowią podstawę do całkowitej lub częściowej kwalifikowalności do refundacji wywozowych, oraz w celu pomocy podmiotom gospodarczym w wypełnieniu luki od momentu złożenia wniosku do końcowej płatności refundacji wywozowej, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do zasad dotyczących: zmiany terminu refundacji; zaliczek z tytułu refundacji wywozowych, obejmujących warunki wnoszenia i zwalniania zabezpieczenia; dodatkowych dowodów w przypadkach wątpliwości dotyczących faktycznego miejsca przeznaczenia produktów, oraz możliwości przywozu powrotnego na obszar celny Unii; miejsc przeznaczenia uważanych za wywóz z Unii oraz włączenia miejsc przeznaczenia na obszarze celnym Unii, które są kwalifikowalne do refundacji wywozowych.

(166)

W celu zapewnienia równego dostępu do refundacji wywozowych eksporterom produktów wymienionych w załączniku I do Traktatów i produktów przetworzonych z produktów tam wymienionych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do stosowania niektórych przepisów w zakresie produktów rolnych do produktów wywożonych w postaci produktów przetworzonych.

(167)

W celu zapewnienia wywozu produktów objętych refundacją wywozową z obszaru celnego Unii i zapobieżenia ich przywozowi powrotnemu, a także zmniejszenia obciążenia administracyjnego podmiotów gospodarczych przy przygotowywaniu i przedstawianiu dowodów, że produkty objęte refundacją dotarły do państwa przeznaczenia w przypadku zróżnicowania refundacji, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do zasad dotyczących: terminu, przed upływem którego należy zakończyć wyprowadzanie z obszaru celnego Unii, w tym terminu czasowego powrotnego wprowadzenia; przetwarzania, jakiemu mogą w tym czasie być poddane produkty objęte refundacją wywozową; dowodów, że produkty objęte refundacją dotarły do państwa przeznaczenia dla potrzeb ich kwalifikowalności do zróżnicowania refundacji; progów refundacji i warunków, na jakich eksporterzy mogą być zwolnieni z przedstawiania powyższych dowodów; oraz warunków zatwierdzania dowodów, dostarczonych przez niezależne strony trzecie, dowodów, że produkty objęte refundacją dotarły do państwa przeznaczenia w przypadku gdy stosuje się zróżnicowanie refundacji.

(168)

W celu zachęcania eksporterów do przestrzegania warunków dobrostanu zwierząt oraz umożliwienia właściwym organom sprawdzania prawidłowości wydatków w zakresie refundacji wywozowych w przypadkach, kiedy są one uzależnione od przestrzegania wymogów w zakresie dobrostanu zwierząt, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do przestrzegania wymogów w zakresie dobrostanu zwierząt poza obszarem celnym Unii, w tym wykorzystywania niezależnych stron trzecich.

(169)

W celu uwzględnienia specyfiki różnych sektorów należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do szczególnych wymogów i warunków, które mają spełniać podmioty gospodarcze i produkty kwalifikowalne do refundacji wywozowej oraz ustalania współczynników do celów obliczania refundacji wywozowej z uwzględnieniem procesu dojrzewania niektórych napojów spirytusowych otrzymywanych ze zbóż.

(170)

Minimalne ceny wywozowe bulw kwiatowych nie są już przydatne i należy je znieść.

(171)

Na podstawie art. 42 TFUE postanowienia TFUE dotyczące konkurencji mają zastosowanie do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi jedynie w zakresie ustalonym przez prawodawstwo Unii w ramach art. 43 ust. 2 TFUE i zgodnie z przewidzianą w nich procedurą.

(172)

Uwzględniając specyfikę sektora rolnictwa oraz fakt, że jego funkcjonowanie jest oparte na właściwym funkcjonowaniu całego łańcucha dostaw żywności, w tym na skutecznym stosowaniu zasad konkurencji we wszystkich powiązanych sektorach na wszystkich etapach łańcucha dostaw żywności, które może być wysoce skoncentrowane, należy zwrócić szczególną uwagę na stosowanie zasad konkurencji ustanowionych w art. 42 TFUE. W tym celu niezbędna jest ścisła współpraca między Komisją a organami ds. konkurencji państw członkowskich. Ponadto przyjmowane przez Komisję w stosownych przypadkach wytyczne stanowią odpowiednie narzędzie udzielania wskazówek przedsiębiorstwom i innym zainteresowanym stronom.

(173)

Należy przewidzieć, że zasady konkurencji odnoszące się do porozumień, decyzji i praktyk, o których mowa w art. 101 TFUE, oraz przepisy odnoszące się do nadużywania pozycji dominującej mają zastosowanie do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi, o ile ich stosowanie nie zagraża realizacji celów WPR.

(174)

Szczególne podejście powinno być dopuszczalne w przypadku organizacji rolników, organizacji producentów lub zrzeszeń organizacji producentów, które zajmują się w szczególności wspólną produkcją lub wspólnym wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych lub korzystaniem ze wspólnych urządzeń, o ile takie wspólne działanie nie wyklucza konkurencji ani nie zagraża realizacji celów art. 39 TFUE.

(175)

Bez uszczerbku dla uregulowania dostaw niektórych produktów, takich jak ser i szynka opatrzone chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym, lub wino, do którego odnosi się szczególny zbiór przepisów, należy zastosować specjalne podejście w stosunku do pewnych działań organizacji międzybranżowych, pod warunkiem że nie prowadzą one do podziału rynków, nie zakłócają sprawnego funkcjonowania wspólnej organizacji rynków, nie zakłócają konkurencji ani jej nie znoszą, nie pociągają za sobą ustalania stałych cen lub kwot ani nie prowadzą do dyskryminacji.

(176)

Przyznanie pomocy krajowej mogłoby zagrozić właściwemu funkcjonowaniu rynku wewnętrznego. W związku z tym postanowienia TFUE dotyczące pomocy państwa powinny zasadniczo mieć zastosowanie w odniesieniu do produktów rolnych. Niezależnie od tego, w niektórych okolicznościach należy zezwolić na wyjątki. W przypadkach, w których takie wyjątki istnieją, Komisja powinna jednak mieć możliwość sporządzenia wykazu istniejących, nowych lub proponowanych mechanizmów pomocy krajowej, przekazania stosownych uwag państwom członkowskim oraz zaproponowania przedsięwzięcia odpowiednich środków.

(177)

Przepisy dotyczące premii za karczowanie oraz niektóre środki w ramach programów wsparcia sektora wina nie powinny same w sobie stanowić przeszkody w wypłacaniu płatności krajowych w tym samym zakresie.

(178)

Ze względu na specyficzne uwarunkowania gospodarcze dotyczące produkcji mięsa z reniferów i przetworów z tego mięsa oraz wprowadzania ich do obrotu Finlandia i Szwecja powinny nadal wypłacać pomoc krajową w tym zakresie.

(179)

W Finlandii uprawa buraków cukrowych jest prowadzona w szczególnych warunkach geograficznych i klimatycznych, których niekorzystny wpływ na sektor będzie dodatkowo nakładać się na ogólne skutki reformy sektora cukru. Należy zatem przyznać temu państwu członkowskiemu stałe zezwolenie na wypłacanie płatności krajowych plantatorom buraków cukrowych na jego terytorium.

(180)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość dokonywania płatności krajowych do celów współfinansowania środków dotyczących pszczelarstwa ustanowionych na mocy niniejszego rozporządzenia oraz chronienia pasiek będących w niekorzystnej sytuacji z uwagi na warunki strukturalne lub naturalne lub objętych programami rozwoju gospodarczego, z wyjątkiem płatności krajowych przyznanych na produkcję lub handel.

(181)

Państwa członkowskie uczestniczące w systemach służących poprawie dostępu dzieci do żywności powinny być w stanie przyznać – poza pomocą unijną – pomoc krajową na dostarczanie produktów i na pokrycie pewnych powiązanych z tym kosztów.

(182)

Aby radzić sobie z rzeczywistymi sytuacjami kryzysowymi nawet po zakończeniu okresu przejściowego, państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyznawania płatności krajowych dla destylacji w sytuacjach kryzysowych w ramach ogólnego limitu budżetowego wynoszącego 15 % stosownej wartości odpowiedniego budżetu rocznego danego państwa członkowskiego przeznaczonego na krajowe programy wsparcia. Tego typu płatności krajowe należy zgłaszać Komisji; muszą one zostać zatwierdzone przed ich przyznaniem.

(183)

Należy zezwolić państwom członkowskim na utrzymanie płatności krajowych obecnie określonych w ramach art. 120 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 na rzecz orzechów, w celu złagodzenia skutków oddzielenia od wielkości produkcji wsparcia poprzedniego programu pomocy unijnej na rzecz orzechów. Ponieważ to rozporządzenie ma zostać uchylone, te płatności krajowe należy, dla zapewnienia jasności, określić w niniejszym rozporządzeniu.

(184)

Należy przewidzieć specjalne środki interwencyjne w celu sprawnego i skutecznego reagowania na zagrożenie wystąpieniem zakłóceń na rynku. Należy określić zakres tych środków.

(185)

W celu sprawnego i skutecznego reagowania na zagrożenie wystąpieniem zakłóceń na rynku spowodowanych znaczącym wzrostem lub spadkiem cen na rynku wewnętrznym lub zewnętrznym lub innymi wydarzeniami i okolicznościami, które w znaczący sposób zakłócają rynek lub grożą znaczącym jego zakłóceniem, jeżeli taka sytuacja lub jej skutki dla rynku prawdopodobnie będą trwać nadal lub się pogarszać, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do środków koniecznych do zaradzenia sytuacji na rynku – bez naruszenia jakichkolwiek zobowiązań wynikających z umów międzynarodowych oraz pod warunkiem, że jakiekolwiek inne środki dostępne na mocy niniejszego rozporządzenia okażą się niewystarczające – obejmujących możliwość rozszerzania lub zmiany zakresu, okresu stosowania lub innych aspektów pozostałych środków określonych w niniejszym rozporządzeniu, udzielania refundacji wywozowych, lub też całkowitego lub częściowego zawieszenia należności celnych przywozowych, w tym w odniesieniu do określonych ilości lub okresów, zależnie od potrzeby.

(186)

Ograniczenia swobodnego obrotu wynikające z zastosowania środków mających na celu walkę z rozprzestrzenianiem się chorób zwierząt mogą powodować trudności na rynku w jednym lub kilku państwach członkowskich. Z doświadczeń wynika, że poważne zakłócenia na rynku, takie jak znaczny spadek konsumpcji lub cen, można przypisać utracie zaufania konsumentów spowodowanej zagrożeniami dla zdrowia ludzi, zdrowia zwierząt lub zdrowia roślin. W świetle doświadczeń środki, które dotyczą utraty zaufania konsumentów, należy rozszerzyć na produkty roślinne.

(187)

Nadzwyczajne środki wspierania rynku dla wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, baraniny i koziny, jaj oraz mięsa drobiowego powinny być bezpośrednio związane ze środkami zdrowotnymi i weterynaryjnymi przyjmowanymi w celu walki z rozprzestrzenianiem się chorób. Środki te należy przyjmować na wniosek państw członkowskich w celu zapobieżenia poważnym zakłóceniom na rynkach.

(188)

Aby stworzyć możliwość skutecznego reagowania w sytuacjach nadzwyczajnych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do rozszerzania określonych w niniejszym rozporządzeniu wykazów produktów, w odniesieniu do których mogą zostać przyjęte nadzwyczajne środki wsparcia.

(189)

Należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania środków niezbędnych do rozwiązania konkretnych problemów w sytuacjach nadzwyczajnych.

(190)

Sprawne i skuteczne reagowanie na zagrożenie zakłóceniami na rynku, w tym na zakłócenia rynku, może mieć szczególne znaczenie dla sektora mleczarskiego. Podobnie mogą pojawić się w odniesieniu do tego sektora szczególne problemy w sytuacji nadzwyczajnej. Należy zatem podkreślić, że środki przyjęte przez Komisję mogą odnosić się do takich zagrożeń i szczególnych problemów, a w szczególności do sektora mleczarskiego.

(191)

W okresach poważnej nierównowagi na rynku właściwe mogą się okazać określone rodzaje działań zbiorowych – traktowanych jako środki wyjątkowe mające na celu stabilizację odnośnych sektorów – podejmowanych przez prywatnych producentów, pod ścisłymi warunkami, z określeniem granic i zabezpieczeń. W przypadku gdy takie działania mogłyby wchodzić w zakres stosowania art. 101 ust. 1 TFUE, należy umożliwić Komisji wprowadzenie tymczasowego odstępstwa. Działania takie powinny jednak jedynie uzupełniać działania Unii w ramach interwencji publicznej i prywatnego przechowywania lub w ramach środków wyjątkowych przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu i nie powinny negatywnie wpływać na funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(192)

Powinna istnieć możliwość zobowiązania podmiotów gospodarczych, państw członkowskich lub państw trzecich do składania informacji do celów stosowania niniejszego rozporządzenia, monitorowania oraz analiz rynku produktów rolnych i zarządzania rynkiem produktów rolnych, zapewnienia przejrzystości rynku oraz prawidłowego funkcjonowania środków WPR, kontroli różnego szczebla, monitorowania, ewaluacji i audytu środków WPR oraz przestrzegania wymogów określonych w umowach międzynarodowych obejmujących wymogi w zakresie przekazywania informacji w ramach tych umów. Aby zapewnić jednolite, sprawne i uproszczone podejście, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania wszelkich niezbędnych środków w zakresie przekazywania informacji. Komisja powinna uwzględniać przy tym potrzeby w zakresie danych oraz synergie między potencjalnymi źródłami danych.

(193)

Aby zapewnić integralność systemów informacyjnych oraz autentyczność i czytelność dokumentów i powiązanych z nimi przekazywanych danych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do charakteru i rodzaju informacji, które mają być przekazywane; kategorii danych, które mają być przetwarzane, i maksymalnych okresów zatrzymywania; celów przetwarzania, w szczególności w przypadku publikacji takich danych i ich przekazywania do państw trzecich; praw dostępu do informacji lub udostępnianych systemów informacyjnych; oraz warunków publikacji informacji.

(194)

Zastosowanie mają przepisy Unii dotyczące ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych oraz swobodnego przepływu tych danych, w szczególności dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (10) i rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (11).

(195)

Skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych, który wydał opinię w dniu 14 grudnia 2011 r. (12)

(196)

Należy przekazać środki finansowe z rezerwy przeznaczonej na sytuacje kryzysowe w sektorze rolnym zgodnie z warunkami i procedurą, o których mowa w art. 24 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 i pkt. 22 porozumienia międzyinstytucjonalnego pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (13), i należy określić precyzyjnie, że niniejsze rozporządzenie stanowi mający zastosowanie akt podstawowy.

(197)

W celu zapewnienia sprawnego przejścia od ustaleń określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 do przepisów niniejszego rozporządzenia, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania niektórych aktów w odniesieniu do ustanowienia niezbędnych środków, w szczególności środków niezbędnych do ochrony praw nabytych i uzasadnionych oczekiwań przedsiębiorstw.

(198)

Stosowanie trybu pilnego przy przyjmowaniu aktów delegowanych na mocy niniejszego rozporządzenia powinno być dopuszczalne wyłącznie w wyjątkowych przypadkach, gdy jest to uzasadnione szczególnie pilną potrzebą, w celu skutecznego i efektywnego reagowania na zagrożenie wystąpieniem zakłóceń na rynku lub w przypadkach, gdy takie zakłócenia już występują. Wybór trybu pilnego powinien być uzasadniony i należy określić, w jakich przypadkach ma on być stosowany.

(199)

Należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (14).

(200)

Do przyjmowania aktów wykonawczych do niniejszego rozporządzenia należy stosować procedurę sprawdzającą, zważywszy, że akty te odnoszą się do WPR w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. b) ppkt (ii) rozporządzenia (UE) nr 182/2011. Jednakże przy przyjmowaniu aktów wykonawczych do niniejszego rozporządzenia, które odnoszą się do kwestii z zakresu konkurencji, należy stosować procedurę doradczą, gdyż procedura ta jest stosowana na ogół przy przyjmowaniu aktów wykonawczych w dziedzinie prawa konkurencji.

(201)

Komisja powinna przyjmować akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie dotyczące przyjęcia, zmiany lub uchylenia unijnych środków ochronnych, zawieszenia stosowania procedury uszlachetniania czynnego lub procedury uszlachetniania biernego, jeśli jest to konieczne w celu natychmiastowego zareagowania na sytuację rynkową, oraz rozwiązania konkretnych problemów, którymi należy zająć się niezwłocznie, w przypadku gdy w należycie uzasadnionych przypadkach wymaga tego uzasadniona pilna potrzeba.

(202)

W odniesieniu do niektórych środków w ramach niniejszego rozporządzenia wymagających niezwłocznego podjęcia działań lub polegających jedynie na stosowaniu przepisów ogólnych w konkretnych sytuacjach bez jakiegokolwiek marginesu swobody, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów wykonawczych bez stosowania przepisów rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

(203)

Komisja powinna ponadto zostać uprawniona do wykonywania niektórych zadań administracyjnych lub z zakresu zarządzania, które nie wymagają przyjęcia aktów delegowanych lub wykonawczych.

(204)

Niniejsze rozporządzenie powinno przewidywać pewne szczegółowe przepisy dotyczące Chorwacji zgodnie z Aktem o przystąpieniu Chorwacji (15).

(205)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007 w odpowiednim czasie po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia wygaśnie kilka środków sektorowych. Po uchyleniu rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 odnośne przepisy należy stosować do zakończenia odnośnych programów.

(206)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 922/72 (16) ustanawiające ogólne zasady przyznawania pomocy w odniesieniu do jedwabników na rok hodowlany 1972/1973 jest obecnie nieaktualne; rozporządzenie (EWG) nr 234/79 w sprawie procedury dostosowania nomenklatury Wspólnej Taryfy Celnej zostaje zastąpione niniejszym rozporządzeniem; rozporządzenie Rady (WE) nr 1601/96 (17) w sprawie pomocy na rzecz producentów chmielu z tytułu zbiorów w 1995 r. stanowi środek przejściowy, który z uwagi na swój charakter jest już nieaktualny. Rozporządzenie Rady (WE) nr 1037/2001 (18) zezwalające na oferowanie i dostarczanie niektórych przywożonych win zostało zastąpione przepisami Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską i Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie handlu winem przyjętej decyzją Rady 2006/232/WE (19) i z tego względu jest już nieaktualne. Dla jasności i pewności prawa rozporządzenia te należy zatem uchylić.

(207)

Niektóre przepisy obowiązujące w sektorach mleka i przetworów mlecznych, w szczególności przepisy dotyczące stosunków umownych i negocjacji, regulowania podaży sera z chronioną nazwą pochodzenia i chronionym oznaczeniem geograficznym, oświadczeń pierwszych skupujących, organizacji producentów, zrzeszeń organizacji producentów i organizacji międzybranżowych niedawno weszły w życie i nadal mają uzasadnienie w obecnej sytuacji gospodarczej na rynku mleczarskim i przy aktualnej strukturze łańcucha dostaw. Należy je zatem stosować w tym sektorze przez wystarczająco długi okres (zarówno przed zniesieniem kwot mlecznych, jak i po ich zniesieniu), aby mogły być w pełni skuteczne. Jednakże przepisy te powinny mieć charakter tymczasowy i powinny podlegać przeglądowi. Komisja powinna przyjąć sprawozdania dotyczące rozwoju rynku mleka, obejmujące w szczególności ewentualne zachęty dla rolników do zawierania umów o wspólnej produkcji, przy czym pierwsze z nich ma być przedstawione do dnia 30 czerwca 2014 r., a drugie do dnia 31 grudnia 2018 r.,

a)

zboża, część I;

b)

ryż, część II;

c)

cukier, część III;

d)

susz paszowy, część IV;

e)

nasiona, część V;

f)

chmiel, część VI;

g)

oliwa z oliwek i oliwki stołowe, część VII;

h)

len i konopie, część VIII;

i)

owoce i warzywa, część IX;

j)

produkty z przetworzonych owoców i warzyw, część X;

k)

banany, część XI;

l)

wina, część XII;

m)

drzewa i inne rośliny żywe, bulwy, korzenie i tym podobne, kwiaty cięte i liście ozdobne, część XIII;

n)

tytoń, część XIV;

o)

wołowina i cielęcina, część XV;

p)

mleko i przetwory mleczne, część XVI;

q)

wieprzowina, część XVII;

r)

baranina i kozina, część XVIII;

s)

jaja, część XIX;

t)

mięso drobiowe, część XX;

u)

alkohol etylowy pochodzenia rolniczego, część XXI;

v)

produkty pszczele, część XXII;

w)

jedwabniki, część XXIII;

x)

pozostałe produkty, część XXIV.

a)

„regiony słabiej rozwinięte” oznaczają regiony określone zgodnie z definicją w art. 90 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 (22).

b)

„niekorzystne zjawiska klimatyczne porównywalne do klęski żywiołowej” oznaczają warunki pogodowe takie jak mróz, grad, lód, deszcz lub susza, które niszczą ponad 30 % średniej rocznej produkcji danego rolnika wyliczonej na podstawie produkcji z poprzednich trzech lat lub średniej z trzech lat wyliczonej na podstawie pięciu ubiegłych lat, z wyłączeniem wartości najwyższej i najniższej.

a)

ustalające współczynniki przeliczeniowe dla ryżu na różnych etapach przetwarzania, koszty przetwórstwa i wartość produktów ubocznych;

b)

przyjmujące wszelkie niezbędne środki dotyczące stosowania współczynników przeliczeniowych dla ryżu.

a)

od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku w przypadku sektorów: owoców i warzyw, produktów z przetworzonych owoców i warzyw oraz bananów;

b)

od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku w przypadku sektora suszu paszowego oraz sektora jedwabników;

c)

od dnia 1 lipca do dnia 30 czerwca następnego roku w przypadku:

d)

od dnia 1 sierpnia do dnia 31 lipca następnego roku w przypadku sektora wina;

e)

od dnia 1 września do dnia 31 sierpnia następnego roku w przypadku sektora ryżu;

f)

od dnia 1 października do dnia 30 września następnego roku w przypadku sektora cukru.

a)

w odniesieniu do sektora zbóż: 101,31 EUR za tonę – dotyczy etapu sprzedaży hurtowej towarów dostarczonych do magazynu, przed ich wyładowaniem;

b)

w odniesieniu do ryżu niełuskanego: 150 EUR za tonę w przypadku ryżu standardowej jakości określonej w załączniku III pkt A – dotyczy etapu sprzedaży hurtowej towarów dostarczonych do magazynu, przed ich wyładowaniem;

c)

w odniesieniu do cukru standardowej jakości określonej w załączniku III pkt B – dotyczy cukru luzem, EXW:

d)

w odniesieniu do sektora wołowiny i cielęciny: 2 224 EUR za tonę tusz bydła płci męskiej o klasie uformowania/okrywy tłuszczowej R3 według unijnej skali klasyfikacji tusz bydła w wieku ośmiu miesięcy lub więcej, o której mowa w załączniku IV część A;

e)

w odniesieniu do sektora mleka i przetworów mlecznych:

f)

w odniesieniu do wieprzowiny 1 509,39 EUR za tonę tusz wieprzowych standardowej jakości określonych pod względem masy i zawartości chudego mięsa na podstawie unijnej skali klasyfikacji tusz wieprzowych, o której mowa w załączniku IV część B:

g)

w odniesieniu do sektora oliwy z oliwek:

a)

interwencji publicznej, w przypadku której właściwe organy państw członkowskich skupują i przechowują produkty aż do momentu ich zbywania; oraz

b)

przyznawania dopłat do przechowywania produktów przez podmioty prywatne.

a)

pszenicy zwyczajnej, pszenicy durum, jęczmienia i kukurydzy;

b)

ryżu niełuskanego;

c)

świeżej lub schłodzonej wołowiny i cielęciny objętych kodami CN 0201 10 00 oraz od 0201 20 20 do 0201 20 50;

d)

masła wyprodukowanego bezpośrednio i wyłącznie z pasteryzowanej śmietanki uzyskanej bezpośrednio i wyłącznie z mleka krowiego w zatwierdzonym przedsiębiorstwie w Unii, o minimalnej zawartości tłuszczu mlecznego w masie wynoszącej 82 % i maksymalnej zawartości wody w masie wynoszącej 16 %;

e)

odtłuszczonego mleka w proszku najwyższej jakości wytworzonego z mleka krowiego metodą rozpyłową w zatwierdzonym przedsiębiorstwie w Unii, o minimalnej zawartości białka wynoszącej 34,0 % w odtłuszczonej masie suchej.

a)

w odniesieniu do pszenicy zwyczajnej, pszenicy durum, jęczmienia i kukurydzy — od dnia 1 listopada do dnia 31 maja;

b)

w odniesieniu do ryżu niełuskanego — od dnia 1 kwietnia do dnia 31 lipca;

c)

w odniesieniu do wołowiny i cielęciny — przez cały rok;

d)

w odniesieniu do masła i odtłuszczonego mleka w proszku — od dnia 1 marca do dnia 30 września.

a)

jest otwarta dla pszenicy zwyczajnej, masła i odtłuszczonego mleka w proszku;

b)

może zostać otwarta przez Komisję – w drodze aktów wykonawczych – dla pszenicy durum, jęczmienia, kukurydzy i ryżu niełuskanego (w tym szczególnych odmian lub rodzajów ryżu niełuskanego), jeżeli wymaga tego sytuacja na rynku. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 229 ust. 2;

c)

może zostać otwarta przez Komisję dla wołowiny i cielęciny – w drodze aktów wykonawczych przyjętych bez zastosowania procedury, o której mowa w art. 229 ust. 2 lub 3 – jeżeli w reprezentatywnym okresie, ustalonym na podstawie art. 20 akapit pierwszy lit. c), średnia cena rynkowa w danym państwie członkowskim lub w danym regionie państwa członkowskiego, notowana na podstawie unijnej skali klasyfikacji tusz bydła, o której mowa w załączniku IV część A, jest niższa niż 85 % progu referencyjnego określonego w art. 7 ust. 1 lit. d).

a)

cenę zakupu produktów w ramach interwencji publicznej, w przypadku gdy zakup dokonywany jest po ustalonych cenach, lub

b)

maksymalną cenę, za jaką produkty kwalifikujące się do interwencji publicznej mogą zostać zakupione w przypadku zakupu w drodze procedury przetargowej.

a)

zapobiec jakimkolwiek zakłóceniom na rynku,

b)

zapewnić równy dostęp do towarów i równe traktowanie nabywców, oraz

c)

zapewnić zgodność z zobowiązaniami wynikającymi z umów międzynarodowych zawartych zgodnie z TFUE.

a)

cukru białego;

b)

oliwy z oliwek;

c)

włókna lnianego;

d)

świeżego lub schłodzonego mięsa z bydła w wieku ośmiu miesięcy lub więcej;

e)

masła wyprodukowanego ze śmietanki uzyskanej bezpośrednio i wyłącznie z mleka krowiego;

f)

sera;

g)

odtłuszczonego mleka w proszku wyprodukowanego z mleka krowiego;

h)

wieprzowiny;

i)

mięsa baraniego i koziego.

a)

średnie ceny rynkowe notowane w Unii, progi referencyjne i koszty produkcji danych produktów; oraz

b)

potrzebę zareagowania we właściwym czasie na szczególnie trudną sytuację na rynku lub na zmiany sytuacji gospodarczej, które mają znaczący negatywny wpływ na marże w sektorze.

a)

przyznające dopłaty do prywatnego przechowywania produktów wymienionych w art. 17, uwzględniając warunki, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu;

b)

ograniczające przyznawanie dopłat do prywatnego przechowywania.

a)

ich jakości w odniesieniu do parametrów jakości, grup jakościowych, klas jakości, kategorii, charakterystyk produktu i wieku;

b)

ich kwalifikowalności w odniesieniu do ilości, opakowań, w tym etykietowania, konserwowania, wcześniejszych umów dotyczących przechowywania, zatwierdzenia przedsiębiorstw i stanu produktów, do których odnosi się cena interwencyjna oraz dopłaty do prywatnego przechowywania.

a)

wymogi, które mają spełniać miejsca przechowywania wszystkich produktów zakupionych w ramach systemu interwencji publicznej;

b)

przepisy dotyczące przechowywania produktów zarówno na terytorium państwa członkowskiego, które jest odpowiedzialne za produkty oraz ich traktowanie, jak i poza tym terytorium, jeżeli chodzi o należności celne i wszelkie inne kwoty przyznawane lub pobierane w ramach WPR.

a)

przepisy i warunki stosowane w przypadkach, gdy ilość przechowywana jest mniejsza od ilości przewidzianej w umowie,

b)

warunki przyznawania zaliczek dotyczących takich dopłat;

c)

warunki, na jakich można podjąć decyzję o ponownym wprowadzeniu do obrotu lub o zbywaniu produktów objętych umowami prywatnego przechowywania.

a)

przewidujących stosowanie procedur przetargowych gwarantujących równy dostęp do towarów i równe traktowanie podmiotów gospodarczych;

b)

określających dodatkowe warunki, jakie muszą spełnić podmioty gospodarcze, aby ułatwić sprawne zarządzanie systemem i kontrolę nad nim ze strony państw członkowskich i podmiotów gospodarczych;

c)

określających wymogi dotyczące podmiotów gospodarczych w zakresie wnoszenia zabezpieczenia gwarantującego wykonanie ich obowiązków.

a)

dostosowujących i aktualizujących przepisy załącznika IV dotyczące unijnej skali klasyfikacji, identyfikacji i prezentacji tusz;

b)

ustanawiających przepisy uzupełniające dotyczące: klasyfikacji, w tym prowadzonej przez wykwalifikowanych rzeczoznawców, podziału na klasy, w tym przy użyciu automatycznych technik podziału na klasy, identyfikacji, ważenia i znakowania tusz oraz obliczania średnich cen unijnych i współczynników ważenia stosowanych przy obliczaniu tych cen;

c)

ustanawiających, w sektorze wołowiny i cielęciny, odstępstwa od przepisów i odstępstwa szczególne, które państwa członkowskie mogą przyznać ubojniom, w których dokonuje się uboju niewielkiej liczby sztuk bydła, oraz dodatkowe przepisy dotyczące danych produktów, w tym klas uformowania i okrywy tłuszczowej, oraz, w sektorze baraniny, dalsze przepisy dotyczące masy, koloru mięsa i okrywy tłuszczowej oraz kryteria klasyfikacji jagniąt lekkich;

d)

upoważniających państwa członkowskie do niestosowania skali klasyfikacji w przypadku klasyfikacji tusz wieprzowych oraz do stosowania dodatkowych kryteriów oceny oprócz kryterium masy i szacowanej zawartości chudego mięsa lub określających odstępstwa od tej skali.

a)

kosztów ponoszonych przez podmiot gospodarczy w przypadku, gdy produkty dostarczone w ramach interwencji publicznej nie spełniają minimalnych wymogów jakości;

b)

ustalenia minimalnych możliwości przechowywania w miejscach przechowywania interwencyjnego;

c)

reprezentatywnych okresów, rynków i cen rynkowych niezbędnych do stosowania niniejszego rozdziału;

d)

dostaw produktów, które mają być objęte zakupem w ramach interwencji publicznej, kosztów transportu, które mają być ponoszone przez oferenta, przejmowania produktów przez agencje płatnicze oraz płatności;

e)

różnych czynności związanych z procesem odkostniania w sektorze wołowiny i cielęciny;

f)

praktycznych ustaleń dotyczących pakowania produktów, wprowadzania ich do obrotu i etykietowania;

g)

procedur zatwierdzania przedsiębiorstw produkujących masło i odtłuszczone mleko w proszku do celów niniejszego rozdziału;

h)

wszelkich zezwoleń na przechowywanie poza terytorium państwa członkowskiego, w którym produkty zostały zakupione i były przechowywane;

i)

sprzedaży lub zbywania produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej, w szczególności w odniesieniu do cen sprzedaży, warunków wycofania z przechowywania, dalszego wykorzystania lub przeznaczenia produktów wycofanych z przechowywania, obejmujących procedury dotyczące produktów udostępnianych do wykorzystania w ramach programu, o którym mowa w art. 16 ust. 2, w tym przekazywania produktów między państwami członkowskimi;

j)

w odniesieniu do produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej, przepisów odnoszących się do możliwości sprzedaży przez państwa członkowskie, na własną odpowiedzialność, małych ilości pozostających w miejscach przechowywania lub ilości, które nie nadają się do ponownego zapakowania, lub których stan uległ pogorszeniu;

k)

w odniesieniu do prywatnego przechowywania, zawierania i treści umów między właściwym organem państwa członkowskiego a wnioskodawcami;

l)

wprowadzania produktów do prywatnego przechowywania, ich prywatnego przechowywania oraz wycofania z przechowywania;

m)

długości okresu prywatnego przechowywania oraz przepisów, na podstawie których okres ten, określony w umowie, może zostać skrócony lub wydłużony;

n)

procedur, których należy przestrzegać przy zakupie po ustalonych cenach, w tym procedur dotyczących zabezpieczenia, które należy wnieść, i jego wysokości, lub dotyczących przyznawania uprzednio ustalonych dopłat do prywatnego przechowywania;

o)

stosowania procedur przetargowych zarówno do interwencji publicznej, jak i do prywatnego przechowywania, w szczególności w odniesieniu do:

p)

stosowania unijnych skal klasyfikacji tusz wołowych, wieprzowych i baranich;

q)

innej niż ustanowiona w załączniku IV sekcja A.IV prezentacji tusz i półtusz do celów ustalania cen rynkowych;

r)

współczynników korygujących, które mają być stosowane przez państwa członkowskie w przypadku innej prezentacji tusz wołowych i baranich, w przypadku gdy prezentacja wzorcowa nie jest stosowana;

s)

praktycznych ustaleń odnoszących się do znakowania sklasyfikowanych tusz oraz do obliczania przez Komisję średniej ważonej ceny unijnej tusz wołowych, wieprzowych i baranich;

t)

upoważnienia państw członkowskich do określenia w odniesieniu do świń ubitych na ich terytorium innej prezentacji tusz wieprzowych niż określona w załączniku IV sekcja B.III, jeżeli spełniony zostanie jeden z poniższych warunków:

u)

przepisy dotyczące kontroli w terenie dokonywanej przez komitet unijny złożony z ekspertów z Komisji i ekspertów wyznaczonych przez państwa członkowskie, w zakresie stosowania klasyfikacji tusz w państwach członkowskich, w celu zapewnienia dokładności i wiarygodności klasyfikacji tusz. Przepisy te przewidują, że Unia ponosi koszty działalności związanej z prowadzeniem takiej kontroli.

a)

masa tuszy;

b)

kolor mięsa;

c)

okrywa tłuszczowa.

a)

dostarczanie dzieciom w placówkach oświatowych, o których mowa w art. 22, produktów pochodzących z sektorów owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw oraz bananów; oraz

b)

pokrycie niektórych związanych z nim kosztów logistyki i dystrybucji, sprzętu, promocji, monitorowania, ewaluacji i środków towarzyszących.

a)

dodatkowych kryteriów związanych z ukierunkowywaniem pomocy przez państwa członkowskie;

b)

zatwierdzania i wyboru przez państwa członkowskie wnioskodawców ubiegających się o pomoc;

c)

opracowywania strategii krajowych i regionalnych oraz środków towarzyszących.

a)

metody ponownego przydziału wstępnie przydzielonej pomocy, o której mowa w art. 23 ust. 5, między państwa członkowskie na podstawie otrzymanych wniosków o przyznanie pomocy;

b)

przewidzianych w strategiach państw członkowskich kosztów kwalifikowalnych do objęcia pomocą unijną i możliwości ustalenia ogólnego pułapu w odniesieniu do poszczególnych kosztów;

c)

obowiązku monitorowania i ewaluacji efektywności programów „Owoce i warzywa w szkole” przez państwa członkowskie.

a)

informacji, które mają zostać zawarte w strategiach państw członkowskich;

b)

wniosków o pomoc i płatności;

c)

metod rozpowszechniania informacji o programie i związanych z nim środków dotyczących tworzenia sieci kontaktów;

d)

trybu składania, formatu i treści sprawozdań z monitorowania i ewaluacji przedstawianych przez państwa członkowskie uczestniczące w unijnym programie „Owoce i warzywa w szkole”.

a)

produkty, które kwalifikują się do programu, zgodnie z przepisami określonymi w art. 26 ust. 1 i z uwzględnieniem aspektów żywieniowych;

b)

opracowywanie krajowych lub regionalnych strategii państw członkowskich obejmujących w stosownych przypadkach środki towarzyszące; oraz

c)

środki niezbędne do monitorowania i ewaluacji.

a)

przepisów dotyczących kwalifikowalności do pomocy beneficjentów i wnioskodawców;

b)

wymogu zatwierdzania wnioskodawców przez państwa członkowskie;

c)

wykorzystywania produktów mleczarskich korzystających z pomocy do przygotowywania posiłków w placówkach oświatowych.

a)

procedury w celu zapewnienia przestrzegania maksymalnej ilości kwalifikującej się do pomocy;

b)

procedury dotyczące wnoszenia zabezpieczenia w przypadku dokonania wypłaty zaliczki oraz określania wysokości tego zabezpieczenia;

c)

przepisy dotyczące informacji, jakie powinny otrzymać państwa członkowskie w celu zatwierdzania wnioskodawców, wniosków o pomoc i płatności;

d)

metody rozpowszechniania informacji o programie;

e)

zarządzanie monitorowaniem cen zgodnie z art. 27 ust. 5.

a)

monitorowanie rynku i zarządzanie rynkiem w sektorze oliwy z oliwek i oliwek stołowych;

b)

poprawa sytuacji w zakresie oddziaływania uprawy oliwek na środowisko;

c)

poprawa konkurencyjności uprawy oliwek poprzez modernizację;

d)

poprawa jakości produkcji oliwy z oliwek oraz oliwek stołowych;

e)

system identyfikowalności, certyfikacji i ochrony jakości oliwy z oliwek oraz oliwek stołowych, w szczególności monitorowania jakości oliwy z oliwek sprzedawanej konsumentom końcowym, objęty zakresem odpowiedzialności administracji krajowych;

f)

rozpowszechnianie informacji dotyczących działań prowadzonych przez organizacje producentów, zrzeszenia organizacji producentów lub organizacje międzybranżowe w celu poprawy jakości oliwy z oliwek i oliwek stołowych.

a)

11 098 000 EUR rocznie dla Grecji;

b)

576 000 EUR rocznie dla Francji; oraz

c)

35 991 000 EUR rocznie dla Włoch.

a)

75 % z tytułu działalności w dziedzinie, o której mowa w ust. 1 lit. a), b) i c);

b)

75 % z tytułu inwestycji w aktywa trwałe oraz 50 % z tytułu innej działalności w dziedzinie, o której mowa w ust. 1 lit. d);

c)

75 % z tytułu programów prac zrealizowanych w co najmniej trzech państwach trzecich lub państwach członkowskich niebędących producentami przez uznane organizacje, o których mowa w ust. 1, z co najmniej dwóch państw członkowskich będących producentami w dziedzinach, o których mowa w ust. 1 lit. e) i f), oraz 50 % z tytułu innej działalności w tych dziedzinach.

a)

w odniesieniu do obszarów, o których mowa w art. 29 ust. 1, szczegółowych środków, które mogą być finansowane w ramach pomocy unijnej, oraz działań i kosztów, które nie mogą być w ten sposób finansowane;

b)

minimalnego przydziału przez państwa członkowskie środków pochodzących z finansowania unijnego na poszczególne obszary;

c)

wymogu wnoszenia zabezpieczenia wraz z wnioskiem o zatwierdzenie programu w przypadkach, w których wypłacana jest zaliczka pomocy;

d)

kryteriów wyboru i zatwierdzania programów pracy, które powinny być uwzględniane przez państwa członkowskie.

a)

wdrażania programów prac oraz wprowadzania w nich zmian;

b)

płatności pomocy obejmujących płatności zaliczek pomocy;

c)

procedury dotyczącej zabezpieczenia, które należy wnieść, i jego wysokości w przypadkach, w których składany jest wniosek o zatwierdzenie programu prac i w których wypłacana jest zaliczka pomocy.

a)

ze składek pochodzących od:

b)

z pomocy finansowej Unii, która może zostać przyznana organizacjom producentów lub ich zrzeszeniom, w przypadku gdy przedstawią one program operacyjny lub częściowy program operacyjny, zarządzają nim i go wdrażają, na podstawie warunków, które zostaną przyjęte przez Komisję w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 37 i aktów wykonawczych zgodnie z art. 38.

a)

planowanie produkcji, w tym prognozowanie i monitorowanie produkcji i spożycia;

b)

poprawa jakości produktów, świeżych lub przetworzonych;

c)

podwyższenie wartości handlowej produktów,

d)

promocja produktów, świeżych lub przetworzonych,

e)

środki ochrony środowiska w szczególności dotyczące wody, i metody produkcji bezpieczne dla środowiska, w tym rolnictwo ekologiczne,

f)

zapobieganie sytuacjom kryzysowym i zarządzanie kryzysowe.

a)

środki w ramach programów operacyjnych zrzeszenia organizacji producentów były w całości finansowane ze składek tych organizacji członkowskich tego zrzeszenia, a te środki finansowe pochodziły z funduszy operacyjnych tych organizacji członkowskich;

b)

środki i przeznaczone na nie środki finansowe były określone w programach operacyjnych poszczególnych organizacji członkowskich;

c)

nie dochodziło do podwójnego finansowania.

a)

inwestycje umożliwiające skuteczniejsze zarządzanie ilościami wprowadzanymi do obrotu;

b)

działania szkoleniowe i wymianę najlepszych praktyk;

c)

promowanie i informowanie, z myślą o zapobieganiu bądź w okresie kryzysu;

d)

wsparcie na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na utworzenie funduszy wspólnego inwestowania;

e)

w razie potrzeby ponowne nasadzanie sadów po obowiązkowym ich karczowaniu ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych z polecenia właściwego organu państwa członkowskiego;

f)

wycofywanie z rynku;

g)

zielone zbiory lub niezbieranie owoców i warzyw;

h)

ubezpieczanie zbiorów.

a)

„zielone zbiory” oznaczają całkowite zbiory niedojrzałych, nienadających się do sprzedaży produktów na danym obszarze, które przed rozpoczęciem zielonych zbiorów nie zostały uszkodzone z powodu warunków klimatycznych, chorób lub z innych powodów;

b)

„niezbieranie plonów” oznacza zakończenie bieżącego cyklu produkcyjnego na danym obszarze, gdy produkt jest dobrze rozwinięty oraz ma solidną i właściwą jakość handlową. Za niezbieranie plonów nie jest uznawane zniszczenie produktów w wyniku zjawisk klimatycznych lub chorób.

a)

programy operacyjne zawierały co najmniej dwa działania na rzecz ochrony środowiska; lub

b)

co najmniej 10 % wydatków poniesionych w ramach programów operacyjnych przeznaczanych było na działania na rzecz ochrony środowiska.

a)

został przedstawiony przez kilka unijnych organizacji producentów działających w różnych państwach członkowskich w ramach programów transnarodowych;

b)

został przedstawiony przez jedną lub większą liczbę organizacji producentów zaangażowanych w programy realizowane na zasadzie międzybranżowej;

c)

obejmuje wyłącznie szczególne wsparcie produkcji wyrobów ekologicznych objętych rozporządzeniem Rady (WE) nr 834/2007 (23);

d)

jest to pierwszy program lub jego część przedstawiona przez uznaną organizację producentów powstałą w wyniku połączenia z inną uznaną organizacją producentów;

e)

jest to pierwszy program przedstawiony przez uznane zrzeszenie organizacji producentów;

f)

został przedstawiony przez organizacje producentów w państwach członkowskich, w których organizacje producentów wprowadzają do obrotu mniej niż 20 % wyprodukowanych owoców i warzyw;

g)

został przedstawiony przez organizację producentów w jednym z najbardziej oddalonych regionów Unii, o których mowa w art. 349 TFUE.

a)

bezpłatnej dystrybucji wśród organizacji charytatywnych i fundacji, zatwierdzonych w tym celu przez państwa członkowskie, do wykorzystania w ich działalności służącej pomocy osobom, których prawo do otrzymywania pomocy społecznej jest uznane w prawie krajowym, w szczególności w związku z tym, że osoby te nie posiadają środków utrzymania; lub

b)

bezpłatnej dystrybucji w: zakładach karnych, szkołach, placówkach, o których mowa w art. 22, na obozach wypoczynkowych dla dzieci, w szpitalach lub domach spokojnej starości wyznaczonych przez państwa członkowskie, które podejmują wszelkie niezbędne kroki dla zapewnienia, aby dystrybuowane w ten sposób ilości produktów stanowiły uzupełnienie ilości normalnie kupowanych przez placówki tego rodzaju.

a)

analizę sytuacji pod kątem mocnych i słabych stron oraz potencjału rozwoju;

b)

uzasadnienie ustalonych priorytetów;

c)

cele programów operacyjnych i instrumentów oraz wskaźniki wydajności;

d)

ocenę programów operacyjnych;

e)

obowiązki organizacji producentów w zakresie sprawozdawczości.

a)

funduszy operacyjnych i programów operacyjnych w zakresie:

b)

ram krajowych i krajowej strategii w zakresie programów operacyjnych obejmujących obowiązek monitorowania i ewaluacji skuteczności ram krajowych i krajowych strategii;

c)

unijnej pomocy finansowej w zakresie:

d)

środków zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania kryzysowego dotyczących:

e)

krajowej pomocy finansowej w zakresie:

a)

zarządzania funduszami operacyjnymi;

b)

informacji, które powinny zostać zawarte w programach operacyjnych, ramach krajowych i strategiach krajowych, o których mowa w art. 36, ich przekazywania państwom członkowskim, terminów, dokumentów uzupełniających i zatwierdzania przez państwa członkowskie;

c)

realizacji programów operacyjnych przez organizacje producentów i zrzeszenia organizacji producentów;

d)

składania, formatu i treści sprawozdań z monitorowania i ewaluacji krajowych strategii i programów operacyjnych;

e)

wniosków o pomoc i wypłat pomocy, obejmujących zaliczki i częściowe wypłaty pomocy;

f)

praktycznych ustaleń dotyczących umieszczania unijnego symbolu na opakowaniach produktów przeznaczonych do bezpłatnej dystrybucji;

g)

przestrzegania norm handlowych w przypadkach wycofywania;

h)

kosztów transportu, sortowania i pakowania w przypadku bezpłatnej dystrybucji;

i)

środków promowania, informowania i szkolenia w przypadku zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania kryzysowego;

j)

wdrażania operacji wycofywania produktów, zielonych zbiorów, niezbierania plonów i środków ubezpieczania zbiorów;

k)

stosowania, zezwolenia na wypłatę, wypłaty i zwrotu krajowej pomocy finansowej;

l)

procedur dotyczących zabezpieczenia, które należy wnieść, i jego wysokości w przypadku wypłaty zaliczki.

a)

projekty badawcze i działania wspierające projekty badawcze inne niż te, o których mowa w art. 45 ust. 2 lit. d) i e);

b)

środki, które są ujęte w krajowych programach państw członkowskich dotyczących rozwoju obszarów wiejskich na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1305/2013.

a)

szczegółowy opis zaproponowanych środków wraz z odpowiadającymi im celami przedstawionymi w ujęciu ilościowym;

b)

wyniki przeprowadzonych konsultacji;

c)

ocenę ukazującą oczekiwane oddziaływanie na poziomie technicznym, gospodarczym, środowiskowym i społecznym;

d)

harmonogram wprowadzania tych środków w życie;

e)

ogólne zestawienie zasobów finansowych, które należy uruchomić, oraz przewidywany orientacyjny podział tych zasobów na poszczególne środki zgodnie z ograniczeniami budżetowymi przewidzianymi w załączniku VI;

f)

kryteria i wskaźniki ilościowe służące monitorowaniu i ewaluacji oraz działania podjęte w celu zapewnienia odpowiedniej i skutecznej realizacji programów wsparcia; oraz

g)

informacje wskazujące właściwe organy i jednostki odpowiedzialne za realizację programu wsparcia.

a)

promocję, zgodnie z art. 45;

b)

restrukturyzację i przekształcanie winnic, zgodnie z art. 46;

c)

zielone zbiory, zgodnie z art. 47;

d)

fundusze wspólnego inwestowania, zgodnie z art. 48;

e)

ubezpieczanie zbiorów, zgodnie z art. 49;

f)

inwestycje, zgodnie z art. 50;

g)

innowacje w sektorze wina, zgodnie z art. 51;

h)

destylację produktów ubocznych, zgodnie z art. 52.

a)

w państwach członkowskich w celu informowania konsumentów o odpowiedzialnej konsumpcji wina oraz o unijnych systemach nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych;

b)

w państwach trzecich, w celu zwiększenia konkurencyjności tych win.

a)

działań PR, promocyjnych lub reklamowych, w szczególności podkreślających wysoki standard produktów unijnych, zwłaszcza pod względem jakości, bezpieczeństwa żywności i ochrony środowiska;

b)

uczestnictwa w wydarzeniach, targach lub wystawach o randze międzynarodowej;

c)

kampanii informacyjnych, w szczególności dotyczących unijnych systemów obejmujących nazwy pochodzenia, oznaczenia geograficzne i produkcję ekologiczną;

d)

badań nowych rynków, koniecznych do rozszerzenia rynków zbytu;

e)

badań w celu ewaluacji wyników działań informacyjnych i promocyjnych.

a)

konwersję odmian, w tym konwersję przez przeszczepiania;

b)

przeniesienie winnic;

c)

ponowne sadzenie winnic w przypadku gdy jest to konieczne po obowiązkowym ich karczowaniu ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych z polecenia właściwego organu państwa członkowskiego;

d)

poprawę technik zarządzania winnicą, w szczególności wprowadzenie zaawansowanych systemów zrównoważonej produkcji.

a)

rekompensata dla producentów za utratę dochodów spowodowane wdrożeniem środka;

b)

wkład w koszty restrukturyzacji i przekształcenia.

a)

niezależnie od przepisów części II tytuł I rozdział III sekcja IVa podsekcja II rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 określających przejściowy system praw do sadzenia - zgoda na współistnienie starych i nowych winorośli przez ustalony okres, który nie jest dłuższy niż trzy lata, do końca okresu przejściowego;

b)

rekompensata finansowa.

a)

80 % kosztów składek ubezpieczeniowych opłaconych przez producentów tytułem ubezpieczenia od strat powstałych w wyniku niekorzystnych zjawisk klimatycznych porównywalnych do klęski żywiołowej;

b)

50 % kosztów składek ubezpieczeniowych opłaconych przez producentów tytułem ubezpieczenia:

a)

stosuje się tylko do mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE (24);

b)

można ponadto stosować w odniesieniu do wszystkich przedsiębiorstw z regionów najbardziej oddalonych, o których mowa w art. 349 TFUE, i mniejszych wysp Morza Egejskiego w rozumieniu art. 1 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 229/2013 (25).

a)

50 % w regionach słabiej rozwiniętych;

b)

40 % w regionach innych niż regiony słabiej rozwinięte;

c)

75 % w regionach najbardziej oddalonych, o których mowa w art. 349 TFUE;

d)

65 % na mniejszych wyspach Morza Egejskiego w rozumieniu art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 229/2013.

a)

przepisy dotyczące odpowiedzialności za wydatki poniesione w okresie od dnia otrzymania przez Komisję programów wsparcia i zmian do programów wsparcia do dnia rozpoczęcia ich stosowania;

b)

przepisy dotyczące treści programów wsparcia oraz wydatków, kosztów administracyjnych i osobowych, a także operacji, które mogą zostać ujęte w programach wsparcia w państwach członkowskich, oraz warunków i możliwości dokonywania wypłat przez pośredników w przypadku wsparcia na rzecz ubezpieczenia zbiorów przewidzianego w art. 49;

c)

przepisy dotyczące wymogu wnoszenia zabezpieczenia w przypadku wypłaty zaliczki;

d)

przepisy dotyczące stosowania określeń do celów niniejszej sekcji;

e)

przepisy określające pułap wydatków na ponowne sadzenie winnic ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych zgodnie z art. 46 ust. 3 akapit pierwszy lit. c);

f)

przepisy mające na celu zapobieganie podwójnemu finansowaniu:

g)

przepisy na mocy których producenci mają wycofywać produkty uboczne wyrobu wina i wyjątki od tego obowiązku mające na celu uniknięcie dodatkowego obciążenia administracyjnego, oraz przepisy dotyczące dobrowolnej certyfikacji destylarni;

h)

przepisy umożliwiające państwom członkowskim określenie warunków niezbędnych do właściwego funkcjonowania środków wsparcia w ramach ich programów.

a)

przedkładania programów wsparcia oraz odpowiednich planów finansowych, jak również dotyczące przeglądów programów wsparcia;

b)

procedur składania i wyboru wniosków oraz procedur wypłaty;

c)

składania, formatu i treści sprawozdań oraz ewaluacji programów wsparcia w państwach członkowskich;

d)

ustalania przez państwa członkowskie wielkości wsparcia z tytułu zielonych zbiorów i destylacji produktów ubocznych;

e)

zarządzania finansami oraz przepisów w zakresie stosowania środków wsparcia przez państwa członkowskie;

f)

procedur dotyczących zabezpieczenia, które należy wnieść, i jego wysokości w przypadku wypłaty zaliczki.

a)

pomoc techniczna skierowana do pszczelarzy i organizacji pszczelarzy;

b)

zwalczanie inwazji pasożytów i chorób pszczół, w szczególności warrozy;

c)

racjonalizacja sezonowego przenoszenia uli;

d)

środki wspierające laboratoria przeprowadzające analizy produktów pszczelich w celu ułatwiania pszczelarzom wprowadzania do obrotu i podnoszenia wartości swoich produktów;

e)

środki mające na celu wsparcie zasiedlania uli w Unii;

f)

współpraca z wyspecjalizowanymi podmiotami w zakresie wdrażania stosowanych programów naukowo-badawczych w dziedzinie pszczelarstwa i produktów pszczelich;

g)

monitorowanie rynku;

h)

poprawa jakości produktów, aby skuteczniej pozycjonować produkty na rynku.

a)

unikania podwójnego finansowania programów pszczelarskich i programów rozwoju obszarów wiejskich w państwach członkowskich;

b)

podstaw przydzielania unijnego wkładu finansowego każdemu uczestniczącemu państwu członkowskiemu, między innymi w oparciu o łączną liczbę uli w Unii.

a)

treści programów krajowych i przeprowadzonych przez państwa członkowskie badań dotyczących struktury produkcji i sprzedaży w ich sektorach pszczelarskich;

b)

procedury ponownego przydziału niewykorzystanych środków finansowych;

c)

zatwierdzania przedłożonych przez państwa członkowskie programów pszczelarskich, w tym przyznawania unijnego wkładu finansowego każdemu z uczestniczących państw członkowskich oraz maksymalnego poziomu finansowania przez państwa członkowskie.

a)

wniosków o przyznanie pomocy, w tym przepisów dotyczących terminów i dokumentów towarzyszących;

b)

przepisów dotyczących kwalifikujących się obszarów uprawy chmielu i obliczania kwot, które mają być wypłacone każdej organizacji producentów.

a)

zastosować na poziomie krajowym odsetek niższy od odsetka określonego w ust. 1;

b)

ograniczyć udzielanie zezwoleń na poziomie regionalnym, dla konkretnych obszarów kwalifikujących się ze względu na produkcję win o chronionej nazwie pochodzenia, produkcję win o chronionym oznaczeniu geograficznym lub obszarów, na których produkuje się wino bez oznaczenia geograficznego.

a)

potrzebą uniknięcia dobrze udokumentowanego ryzyka nadmiernej podaży produktów sektora wina w stosunku do perspektyw rynkowych dla tych produktów, bez przekraczania wielkości koniecznej do zaspokojenia tej potrzeby;

b)

potrzebą uniknięcia dobrze udokumentowanego ryzyka znacznej dewaluacji konkretnych chronionych nazw pochodzenia lub chronionych oznaczeń geograficznych.

a)

wnioskodawca posiada obszar upraw nie mniejszy niż obszar, w odniesieniu do którego składa wniosek o zezwolenie;

b)

wnioskodawca posiada odpowiednie umiejętności i kompetencje;

c)

wniosek nie pociąga za sobą ryzyka osłabienia reputacji odnośnej chronionej nazwy pochodzenia, co stanowi domniemanie, chyba że organy publiczne dowiodą występowania takiego ryzyka;

d)

w należycie uzasadnionych przypadkach, jedno lub większą liczbę kryteriów, o których mowa w ust. 2, o ile są one stosowane w sposób obiektywny i niedyskryminacyjny.

a)

producenci, którzy rozpoczynają uprawę winorośli po raz pierwszy i którzy prowadzą gospodarstwo rolne (nowi uczestnicy rynku);

b)

obszary, na których winnice przyczyniają się do ochrony środowiska;

c)

obszary przeznaczone do nowego nasadzania, które będzie prowadzone w ramach projektów związanych z konsolidacją gruntów;

d)

obszary z ograniczeniami naturalnymi lub innymi szczególnymi ograniczeniami;

e)

zrównoważoność projektów dotyczących rozwoju lub ponownego sadzenia na podstawie oceny ekonomicznej;

f)

obszary przeznaczone do nowego nasadzania, które przyczyniają się do zwiększania konkurencyjności na poziomie gospodarstwa i regionu;

g)

projekty oferujące możliwość poprawy jakości produktów z oznaczeniami geograficznymi;

h)

obszary przeznaczone do nowego nasadzania w ramach zwiększania rozmiarów małych i średnich przedsiębiorstw.

a)

warunków stosowania wyłączenia, o którym mowa w art. 62 ust. 4;

b)

przepisów odnoszących się do kryteriów, o których mowa w art. 64 ust. 1 i 2;

c)

dodawania kryteriów do kryteriów wymienionych w art. 64 ust. 1 i 2;

d)

współistnienia winorośli, do której wykarczowania zobowiązał się producent, wraz z nowoposadzoną winoroślą zgodnie z art. 66 ust. 2;

e)

podstaw podjęcia przez państwo członkowskie decyzji na mocy art. 66 ust. 3.

a)

procedur udzielania zezwoleń;

b)

rejestrów, jakie mają prowadzić państwa członkowskie, oraz powiadomień, jakie mają być przesyłane Komisji.

a)

oliwa z oliwek i oliwki stołowe;

b)

owoce i warzywa;

c)

przetworzone produkty z owoców i warzyw;

d)

banany;

e)

żywe rośliny;

f)

jaja;

g)

mięso drobiowe;

h)

tłuszcze do smarowania przeznaczone do spożycia przez ludzi;

i)

chmiel.

a)

definicji technicznych, oznaczeń i opisów handlowych dotyczących sektorów innych niż określone w art. 78;

b)

kryteriów klasyfikacji takich jak podział na klasy, masa, wielkość, wiek i kategoria;

c)

gatunku, odmiany roślin, rasy zwierząt lub typu handlowego;

d)

prezentacji, etykietowania związanego z obowiązkowymi normami handlowymi, opakowania, zasad stosowanych w stosunku do zakładów pakowania, oznakowania, roku zbioru oraz użycia szczególnych określeń, bez uszczerbku dla art. 92–123;

e)

kryteriów takich jak wygląd, konsystencja, budowa, właściwości produktu i procentowa zawartość wody;

f)

specyficznych substancji użytych w produkcji, części składowych lub składników, włączając w to ich zawartość ilościową, czystość i tożsamość;

g)

rodzaju działalności rolnej i metod produkcji, w tym praktyk enologicznych i zaawansowanych systemów zrównoważonej produkcji;

h)

kupażowania moszczu winogronowego i wina, w tym jego definicji, mieszania i jego ograniczeń;

i)

częstotliwości odbioru, dostawy, ochrony i przygotowania, metody i temperatury konserwowania, przechowywania i transportu;

j)

miejsca produkcji lub pochodzenia, z wyjątkiem mięsa drobiowego i tłuszczów do smarowania;

k)

ograniczeń w odniesieniu do stosowania niektórych substancji i praktyk;

l)

szczególnego wykorzystania;

m)

warunków regulujących zbywanie, posiadanie, obrót i wykorzystywanie produktów niespełniających norm handlowych przyjętych na podstawie ust. 1 lub definicji, oznaczeń i opisów handlowych, o których mowa w art. 78, jak również warunków regulujących zbywanie produktów ubocznych.

a)

specyfikę danego produktu;

b)

konieczność zapewnienia warunków ułatwiających wprowadzenie produktów do obrotu;

c)

interes producentów polegający na przekazywaniu informacji o właściwościach produktu i produkcji oraz interes konsumentów polegający na otrzymywaniu adekwatnej i przejrzystej informacji na temat produktu, w tym miejsca produkcji ustalonego dla każdego produktu z osobna i na odpowiednim poziomie geograficznym, po przeprowadzeniu oceny skutków, uwzględniającej w szczególności koszty i obciążenia administracyjne dla podmiotów gospodarczych oraz korzyści dla producentów i konsumenta końcowego;

d)

dostępne metody określania cech fizycznych, chemicznych i organoleptycznych produktów;

e)

standardowe zalecenia przyjęte przez organy międzynarodowe;

f)

potrzebę związaną z zachowaniem naturalnych i podstawowych właściwości produktów oraz z unikaniem wprowadzania istotnych zmian w składzie danego produktu.

a)

miejscu lub miejscach produkcji chmielu;

b)

roku lub latach zbiorów; oraz

c)

odmianie lub odmianach.

a)

w celu spełnienia wymogów handlowych określonych państw trzecich; lub

b)

w odniesieniu do produktów przeznaczonych do zastosowań specjalnych.

(i)

pozostają bez uszczerbku dla normalnego obrotu produktami, dla których został wydany certyfikat; oraz

(ii)

zawierają gwarancje mające na celu uniknięcie wszelkich niejasności związanych z tymi produktami.

a)

wołowiny i cielęciny;

b)

wina;

c)

mleka i przetworów mlecznych przeznaczonych do spożycia przez ludzi;

d)

mięsa drobiowego;

e)

jaj;

f)

tłuszczów do smarowania przeznaczonych do spożycia przez ludzi; oraz

g)

oliwy z oliwek i oliwek stołowych.

a)

soku winogronowego oraz zagęszczonego soku winogronowego; oraz

b)

moszczu winogronowego i zagęszczonego moszczu winogronowego przeznaczonego do przygotowania soku winogronowego.

a)

zostały poddane praktykom enologicznym niedozwolonym w Unii;

b)

zostały poddane praktykom enologicznym niedozwolonym w danym państwie; lub

c)

nie są zgodne z przepisami ustanowionymi w załączniku VIII.

a)

uwzględnia praktyki enologiczne i metody analizy zalecane i opublikowane przez OIV, a także wyniki eksperymentalnego stosowania dotychczas niedozwolonych praktyk enologicznych;

b)

uwzględnia kwestię ochrony zdrowia ludzkiego;

c)

uwzględnia potencjalne ryzyko dla konsumentów, którzy mogą zostać wprowadzeni w błąd ze względu na ugruntowane postrzeganie produktu i ich oczekiwania z nim związane, biorąc pod uwagę dostępność i skuteczność środków informacyjnych, które wykluczą takie ryzyko;

d)

pozwala na zachowanie naturalnych i podstawowych właściwości wina i niewprowadzanie istotnych zmian w składzie danego produktu;

e)

zapewnia akceptowalny minimalny poziom troski o środowisko;

f)

przestrzega ogólnych zasad dotyczących praktyk enologicznych i przepisów określonych w załączniku VIII.

a)

dana odmiana należy do gatunku Vitis vinifera lub pochodzi z krzyżówki gatunku Vitis vinifera z innymi gatunkami rodzaju Vitis;

b)

dana odmiana nie jest jedną z następujących odmian: Noah, Othello, Isabelle, Jacquez, Clinton i Herbemont.

a)

odmian winorośli, które nie są sklasyfikowane, w przypadku państw członkowskich innych niż te, o których mowa w ust. 3;

b)

odmian winorośli, które nie spełniają ust. 2 akapit drugi, w przypadku państw członkowskich, o których mowa w ust. 3.

a)

zastrzegania dodatkowego określenia zastrzeżonego stosowanego fakultatywnie, z określeniem warunków jego stosowania;

b)

zmiany warunków stosowania określenia zastrzeżonego stosowanego fakultatywnie; lub

c)

unieważnienia określenia zastrzeżonego stosowanego fakultatywnie.

a)

określenie jest związane z cechą produktu lub właściwością procesu produkcji lub przetwarzania oraz z konkretnym sektorem lub produktem;

b)

stosowanie tego określenia umożliwia lepsze informowanie o wartości dodanej produktu ze względu na jego specyfikę czy też właściwości procesu produkcji lub przetwarzania;

c)

przy wprowadzaniu do obrotu, specyfika lub właściwość, o których mowa w lit. a), jest możliwa do zidentyfikowania przez konsumentów w kilku państwach członkowskich;

d)

zasady dotyczące stosowania określenia są zgodne z dyrektywą 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (29) lub rozporządzeniem (UE) nr 1169/2011.

a)

warunków, na podstawie których uznaje się, że produkty przywożone wykazują równoważny poziom zgodności z unijnymi normami handlowymi, oraz warunków, które umożliwiają odstępstwo od art. 74; oraz

b)

przepisów dotyczących stosowania norm handlowych w odniesieniu do produktów wywożonych z Unii.

a)

zaświadczenia o zgodności z przepisami, o których mowa w ust. 1 i 2, wystawionego przez właściwy organ w państwie pochodzenia produktu, ujęty w wykazie, który zostanie publicznie udostępniony przez Komisję;

b)

sprawozdania z analiz przygotowanego przez podmiot lub służby wyznaczone przez państwo pochodzenia produktu, o ile dany produkt przeznaczony jest do bezpośredniego spożycia przez ludzi.

a)

ustanawiające wykaz mleka i przetworów mlecznych, o których mowa w załączniku VII część III pkt 5 akapit drugi, oraz tłuszczów do smarowania, o których mowa w załączniku VII część VII sekcja I akapit szósty lit. a), na podstawie orientacyjnych wykazów produktów, które państwa członkowskie uznają za odpowiadające na ich terytoriach tym przepisom, i które to wykazy państwa członkowskie przesyłają do Komisji;

b)

ustanawiające przepisy dotyczące wdrażania norm handlowych w odniesieniu do poszczególnych sektorów lub produktów;

c)

ustanawiające przepisy odnoszące się do ustalania, czy produkty zostały poddane procesom niezgodnym z zatwierdzonymi praktykami enologicznymi;

d)

ustanawiające metody analizy prowadzącej do określenia charakterystyki produktów;

e)

ustanawiające przepisy w zakresie ustalania poziomu tolerancji;

f)

ustanawiające przepisy dotyczące wdrażania środków, o których mowa w art. 89;

g)

ustanawiające przepisy dotyczące identyfikacji lub rejestracji producentów lub obiektów przemysłowych, w których produkt został przygotowany lub przetworzony, przepisy dotyczące procedury certyfikacji oraz dotyczące dokumentów handlowych, dokumentów towarzyszących i prowadzenia rejestrów.

a)

ochrona uzasadnionych interesów konsumentów i producentów;

b)

zapewnienie sprawnego funkcjonowania wewnętrznego rynku odnośnych produktów; oraz

c)

promocja produkcji produktów wysokiej jakości, o których mowa w niniejszej sekcji, przy zezwoleniu na stosowanie krajowych środków wspierających politykę jakości.

a)

„nazwa pochodzenia” oznacza nazwę regionu, określonego miejsca lub, w szczególnych i należycie uzasadnionych przypadkach, państwa, która to nazwa służy do opisu produktu, o którym mowa w art. 92 ust. 1, spełniającego następujące wymogi: